DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Indrukken uit het Saargebied,
Groote meetings te Saarbrücken.
Een meerderheid voor Hitier verwacht.
Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon
en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2.
franco door het geheele Rijk 2.50.
Losse nummers 5 cents.
PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIENt
Van 15 regels 1.25, elke regel meer f 0 25. rfroMe
contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk
kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9,
postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330.
Ho. 5
Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeur: C. KRAK.
Maandag 7 Januari 1935
Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
137e Jaargang
DxiQeUiksch Offuiicht
Befoogingen vóór en tegen den terugheer
naar het Hitter-rijk.
SNEEUWSTORMEN.
Geen ernstige incidenten.
Buitenland
Wat vandaag de
aandacht trekt
ALKMAARSCHE COURANT.
Onder speciale bewaking van de
buitenlandsche soldaten, diie op
strategische punten in de stad waren
opgesteld, is de groote demonstra
tiedag van Saarbrücken rumoerig
doch zonder ernstige ordeverstorin
gen verloopen.
Twee reusachtige legers van
mensehen, vertegenwoordigende het
Duitsche Front (pro terugkeer naar
Duitschland) en het Vereenigde
Front (voorstanders van de hand
having der status quo) zwermden
de stad binnen en in dichte rijen
schuifelen hun aanhangers door de
straten. De ramingen over het aan
tal deelnemers loopen belangrijk
uiteen. Van Duitsche zijde wordt
beweerd, dat er 360.000 Duitsche
fronters gemanifesteerd hebben. Van
andere zijde wordt dit op 250.000
en lager geraamd, terwijl het aantal
demonstranten voor het Vrijheids
front op 00.000 wordt geschat. Doch
hoe dit zij, in ieder ge /al waren het
twee geweldige betoogingen.
Reeds om zes uur gistermorgen werd de
bevolking van Saarbrücken gewekt door den
zang van het eerste contingent betoogers
van het Duitsche Front, zoo seint Daily
Tel. Service. Het voetengetrappel hield ge
durende de rest van den dag niet op, want
aan den enormen optocht scheen geen einde
te komen.
Intusschen waren twee compagnieën van
de Britsche troepen tijdelijk ondergebracht
in de kazerne van de blauwe politie in de
oude Uhlanenkazeme, terwijl een compagnie
Nederlandsche mariners de prefectuur van
politie betrokken had welke tegenover het
kasteel ligt. waar de voorzitter van de re-
geeringscommissie van het Saargebied,
Knox, zijn officieele woning heeft.
Aan het station waar het den geheelen
dag uiterst druk was en dozijnen volge
propte extra-treinen aankwamen of vertrok
ken, was een afdeeling Italiaansche soldaten,
die een aantal auto's tot hun beschikking
hadden, opgesteld. De rest van de Engelsche
troepen, waaronder ook de afdeeling pant
serwagens, die gisteren is aangekomen, was
in de kwartieren geconsigneerd om in geval
van nood gereed te zijn.
Van zes uur tot tegen den middag duurde
de optocht van de aanhangers van het
Duitsche Front voort. In 50 speciale treinen,
3000 autobussen en automobielen, alsmede te
voet (een afdeeling van 4000 man kwam ge
marcheerd van Dudmeiler) vielen zij de stad
binnen. Het was moeilijk niet onder den in
druk te geraken van de organisatie, welke
deze invasie binnen nog geen twee dagen
tijds heeft op touw gezet.
Na het verlaten van het station stelden zij
zich op in rijen van acht of tien en begonnen
vervolgens hun marsch. Bijna alle vlaggen
waren overtenkomsfig de order van de poli
tie zorgvuldig verborgen in de zwarte om
hulsels. Een uitzondering werd gemaakt
voor de vlaggen, die door de kinderen wer
den gedragen, wier aantal zeer groot was.
De jongens en meisjes van wie sommigen nog
geen tien jaar oud waren liepen trots met
hun hakenkruisvlaggetjes te wapperen Ook
het uniformverbod was niet op de kleintjes
van toepassing. De mannen voor wie het ver
boden was de bruine uniformen te dragen
droegen een costuum, dat veel op het ver
boden uniform geleek.
