Kloosterbalsem.
Sboe wK&xaCèAa&emop
ZtfUpt/
ZeuUtelon
MET MUIS
MYSTERIES
ALKMAARSCHE COURANT van ZATERDAG 13 MAART 1937
Maarten schroift nei de
krant.
De wind giert met vlage deur de boome
en af en toe den klettert de regen teugen
de ruite, en met straalkes loopt et nei
beneden.
Nou benne we Februari (de Sprokkel
maand) en azze der gien sneeuwklokkies
wazze, den zou ik et niet wulle geloove,
want et loikt nag wel herfst.
Slecht weer en un slechte toid, en as
ik alles wat slecht was op de proppe
haalde en hier uit de pen liet vloeie, den
was er nag lang gien end.
En toch hew je deer veul behoefte an
op zen toid.
Op et land ken je met fesoen nag gien
bien zette, vanwege et water, en men kool
is Goddank al lang vort, en in et tuintje
ken je ok al niet worre, en wat moet je
den aars as in huis de hille dag.
Ja ik weet wel, der is nag wel puur te
beredderen betaaie, maar as je den efkes
anpakt, is et zoo weer beurt. En de vrullie
wulle je den ok wel weer derris efkes
looze, das met moin Troin zoo, en ik ge
loof dat et overal wel zoo weze zei.
Veul, heel veul, gaan ik den efkes nei
de voiling in Broek, en op de fiets den is
et niet zoo bar erg veer ok, en in de regel
hew 'k meeraaiers, en den gaane we zoo
fietsende en pratende vort samen er op af.
En as je derden benne, den zou je zeg
ge, den ben je wel nuwskierig.
Nou das nou niet krek et geval, want
wat of der brocht wordt, en wat et op
brengt, das alle dage krek eveliens.
Nei, veul gane der heene voor toidver-
droif, om der efkes te beurzen, om ouwe
en nuwe nuwtjes te bekonkelen.
Wat doe je der den, wat is nou oigeluk
de oorspronkeleke reden, dat je der efkes
koike gaan?
Vroeger was et wel dat je belang baai
próis en anvoer hadde, en das zoo in de
sleur deurgaan.
Toe wier der ok nag un segaar rookt
die nagal an de prois was, ok dat is aars
worren.
Der wordt nag wel rookt, maar die
prois is ok puur minder, vroeger was et
6, 8 of 10 sent, en nou is et twei en drie,
omdat et niet minder ken.
Vanochend ok, uien en wortele, et ben
ne maar heel kloine prbiskes.
En de kool?
Deervan benne et allïen de Rooie, die
nag un beetje verkocht worre.
En de aare, Geele en Deéne, das hille-
kendal mis.
Der komme der genog, meer as genog,
ja te veul, veuls te veul, want meist alles
droit er deur.
En die worre den later naggeris voilt,
as koevoer, en woit en zoit heenbrocht nei
de boere.
As ze den laden worre, kroige ze eerst
un snee met et mes over de kop, vernieti
ging zoo as ze dat noeme. Ok ken je et
noeme voorzurg voor naggeris voile.
En zoo gaat et nou, we heWwe de kool
bouwd en der un hoop werk an had, den
efkes later worre ze as vullis vergooit en
versmeten.
Un hoop werk, zeg ik, .want al jare lang
ben je der voor in de weer, goed soort,
best zaad, dat den voorjaars zoid worde,
un werk, dat sekuur moet beure, deernei
plante plokke en zette.
En voor dat et den un kool is, nou den
komt er nag puur meer koike, want wat
ik nou allegaar opnoemd heb, das nag lang
niet alles, want den hew je nag landhuur,
of rente en laste, de bewerking, et moet
spit of ploegd worre, wieden en zok meer.
Den moet je de kunstmest ok niet ver-
gete, voorzooveer as et er op gooit worde,
nou den ben je al puur zoo'n end heene.
