FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
"u rz
De filmregisseur als^improvisator,
Een „gag"-maken in de filmstudio's is een
kwestie van „leeling".
„Confetti", een aardige
luchtige film.
Costuumfilms en haar
moeilijkheden.
HELI
FINKEN2ELLER.
I- ONZE BIOSCOPEN, -j
Frltz Krelsler al# componiit van
d* nieuwe Grace Moorc-film.
Miniatuur-filmpjes.
Tooneel en film leeren van
elkaar.
i i TT~. 1 Ko.ft ,r minder belsmJ bij om de film De regie wsrd gevoerd door J
Sternberg, die cich door
Op de vraag: „Wat is een gag zal
iedereen een ander antwoord geven.
Volgen wij het woord op den voet, dan
beteekent „gag" eigenlek zooiets als
„grappige inval". Een „gag" is iets,
waarom de bioscoopbezoekers moeten
lachen, zoo zegt u de théater-directeur.
Mijn geheele draaiboek is een gag,
eenig in zijn soort, zoo zegt de scenario
schrijver en hij daagt daarmee zijn
heele omgeving tot tegenspraak uit.
„Nu zullen we eens een kleine „gag"
voorbereiden", zei b.v. regisseur Hubert
Marischka, toen hij bezig was met de op
namen van de Lumina-Rex-film „Confet
ti". HÜ begon eenvoudig. Het ging om het
warenhuis Sommerbauer. Precies opge
bouwd stond het midden in het atelier.
Klanten kwamen en gingen, kochten en
betaalden. En alles zou dus perfect ge
weest zijn. Maar nog steeds ontbrak het
grapje, het korreltje zout dat de waren
huissfeer nog een tikje moest kruiden.
„Hier zetten we een wonderspiegel. Een
voor de corpulente en een voor de magere
personen",
„Een mantel alstublieft, maar eentje die
mij een beetje slank maakt".
„Een mantel die slank maakt, is om zoo
te zeggen onze specialiteit. Hier is ze".
Mevrouwtje draait zich om en om voor de
spiegel, welks glas zoo gebogen is, dat
zelfs de dikste persoon nog mager is, en
zoekt tevergeefs naar haar dikte.
Mevrouwtje kwam, zag, past en kocht.
Wij zouden echte warenhuizen deze me
thode niet willen aanraden, maar in de
film is het wel gepermitteerd, ja zelfs
dringend noodig. Hier is het slechts een
grap, die de atmosfeer levendig maakt, en
haar prepareert voor een groot lachsucces,
wat nu eenmaal noodig is bij een film met
een naam als „Confetti".
Een ander grapje bijvoorbeeld.
Wat het niet en wat het wel is.
Het knallen van een kurk van een cham-
pagneflesch is nog geen „gag". Het gooien
met confetti in een zaal vol vroolijke car
navalsvierders is ook nog geen „gag".
Het benutten van een glijbaan is nog
steeds geen „gag". Ook als degene, die
glijdt, den piccolo omverwerpt, zoodat
diens bakje met mandarijnen over den
grond rolt, is dit geen „gag", al kunnen
wij persoonlijk om een dergelijk voorval
slechts flauwtjes glimlachen.
Als nu echter Hans Moser in de rol van
Kümmelmann, bij de glijbaan gaat staan,
en zich expres met mandarijnen tegen den
grond laat gooien, om daarna de schade
van de gevallen mandarijnen in ontvangst
te nemen, die aanmerkelijk hooger is dan
de kostprijs, ja, dan is dat een „gag".
Zoo heeft Marischka het besloten, en
zoo is het dan ook gedaan. Kümmelmann
zag er afwisselend, treurig of opgewekt
uit, naar gelang hij geraakt werd, ja of
nee. Een keer zat hij in verlegenheid, want
niemand minder dan zijn baas kwam in
volle statie naar beneden gegleden. Leo
Slezak, want die was het, bedolf hem ge
heel onder zijn corpulentie!