Triestig weer.
Het grootste gedeelte van den optocht
vond plaats in een gestaag neervallenden
triestig en regen, welke later veranderde in
sneeuwbuien. Maar onversaagd zetten de
menschen hun marsch vroolijk zingend voort.
Met tusschenruimte van enkele honderden
meters liepen muziekcorpsen, die militaire
marschen bliezen, die hielpen de stemming er
in te houden doch naar mate de sneeuwval
krachtiger werd kreeg deze enorme optocht
meer en meer den vorm van een groote slang
van parapluies.
Uur na uur ging deze optocht voort en
lang nadat de kop van den stoet door de
straten der stad over de brug langs den
oever van de rivier de demonstratieplaats
had bereikt bevond de achterhoede zich nog
aan het station. De betooging had niet plaats
op het vliegveld zooals oorspronkelijk in d>:
bedoeling lag maar op het terrein van de
oude kazerne, gelegen op den top van en
heuvel, den Wackenberg. Hier kreeg men den
sneeuwstorm echter uit de eerste hand en
urenlang stond de menigte te trappelen in
de dikke modder, wachtend op de aankomst
van de overige demonstranten Wie hier
goede zaken maakten waren de worstver-
koopers.
En intusschen marcheerden beneden het
leger nog steeds. Nu werden de vlaggen
ontrold en ieder hakenkruis werd begroet met
een luid „Heil"-geroep.
Kort voor twaalf uur werd de vergade
ring geopend met het gemeenschappelijk zin
gen van een lied ter herdenking van de in
den oorlog gevallen Duitsche soldaten.
Iedereen en alles in de reusachtige menigte
was thans bedekt onder een dikke laag
sneeuw. Minder enthousiasten keerden naar
de stad terug. Ook de Hitlerjeugd werd in
verband met het slechte weer naar de kwar
tieren teruggezonden, doch de groote massa
bleef om naar de diverse sprekers te
luisteren.
Waar 't om gaat.
Als eerste nam de Lands-orgaoisatieleider
van het „Duitsche Front" Brueck bet
woord, die na de 20.000 Saarlanders, die
voor Duitschland zijn gevallen herdacht te
hebben, scherp hen aanviel, die tegen een
terugkeer van het Saargebied naar Duitsch
land waren. Vervolgens sprak de propagan
daleider van het Duitsche Front, Pieter
Kiefer, die sprekend over Frankrijk o.a.:
„We hebben steeds gezegd, dat wij geen
haat in ons hart dragen tegen Frankrijk en
het Fransche volk, wij kennen geen wraak-
?evoel en weten slechts dit eene: De goede
iod zelf heeft de Duitschers en de Fran-
schen tot buren gemaakt en als buren willen
wij met de Franschen leven, maar dan gelijk-
geacht en gelijk-gerechtigd. De wereld moet
weten, dat indien wij de status quo afwijzen,
wij de goede verstandhouding tusschen
Duitschland en Frankrijk en den vrede in
Europa dienen.
Na de toespraak van Kiefer voerde nog
de landsleider Nietman het woord, waarna
de demonstratie met het zingen van het
Deutschland- en het Horst Wessellied be
sloten werd
De tegen-demonstratie.
Aan de andere zijde van de Saar was in
tusschen de betooging van de aanhangers
van den status quo begonnen.
Bewonderenswaardig waren de maat
regelen, die de poiitie had genomen om de
twee massa's gescheiden te houden.
Niet in staat bij de socialisten te komen
stelden de terugkeerende Duitsche fronters
zich er mede tevreden een crescendo van
„Heil'-geroep aan te heffen en met stentor
stem marschüederen te zingen. De socialisten
antwoorden met de internationale, en gerui-
men tijd trachten de vijandelijke kampen
elkaar te overstemmen. De politie hield de
demonstranten echter op voorbeeldige wijze
in bedwang. Een groote menigte toeschou
wers die op de trottoirs voor het station
post hadden gevat, werd door bereden politie
uiteengedreven.
