FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. Z1 „Merijntje Gijzens Jeugd" in Filmstad r~ HOE EEN KLEIN JONGETJE FILMT. Miniatuur-filmpjes. GEOROE O'BRIEN en IRENE BENTLEY. ONZE BIOSCOPEN. „Also, Herr Krols, als dat nou gut gent dan kraig jai nog een glas Jaffa-appel- limonade mitAis" Een zware, dikke man in polohemd, op gestroopte mouwen, grijze broek, heeft tusschen zijn knieën een klein, mager jongetje dat zwaar geschminkt is. Hij praat zacht met hem, met drukke gebaren en gearticuleerd mondbewegen en het jog, een leuke vlaskop met een intelligenten snoet, luistert nauwlettend naar wat hem verteld wordt. Herr Krols, die door heel Filmstad Merijntje wordt genoemd, lacht eens, kijkt zijn regisseur aan, ziet naar enkele krijt strepen, die op den grond vlak voor de camera in V-vorm zijn geteekend, zet zijn beide voeten erop en wacht verder de din gen die komen zullen af. De lezer zal het wellicht al bemerkt heb ben: wij zijn in Loet C. Barnstijn's Film stad, waar de verfilming plaats heeft van A. M. de Jong's Merijntje Gijzen's Jeugd, en waar een bevriende mogendheid ons in staat gesteld heeft enkele opnamen bij te wonen. De dikke meneer, die een prachtig men gelmoes van Duitsch en Hollandsch spreekt, is Kurt Gerron, de bekende film- acteur-regisseur, die in al heel wat films is opgetreden en er nog meer gemaakt heeft. In „De Blauwe Engel" (zooals men zich herinnert de eerste film van Jannings en Mariene Dietrich) vervulde hij een rol, en verschillende foto's van Mariene uit Hollywood aan haar vriend Kurt vormen zijn trots en hangen aan den wand van zijn werkkamer. Meneer Krols is het kleine Brabantsche jongetje, dat tegenwoordig Merijntje heet en hij is idolaat op zijn leermeester, die dan ook allerliefst met zijn jeugdigen ster om gaat. We treffen het, als we den tuin van film stad doorgewandeld hebben en vol bewon dering stilgestaan hebben bij alle bouw werken, die noodig zijn voor de film: het Brabantsch dorpje met de kerk, de wo ning, de smidse en de kroeg, als we verder de hut van den Kruik en de woning van Jannekee hebben gezien, komen we in de kleine studio, waar enkele close-ups van Merijntje gemaakt zullen worden. Allemachtig, wat een menschen! ze schijnen er allemaal wat te maken te heb ben. Er is een chefbelichter, die een heele staf lampenisten bevelen toeschreeuwt, er is een architect, een cameraman met twee assistenten, er zijn geluidsspecialisten, er is een juffrouw met het draaiboek er zijn er nog veel meer, en die allen draaien om één punt: om de camera met Kurt Gerron, de regisseur van „Merijntje Gijzens Jeugd". Farkas erachter, Merijntje ervoor en Ger ron ernaast. Er moet een groote kop van Merijntje gemaakt worden en die moet gelascht worden in een al opgenomen scène, die van het Verraad. De Kruik wordt door de poli tie weggeleid en Merijntje ziet angstig en ellendig toe, hoe zijn groote vriend ver dwijnt. Gerron doet het hem voor, zet groote oogen, kijkt angstig, roept vertwijfeld: „Kruik, Kruik, Kruik" en laat zijn hoofd hangen. Marcel Krols, zooals Merijntje officieel heet, begrijpt het heel goed, knikt ja, en gaat op zijn afgeteekende plaats voor de camera staan. Farkas komt in actie, hij duikt onder een zwarten doek, stelt in, laat verschil lende belichtingen probeeren, de chef belichter roept de nummers van de lam pen die moeten branden, de geluidsmen- schen zwengelen een microfoon op een soort kraanwagen, boven Merijntjes neus, Gerron geeft zijn laatste aanwijzingen en danklinkt luid en