Gevlucht uit Duitsch concentratiekamp.
Het leven van een millionnair.
VEILIGE HAVENS
Baitenland.
Ervaringen van een eenvoudig man.
Mishandeling en moord.
Wat zegt U
Wordt bij U geen Blue Band gebruikt?
Nu Otto Kahn is heengegaan
Maar dat ze toch tot de uiterste grens mag
en moet gaan ten opzichte van de haar nog
gelaten vrijheden. Zelfs daarvoor waren an
dere leidende personen in de v'.A R A. echter
doodsbenauwd, bevreest als zij waren, niet
om onrechtmatige dingen te doen, dat wil i"c
ook niet, maar om de Radio Controle Com
missie of de regeering te ontstemmen door
van de rechten gebruik te maken. Ik ben
er van overtuig dat ze ten onrechte zoo bang
zijn, maar in ieder geval meen ik, dat zoo
lang je sociaal-democraat bent en als zooda
nig gebruik moet maken van alle rechten die
je hebt in het belang van je beginsel.
Heeft u werkelijk geen communistische
sympathiën
Ik ben een groot bewonderaar van Sov
jet-Rusland. Reeds drie jaar geleden heb ik
in een Meirede ook eens gezegd, dat het
Russische Roode Leger onder bepaalde om
standigheden een waarborg kan vormen voor
de Europeesche vrede. Maar het politieke Ne-
derlandsche communisme heeft nimmer ook
maar een greintje aantrekkingskracht voor
mij gehad. Ik ken geen communisten, behal
ve an een enkele kunstenaar. En ik heb nim
mer een andere aanraking gehad met hen
dan op debatvergaderingen waar ik den de
gen met hen kruiste.
U zoudt een communistisch stuk hebben
willen uitzenden?
Larie! Het stuk is, qua inhoud, net zoo
min communistisch als de stukken van
Heijermans De menschen die mij dat verwijt
hebben gemaakt kunnen trouwens voor het
grootste deel geen Duitsch lezen, ook de heer
de Vries niet. Anders zou hij niet zoo'n vol
komen verkeerde aanhaling uit het stuk heb
ben gegeven. Dat is meer een poging om een
stok vinden waarmee de hond moet wor
den geslagen.
(Op onze vragen om nadere inlichtingen
omtrent het in gebruik nemen van het pauze-
teeken met de eerste zes tonen van de Inter
nationale, alsmede het verwijt van de door
den heer Zwertbroek gemaakte hooge auto
rekeningen, laakte hij in felle bewoordingen
den laster die hieromtrent is rondgezaaid, en
verwees ons tenslotte naar zijn uiteenzettin
gen in de door hem uitgegeven brochure:
„Hallo! Is hier de Vara?").
Heeft u niet ontslag gevraagd?, vroegen
wij vervolgens.
Ja. Op aandringen van het Hoofdbe
stuur. Op voorstel van datzelfde Hoofdbe
stuur zou ik dan direct een andere functie,
n.1. die van verzorger van het wetenschappe
lijke deel van den Omroep, krijgen. Ik zou
mij dan eveneens kunnen herstellen van een
algemeene overspanning, ontstaan door over
werking.
Waarom heeft u die functie niet gekre
gen?
Omdat het Hoofdbestuur, zonder dat
het op de agenda stond en zonder dat ik dat
wist, ter Vereenigingsraadvergadering aan
vallen op mij is gaan doen. En de Vereni
gingsraad van de V.A.R.A. heeft de demo
cratie met voeten getreden door mij te veroor-
deelen zonder dat ik er bij was, zonder dat
ik zelfs wist dat dit gebeuren zou. Ik ben we!
lichamelijk niet heelemaal in orde, maar dan
was ik er natuurlijk geweest.
Men zegt, dat U vijandig staat tegen
over de V.A.R.A.?
Ook een gelegenheidsargument. Dat
hoor ik zelf pas uit de bladen. Nooit nog
heeft men dit tegen mij aangevoerd. Hoe kan
men vijandig staan tegenover een arbeid,
waaraan men zijn geheele ziel, jarenlang,
heeft gewijd. Ja, ik ben en ik blijf nu eenmaal
socialist, met hart en ziel. Dat heb ik, ook
voor de microfoon, nooit onder stoelen of
banken gestoken. En ik heb altijd voor cie
V.A.R.A. gewerkt om dit een socialistische
Omroep te doen zijn. Zoodra ze dit niet meer
wil zijn, alleen nog een vernisje er overheen
smeert, verschilt ze in niets meer van de
A.V.F..O. en dan heb i k er geen taak meej#
Om alléén te blijven, werken voor perso
neels belangen, die tegenwoordig meer en
meer in strijd komen met het socialis
tische belang dat de V.A.R.A. heeft,
daarvoor voel ik niets. Dat heb ik ook meer
malen gezegd, Dit is het wat nu verkeerd
wordt uitgelegd.