Den ken je herfsdag te snaaien, want ze
moete op de dars, as ze den un taidje loit
hewwe, den worre ze hier of deer efkes
rotteg, en den worre ze afblaad en dat
beurt allegaar met de grooste zurg, want
as je der efkes te hard mee doene, den
benne ze zoo foetsie, rotte veul harder,
afoin dat. ken gewoonweg niet.
As ze den vort gaan, naggeris neikoike,
heel mooi lade in de skuit, den nei de
voiling, en.... den moete ze ze niet
hewwe.
Et mes gaat er den over, en den worde
er mee gooit en smeten of et voetballe
benne.
En wat kroig je den: un gulden voor de
Deene en 120 voor de Geele, van.... et
Roik zalk maar zegge, hier zegge we ten
minste de Haag, of et Beroo.
Is dat den genog?
Welneinink, veuls te kort, afoin dat
wete ze veerderop in de Haag ok wel,
want later den komt er nag wat toeslag,
en den is et voor mekaar.
Maar is dat nei de zin? is et zoo as
waai et den hewwe wulle.
O groote grut op gien ende nei.
Arie Kroon zou zegge: „Et is foutief!"
Weit Uwes hoe ze et hier baai ons ok
wel ders noeme: „Alles is dood".
Deer is den ok alles mee zoit.
De handel is zoo dood as un pier, der
wordt meist niks meer laden, et is maar
ien of aarlef wagentje teugeswoordeg.
En vroeger den most je soms et hille
spoorteroin afloope, om de wagen te vin
den weer je in losse moste. Et beurde heel
veul, dat ien koopman un stik of tien wa
gens op un dag laade.
En as et met de handel (exporthandel)
afloopen is, den is alles afloopen, et spoor
loit waardeloos, de transport hep gien
werk, en de bouwer, die toch de zelleven-
de producten brengt, kroigt ok te kort.
Al met al is et un benarde boel, want
van rondkommen is meist gien sprake.
Zoo is den ut maatskappeluk leven hier
baai ons op Suntebankeris en Langedoik,
nou en alles wat er omheen loid.
Deer is niet veul an, maar et natuurlek
leven geeft nag wel wat!
Alle jare komt de netuur weerom met
et zellevende, de groei begint met et voor
jaar weer overnieuw, en der is gien macht
die dat ken teugengaan, en as je deer den
nag wat van in je opneme kenne, den
hew je nag wat, weer je met plazier in
meeleve kenne.
Zoo ok nou, de sneeuwklokkies staan
fris en groen boven de natte eerde in de
tuin. Et kloine witte, helder witte klokje
bungelt heen en weer deur de gure wind-
vlage.
Das de eerste ankondeging van et nuwe
leven, van et ankommende voorjaar.
Ok worde et veul et voorjaarsblomke
noemt, of Februarispruitjes, maar et komt
toch deer op neer, dat we de nuwe toid
weer tegemoet gaan.
Heel veul ken ik deer over skroive,
want we zitte der krek middenin, en den
hew ik nag un ansporing der voor, omdat
Trointje niks liever doet as men hellepe
as ik in de tuin an et spitten en roien ben.
Das de liefde voor de netuur!
In dut zinneke is un hoop opsloten, en
van veul waarde as je der van houwe en
der wat mee op hewwe.
As Trointje ok eris skroift an peet Griet
of zok of soin, den hep ze et altid over
heur blomme en plante.
Den moet ik. altoid de brief ok nag efkes
overleze en un paar regelkes der baai
doen, den vul ik et efkes an met un krab-
belke dat alles wat van heur is, ok moin
angaat, want alles is samen.
Nou staat ze achter men te koiken of et
wel goed gaat, zoo benne de woifkes,
nuwskierignuwskierig nei das un
merakel, en kommedeere dat ze kenne.
„Schroif je dat nou allegaar nei de
krant?"
„Nou vanzellef, dat komt allegaar in de
krant".
„Maar dat beurt niet hoor".
Ze staat te stampvoeten.
„Et is krek af ik de baas ben".
Ik skroif maar en zeg niet veul, ze is
ok al afdropen, en toch is et un best
woifke, en al is ze ders efkes dwars, nou
den gaat er gouw weer over ok, dat hew
we we allegaar.