Verder met de opnamen! De halve mode
firma Sommerbauer was op het bal ver
tegenwoordigd. Een verkoopster (Friedl
Czepa) had zelfs uit den grooten voorraad
stilletjes een japon aangetrokken. Toen ge
beurde er een ongelukje, een glas wijn viel
over de japon, en de jurk was totaal be
dorven
Mandarijntjes, bedienden, beeld-
schoone verkoopsters, een onbeholpen
professor, een procuratiehouder, een
warenhuisdirecteur, een jonge man
van de wereld, dit alles werd gemixt,
in de bonte warrelingen van het car
naval, in „Confetti", een film vol
temperament en gags".
Een film dus zonder eenige pretentie,
maar vroolijk en luchtig, juist passend in
dezen tijd.
Costuumsfilms trekken nog steeds de be
langstelling! „Madame Dubarry", „Cleopa-
tra", „De Kruistochten", „Anthony Adver-
se", het zijn films, die getuigenis afleggen
van groote praal en pracht. Groote balzalen
met onmetelijke spiegels, schitterende uni
formen en weelderige avondtoiletten! Het
heeft zijn bekoring, zoo een hofbal uit „Ma
dame Dubarry", een veldslag uit „De Kruis
tochten". Waarom? De liefde voor pracht
en praal zit er nu eepmaal bij de menschen
in en zij kunnen zièh niet aan de betoove-
Eén der eerste debutanten
in de Ufa-studio's nadat het
Hltler-regime gevestigd was,
is Heli Finkenzeller geweest.
Men kent haar naast eenige
kleine rollen uit bekende
operette-films voornamelijk
uit de aardige rolprent „Kö-
nigswalzer".
Haar verschijnen op het
witte doek is toen een gun
stige verrassing gebleken en
nadien heeft zij voor langen
tijd een contract afgesloten
om voor de camera te spelen.
Naar verluidt, heeft ze haar
korte reputatie als geboren
filmartiste niet beschaamd,
want in haar laatste film
„Auf höheren Befehl" met
Karl Ludwig Diehl mocht
zij althans in Duitschland
een goede pers hebben.
TOP HAT.
Bioscoop Harmonie.
Men kan waarlijk niet zeggen, dat er in de
Amerikaansche show-films een gemis aan
tempo of rhythme is. Immers, waar zou dan
het over de geheele aardbol verspreide suc
ces anders aan te danken zijn? De inhoud
dient slechts als schakel tusschen de afzon
derlijke scènes, is trouwens van weinig be-
teekenis, geheel pretentie-loos en kan zelfs
zooals bij een slecht geschreven scenario
eerder remmend dan helpend zijn. Is even
wel het draaiboek genietbaar, zooals in
„Top Hat" en beschikt men over fenomenale
sterren als een Fred Astaire of Ginger Roger,
dan is immers succes verzekerd, of men zich
dan al of niet vereenigt met het gegeven.
Daarom te meer heeft het geen zin een
„Inhoud" van Top Hat weer te geven, doch
wel om te wijzen op de vrijwel ongelooflijke
shows, welke deze rolprent rijk is. Die zijn
dan ook werkelijk van een zoo bijzonder
gehalte denk alleen reeds aan de slot-
tafreelen bij den Veneziaanschen vijver
dat hier elke critiek misplaatst zou zijn.
Want juist in hun sterkste kunnen het
dansen zijn Ginger Roger en Fred Astaire
tot een harmonisch geheel, vereenigd in den
dans, uitgelegd op specifiek Amerikaansche
wijze.
„Top Hat" is als vacantie-film een buiten
gewone aantrekkelijkheid en juist waar de
gasten in onze badplaatsen zich niet in de
natuur kunnen begeven, is een dergelijk
luchtig, prettig-aandoend geheel dubbel te
waardeeren.
Naast melodieuze songs als „Is 't it a
lovely day"„ „I'm in heaven", „Top Hat" of
„Piccoline" is een schittering van costumes
te aanschouwen, als een weelde voor 't oog.
Aan de hoofdfilm sluit het voorprogram
ma waardig aan. Een min of meer geslaagde
Mexicaansche twee-acter, wat beweegbaar
nieuws uit alle landen der aarde, een
screen-song-film, alles tesamen een pro
gramma, dat reeds gisteravond veel publiek
trok en in de volgende voorstellingen zeker
niet minder belangstelling zal trekken.
DE HUURLING.
City Theater.
