Gevlucht uit Duitsch concentratiekamp. Het leven van een millionnair. VEILIGE HAVENS Baitenland. Ervaringen van een eenvoudig man. Mishandeling en moord. Wat zegt U Wordt bij U geen Blue Band gebruikt? Nu Otto Kahn is heengegaan Maar dat ze toch tot de uiterste grens mag en moet gaan ten opzichte van de haar nog gelaten vrijheden. Zelfs daarvoor waren an dere leidende personen in de v'.A R A. echter doodsbenauwd, bevreest als zij waren, niet om onrechtmatige dingen te doen, dat wil i"c ook niet, maar om de Radio Controle Com missie of de regeering te ontstemmen door van de rechten gebruik te maken. Ik ben er van overtuig dat ze ten onrechte zoo bang zijn, maar in ieder geval meen ik, dat zoo lang je sociaal-democraat bent en als zooda nig gebruik moet maken van alle rechten die je hebt in het belang van je beginsel. Heeft u werkelijk geen communistische sympathiën Ik ben een groot bewonderaar van Sov jet-Rusland. Reeds drie jaar geleden heb ik in een Meirede ook eens gezegd, dat het Russische Roode Leger onder bepaalde om standigheden een waarborg kan vormen voor de Europeesche vrede. Maar het politieke Ne- derlandsche communisme heeft nimmer ook maar een greintje aantrekkingskracht voor mij gehad. Ik ken geen communisten, behal ve an een enkele kunstenaar. En ik heb nim mer een andere aanraking gehad met hen dan op debatvergaderingen waar ik den de gen met hen kruiste. U zoudt een communistisch stuk hebben willen uitzenden? Larie! Het stuk is, qua inhoud, net zoo min communistisch als de stukken van Heijermans De menschen die mij dat verwijt hebben gemaakt kunnen trouwens voor het grootste deel geen Duitsch lezen, ook de heer de Vries niet. Anders zou hij niet zoo'n vol komen verkeerde aanhaling uit het stuk heb ben gegeven. Dat is meer een poging om een stok vinden waarmee de hond moet wor den geslagen. (Op onze vragen om nadere inlichtingen omtrent het in gebruik nemen van het pauze- teeken met de eerste zes tonen van de Inter nationale, alsmede het verwijt van de door den heer Zwertbroek gemaakte hooge auto rekeningen, laakte hij in felle bewoordingen den laster die hieromtrent is rondgezaaid, en verwees ons tenslotte naar zijn uiteenzettin gen in de door hem uitgegeven brochure: „Hallo! Is hier de Vara?"). Heeft u niet ontslag gevraagd?, vroegen wij vervolgens. Ja. Op aandringen van het Hoofdbe stuur. Op voorstel van datzelfde Hoofdbe stuur zou ik dan direct een andere functie, n.1. die van verzorger van het wetenschappe lijke deel van den Omroep, krijgen. Ik zou mij dan eveneens kunnen herstellen van een algemeene overspanning, ontstaan door over werking. Waarom heeft u die functie niet gekre gen? Omdat het Hoofdbestuur, zonder dat het op de agenda stond en zonder dat ik dat wist, ter Vereenigingsraadvergadering aan vallen op mij is gaan doen. En de Vereni gingsraad van de V.A.R.A. heeft de demo cratie met voeten getreden door mij te veroor- deelen zonder dat ik er bij was, zonder dat ik zelfs wist dat dit gebeuren zou. Ik ben we! lichamelijk niet heelemaal in orde, maar dan was ik er natuurlijk geweest. Men zegt, dat U vijandig staat tegen over de V.A.R.A.? Ook een gelegenheidsargument. Dat hoor ik zelf pas uit de bladen. Nooit nog heeft men dit tegen mij aangevoerd. Hoe kan men vijandig staan tegenover een arbeid, waaraan men zijn geheele ziel, jarenlang, heeft gewijd. Ja, ik ben en ik blijf nu eenmaal socialist, met hart en ziel. Dat heb ik, ook voor de microfoon, nooit onder stoelen of banken gestoken. En ik heb altijd voor cie V.A.R.A. gewerkt