Ze is maar weer an et stoppen, an un
gat in men onderbroek, weer ik vleede
week zoo mee vallen ben, toe wist ze ok
niet wat ze deid, noideg omdat ik un gat
in boije broeke had, en et begroote der,
omdat ik men bien bezeerd had (ik heb et
vanzelf efkes erger maakt, want den
kwam et standje efkes zachter an).
Et worde weer toid dat ik er uitskoi,
want haai is meer as vol. De groete (dat
moet evengoed beure) van Troin en et
zellevende van
MAARTEN.
Sunterbankeris, Maart 1937.
STANIOL (zilverpapier)
bedrukken wjj óók
ALKMAARSCHE COURANT, TEL. 3320
Alkmaar's ontwikkeling
in crisistijd.
Met vrij groote zekerheid en nauwkeu
righeid kan de vermoedelijke onplooïïng
eener 'stad in de naaste toekomst worden
afgeleid uit het verloop harer ontwikke
ling in het jongste verleden. Nu de econo
mische depressie ook in Nederland het
dieptepunt heeft overschreden en wij in
den aanvang staan van betere tijden, kan
het daarom nuttig zijn om na te gaan hoe
Alkmaar zich in de jaren 19301936
ontwikkeld en welken invloed de crisis
gehad heeft op de financieele verhoudin
gen onder de burgerij.
In het genoemde tijdvak nam de bevol
king van Nederland toe met 8.2 die van
Noordholland met 8.8 Deze vermeerde
ring is niet gelijk over steden en dorpen
verdeeld. De voortdurende ,trek" van het
platteland naar de steden, en vooral naar
de grootere steden, leidt er toe, dat deze
het sterkst in zielental toenemen. Daarte
genover moet dus een geringe toename of
zelfs een afname staan van de plattelands
bevolking. Aan den „trek" naar de stad ne
men de vrouwen nog sterker mate deel dan
de mannen. Ook voor deze laatsten bieden
handel en industrie in de steden meer ar
beidsmogelijkheden dan velen van hen op
het platteland voor zich aanwezig zien-
Maar voor de vrouwen is dit verschil nog
grooter. Tegenover een zeer beperkt ar
beidsveld in de dorpen staan de steden met
hun kantoren, confectie- en modemagazij
nen, lunchrooms, ziekenhuizen, fabrieken
en een grootere vraag naar dienstboden.
Bovendien oefent de grootere bewegings
vrijheid in de stad op tal van vrouwen nog
een bijzondere aantrekkingskracht uit. Als
gevolg van dit alles zien wij op het platte
land gewoonlijk een mannen-overschot,
d. w. z. dat er méér mannen dan vrouwen
wonen. De steden daarentegen kunnen bij
na allen op een vrouwen-overschot bogen.
Tijdens de crisisperiode waren de arbeids
mogelijkheden in de steden sterk inge-
schrompeld. Economisch bezien zijn in een
periode van massale werkloosheid dan ook
geen voldoende motieven voor een trek
naar de stad aanwezig. Toch is deze ver
schuiving in Nederland ook in het bespro
ken tijdvak niet onderbroken. Zoowel de
hoop op werk in de stad, zij het dan ook,
dat deze hoop veelal ongegrond was als de
over het algemeen hoogere steunregelingen
in de steden vormen daarvan de verkla
ring. Dat de hoogere stéunuitkeeringen in
de stad geen uitvloeisel zijn van royaliteit,
doch een noodzakelijk gevolg van een
duurderen levensstandaard, zien de „trek
kers" over het hoofd.
Alkmaar maakt den regel, dat ^teden een
vrouwenoverschot hebben, geen uitzonde
ring, al werd dit surplus in den loop der
crisisjaren iets geringer. Aanvankelijk
stonden tegenover 1000 mannen 1083 vrou
wen ingeschreven, later werd de verhou
ding 1000 tegenover 1071. De vrouwengroep
in onze stad groeide met 8.1 de man
nengroep met 9.4
In totaal nam de bevolking van Alkmaar
tijdens de crisisperiode toe met 8.7 wat
dus uitsteekt boven het gemiddelde van
Nederland en slechts een fractie beneden
de toename van Noordholland blijft.