doordringend een claxon door de studio, roode lampen gaan branden: „Achtung, Kamera". Het wordt doodstil, de velen zwijgen; al leen dat heele kleine jongetje, daar voor die groote camera, spert zijn oogen wijd open, balt zijn vuistjes, en klagend klinkt zijn stemmetje „KroikKróóóólk en dan voor de derde maal angstig, ver baasd, bedroefd.... Króóóiiiik". Gerron is tevreden, prijst Merijntje, strijkt hem over zijn bol, maar toch is hij nog niet voldaan; hij doet het opnieuw voor, geeft instructies, zegt nog eens hoe het moet. Het lijkt of Merijntje niet luistert, hij staat daar maar rustig op zijn plaatsje, kijkt vroolyk rond en lijkt zich nergens iets van aan te trekken. Maar als er weer ge draaid wordt, blijkt het pientere kereltje duvels goed opgelet te hebben, en een half uurtje later is er wel zooveel van de close-up opgenomen dat èn Gerron èn Farkas èn de geluidsstaf tevreden zijn: hier zit wel genoeg materiaal voor de film in. Of Merijntje zelf tevreden is? We merken 't niet, hij draaft naar zijn beloofde „limo nade mit Ais". Merkwaardig zooals dat kleine kereltje direct weer van Merijntje in Marcel Krols verandert, merkwaardig ook, zooals hij, zoo uit zijn spel gehaald, weer ernstig voor de camera de rol van Merijntje kan spelen. Even wordt er gerust, ander decor wordt gemaakt, kwinkslagen vliegen heen en weer. Gerron steekt een eind zwarte sigaar aan, dat al heel den middag tusschen zijn lippen hangt; rooken is wel verboden, maar hij kan het niet laten zoo nu en dan even een paar flinke trekken te doen. Farkas laat zijn assistenten de camera ver zorgen, nieuwe film wordt er in gedaan en het instrument wordt nog zwaarder met wollen dekens en doeken omwikkeld dan het al was: de volgende opname eischt dat de microfoon, dat overgevoelige instru ment, nog dichterbij hangt en het gerikke- tik van de camera mag absoluut niet ge hoord worden. Grootere lampen worden aangeschakeld, lange einden kabel slieren over den grond en dan gaat de sigaar weer uit en wordt Merijntje verzocht weer binnen te komen. Gerron roept hem en vertelt hem wat er nu gaat gebeuren. Men kent het verhaal: hoe Merijntje onwetend zijn vriend ver raadt, door hem zijn mes terug te brengen, het mes, dat de Kruik weggooide, nadat hij er met een dronken, dollen kop twee menschen mee gedood heeft, de ontrouwe Jannekee en zijn rivaal, de grensjager. Merijntje zegt het Gerron na, nog niet ten volle begrijpend dat zijn vriend de Kruik nu een moordenaar is geworden: Marcel Krols in de rol van Merfjntje. Hier Merijntje als misdienaar. zijn beste goeie vriend een moordenaar, het kan toch niet Weer is alles doodstil, weer zijn de roo de lampen aan, het is weer: „Achtung, Kamera". En voor de camera, in het felle licht van de lampen, met een microfoon voor zien, midden in de belangstelling van de vele kijkers, speelt daar een klein boerenjon getje zijn rol. Hij spéélt zijn rol, zijn gezichtje vertrekt in mimiek, hy zégt zijn rol en verwonderd, niet begrijpend, klinkt het: „Moordenoar? moordenoar? de Kroik 'ne moordenoaren langzaam zakt zijn hoofd naar beneden, Merijntje gaat begrijpen wat er gebeurd is, hij barst in huilen uit en intens droef snikt-ie: „Króóik." Het gaat direct vrij goed en gauw mag hij weer gaan spelen in den mooien tuin van Filmstad en hij mag het kleine meisje, met de groote bruine oogen, dat in de film Blozekriekske zal spelen, laten zien wat voor geheimen er overal wel in deze won dere wereld zijn. Dan worden er shots gemaakt van enkele figuranten