DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Indrukken uit het Saargebied, Groote meetings te Saarbrücken. Een meerderheid voor Hitier verwacht. Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2. franco door het geheele Rijk 2.50. Losse nummers 5 cents. PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIENt Van 15 regels 1.25, elke regel meer f 0 25. rfroMe contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9, postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330. Ho. 5 Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK. Maandag 7 Januari 1935 Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA. 137e Jaargang DxiQeUiksch Offuiicht Befoogingen vóór en tegen den terugheer naar het Hitter-rijk. SNEEUWSTORMEN. Geen ernstige incidenten. Buitenland Wat vandaag de aandacht trekt ALKMAARSCHE COURANT. Onder speciale bewaking van de buitenlandsche soldaten, diie op strategische punten in de stad waren opgesteld, is de groote demonstra tiedag van Saarbrücken rumoerig doch zonder ernstige ordeverstorin gen verloopen. Twee reusachtige legers van mensehen, vertegenwoordigende het Duitsche Front (pro terugkeer naar Duitschland) en het Vereenigde Front (voorstanders van de hand having der status quo) zwermden de stad binnen en in dichte rijen schuifelen hun aanhangers door de straten. De ramingen over het aan tal deelnemers loopen belangrijk uiteen. Van Duitsche zijde wordt beweerd, dat er 360.000 Duitsche fronters gemanifesteerd hebben. Van andere zijde wordt dit op 250.000 en lager geraamd, terwijl het aantal demonstranten voor het Vrijheids front op 00.000 wordt geschat. Doch hoe dit zij, in ieder ge /al waren het twee geweldige betoogingen. Reeds om zes uur gistermorgen werd de bevolking van Saarbrücken gewekt door den zang van het eerste contingent betoogers van het Duitsche Front, zoo seint Daily Tel. Service. Het voetengetrappel hield ge durende de rest van den dag niet op, want aan den enormen optocht scheen geen einde te komen. Intusschen waren twee compagnieën van de Britsche troepen tijdelijk ondergebracht in de kazerne van de blauwe politie in de oude Uhlanenkazeme, terwijl een compagnie Nederlandsche mariners de prefectuur van politie betrokken had welke tegenover het kasteel ligt. waar de voorzitter van de re- geeringscommissie van het Saargebied, Knox, zijn officieele woning heeft. Aan het station waar het den geheelen dag uiterst druk was en dozijnen volge propte extra-treinen aankwamen of vertrok ken, was een afdeeling Italiaansche soldaten, die een aantal auto's tot hun beschikking hadden, opgesteld. De rest van de Engelsche troepen, waaronder ook de afdeeling pant serwagens, die gisteren is aangekomen, was in de kwartieren geconsigneerd om in geval van nood gereed te zijn. Van zes uur tot tegen den middag duurde de optocht van de aanhangers van het Duitsche Front voort. In 50 speciale treinen, 3000 autobussen en automobielen, alsmede te voet (een afdeeling van 4000 man kwam ge marcheerd van Dudmeiler) vielen zij de stad binnen. Het was moeilijk niet onder den in druk te geraken van de organisatie, welke deze invasie binnen nog geen twee dagen tijds heeft op touw gezet. Na het verlaten van het station stelden zij zich op in rijen van acht of tien en begonnen vervolgens hun marsch. Bijna alle vlaggen waren overtenkomsfig de order van de poli tie zorgvuldig verborgen in de zwarte om hulsels. Een uitzondering werd gemaakt voor de vlaggen, die door de kinderen wer den gedragen, wier aantal zeer groot was. De jongens en meisjes van wie sommigen nog geen tien jaar oud waren liepen trots met hun hakenkruisvlaggetjes te wapperen Ook het uniformverbod was niet op de kleintjes van toepassing. De mannen voor wie het ver boden was de bruine uniformen te dragen droegen een costuum, dat veel op het ver boden uniform geleek. Triestig weer. Het grootste gedeelte van den optocht vond plaats in een gestaag neervallenden triestig en regen, welke later veranderde in sneeuwbuien. Maar onversaagd zetten de menschen hun marsch vroolijk zingend voort. Met tusschenruimte van enkele honderden meters liepen muziekcorpsen, die militaire marschen bliezen, die hielpen de stemming er in te houden doch naar mate de sneeuwval krachtiger werd kreeg deze enorme optocht