Wat zijn Uw plannen nu verder?
Te blijven vechten voor een onpartijdig
onderzoek, zoodat mijn naam, in 't bijzonder
in de kringen van de V.A.R.A.-leden en
sociaaldemocraten, wordt gezuiverd van den
laster die erover is uitgestort. Er worden
al comité's gevormd in verschillende
plaatsen. Ik ontvang honderden brieven
uit het geheele land. Natuurlijk gaat hef
wat langzaam omdat ik niet over kranten en
Omroep beschik zooals zij, die zoo bevreesd
Jeuitletou
door BASIL KING.
(Uit het Engelsch).
67)
„Omdat dat niet aangaat. Lui zooals jul
lie doen zulke dingen niet."
Het was alsof Tad Whitelaw een speciale
vijandschap jegens hem koesterde, toen hij
opsprong om op onhebbenlijken toon te zeg
gen: „En lui zooals jij moeten niet in een ka
mer zijn, waar zij niet thuis hooren.'"
„O, maar Tom bedoelde er geen be
gon Guy hiertegen in te brengen.
„Laat hem dan zijn kon dicht houden, of
anders" met een hoofdbeweging naar de
deur „eruit!"
Tom behecrschte zich en wachtte tot Tad
weer was gaan zitten. „Luister eens, ik zie
de zaak zóó: de oude man heeft een thuis, en
als hij binnen, laten we zeggen, een half
uur daar niet is teruggekeerd, zal zijn gezin
zich ongerust maken. Als ze naar hem zoe
ken en merken, dat hij in zijn winkel opge
sloten zit, zullen ze spektafel gaan maken in
liet politiebureau aan den overkant van de
straat. En als de politie werk van de zaak
gaat maken, vinden ze natuurlijk uit wie 't
gedaan hebben."
„Welnu, dan vinden ze jou in elk geval
niet", zei Tad, spotachtig lachend.
„Neen, mij niet maar zelfs jij zou toch nie.
willen dat
zijn voor een onderzoek. Want dan komt aan
het licht, dat tallooze van hun beweringen
onwaar zijn.
Men heeft geschreven, dat U de V.A
R.A. binnen een jaar kapot zult maken.
Dat is eveneens onwaar. Ik heb gezegd,
dat ik zal strijden voor eerherstel als men
niet toestemt in een scheidsgerecht dat de
dingen onpartijdig zal onderzoeken. Dan
gaat de V.A.R.A. binnen een jaar kapot, heb
ik daarna geconstateerd. Maar ik voel veel
te veel liefde voor datgene wat ik mede tot
stand heb gebracht om dat bewust te gaan
vernielen. Alleen m'n goeden naam, het
voor
niet-
eenige kapitaal dat ik .•«zit én die ik
m'n toekomst noodig heb, wil ik terug.
U hebt toch nog een jaar salaris,
waar?
Tja, dat staat in mijn rechtsposïtierege
ling. Maar ik heb een deurwaardersexploot
gekregen dat men mij dat wil afnemen lk
sta dus nu geheel op straat, zonder een cent.
Wellicht krijg ik werkloosheidsondersteu
ning, in weerwil van dat deurwaardersex
pioit. Maar anders kan ik dezer dagen naai
de werkverschaffing gaan. Enfin, honderden
kameraden in Duitschland en Oostenrijk
staan er evenzoo voor. Alleen is het hard
dat niet je tegenstanders, maar je eigen
meraden je aldus behandelen.