en de hoofdpersoon heeft de rest van den middag vrij. A. M. de Jong komt binnen loopen: hij speelt de rol van den pastoor,' zooals men weet en ook Piet Bron, die met de rol van den Kruik vol gens insiders zijn beste creatie heeft gege ven, geeft acte de présence. Hij ziet er niets Kruikerig uit en Filmstad verwondert zich daarover. Het wonderbaarlijke is geschied: De Kruik heeft zich geschoren. Bron gaat enkele dagen met vacantie en heeft zich eens behoorlijk laten uitscheren, want de rol van de Kruik is wel erg mooi, maar dat hij zich in vier dagen niet scheren mag dat is iets wat Bron's Kruikenmetamorfose maar tot een half plezier maakt. Zoo wordt er in Filmstad dag in dag uit gewerkt en alle verwachtingen zijn hoog gespannen. Als de voorteekenen niet be driegen zal de film Merijntje goed worden, het vlotte draaiboek, de serieuze werk wijze, de rolverdeeling zijn goed genoeg, terwijl Gerron's regie en Farkas' fotografie borg zijn voor een technische afwerking, die in orde zal zijn. Kr. Nieuwe film voor Dick Powell en Ruby Keeler. Harry Sauber en Ben Markion hebben het manuscript gereed van „Let 'i Prelend". Met de verfilming zal binnenkort in de Warner Bros studio's een aanvang worden gemaakt. Het ligt in de bedoeling de hoofdrollen in deze film te laten bezetten door Ruby Keeler en Dick Powell. Hoe men ook wel eens by de film terecht komt. Drie maanden geleden oefende de 22-jarige Lyle Moraine, geboren te Council-Bluff, Iowa, het beroep uit van metselaar. Hij was toen werkzaam te San Fernando-Valley. Thans heeft hij een contract bij Warner Bros als zanger acteur. De jongeman ichijnt zijn geboorteplaati te hebben verlaten om fortuin te zoeken, zon der daarbij te hebben gedacht aan een film- carrière, Doch het lot heeft hem bij de film ge bracht, naar aanleiding van een infectie aan zijn voet, waarbij een dokter uit Hollywood werd ontboden. Deze schijnt «chik in den jon geman gekregen te hebben, want hij bracht hem in contact met een aanwervingi-agent. Natuurlijk volgde een icreenteit, welke boven- genoemd reiultaat tot gevolg had. De atudio spreekt van een werkelijke „ontdekking doelende op den jongeman, die door een onge luk bij de film ii gekomen. Nieuwe gekleurde films bij War ner Bros. Warner Bros-Vitaphone zullen in een twee- ader, getiteld „Old Glory" het leven van Francii Scott Key, den componist van het Amerikaaniche volkslied: „The Stari Spang ed Banner" in beeld brengen. De hoofdrollen hierin zullen worden vertolkt door Donald Woodi, Marguerite Churchill en Henry O'Neill. Frank McDonald regiiieert deze twee-acter, welke geheel in kleuren zal worden opgenomen en waarvoor Forreit Barnes het scenario schreef. Lew Ayrcs weer vrijgezel. Ginger Rogcrs gaat scheiden van haar man, den filmacteur Lew Ayres. Zij was yroeer ge huwd met E. J. Culpepper, een variété-artist: Lew Ayres' eerste vrouw was de filmactrice Lola Lane. Misschien maakt Fred Astaire nu een kansjel Films op de „Quccn Mary". Op dc heen- en terugreis van de Quccn Mary" werden in de vier bioscoopzalen, die zich aan boord bevinden, 51 films gedraaid. Lilian Harvey en Willy Frltsch. Deze spelen de hoofdrollen in de nieuwe Ufa-film „Glückskinder", Paul Martin regisseert deze film, die naar een Amerikaansche novelle „Lady Beware" in de productiegroep Max Pfeiffer gedraaid wordt. R. A. Stemmle, Paul Martin en Curt Goetz schreven het manuscript. Van deze film wordt ook een Fransche versie vervaardigd, waarin de mannelijke hoofdrol gespeeld wordt door Henry