FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. ■S De „hors d'Oevre" van een film-menu HEXI FINKENZELLER ,•4 „Op een teekenfilm is alles mogelijk", zegt Popeye the Sailorman. „Short-stories" zijn zeer belangrijk in een film-programma. Ons woordenboek groeit. De tyd maakt nieuwe woorden en als hy op de manier doorgaat waarop hy het tot nu toe gedaan heeft, weten we niet, waar het eind is en welken om vang ons woordenboek over honderd jaar zal hebben! Die nieuwe woorden komen met nieuwe technieken, met nieuwe gebruiken komen ook uit verre landen en worden dan door onze brave burgers, die alles wat bui- tenlandsch is, zooveel mooier vinden dan het goede vaderlandsche product, net zoolang met groote hardnekkig heid gebruikt, tot niemand meer weet, waar het woord eigenlijk van daan komt. En op een goeden dag, als er weer een nieuwe editie van het woordenboek van de persen komt, staat het woord er in. Tweeërlei shorts. We weten niet, of „short" al in het Ne- derlandsche woordenboek staat; mogelijk is het nog niet zoo ver. En als het erin staat, wordt het misschien de beteekenis gegeven van het korte broekje, waarmee junglevorschers en beauties-aan-het- strand zich plegen uit te dossen. Maar het tegenwoordig goed Neder- landscheü woord „short" beteekent nog wat anders en geen bioscoopbezoe ker, die het niet weet. De short is de korte film, de voorfilm, de aanloop tot het hoofdnummer, de hors d'oeuvre van het witte doek! En daarmee zijn we op een terrein ge land, dat bijkans onafzienbaar is. Want hoe klein de plaats moge zijn, die de short dikwijls op het bioscoopprogramma in neemt, de zorg, die de producenten aan de gegevens en de afwerking van deze korte films besteden wijst er op, dat zij de short als een integreerend deel van de productie beschouwen. De teekenfilm. Het is boven allen twijfel verheven, dat voor den gemiddelden-bioscoopbezoeker de teekenfilm de meest bekende en meest geliefde is. Is de „gewone" film al een me dium tot uitbeelding van gebeurtenissen, die men op een tooneel nooit zou kunnen enscéneeren, de teekenfilm is haar gewone collega wéér een stap voor. De teekenfilm staat voor niets. Zij is als materiaal vol komen ondergeschikt aan den teekenaar en als de artist het in zijn hoofd haalt, Popeye als wijlen de dief van Bagdad op een tapijt door de lucht te laten zeilen, of als dë onsterfelijke uitvinder Crampy met een samenstelsel van schemerlampen, ragebollen en sokophouders het servies van zijn kleindochter Betty Boop moet afwasschen wel, het is niet het minste bezwaar! Ook de teekenfilm cartoon, luidt de vakterm heeft haar evolutie doorge maakt en zij wordt nog steeds verbeterd. In den beginne was zij inderdaad zonder meer téékenfilm; een bewegende, vlakke teekening. Naarmate de techniek vorderde en men het stereoptical process (dat, de lezer maakt het reeds uit het woord op, diepte in het beeld brengt) onder den knie kreeg, werden de teekenfilms kleine kunstwerken. Men werkt nu met gebouw de décors als achtergrond en alleen de bewegende dramatis personae worden op celluloid geteekend, in en voor het décor geplaatst en gefotografeerd. Voor iedere fractie van een beweging een nieuwe tee kening en een nieuwe opname; duizenden en duizenden voor een teekenfilmpje van acht minuten! Popeye ziet toe, hoe Max Fleischer de teekeningen maakt. „Sindbad the Sailor". Maar ook het feit, dat zij relief in het leven van Popeye en Olive Oyl gebracht hadden was den producenten nog niet genoeg; de cartoons moesten volmaakt worden! En dus werden zij gekleurd. Het is een unieke teekenfilm van Para- mount, die