0! die zenuwhoofdpijn! De presidentsverkiezingen in Amerika AKKER.CACHETS Heuilleton E CHINEESCHE POSTZEGEL ALKMAARSCHE COURANT van VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1936 Poosevelt en Landon de groote rivalen. VOORSPELLINGEN H ET „TROTSKY"PROCES TE MOSKOU. Uit bet Engelsch door HERMAN ANTONSEN. U'P van een grijs poeder. (Wordt vervolgd). Roosevelt (Van onzen correspondent.) Op de vraag, hoe de verkiezingskan sen in het najaar staan voor Roosevelt en Landon, of om 't scherper te omlij nen, voor een liberaal of een conserva tief bewind, is nu precies drie maanden van te voren weinig met zekerheid te zeggen door een onpartijdig beoor- deelaar. Juist in deze korte spanne tijds kan zoo veel gebeuren ten voordeele of ten nadeele van ieder der beide candidaten, dat alle zoogenaamde mathematisch juiste voorspel lingen door politieke kopstukken van beide kanten op zijn minst genomen belachelijk zijn. Dergelijke heeren hielden dezer dagen met klem vol, dat bijv. de staat New York met overgroote meerderheid voor Landon zijn zal en van de andere zijde, dat Roose velt New York zal winnen met een meer derheid als nimmer te voren. Ongelukki gerwijs is dat een oud foefje voor elke ver kiezing en het zotte is, dat de voorspellers van de verliezende partij later nooit open lijk aan hun voorspelling herinnerd worden en gevraagd, hoe zij het in Godsnaam zóó mis konden hebben gehad. De nuchtere waarheid is meer, dat niemand het van te voren weet, zelfs de „Literary Digest" niet, het weekblad, dat in vroeger jaren er een privé-verkiezing op briefkaarten op na hield en aldus vrij juist kon aangeven hoe de politieke strooming was. Totdat de ver kiezing Hoover en Roosevelt kwam en ook deze methode van voorspellen onzeker maakte: weliswaar werd Roosevelt de win naar verondersteld, maar lang niet met zulk een meerderheid als hij in werkelijkheid kreeg. Werkgevers en werknemers verder van elkaar. In de laatste dagen hebben eenige ge beurtenissen plaats gevonden, die de toe komst wel wat scherper afteekenen. De reusachtige American Federation of Labor, de nationale vereeniging van vakvereenigin- gen heeft zich zonder voorbehoud ten gun ste van Roosevelts herkiezing verklaard en hiermede in de kloof tusschen de werelden van werkgevers en werknemers zoo moge lijk nog breeder geworden iets, dat het huidige Democratische bewind steeds door de Republikeinen verweten is, dat het n.1. klassenhaat aankweekt. Ik mag als bekend veronderstellen, dat Roosevelt, die vier jaar geleden in zijn verkiezingscampagne harts tochtelijk optrad ten bate van de „forgotten man" of de vergeten massa (van kleine pa troons en winkeliers, kantoorpersoneel, win kelpersoneel, arbeiders e.d.) en die door zijn NRA, AAA, en verdere alfabetcombi- naties, een zij het ook tijdelijke kolossale verandering in arbeidsvoorwaarden heeft gebracht. Zooals men ook weet heeft het hoogste gerechtshof in den lande, de U.S. Supreme Court te Washington, ettelijke van die wetten als in strijd met de Grondwet Verklaard, al was het soms met de kleine meerderheid van één stem: 5 tegen 4. Het groote publiek kan nog steeds niet begrij pen, waarom een wet tegen arbeid van jon ge kinderen in strijd met de grondwet werd Alfred Landon verklaard, terwijl het verlaten van den goudstandaard goedgekeurd werd. Hoe dit zij, Roosevelt's maatregelen heb ben in elk geval bij millioenen een uitne mende herinnering achtergelaten. En het is te verwachten, dat die geen stap wenschen terug te treden op de afgelegde baan van sociale zekerheid, maar