DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
De jury verklaart Bruno Hauptmarm schuldig.
Naar den electrischen stoel.
Om Hauptmann's hoofd.
De tragedie van New-Jersey.
No. 38 Dit nummer bestaat uit drie bladen. Directeurs C. KRAK. Donderdag 14 Februari 1935 Hoofdredacteur: Tj. N. ADEMA.
137e Jaargang
Terechtstelling in Maart a.s.?
Wat vandaag de
aandacht trekt,,,
ALKMAARSCHE COURANT.
Deze Courant wordt ELKEN AVOND, behalve Zon
en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden bij vooruitbetaling voor Alkmaar 2.—,
franco door het geheele Rijk 2.50.
Losse nummers 5 cents.
PRIJS PER GEWONE ADVERTENTIEN
Van 15 regels 1.25, elke regel meer 0 25. rfrnnte
contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdruk
kerij v/h. HERMS. COSTER ZOON, Voordam C 9,
postgiro 37060. Telef. 3320, redactie 3330.
De sinds eenige dagen heerschende span-
ring over het lot van Hauptmann, is thans
gebroken:
De jury, uitspraak doende in
de rechtzaak-Hauptmann, die
verdacht is van moord op de
baby van Lindbergh, heeft in
haar zitting Hauptmann schul
dig verklaard aan moord in
den eersten graad zonder ver
zachtende omstandigheden en
hem veroordeeld tot den elec
trischen stoel.
De terechtstelling zal plaats
hebben in de week van 1825
Maart.
Nadat gisteravond de jury gedurende 40
minuten had geluisterd naar de raadgevin
gen van rechter Trenchard, trok zij om
11 uur 15 zich terug om haar oordeel vast te
stellen.
Het voorspel.
Gedurende de raadgevingen aan de ge
zworenen door den rechter Trenchard waren
alle deuren van de rechtszaal gesloten. Nie
mand mocht de zaal verlaten.
Het resultaat van het proces samenvat
tend zeide Trenchard:
De ladder is zonder twijfel voor de ontvoe
ring gebruikt. Tusschen de verklaringen van
Condon en Hauptmann bestaan aanzienlijke
tegenstrijdigheden.
„Thans uw zaak, mijne heeren gezwore
nen'', aldus de rechter. „Uw plicht is het, de
geloofwaardigheid te onderzoeken van de ge
tuigen der verdediging, zoowel als die van
de aanklacht".
Daarna memoreerde Trenchard, hoe door
getuigenverklaringen, alsmede door schrifte
lijk materiaal vastgesteld is, dat Hauptmann
in den tijd na het betalen van het losgeld
aan de beurs gespeculeerd heeft.
Trenchard eischte van de gezworenen een
duidelijke beslissing over de vraag, of de ver
klaring van Hauptmann, dat hij losgeld-bil
jetten van Fisch ontvangen zou hebben, juist
of valsch is.
De algemeene indruk omtrent deze rechter
lijke raadgevingen is, dat het gerecht gunstig
tegenover de argumenten van het O M. staat.
Het voorstel der verdediging om de onder
richtingen van den rechter aan de jury we
gens gebrek aan objectiviteit te doen her
nieuwen werd afgewezen.
Vooringenomenheid.
Veertig minuten nadat de jury zich terug
getrokken had, diende de verdediging bij het
gerechtshof een uitvoerig protest in tegen de
onderrichtingen van Trenchard aan de ge
zworenen.
Wanneer Trenchard niet een nieuwe in
structie aan de jury zou overwegen, zou het
proces gereviseerd moeten worden, ingeval
Hauptmann veroordeeld zou worden.
Het protest is vooral gericht tegen de
„klaarblijkelijke vooringenomendheid van
Trenchard".
De voorzitter zeide samenvattend, dat „ge
tuigenverklaringen bewezen hebben, dat de
ontvoerder met opzet het kind op het hoofd
heeft geslagen, tengevolge waarvan het ge
storven is".