een nieuwe periode in bioscoop-voorspijzen schijnt in te luiden en in de rij shorts, die deze maatschappij zal uitbrengen, neemt deze schepping van Max Fleischer een belangrijke plaats in. We bedoelen „Sindbad the Sailor", de eerste teekenfilm, die uit twee acten be staat en ruim een kwartier duurt. In dit fantastisch product van Fleischer's geest maken we de ontmoeting mee van Popeye, de wonderman en spinaziekampioen, en de drie-maal-zoo-grooten Sindbad, die op een eiland vol gevaren huist. De avon turen van deze lieden willen we niet ver klappen, maar dat U Uw hart zult vast houden, verzekeren wij U! Popeye zou Popeye niet zijn, als hij op het critieke oogenblik niet het befaamde busje spinazie uit een van zijn zakken opdiept en den reus letterlijk met stukken verslaat! Deze Paramount-short is een voortreffelijk voorbeel van amusementskunst. Nu wij toch dit onderwerp shorts aan geroerd hebben, interesseert het onzen lezers wellicht, te weten, wat er verder in de toekomst als „voorspijs" opgediend zal worden en een losse greep hier en daar zal hen overtuigen, dat er óók, wat het kleine werk betreft, góed werk gedaan wordt! Behalve dan, dat vele avonturen van Popeye, Betty Boop, Donald Duck en andere illustere personen zich op het doek zullen afspelen, zal een groot aantal andere genres shorts geprojecteerd wor den. Muzikale shorts. Daar zijn bijvoorbeeld de „screen songs", waarin muziek (met de „bouncing ball"!) en natuuropnamen, niet zelden in kleuren opgenomen, op aantrekkelijke wijze ge mengd zijn. We noemen in dit verband „Twilight on the trail", waarin het vocaal ensemble The Westerners optreedt. Daar zijn de „musical romances", prachtige natuuropnamen in technicolor met spe ciaal gecomponeerde muzikale begelei ding. Daar zijn de „musicals", die ons van aangezicht tot aangezicht brengen met beroemde orkesten, die wij slechts op gramofoonplaten konden beluisteren. Wie herinnert zich niet de filmpjes „Accent on girls" en „Feminine Rhythm" van Ina Ray Hutton and her melodears? De be koorlijke blonde Ina leidt een dames orkest, dat nu eens niet slechts charmant van uiterlijk is, maar dat werkelijk dans muziek speelt, zooals geen „mannelijke" band het verbeteren zou. Afgaande op het enorme succes, dat deze swingende ladies hadden, heeft Paramount een ander girls- orkes onder leiding van Phil Spitalny in een short „Musical Charmers" laten op treden. Men houde dit flimpje in het oog! Paedagogiek op het witte doek. Dan zijn daar de meer „serieuze" voor films, die reportages uit Hollywood's society geven, die een bepaald weten schappelijk onderwerp belichten, die den toeschouwer kris-kras over de wereld naar interessante gebouwen en plaatsen voeren. Verder de sportfilms, die in ons land van voetbal- en zwem-enthousiasten hoogelijk gewaardeerd worden de maar laten wij niet méér verraden en met de verzekering, dat de toekomstige voor programma's veel interessants zullen brengen, deze „short"-story besluiten! Miniatuur-filmpjes. De nieuwe Dietrich film; „Knight without armour" nadert zyn voltooiing. Na „Lost Horizon", dat in Amerika door Capra verfilmd werd, zal James Hilton binnenkort een tweede boek van zijn hand „Knight without armour" op het witte doek kunnen zien. Mariene Dietrich en Robert Donat spelen in deze Alexander Korda productie onder regie van Jacques Feydor, de hoofdrollen. Robert Donat speelt de rol van Ainsley Jergwin Rothergill, een Engelsch journa list, die in Rusland woont. Hij heeft veel succes met het vertalen van Engelsche boeken in het Russische, tot de geheime politie hem ervan