VOOR ONZE KINDEREN
De weggetoverde
vingerhoed
Oplossing
IJszeilen
De blauwe voile jurk
TEKENEN IN EEN LIJN. C
Toveren doen wij allemaal graag,
lietwaar, maar het is niet gemakkelijk,
?en aardig kunststukje te bemachtigen.
)aarom krijgen jullie vandaag eens een
lardig toverkunstje, dat heel eenvoudig
is, maar dat je toch eerst een paar maal
noet oefenen, want de aardigheid van
eder toverkunstje ligt in het vlotte ver-
oop ervan.
Wij hebben noodig twee vingerhoeden
vaarvan de ene precies over de andere
reen sluit, maar wèer niet zoo, dat ze
riet gemakkelijk van elkaar te halen zijn
3an een stuk papier en een schaar. Zo,
we gaan beginnen. Wij hebben de bei-
Je vingerhoeden in elkaar op de tafel
gezet, nemen het stuk papier, en draaien
Jaar een puntzakje van, zoals de teke
ning laat zien, terwijl wij met de schaar
Je onderkanten mooi recht afknippen,
want de zak moet zoo op de tafel kun
nen staan, dat niemand er onderdoor
kan gluren. Begrepen?
Nu doen wij de vingerhoeden op on-
'en middelvinger, de toeschouwers, die
niet weten, dat er twee in elkaar zitten
denken dus, dat je gewoon de vinger
hoed opzet. Nu neem je de puntzak,
zet die over je vinger heen, daama haal
je hem er weer af, en zet de zak op de
:afel neer. Tegelijkertijd dat je de zak
van je vinger afhaalde, nam je de bo
venste vingerhoed mee, die dus onder
Je punt op de tafel staat.
Nu laat je alle aanwezigen je vinger-
loed zien, tikt ermee tegen een stoel of
een kast, daarna ga je ergens ver van
de tafel af zitten, tikt nog een paar
maal met je vingerhoed tegen de stoel,
zodat iedereen goed hoort, dat je hem
nog steeds vast hebt, je spreekt een
paar toverwoorden uit, b.v. hokus, pokus
iidebus, verdwijnibus 1 of een paar an
dere mooi-klinkende woorden, je doet
vlug de vingerhoed van je vinger en
verstop deze, zonder dat iemand er iets
van ziet Nu vraag je; aan een van de
aanwezigen, of hij de puntzak van de
tafel wil optillen, omdat je vingerhoed
daar onder zit. Niemand zal het geloven
maar als de zak opgetild wordt, staat
er inderdaad een vingerhoed op de ta
fel, alleen niet dezelfde, die je aan je
vinger had. Een aardig kunstje, vinden
jullie niet?
Knip het gehele figuur uit, langs de
tippelijnen. De binnenste bij 1 en 2 tot
aan de zwarte lijn. Geef dan de eerste
(cnip bij de stippellijn van ab. Daarna
leg je 2 op 1 en vervolgens 3 op 2 en
geef daama de tweede knip bij de
stippellijn 3.
-
ik er altijd netjes en schoon uitzie," ant
woordde ze.
Annie miste haar blauwe volle jurk niet
die Zondagavond. Pas toen zij Maandag
morgen vroeg haar Zondagse kleeren
netjes in de kast hing, zag zij, dat haar
blauwe voile jurk verdwenen was. Zij was
hevig teleurgesteld en zocht het hele huis
door, maar de jurk was verdwenen. Er was
geen twijfel mogelijk, dat hij weg was, noph
wie hem meegenomen had.
De blauwe voile jurk was de enige mooie
jurk, die zij zelf had gemaakt en waarvoor
zij het goed zelf had mogen uitzoeken, toen
zij over was gegaan. Zij had de jurk hele
maal zelf met de hand gemaakt en was er
buitengewoon blij mee. En nu was hij weg.
Zij had hem aan Lena laten zien die
Zondagmiddag en had haar verteld, dat hij
helemaal klaar was, maar dat ze alleen
nog een kant moest kopen langs de hals,
maar dat zij daarvoor nog steeds niet ge
noeg had kunnen sparen. Annie herinnerde
zich, dat Lena toen had gezegd, jij bent het
enige meisje, dat goed voor mij geweest is,
.ik ben voor alijd je vriendin."
„Misschien heeft zij toen mijn jurk onder
haar mantel verstopt," dacht Annie bitter,
want zij vond 't verlies van haar jurk nog
niet zoo erg als het feit, dat het meisje haar
bedrogen had.