Trenchard legde nadruk op de verklaring
van Lindbergh, Hauptmann's stem herkend
te hebben als die van den man van den ge-
beimzinnigen John, die de losgeld-onderhan
delingen met dr. Condon op het kerkhof te
Bronx gevoerd heeft.
De rechter vroeg de gezworenen op een
wijze, die Reilly en Lloyd Fisher suggestieve
vragen noemden: „Was Hauptmann degene,
die het losgeldbriefje in de kinderslaapkamer
heeft achtergelaten?
Of is de ontvoering door een misdadigers-
bende, gelijk de verdediging beweert, ge
pleegd? Gelooft u dat?"
Trenchard wees de gezworenen erop, te be
denken, dat Hauptmann reeds vroeger ge
straft is. „Wij moeten dit", aldus de rechter,
„overwegen, wanneer wij Hauptmann's ge
loofwaardigheid beoordeelen. Ook een aan-
al getuigen a décharge is vroeger veroor
deeld".
Nadat de jury 11 uur lang had beraad
slaagd, heeft zij tenslotte uitspraak gedaan
luidende: schuldig aan moord in den eersten
graad zonder verzachtende omstandigheden.
De rechter heeft de terechtstelling vastge
steld op de week beginnende 18 Maart. Zij
zal geschieden door middel van den electri
schen stoel.
Hoe Hauptmann het vonnis
aanhoorde.
Het was kort voor middernacht, toen ten
slotte het vonnis in de meest geruchtmakende
moordzaak van de laatste jaren werd geveld.
De rechter wilde reeds, aangezien de jury het
blijkbaar niet eens kcm worden, naar huis
gaan om daar te wachten, toen plotseling de
sherif aankondigde, dat de gezworenen na
vijfmaal te hebben gestemd tot 'n uitspraak
waren gekomen. De deuren van de groote
zaal werden gesloten. De procureur en de
verdediger namen hun plaatsen in en korten
tijd later werd Hauptmann door zijn bewa
kers binnengeleid.
Hij was bleek en zijn gang was onzeker.
In de voorste bank nam hij plaats. Dadelijk
na hem trad zijn vrouw binnen.
Toen allen zaten, namen de 12 jury-leden
hun plaats weer in. Bij hun binnentreden
maakten zij allen een bewogen indruk.
Eenige vrouwelijke juryleden
weenden. Op de gebruikelijke vraag van
den rechter naar de uitspraak van de jury
antwoordde de voorzitter der gezworenen,
die het papier met de uitspraak met sidderen
de handen vasthield, met trillende stem:
„Schuldigschuldig aan moord in de eer
ste graad". Er volgde een doodelijke stilte,
toen sprak rechter Trenchard de beslissende
woorden:
Bruno Hauptmann, gij zijt schul
dig bevonden aan een moord in den
eersten graad en volgens de wet
moet ge binnen door het gerecht vast
te stellen tijd de doodstraf on
dergaan.
Hauptmann wankelde even en maakte een
beweging alsof hij wilde spreken. Hij draai
de zich echter om en begaf zich wederom on
der geleide van zijn bewakers naar zijn cel.
Gaat de verdediger in hooger
beroep?
Mevr. Hauptmann brak in tranen uit en
snikte luid. De verdediger Lloyd Fisher sprak
haar moed in en verzekerde, dat hij ondanks
deze uitspraak de zaak tot een goed einde
zou brengen. Men verwacht, dat Haupt
mann's verdediger, Lloyd Fisher, hooger be
roep tegen het doodvonnis zal aanteekenen.
De behandeling in hooger beroep zal dan
echter niet voor Mei a.s. plaats vinden.
De ter dood veroordeelde Hauptmann (rechts) met zijn verdediger
O'Reilley, die hooger beroep zal aanteekenen tegen het vonnis.
De jury heeft Hauptmann schul
dig verklaard aan moord op de
baby Lindbergh en de rechter heeft
hem veroordeeld tot den dood door
middel van den electrischen stoel.