Ontleedt men den groei eener gemeente,
dan blijkt deze uit twee factoren te kun
nen ontstaan: er kunnen méér menschen
geboren worden dan er overlijden (geboor
te-overschot) en er kunnen, zich meer in
woners vestigen .dan er naar elders ver
trekken (vestigings-overschot). Het ligt
voor de hand, dat het met een stad, waar
geen geboorte-overschot zou zijn, al heel
bedenkelijk gesteld zou zijn. Niet alleen
omdat een gemeente waar meer menschen
overlijden dan er geboren worden, tenslot
te zou kunnen uitsterven, maar ook omdat
dit zou wijzen op zedelijke of hygiënische
toestanden en verhoudingen, die weinig
aantrekkelijks hebben. Hoe dit zij, in Alk
maar is er in ieder geval een jaarlijksch
geboorte-overschot. Maar daarnaast- heeft
toch ook een vestigingsoverschot aan den
groei bijgedragen.
Over de jaren 19301936 was het gemid
delde geboortecijfer voor Nederland 21.2,
d.w.z. dat er jaarlijks op elke 1000 inwo
ners gemiddeld 21.2 geboorten voorkwa
men. Voor Alkmaar bedroeg het geboorte
cijfer 17.6; het bleef dus vrij ver beneden
Zorg er voor altijd een pot Akker'»
Kloosterbalsem in huis te hebben, die
komt elk oogenblik van pasAkkert
Kloosterbalsem, vanouds beroemd en
beproefd, bewijst dagelijks onschat
bare diensten en blijft ongeëvenaard:
als wond-, huid- en wrijf-middeL
Want dit is't bijzondere voordeel van
Kloosterbalsem: 'n verrassend snelle
wond-xuiverende en wond-heelende
werking zonder litteekens, tegelijker
tijd 'n wondere genezende uitwerking
op spieren, weefsels en gewrichten.
Daarom bijzonder doelmatig bij kneu
zingen en dergelijke verwondingen.
Een greep uil de vele verklaringen, welke ter inzage liggent
Ondragelijke brandwonden.
De vellen hingen er bij! ,,'t Gebeurde door
kokend heete olie en mijn rechterhand
■was geheel en al won«J. Ik huilde van de
ondragelijke pijnen. Mijn man hem mijn
hand dadelijk verbonden met Kloosterbal
sem. Hoe dat in eens heerlijk verzachtte,
ik stond zelf verstomd over het wonder.
Binnen 14 dagen was mijn hand weer ge
woon". Zoo schrijft ons Mevr. H. Fr. te 's-Gr.
Rheumatische pijnen
kwelden ouden heer van 60 jaar! „Hevige
rheuniatiek-aanvallen begonnen mijn leven
te vergallen. Reeds begon ik te wanhopen,
toen een vriend mti vertelde welke wonder
baarlijke ondervindingen hij met Klooster
balsem had opgedaan. Nu ik zelf dit mid
del heb toegepast, kan lk verklaren, dat
ik mij weer jeugdig en monter gevoel '4
Zoo schrijft ons de Heer J. Vr. te H,
Als wondmiddel onmiddellijk versachtend en genezend bij
oude en nieuwe wonden, brandblaren, ontvellingen, insec
tenbeten, doorrijden en wonde- of doorgeloopen plekken.
Als huid-middel bij winterhanden en wintervoeten, schrale
huid, springende handen, uitslag, ring- en dauwworm.
Als wrijf-middel ongeëvenaard legen pijn in spieren en
gewrichten, rheumatische aandoeningen, spit in den rug,
spierverrekkingen, verstuikingen, heupjioht, zadelpijn, enz.
Por doos 35 cent. Potten van 621/2 cent, f 1.04 en f 1.82. Hoe grooler pot,
hoe voordeeliger. Verkrijgbaar bij alle goede Apothekers en Drogisten.
het rijksgemiddelde; in steden ligt in het
algemeen het geboortecijfer daar beneden.