Wanneer we ons door den titel lieten ver
leiden om voorstellingen wakker te roe
pen, waarbij we ons verplaatst zouden zien
naar den tijd der Spanjaarden, dan zou blij
ken dat we bedrogen uitkwamen. Het woord
huurling moge op zich zelf al weinig pret
tigs inhouden, de feitelijke beteekenis die
we er op grond van de film aan moeten
hechten, maakt het er in dit geval niet be
ter op.
Hier krijgen we te zien het type van een
oud-soldaat die op alle mogelijke manieren
aan den kost moet zien te komen en vaak
voor de meest lugubere ondernemingen niet
moet terugdeinzen.
Laten we eerlijk zijn: de geschiedenis die
de film tracht weer te geven is op zichzelf
te fantastisch om ook maar eenigen grond
van bestaansrecht te hebben, en wanneer
dan tenslotte het eindresultaat toch nog vol
doening kan geven, dan is het vanzelfspre
kend dat hiervoor een zeer bijzondere reden
moet zijn. En die reden is er ook In den
vorm van den hoofdpersoon, Victor McLag-
len als Michael Donovan. Werkelijk als een
berg torent hij boven zijn medespelers uit
ring ervan onttrekken. Doch ook de acteurs
hebben een bijzonder groote voorliefde vooi
gouden tressen etc. Het is dan ook daarom,
dat zy graag in een costuumfilm willen spe
len. Daar hebben zij wel het een en ander
voor over! Want het valt niet mee een uni
form te dragen van de Engelsche cavalerie-
officieren uit de Krim-oorlog. Het staat on
tegenzeggelijk deftig, een donkerblauw uni
form met een helm met pluimenbos en een
lange sabel. Dat is het 'm Juist' Die «abel!
Als men het niet gewend i», zulh een
stuk staal aan zijn heup te dragen is er
groote kans ,dat men er zijn beenen, of die
van zijn collega's over breekt Errol Flynr
ondervond dat tijdens de verfilming van
Tennyson's gedicht: „The Charge of the
Light Brigade". Daarin stelt hü een jong
Engelsche officier voor, tijdens den Krim-
oorlog. Flynn had een avontuurlijk leven
achter den rug, maar ervaring met een
kromme officierssabel had hij nog nooit op
gedaan. Vandaar, dat hij tijdens een aan-
valscène onder zijn paard kwam te liggen,
inplaats van er boven op te zitten. „Het kan
verkeeren" dacht Flynn en probeerde het
opnieuw. Hij stapte op zijn paard toe, doch
de sabel deed hem weer struikelen, zoodnt
men Errol eerst eens een paar uur kon on
derwijzen in het dragen van een sabel De
gewone soldaten waren in deze film
„slechts" gewapend met een lange speer,
welke het nadeel had een voortdurende be
dreiging te vormen voor de levens van de
andere figuranten, wat voor de betrokken
personen natuurlijk minder aangenaam
was. Gedurende een heele middag werd een
gedeelte van het Warner Bros studio-terrein
veranderd in een exercitieterrein uit de
tweede helft der achttiende eeuw. Errol zou
bij latere opnamen ondervinden, dat het
ook niet zoo gemakkelijk was een aan den
schouder bengelende patroor.taach onder
het ryden te openen, zonder zandruiter te
worden of een al te gek figuur te slaan.
Costuumfilms leveren ettelijke soortgelijke
moeilijkheden. Kay Francis maakt op het
oogenblik voor Warner een film. „The White
Angel", welke het leven van Florence
Nightingale in beeld brengt. In die film moe
ten bijna alle hoofdpersonen een kandelaar
met een brandende kaar dragen. Dit schijnt
nogal gemakkelijk, maar het bleek niet mee
te vallen. In de film werd bijna uitsluitend
kaarsverlichting gebruikt en het was voor
Ian Hun ter, Kay's tegenspeler onmogelijk
om vlug met een brandende kaars te loopen,
zonder die uit te laten waaien. Hij was dus
verplicht „met-brandende-kandelaar"-wan-
dellessen te nemen bij een oudere dame en
na eenige uren kon hij het dan ook als de
beste. Costuumsfilms bieden ook ettelijke
kleine moeilijkheden. De ganzepennen,
waarmede Frederic March en Donald Woods
moesten schrijven in „Anthony Adverse"
(De Kleine Madonna) hebben hen menige
zweetdroppel gekost! Evenzoo de anuifdoo-
zen in Marion Davies' nieuwste film „Hearts
Divided". Het is niet het costuum, dat den
acteur tot wanhoop dfQft, doch het zijn de
attributen, die altijd een struikelblok vor
men voor hun artistieke beenen.
neel heeft er minder belang bij »m de film
physisch te imiteeren en voelt meer voor het
snele tempo van het filmdrama De eerate
stoot daartoe gaven „Ths Front Page'„Mies-
sed Event" «n ,Five Star Finsl"; het waren
successtukken, ware kas-magneten, geschre-
ven in film-tempo.