ka-
Een lezer zendt ons een vertaling uit
het Deensche blad, „Hejmdal van
Woensdag 28 Maart, over de ervaringen,
die een Duitsch vluchteling uit concen
tratiekampen heeft opgedaan en welke
hier volgeu, aldus de N.R C
De vischrooker Thomas Petersen uit
Aahenraa i6 kort geleden aldaar terug
gekeerd, nadat hij een half jaar in con
centratiekampen in Duitschland had
gezeten. Hij, die Duitsch burger is, is uit
Duitschland gevlucht. Hij schildert zijn
lotgevallen aldus:
„Ik had gedurende eenigen tijd ver
blijf bij mijn zwager in Angel, toen ik in
den nacht van 23 Juni werd gearres
teerd. Mijn zuster heeft mij gewekt en
vertelde mij ontdaan, dat het huis door
S.A.-mannen was omsingeld. Toen ik
vroeg om welke reden ik weg moest,
gaf een S A.-man mij vier vuistslagen
in het gezicht. Ik ben geen lid van eenige
partij geweest en bij huiszoeking is niets
gevonden, dat mij kon compromitteeren.
Alles wat ik mij bewust ben is, dat ik bij
eenige bijeenkomsten tusschen de bewo
ners van de streek gewezen had op Ie
heel wat vrijere en vreedzamere toestan
den in Denemarken en dat ik in enkele
gevallen iets geagiteerd had voor de
Deensche school in Sleeswijk.
Om drie uur in den nacht kwamen wij
te Sleeswijk aan en werden met zijn 90
in het arrestantenlokaal gebracht, waar
er voor 50 plaat6 was. Ik probeerde te
vergeefs voor een rechter te worden ge
bracht, men heeft mij geen antwoord
gegeven. Hier bleef ik tot 29 September,
toen wij naar een concentratiekamp zijn
vervoerd. Vreeselijk was het de vrouwen
en kinderen te zien, die gekomen waren
om van de hunnen afscheid te nemen en
botweg werden afgewezen.
Wij kwamen in het kamp Kuhlen
dicht hij Neumünster, waar wij werden
ontvangen door den kampcommandant,
die nazi-jeugdleider in Oostenrijk was
Tad wendde zich, voordat Tom nog was
uitgesproken, op onverschilligen toon tot
Guy: ..Zeg, heb je 't gehoord? Dat snoezige
kleine danseresje uit de revue, Jennie Halli-
gan, is gevallen, en heeft haar been gbro-
ken."
Tom stond op, liep doodkalm naar de tafel
nam den sleutel en ging naar de deur. Tad,
dit ziende, sprong op en versperde hem den
weg.
„Wel verduiveld! Wat ga je doen?"
„Ik ga den ouden man bevrijden
„Leg dien sleutel weer op de tafel!"
„Ga me uit den weg!"
„Dat kun je denken!"
„Laten we hier nu geen ruzie maken."
„Leg dien sleutel weer op tafel! Versta je
me niet?"
Tad keek woedend, omdat hij niet werd ge-
hoordzaamd. Hij was volstrekt niet bang
voor Tom. die een halve decimeter langer
was dan nij zelf. Hij haatte hem. Vanaf het
oogenblik, dat hij in Harvard was gekomen,
had die ellendeling de onbeschaamdheid ge
had denzelfden naam te dragen als hij
en op hem te lijken. Hij kende even goed als
ieder den bijnaam, waaronder de ploert be
kend stond en dat de vent zelf trachtte dien
meer en meer ingang te doen vinden. Die
was een mooie reclame, en maakte een heele
heer van hem! Hij, Tad, de broer van den
zoogenaamden baby van Whitelaw, had al
lang er naar verlang hem een keiharden
mep op zijn snuit te geven. Nooit zou hij
daartoe een betere kans krijgen dan nu
Op hetzelfde oogenblik, dat Tad zijn
hand ophief, had Tom zijn pols te pakken.
Den sleutel in zijn zak stoppend, kreeg hij
de beschikking over zijn andere hand en
smeet zijn lichter gebouwden tegenstander
met zoo'n vaart op zij, dat deze tegen de
schrijftafel terecht kwam. Dol van drift door
die beleediging, nam Tad den inktkoker, en
slingerde dien naar Tom's hoofd. Het ding
ging rakelings langs zijn oor en vloog tegen
den muur aan gruzelementen, zoodat er een
groote inkvlek op het behangselpapier kwam
wat Guy een kreet van kwaadheid ontlokte.
Toen lom zich had omgedraaid om de ka
mer uit te gaan, kreeg hij met een stoel een
slag, die hem tusschen de schouders trof.