Daarentegen kwam het gemiddelde sterfte
cijfer boven dat van het geheele land uit.
Over de crisisperiode was dit cijfer voor
Nederland gemiddeld 8.9 per 1000, terwijl
het voor Alkmaar 10.7 is geweest. Het ver-
trekcijfer beliep gemiddeld 6.9 per hon
derd, het vestigingscijfer evenwel gemid
deld 7.7 per honderd, zoodat Alkmaar een
jaarlijksch vestigingsoverschot kon boeken
van 0.8
De gunstige ontwikkeling van het bevol
kingscijfer van Alkmaar zal te zijner tijd
den economischen toestand in de gemeente
gunstig kunnen beïnvloeden. Het bevol-
kings-surplus schept meerdere behoeften,
die bevredigd moeten worden. (Bouwnij
verheid, nering, distributiebedrijven, enz.)
Van een opleving zal een gegroeide stad
méér kunnen profiteeren, dan een die te
ruggang te boeken had. Daar immers vol
gen. ook zonder crisïsinvloed. geringere be
hoeften, geringere consumptie, inperking
van het distributie-apparaat enz.
Intusschen wil dit geenszins zeggen, dat
de crisis zich niet terdege heeft doen gelden
op financieele verhoudingen onder Alk
maar's burgerij. Bij het begin van het be
sproken tijdvak bedroeg het percentage
aangeslagenen in de rijksinkomstenbelasting
30 der ingezetenen. Voor het geheele
land was dit percentage 24.1. De gemiddel
de welstand in onze stad was dus heel
wat hooger dan het rijksgemiddelde. Vol
gens de laatste bekende officieele gegevens
is het aantal aangeslagenen in de rijksin
komstenbelasting in Alkmaar gedaald tot
23.5 in geheel Nederland tot 17.4 In
onze stad zag dus ruim een kwart van den
oorspronkelijk belastingplichtigen hun in
komen tot beneden de belastinggrens da
len.
Het gezamenlijk inkomen van alle aan
geslagenen tezamen daalde in denzelfden
tijd te Alkmaar van 19 tot 14 J4 millioen
gulden, het gemiddelde inkomen per aan
geslagene van 2294 tot 2094.
Ten opzichte van den vermogenstoestand
der burgerij zijn de cijfers nog iets gunsti
ger. Bij den aanvang van de crisisperiode
waren 2.5 Y der Nederlanders in de ver
mogensbelasting aangeslagen. In onze stad
beliep dit percentage 3.7 wat dus bijna
de helft hooger is. In het geheele land
daalde het aantal aangeslagenen tot 2.2 Y-,
in Alkmaar tot 3.3 Slechts 1/9 der ver
mogenden in Alkmaar zag hun bezit dus
beneden de belastinggrens dalen. Het totale
vermogen van alle Alkmaarsche aangesla
genen tezamen liep terug van 63 tot 49
millioen, terwijl het gemiddelde vermogen
per aangeslagene daalde van 61.000 tot
50.000.
Hoe ernstig deze teruggang ook is, in
dien men de Alkmaarsche cijfers stelt naast
de gemiddelden voor Nederland, of naast
die. van de vele andere steden en dorpen,
waar de terugval nog veel grooter was dan
deze gemiddelden, dan moet de slotsom
dus wel zijn, dat Alkmaar nog vrij goed
door de crisisperiode is heengekomen.
Glimlachje
Je moet niet bang zijn!....
als je zwemmen kunt... en als je
je oogen maar dicht doet geeft de
hoogte niets!
DER
Uit bet Engelsch door H A.C.S.
31)
Maar dan was er ook dit: de tijd en de
gelegenheid, die Janice gehad had de
eiermand en de revolver en dat compro-
mitteerende voorval in de keuken, den mor
gen na den moord. Er was geen ontko
men aan de gevolgtrekking, dat zij wist,
dat de revolver in het mandje was en dat
zy naar de ijskast gegaan was öf om zeker
heid te hebben, dat zij nog niet ontdekt
was, öf om haar op een veiliger plaats te
verbergen.