In den stoet der socialisten en communisten
zag men meer vrouwen dan in die hunner
tegenstanders. In sommige groepen bedroeg
het aantal vrouwen zelfs driekwart van de
totale sterkte. Sjofeler gekleed dari de aan
hangers van het Duitsche Front en physiek
niet zoo stoer uitziend waren de socialisten
ook minder uitbundig.
Zij droegen roode armbanden en waren
grootendeels in het zwart gekleed. Gretig
wisselden zij den groet van het vereenigd
front, een gebalde vuist, met hun tegenstan
ders op de trottoirs. De demonstratie had
plaats in het stadion en de plaats, vanwaar
gewoonlijk de toeschouwers voetbal- en
athletiekw,edstrijden gadeslaar. was spoedig
één menschenzee. Overal waren reusachtige
roode banieren met opschriften, die de stem
mers aanspoorden om ,,de Saar van Hitier te
redden" en „den status quo te handhaven".
Er had een langdurige vertraging plaats,
voordat de meeting kon beginnen, daar de
electrische leidingen voor de luidsprekers
waren doorgesneden. De eerste socialistische
spreker moest zich schor schreeuwen toen
hij trachtte zonder luidspreker een rede te
houden. Max Braun, die hem volgde, had
juist hartstochtelijk betoogd, dat het ge
meentebestuur haar juiste gedaante toonde
door „ons den stroom te onthouden", toen
onder luid gejuich de stroom plotseling
werd ingeschakeld.
Aan het einde der betooging herhaalde
de menigte woord voor woord den eed om
goede Duitschers te zijn maar nimmer ons
geliefde Saarland aan Hitier uit te leveien"
En hiermede was aan de betoogingen een
einde gekomen.
(Van onzen bijzonderen correspondent.)
Saarbrücken, 5 Jan.
De eerste indruk die men bij het binnen-
stoomen van het Saargebied krijgt, is dat er
geen vierkante meter grond is aie even hoog
ligt als de anderen: de tweede, dat het land
bezaaid is met rookende fabrieksschoorstee-
nen en kleine kolentreintjes.
Op den weg naar Saarbrücken komt men
dan langs die typische bergdopjes bestaande
uit vuil geel-bruin bepleisterde huizen, die in
heerlijke wanorde tegen de hellingen zijn ge
zaaid. In Saarbrücken zijn de huizen op de
zelfde wijze bepleisterd, wat vooral bij het
sombere weer van vandaag de stad een
smerig uiterlijk geeft. Daarbij komt dan nog
dat de meeste gebouwen er oud en vervallen
uitzien, enkele prachtige oude kerkjes en
openbare gebouwen uitgezonderd.
Mijn eerste ontmoeting met een Saarlan-
der de conducteur die mijn plaatsbewijs
kwam controleeren viel ook al rtiet mee.
Op 's mans gezicht stond de interpellatie
te lezen: ben je een Ausland-Deutscher; zoo
ja, waarvoor zul je dan stemmenzoo neen,
wat doe je dan hier. In Saarbrücken echter
zijn de menschen de vriendelijkheid zelve.
Bij den uitgang van het station: passen-
controle; toen men echter den buitenkant van
een Nederlandsche pas zag, was de interesse
voor den inhoud reeds verdwenen. Op straat:
Engelsche militairen, de officieren te herken
nen aan hun onafscheidelijke wandelstok
Vlak bij het station: een met dennengroen
versierd bouwsel, waarop een aankondiging
dat in een bepaald gebouw het Duitsche
Front inlichtingen geeft over de stemming
Op de reclamezuilen^ plakkaten waarop een
man te zien is die twee deuren open duwt,
waardoor een swastika zichtbaar wordt, om-
der welke afbeelding de woorden: Wieder in
Dèutschland sehen. In verschillende win
kels portretten van Hitier. Aan de menschen
is echter oogenschijrtlijk niets te merken van
de groote gebeurtenis die voor de deur staat.