De volgende morgen, dus Maandags, ver
scheen er een glanzende Lena op school.
Haar gezicht was schoon, haar haar glans
de en haar handen waren even schoon als
die van de andere kinderen.
„Hemel!" riep Laura uit, „hoe heb je dat
klaar gespeeld. Zij lijkt wel heel iemand
anders. Zij ziet er zelfs aardig uit, nu zij zo
schoon is. Ik zal mijn belofte houden en
goede vriendjes met haar worden."
Annie glimlachte zuur. Verschillende an
dere meisjes spraken over de wonderbaar
lijke verandering van Lena en deden ook
allen haar best vriendelijk tegen haar te zijn
En Annie wist niet wat zij moest zeggen.
Wetende wat zij wist over haar, durfde zij
zich niet verantwoordelijk voor Lena stellen.
Zij voelde, dat zij wat meer tijd moest
hebben om over het geval na te denken zij
wist heus niet, wat zij doen moest.
Het vereenvoudigde de zaak echter toen
zij bemerkte, dat zij niet zoo erg haar best
behoefde te doen om Lena te ontwijken,
daar deze haar trachtte te ottlopen.
Die avond besloot Annie, dat zij met
Lena moest spreken de volgende dag en dat
zij haar moest zeggen, dat zij de jurk te
rug moest hebben, en dat zij wist, dat Lena
hem had meegenomen.
Maar de volgende morgen toen zij op
school kwam, liep haar een stralende Lena
tegemoet, die haar handen op haar rug
hield en tegen Annie zei: „Welke hand kies
je, links of rechts?"
„O, waarom ik weet het nietl' stamel
de Annie. Toen haalde Lena een keurig in
gepakt groot pak voor den de dag, dat zij
Annie overhandigde. Met bevende vingers
maakte deze het touwtje los, opende het
papier en vond haar blauwe voile jurk.
Alleen had ze nu een prachtige kanten kraag
langs de hals.
„O!" fluisterde Annie, wat prachtig! Maar
hoe..."
Lena lachte. „Ik had deze kant nog. Ze
was al lang in onze familie. Mijn moeder
heeft ze op haar trouwjapon gedragen. Ik
wilde er gisteren niet met je over spreken
en ik was bang, dat ik over de jurk zou
praten en ik was er nog niet mee klaar."
gichelde ze.
„Maar Lena!" protesteerde Annie, „dat
had je niet mogen doen, je had toch de
kant van je moeders trouwjapon niet mo
gen weggeven."
„Dat is niets," verzekerde Lena haar!
Ik zal nog veel meer voor je doen. Jij benl
mijn vriendin, jij hebt mij geleerd om te
zijn zoals de andere meisjes".
Toen begonnen Annie's oogen te schitte
ren. Niet voor het terugkrijgen van haai
mooie jurk of voor de kant, maar voor het
feit, dat zij zich had vergist en niet tever
geefs op Lena had vertrouwd. Niemand,
zelfs Lena niet, wist, wat de tranen yan
Annie op dit moment betekenden,
Een toppunt.
Vrouw Smoesjes. Waarom huilt je
zoon zoo 1 Hij doet net of hij geradbraakt
wordt
Vrouw Pietjes. Uit louter vadsigheid!
Vrouw Smoesjes. Nou 1?
Vrouw Pietjes. Ja Hij is per ongeluk
op een distel gaan zitten, en nu is hij te
lui, om zich maar eventjes op te richten 1
I.
Sleetje glijden is zo fijn,
Maar men moet er bekend mee zijn.
4
Bom! De slede vliegt uit de baan
Tegen een dikke boomstam aan.
Deze schaatsenrijdster kan mooi op haar
schaatsen dansen wat heel moeilijk is. Zien
jullie kans het meisje in een trek, dus zon
der het potlood van het papier af te ne
men, te tekenen? Begin bij de voorkant van
haar hoed en eindig bij de hals yan haar
jurk.
Een goed schaatsenrijder kan over
korte afstanden soms wel een snelheid
van 30 K.M. per uur halen. Velen vin
den deze snelheid echter lang niet groot
genoeg en zouden deze wel verdubbeld
willen zien, welnu daarvoor gebruikt
men dan een ijszeil, ook wel handzeil
genoemd.
Om echter zo'n handzeil met succes
te bedienen zijn twee dingen noodig
nl. ten eerste moet men een uitstekend
schaatsenrijder zijn en ten tweede moet
men de geheimen van het zeilen kennen.