Zich weer omdraaiende, wrong hij den
stoel uit Spit Castle's handen, smeet het meu
bel op zij, en diende zijn nieuwen tegenstan
der een stomp toe, die hem het bloed uit zijn
tapirneus deed komen. Nu blind >mn woede
zijnde, nam hij het hoofd van den miezerigen
jongeman onder zijn rechter arm en beukte
er met zijn linker vuist net zoo lang op, tot
dat hij het lichaam a',? een slappe massa in
elkaar voelde zakken. Toen liet hij het los
Spit viel op de sofa en bespatte die met
bloed, zooals het behangselpapie. met inkt
was bespat. Tom schrok, toen hij het slappe
lichaam zag liggen, maar een seconde later
kreeg hij een gevoel, alsof zijn schedel van
achteren werd verbrijzeld. Hij wankelde en
meende flauw te vallen, maar toen hij zag,
dat Tad gereed stond hem 'n tweeden stomp
vlak tusschen rijn oogen te geven, prikkel
de hem dit tot een uiterste woede. Het was
als een leeuw, die een anti'oop besprong.
Maar Tad, zelf ook sterk en vlug, was op
tegenweer bedacht. Voor Tom's volle
geweest, maar naar Duitschland was ge
vlucht Hij heeft ons bij aankomst op
slagen van een hondenzweep onthaald
Zonder iets te eten te hebben gekregen,
zijn wij naar bed gestuurd en den vol
genden ochtend om 5 uur begonnen de
„oefeningen", mishandelingen waarb.j
gebalde vuisten en een leeren zweep
werden gebruikt. Gedurende de rest van
den dag moesten wij graafwerk verrich
ten. Was de kampcommandant een
avond uit fuiven geweest, en dat ge
beurde een paar keer in de week, dan
werden wij bij zijn thuiskomt uit de
bedden gejaagd en moesten op de open
luchtplaats (exercitieveld) in ons hemd
rondloopen. De oudere gevangene, die
niet hard genoeg konden loopen, zijn
met leeren zweepen bewerkt.
Van het kantoor van den comman
dant uit, dat onder ons de gruwelkamer
heette, hoorden wij vaak wild ge
schreeuw, wanneer de commandant zijn
gevangenen mishandelde. Telkens zag
ik mijn kameraden bloedend daar van
daan komen. Velen zijn naar het hospi
taal verhuisd.
Van Kuhlen zijn wij later naar het
kamp van Papenburg dicht bij de Neder-
landsche grens gevoerd. Op onze 53 K M
langen marsch van het station zijn wij
weer met leeren zweepen bewerkt. Ik
probeerde een kameraad te helpen, maar
werd zoo afgeranseld, dat ik de eerste
week daarna niet op mijn rug kon lig
gen.
De mishandelingen, waaraan in het
bijzonder de Joden slachtoffers waren,
werden voornamelijk door S-S.-mannen
uitgeoefend, het ergst, als zij, wat vaak
gebeurde, dronken waren. In den herfst
gebeurde het, dat zij hun loon op den
dag niet kregen. Dit had spektakel
scènes ten gevolge, die open mi'iterij na
derden. De politie werd geroepen en 300
agenten ontwapenden de 180 S S-man
nen en voerden hen onder geleide weg.
In het geheel waren er in Papenburg
vijf kampen met 5000 gevangenen. Onder
hen was ook de vroegere president van
politie in Altona Eggerstedt. lederen
avond werd hij gegeeseld. Mijn kame
raad heeft hem de broek uitgetrokken
en moest de mishandelingen gadeslaan.
Een eerste poging om Eggerstedt dood
te schieten, mislukte, daar een S S. man
weigerde het bevel uit te voeren. Toen
de commandant het te weten kwam, is
hij woedend geworden en dienzelfden
avond is Eggerstedt van achteren neer
geschoten, toen hij met twee anderen
kameraden samen aan een boomstam
trok, die zij hadden gevel 1. Een van die
kameraden heeft een zenuwschok ge
kregen van die gebeurtenis Deze moord
is op 14 October begaan en ik kan an
dere noemen.
Bij de groote „Gnaden-Erlass" ben 'k
met anderen samen vrijgelaten Een
plaatsvervanger van Göring hield een
rede voor ons omtrent bet nieuwe „gros-
sartige" Duitschland, dat opgegroeid
was, terwijl wij gevangen hadden geze
ten en voor de draaiende filmfotografen
werden wij gecommandeerd den Hitler
groet te brengen, ten teeken, dat wij
- aren bekeerd!
