JïfdschcifteH
Stoatslotedj
Jitmnieuws
„ZONEN VAN DE ZUIDZEE",
HET LAATSTE PARADIJS OP AARDE.
Wat de Alkmaarsche Boys
deden.
Uit de nieuwe productie
Bijzonderheden over „Last of the Pagans'
de groote Metro-Goldwyn-Mayer-film.
Regisseur Thorpe vertelt.
Akersloot II met een 52-nederlaag naar
huis zond.
De stand is hier nu:
Oudorp II 5 3 2 0 165 8
Alkmaar IV 4 3 0 1 24— 7 6
D. T. S. in 4 2 11 16—14 5
Al km. Boys V 2 2 0 0 93 4
Akersloot II 6 114 819 3
C. S. V. III 2 10 1 6—6 2
M. E. V. O. III 5 0 0 5 5—30 0
De diverse elftallen van de Boys brachten
het er j.L Zondag buitengewoon goed af.
Voor zoover die ploegen, die in actie kwa
men, beteekende dit een overwinning.
Het eerste team behaalde in Purmerend
een mooie en verdienstelijke 1O-zege, ter
wijl het tweede elftal in eigen omgeving ook
niet voor een gemakkelijke taak stond, want
H.R.C. III was nog ongeslagen.. Hoewel een
tamelijk dichte mist het spel eenigszins be
moeilijkte, kon toch een doel vlak worden
gevonden. Endat was juist het heilig
dom van de Racers. Nadat eerst een goed
schot van Goudsblom via den paal doel trof,
was het Booij die een mooi hoog schot
inzond, dat den Helderschen doelman te
machtig bleek, terwijl Metselaar met een
heel goed doelpunt, den ruststand op 30
bracht. Wat men na de thee aan beide zijden
ook probeerde, er kwam in dezen uitslag
geen verandering meer. Ongetwijfeld een
goed resultaat van de rood-wit-geblokten.
Het vijfde elftal had bezoek van M.E.V.O.
III en had met de Noord-Oostelijke stad-be
woners zeer veel moeite. Kort voor het ein
de kon door de rood-witten het winnende
doelpunt (3—2) nog worden gescoord.
De junioren brachten een bezoek aan de
Meervogels-junioren en schoten met grof
geschut, gezien de 14O-overwinning. En
dan te bedenken, dat de Zaandammer-doel
man die met-de-moed-der-wanhoop
streed, zijn club voor een debacle moet heb
ben behoed.
Dammen.
DAMCLUB „VOORWAARTS".
De uitslagen der gister gespeelde wed-
strijden waren als volgt:
le klasse.
Jb. RenooijJ. N. Mooij
0—2
Jb. HagensE. Hofman
2—0
W. TreurD. Marees
0—2
K. A. JakschtovA. Burgert
1—1
2e klasse.
A. KoremanH. Hemels
2—0
C. TreurM. C. Pieterse
2—0
D. Stam—J. Dogger
2—0
Fa. AppelJ. Koger
2—0
F. H. ZijlstraD. Mazereeuw
0—2
3e klasse.
J. StroetG. Ravenstein
0—2
Lawntennis.
OPEN TENNISTORNOOIEN.
„Die zullen zeker komen" zegt
Quist.
Perry, Cochet en Norman Brooks, allen
ex-Wimbledon-winnaars, en thans profes
sionals, hebben onlangs de hoop uitgespro
ken, dat open tennistornooien tusschen ama
teurs en professionals spoedig tot stand
zouden komen.
Te dien aanzien verklaarde Adrian Quist,
de uitstekende jonge Australische Davis-
Cup-speler, dat deze open tornooien er in
alle deelen van de wereld binnen enkele
jaren stellig zullen komen. Quist zeide, dat
de tennissport in een overgangsperiode ver
keerde en dat men er zich moet naar schik
ken, dat het beroepsspel zou blijven en dat
de open tornooien in het verschiet liggen.
Norman Brooks zeide onlangs nog, dat hij
gaarne de scheidingsmuur tusschen amateurs
en professionals zou zien wegvallen. Hij ge
loofde nog net zoo in de open tornooien als
hij dat deed in 1928, toen hij met een der
gelijk voorstel op een vergadering van de
oude internationale lawntennis-federatie
aankwam echter zonder succes.
Ook betreffende het winnen van de Davis-
Cup liet Quist zich uit, nu Perry professio
nal is geworden.