om dit een socialistische Omroep te doen zijn. Zoodra ze dit niet meer wil zijn, alleen nog een vernisje er overheen smeert, verschilt ze in niets meer van de A.V.F..O. en dan heb i k er geen taak meej# Om alléén te blijven, werken voor perso neels belangen, die tegenwoordig meer en meer in strijd komen met het socialis tische belang dat de V.A.R.A. heeft, daarvoor voel ik niets. Dat heb ik ook meer malen gezegd, Dit is het wat nu verkeerd wordt uitgelegd. Wat zijn Uw plannen nu verder? Te blijven vechten voor een onpartijdig onderzoek, zoodat mijn naam, in 't bijzonder in de kringen van de V.A.R.A.-leden en sociaaldemocraten, wordt gezuiverd van den laster die erover is uitgestort. Er worden al comité's gevormd in verschillende plaatsen. Ik ontvang honderden brieven uit het geheele land. Natuurlijk gaat hef wat langzaam omdat ik niet over kranten en Omroep beschik zooals zij, die zoo bevreesd Jeuitletou door BASIL KING. (Uit het Engelsch). 67) „Omdat dat niet aangaat. Lui zooals jul lie doen zulke dingen niet." Het was alsof Tad Whitelaw een speciale vijandschap jegens hem koesterde, toen hij opsprong om op onhebbenlijken toon te zeg gen: „En lui zooals jij moeten niet in een ka mer zijn, waar zij niet thuis hooren.'" „O, maar Tom bedoelde er geen be gon Guy hiertegen in te brengen. „Laat hem dan zijn kon dicht houden, of anders" met een hoofdbeweging naar de deur „eruit!" Tom behecrschte zich en wachtte tot Tad weer was gaan zitten. „Luister eens, ik zie de zaak zóó: de oude man heeft een thuis, en als hij binnen, laten we zeggen, een half uur daar niet is teruggekeerd, zal zijn gezin zich ongerust maken. Als ze naar hem zoe ken en merken, dat hij in zijn winkel opge sloten zit, zullen ze spektafel gaan maken in liet politiebureau aan den overkant van de straat. En als de politie werk van de zaak gaat maken, vinden ze natuurlijk uit wie 't gedaan hebben." „Welnu, dan vinden ze jou in elk geval niet", zei Tad, spotachtig lachend. „Neen, mij niet maar zelfs jij zou toch nie. willen dat zijn voor een onderzoek. Want dan komt aan het licht, dat tallooze van hun beweringen onwaar zijn. Men heeft geschreven, dat U de V.A R.A. binnen een jaar kapot zult maken. Dat is eveneens onwaar. Ik heb gezegd, dat ik zal strijden voor eerherstel als men niet toestemt in een scheidsgerecht dat de dingen onpartijdig zal onderzoeken. Dan gaat de V.A.R.A. binnen een jaar kapot, heb ik daarna geconstateerd. Maar ik voel veel te veel liefde voor datgene wat ik mede tot stand heb gebracht om dat bewust te gaan vernielen. Alleen m'n goeden naam, het voor niet- eenige kapitaal dat ik .•«zit én die ik m'n toekomst noodig heb, wil ik terug. U hebt toch nog een jaar salaris, waar? Tja, dat staat in mijn rechtsposïtierege ling. Maar ik heb een deurwaardersexploot gekregen dat men mij dat wil afnemen lk sta dus nu geheel op straat, zonder een cent. Wellicht krijg ik werkloosheidsondersteu ning, in weerwil van dat deurwaardersex pioit. Maar anders kan ik dezer dagen naai de werkverschaffing gaan. Enfin, honderden kameraden in Duitschland en Oostenrijk staan er evenzoo voor. Alleen is het hard dat niet je tegenstanders, maar je eigen meraden je aldus behandelen. ka- Een lezer zendt ons een vertaling uit het Deensche blad, „Hejmdal van Woensdag 28 Maart, over de ervaringen, die een Duitsch vluchteling uit concen tratiekampen heeft opgedaan en welke hier volgeu, aldus de N.R C De vischrooker Thomas Petersen uit Aahenraa i6 kort geleden aldaar terug gekeerd, nadat hij een half jaar in con centratiekampen in Duitschland had gezeten. Hij, die Duitsch burger is, is uit Duitschland gevlucht. Hij schildert zijn lotgevallen aldus: „Ik had gedurende eenigen tijd ver blijf bij mijn zwager in Angel, toen ik in den nacht van 23 Juni werd gearres teerd. Mijn zuster heeft mij gewekt en vertelde mij ontdaan, dat het huis door S.A.