meer en meer den vorm van een groote slang van parapluies. Uur na uur ging deze optocht voort en lang nadat de kop van den stoet door de straten der stad over de brug langs den oever van de rivier de demonstratieplaats had bereikt bevond de achterhoede zich nog aan het station. De betooging had niet plaats op het vliegveld zooals oorspronkelijk in d>: bedoeling lag maar op het terrein van de oude kazerne, gelegen op den top van en heuvel, den Wackenberg. Hier kreeg men den sneeuwstorm echter uit de eerste hand en urenlang stond de menigte te trappelen in de dikke modder, wachtend op de aankomst van de overige demonstranten Wie hier goede zaken maakten waren de worstver- koopers. En intusschen marcheerden beneden het leger nog steeds. Nu werden de vlaggen ontrold en ieder hakenkruis werd begroet met een luid „Heil"-geroep. Kort voor twaalf uur werd de vergade ring geopend met het gemeenschappelijk zin gen van een lied ter herdenking van de in den oorlog gevallen Duitsche soldaten. Iedereen en alles in de reusachtige menigte was thans bedekt onder een dikke laag sneeuw. Minder enthousiasten keerden naar de stad terug. Ook de Hitlerjeugd werd in verband met het slechte weer naar de kwar tieren teruggezonden, doch de groote massa bleef om naar de diverse sprekers te luisteren. Waar 't om gaat. Als eerste nam de Lands-orgaoisatieleider van het „Duitsche Front" Brueck bet woord, die na de 20.000 Saarlanders, die voor Duitschland zijn gevallen herdacht te hebben, scherp hen aanviel, die tegen een terugkeer van het Saargebied naar Duitsch land waren. Vervolgens sprak de propagan daleider van het Duitsche Front, Pieter Kiefer, die sprekend over Frankrijk o.a.: „We hebben steeds gezegd, dat wij geen haat in ons hart dragen tegen Frankrijk en het Fransche volk, wij kennen geen wraak- ?evoel en weten slechts dit eene: De goede iod zelf heeft de Duitschers en de Fran- schen tot buren gemaakt en als buren willen wij met de Franschen leven, maar dan gelijk- geacht en gelijk-gerechtigd. De wereld moet weten, dat indien wij de status quo afwijzen, wij de goede verstandhouding tusschen Duitschland en Frankrijk en den vrede in Europa dienen. Na de toespraak van Kiefer voerde nog de landsleider Nietman het woord, waarna de demonstratie met het zingen van het Deutschland- en het Horst Wessellied be sloten werd De tegen-demonstratie. Aan de andere zijde van de Saar was in tusschen de betooging van de aanhangers van den status quo begonnen. Bewonderenswaardig waren de maat regelen, die de poiitie had genomen om de twee massa's gescheiden te houden. Niet in staat bij de socialisten te komen stelden de terugkeerende Duitsche fronters zich er mede tevreden een crescendo van „Heil'-geroep aan te heffen en met stentor stem marschüederen te zingen. De socialisten antwoorden met de internationale, en gerui- men tijd trachten de vijandelijke kampen elkaar te overstemmen. De politie hield de demonstranten echter op voorbeeldige wijze in bedwang. Een groote menigte toeschou wers die op de trottoirs voor het station post hadden gevat, werd door bereden politie uiteengedreven. In den stoet der socialisten en communisten zag men meer vrouwen dan in die hunner tegenstanders. In sommige groepen bedroeg het aantal vrouwen zelfs driekwart van de totale sterkte. Sjofeler gekleed dari de aan hangers van het Duitsche Front en physiek niet zoo stoer uitziend waren de socialisten ook minder uitbundig. Zij droegen roode armbanden en waren grootendeels in het zwart gekleed. Gretig wisselden zij den groet van het vereenigd front, een gebalde vuist, met hun tegenstan ders op de trottoirs. De demonstratie had plaats in het stadion en de plaats, vanwaar gewoonlijk de toeschouwers voetbal- en athletiekw,edstrijden gadeslaar. was spoedig één menschenzee. Overal waren reusachtige roode banieren met opschriften, die de stem mers aanspoorden om ,,de Saar van Hitier te redden" en „den status quo te handhaven". Er had een langdurige vertraging plaats, voordat de meeting kon beginnen, daar de electrische leidingen voor de luidsprekers waren doorgesneden. De eerste socialistische spreker moest zich schor schreeuwen toen hij trachtte zonder luidspreker een rede te houden. Max Braun, die hem volgde, had juist hartstochtelijk