Na een halven dag in Saarbrücken door
gebracht te hebben, begint men de intense
spanning te voelen, die er heerscht. Men
krijgt het ondefinieerbare gevoel, dat er iets
in de lucht zit.
Of het voorloopig bij die spanning zal blij
ven, zal o.a. morgen kunnen blijken. Morgen
houden n.l. zoowel de leden van het Duit
sche Front als de voorstanders van een
voortduren van den Status Quo een massa
meeting, de eersten 's morgens en de twee
den 's middags.
De Engelschen schijnen bij de Saarbevol-
king niet in den smaak te vallen en hun hou
ding wordt voortdurend door de bladen hier
becritiseerd. Luitenant de Bruin van de Ma
riniers, met wlen ik hedenmiddag een onder
houd had, was over die critiek niets te spre
ken, daar men zich niet ontziet de feiten op
de schromelijkste wijze te verdraaien. Als
voorbeeld haalde hij het volgende geval aan:
doordat in Engeland links gehouden wordr
zit in de Engelsche auto's het stuur aan den
rechterkant. Wil men naar rechts, dan steekt
men den rechterarm uit; wil men naar links,
dan doet men hetzelfde, daarbij echter een
draaiende beweging met dien arm makende.
Deze manier van richtingaanwijzen pasten
enkele Engelschen ook hier toe. Dadelijk
werd toen in de bladen de beschuldiging ge
uit, dat zij zich moedwillig niet aan de hier
bestaande verkeersregelen storen. De Neder
landsche officieren echter kunnen van hun
Engelsche cotlega's niet anders getuigen
dan dat zij uiterst correct optreden, verklaar
de Luitenant de Bruin.
Veel bekijks hebben de vreemde militairen
hier niet, men schijnt hun verschijning heel
gewoon te vinden. Och, wij hebben al zoo
veel vreemde soldaten hier gezien ver
klaarde mij een Saarlander zelfs negers
Alleen de kinderen blijven nog wel eens
staan kijken naar een op wacht staanden
marinier of naar een voorbij loopenden En-
gelschman met een coquet mutsje met linten
en een lange broek met Schotsche ruiten of in
het bekende kakie uniform.
De dienst der mariniers blijkt bijzonder
zwaar te zijn, vooreerst door de vermoeien
de wachtdienstregeling, maar ook door de
terreinmarschen. Ieder contingent vreemde
troepen heeft een bepaald rayon toegewezen
gekregen de Engelschen bijv. o.m. Saar
brücken en omgeving en zoo moeten onze
troepen de orde bewaren in den Zuid-Oost
hoek van het Saargebied. Dat dit het onher
bergzaamste deel is, blijkt wel uit het feit
dat de helft van de mariniers plus het hoofd
kwartier in Saarbrücken is gelegerd, welke
stad niet in hun rayon ligt. Er werd mij dan
ook verteld dat het 'n zeer bergachtig terrein
is en dat de marschen over de leemige we
gen geen sinecures zijn. De geest blijft echter
buitengewoon goed.
De oude fabriek waarin de Nederlanders
zijn ondergebracht, gaat schuil achter ver
waarloosde huurkazernes; veel is daar echter
niet aan verloren, daar de fabriek die jaren
leeg heeft gestaan er evenmin erg aanlokke
lijk uitziet. Zoo goed en zoo kwaad als dat
ging heeft men er nog iets behoorlijks van
trachten te maken. Een groot voordeel
is echter dat officieren, onder-officieren en
manschappen in één gebouw zitten en dat
door de grootte van de slaapzalen de onder
deden niet in stukken hoefden gehakt te wor
den, zoodat bij een eventueel alarm in zoo
kortst mogelijken tijd uitgerukt kan worden.
Dat Saarbrücken van top tot teen Duitsch
is, is een onwederlegbaar feit; taal en ge
bruiken zijn Duitsch, men eet en drinkt
Duitsch, de standbeelden hebben Duitsche
uniformen aan evenals de politie agenten,
slechts een ding is er Franschhet geld. Wei
kan men in verschillende zaken met Duitsch
geld betalen en overkwam het mij in een res
taurant dat het dienstertje eerst in Marken
uitrekende hoeveel ik schuldig was en daar
na het totaal bedrag in Francs omrekende,
maar wettig betaalmiddel is en blijft de
Franc.