nog verder zullen willen gaan. Landon favoriet van de „big business". Landon daarentegen heeft de „big busi ness" wereld aan zijn kant staan, wier macht en invloed nog geweldig is al heeft zii er veel van moeten inboeten. Hoe ver der de campagne zal voortgaan, hoe duide lijker de tegenstelling tusschen de verte genwoordigers van kapitaal en arbeid merkbaar zal worden en ten slotte zal het maar de vraag zijn, wie over het grootste aantal stemmen zal komen te beschikken. Landon is tot nu toe een vage figuur, nadat hij uit een totale onbekendheid door zijn partij naar voren was gehaald als de candi- daat voor het Presidentschap van 1937 1941. Waren Hoover en Roosevelt nationale en zelfs internationale figuren, Landon was even weinig bekend als de meesten der an dere gouverneurs van de 48 Amerikaansche Staten. Hij werd door zijn partij uitgeko zen, voornamelijk omdat hij het midden westen zou vertegenwoordigen, op wiens stemmenaantal gerekend moet worden en omdat hij elk jaar de begrooting van den staat Kansas sluitend had weten te maken. „He balanced the budget" was de eerste luid geprezen verdienste van Landon, te- I genover de allerminst sluitende begrooting over de laatste jaren van het Roosevelt regiem. Ongelukkigerwijs eischt de grond wet van Kansas, dat dit ieder jaar gebeurt en was ook deze staat een voorwerp van financieelen steun vanuit Washington. Ver der heeft Landon pas één keer goed van zich laten hooren, toen hü zijn rede van aanvaar ding van het candidaatschap hield die door de radio in honderdduizenden huis kamers geklonken heeft. Zelfs zijn heftigste tegenstanders geven toe, dat Roosevelt niet alleen een geboren redenaar is, maar ook dat hij een buitengewoon sympathiek orgaan bezit, dat uitnemend over de radio door komt. Radio-deskundigen noemen hem zelfs onovertrefbaar en dit alles kwam in 1932 bij de toenmalige verkiezingscampagne des te scherper naar voren omdat het luisteren I naar de dorre stem van Hoover een ware bezoeking was. Doodgewone bijkomstigheden van beteekenis. Het treft ongelukkig genoeg, dat Landon, die bij persoonlijk optreden sterk zijn in nemend uiterlijk mee heeft, precies zulk 'n radio-persoonlijkheid is als destijds Herbert Hoover. Niemand zal ontkennen, dat het bij een Amerikaansche presidents-verkiezing niet om de principes en het wezen der feiten gaat, maar evenmin dat daar omheen een groote massa doodgewone bijkomstigheden een belangrijke rol spelen. Vanaf het mo ment, dat Landon de Republikeinsche can- didaat was geworden, kwam hij met zijn geheele familie in woord en beeld voor het kiezersdom te staan. Mevrouw Landon, die niet onverdienstelijk de harp bespeelt, werd zelfs gefilmd en een paar dagen geleden vermeldden de kranten trouw dat Nancy Ann Landon haar vijfde verjaardag gevierd had met een kinderpartijtje, waarop roomijs en taart was opgediend en dat zij een elec- trisch kookkacheltje had gekregen. Zelfs verscheen een foto in de krant van Nancy Ann met haar kacheltje, want het is immers mogelijk, dat zij het volgend jaar een be woonster van het Witte Huis in Washington is? Dus is Nancy Ann van nu aan nieuws tot 3 November a s. en mocht papa het dan niet winnen, dan zal men niets meer van haar ïien of hooren. Op dezelfde manier wordt het heele Landon huisgezin van hun prille jeugd tot heden aan den volke voorgesteld en vooral in den zin van typische middel klas Amerikanen, zooals de gemiddelde kie zer immers is. En dit alles is extra noodig om de menigte los te maken van de greep, die Roosevelt met zyn familie