betoogd, dat het ge meentebestuur haar juiste gedaante toonde door „ons den stroom te onthouden", toen onder luid gejuich de stroom plotseling werd ingeschakeld. Aan het einde der betooging herhaalde de menigte woord voor woord den eed om goede Duitschers te zijn maar nimmer ons geliefde Saarland aan Hitier uit te leveien" En hiermede was aan de betoogingen een einde gekomen. (Van onzen bijzonderen correspondent.) Saarbrücken, 5 Jan. De eerste indruk die men bij het binnen- stoomen van het Saargebied krijgt, is dat er geen vierkante meter grond is aie even hoog ligt als de anderen: de tweede, dat het land bezaaid is met rookende fabrieksschoorstee- nen en kleine kolentreintjes. Op den weg naar Saarbrücken komt men dan langs die typische bergdopjes bestaande uit vuil geel-bruin bepleisterde huizen, die in heerlijke wanorde tegen de hellingen zijn ge zaaid. In Saarbrücken zijn de huizen op de zelfde wijze bepleisterd, wat vooral bij het sombere weer van vandaag de stad een smerig uiterlijk geeft. Daarbij komt dan nog dat de meeste gebouwen er oud en vervallen uitzien, enkele prachtige oude kerkjes en openbare gebouwen uitgezonderd. Mijn eerste ontmoeting met een Saarlan- der de conducteur die mijn plaatsbewijs kwam controleeren viel ook al rtiet mee. Op 's mans gezicht stond de interpellatie te lezen: ben je een Ausland-Deutscher; zoo ja, waarvoor zul je dan stemmenzoo neen, wat doe je dan hier. In Saarbrücken echter zijn de menschen de vriendelijkheid zelve. Bij den uitgang van het station: passen- controle; toen men echter den buitenkant van een Nederlandsche pas zag, was de interesse voor den inhoud reeds verdwenen. Op straat: Engelsche militairen, de officieren te herken nen aan hun onafscheidelijke wandelstok Vlak bij het station: een met dennengroen versierd bouwsel, waarop een aankondiging dat in een bepaald gebouw het Duitsche Front inlichtingen geeft over de stemming Op de reclamezuilen^ plakkaten waarop een man te zien is die twee deuren open duwt, waardoor een swastika zichtbaar wordt, om- der welke afbeelding de woorden: Wieder in Dèutschland sehen. In verschillende win kels portretten van Hitier. Aan de menschen is echter oogenschijrtlijk niets te merken van de groote gebeurtenis die voor de deur staat. Na een halven dag in Saarbrücken door gebracht te hebben, begint men de intense spanning te voelen, die er heerscht. Men krijgt het ondefinieerbare gevoel, dat er iets in de lucht zit. Of het voorloopig bij die spanning zal blij ven, zal o.a. morgen kunnen blijken. Morgen houden n.l. zoowel de leden van het Duit sche Front als de voorstanders van een voortduren van den Status Quo een massa meeting, de eersten 's morgens en de twee den 's middags. De Engelschen schijnen bij de Saarbevol- king niet in den smaak te vallen en hun hou ding wordt voortdurend door de bladen hier becritiseerd. Luitenant de Bruin van de Ma riniers, met wlen ik hedenmiddag een onder houd had, was over die critiek niets te spre ken, daar men zich niet ontziet de feiten op de schromelijkste wijze te verdraaien. Als voorbeeld haalde hij het volgende geval aan: doordat in Engeland links gehouden wordr zit in de Engelsche auto's het stuur aan den rechterkant. Wil men naar rechts, dan steekt men den rechterarm uit; wil men naar links, dan doet men hetzelfde, daarbij echter een draaiende beweging met dien arm makende. Deze manier van richtingaanwijzen pasten enkele Engelschen ook hier toe. Dadelijk werd toen in de bladen de beschuldiging ge uit, dat zij zich moedwillig niet aan de hier bestaande verkeersregelen storen. De Neder landsche officieren echter kunnen van hun Engelsche cotlega's niet anders getuigen dan dat zij uiterst correct optreden, verklaar de Luitenant de Bruin. Veel bekijks hebben de vreemde militairen hier niet, men schijnt hun verschijning heel gewoon te vinden. Och, wij hebben al zoo veel vreemde soldaten hier gezien ver klaarde mij een Saarlander zelfs negers Alleen de kinderen blijven nog wel eens staan kijken naar een op wacht staanden marinier of naar een voorbij loopenden En- gelschman met een coquet mutsje met linten en een lange broek met Schotsche ruiten of in het bekende kakie uniform. De dienst der mariniers blijkt bijzonder zwaar te zijn, vooreerst door de vermoeien