-mannen was omsingeld. Toen ik vroeg om welke reden ik weg moest, gaf een S A.-man mij vier vuistslagen in het gezicht. Ik ben geen lid van eenige partij geweest en bij huiszoeking is niets gevonden, dat mij kon compromitteeren. Alles wat ik mij bewust ben is, dat ik bij eenige bijeenkomsten tusschen de bewo ners van de streek gewezen had op Ie heel wat vrijere en vreedzamere toestan den in Denemarken en dat ik in enkele gevallen iets geagiteerd had voor de Deensche school in Sleeswijk. Om drie uur in den nacht kwamen wij te Sleeswijk aan en werden met zijn 90 in het arrestantenlokaal gebracht, waar er voor 50 plaat6 was. Ik probeerde te vergeefs voor een rechter te worden ge bracht, men heeft mij geen antwoord gegeven. Hier bleef ik tot 29 September, toen wij naar een concentratiekamp zijn vervoerd. Vreeselijk was het de vrouwen en kinderen te zien, die gekomen waren om van de hunnen afscheid te nemen en botweg werden afgewezen. Wij kwamen in het kamp Kuhlen dicht hij Neumünster, waar wij werden ontvangen door den kampcommandant, die nazi-jeugdleider in Oostenrijk was Tad wendde zich, voordat Tom nog was uitgesproken, op onverschilligen toon tot Guy: ..Zeg, heb je 't gehoord? Dat snoezige kleine danseresje uit de revue, Jennie Halli- gan, is gevallen, en heeft haar been gbro- ken." Tom stond op, liep doodkalm naar de tafel nam den sleutel en ging naar de deur. Tad, dit ziende, sprong op en versperde hem den weg. „Wel verduiveld! Wat ga je doen?" „Ik ga den ouden man bevrijden „Leg dien sleutel weer op de tafel!" „Ga me uit den weg!" „Dat kun je denken!" „Laten we hier nu geen ruzie maken." „Leg dien sleutel weer op tafel! Versta je me niet?" Tad keek woedend, omdat hij niet werd ge- hoordzaamd. Hij was volstrekt niet bang voor Tom. die een halve decimeter langer was dan nij zelf. Hij haatte hem. Vanaf het oogenblik, dat hij in Harvard was gekomen, had die ellendeling de onbeschaamdheid ge had denzelfden naam te dragen als hij en op hem te lijken. Hij kende even goed als ieder den bijnaam, waaronder de ploert be kend stond en dat de vent zelf trachtte dien meer en meer ingang te doen vinden. Die was een mooie reclame, en maakte een heele heer van hem! Hij, Tad, de broer van den zoogenaamden baby van Whitelaw, had al lang er naar verlang hem een keiharden mep op zijn snuit te geven. Nooit zou hij daartoe een betere kans krijgen dan nu Op hetzelfde oogenblik, dat Tad zijn hand ophief, had Tom zijn pols te pakken. Den sleutel in zijn zak stoppend, kreeg hij de beschikking over zijn andere hand en smeet zijn lichter gebouwden tegenstander met zoo'n vaart op zij, dat deze tegen de schrijftafel terecht kwam. Dol van drift door die beleediging, nam Tad den inktkoker, en slingerde dien naar Tom's hoofd. Het ding ging rakelings langs zijn oor en vloog tegen den muur aan gruzelementen, zoodat er een groote inkvlek op het behangselpapier kwam wat Guy een kreet van kwaadheid ontlokte. Toen lom zich had omgedraaid om de ka mer uit te gaan, kreeg hij met een stoel een slag, die hem tusschen de schouders trof. Zich weer omdraaiende, wrong hij den stoel uit Spit Castle's handen, smeet het meu bel op zij, en diende zijn nieuwen tegenstan der