Garat. Francie Lederer en Frances Dcc. Fox's film „The Gay Deception" brengt fn de hoofdrollen Francis Lederer en Frances Dee samen in een spel van liefde en list. Vooral de romantische kant van hun spel is met waarlijk artistiek gevoel op het celluloid vast gelegd. Chaplin naar Rusland? De Moskousche correspondent van het Deensche dagblad „Berllnske Tidende" seint aan zijn blad, dat de Sowjets Charlie Chaplin en Pauline Goddard hebben uitgenoodigd om tegen een zeer hoog honorarium hoofdrollen te spelen in communistische tendenzfilms. Filmdwaasheid. Dolores Del Rio belde vanuit Londen Holly wood op om haar twee honden Michael en Bunry toe te spreken. Kosten: 250. Het ge sprek schijnt lang geduurd te hebben. Harry Baur in stilte getrouwd. In alle stilte is Harry Baur op 15 Juni te Parijs in het huwelijk getreden. Zonder dat iemand iets wist van zijn huwelijksplannen of van een verloving, heeft de bejaarde Don Juan zijn uitverkorene met succes het hof gemaakt. Zij is een jonge Turksche actrice, mlle Radifc, die met succes in verschillende Parijsche schouwburgen is opgetreden. George O'Brien is zooals het heet de toonaangevende film acteur in de Wild- Westfilms. Met een vaak bewon- derenswaardigen moed slingert hij zich in elke nieuwe sensatie-film in het zadel op zijn trouwen schimmel en met lasso en pistool gewapend neemt hij het op tegen den groot sten bandiet. En na tuurlijk om het publiek niet teleur te stellen steeds met groot suc ces. Wij zien hier den comboy-held met zijn beminnelijke partnerin Irene Bentley, die zich na zijn bravour-stukjes ontpopt als zijn gelief de, met wie hij het ver dere onzichtbare deel van de film lief dn leed deelt. TARASS BOULBA. City-théater. Harry Baur, die al in zoo menige rol prent toonde een groot talent te bezitten, laat in bovengenoemde Russische film zich kennen van inderdaad grootsche zijde. Hy speelt daarin de rol van den kozakken hoofdman Tarrass Boulbe, een ruwe on beschaafde klant, die het uitstekend kan vinden met zijn even ruwe en even onbe schaafde menschen, voor wie het een trotsch is niet te kunnen lezen of schrij ven. Het wekt geen verbazing, dat zij niet voldaan zijn met een vreedzaam leven met de buur-landen en verlangen naar beweging, naar strijd ennaar hun ge liefden volksdrank: wodka. En waar de Poolsche gouverneur dezen verboden heeft, zien Tarras en de zijnen hierin al spoedig een reden voor oorlog voeren. Dan zien we Harry Bauer als den hetman op zijn best. Met donderende stem \oert hij zijn mannen aan tot vóór de muren van het „vijandelijk" kasteel, waar het leger kamp wordt opgeslagen. Wij zien hem hier als vurig vaderlander, en verknocht aan zijn stam, zóó zelfs, dat hij zijn zoon eigen handig opoffert, als deze de zijde van de Pglen heeft gekozen. In deze scène vooral, als vader noch zoon een woord spreekt, treedt hun stille spel sterk naar voren. Maar ook de stervende 'Tarras geeft nog een spel om te huiveren en te genieten tegelijk. Wie Harry Baur wil zien in een bijzon der sterke rol, mag deze week een bezoek aan het City-théater niet achterwege laten. Verschillende eerste rangs-spelers(sters) maken de film mèt den hoofdrolvertolker tot een succes voor den regisseur Gra- nowsky, die in deze film bovendien heeft getoond een meester te zijn in de massa regie. Van het bijprogramma dienen we vooral melding te maken van een geïllustreerd reisverhaal van Noorwegen, het land der middernachtzon. Voorts geeft het een amusante teekenfilm, waarin twee jongens allerlei