„Engeland zal zonder Perry danig in het
nauw zitten om de Cup te behouden", zeide
hij. „De kans van Australië lijkt nogal goed,
de vorm van Vivian Mc. Grath in aanmer
king genomen. Zijn spel was tijdens ons uit
komen in Europa een plezierige attractie en
met hem kunnen wij een sterk team op de
been brengen".
AFLOOP VAN VERKOOPINGEN.
De boerenhoeve Scherpenheuvel benevens
dubbel woonhuis te Heerhugowaard en
34y2 H.A. land, hedenmorgen door notaris
v. d. Heide te Alkmaar in het lokaal Rus
in 32 perceelen geveild, werd in bod ge
bracht op 56063,35.
Door notaris Hilbrand te Obdam werd
Dinsdagmiddag tekoop gepresenteerd een
woonhuis-café te Limmen, groot 4.40 aren,
eigendom van de wed. Kroon. Bij de ver-
kooping was inbegrepen de café-inventaris
met biljart. De huurder deed afstand van
de vergunning ten bate van den eventueelen
kooper.
Het perceel werd opgeboden tot 2725
en niet gemijnd.
(met otncieei)
late klasse, 3de lty>t
Trekking van Woensdag 25 November 1836
Hooge Pr\)zen
400.— 13441
100— 607 7622 8778 12999 20607
Prijzen van 20.
28 113 280 409 548 1192 1468 1838
1987 2079 2318 2556 2616 3231 3247 3448
3638 3648 3722 3843 3864 4027 4326 4603
4568 4580 4754 4849 4896 4987 5632 5678
5739 5838 6146 6245 6657 6718 6952 7199
7381 7648 8223 8606 8635 8661 8881 9066
9661 9782 9960 10458 10528 10634 10893 11327
12205 12321 12462 12763 12792 12921 13168 14405
14450 14654 14649 14732 15043 15301 15626 15950
16217 16266 16592 16911 17086 17347 17973 17977
18211 18247 18317 18347 18587 18669 18683 19011
19115 1»:,04 20029 20251 20642 20481
„Astra", geïll. maandschrift.
Het zesde prijsvraagnummer van „Astra",
het Decembernummer, is verschenen. Wij
noemen het mooie verhaal „De Wapenstil
stand" van de jonge, beroemde Engelsche
schrijfster Pearl S. Buck. De Hollandsche
teekenaar Douwe is erin geslaagd hiervoor
zeer fraaie illustraties te maken. Verder is
er een psychologische schets van Jan G.
Toonder, „Grijze Kerst", geïllustreerd door
F. van Bemmel. Ook noemen wij „De genia
le manoeuvres van Jenny Saksema", door
Brandsma, een humoristische verhaal, en 'n
aardige Sinterklaasvertelling van Emile
Brumsteede. De novelle „Obessie" van P.
Merker, is knap geschreven, maar behoort
eenigszins tot het lugubere genre. Daaren
tegen is „Redding op het eiland" van Elza-
beth Goudge aantrekkelijk van inhoud. Ver
der een interessante levensbeschouwing van
Cécile B. de Mille, den bekenden regisseur
van Bijbelsche films, en een detectivestory
„Overtuigend bewijs" van Bert Loven, met
teekeningen van Hans Borrebach. Ook dit
zesde en laatste prijsvraagnummer met zijn
mooie kunstdrukfoto's tusschen den tekst
zal een succes zijn.
Uit den inhoud blijkt, dat deze film rijk
is aan spannende en beklemmende momen
ten. Wij hopen, dat vele Alkmaarders deze
film mogen zien en meebeleven, hun zal
blijken, dat de Russische film niet, zooals
zoovele Amerikaansche, een inhoudslooze
rolprent is, maar dat deze film eens werke
lijke filmkunst te zien geeft.
„REMBRANDT" IN ..CITY".
Reeds vanaf aa. V rijdag.
Het is de directie van het City-theater
met zeer veel moeite gelukt reeds eenige
weken, nadat de wereldpremière heeft
plaats gehad, de groote Charles Laugthon-
film „Rembrandt" in Alkmaar te krijgen.
Dat is zeker een zeer groote prestatie, die
wy niet genoeg kunnen waardeeren.
HAN RUST NAAR HOLLYWOOD.