op hen heeft. Roosevelt, die, na jaren door kinderverlam ming plat op bed gelegen te hebben en niet in staat te zijn een vin te verroeren, het zoo ver heeft gebracht, dat hij nu met zijn drie groote zoons een paar weken het roer van een zeiljacht in handen houdt en langs de lastige kust van New England rondboemelt tot schrik en alteratie van twee torpedo jagers, die hem als geleide dienen en die hem telkens kwijt zijn. De stilte voor den storm. Roosevelt's onbluschbaar optimisme, zijn ongedwongen en vroolyke manier van op treden en omgang met anderen, ja zelfs het feit, dat hij bij zijn laatste bezoek aan Cana da een rede in het Fransch hield stel u dat even voor! zijn allemaal dingen, die niet nalaten een machtigen indruk te maken op een groote groep van de bevolking, die b.v. alleen om dergelijke qualiteiten hun stem aan hem zouden geven. Precies als er anderen zijn, die Landon zouden verkiezen, omdat hy een eenvoudige man uit het mid denwesten is en zijn vrouw zoo goed harp speelt. Ik begrijp, dat het vorengaande lich telijk kwajongensachtig klinkt, maar dan denk ik aan een echtpaar, dat mij in 1928 verzekerde nooit hun stem aan Al Smith te zullen geven, omdat diens vrouw geen fi guur had voor een Amerikaansche presi dentsvrouw of het groote vooroordeel van het geheele streng Protestantsche Zuiden tegen Smith, omdat hij Katholiek was. Het is tot op heden dreigend stil geweest van beide kanten en pas de campagneleiders, James Farley van Roosevelt en Hamilton voor Landon hebben de gebruikelijke scher mutselingen gehouden met vrij grof ge schut. Dat is zoo de manier van doen, maar het wordt pas ernst wanneer de candidaten zelf een trein of auto pakken en de ronde gaan doen, om van de noodige speeches voor de microfoon maar heelemaal te zwijgen. Dan gaan de kiezers de punten van voor of tegen tellen en langzaam maar zeker gaat zich in de komende maanden een strooming vormen, die op den 3en November losbreekt in het aantal overwinnende stemmen. Het zou onzinnig zijn tg beweren, dat deze ver kiezing een zuiver nationale kwestie is, waar de buitenwereld geen belang by heeft. Het conservatieve element in Amerika is tegen import en verbroedering met de buiten wereld, terwijl het liberale het „leven en laten leven" is toegedaan. (Van onzen correspondent) (Nadruk verboden). Het proces te Moskou tegen Zinow- jew, Kamenew en anderen, die.er van beschuldigd werden, in samenwerking met en op instructie van Trotsky een rij terroristische aanslagen te hebben voorbereid, met de bedoeling de be langrijkste leiders van de Sovjet-Unie (den dictator Stalin, den leider van het Roode Leger Worosjilow, Kaganowitsj, Zjdanow, Kirow, Kossior, Ordzjonikid- ze en Postysjew) te vermoorden om zich daarna meester te maken van de macht, dat proces is geëindigd zoo als iedereen verwachten kon, n.1. door een doodvonnis voor •^le beschuldig den. Intusschen is dit vonnis reeds voltrokken, al werd algemeen door kenners van de Rus sische toestanden en van de verhoudingen in het Kreml aangenomen, dat de overheid „barmhartigheid zou toonen en de veroor deelden zou begenadigen. Wy voor ons achtten het meer dan waarschijnlijk, dat Zinowjew, Kamenew en de overigen de verzekering hadden gekregen, dat het dood vonnis niet uitgevoerd zou worden; alleen op deze wijze is hun bereidwilligheid te verklaren, niet alleen alle beschuldigingen van de overheid toe te geven, maar deze aan te vullen en zich zelf van allerlei mis daden te beschuldigen. Wat de lezer zich vóór alles afvraagt, is dit: Is dit proces