FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. Na Fritz Lang's vlucht uit Duitschland DE WEG NAAR DEN ROEM. c Zijn eerste film van Amerikaanschen bodem, een werk van ongekende spanning, Een nieuw love-team in „Furie". Een film, die den toeschouwer een nieuw „love-team" van onvergelijke lijke kracht en zuivere harmonie doet kennen. Een Europeesch regisseur, die hier mede een der meest besproken films, ooit sinds het begin der cinematogra fie vertoond, vervaardigd heeft. Een verhaal van waarlijk dynami sche kracht. Ziedaar de elementen van de Metro- Goldwyn-May er-film, die thans op het punt staat, in Nederland te wor den uitgebracht: Fritz Lang's Furie. Het nieuwe „love-team" wordt ge vormd door Sylvia Sidney en Spencer Tracy de fijngevoelige, subtiel reagee- rende beauty die reeds in zoovele films door haar van leven en emotie doortinteld spel verrukt heeft, en de keiharde en toch zoo gevoelige, geni- aal-eenvoudige en overtuigende jonge kerel, die de critiek der gansche wereld in extase bracht door zijn laatste creaties in Whipsaw (met Myrna Loy), Riff-Raff (met Jean Harlow), San Francisco (met Clark Gable en Jeanette MacDonald) en Libelled Lady (met William Powell, Myrna Loy en Jean Harlow). De regisseur is niemand minder dan Fritz Lang, die hiermede zijn Ameri- kaansch debuut maakt, na zich reeds in Europa zulk een onsterfelijke naam ver worven te hebben met films als „M", „Spionne", „Frau im Mond", „Het Testament van Dr. Mabuse", de beide deelen der „Nibelungen" en laatstelijk met de Parysche versie van „Liliom". Lang's wereldnaam berust vooral op zijn zeldzaam en gerafii- neerde realistische toets van z«n regie en zijn durf en genie in het bereiken van ongewone en verrassende montages. „Furie" werd voor de film bewerkt door regisseur Lang en Bartlett Cormack, den bekenden tooneelschrij- ver, wiens drama „The Racket" hem plotseling in de eerste rijen der Ameri- kaansche auteurs bracht. Norma Krasna schreef het oorspronkelijke, poignante en meesleepende verhaal van den hard-werkenden, oplettenden garage-bezitter (Spencer Tracy) op weg naar een stadje in het Mid- Westen van Amerika om zijn bruid op te halen, totdat hij onderweg wordt aangehouden onder verdenking in een zaak van kinder-ontvoering betrokken te zijn. Een dol geworden, opgezweepte menschenmenigte, voor wie het enkele gerucht dat de kindermoordenaar gear resteerd is, reeds voldoende is om de ge vangenis te belegeren en te bestormen, volvoert in hysterische woede een lynch partij, zonder te wachten tot het recht zijn loop heeft. Daar zij zijn cel niet kunnen bereiken, aangezien de cipier de sleutels heeft weggeworpen, steekt de menigte het gebouw in brand, doch als de muren door dynamiet worden opgeblazen, ziet Spencer Tracy op het allerlaatste oogenblik kans om langs een afvoerpijp te ontsnappen. Lichamelijk en zedelijk gebroken door dit volksgericht, een levende doode, be raamd deze uitgestootene een verschrik- Fritz Lang, de schepper van „Furie" kelijke wraak, waarbij hij zijn beide jon- gere broers in het complot neemt. Een groot proces tegen 22 lynchmoordenaars is e_r het gevolg van. Walter Abel, de officier van justitie, maakt gebruik van de bios coop-journalisten die door de sensatiepers van deze lynchpartij gemaakt werden, om de moordenaars te identificeeren. De heele stad zweert samen in één enkel alibi voor allen die in dit volksgericht betrokken zijn. Maar Walter Abel's vlijmscherp re quisitoir overtuigd, de jury spreekt het schuldig