Een aantal beelden van Janice kwamen
mij weer voor den geest: de angstige,
mooie jonge vrouw in haar zacht-gele gazen
jurk, die dapper haar angst onderdrukte,
en mij binnenliet in de kamer van Bayard
Thatcher; het slanke kind, dat in haar
groene jurk aan het werk was bij de bloe
men, zij lieflijker dan een daarvan; de ge
martelde vrouw met het doodvermoeide
witte gezicht, die haar liefde en haar min
naar daar onder aan de trap achterliet,
terwijl buiten alles zoo stil was in den zo
meravond, en er maanlicht was en schadu
wen en de geur van de rozen. En dan haar
brief, met zijn trots en verdriet en eerlijk
heid. En dan ook de jonge vrouw van
's middags, gelukkig en hartstochtelijk, on
danks haar zelf, omdat Allen bij haar was,
de vrouw, die de donker-roode roos tegen
haar wang hield, alsof deze het eenige was,
dat zij liefkoozen kon.
Neen, Janice kon het niet zijn.
Toch was Bayard Thatcher beslist ver
moord. Altijd weer kwam ik met mijn den
ken daartoe terug.
Het begon te schemeren, toen ik naar be
neden ging. Dien avond was de maaltijd
een zwijgende, en een nogal verschrikke
lijke maaltijd. De wanhopende pogingen om
den schijn te bewaren mislukten, tengevol
ge van dè groote moeheid, na dien langen
dag van beproeving, en ik durf zeggen, dat
iedereen angst had voor de vuurproef van
den dag van morgen. De dag van morgen,
waarop zij Bayard's lijk konden wegbergen
bij die van de andere Thatchers, en zij we
ten zouden, ieder hunner, dat in hun klei
nen kring die eene was, die hem vermoord
had. Neen, het was niets prettigs dat voor
uitzicht, en er was geen ontkomen aan. Er
waren zelfs geen telegrammen meer die ge
opend en gelezen konden worden en waar
over men spreken kon, en doen, alsof het
gewoon en alledaagsch was. Echter waren
met den avondtrein bloemen gekomen; zij
waren in de keuken, in emmers water, ge
zet, maar er waren lelies bij, wier door
dringende geur het huis reeds doortrokken
had, nog voordat het papier, waarin ze za
ten, er af was gehaald, en die nu overal te
ruiken was, een spookachtige waarschu
wing van de vuurproef, die morgen door
staan moest worden.
Tot mijn verwondering was Janice bleek
en moe en gelukte het haar niet zooals
anders mee te werken aan de poging van
Evelyn, om een veilig onderwerp voor een
gesprek aan de orde te stellen.
De maaltijd was al voor de helft voorbij,
voor ik de oorzaak ontdekte; ik had eigen
lijk verwacht, dat zij erg opgelucht zou
zijn, en haar onrust en angst kwijt zou zijn,
nu haar brief terecht was, en dat dit op
haar gezicht en in haar geheele houding
te merken zou zijn. Maar ik ben nogal
dom op dit punt, waarschijnlijk, omdat
ik niet zoo heel veel ervaring in deze soort
kwesties heb. Het was niet tot mij door
gedrongen, dat haar ongerustheid en angst,
wie haar brief gelezen had, grooter zouden
zijn dan haar opluchting, nu zij hem weer
in handen had. Het zou, bij slot van reke
ning, misschien beter geweest zijn het haar
te zeggen.
Na het eten zaten wij buiten op het ter
ras in den rustigen donker wordenden zo
meravond. Er werd erg weinig gesproken.
Het groen van het grasveld was in het don-
Ker opgelost: de sigaretten waren kleine
roode lichtpunten; de lantaarns van den
straatweg, verder weg bij den hoek, deden
de boomen reusachtig schijnen en zwart en
ver weg, en de bladeren hadden, wanneer
het licht hen aanraakte, een zilveren rand.
Tenslotte kwam de maan op, de schemering
verdween, en de struiken en boomen staken
zwart af tegen het witte grasveld en de
witte streep van den weg. Het was
meende ik volle maan.