„Three men on a horse", „Ceiling Zero
„Petrified Forest", „Boy meets Glrl", „Shr
loves me not" etc., «tukken ven meer recenten
datum sijn voor de film uiterst geschikt, omdat
se reeds kunstmatig tempo bezitten. Het is
inderdaad een niet te ontkennen feit, dat deze
twej kunstuitingen dichter bij elkaar sijn ge
bracht, dan ooit tevoren. Na de tien goede
films kan men acht goede tooneelstukken ma-
ken en prsctisch gesproken kunnen alle goede
moderne tooneelstukken gemekkeli|k omgezet
worden tol bruikbaar film-materiaal. Dit kon
men vier of vijf jaar geleden nog nlst zeggen
De geluidsfilm en Broadway hadden toen nog
weinig met elkaar gemeen. Het schijnt mij toe,
dat beide inmiddels verbeterd sijn besluit
Bette Davis haar betoog.
Voor den aanvang van haar Europeeschs
tournes beiindigde Grace Moore na „One
Night of Love" en „Love me for Ever haar
derde Columbia-film, n.L „The King Steps
Out" naar motieven van de operette „Cissy
van Frits Kreisler. „The King Steps Out is
een operetta-film, dia sich afspeelt aan het
hof van den jeugdigen keiser Frans Josef. Eau
keisar incognito an aan prinsas, dia haar wa-
ran naam voor ham varborgen houdt, vorman
hat middalpunt van deze amusante rolprent.
Hat gegeven moge niet nieuw sijn,.. hat is op
aan geestige manier uitgewerkt Grace Moore
spaalt an singt vansalfsprekand de rol van
desa prinsas, terwijl da keiser-rol wordt var-
tolkt door Franchot Tona, dia in korten tijd
door sijn optraden in tal van bakende Ameri-
kaa.ischa films, een groota populariteit haait
verworven. Walter Connolly, aan dar maast
vooraanstaande Columbia-acteurs als Masimi-
liaan van Beieren an Harman Bing. da uit tal-
loosa films bakende Duitach-Amerikaan, dra
gen door hun komisch optraden niet garing tot
hat succes van dasa film bij. „The King Steps
Out" sou geen Grace Moore-film sijn, als hat
muzikale gadaalta niet aatra varsorgd sou
sijn. Dat dit inderdaad het geval is blijkt uit
hat fait, dat niemand minder dan da beroem
de violist-componist Frits Kraisles da musiek
voor desa Columbia-productia heeft geschre
ven.
„Liebesfreud" an „Caprice Viennoia" an en
kele andere zijner bekendste composities wor
den door Grace Moore gezongen.
•'osei Vn
z'|n vele Die^S
filmt een groote bekendheid verwierf en j
van deze ataurahte en ietwat parodiMj Jr
geschiedenis een vlot geheel maakt)
dosis luchtigheid, die wij van Von Stamk2
niet gewand sijn. *r(|
Ruby Koeler en Dick Powell
„The Fortune Hunter".
in
Ruby Keeler en Dtck Powell zuUen h
hoofdrollen vertolken in „The Fortii*
Hunter". Met dit sprenkelend Amerlkun
«che blljepel ven Winchell Smlth
OOttttrk
John Berrymore zijn eerzte groote tooneo]
succeseen.
Ed. G. Robinson's volgende fli».
„Kid Galahad". 1,1
Werner Bros berichten, det Edw. O.
blneon de hoofdrol te spelen zei ki-fa».
in een door deze meetscheppij onlengs ter
verfilming eengekocht verheel ven Fr»n.
cil Wellece, getiteld: „Kld Gelehed", det in
de Seturdey Evening Poet le verschenen.