beschuldigt, propagan da te maken tegen de keizerlijke familie en hem verder verblijf in Rusland ver biedt. Fothergill blijft echter liever in Rusland en accepteert een aanbod om bij den Engelschen geheimen dienst te komen, waarbij hij totaal van identiteit moet veranderen. Hij neemt de persoonlijkheid van Peter Ouranow aan, wordt beschul digd van spionnage en naar Siberië ver bannen. Als de revolutie uitbreekt krijgt hij gratie en wordt commissaris van Khalinsk. In deze positie ontmoet hij gravin Alexan- dra (Mariene Dietrich) een staatsgevan gene van de communisten. Beiden wor den verliefd en de verdere loop van de film vertelt de talrijke lotgevallen, die deze beide menschen ondervinden op hun vlucht naar de grenzen. een snel opkomende ster aan het film-firmament. Er bestaat een groot ver schil tusschen Duitsche en Amerikaansche film-stars. Waarin dat verschil be staat? Dat is niet zoo ge makkelijk te zeggen. Bij op pervlakkige beschouwing misschien wat naïef, maar in werkelijkheid toch eigen lijk wel duidelijk zouden we 't het meest kunnen bena deren door heel generalisee- rend te zeggen, de Ameri kaansche stars zijn typisch- Amerikaansch. Misschien haalt U Uw schouders op en denkt U, dat we er ons al te gemakkelijk van af maken. Dat is toch niet waar. Im mers, denken wij, als we Amerika's naam hooren noemen, niet vaak onwille keurig aan humbug, aan iets excentrieks, aan groote, tè groote, weelde en luxe? Als we de vei'halen over Ame rikaansche sterren in de couranten lezen, dan zien we in onze verbeelding een beeldschoone vrouw, in een modieus en kostbaar gewaad gestoken met schitterende diamanten afgezet, gezeten in een twaalf-cylinder Packard of in een woning, die meer van een paleis als van een huis weg heeft. Ge heel anders is het met de Duitsche filmsterren gesteld. Om eens een typisch voorbeeld te noemen: onlangs ont moetten wij in een overigens vrij voornaam restaurant de bekende Duitsche actrice Hansi Knoteck, die wy reeds in meerdere Ufafilms hebben kunnen bewonderen. Binnenkort zal men haar kunnen zien in „De Laatste Nacht" met Willy Birgel. Van make up geen spoor. Nagels, wenkbrauwen en gelaat vertoonden geen kenmerken van de vaardige handen van bekwame schoonheidspecialisten. Alcohol gebruikte ze niet. We boden haar een sigaret aan, doch met een beleefd excuus bedankte zij. Ziet U, zoo zijn nu weer de Duitsche filmsterren. Eenvoudig van kleeding en woning, ge moedelijk en in 't geheel niet geforceerd in den omgang, maar toch in alles fijn en gedistingeerd. Beschaafd. Dezer dagen waren wij bij Heli Finkenzeller thuis, die we om maar één van haar vele rollen te noemen 't laatst hebben kunnen zien in „Boccaccio" als de charmante tegenspeelster van Willy Fritsch. Ook met haar rol in „Königswalzer" naast Willy Forst heeft ze veel succes gehad, en zeer binnenkort zal men haar in Alkmaar kunnen zien in: „Onder 'tasphalt van een wereldstad" met Gustav Frölich. Ze houdt niet van de z.g. „nieuwe zakelijkheid" en zoekt het in meer antieke meubileering. Een open haardvuur en een fraaie boekenkast langs den ge- heelen wand geven een rustigen en voornamen indruk. Heli Finkenzeller is een liefhebster van fraaie oude schilderijen en ze heeft menig stuk, dat velen haar benij den zullen. Ook in dit opzicht waardeert ze echter de oude- meer dan de moderne kunst. En dat ze haar gasten niet op een droogje behoeft te laten zitten, wel daarvan getuigt wel de rijk voorziene bar in een der hoeken van de kamer. Zij droeg een fraai costuum van koningsblauw fluweel met zwanendons afgezet, dat geheel naar haar eigen ontwerp