Na een tijd mompelde Evelyn iets over
naar huis gaan, en in Adela kwam leven,
en van uit het donker, naast mij, zei ze.
dat zij graag zou willen, dat zij vannacht
ook nog bleven. Er was niets smeekends
in haar bedaarde stem, maar ik voelde, dat
zij behoefte had, dat Hilary en Evelyn in
de buurt bleven. Evelyn vond het dadelijk
goed.
„Het zal Allen niets kunnen schelen.,
alleen in huis te blijven", zei ze. „Maar ik
zal een paar dingen van thuis noodig heb
ben. Allen, wil jij met de auto gaan vragen
aan Julia, om mijn kleine koffertje te pak
ken? Zeg haar, dat zij die nieuwe witte
zijden jurk er in doet. Die crêpe-japon,
met lange mouwen, zij zal haar wel ken
nen, denk ik. En de witte hoed, die er bij
hoort. En handschoenen. Zeg haar, dat zij
haar voorzichtig opvouwt, ik wil niet, dat
zij kreukelt. Het is het beste, dat we mor
gen in het wit zijn, Janice. Adela zal wel
in het zwart zijn, met haar langen
crêpe sluier, maar ik geloof, dat het voor
ons het beste zal zijn, helder-witte zomer-
kleeren te dragen en witte hoeden. De
menschen zullen dat prettig vinden. Wil je,
Allen?"
„Ik hoop, dat ik de goede dingen haal",
zei Allen. Zijn lange gestalte zag er, toen
zij tegen het door de maan beschenen gras
veld afstak, forsch uit, vol vitaliteit. Zijn
sigaret was een kleine roode komeet, eti
hij zei:
„Je moest maar meegaan, Janice. De rit
zal je goed doen".
„O, nee, nee", zei Janice. Er was iets
schrikachtigs in haar stem. Ik vroeg mij
af, waar zij aan had zitten denken, terwijl
zij daar zoo rustig, in de schaduw van de
clematis naar Allen had zitten kijken, en
zij misschien, onder den indruk van den
zoelen zomeravond, behoefte had aan de
aanraking van zijn handen en aan zijn
armen en aan zijn mond. Arme Janice, die
zoo goed wist, wat liefde zijn kan. Maar
misschien leed Allen nog meer, wanneer hij
aan Dave dacht. Dave! Een beetje verdrietig
deed ik bij mij zelf de ontdekking, dat mijn
moraal aan het wankelen was een mo
raal, die mij, zóó lang al, van dienst ge
weest was. Dave was er ook, met wien je
medelijden moest hebben; Dave, wiens
vrouw niet meer van hem hield; Dave,
wiens vriend een verrader was. Dave, die,
volgens het recht, meer medelijden ver
diende dan iemand. Maar met den besten
wil ter wereld kon ik geen bijzonder ver
driet voelen voor Dave; misschien kwam
het door zijn eigenaardige houding, zijn
raadselachtig gemis aan belangstelling voor
zijn bekoorlijke vrouw, zijn sombere zwijg
zaamheid, zijn donkeren teruggetrokken
blik.
Ik merkte, dat ik, moe als ik was, weer
terecht gekomen was in dien hopeloozen
cirkel: dat ik de zaak van alle kanten be
keek, en ik besloot, ten ministe vannacht,
mij er aan te ontworstelen. Maar het werd
mij niet toegestaan; een van de vreemdste
dingen in de Thatcher-zaak was het on
verbiddelijke noodlot, dat my in elk deel
ervan betrok.
Ook Evelyn had waarschijnlijk een be
paalden toon in Janice's' stem opgemerkt,
want zij stond op.
„Misschien is het 't beste, dat ik maar
mee ga", zei ze opeens. „We zullen morgen
ochtend vreeselijk gejaagd zijn, en het zal
verstandig zijn, mij zelf ervan te overtui
gen, dat ik alles heb. Ik zal jou dingen ook
meebrengen, Hilary. Ik geloof, dat ik wel
weet; wat je noodig hebt".
(Wordt vervolgd,).