uit en 22 burgers van Strand zijn in die kleine, stille provinciestad en de lange, gespannen ontwikkeling van het proces tegen de 22 lynchers van Strand, tot de burgers een voor een tot een beken tenis gedwongen worden. De film is door de Centrale Filmkeuring zonder eenige coupure in de sterke en op windende scènes goedgekeurd, de edele kracht van het onderwerp, het probleem dat deze film stelt en de boodschap die zij den toeschouwer brengt, staan zoo hemel hoog boven alle gedachten aan ongezonde sensatie, dat hier een werk in de volle, groote en zuivere kracht van zijn bezie lend realismeals een uitzonderlijk kunst werk,'aan den toeschouwer vertoond kon worden! De dolste film van het jaar I SING, BABY, SING. Zy vertellen elkaar in de studio's Ze vertellen elkaar in de filmstudio's het verhaal van een armen gek, die uit zijn gesticht was weggevlucht en die door zijn bewakers werd achtervolgd. In zijn po ging, om zijn vrijheid te herwinnen, sprong hij over muren en heggen en vluchtte eindelijk de studio's der 20th Century-Fox binnen, waar hij zich in een der ateliers verborg achter een stuk décor. Met groote oogen keek de dwaas van zijn schuilplaats uit toe naar het filmen. Dat had hij nog nooit gezien en hij vond het zóó interes sant, dat hij middelerwijl vergat, dat hij op de vlucht was. Wat hij aanschouwde, was een deel der opnamen voor de film „Sing, Baby, Sing" en toen hij een lange poos had toegekeken, schraapte hij ten slotte heel diep zijn keel en stapte de studio weer uit. Buiten op den straatweg liepen de bewakers nog naar hem te zoe ken. De krankzinnige ging op hen toe en sprak: Breng mij onmiddellijk naar mijn cel terug! Want ze zijn daar in dat groote huis hier allemaal stapelgek!" Sidney als het meisje in „Furie" schuldig bevonden aan moord met voor bedachten x-ade, die met de doodsti'af be boet wordt. Oog om oog, tand om tand, denkt Spencer Tracy. Maar de gedachte aan de 22 ter dood veroordeelden vervolgt den man, die door hen zelf ter dood veroordeeld was en in een ongehoorde psychische climax van de film besluit Spencer Tracy „tot de leven den terug te keeren", de folteringen van den dood zijn door beide partijen tot den laatsten druppel ondergaan! Dramatische hoogtepunten in deze film zijn Tracy's liefde, eenvoudig, nobel en diep doorvoeld voor Sylvia Sidney. Tra cy's ondervindingen met den kleinen, ver waarloosden straatterrier Rainbow, die hem volgt en in zijn cel door de ontplof fing gedood wordt; de arrestatie en de bestorming, de hysterie en de bloeddorst Allee Faye en Michael Whalen in de film- k-luoht der 20th Century-Fox Sing Baby, Sing! Aan de Ritz.-Brother6 moet men wennen! Dit wordt verteld door de arbeiders van de Hollywoodsche filmstudio's en sommi gen vertellen er nog bij, dat die ontsnapte gek nog een heel stuk heeft meegespeeld in deze film ook. Maar dat kunnen ze niet bewijzen, want niemand hunner zou kun nen zeggen, in welke rol dat dan zou zijn geweest. En bovendien: de 20th Century- Fox Film heeft het niet noodig, dat zij tot zulke krasse maatregelen haar toevlucht neemt, als zij de dolste film van het jaar wil draaien. Als zij een speciaal stel spe lers bij elkaar uitzoekt, is het al bij voor baat gegarandeerd, dat het goeie boel zal worden. Daar heb je bijv. de Ritz.