vervaardigd is. Heli Finkenzeller in haar laatste nieuwste film. Productie nummer 6. Men is als steeds in het filmbedrijf zeer nieuwsgierig naar de nieuwe plannen van Charlie Chaplin. Bekend is, dat Charlie een film gaat regisseeren met zijn vrouw Paulette Goddard in de hoofdrol. Tot dat doel zijn de Chaplin Studio's dezer dagen voorzien van een volledige apparatuur voor geluids-opnamen. Dit zal de tweede maal zijn, dat Chaplin een film maakt, waarin hij zelf niet optreedt. De eerste „Publieke Opinie" werd in 1923 uitge bracht. Voorloopig heet zijn nieuwe film „Productie Nummer 6" (Modern Times was een tijd lang Productie Nummer 5) en Charlie weigert om informaties te geven. Hij heeft alleen medegedeeld, dat het een dramatische comedie zal zijn, die zich afspeelt in Shanghai, Honoloeloe en andere idyllische oofden. Twee Dietrich-films; een Ameri kaansche en een Engelsche. In de komende maanden zullen door Loet C. Barnstijn twee Mariene Dietrich- films worden uitgebracht. De eerste daarvan is zooals men weet „De tuin van Allah", naar den roman van Ro bert Hichens, eertijds als zwijgende film reeds een succes, thans opnieuw vervaar digd in kleuren. Charles Boyer is in deze grootsch-opgezette rolprent, die gedeelte lijk in Arizona werd opgenomen, Die- trich's partner, terwijl Basil Rathbone, C. Aubrey Smith, Joseph Schildkraut en de danseres Tilly Losch eveneens belangrijke rollen spelen. Het draaiboek werd ge schreven door W. P. Lipscomb en Lynn Riggs, terwijl Richard Boleslawsky regie voerde. De tweede film is „Knight without Ar mour", naar een verhaal van James Hil ton. Deze film wordt momenteel in de Denham Studio's by Londen opgenomen. Regie voert hier Jacques Feyder, die in den laatsten tijd o.a. door „Kermesse He- roïque" de aandacht op zich vestigde, ter wijl Robert Donat de mannelijke hoofdrol speelt. Vertraging in de verfilming „Ready, Willing and Able". Doordat Ruby Keeler, die de hoofdrol speelt in „Ready, Willing and Able" voor een blindedarm-operatie in het zieken huis is opgenomen, zijn de werkzaamhe den aan deze film voorloopig stopgezet. De overige medespelers aan deze nieuwe musical film, zijn Ross Alexander, Louise Fazenda, Carol Hughes, Winifred Shaw, May Boley, Lee Dixon, Allen Jenkins, Addison Richards, Jane Wyman, Hugh O'Connell, Teddy Hart en vele anderen. I— ONZE BIOSCOPEN, -j „PORT ARTHUR". City-theater. „Port Arthur". is een van die films, welke men slechts eens in de zooveel jaar ont moet. Dat er reeds weken te voren een groote roem vanuit gegaan was, dat een suggestieve reclame de publieke belang stelling reeds zeer lang bezig gehouden heeft, dit alles in niet zonder bedoeling ge weest. Want „Port Arthur" is waarlijk een rolprent, die verdient door iedereen gezien te worden. Hier is nu eens een filmwerk tot stand gekomen, dat tweeledig opgevat kan en mag worden. Eerstens geeft het een aangrijpende schil dering van den menschonteerenden strijd om de vesting Port Arthur, waar in den Rus- sisch-Japanschen oorlog een slag geleverd is, welke nooit zal vervagen in de annalen van de wereldgeschiedenis. Hier toch is met de moderne hulpmiddelen een beklemmende reprise gegeven van wat zich eens daar in het Verre Oosten afspeelde. En dat Wij deze film niet zien, maar be leven, is een compliment te meer; men waant zich geen moment in een denkbeeld.ge wereld, zoo meegesleurd als men wordt door de quasi-realiteit, hier met angstige nauwlettendheid op het celluloid gecopieerd. „Port Arthur" geeft meer dan een levend beeld van dien vreeselijken strijd aan den rand van een wereldrijk, zoo vol actie en