Zij, die dus de zeilsport beoefenen en
vertrouwd zijn geraakt met de wind- en
zeilverhoudingen hebben hier een grote
voorsprong om grotere snelheid te be
halen. De snelheid, die men zelfs bij
een matige wind op het ijs krijgt met
behulp van een ijszeil, is bijna niet te
geloven. Het is een lust de menschen
op die manier te zien voorbijschieten,
Het apparaat is naar verhouding heel
eenvoudig. Wie een beetje handig is
kan, zo'n zeil zelf maken, Vroeger sneed
men de zeilen vierkant, latere ervarin
gen hebben echter geleerd, dat de drie
hoekige zeilen de voorkeur verdienen.
De grootte der zeilen is vanzelfsprekend
heel verschillend, deze richt zich naar
de grootte van de schaatsenrijder. De
hoogte van de voorste stang moet zo
uitgerekend zijn, dat de onderkant het
ijs niet raakt, als de rijder een weinig
voorover gebogen staat en de dwars-
stang op zijn schouder rust.
Op de afbeeldingen kan men zien,
dat de dwarsstang van voren een hand
greep heeft, terwijl de scheerlijn aan de
voorste stang van boven en beneden is
vastgemaakt.
Voor de stangen kan men het best
bamboe gebruiken.
Evenals vele wintersporten heeft het
ijszeilen het voordeel, dat het in de
frissche lucht uitgeoefend kan worden,
het maakt de wangen rood en het bloed
stroomt weer eens snel door de aderen
daarbij komt de opwinding van het be
reiken van grote snelheid. Wie eenmaal
op de schaatsen met het ijszeil heeft
gewerkt, zal deze sport niet gemakkelijk
meer los laten.
Voor hen, die van schaatsenrijden
houden is het dus maar te hopen, dat
er nog een paar dagen ijs komt.
OPLOSSING DE HEILIGE GRAAL
„Ik wil niet naast haar zitten", verklaarde
Jane. „Mijn vader zit in de schoolcommis
sie, dus de juffrouw kan mij niet dwingen
toch naast dat kind te gaan zitten."
„Ik ook niet", echode Marietje. „Zij is
het smerigste kind dat ik ooit gezien heb".
„Het is een schande, dat zij hier op
school is toegelaten", zei Vera met opge
trokken neus.
Annie keek naar de onwelkome nieuwe
ling en kreeg medelijden met haar. Zij wist
uit ervaring hoe vreselijk het was om op
een nieuwe school te komen en er anders
uit te zien, dan de kinderen, die daar wa
ren. Want zij herinnerde zich nog heel
goed, dat zij de eerste dagen zoo vreselijk
geplaagd was en zo alleen gelaten, alleen
omdat zij boerenkleren had gedragen. Leri
verschilde weer in een ander opzicht.
„Ze kan naast mij zitten", zei Annie.
„Dan zit ze aan de buitenkant van de rij
en ik ben de enigste, bij haar in de buurt."
„Ik kan zelfs niet bij haar in de buurt
komen, zo ruikt zij", mengde Willy zich in
het gesprek.
„Mischien", zei Annie, „als wij een beet
je vriendelijk tegen haar zijn, wil zij zich
zelf dan wel schoonmaken. Zij heeft geen
moeder meer en misschien is zij wel altijd
aan zichzelf over gelaten".
Zij liep naar Lena toe, legde haar arm
om het middel van het vreemde meisje en
zei: „Kom, ga mee, dan zal ik aan de juf
frouw vragen, of je naast me mag zitten
in de klas."
Een blik van verrassing trof Annie, en
Lena liet zich gewillig meevoeren; zij be
greep, dat zij een vriendin had gevonden.
Annie, die nooit iets half deed, speelde
met Lena in het vrije kwartier en at tussen
de middag haar boterham met Lena op.
Na schooltijd moest Lena een andere
kant uit en Annie, dlè altijd met de hele
klas gezamelijk een eind naar huis ging,
liep de anderen vlug achterna, om zich .bij
hen te voegen. Zij was vriendin met Laura",
en toen zij deze had ingehaald en haar arm
door die van haar vriendin wilde steken,
scheen Laura vreselijke haast te hebben en
liep met opgeheven kin door, zonder iets
tegen Annie te zeggen.
Deze was een dergelijke houding niet ge
wend en vroeg natuurlijk: „Laura, wat
scheelt je?"
„Sinds jij zoo dik ben met dat vuile kind",
antwoordde Laura, „geloof ik dat het beter
is, dat wij onze vriendschap ftiaar verbre
ken".