echt? Hebben Zinowjew, Kamenew, Loerje, Olberg enz. inderdaad, op bevel van Trotsky, deze moordaanslagen voorbereid? (In werkelijkheid is alleen Kirow vermoord). Heeft Trotsky de rol ge speeld, die hem toegeschreven wordt? Waarom hebben de machthebbers te Moskou nu, onder de tegenwoordige zeer moeilijke internationale verhoudingen, nu het oor logsgevaar met den dag grooter wordt, dit proces geënsceneerd? Op de zittingen is dui delijk gebleken, dat de leiders met opzet dit oogenblik gekozen hebben, dat zij vele maanden met de opvoering van het drama gewacht hadden, zij hadden dus evengoed nog vele maanden kunnen wachten. Zelfs een klein kind begrijpt natuurlijk, dat de Sovjet-regeerders belangrijke redenen moesten gehad hebben, om dit proces nu te organiseeren en aan de verklaringen der aangeklaagden zulk een ruchtbaarheid te geven. Sommigen beweren, dat het eenige doel van Stalin zou geweest zijn, zijn vroe gere tegenstanders nog meer te vernederen, door het slijk te sleuren. Dat is echter een te naïeve verklaring. Men kan verschillend over de staatsmanskunst van Stalin oordee- len maar niemand zal hem een zekere intel ligentie ontzeggen; een staatsman, die over een minimum intelligentie beschikt, zal nooit een dergelijke beschuldiging lancee- ren het voorbereiden van moordaan slagen op den dictator zelf en vrijwel de geheele regeering! wanneer hij geen be langrijke redenen heeft dit te doen. Dat Zinowjew, Kamenew en de meesten der overige aangeklaagden de misdaden niet (of slechts gedeeltelijk) bedreven hebben, waarvan zij zich zelf met zooveel vuur be schuldigen, ligt voor de hand. Zinowjew is een lafaard, iemand die tot geen enkele daad in staat is, die een minimum van moed vereischt. Kamenew behoort evenmin tot de categorie der moedigen. Onder de overige aangeklaagden, voorzoover het bekende communistische leiders zyn, zien wy even min iemand, in staat moordaanslagen voor te bereiden. Het eenige waartoe deze man nen in staat waren, was gekuip, het intri geeren, het ophitsen van anderen. Dat Zi nowjew, Kamenew en de rest Stalin haatten, staat vast. Zij hadden overigens redenen ge noeg hem te haten. Het waren deze twee mannen Zinowjew en Kamenew die Stalin in staat hadden gesteld zijn belang rijksten tegenstander, Trotsky, te overwin nen. Zoodra die overwinning behaald was, ontdeed Stalin zich van zyn bondgenooten. Zinowjew en Kamenew hebben dat en de daaropvolgende vernederingen niet ver geten. Al hun pogingen om den dictator te overwinnen, liepen op nederlagen voor hen uit Tenslotte werden zij uit al hun ambten ontslagen en verbannen. Zooals de meeste lafaards hoopten zij, dat anderen den dicta tor onschadelijk zouden maken. Het is mo gelijk, dat zij die verwachtingen aan iemand hadden toevertrouwd, doch verder zyn zy zeker niet gegaan. Dit is echter in USSR vol doende om ter dood veroordeeld te worden. De G.P.Oe zal hen dan ook voor de keuze hebben gesteld, de verklaringen af te leg gen, die de G.P.Oe van hen verlangde, of in alle stilte neergeschoten te worden. Zij stemden er in toe. Zoo werd het proces in elkaar geflanst. Als steeds hebben daarbij agents-provocateurs een zekere rol ge speeld. Mannen als Olberg zijn steeds bereid zich voor dergelijke vieze karweitjes te leenen. Het proces tegen Trotsky gericht. Het proces is hoofdzakelijk tegen Trotsky gericht. Ondanks alles, heeft de gewezen volkscommissaris van oorlog en de rechter hand van Lenin zoowel in het Westen als in Rusland nog veel aanhangers. Stalin besloot deze resten van de populariteit van Trotsky