gespannen trilling, dat nog langen tijd, nadat men dit stuk historie voor de oogen heeft laten afdraaien, in den geest geboeid blyft door de ontroerende momenten, welke men te doorleven heeft gehad. En door dit alles heen is een subtiele „Liebesgeschichte" geweven, ook al weer, zoo kunstvol en verfijnd van denkvermogen, dat men en terecht geboeid toeziet, hoe Karin Hardt als het beeldschoone Japan- sche vrouwtje, dat gehuwd is met den jongen Russischen luitenant Adolf Wohlbrück, voor tal van dilemma's staat in haar strijd tus schen haar liefde voor den echtgenoot en haar diepe genegenheid van haar broer, den beruchten Japanschen spion Iva Moera. Wij zien toe, hoe teer haar houding is in zake deze geraffineerde spionnage-affaires, een menschen-schildering, door regisseur Nicolas Farkas zoo ontroerend op het witte doek, dat niets den a.s. bezoeker mag weer houden dit kunstwerk te gaan zien. Uit het wèl-verzorgde voorprogramma stippen wij o.m. aan een grappig stukje journal van Profilti, waarin wij het Prinse lijk Paar Zeil am See zien. DURF TE LEVEN. Victoria Theater. Joan Crawford, die nog altijd tot één der beste vrouwelijke artisten van de Metro G.-M. behoort, heeft in de comedie „Durf te Leven", het nieuwe hoofdnummer dat deze week op het Victoria-programma prijkt, weer een kostelijke rol gespeeld en wanneer er nog iemand is, die aan het temperamant van Joan heeft getwijfeld, zal door 't zien van deze film van zijn twijfel worden ge nezen. Zij is de rijke New-Yorksche erfdochter, die met het jacht van haar vader langs de Grieksche eilanden vaart. Aan boord zijn ook haar vader, haar verloofde, enz. De verloof de bemoeit zich weinig met Joan. Bij 't eiland Naxos krijgt Joan groote lust om aan land te gaan. Zij doet dit en ontmoet heel toevallig een jong geleerde, die zich met opgravingen bezighoudt. De manier, waarop deze haar behandelt, maakt indruk op Jt meisje: er ontstaat sympathie en weldra is 't liefde. Joan keert naar New York terug en de archeoloog gaat zelf zijn gevonden beeld naar dezelfde stad brengen, maar voordat de beste jonge menschen tot een getrouwd paar zijn vereenigd, speelt zich nog menige heftige scène tusschen de beide eigenzinnige naturen af. 't Geheel is een buitengewoon prettige comedie geworden, waarin uitstekend wordt gespeeld, niet het minst door Joan Crawford en Brian Aherne in dé hoofdrollen. Men zal zich met deze film zeker amu seeren. Het voorprogramma bracht een tweetal journaals, één van Éclair en één van Poly goon. Verder een aardige film van een Ame rikaansche goochelaar, wiens verrassend kunststukken met de kaart worden ge demonstreerd en verklaard. Zeldzaam han dige trucs. Een spelletje poker met dezen goochelaar is niet aan te bevelen. Tot slot nog een leuke tweeacter van de bekende kindertroep der Metro. Ditmaal is Spanky weer de hoofdpersoon, die op zijn zusje moet passen en toch zoo graag met zyn vrienden wil gaan voetballen. Het kleine zusje is in deze film een attractie op zich zelf en ook het slaapbedje van Spanky's vriepdje is een mooie vondst. Een vlot programma, dat zeker zal vol doen. MARIA STUART. Theater Harmonie. Er worden steeds meer historische films vertoond en zij hebben het voordeel, dat zij de breede schare op onderhoudende wijze met belangrijke tijdperken en gebeurtenis sen uit het verleden doen kennis maken, ook al wordt de historie hier en daar dan ook wel eens opgeofferd aan de eischen welke het publiek aan de film stelt. Maria Stuart is een van die figuren uit het verleden, wier persoonlijkheid en le vensgeschiedenis zich bij uitstek voor een film