een stomp toe, die hem het bloed uit zijn tapirneus deed komen. Nu blind >mn woede zijnde, nam hij het hoofd van den miezerigen jongeman onder zijn rechter arm en beukte er met zijn linker vuist net zoo lang op, tot dat hij het lichaam a',? een slappe massa in elkaar voelde zakken. Toen liet hij het los Spit viel op de sofa en bespatte die met bloed, zooals het behangselpapie. met inkt was bespat. Tom schrok, toen hij het slappe lichaam zag liggen, maar een seconde later kreeg hij een gevoel, alsof zijn schedel van achteren werd verbrijzeld. Hij wankelde en meende flauw te vallen, maar toen hij zag, dat Tad gereed stond hem 'n tweeden stomp vlak tusschen rijn oogen te geven, prikkel de hem dit tot een uiterste woede. Het was als een leeuw, die een anti'oop besprong. Maar Tad, zelf ook sterk en vlug, was op tegenweer bedacht. Voor Tom's volle geweest, maar naar Duitschland was ge vlucht Hij heeft ons bij aankomst op slagen van een hondenzweep onthaald Zonder iets te eten te hebben gekregen, zijn wij naar bed gestuurd en den vol genden ochtend om 5 uur begonnen de „oefeningen", mishandelingen waarb.j gebalde vuisten en een leeren zweep werden gebruikt. Gedurende de rest van den dag moesten wij graafwerk verrich ten. Was de kampcommandant een avond uit fuiven geweest, en dat ge beurde een paar keer in de week, dan werden wij bij zijn thuiskomt uit de bedden gejaagd en moesten op de open luchtplaats (exercitieveld) in ons hemd rondloopen. De oudere gevangene, die niet hard genoeg konden loopen, zijn met leeren zweepen bewerkt. Van het kantoor van den comman dant uit, dat onder ons de gruwelkamer heette, hoorden wij vaak wild ge schreeuw, wanneer de commandant zijn gevangenen mishandelde. Telkens zag ik mijn kameraden bloedend daar van daan komen. Velen zijn naar het hospi taal verhuisd. Van Kuhlen zijn wij later naar het kamp van Papenburg dicht bij de Neder- landsche grens gevoerd. Op onze 53 K M langen marsch van het station zijn wij weer met leeren zweepen bewerkt. Ik probeerde een kameraad te helpen, maar werd zoo afgeranseld, dat ik de eerste week daarna niet op mijn rug kon lig gen. De mishandelingen, waaraan in het bijzonder de Joden slachtoffers waren, werden voornamelijk door S-S.-mannen uitgeoefend, het ergst, als zij, wat vaak gebeurde, dronken waren. In den herfst gebeurde het, dat zij hun loon op den dag niet kregen. Dit had spektakel scènes ten gevolge, die open mi'iterij na derden. De politie werd geroepen en 300 agenten ontwapenden de 180 S S-man nen en voerden hen onder geleide weg. In het geheel waren er in Papenburg vijf kampen met 5000 gevangenen. Onder hen was ook de vroegere president van politie in Altona Eggerstedt. lederen avond werd hij gegeeseld. Mijn kame raad heeft hem de broek uitgetrokken en moest de mishandelingen gadeslaan. Een eerste poging om Eggerstedt dood te schieten, mislukte, daar een S S. man weigerde het bevel uit te voeren. Toen de commandant het te weten kwam, is hij woedend geworden en dienzelfden avond is Eggerstedt van achteren neer geschoten, toen hij met twee anderen kameraden samen aan een boomstam trok, die zij hadden gevel 1. Een van die kameraden heeft een zenuwschok ge kregen van die gebeurtenis Deze moord is op 14 October begaan en ik kan an dere noemen. Bij de groote „Gnaden-Erlass" ben 'k met anderen samen vrijgelaten Een plaatsvervanger van Göring hield een rede voor ons omtrent bet nieuwe „gros- sartige" Duitschland, dat opgegroeid was, terwijl wij gevangen hadden geze ten en voor de draaiende filmfotografen