-Bro- thers. Er zijn er drie: Al, Jim en Harry. De opzichter, Mr. Cambden (elk stelier heeft een opzichter) werd radeloos van hen. Hij had niet zoo gauw door, dat het een rits van drie Ritzen was. Hij zag er een wegloopen en meteen van den anderen kant terug komen. Het schemerde hem voor de oogen en pas na een dag besefte hij, dat het er drie waren, die volmaakt op elkaar lijken, zoodat men ze niet uit elkan der houdt. Ze brachten een autohoren mee en bevestigden die heimelijk aan Mr. Cambden's kleeren. Als de arme opzichter zich eventjes op een stoel zette, klonk een luidruchtig autosignaaL Een bende in de studio.... Eni Gregory Ratoff bracht zijn hond mee, een knaap met een schofthoogte van ruim een meter en ontzettend speelsch. Het leven van den Metro-Goldwyn-Mayer acteur Spencer Tracy. Op 15 April 1900 zag Spencer Tracy in Milwau- kee het levenslicht. Reeds in zijn jeugd was de vage bond reeds merkbaar, die in hem leefde. De bergen, de natuur en de vrijheid oefen den een groote aantrek kingskracht op hem uit. Als hij de strenge oogen van zijn ouders kon ont snappen, trok hij er op uit en ging soms zelfs zoover, dat men hem tevergeefs den geheelen dag kon zoeken in de bergen en omringende dalen, 's Avonds heel laat besloot ons heerschap dan naar huis terug te keeren bang als hij was voor de duisternis van den nacht en zijn hai'tje ging van rikke- tikketik als hij dacht aan de standjes en terecht wijzigin gen, die het onmiddellijke gevolg waren van zijn uit stapje en die hem te wach ten stonden. Zijn vadex*, eigenaar van een café, was er vaak wan hopig onder en zond hem op zevenjarigen leeftijd naar school, in de hoop dat er een betere geest in hem zou varen. Spencer deed zijn uiterste best, maar ongeluk kigerwijze was leeren niet zijn fort. Toen Spencer Tracy zestien jaar oud was, verhuisde de geheele familie naar Kansas City, doch keerde kort daarna weer naar de geboorteplaats terug. De avontuurlijke geest van Spencer had onderdehand genoten! In dien tijd werden de Vereenigde Sta ten bij den oorlog betrokken, Spencer pro beerde een plaats te krijgen bij de mari niers, maar tot zijn groote teleurstelling vernam het recruteeringsbureau, dat hij pas zeventien jaar oud was. Toch kwam hij bij de marine terecht. Toen de oorlog beëindigd was, wist hij niet, wat te begin nen. Toevallig kwam hij in contact met een leeraar van een tooneelschool en het onmiddellijke gevolg daarvan was, dat hij kort daarna trouw de lessen volgde, welke aldaar ini de dramatische kunst gegeven werden. Zelfs stond' hij er versteld van hoe de tooneelloopbaan hem aantrok. Zijn vader, die er niet veel heil in zag, liet zich er toch toe overhalen de kosten voor zijn ontwikkeling in deze richting te betalen, niet anders denkend, dan dat het wel bij een gril zou blijven. Maar Spencer zette zijn zin door en maakte zijn ouders er niet rijker op. In den aanvang liep het hem niet mee, hij werd blootgesteld aan harde beproe vingen; maandenlang geen werk en ook niet het vooruitzicht er op. De honger begon Spencer te kwellen, immers zijn middelen raakten uitgeput Hij had twee dagen lang al niet gegeten, toén hij er eindelijk in slaagde om een baantje te krijgen als figurant bij het théater Guild in een stuk, getiteld „R.U.R." Hij bracht het er heel aardig af en trok sterk de aandacht. Een andere troep bood hem een engagement en daarmee werd hij in de gelegenheid gesteld aardige rollen te spelen. Trotsch als een pauw dacht hij zich al een beroemdheid. Zes maanden naderhand verliet hij de troep. De dagen werden weer even moeilijk als aan het be gin van zijn loopbaan. De winter was streng en zijn humeur raakte met dat al Spencer Tracy als de gelynchte in „Furie1 ook beneden peil. Bij toeval koos een im- pressario hem uit om een zonder twijfel onbeteekenend rolletje te spelen, maar dat bracht er tenminste weer den moed bij hem in. Geduldig wachtte hij zijni.lot af en op een goeden dag, toen hij door een der grootste théaters van Broadway ge- engageerd werd, verscheen hij ten tooneele met Ethel Barrymore in „Fandango." 