te vernietigen. Daarom werd hy beschuldigd van het voorbereiden van moordaanslagen, van samenwerking met reactionnairen enz. De G.P.Oe is daarbij te ver gegaan en heeft den Jood Trotsky samenwerking met de... Gestapo en de nationaal-socialisten toege schreven, waardoor de geheele beschuldi ging, voor menschen die over alles naden ken, een zeer verdacht maaksel werd. De G.P.Oe. denkt echter meer aan de massa dan aan <Jen intelligenten enkeling, en d« massa, vooral de pro-bolsjewistisch en com munistisch georiënteerde massa, zal dit niet zoo gauw merken. Behalve persoonlijke overwegingen zijn feilen haat tegen den vroegeren mededin ger hebben voor Stalin ook andere over wegingen gegolden. Een er van was dit In het Westen beweren vele fascisten (en ook sommige niet-fascisten) dat de breuk tus schen Stalin en Trotsky slechts comedie was, dat Trotsky in werkelijkheid een agent van Stalin in het buitenland is en daar (Sa bevelen van den dictator uitvoert Dat is een evidente dwaasheid, maar dwaasheden heb ben veel vat op breede massa's van het volk, die nogal primitief denken. Byzonder sterk was deze opvatting in de rechtsche kringen in Frankrijk verspreid. De activi teit van Trotsky en zyn aanhangers in Spanje scheen die opvatting te versterken. Met het oog op de toenemende bedreiging van Duitschland (in Rusland wordt algemeen rekening gehouden met de waarschijnlijk heid van een spoedig te verwachten aanval van Duitschland op Rusland, hetgeen tot een nieuwen wereldoorlog zal leiden) vond Stalin het noodig op overtuigende wijze aan te toonen, dat hij Trotsky als zyn grootsten vijand beschouwt. Heeft Trotsky zelf zonder medewer king van Zinowjew, Kamenew enz. moordaanslagen op Stalin c.s. voorbereid? Dat lijkt ons minder waarschijnlijk. Het is mogelijk dat Trotsky „cellen" in Rusland had, dat hy partijgangers had, die in hun naïviteit nog op zyn terugkeer tot de macht hoopten. Hun aantal was echter gering. Sommigen onder hen, die inzagen, dat hun doel langs den gewonen weg (door propa ganda en oppositievorming in de bolsjewis tische partij) niet te bereiken was, konden aan terreur gedacht hebben en dan natuur lijk vóór alles aan een moordaanslag op Stalin zelf. Het is zelfs mogelijk, dat Trotsky niets tegen die plannen had. Zeer velen onder de tegenstanders van Stalin vinden nu, dat een moordaanslag wellicht de beste en makkelijkste wijze zou kunnen zijn om zich van Stalin te ontdoen. Bijzonder sterk schijnt die opvatting in zekere kringen van de oppositioneel gezinde jeugd verspreid te zyn. Doch veneer dan vage gesprekken ging het zeker niet Trotsky moest overigens be grijpen, dat een moordaanslag op Stalin iets onmogelijks is: niemand wordt zoo goed bewaakt als de tegenwoordige dictator van Rusland. Dat de GJP.Oe. op de hoogte was van die geruchten en gesprekken, ligt voor de hand. Dat is de feitelijke achtergrond van het proces. Dit was echter niet vol doende, daarom werden Zinowjew, Kame new en de overigen geprest om de bekente nissen af te leggen, die de Westerlingen met verbazing hebben gelezen: de beklaagden deden al het mogelijke om zooveel mogelijk te bekennen. Zinowjew's verklaringen. In zijn ijver is Zinowjew echter veel ver der gegaan dan de overheid wilde. Wellicht om zyn eigen veiligheid te vergrooten (hy kende immers de G.P.Oe.!) heeft hij veel vooraanstaande bolsjewistische leiders van medeplichtigheid beschuldigd: Sokoljnikow, Serebrjakow, Rykow, Boecharin, Radek enz. Tegen de beschuldiging van Sokoljnikow en Serebrjakow heeft de Sovjet-regeering niets