de wachtdienstregeling, maar ook door de terreinmarschen. Ieder contingent vreemde troepen heeft een bepaald rayon toegewezen gekregen de Engelschen bijv. o.m. Saar brücken en omgeving en zoo moeten onze troepen de orde bewaren in den Zuid-Oost hoek van het Saargebied. Dat dit het onher bergzaamste deel is, blijkt wel uit het feit dat de helft van de mariniers plus het hoofd kwartier in Saarbrücken is gelegerd, welke stad niet in hun rayon ligt. Er werd mij dan ook verteld dat het 'n zeer bergachtig terrein is en dat de marschen over de leemige we gen geen sinecures zijn. De geest blijft echter buitengewoon goed. De oude fabriek waarin de Nederlanders zijn ondergebracht, gaat schuil achter ver waarloosde huurkazernes; veel is daar echter niet aan verloren, daar de fabriek die jaren leeg heeft gestaan er evenmin erg aanlokke lijk uitziet. Zoo goed en zoo kwaad als dat ging heeft men er nog iets behoorlijks van trachten te maken. Een groot voordeel is echter dat officieren, onder-officieren en manschappen in één gebouw zitten en dat door de grootte van de slaapzalen de onder deden niet in stukken hoefden gehakt te wor den, zoodat bij een eventueel alarm in zoo kortst mogelijken tijd uitgerukt kan worden. Dat Saarbrücken van top tot teen Duitsch is, is een onwederlegbaar feit; taal en ge bruiken zijn Duitsch, men eet en drinkt Duitsch, de standbeelden hebben Duitsche uniformen aan evenals de politie agenten, slechts een ding is er Franschhet geld. Wei kan men in verschillende zaken met Duitsch geld betalen en overkwam het mij in een res taurant dat het dienstertje eerst in Marken uitrekende hoeveel ik schuldig was en daar na het totaal bedrag in Francs omrekende, maar wettig betaalmiddel is en blijft de Franc. Den Duitschen- of Hitlergroet ziet men op straat maar heel weinig bezigen, men her kent elkaar niet als partijgenoot, daar uni formen en insignes verboden zijn. Dat ook vlaggen verboden zijn, was waarschijnlijk de reden waarom uit elk der drie bovenramen van een winkelpand in een der hoofdstraten een kale vlaggestok was gestoken. Dat behalve het geld ook de douane Fransch is, mog;e blijken uit het volgende: Bij het overschrijden van de Luxemburgsch- Fransche grens werd mijn bagage van onder tot boven doorzocht en werd mij bij de pas- sencontrole speciaal gevraagd, wat ik in Sarrebruck ging doen. Bij het binnenkomen in het Saargebied echter bleef de bagage ge sloten, werd in de pas nauwelijks een blik geworpen en werden er verder ook geen vra gen gesteld. Die geld-kwestie schijnt sommigen toch te steken, zoo hoorde ik een kioshoudster met een echte Berliner (dus ook weer Duitsch) Schnauze antwoorden op de vraag den prijs van een tijdschrift te herhalen: 80 centimen, of verstaat U beter in het Fransch. DE POLITIEK VAN ITALIË. Gegevens van Gayda. In een bespreking der Italiaansch- Fransche onderhandelingen schrijft de bekendste Italiaansche journalist Gayda in hetofficieuse „Giornale d'Italia" over de doelstellingen, waarnaar Italië streeft. Hij gaat daarbij uit van de be schouwing, dat Oostenrijk een Euro- peesch probleem is. Italië zoekt daar geen bijzondere' voordeelen voor zich zelf en streeft niet naar een hegemonie. De houding van Italië wordt door drie feiten bepaald, n.l. de onmiddellijke na buurschap, de hoedanigheid van succes- siestaat en den wensch naar territoriale, politieke en economische integriteit van Oostenrijk. Daar bij de Orstenrijksche kwestie ook een aantal buurstaten geinteres- seerd zijn, die behooren tot het systeem der politieke vriendschappen van Frankrijk, is het noodzakelijk, dat de op lossing van het probleem gezocht wordt in een consultatief pact, waaraan Italië en Frankrijk tezamen met Oostenrijk zouden deelnemen. Dit pact zou aange vuld moeten worden met een algemeen pacten-systeem, waardoor de door alle buurstaten over te nemen verplichting om zich niet te mengen in de binnen- landsche aangelegenheden van Oosten rijk, zou worden gewaarborgd. Deze ga rantie zou doelmatig versterkt kunnen worden door het deelnemen der andere staten, die geen directe buren van Oos- j tenrijk zijn, maar die, zooals Roemenië en Polen, door hun politieke en econo mische belangen met het Donaubekken verbonden zijn. Dat alles kan gebeuren in het kader van den