Naar wij vernemen, zal onze landgenoot
Han Rust, die o. m. bekendheid heeft ver
worven door het monteeren van de film
Mayerling, op 2 December met de „Nor-
mandië" naar Amerika vertrekken, om bij
de Radio Keith Orpheum te Hollywood
een film te monteeren.
Han Rust werkte in het filmbedrijf te
Berlijn toen de overgang van de stomme
op de sprekende film kwam. Hij maakte
met Pabst de eerste sprekende film. Se
dert jaren arbeidt hij te Parijs, waar hij
onlangs met 1'Herbier de film „La porte
du Large" monteerde.
De uitnoodiging van de R. K. O., om
naar Hollywood te komen, geldt voorloo-
pig voor een film, maar is niettemin een
erkenning van de kwaliteiten van onzen
dertigjarigen landgenoot.
V. V. S. U.-FILM.
„Liefde en Haat" in Roxy-theater.
Men schrijft ons:
De Ver. van Vrienden der Sowjet-Unie,
afd. Alkmaar, organiseert evenals vorige
jaren openbare filmavonden, welke veel
succes hadden.
Ook dit jaar zal zij weer eenige Russische
films brengen, waarvan morgenavond de
eerste in het Roxy-theater draait.
Het is de film „Liefde en Haat" (Vrouwen
vechten om Mazouka). Het verhaal, dat deze
film uitbeeldt, speelt zich af tijdens de
revolutie, in het jaar 1919.
Het mijnwdrkersdorpje Mazouka is bezet
door de witte troepen. En waar de mannen
allen als roode soldaten aan het front
strijden, worden de vrouwen gedwongen om
in de mijn te werken. Intusschen dringen de
roode troepen steeds meer op en moeten de
witte troepen het dorpje ontruimen, doch zij
besluiten eerst de mijn onder water te zetten.
De vrouwen, die er in werken, worden ech
ter gewaarschuwd door een haar goedgezind
ingenieur, waarna zij de mijn verlaten.
Bovengekomen treffen zij den legercom
mandant aan, die door zijn troepen is ver
laten, en een gevecht ontstaat, dat den
commandant en ook één der vronuwen het
leven kost.
Tijdens de begrafenis verschijnen er plot
seling ruiters aan den horizon, die roode
soldaten blijken te zijn. Een algemeene
vreugde ontstaat, die echter voor den com
mandant der roode troepen in smart ver
andert, als hy in het lijk der doodgeschoten
vrouw zijn echtgenoote herkent. Het eenige
antwoord, dat deze man kon geven, was
grimmig als de wraak zelve „Te paard".
Charles Laughton
Aan de persbeoordeelingen ontleenen wij
het volgende:
HetHandelsblad:
Een zeer belangrijke prestatie. De
fotografie is de heele film door voortref
felijk. Een buitengewoon pakkende en
overtuigende filmstory. Met groote toe
wijding en sympathie geschreven.
D e N. R o 11 e r d. C r t.:
Van begin tot eind boeiend en inte
ressant Vele prachtige en treffende mo
menten. Gevoelige regie. Rijke
décors Grootsch en waarlijk eerbied
afdwingend
DeTelegraaf:-
Van prachtige aangrijpendheid is de
bijbelvoorlezing, is het ouderlijk huis, is het
verhaal van Saul en David, dat Rembrandt
doet aan den bedelaar, die voor Saul
poseert.
De fotografie bereikt hier wel bijzondere
hoogtepunten. De compositie van het schil
derij is hier in Rembrantieke belichting ge
trouw verwezenlijkt.
Daar stijgt dan het geheel tot hoogten die
een zeldzaamheid beteekenen Ondanks
de groote plaats, die in deze film wordt in
geruimd aan het liefdeleven van den schil
der is zij gelukkig toch geenszins een
„private life" van Rembrandtg eworden.
Den heer L. J. Jordaan in de H a a g-
schePost:
Want het is voor alles de kracht der voor
name grootsche idee, welke dit werk over
alle gebrek aan ervaring heen, stempelt tot
een der indrukwekkendste uitingen der
cinematografie.
Men zie Laughton in deze Rembrar.dt-
gestalte. en men heeft de eigenaardige sen
satie, dat het niet de uiterlijke gelijkenis
is, welke in de eerste plaats de figuur dat
karakter van onweerlegbare waarachtigheid
geeft. Men voelt instinctief hoe hier een an
dere kracht in het spel is, die zich baan
breekt dwars door het bekende uiterlijk
van den speler Laughton heen en die recht
streeks schijnt voort te komen, uit het wezen
dat tijdelijk bezit van hem genomen heeft.
o
Na alles wat wij reeds over deze groote
film op onze filmpagina gepubliceerd heb
ben, geven die uitspraken wel een duide
lijk beeld van hetgeen er van Vrijdag a.s. af
in City te beleven valt
„Last of the Pagans" is de Engelsche titel
van deze Metro-Goldwyn-Mayer-super.