Het is waarschijnlijk, det Pet O'Brlen en
Berton MecLene eveneens een de spelers-
Hjst zullen worden toegevoegd.
Ien Hunter en Mergeret Llndsav
In „Three In Eden".
Ien Hunter en Mergeret Llndity zullen
de hoofdrollen vertolken ln „Three m
Eden", een Wegner-fiim, welke theni in
productie le onder regie ven Frirk
McDoneld. Doneld Woods en Peul Oma--
meken tevens deel uit ven de ro'.bevttfog.
Mariene Dietrkh.
Merlene Dtetrlch heeft bfj aankomt te
Perijs meegedeeld, met Alexender Korda
een verbintenis gesloten te hebben voor
Knlght without armour neer den Enge),
schen romen ven Hilton, die ln .Amerika
veel succes heeft gehad. Feyder zei
meken. Later te Hollywood zei ze twee
films draaien, een ven Lubitech, dt andere
ven Frank Lloyd.
Paderawakl els filmactoar.
Ignaz Padcrtwiki. geniaal pianist en ex-
staatsman, beoefent thans een nieuw be
roep: det ven filmacteur. De 7^Jarige
musicus treedt op in een film met den wei-
nig-ortgineelen titel ..MondscheineoMte",
waarin zijn veelbewogen levensloop wordt
gedramatiseerd en die op het oogenblik in
de studio's te Senham wordt opgenomen.
„Hst toonsal haait in d« laatste jsran soo-
vaal van da (ilmtachniak ovsrganomsn, dat
aan zpalsr mat arvaring weinig moaita maar
haaft, om van da aans kunstuiting in d« an-
dara ovar ta gaan", aagt Batta Davis, da War
nar actrica, dia onlangs bakroond ward naar
aanlaiding van haar prachtigs vartolking in da
iilm „Ean fatala Vrouw" (Dangarous), dia hiar
onlangs vartoond is.
„Esniga jaran geleden kon men nog esn
diepe kloof constatesren tusschen film «n too
neel. Een actrica of actaur moeit toan veel ai-
en aanleeren, al* zij of hij hat toonasl verliet
om een filmcarrière aan ta vangen. Zoowel
hat toonsal als da film sijn ar da laatste jaran
echter veel beter op geworden an dit komt
m. i., omdat hat toonaai hat tempo van da
film, an de iilm da grootara soberheid van hat
tooneel heeft overgenomen. Eertijds trok men
volle zalen, wanneer men stukkan mat
grootsch-opgesette scènes op hst podium
bracht mst geweldige bezettingen; tooneel
technici daden hun uiterst* bazt om in deze
scène zooveel mogelijk afwizzeling ta brengen.
Dit allez is rteds aan hat varandaran. Hat too-
en weet goed te maken wat de film, an sich,
aan waarschijnlijkheid en inhoud tekort
komt. MacLaglen krijgen we hier in zijn rol
van The professional Soldier te zien als een
speler van het plan van een Beery. Zijn mi
miek is bewonderenswaardig en bijwijlen
zelfs ontroerend. Zooals we al opmerkte, het
is niet de inhoud een revolutie in den een
of anderen Balkanstaat, vakkundig voorbe
reid en uitgewerkt die hier tot het wel
slagen der film bijdraagt, het is MacLaglen,
de gehuurde kidnapper, die zijn slachtoffer
verhaaltjes vertelt van zijn heldendaden,
van grootscheepsche overvallen, waarbij het
ge-rat-tat-tat van 't machinegeweer den bo
ventoon voert, en dat alles met een gebaren
en een mimiek, die zelfs de onwaarschijn
lijkste verhalen tot leven kunnen brengen.
Het voorprogramma brengt naast het
journaal een aardig teekenfilmpje, getiteld
Holland Days, waarin molens, klompen en
kaas de hoofdrollen vervullen en verder
nog een paar korte voorfilmpjes.
DAVID COPPERFIELD.
Victorie-Theater.
Hat beroemde boek van dan niet mindtr be
roemden Engelschen schrijver Charle* Dickens
is opnieuw door de M. G. M. verfilmd en dit
fraaie werk vond giateravond terecht de groo
te belangstelling die het verdient. Het leven
van David Coppariiald aiat man in tal van
prachtig opgenoman tafraalan aan hat oog
voorbijtrekken. Vanaf zijn geboorte tot zijn
gelukkige verbintenis met Agnes Whitfield.