Den Duitschen- of Hitlergroet ziet men op
straat maar heel weinig bezigen, men her
kent elkaar niet als partijgenoot, daar uni
formen en insignes verboden zijn. Dat ook
vlaggen verboden zijn, was waarschijnlijk
de reden waarom uit elk der drie bovenramen
van een winkelpand in een der hoofdstraten
een kale vlaggestok was gestoken.
Dat behalve het geld ook de douane
Fransch is, mog;e blijken uit het volgende:
Bij het overschrijden van de Luxemburgsch-
Fransche grens werd mijn bagage van onder
tot boven doorzocht en werd mij bij de pas-
sencontrole speciaal gevraagd, wat ik in
Sarrebruck ging doen. Bij het binnenkomen
in het Saargebied echter bleef de bagage ge
sloten, werd in de pas nauwelijks een blik
geworpen en werden er verder ook geen vra
gen gesteld.
Die geld-kwestie schijnt sommigen toch te
steken, zoo hoorde ik een kioshoudster met
een echte Berliner (dus ook weer Duitsch)
Schnauze antwoorden op de vraag den prijs
van een tijdschrift te herhalen: 80 centimen,
of verstaat U beter in het Fransch.
DE POLITIEK VAN ITALIË.
Gegevens van Gayda.
In een bespreking der Italiaansch-
Fransche onderhandelingen schrijft de
bekendste Italiaansche journalist Gayda
in hetofficieuse „Giornale d'Italia" over
de doelstellingen, waarnaar Italië
streeft. Hij gaat daarbij uit van de be
schouwing, dat Oostenrijk een Euro-
peesch probleem is. Italië zoekt daar
geen bijzondere' voordeelen voor zich
zelf en streeft niet naar een hegemonie.
De houding van Italië wordt door drie
feiten bepaald, n.l. de onmiddellijke na
buurschap, de hoedanigheid van succes-
siestaat en den wensch naar territoriale,
politieke en economische integriteit van
Oostenrijk.
Daar bij de Orstenrijksche kwestie
ook een aantal buurstaten geinteres-
seerd zijn, die behooren tot het systeem
der politieke vriendschappen van
Frankrijk, is het noodzakelijk, dat de op
lossing van het probleem gezocht wordt
in een consultatief pact, waaraan Italië
en Frankrijk tezamen met Oostenrijk
zouden deelnemen. Dit pact zou aange
vuld moeten worden met een algemeen
pacten-systeem, waardoor de door alle
buurstaten over te nemen verplichting
om zich niet te mengen in de binnen-
landsche aangelegenheden van Oosten
rijk, zou worden gewaarborgd. Deze ga
rantie zou doelmatig versterkt kunnen
worden door het deelnemen der andere
staten, die geen directe buren van Oos-
j tenrijk zijn, maar die, zooals Roemenië
en Polen, door hun politieke en econo
mische belangen met het Donaubekken
verbonden zijn. Dat alles kan gebeuren
in het kader van den Volkenbond.
Gayda herinnert verder aan het pact
van vier, dat door Mussolini gesugge
reerd is en verklaart dan, dat voor de
groote problemen van West-Europa de
samenwerking weer moet hervat worden
met een bilateraal pact als beginpunt, en
dus in een minder omvattenden vorm.
Dt preliminaire pact kan echter niets
anders zijn dan een nieuwe voorwaarde
en een nieuwe grondslag voor een uitge
breide samenwerking tusschen de groo
te mogendheden met het doel, den vre
de in Europa te consolideeren. De
Fransch-Italiaansche toenadering kan
bij de constant blijvende beginselen van
Mussolini geenszins leiden tot de vor-
Groote meetings te Saarbrücken.
(Dag. Overzicht.)
De toestand in het Saargebied.
(Buitenland).
Accoord Laval-Mussolini. (Buiten
land).
Amerikaansch schip aan de kust
van Florida in nood. (Buitenland).