Ik was gelukkig maar niet rustig,
voordat ik over de grens naar Dene
marken was gekomen en weer vrij
yUmzlcaécieA
Onze Vijfde Maart-Opgave.
Vermenigvuldiging in letters.
De vermenigvuldiging HAAS X
PASCHEN beeft velen op aangename
wijze bezig gehouden. Men vond ten
slotte de volgende vermenigvuldiging
die aan de gestelde voorwaarden vol
deed.
3784296
2778
30274368
264900720
2649007200
7568592000
10512774288
Toekenning Maart-prijs.
In de maand Maart waren in 't geheel
elf punten te behalen en verschillende
oplossers hebben dit aantal weer aan
hun totaal toegevoegd.
Bij 't controleeren der lijst bleek dat
de Maart-prijs k 2.50 is gewonnen door
der. heer D. Gerritsen te Grootebroek met
143 p Deze prijs is vanaf Maandag bij
onze administratie af te halen. Verdere
stand der hoogstgeplaatsten volgende
rubriek.
Onze Nieuwe Opgave. (No. 1 der
April-serie).
Uit welke plaatsen?
Gevraagd wordt te onderzoeken uit
welke plaatsen de volgende personen
komen als de naam der plaats dezelfde
letters bevat als de gegeven namen.
Voorbeeld:
M. E. Lader komt uit Leerdam.
1. O. H. P. Dorfod.
2. H. M. C Restane.
3. H E. C Denes
4 H. C. U Swaar
5. E- V. Goedbran
6. RA Seellim
7. R U. Lekbeen
8 O. S. Rapgein.
Er zijn plaatsen bij in en bulten Ne
derland.
Oplossingen liefst zoo vroegtijdig mo
gelijk, doch uiterlijk tot Vrijdag 13 April
12 uur aan den Puzzle-Redacteur van de
Alkmaarsche Courant.
ademen kon. Indien de Duitschers hier
in Noord-Sleeswijk slechts wisten, hoe
goed zij het hebben! De waarheid is, dat
er in Duitschland noo't zoo veel nood en
zoo veel dwang is geweest als thans. De
eenigen, die profiteeren, zijn de nazi-
partijgenooten wel te verstaan, de
oude leden van de beweging Alles is
er op gemunt, oud-gedienden partijge
noot en de beste baantjes te geven. Er is
nooit zooveel ontevredenheid in de la
gere kringen geweest als nu. Er is alleen
niemand, die het hardop durft te zeg
gen."
Verder vertelt Thomas Petersen, dat
na zijn terugkeer in Aahenraa nazi's
hem, op instignatie van over de grens,
hebben bewerkt met lokkende aanbie
dingen om hem te bewegen, ervan af te
zien, zijn herinneringen tc laten druk
ken. Ook heeft men van dien kant tever
geefs getracht uit te visschen, hoe hij
over de grens was gekomen.
Otto H. Kahn, de wereldbekende New-
Yorksche bankier, kunstbeschermer en filan
troop is, zooals gemeld, 67 jaar oud te New
York overleden. Hij werd door een hartver
lamming getroffen, toen hij met firmanten
van het bankierskantoor van Kuhn, Loeb and
Company aan de lunch zat. Op zijn gewone,
levendige wijze nam hij deel aan het gesprek,
toen hij tijdens den maaltijd plotseling in
eenzakte. Hij stierf bijna onmiddellijk, nog
voor een dokter gearriveerd was. De bankier
was ongeveer 20 jaren leider van de groote
bankfirma. Zijn dood veroorzaakte conster
natie in Wallstreet.
Hoewel Amerikaansch burger, was Kahn
een Duitscher van geboorte. Op 26-jarigen
leeftijd vertrok hij uit Mannheim naar Ame
rika. Dit gebeurde op de volgende wijze: Zijn
vader, Bernard Kahn, die ook bankier was,
nam deel aan de revolutie van 1848. Hij
werd ter dood veroordeeld, maar wist met
anderen naar de Nieuwe Wereld te ontvluch-
lichaamsgewieht week hij een paar centime
ter achteruit, maar meer niet. Zijn linker
arm vrij makende, gaf hij zijn tegenstander
een harden slag tegen zijn slaap, maar Tom
nam er geen notitie van en kreeg zijn linker
arm te pakken, evenals hij dit met den rech
ter al had gedaan. Zijn doel was nu Tad op
de knieën te drukken Het was nu een strijd
van ruw geweld, en daarbij was Tom als
zwaarder gebouwde in het voordeel Het was
een stille worsteling geworden, waarbij geen
beweging zichtbaar was. Maar langzaam,
net zooals ijzer buigt .in een paar sterke
handen, kwam Tad lager en lager. Zijn voe
ten lagen gekruist onder hem; met geen mo
gelijkheid kon hij ze van plaats doen ver
wisselen. Twee paar oogen, zonderling op
elkaar gelijkend, staarden elkaar aan als
oogen van wilde dieren, die dol van woede
waren.