En deartusschen het bezoek van David aan de
familie Peggotty te Yarmonth, het optreden in
het huis van Davids moeder van de Murd-
stone's, broer en zuster, het vertrek van
David na moeders dood naar Londen, zijn
Iet den regelmaat van een klok volgt de eene film met Shirley TempU ia de be®W-
rol de-andere op en nog steeds weet dit wonderlijk-begaafde artiatje zich
wereldberoemdheid te handhaven. Hierboven ean aardig tafrecitjc uit de Hl®
„Baby take a bow" inct James Dunn en Claire Trevor.
kennismaking mst Micswbsr, zijn tarugksar
naar tant* Trolwood ta Dovar, sijn kannis-
making mat notaris Whitfiald an sijn dochtar
Agn.s, mat Urink Hatp, mat Dora Spalton
zijn kort maar galukkig huwalijk mat dcaa
laatste, haar dood en mijn larugkaar tot Agnaa
mat de ontmaskering van Hssp door Micaw-
bar. Wi| noemdan hiar ilachts aan aantal dar
balangstw.kkanda scèn.s, allan opg.num.n sn
gespeeld op aan wijaa, dis alla lol vcrditnl
Da rol van David Coppariiald wordt in da
•arsta halft op buitangawona w'se vartolkt
door de jeugdig Fr.ddi. B.rlholom.w, l.tar
als David ouder ia gawordan spaalt Frank
%Lawton de rol sttr mooi «n suivtr
.u/huhp4!AP*\br,n?1 dt ,ilm' Wii bosman
slechts Peggotty, haar brotr David (stsrk ga-
Uriah Haap, Mwidslone, da itlaiv.dar van
David, aurtano Sullivar ala Dora hat bind
vrouwt,. Madg, Evan. al. Agna.
DieU.n r'4V,n •Mn,*rin« u'l dan tijd v«n
j u v*rd,,nt b*t atarka tpal aller
ïbda,C,n 'Uum b0tÜ V#n h#l b,«in 101 h*1
,#1 "og valan aanig. bijsondar
genotvolle uren var.chaiian.
Hat hoofdnummer wordt voortgedaan door
M Utanun T°dd ,n hMr vri«"«"n .1.
HARTEDIEF.
n. 'n Roxy-theater.
te warkêrT als'een .1#mplc heeft bewezen
wyicid aanleiding zyn geweest, dat de
directie van bet Roxy-theater weder -e
film „Hartedief op het programma heef'
gezet. Dat dit goed gezien was, heeft bet
drukke bezoek reeds gisteravond bewezen-
Het intense medeleven met de wederwaar*
digheden van het kleine meisje bleek uit de
opmerkelijke stilte waarmee alle beelden °P
het witte doek werden gevolgd, en bij de
vrooiyke en grappige voorvallen, waaraan
„Hartedief' rijk is, werd hartelijk
noten, inderdaad, in „Hartedief' haaft Shir
ley Temple ook gister weer vele harten l*
stolen.
Het voorprogramma geeft een sensat.c*
nummer, „Wolf-Indianen", waarin hel
kwaad op afdoende wijze wordt gmwroR
Er wordt gevochten en geschoten ln een do
veel natuurschoon gezegende streek,
de paardenhoeven kletteren op hsr
bodem en een rechtschapen Indianen-hoo
wordt gesteld tegenover een blanken 8
dist.
Een ri) foto'e van belangrijk# 8* het
nissen ln Nederland (wij noemen b.v,
tenls-tournooi ln Noordwijk an da
racae) voltooit hat programma.
CINEMA EN THEATER.
er
Onder da filmafbealdlngen vinden gn
o m. één van Merijntje Gijsen's m-
van een nieuwe Grace Moore-film- ,j,c
houd bestaat verder uit „SehevenWa_..
r.oua ucbihbi vcraer un PiO0
kroniek"; foto's den oogst betreffende-
niers van het autobedrijf met Qver
van Banz, DRlmler an Ford: 'n ,oe in
den Engelschen koning; de B"r,!ero"^1itpn
Spanje; 'n aardig liedje van James
woorden van Joost van Amstel, enz. j