Volkenbond. Gayda herinnert verder aan het pact van vier, dat door Mussolini gesugge reerd is en verklaart dan, dat voor de groote problemen van West-Europa de samenwerking weer moet hervat worden met een bilateraal pact als beginpunt, en dus in een minder omvattenden vorm. Dt preliminaire pact kan echter niets anders zijn dan een nieuwe voorwaarde en een nieuwe grondslag voor een uitge breide samenwerking tusschen de groo te mogendheden met het doel, den vre de in Europa te consolideeren. De Fransch-Italiaansche toenadering kan bij de constant blijvende beginselen van Mussolini geenszins leiden tot de vor- Groote meetings te Saarbrücken. (Dag. Overzicht.) De toestand in het Saargebied. (Buitenland). Accoord Laval-Mussolini. (Buiten land). Amerikaansch schip aan de kust van Florida in nood. (Buitenland). Het Lindbergh-proces. (Buiten land). Rijksdagzitting 30 Januari as.? (Buitenland). Doodelijk ongeluk in watermolen te Diemen. (Binnenland). Ernstig auto-ongeluk te Heelsum bij Arnhem. (Binnenland). Doodelijke ongevallen te Haarlem. (Binnenland). Drama te Goes. (Binnenland). Verschillende auto-ongelukken ten gevolge van den gladden weg. (Stad) Op den Kennemerstraatweg twee meisjes aangereden. (Stad). (Zie verder eventueel k»Me berichten). ming van nieuwe statenblokken, die tegen een of ander land gericht zou len zijn. Veeleer moet een dergelijke politiek beschouwd worden als de hervatting der samenwerking tusschen alle groote mo gendheden en in het bijzonder tusschen hen, die thans nog gescheiden zijn door hun bijzonder standpunt ten opzichte der algemeene problemen. Ook zouden de kleine staten niet op den achtergrond worden geschoven, noch een einde gemaakt worden aan de politieke vriendschappen. Het brengen van overeenstemming tusschen Frank rijk en Italië zou daarom 6lechts de toe nadering hunner beide vriendschaps- groepen vergemakkelijken op de basis van een strengere inachtneming der we- derzijdsche belangen, alsmede van de algemeene behoeften en de beginselen der gerechtigheid. De „Tribune" meent, dat een overeen stemming tusschen Frankriik en Ita'ië in het geheel geen exclusief karakter zou dragen, maar integendeel een voorwaar de zou vormen voor iedere latere deel neming, speciaal van de zijde der kleine mogendheden. Deze zouden daar slechts voordeel van kunnen hebben, als zij zouden wennen aan de rechtmatige po litieke rangorde in Europa en aan het breedere gezichtsveld van twee groote mogendheden, die,, zooals Frankrijk en Italië, algemeene belangen hebben te vertegenwoordigen. „Lavoro Fascista" spreekt over het Engelsche standpunt ten aanzien van deze plannen voor een nieuwe Europee- sche samenwerking en is van meening, dat Engeland door zijn welwillende hou- dng den anderen staien met algemeene belangen den weg heeft gewezen, die moet worden ingeslagen. DE LINDBERGH-AFFAIRE. Aanklacht tegen vier anderen. De verdediger van Hauptmann, Railly, heeft Zaterdag meegedeeld, dat hij waar schijnlijk reeds Donderdag a.s. voor het gerecht de namen zal noemen van vier per sonen, twee mannen en twee vrouwen, die hij bovendien zal beschuldigen van de ont voering van het kind van Lindbergh. Hij verklaarde, steeds van meening te zijn ge weest, dat Hauptmann onschuldig is. Betty Gow als getuige gehoord. De Engelsche nurse van de familie Lind bergh, Betty Gow, die de laatste was, die het zoontje van Lindbergh kort voor de ontvoe ring heeft gezien, wordt heden als getuige gehoord. Zij wordt beschouwd als de be langrijkste getuige in het proces tegen Bruno Hauptmann en ze is speciaal voor dit proces naar Amerika gekomen, waar zij thans de gast van de familie Lindbergh is in hun wo ning. Men verwacht, dat de verdediging haar aan een fel kruisverhoor zal onderwerpen. Reeds thans verklaarde de eerste advocaat der verdediging Edward Railly naar aanlei ding van Lindbergh's mededeel ing, dat Bet ty Gow noch buiten haar zelf, noch hyste risch was, toen zij kwam meedeelen, dat het bedje van de baby leeg was en het kind was verdwenen. „Ik vind het zeer vreemd, dat miss Gow, die meer met het kind omging dan zelfs de moeder, dien avond zoo kalm was. Ik zal haar scherp ondervragen over eenige dingen uit haar verleden".

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1935 | | pagina 1