werden wij gecommandeerd den Hitler groet te brengen, ten teeken, dat wij - aren bekeerd! Ik was gelukkig maar niet rustig, voordat ik over de grens naar Dene marken was gekomen en weer vrij yUmzlcaécieA Onze Vijfde Maart-Opgave. Vermenigvuldiging in letters. De vermenigvuldiging HAAS X PASCHEN beeft velen op aangename wijze bezig gehouden. Men vond ten slotte de volgende vermenigvuldiging die aan de gestelde voorwaarden vol deed. 3784296 2778 30274368 264900720 2649007200 7568592000 10512774288 Toekenning Maart-prijs. In de maand Maart waren in 't geheel elf punten te behalen en verschillende oplossers hebben dit aantal weer aan hun totaal toegevoegd. Bij 't controleeren der lijst bleek dat de Maart-prijs k 2.50 is gewonnen door der. heer D. Gerritsen te Grootebroek met 143 p Deze prijs is vanaf Maandag bij onze administratie af te halen. Verdere stand der hoogstgeplaatsten volgende rubriek. Onze Nieuwe Opgave. (No. 1 der April-serie). Uit welke plaatsen? Gevraagd wordt te onderzoeken uit welke plaatsen de volgende personen komen als de naam der plaats dezelfde letters bevat als de gegeven namen. Voorbeeld: M. E. Lader komt uit Leerdam. 1. O. H. P. Dorfod. 2. H. M. C Restane. 3. H E. C Denes 4 H. C. U Swaar 5. E- V. Goedbran 6. RA Seellim 7. R U. Lekbeen 8 O. S. Rapgein. Er zijn plaatsen bij in en bulten Ne derland. Oplossingen liefst zoo vroegtijdig mo gelijk, doch uiterlijk tot Vrijdag 13 April 12 uur aan den Puzzle-Redacteur van de Alkmaarsche Courant. ademen kon. Indien de Duitschers hier in Noord-Sleeswijk slechts wisten, hoe goed zij het hebben! De waarheid is, dat er in Duitschland noo't zoo veel nood en zoo veel dwang is geweest als thans. De eenigen, die profiteeren, zijn de nazi- partijgenooten wel te verstaan, de oude leden van de beweging Alles is er op gemunt, oud-gedienden partijge noot en de beste baantjes te geven. Er is nooit zooveel ontevredenheid in de la gere kringen geweest als nu. Er is alleen niemand, die het hardop durft te zeg gen." Verder vertelt Thomas Petersen, dat na zijn terugkeer in Aahenraa nazi's hem, op instignatie van over de grens, hebben bewerkt met lokkende aanbie dingen om hem te bewegen, ervan af te zien, zijn herinneringen tc laten druk ken. Ook heeft men van dien kant tever geefs getracht uit te visschen, hoe hij over de grens was gekomen. Otto H. Kahn, de wereldbekende New- Yorksche bankier, kunstbeschermer en filan troop is, zooals gemeld, 67 jaar oud te New York overleden. Hij werd door een hartver lamming getroffen, toen hij met firmanten van het bankierskantoor van Kuhn, Loeb and Company aan de lunch zat. Op zijn gewone, levendige wijze nam hij deel aan het gesprek, toen hij tijdens den maaltijd plotseling in eenzakte. Hij stierf bijna onmiddellijk, nog voor een dokter gearriveerd was. De bankier was ongeveer 20 jaren leider van de groote bankfirma. Zijn dood veroorzaakte conster natie in Wallstreet. Hoewel Amerikaansch burger, was Kahn een Duitscher van geboorte. Op 26-jarigen leeftijd vertrok hij uit Mannheim naar Ame rika. Dit gebeurde op de volgende wijze: Zijn vader, Bernard Kahn, die ook bankier was, nam deel aan de revolutie van 1848. Hij werd ter dood veroordeeld, maar wist met anderen naar de Nieuwe Wereld te ontvluch- lichaamsgewieht week hij een paar centime ter achteruit, maar meer niet. Zijn linker arm vrij makende, gaf hij zijn tegenstander een harden slag tegen zijn slaap, maar Tom nam er geen notitie van en kreeg zijn linker arm te pakken, evenals hij dit met den rech ter al had