De figuur Hauptmann is thans
wel zoo interessant geworden, dat
wij hier uit een bijzondere corres
pondentie van het Hbld. overnemen
een relaas, dat als het voorspel is
te beschouwen van de tragedie van
New Jersey.
In dien tijd bewoonden de Lindbergs hun
buiten in de Sourland-heuvelen. Ze waren
een paar jaren tevoren getrouwd en een
zoontje, dat Charles heette, was hun gebo
ren. Als welgestelde menschen de vader
van mevrouw Anne LindberghMorrow
was millionnair, voormalig gezant, en werd
genoemd als toekomstig candidaat voor het
Amerkaansche presidentschap hadden
ze zich ingericht met den rustigen, voorna
men smaak van New Englanders; hun be
diening bestond uit een gehuwden huis
knecht, Oliver Whately, en een nurse Betty
Gow. Niet ver weg, in Englewood, woonden
de Morrows en het verkeer tusschen ouders
en kinderen was zoo druk, dat de dienstbo
de van mevrouw Morrow, Violet Sharpe,
zich op haar beurt bevriend had met het
personeel der Lindbergs. Het buitenhuis
had drie verdiepingen; parterre, een zitka
mer, een eetzaal en een werkkamer voor den
kolonelop de eerste verdieping de slaapka
mers en een kinderkamer; daarboven de ver
trekken voor het personeel
Dien Dinsdag, den lsten Maart 1932,
was mevrouw Lindberg thuisgebleven, om
dat haar zoontje, twintig maanden oud, ver
kouden was, 's middags had ze een wande
lingetje door den tuin gemaakt. De nurse
was bezig met het kind en de jonge moeder
had een stuk grint tegen het raam van de
kinderkamer geworpen, om haar aandacht
te trekken. De opgeruimde Iersche Betty
had het jongetje opgenomen en naar het
venster gedragen, opdat het de moeder kon
toelachen. Om vijf uur werd het beneden, in
de zitkamer gebracht, en een uurtje lang,
vóór het naar bed moest, speelde het bij het
haardvuur. Daarna gaf de nurse het zijn
maaltje volgens dokters-dieet en legde het
te beu De moeder kwam boven om goeden
nacht te zeggen en toen ze merkte, dat het
kind hoestte, wreef ze zijn borstje in met
wat vet, wikkelde het in een flanellen lap
die Betty uit een onderrok had geknipt en
trok het daarover zijn gewone hansopje
cUin
Het was half acht. De kolonel kwam
thuis en de ouders zetten zich aan hun eten.
Na nog een kuit samenzijn in de werkka
mer verklaarde de moeder dat ze zich
niet wel voelde ze verwachtte haar
tweede kind - een bad wilde nemen en
vroeg naar bed gaan. De vader bleef alleen.
Hij zat gebogen over zijn studies, toen nij
een geraas hoorde, als dat van brekend
houtwerk. Het kwam van de eerste verdie
ping, meende hij. Hij sprong op, ijlde naar
boven liep de kinderkamer binnen en vond
het raam open. Op de vensterbank lag een
briefje. Hij raadde hem aan de politie niet
te alarmeeren en was onderteekend met een
onbegrijpelijk hiëroglief. Een volgend
oogenblik staarde hij in het leege, romme
lige kinderbedje. Dan rende hij de slaap
kamer van zijn vrouw binnen.
„Anne, Anne, ze hebben het kind gesto
len!"
De moeder kon niet meer uitbrengen dan:
„O God....".
Onmiddellijk volgde een klopjacht door
het huis, waaraan net personeel, door de
kreten gewaarschuwd, deelnam. Misschien
hield de dief zich nog ergens schuil, op zol
der, in een kast, achter een gordijn en belet
te hij 't kind te huilen door 't half te worgen
of te verstikken met een prop? Men wierp
kapstokken om, scheurde costuums van
hangers, verschoof bedden, divans. Ver
geefs De vader belde direct de politie op
en daarna een vriend, kolonel Breckinridge,
die niet ver weg woonde. Hij greep een ge
weer en liep naar buiten. De Maartsche
nacht was nol. Bij het licht van zijn zak
lamp ontdekte hij half-uitgewischte sporen,
die de lompe voet van een man had achter
gelaten in de vette aarde onder het open
raam. Maar de politie meldde zich al aan.