En inderdaad, de laatste der heidenen, tot
ondergang gedoemd door de aanraking
met de Westersche invloeden, spelen hier
in de feitelijk namelooze hoofdrollen.
Last of the Pagans is niet de eerste
film, sinds W. S. van Dyke's superbe
White Shadows. Het is ook niet de eerste
exotische super der M.G.M., die haar staf
van regisseurs en spelers de laatste jaren
van de binnenlanden van Afrika (Trader
Horn) over de Noordpool (Eskimo) naar
de binnenlanden van Amerika (Sequoia)
en thans weer naar de ruischende palmen
van de Stille Zuidzee bracht. Telkens en
telkens weer, en in dezen tijd wellicht
sterker dan ooit, komt in de menschen
dat verlangen naar de verre, ongerepte
eilanden van het Paradijs naar boven, die
„vlucht uit alle cultuur", die uit de be
hoefte aan romantiek alleen niet te ver
klaren is. Cultuur is slechts een vernis:
diep-in zijn alle menschen verwant met
den primitiefsten mensch ter wereld, in
goeden en in kwaden zin.
In goeden zin, zonder goedkoop ideali-
seeren, wordt in deze film de primitieve
staat der Zuidzeebewoners, hun dracht,
hun liederen, hun bloemen geschilderd.
Niet langer zijn zij „aanleiding" voor een
romantisch verhaaltje met „blanke men
schen" als de eigenlijke hoofdrolspelers.
Neen, de filmkunst is voortgeschreden: de
Polynesiërs zijn ongerept gelaten, de
blanken spelen slechts op den achter
grond mede: noch goed noch slecht, alleen
een gevaarlijke dreiging en realiteit.
Men heeft het in dit geval met een
authentieke expeditie, die vijf maanden
op de afgelegenste der eilanden verbleef,
gewaagd.
In de hoofdrollen plaatste men won
derlijke, maar zeldzaam geslaagde meta-
morphose de beideEskimo's
Mala en Lotus, beroemd geworden door
hun natuurlijk en aangrijpend spel in de
gelijknamige M. G. M.-film.
Gefotografeerd is deze film in haar
eigen sfeer en ten koste van tientallen
„retakes", ten einde er die wazige, zon
doorvoede tint in te houden, die in zijn
mengeling van zacht-contrasteerende grij
zen effectiever is dan welke kleurenfilm
ook.
Gevaren bü de verfilming.
Onder de vele complicaties, die zich
voordeden bij de verfilming van Zonen
der Zuidzee (Last of the Pagans), een
idyllischen roman van de Zuidzee-eilan-
den, ontmoette men onder meer typho-
nen, het temperament der bevolking
gevaarlijke diepzeegedierten.
Typhonen vernietigden heele bouw
werken op koraalrotsen. Een ervan
werd in werkelijkheid verfilmd, ter
wijl deze zijn verwoestend werk ver
richtte, waardoor een van de span
en
nendste momenten in de film werd
bereikt. Palmboomen werden door de
kracht van den wind neergesmakt
tegen de muren van de gebouwen.
Maar evenveel moeilijkheden, zoo ver
telt de regisseur Thorpe, die vijf maanden
met deze opnamen is bezig geweest, on
dervonden wjj van het vurige tempera
ment van de medespelende inboorlingen.
„Ze willen met hart en ziel werken",
aldus Thorpe, „als het maar naar hun zin
is. Bevalt hun iets niet, dan krijgen wij
het ook niet gedaan. Ook spelen bijgeloof
en religie een groote rol in hun dagelijksch
leven. Wij wilden b.v. dat ze in een be
paald gedeelte van de film een van hun
inheemsche liederen zongen. Ze raad
pleegden hun stamhoofd en weigerden.