„O God, mijn been breekt!"
Het kon Tom niets schelen. „Kalm laten
breken, ellendeling!
?}eef}.s ,me®r ofMaag gedrukt wordend,
zakte Tad elke minuut een centimeter dieper
door. De kracht, die hem daartoe dwong,
kende geen genade. Men hoorde behalve het
geluid van stroomen van water in de badka
mer waarheen Guy Spit Castle had gesleept
om het bloed uit zijn gezicht weg te was-
schen, in de kamer niets anders dan het
zware hijgen, nu eens van Tad, en dan weer
van Tom. In de tusschenpoozen was het ol
geen van beiden adem haalden. Plotseling
zakte Tad ineen en lag op den vloer. Tom
sprong boven op hem, en daar Tad zijn ar
men en beenen niet meer kon bewegen, lagen
ten. Na tien jaren keerde Bernard Kahn naar
Mannheim terug om zijn ouders- te bezoeken,
waarna hij spoedig weer, naar Amerika wil
de terugkeeren. Hij werd verliefd op een
Duitsch meisje, doch haar ouders wilden
niet, dat hij haar als zijn vrouw naar Ameri
ka zou medenemen, omdat zij bevreesd wa
ren, dat zij „door Indianen zou worden ge-
scaljoeerd". Zoo kwam het, dat hij te Mann
heim bleef en Otto Kahn, ofschoon Ameri
kaansch burger, te Mannheim geboren werd
Otto wilde aanvankelijk musicus worden,
doch na zijn militairen dienst begon hij zijn
carrière in de bankwereld. Te Londen werkte
hij in het filiaal der Deutsche Bank. Eenige
jaren later vertrok hij naar New-York. Hij
huwde daar een Amerikaansch meisje en
haar ouders wilden niet, dat hij weer naar
Duitschland terugkeerde, zooals aanvankelijk
Khan's plan lag
It^897 werdhijopgenomenind^toen
zij daar als twee steenen boven op elkaar.
Hun zwart, vooruitstekende wenkbrauwen
raakten elkaar bijna aan. Tom perste door
zijn lichaamsgewicht den adem uit zijn vij
and, alsof deze door een beer werd omklemd.
Het eenige, waarover Tad nog had te be
schikken, was zijn wilskracht. Maar die
dacht Tom ook wel te breken. Fluisterend
vroeg hij hem„Weet je wat ik van plan ben
met je te doen?"
Geen antwoord.
„Ik ga je meenemen om dien ouden man
uit zijn winkel te laten."
Nog geen antwoord. Plotseling sprong
Tom overeind, maar hield Tad bij zijn kraag
vast.
„Sta op!"
Hij trok uit alle macht, zoodat de hals
boord brak, en Tad weer op den vloer viel.
„Ik ga liever dood dan dat ik dat zal doen!"
was het eenige, dat hij kon uitbrengen.
Tom gaf hem een schop. „Sta op, zeg ik
je. Als je 't niet doet, trap ik je dood."
Lichamelijk deed de schop geen pijn»
maar zijn trots werd er zoo vreeselijk door
Beleedigd, dat hij zonder verderen tegen
stand te bieden, opstond. Mechanisch stofte
hij zich af en probeerde zijn gescheurden
boord in orde te krijgen. Op bijna gewone
toon zei hij: „We zullen elkaar hierover na
der spreken. Wat wil je dat ik doe?"
Tom wees naar de deur. „Voor mij uit loo
pen, dat wil ik dat je doet. En denk er aan,
als je probeert er van door te gaan, dan
draai ik je je nek om. Jij jij" "'J
zocht naar een woord, dat beleedigender was
dan klappen „jij, lafaard!"
(Wordf vervolgd)