streken uithalen, en nog een revue, waarin ook een botermatch voorkomt. En dan natuurlijk het journal met gebeurte nissen uit „alle landen der aarde." PUBLIEKE OPINIE. Vlctoria-Théater. Er zijn menschen, die te veel geld hebben en niet weten wat ze er mee zuilen doen. Als zulke menschen jong zijn, doen ze er dan ook wonderlijke dingen mee. Ze laten bijvoorbeeld een schouwburgvoorstelling voor zich alleen geven en ze komen op de gedachte daarvan als ze een bekoorlijk danseresje ontmoet hebben, die in een dergelijke voorstelling gewend is de be langrijkste plaats te bezetten. Als jonge menschen met geld weinig zin voor den ernst van het leven hebben, gaan ze na eer: dergelijke voorstelling met dat danseresje uit varen en bekennen haar hun .liefde, Dat is het domste wat zij kun nen doen, want het trouwen van een actiice is njet altijd iets dat door de fami lie van den jongeman van harte toege juicht wordt. Harrison Sr., de vader van Harrison Jr. blijkt er dan ook niets op gesteld, dat zijn zoon de danseres Mona tot levensgezellin gekozen heeft, vooral niet omdat er een allerliefst meisje van standing was, die alle reden had te verwachten, dat zij een maal de gelukkige zou worden, Er blijkt evenwel ook nog een man te zijn, een zekere Ned, die even teleurge steld is als meneer Harrison Sr. Hl) had namelijk zelf met de bekoorlijke Mona willen trouwen en hij heeft haar ook wel eens gevraagd maar dan kon zy geen ant woord geven omdat zij juist in slaap was gevallen .Mona, die het beste met haar slappeling van een echtgenoot voor heeft, krijgt het niet gemakkelijk in haar huwe lijk. Harrison Jr. blijkt zyn oud vriendin netje niet te kunnen vergeten on als deze trouwt bedrinkt hij zich, wordt door Mona en Ned op een hotelbed gelegd en schiet zich even later dood. Mona wordt van moord beschuldigd, maar de jury spreekt haar vrij. Vrouwen van diverse vereenigingen tot zedelijke verbetering van het een of ander spreken evenwel vol afschuw over haar en als Ned zijn laatste geld in een revue gestoken heeft om haar te kunnen laten op treden demonstreeren deze vrouwen hoe zij over Mona denken. Deze verzet zich, doet voor het voetlicht een beroep op aller menschelljkheld en herinnert aan haar kleinen boy en dan blijkt voor de zooveel- ste maal hoe wisselvallig de publieke opi nie is. Zij wordt toegejuichd, moet nog een extra liedje zingen en onderwijl staat Ned achter de coulissen en vraagt haar ten huwelijk omdat hij ziet, dat zij op dat mo ment onmogelijk in slaup kan vallen. Hij wordt natuurlijk geaccepteerd en als het licht in de bioscoop weer opgaat bljikt iedereen tevreden. Jean Harlow en William Powell maken deze alleraardigste film tot een succes. Ernst en luim wisselen elkander af en het geheel is een boelende en prettige film geworden. Vooraf gaat een interessante twee-acter, een aardige waarschuwing in het bosch voorzichtig met vuur te zijn en een heele massa binnen- en buitenlandsch nieuws in beweegbaar geillustreerden vorm. DE VROOLIJKE PLEEGVADERS. Roxy-theater. Elck wat wils, is het voor deze week wat het programma van Roxy betreft. Aan den eenen kant krijgt men een aller aardigste film te zien met de komieken Wheeler en Woolsey, aan den anderen kant een rasechte Wild-West film, geti teld IJzeren knuisten, waarbij het hoef getrappel en geknal der pistolen voortdu rend de lucht vervullen. De Vroolijke Pleegvaders is een dwaze historie, vol van fantastische gebeurtenis sen en verrassende ontknoopingen. De z.g.n. pleegvaders (Bert