leenen en rolprenten als deze - men den- ke ook aan films als die van Catharina van Rusland en andere zijn in den regel tot in alle details verzorgd en kosten noch moeite worden gespaard om het publiek onder den indruk van iets grootsch en massaals te brengen. Kasteelen en edelen in hun kostbare kleeding, landsknechten en ruiters, zij hebben in dergelijke films hun rollen te spelen en met zorg kiest men daar bij de historische figuren, die de smart en het geluk moeten uitbeelden van hen wier leven in oude kronieken beschreven is ge worden. Wij behoeven hier niet het dramatische leven van Maria Stuart te beschrijven, van de jonge, wilskrachtige vrouw, eenige da gen voor haar vaders dood geboren, die den dauphin van Frankrijk huwde en als jonge weduwe naar Schotland terugkeerde, waar Moray, haar halfbroer het bewind voerde, De film rolt de jaren van dit tragische le ven voor ons af, het huwelijk met den on- noozelen Darnley, het verraad der edelen, het liefde-huwelijk met graaf Bobthwell, de angst van koningin Elisabeth,- dat haat Schotsche bloedverwante haar van den troon zal stooten en ten slotte het loslaten voor het door den prediker Knox opgehitste volk van de katholieke koningin, wier doodvon nis ten slotte door Elisabeth wordt getee kend. Zij werd op 8 Februari 1587 onthoofd nadat de beul enkele malen had misgesla gen. Haar tragische dood heeft haar tot een der meest bekende historische figuren ge maakt. Deze film waarin Katharina Hepburn als Maria Stuart en Frederic March als Both- well optreden, is, uit cinematographisch oogpunt bezien, een prachtwerk en voorna melijk Katharina Hepburn, die in deze film haar groote kans kreeg, heeft de persoon van Maria op treffende wijze uitgebeeld. Zy is hier inderdaad de wilskrachtige vrouw, die, omgeven dcor verraders en strijdend tegen vele onzichtbare vijanden, ten slotte imi irtwM IÉ oi mi moedig in den dood gaat. Een prachtig en ontroerend filmwerk, dat een der beste van dezen tijd is. Vooraf gaan binnen- en buitenlandsch nieuws, een musicale film en een vroolyke, gekleurde screensong. SHIP AHOY. Roxy-theater. Eerlijk gezegd, is het ons gisteravond een weinig tegengevallen, dat er niet méér be langstelling was voor de reprise van de film „Ship Ahoy", welke rolprent eenige weken geleden in het City-theater werd gegeven. En toch verdient zij volkomen een druk be zoek. De kleine Shirley Temple speelt hier in, zooals men weet, een allerliefste rol, ter wijl er verder nog in optreden Buddy Ebsen en Slim Sumirierville, twee spelers, die ook in onze stad reeds een grooten naam hebben verworven. Waar wij kort geleden nog uit voeriger over deze film hebben geschreven, meenen wij thans met deze korte herinne ring te kunnen volstaan. Een vrij uitgebreid voorprogramma gaat aan het hoofdnummer vooraf. Het begint met een Nederlandsche journaal, waarin op vallen de opening van het sportfondsenbad in Nijmegen, de zesdaagsche te Rotterdam, prinses Juliana en prins Bernhard in Sell am See en de opening van de schoenenfabriek te Volendam door burgemeester van Kolf schoten. Ook uit het buitenland zijn er tal van mooie kieken. Zeer mooi is voorts de gekleurde film „Landelijke melodieën". Zij brengt een schat van bloemen in heerlijk aangelegde tuinen, rots- en waterpartijen en een jachtrit met vele slanke windhonden. „Varen, varen" is een aardige teekenfilm en dan komt ten slotte nog „Twee Jantjes uit met verlof', een klucht met als hoofd personen twee matrozen, die wonderbest dansen en de meisjes van hun superieuren veroveren,

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 14