't Geluk was nog steeds niet zijn leidis- man. Een van de voornaamste critici van New-York merkte op naar aanleiding van dit stuk, dat, behalve Ethel Barrymore, die een uitstekende artiste was, de andere vertolkers gekozen schenen te zijn louter als entourage. Helaas maakte Spencer Tracy deel uit van die „entourage"! Er zat voor Spencer Tracy niets anders op dan ontslag! Toch had hij in dien tijd vorde ringen gemaakt, in New-York werd hy van dag tot dag populairder. Men ver trouwde hem de hoofdrol toe in „The Last. Mile", het stuk, dat bedoeld was om tege lijk Clai'k Gable naar voren te doen komen en de naam van Spencer Tracy was op' iedei-s lippen. Nu was de kogel door de kerk. Terwijl hij eigenlijk nog niet eens zijn volle car rière op het tooneel gemaakt had, werd hij door producex-s opgemerkt. Weldra slaagde •hij er in om op het bioscooppubliek indruk te maken met zijn openhartig gezicht en stevige breede schouders. De Metro- Goldwyn-Mayer nam hem onder haar hoede en liet hem optreden in „Whipsaw" met Myrna Loy, „Fury" met Sylvia Sid ney, „Libelled Lady" met Myrna Loy, Jean Haxdow en William Powell, en „San Francisco", waarin hij een meesterlijke creatie geeft van den priester zooals men nog deze week in het City-theater kan zien. Onafhankelijk van zijn filmcarrière wijdt hij zich aan de paardenfokkerij in een ranch, die hij in het dal van San Fer- nando bezit. Ver van de studio's en het lawaai van de groote stad, verwezenlijkt hij aldus de droom van zijn leven, die hem van zijn kinderjaren af reeds door het hoofd spookte: het Avontuur! Dat beest heeft den ongelukkigen naam van „Stop". Als Gregory Ratoff zijn hond je riep, legden de arbeiders onwillekeurig het werk neerBovendien moet nog vermeld worden, dat Alice Faye een vreeselijke ontdekking deed. Ze hadden haar pot coldcream leeggemaakt en er lampenzwart voor in de plaats gedaan. De RitzBrothers zwoeren, dat zij onschuldig waren aan deze aardigheid en zij spraken wonderlijk genoeg! dezen keer de waarheid; het was Patsy Kelly geweest, die gehoopt had, dat Alice het te Iaat zou merken. ONZE BIOSCOPEN. BEDREIGDE LEVENS. Roxy-Theater. Wat zijn eigenlijk bedreigde levens? Dat zijn de levens van mannen en vrouwen, die een sluipende en steeds verergerende ziekte met zich dragen en geen maatregelen nemen om zich te laten genezen. Men begrijpt wel, waar het in deze film naar toe gaat. En jonge reederszoon heeft een schat van een meisje en wil haar trouwen, nu hij op het kantoor van zijn vader een positie heeft gekregen. Het meisje wil nog wat wachten en dat zou de oorzaak kunnen zijn van het drama, dat zich in beider leven afspeelt, wanneer niet reeds den volgenden avond iets gebeurde, dat ook in andex-e om standigheden onvermijdelijk zou zijn geble ken. De jonge man moet met een zaken vriend uit dineeren en verschijnt met hem in een nachtclub, waar Wein, Weib und Ge- sang hoogty vieren. De vriend bedrinkt zich en gaat naar huis, maar laat de vrouw met wie hij uit was aan den jongen reeder over, die de taak krijgt haar thuis te brengen. Zij bezoeken beiden nog eenige drankgelegen heden, zij blijken steeds meer met