Wheeler en Ro- bert Woolsey) komen op vreemde wijze in het bezit van een jongetje, genaamd Spanky. Spanky, die afkomstig is uit een weeshuis, blijkt achteraf erfgenaam te zijn van een groote farm. Tezamen met zijn pleegvaders trekt Spanky naar zijn bezitting en daar komen ze al direct mid den in een conflict terecht dat bestond met de bewoners van de naburige farm. De beide onnoozele pleegvaders worden n.1. aangezien voor Mllford's, de familie waartoe ook Spanky zou behooren, en tusschen deze en de bewoners der nabu rige farm komt een oude bloedveete. Van beroep goochelaar, weten do twee vermeende vadors zich telkens weer op meesterlijke wijze uit de dolzinnigste situ aties te goochelen, van welke hachelijke momenten er veie op rekening van Span ky kunnen worden goschreven, en uitein delijk is het natuurlijk SRanky, die oen einde weet te maken aan den strijd tusschen do buren. Tezamen is het een programma, waar vooral de sensationeele en de komische noot niet vergeten z(jn en dat als zoodanig zeer goed verzorgd is. PEER GYNT. Bioscoop-Theater Harmonie. De groote film van Hans Albers, Peer Gynt, mocht zich gisteravond b(j de eerste voorstelling in de Harmonie in een zeer groote belangstelling verheugen. In voortdurende spanning en met de grootste aandacht heeft men dit uitgebreide film werk gevolgd en het succes dat Hans Al bers in den titelrol behaalt is eerlijk en welverdiend, want dit is inderdaad een van zijn beste prestaties. Er zit tempo in de film. De natuuropnamen van het land van Ibsen zijn zeer fraai en de muziek bij de film, naar motieven van Edward Gricg, doet het uitstekend. Peer Gynt, de jongo sterke kerel, maar tegelijk droomer en fantast, bemoeit zich weinig met zijn boerdëry. Hij zwerft in de bergen, vaart op houtvlotten en verschijnt op de bruiloft van Ingrid, die gaarne met Peer zou getrouwd zijn, maar Peer voelde daar weinig voor.. Wel maakt hij er kennis met Solvelg. Een droevig moment in Peer's leven is het sterven van zijn moe der Aase. Maar het brengt hem ook meer tot de werkelijkheid. Zijn zwerversnatuur doet hem werk aannemen op een goud- zo»kersschlp. En dan begint zijn groote carrière. De „Peer Gynt Co" wordt een wereldzaak en de roem en de macht van Peer stijgen steeds. Maar h(j blijft onvol daan omdat hij de waarheid in de men- schon niet vinden kan. Alle groote steden, zelfs Afrika, zien hem als machtig han delsman en beursspeculant. Doch Afrik3 brengt hem de vijandschap der inboorlin gen. De leugen en het bedrog in de zaken doen hem van al dat gedoe walgen en ten slotte staat Peer alleen aan de kade van oen Afrikaansche haven. Dan hoort M zeelieden een lied uit zijn vaderland zin gen en de matrozen nemen hem moe. Na een sensationeele reis spoelt hij in zlJn vaderland aan wal en vindt Solveig terug, die steeds op hem gewacht heeft. De geweldige rol van Peer Gynt be- heerscht de film geheel, maar ook de overige rollen worden zoo uitstekend ge speeld, dat een prachtig geheel word verkregen. In zijn rol vol afwisseling i Ittert Hans Albera. In verband met de uitgebreidheid van het hoofdnummer is het voorprogramma minder groot. Een mooi Paramoum' Nieuws en een zeer geslaagde gekleurde teekenfilm van „De drie Beren" moge" zeker genoemd. r Men zal dit sterke hoofdnummer Gynt niet willen verzuimen en dan tevens i het tweede gedeelte der week Shlrl* Temple kunnen zien in één van haar be kende films, n.1. Juffertje Blauwbaard. 4

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1936 | | pagina 14