gehad, omdat het twee oude tegen standers van Stalin zyn, maar de beschul diging van de overigen kwam haar onge legen. Sokoljnikow en Serebrjakow zijn reeds gearresteerd, terwijl tegen de overi gen een onderzoek ingesteld is. Een der door Zinowjew als medeplichtig aan de voor bereiding van de moordaanslagen aangewe zen personen, n.1. Tomsky, heeft intusschen zelfmoord gepleegd. Dat beteekent natuur lijk geenszins, dat hy werkelijk een moord aanslag voorbereid had, doch wel, dat hy zich tegenover eenige agentsprovocateurs in maar daartegen zijn immers die "AKKERTJES" een ware uitkomst I Ondervindt 't seli en neem 1 of 2 Volgtni recept ree Apotheker Overeet. AKKERTJES" D IM) »>Dat is gemakkelijk genoeg na te gaan,' ®eende dr. Prouty, naar zijn tasch gry- P®nd, „zal ik even sectie doen? Als hy een mandarijntje gegeten heeft, moet dat nog zijn maag te vinden zijnHier is het ambtelijk bevel, inspecteur, ik veronderstel dat de lykauto hier wel dadelijk zijn zal. Ellery liep naar den doode toe en bekeek hem aandachtig. Een der beambten stapte 0ver het lyk heen om op de kantoordeur naar vingerafdrukken te zoeken met be- ^"Al afdrukken gevonden?" vroeg Ellery ..Het lijkt er nog niet veel naar, mijnheer 'TC zei de man, „en toch zouden er te j1, en moeten zyn, als de dader dien gren- «J hier aan deze zijde had dichtgeschoven. U 's glad en vettig en dat geeft prachtige *mgerafdrukken Mis hoor. Zorgvuldig «geveegd! Verdraaid, we hebben niets kun- vinden!" •Ook nergens anders?" „Ik weet niet, wat Kelly daar gevonden heeft, maar ik heb niets." Kelly, die in de buurt bezig was, hief zyn Ierschen kop omhoog en schudde dien treu rig. „Ik ook niet mijnheer Queenik zat ook liever in de bioscoop. Dan zag ik ten minste wat!" Ellery knikte eens. Hy werd uit zijn droo- mery gehaald door de stem van Donald Kirke ergens in de gang. „En ik zeg u, dat ik hem niet ken," schreeuwde Kirke tegen den inspecteur Sergeant Velie kwam erbij en zei bedaard „dat heb ik ook al tegen mijnheer Queen gezegd. Hij was een totaal vreemde." „Maar," zei de inspecteur met gedempte stem, „het kan toch heelemaal geen kwaad om hem nog eens te bekijken? Is het zoo niet, mijnheer Kirke?" Hij duwde den ontredderden jongen man bedaard voor zich uit. „Queen!" riep Kirke, op Ellery toekomend, „in vredesnaam.... ik kan die verdacht makingen en al dat verhoor niet langer uit houden! Jij weet toch, dat ik hem nooit eerder gezien heb! Ik heb je dat toch ver teld. Ik „Kom, komzei Ellery bedaard, „je zenuwen schynen nog al overstuur te zijn, Kirke. Er is geen enkele reden om zoo in de war te zyn. Niemand verdenkt jou na tuurlijk! Houd je een beetje taai, man!" Kirke balde de vuisten en slikte iets weg. „Nou, vooruit dan maar!" bromde hy, liep langzaam verder en sloeg een blik op den doode. Hij slikte weer en zei met iet wat vastere stem: „Neen!" „Dat is uitstekend," zei de inspecteur ter stond, „dan is er nog maar één ding, mijn heer Kirke: deze man heeft naar u met na me gevraagd, alsof hij u heel goed kende Hoe verklaart u dat?" „Dat heb ik allemaal al aan den sergeant hier uitgelegd," zei Kirke onwillig, „ik ben er beu van. Er komen hier op kantoor ieder oogenblik vreemdelingen om me te spreken Ik verzamel juweelen. Ik ben een specialist in bepaalde soorten postzegels. En ik ont vang hier heel wat menschen, die ver trouwelijk komen spreken over zaken in verband met de Mandarin Press. De eenige uitleg, dien ik voor dit geval weet, is dat deze man om een van die genoemde redenen naar mij gevraagd heeft „Dus u veronderstelt, dat