gedaan. Zijn doel was nu Tad op de knieën te drukken Het was nu een strijd van ruw geweld, en daarbij was Tom als zwaarder gebouwde in het voordeel Het was een stille worsteling geworden, waarbij geen beweging zichtbaar was. Maar langzaam, net zooals ijzer buigt .in een paar sterke handen, kwam Tad lager en lager. Zijn voe ten lagen gekruist onder hem; met geen mo gelijkheid kon hij ze van plaats doen ver wisselen. Twee paar oogen, zonderling op elkaar gelijkend, staarden elkaar aan als oogen van wilde dieren, die dol van woede waren. „O God, mijn been breekt!" Het kon Tom niets schelen. „Kalm laten breken, ellendeling! ?}eef}.s ,me®r ofMaag gedrukt wordend, zakte Tad elke minuut een centimeter dieper door. De kracht, die hem daartoe dwong, kende geen genade. Men hoorde behalve het geluid van stroomen van water in de badka mer waarheen Guy Spit Castle had gesleept om het bloed uit zijn gezicht weg te was- schen, in de kamer niets anders dan het zware hijgen, nu eens van Tad, en dan weer van Tom. In de tusschenpoozen was het ol geen van beiden adem haalden. Plotseling zakte Tad ineen en lag op den vloer. Tom sprong boven op hem, en daar Tad zijn ar men en beenen niet meer kon bewegen, lagen ten. Na tien jaren keerde Bernard Kahn naar Mannheim terug om zijn ouders- te bezoeken, waarna hij spoedig weer, naar Amerika wil de terugkeeren. Hij werd verliefd op een Duitsch meisje, doch haar ouders wilden niet, dat hij haar als zijn vrouw naar Ameri ka zou medenemen, omdat zij bevreesd wa ren, dat zij „door Indianen zou worden ge- scaljoeerd". Zoo kwam het, dat hij te Mann heim bleef en Otto Kahn, ofschoon Ameri kaansch burger, te Mannheim geboren werd Otto wilde aanvankelijk musicus worden, doch na zijn militairen dienst begon hij zijn carrière in de bankwereld. Te Londen werkte hij in het filiaal der Deutsche Bank. Eenige jaren later vertrok hij naar New-York. Hij huwde daar een Amerikaansch meisje en haar ouders wilden niet, dat hij weer naar Duitschland terugkeerde, zooals aanvankelijk Khan's plan lag It^897 werdhijopgenomenind^toen zij daar als twee steenen boven op elkaar. Hun zwart, vooruitstekende wenkbrauwen raakten elkaar bijna aan. Tom perste door zijn lichaamsgewicht den adem uit zijn vij and, alsof deze door een beer werd omklemd. Het eenige, waarover Tad nog had te be schikken, was zijn wilskracht. Maar die dacht Tom ook wel te breken. Fluisterend vroeg hij hem„Weet je wat ik van plan ben met je te doen?" Geen antwoord. „Ik ga je meenemen om dien ouden man uit zijn winkel te laten." Nog geen antwoord. Plotseling sprong Tom overeind, maar hield Tad bij zijn kraag vast. „Sta op!" Hij trok uit alle macht, zoodat de hals boord brak, en Tad weer op den vloer viel. „Ik ga liever dood dan dat ik dat zal doen!" was het eenige, dat hij kon uitbrengen. Tom gaf hem een schop. „Sta op, zeg ik je. Als je 't niet doet, trap ik je dood." Lichamelijk deed de schop geen pijn» maar zijn trots werd er zoo vreeselijk door Beleedigd, dat hij zonder verderen tegen stand te bieden, opstond. Mechanisch stofte hij zich af en probeerde zijn gescheurden boord in orde te krijgen. Op bijna gewone toon zei hij: „We zullen elkaar hierover na der spreken. Wat wil je dat ik doe?" Tom wees naar de deur. „Voor mij uit loo pen, dat wil ik dat je doet. En denk er aan, als je probeert er van door te gaan, dan draai ik je je nek om. Jij jij" "'J zocht naar een woord, dat beleedigender was dan klappen „jij, lafaard!" (Wordf vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1934 | | pagina 10