Ze vond modderige voetstappen in de kin
derkamer, tusschen raam en bedje, en in den
tuin een gebroken ladder een wrak ding,
dat uit drie stukken had bestaan, maar bij
één der scharnieren was afgeknapt.
Een klok sloeg tien uur. Om elf liep de
tijding van den roof langs alle draden,
aethergolven en zenuwen van Amerika; te
gen middernacht had zij de centra der be
schaafde wereld bereikt. Een maand lang
werden iedere man, vrouw en kind, tusschen
Polynesië en Kamsjatka, tusscen Borneo en
Terschelling, op de hoogte gehouden van de
vruchtelooze pogingen der gansche Ameri-
kaansche politie, het kindje terug te vinden,
levend of misschien docdMaar deze po
litie raakte dan ook weldra het hoofd kwijt
onder den druk van honderden anonieme
brieven, ontelbare telefoonoproepen met nut-
telooze gesprekken met amateur-detectieven,
hysterische dames, die meenden iets ge
droomd te hebben, spiritisten... deze poli
tie werd woest onder de teleurstellingen en
mislukkende „clew"... ze begon wild om
zich heen te slaan en de min of meer ver
dachten te martelen.
Stonden de nurse Betty en Violet Sharpe,
de dienstbode der Morrows, misschien in ver
binding met bandieten in Detroit, met den
zoogenaamden ..purple gang"? En het echt
paar Wathely? Misschien waren die ladder
en voetstappen maar een vertooning ge
weest om de ware toedracht te maskeeren?
Misschien hadden ze het jongetje eenvoudig
't huis uitgedragen en het overhandigd aan
medeplichtigen? De gevoelige Violet Sharpe,
uitgemergeld, innerlijk verscheurd door een
brutaal verhoor, dat dag en nacht duurde,
maakte zich van kantHaar onschuld zou
weldra, zonder veel moeite, door dezelfde
politie worden vastgesteld.
Ondertusschen waren Hoover, de pers,
radio en bioscoop den wanhopigen ouders te
hulp gekomen, maar zonder succes. De zaak
nam in drie dagen zulk een omvang, dat
zekere beambten, journalisten enz. er al een
winstje vx>r zichzelf in begonnen te zien
Andere infame individuen, verlokt door de
premie van 25.000 dollar, uitgeloofd door
den staat NewYersey, grepen naar de tele
foon, belden de Lindberg'.is op, verklaarden
dat ze veel wisten en aanwijzingen konden
gevenJa, 't kindje was nog in leven
het werd,niet mishandeld, het lag niet in den
hoek van een vuilen kelderde politie
motst eerst uitgeschakeld worden, dan zou
men zich in direct'1 verbinding kunnen stellen
met de eigenlijke „kidnapers" en zaken kun-
Hauptmann veroordeeld tot den
electrischen stoel. (Buitenland).
Het conflict Italië—Abessynië.
(Buitenland.)
Wethouders zonder pensioen?
(Binnenland.)
Gasvergiftiging te Tilburg, oude
man overleden. (Binnenland.)
De zomerdienstregeling der Ned.
Spoorwegen wordt vastgesteld vol
gens A. T. (Binnenland.)
Lafhartige overval te Utrecht.
(Binnenland.)
Felle brand te Zal tbom mei. (Bin
nenland.)
Onze reie-redacteur schrijft over
het herleefde panopticum te Am
sterdam. (Binnenland).
Interneeringsinrichting voor
vreemdelingen. (Binnenland).
De ondergang van de „Macon".
(Luchtvaart.)
Officieele mededeeling van de
regeering, dat alle geruchten over
de „Uiver"-ramp volkomen uit de
lucht zijn gegrepen. (Luchtvaart.)