„Wat", riep Annie uit, „dat kun je toch
niet menen. Ik heb medelijden met haar, en
ik vind, dat zo'n meisje..."
„Alle meisjes vinden het", viel Laura
haar in de rede", als jij zo op die vriend
schap gesteld bent, willen ze met jou niets
meer te doen hebben".
Annie haalde haar wenkbrauwen op. „Als
dat de manier is, waarop zij het voelen, la
ten ze dan", zei ze tenslotte, „maar jij zult
onze vriendschap toch niet verbreken,
Laura? Jij zou zo niet praten, als je wist
hoe vreselijk het voor het meisje zelf is,
met de nek te worden aangezien".
„Kijk,,' zei Laura, „ik begrijp niet, wat je
in dat kind ziet. Jij hebt haar niet nodig,
want alle meisjes willen vriendin met jou
zijn, dat weet je trouwens wel".
„Ik heb zo'n medelijden met haar", her
nam Annie, „want ik heb het zelf onder
vonden. Toen ik voor het eerst hier op
school kwam, had ik boerenkleren aan en
toen hebben ze mij ook zo uit de hoogte
behandeld en me uitgelachen.
„O", zei Laura, „ik geloof wel, dat we
wat hard voor haar zijn geweest".
Annie's ogen lichtten op. „Ik zal je wat
vertellen. Ik heb een idee. Als ik er voor
zorg, dat Lena er zindelijk gaat uitzien, wil
je dan ook vriendelijk tegen haar zijn?"
„J...ja", zei Laura een beetje onzeker.
„Maar hoe ter wereld wil je dat voor elkaar
krijgen, ik geloof, dat zij haar hele leven
nog nooit gebaad heeft."
MET DE SLEDE
ER OP UIT!
2
Daar gaat Pietje, onze held,
Loopt naar het hoge rodelveid.
3
„Voorzichtig!" roept iemand tegen Piet
Maar de jongen hoort het niet.
„Laat dat maar aan mij over", riep Annie
vrolijk uit terwijl zij afscheid van Laura
nam en haar weg naar huis vervolgde.
Annie nodigde Lena uit om de Zaterdag
middag en Zondag bij haar te komen door
brengen, dat had haar moeder goed ge
vonden. Nu was de Zaterdagmiddag altijd
heel druk, want dan hielp Annie haar moe
der met wassen en strijken en het schoon
maken van het huis. Tenslotte hielp zij haar
twee kleine zusjes in het bad, waarna zij
zelf een bad nam. Lena vond het heerlijk
om bij haar vriendinnetje te mogen komen
en hielp haar flink mee. Zij boende en plas
te, dat het een lieve lust was en vond zich
zelf buitengewoon, flink, toen zij kousen
had gewassen en later een paar stukken
goed streek.
Annie was een beetje huiverig om met
Lena over het baden te spreken. En terwijl
al de kleren van de kinderen gewassen
werden, had zij Lena wat oude kleren van
zichzelf gegeven, zodat o.ok de kleren van
Lena gewassen en getsreken konden wor
den. Deze vond zichzelf beeldig in die oude
kleren van Annie.
Eindelijk was al het werk gedaan en werd
het tijd de kleintjes te gaan baden. „Zeg
Lena," zei Annie, „jij moet tot het laatst
wachten, voordat je in het bad kunt, want
hier in huis gaan we altijd van het rijtje
af en de jongsten het eerst."
„In het bad vroeg Lena verbaasd.
„Meen je heus, dat je 's winters in het bad
gaat Mijn vader zegt altijd dat dat slecht
voor je gezondheid is."
„O, neen," lachte Annie, „wij gaan hier
allemaal iedere Zaterdag in het bad, en wij
zijn allemaal even gezond."
Ja, dat moest Lena toegeven en toen het
haart beurt was, trad zij, hoewel nog steeds
aarzelend, achter het grote kamerscherm
en was al spoedig aan het plassen dat het
een lieve lust was. Daarna hielp Annie haar
met haar haar te wasschen en Lena was een
heel ander kind, toen zij er zo schoon en
glimmend uitzag.
Vlug werden nu de kleren nog even na
gezien en versteld, en zo zag Lena er uit
als alle meisjes van de school, even schoon
en even netjes.
„He, ik voel me zelf veel prettiger, nu
ik zo schoon ben," zei Lena, „denk je dat
de meisjes op school nu ook aardiger tegen
mij zullen zijn
„Ja, dat zullen ze zeker," lachte Annie.
„Dan zal ik er voortaan voor zorgen dat
Moeder Giraffe geeft haar kind een flinke
wasbeurt.