Het Lindbergh-proces. (Buiten
land).
Rijksdagzitting 30 Januari as.?
(Buitenland).
Doodelijk ongeluk in watermolen
te Diemen. (Binnenland).
Ernstig auto-ongeluk te Heelsum
bij Arnhem. (Binnenland).
Doodelijke ongevallen te Haarlem.
(Binnenland).
Drama te Goes. (Binnenland).
Verschillende auto-ongelukken ten
gevolge van den gladden weg. (Stad)
Op den Kennemerstraatweg twee
meisjes aangereden. (Stad).
(Zie verder eventueel k»Me
berichten).
ming van nieuwe statenblokken, die
tegen een of ander land gericht zou len
zijn. Veeleer moet een dergelijke politiek
beschouwd worden als de hervatting der
samenwerking tusschen alle groote mo
gendheden en in het bijzonder tusschen
hen, die thans nog gescheiden zijn door
hun bijzonder standpunt ten opzichte
der algemeene problemen.
Ook zouden de kleine staten niet op
den achtergrond worden geschoven,
noch een einde gemaakt worden aan de
politieke vriendschappen. Het brengen
van overeenstemming tusschen Frank
rijk en Italië zou daarom 6lechts de toe
nadering hunner beide vriendschaps-
groepen vergemakkelijken op de basis
van een strengere inachtneming der we-
derzijdsche belangen, alsmede van de
algemeene behoeften en de beginselen
der gerechtigheid.
De „Tribune" meent, dat een overeen
stemming tusschen Frankriik en Ita'ië
in het geheel geen exclusief karakter zou
dragen, maar integendeel een voorwaar
de zou vormen voor iedere latere deel
neming, speciaal van de zijde der kleine
mogendheden. Deze zouden daar slechts
voordeel van kunnen hebben, als zij
zouden wennen aan de rechtmatige po
litieke rangorde in Europa en aan het
breedere gezichtsveld van twee groote
mogendheden, die,, zooals Frankrijk en
Italië, algemeene belangen hebben te
vertegenwoordigen.
„Lavoro Fascista" spreekt over het
Engelsche standpunt ten aanzien van
deze plannen voor een nieuwe Europee-
sche samenwerking en is van meening,
dat Engeland door zijn welwillende hou-
dng den anderen staien met algemeene
belangen den weg heeft gewezen, die
moet worden ingeslagen.
DE LINDBERGH-AFFAIRE.
Aanklacht tegen vier anderen.
De verdediger van Hauptmann, Railly,
heeft Zaterdag meegedeeld, dat hij waar
schijnlijk reeds Donderdag a.s. voor het
gerecht de namen zal noemen van vier per
sonen, twee mannen en twee vrouwen, die
hij bovendien zal beschuldigen van de ont
voering van het kind van Lindbergh. Hij
verklaarde, steeds van meening te zijn ge
weest, dat Hauptmann onschuldig is.
Betty Gow als getuige gehoord.
De Engelsche nurse van de familie Lind
bergh, Betty Gow, die de laatste was, die het
zoontje van Lindbergh kort voor de ontvoe
ring heeft gezien, wordt heden als getuige
gehoord. Zij wordt beschouwd als de be
langrijkste getuige in het proces tegen Bruno
Hauptmann en ze is speciaal voor dit proces
naar Amerika gekomen, waar zij thans de
gast van de familie Lindbergh is in hun wo
ning.
Men verwacht, dat de verdediging haar
aan een fel kruisverhoor zal onderwerpen.
Reeds thans verklaarde de eerste advocaat
der verdediging Edward Railly naar aanlei
ding van Lindbergh's mededeel ing, dat Bet
ty Gow noch buiten haar zelf, noch hyste
risch was, toen zij kwam meedeelen, dat het
bedje van de baby leeg was en het kind was
verdwenen. „Ik vind het zeer vreemd, dat
miss Gow, die meer met het kind omging
dan zelfs de moeder, dien avond zoo kalm
was. Ik zal haar scherp ondervragen over
eenige dingen uit haar verleden".