De metaalbewerker K. G., die te
Koog a. d. Zaan zijn meisje dood
stak, veroordeeld tot 7 jaar gevan
genisstraf. (Rechtszaken.)
(Zie verder erenteeel laatftc
berichten).
nen doenDe meest beruchte dezer schur
ken, die den Lindberghs valsche hoop gaven,
was een zekere Curtis, een knutselaar in
booten te Norfolk. Breckinridge en Lindbergh
volgden wekenlang het valsche spoor; de
man wist niets. De moeder, half gek van
angst, niet langer geloovende aan de moge
lijkheid van slaap, doodeijlk bezorgd voor
de gezondheid van het niet heel sterke
jongetje, smeekte over de radio den ban
dieten, die ze natuurlijk niet begreep en van
wie zij daarom toch nog iets menschelijks
verwachtte, het kind te verzorgen en het
zulk voedsel te geven als de dokter had voor
geschreven. De vader verklaarde dat hij
graag iederen prijs wilde betalen voor zijn
zoontje. VergeefsMaart ging voorbij.
Waarom lieten de ontvoerders niets meer van
zich hooren?
En opnieuw ratelt de telefoon, als een
tienvoudige wekker in het huis, waar alle
meubels, alle hoeken de onrust uitschreeu
wen, waar het voorgevoel van den dood op
de gezichten te lezen staat. Een zekere
doctor Condon belt op De naam is niet
heelemaa! onbekend het is deze dr. John
F. Condon, voormalig onderwijzer, „Jafsie"
bijgenaamd, vier-en-zeventig jaar oud, die
eerst de premie van New-Jersey met duizend
dollar heeft verhoogd, uit zijn eigen zak, en
die daarna een advertentie heeft geplaatst in
„The Bronx Home News" het locale blad
voor het gedeelte van New-York, dat de
Bronx heet om met de boeven in aanra
king te komen. Condon beweert nu over de
telefoon dat „ze" geantwoord hebben op
zijn advertentie en verzoekt den kolonel over
te komen. Maar Lindbergh vraagt zich af of
hij niet opnieuw de dupe is van een of ande
ren oplichter. De gezondheid zijner vrouw
staat op het snel; een nieuwe te'eurstelling
kan haar fataal worden. Is het misschien niet
beter dien Condon maar te laten arresteeren?
Ten slotte bezoekt hij Condon. Deze opent
een slordig pakje en houdt den vader het
hansopje van zijn kind voor. Volgens het
briefje dat de oude, nerveuse, wat excen
trieke doctor ontvangen heeft, verlangt de
dief zeventigduizend dollar, af te rekenen op
2 April a.s.
Lindbergh had nauwelijks den tijd het be
drag in biljetten van twintig dollar en kleiner
bijeen te brengen. In den avond van 2 April
bevond hij zich bij Condon. Men wachtte
lang. Er werd gebeld. Iemand gaf een
briefje af. Het verwees naar een ander, te
vinden onder de uitstaltafel van een zekeren
bloemenwinkel. Men ging op weg. De auto
suisde door Themont en Whittemore street,
The Bronx. Condon' en Lindbergh hadden
tusschen zich in, een doos met zeventig
duizend dollar. Het tweede briefje verwees
naar het St. Raymonds kerkhof. De auto
suisdestraten, straten, straten de
auto stopte. Condon ging het kerkhof bin
nen. NiemandMaar plotseling hoorde
Lindbergh, die achter was gebleven in de
auto, hoe Condon., daar, achter den muur,
geroepen werd:
„He, doctor!"
Is het denkbaar dat hij de stem zal kunnen
vergeten? Ze zal hem een leven lang bij
blijven. Geen enkele stem zal met deze ééne
stem te vergelijken zijn. Hij zal haar terug
vinden aan zijn eigen sterfbed en niet twijfe
len, als hij de oogen sluit over zijn aller
vreemdst leven. Want de bevoorrechte en
vervolgde figuur van Lindbergih behoort