hy een hande laar in steenen of postzegels was". Kirke haalde zijn breede schouders op. „Heel best mogelijk.... waarschijnlijker dan dat hij voor uitgave van een boek kwam. De lui, die me voor uitgaven komen bezoeken, zijn gewoonlijk schrijver of agenten van boekhandelaars. Deze man is geen van beiden, voor zoover ik weet!" „Postzegels en juweelen!" zei de inspec teur op zyn snor kauwend, „in elk geval i< het iets!Hé daarThomas!" De sergeant kwam naar hem toe. „Zoek in die richting. Zie gauw een af druk van het gezicht van dien man van den fotograaf te krijgen en laat die rondgaan by alle juweliers en postzegelhandelaars. Ik heb zoo'n idee, dat het niet gemakkelijk zal gaan, hem te identificeeren." Valie ging weg. „Zooals u weet, meneer Kirke," wendde de inspecteur zich dan tot dezen, „zijn de zakken van dien man alle onderzocht, maar er zat niets in en alle merkteekens waren uit zyn kleeren en lin nen weggesneden." „Maar waarom?" vroeg Kirke ver baasd." „De een of ander heeft liever niet, dat we te weten komen, wie het slachtoffer is. Zeg Pigott!" riep de inspecteur luid en een der detectives kwam naderbij, „zie van een kamermeisje een laken of zoo te krijgen en leg dat over het lijk heen. Alleen zijn ge zicht onbedekt laten." Kirke werd bleek. „U bent toch niet van planbegon hij aarzelend. „Waarom niet?" vroeg de inspecteur met een glimlachje, dat Kirke ontwapende. „Moord is een akelig iets, mijnheer Kirke en het opsporen van den moordenaar is al even onaangenaam. Het is de eenige bezig heid, waarbij je in werkelijke en harde aanraking komt met de ware levensfeiten. En met den dood. Het is heel iets anders dan het verzamelen van postzegels en ju weelen Mooi zoo, PigottVooruit nu.... alleen het gezicht. Goed! Thoma3 haal nu al de lui van het huishouden van Kirke hierheen." Langzaam kwamen ze binnen. Ze waren zonder uitzondering erg zenuwachtig. De oude heer was nu geheel gekleed; zijn witte overhemd glom bleek en stak akelig af te gen het zwart van zijn kleeding en tegen den somberen ziekenstoel, die door miss Diversey in deemoedige houding werd voortgereden. „Wat is dat voor gezanik over een moord!" riep hy driftig en zwaaide woest met zijn lange, beenige armen, „wat wilt u van ons? Kom ermee voor den dag en vlug wat!" Ellery, Kirke en de detective Pigott ston den zij aan zij, als soldaten in gelid vooi de kantoordeur, zoodat de doode aan het gezicht onttrokken was. Buiten in de gang stond een groepje menschen onder bewa king van twee beambten in uniform, om ringd door luidruchtige krantenverslagge vers. Het waren de directeur Nye, detective Brummer, mrs. Shane en nog enkele ande ren. Sergeant Velie deed de deur voor hun neus dicht. De inspecteur overzag de aan wezigen, haalde een snuifdoos te voorschijn en nam bedaard een snuifje. Hij nieste een paar maal heel genoegelyk en stopte zijn snuifdoos weg. „En nu dames en heeren," begon hij op jovialen toon, „moet ik u meedeelen, dat in dit vertrek een moord gebeurd is. Het lijk ligt achter de heeren Kirke, Pigott en Queen. Ik noodig dengene, die den armen stumperd gedood heeft uit, naar voren te treden." Er begon iemand te hijgen en Ellery nam aller gelaat aandachtig op, waartoe hü zich op een zeer gunstig punt bevond. Maar ze keken allen als versteend voor zich uit. Dr. Kirke rees met verwilderde haren half uit zyn ziekenwagentje overeind en hijgde* „Bedoelt u.... veronderstelt u.... dat iemand onzer.... Maar dat is meer dan schandalig!"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1936 | | pagina 5