„Er zijn moeilijkheden bij de verfil
ming", vertelt Richard Thorpe verder,
„die het publiek eigenlijk nooit te weten
komt. De menschen denken altijd, dat
haaien het grootste gevaar zijn. Die zijn
er óók en de inboorlingen zijn er niet
minder bevreesd voor dan wij, maar nog
gevaarlijker dan deze dieren zijn groote
zwarte diepzeevisschen, wier beet vergif
tig is. We hebben den naam ervan nooit
leeren uitspreken. Zoo bestaat er ook een
vuurroode visch, wier beet even doodelijk
is als die van een cobra, maar die men-
schelijke wezens nagenoeg nooit aanvalt."
Een van de spannendste momenten in
de film is een gevecht tusschen een haai
en Mala (een van de twee hoofdpersonen,
die zooveel opgang gemaakt hebben in
hun eerste film Eskimo en die ook nu
weer samen speelt met Lotos uit zijn vo
rige film). Dit werd gefilmd bij den mond
van een rivier, terwijl inboorlingen op
wacht stonden, met speren gewapend, om
te hulp te schieten, als er soms meer
haaien zouden toeschieten.
Behalve dit maakt Mala nog enkele
gevaarlijke momenten mede, zooals de
scène, walrin hij een gevecht levert met
een wild zwijn van de eilanden.
De polynesiërs zijn een bekoorlijk, kin
derlijk en gastvrij volk. Ze zouden eiken
bezoeker alles willen geven wat ze heb
ben. Een vrouw, die in de film mede
werkte, had een baby en wilde deze
cadeau doen aan de filmmaatschappij om
mee naar huis te nemen. Ze bracht het
kind inderdaad naar het schip toen we
vertrokken, voor het geval wij van ge
dachten mochten veranderen en het op het
laatste oogenblik achter zouden laten.
Deze M.G.M.-Super werd gemaakt op
een koraaleiland, op eenigen afstand van
Tahiti, de plaatselijke inboorlingen wer
den gerecruteerd als spelers en ook om
het technisch personeel bij te staan. Alles
werd georganiseerd door het opperhoofd,
die door middel van een tolk alles regelde
en de loonen onder zijn beheer hield.
Als men inboorlingen geld geeft, wordt
het dadelijk opgemaakt, dus neemt het
opperhoofd het onder zijn hoede en stopt
den menschen af en toe eens wat toe,
zooveel als ze noodig hebben. Het opper-
hoofd is bankier en waker over heel zijn
volk, dat aldus één is geworden.
De plotselinge felle middagzon maakte
het werk dikwijls heel moeilijk en is dan
ook voor een groot deel verantwoordelijk
voor de lengte van tijd, die de film in be
slag heeft genomen. Een ander probleem
was om de menschen op de juiste manier
te leiden, want ze wilden een zelfde scène
nooit twee keer doen. De oorzaak hiervan
lag natuurlijk in het feit, dat ze dan ook
niet in het minst iets begrepen van de
details van de camera en haar techniacha
moeilijkheden.
De hoofdpersonen in deze film zijn Mala
en Lotus Long, de film is gebaseerd op het
boek Typee van Herman Melville, Philip
Goldstone is de producer.
Aardig is nog te vermelden, dat de in
boorlingen hier alle hun eigen taal spre
ken, waardoor de heele „dialoog" slechts
beperkt is tot de gesprekken met het
Engelsche zeemansvolk en de opzicht»
der phosphaatmijnen.
Ontdekking eener M G.Si-
expeditie!
Ditmaal niet Tahiti op de film! Sinds
dit wonder-eiland door den tragischen
schilder Paul Gauguin ontdekt werd, is
het een internationale artisten-kolonie
geworden, tevens bezocht door duizenden
toeristen van Australië en Amerika uit.
Ook de Nederlandsche schilder Herman
Gouwe houdt er o. m. verblijf.
Toen de Metro Goldwyn Mayer expe
ditie er kwam om er de opnamen van de
film Zonen der Zuidzee („Last of the Pa
gans") te maken, vond zij er een unicum:
een bioscoop met vier verschillende „doe
ken". waarbij het publiek in het midden
van de zaal zat en dezelfde film al naar
gelang van hun eigen nationaliteit in vier
verschillende versies kreeg te zien, n. 1<
in het Engelsch, het Fransch, het Spaansch
en het Italiaansch.
Het spreekt vanzelf, dat de expeditie
op de doorreis naar de onbekende Para
dijs-eilanden in de buurt, waar de film
der natuurvolken die daar nog leven
werd opgenomen, verschillende malen
deze wonderlijk aan de Westersche be
schaving herinnerende bioscoop bezocht