elkaar in genomen en het slot van de historie is, dat de jonge man na het thuisbrengen niet naar zijn eigen huis gaat, maar logeert, waar hij gekomen is. De gevolgen blijven niet uit en het is de vrouw zelf, die hem ontbiedt en hem ver zekert, dat zij niet geweten heeft, dat zij ge- infecteerd was. In allen gevalle is zij een vrouw, die het hem vertelt en zich daarna doodschiet uit wroeging over het feit, dat zy waarschijnlijk twee jonge levens verwoest heeft. De jonge man, thans echtgenoot van de vrouw zijner keuze, verlaat zijn woning in wanhoop en komt ten slotte bij een kwak zalver terecht, die hem verzekert, dat hij volkomen gezond is gebleven. Hij aanvaardt dat zonder meer en het leven gaat zijn dage lij kschen gang, totdat zijn vrouw hem iets in het oor fluistert en de jonge man tot de ontdekking komj. ,dat hij weldra vader zal zijn. Dan breekt het fatale tijdtsip aan en blijkt, dat de aanstaande moeder en daardoor het verwachte kindje geïnfec teerd zijn. De vrouw wordt opgenomen in een ziekenhuis en de geneesheer-specialist ontvangt er ook den jongen man, dien hij rondleidt en allerlei patiënten toont, die, door het niet tijdig inroepen van goede ge neeskundige hulp, menschelijke wrakken zyn geworden. Gelukkig blykt het voor dezen man en vrouw niet te laat te zijn en kan de dokter hoop op een algemeene genezing binnen en kele jaren geven. Dr. Velthuys, directeur van het Wilhel- mina-gasthuis te Amsterdam, leidt deze film althans op het projectiedoek in met een toepasselijk woord, waarin hij allen, die denken besmet te zijn, aanraadt zich zoo spoedig mogelijk tot een bevoegd geneesheer te wenden, omdat men zoo alleen de zeker heid heeft, binnen afzienbaren tijd vol komen te kunnen genezen. Vooraf gaat veel binnen- en buitenlandsch nieuws in beweegbaar geïllustreerden vorm en een éénacter, waarin aangekleede chim- pansé's zich als normale menschen gedra gen, althans trachten te gedragen. PYGMALION. Victoria-Theater. Pygmalion, die nu reeds driemaal gepro longeerd is, blijft nog maar steeds belang stelling trekken. Wel een bewijs dat Lilly Bouwmeester hierin bijzonder goed spel heeft gegeven. Het voorprogramma, dat deze keer weer geheel herzien is, mag uitstekend geslaagd heeten. Het is niet alleen uitgebreid, maar goed verzorgd ,en zeer animeerend. Er is een Sinclair Journal met alle wederwaar digheden van de afgeloopen weken over de geheele wereld. Als tweede een alleraardig ste Micky Mouse-film, waar 't bekende ver haal van Gullivers Reizen doorheen is ge vlochten; daax-na „Zij vonden elkaar door de lucht" met Winifred Shaw in de hoofdrol, een alleraardigste klucht, waarin ook goed wordt gezongen. Als slot van het voorpro gramma een Polygoon Journaal met nieuws uit Nederland. SAN FRANCISCO. City Theater. Ook deze buitengewoon sterke film moest geprolongeerd worden en wel in het City Theater. En dat verwondert ons niet. Want San Francisco is zoo boeiend en zoo vol ver scheidenheid, dat ieder haar zal willen zien. Romantiek en sensatie zijn de groote aan trekkingskrachten. En als er dan gespeeld wordt, als in deze film door Clark Gable, Jeannette Macdonald, Spencer Tracy en Jack Holt, dan moet het succes van zelf komen. Clark Gable als Blackie speelt in San Francisco één van zijn beste rollen. Echt een type uit het Frisco van 1905 en 1906. Jeanette Macdonald zingt beter dan ooit'te voren. Vooral de scenes uit de opera Faust en haar optreden in het Paradijs-cabaret en het zin gen van het titellied mogen genoemd. Wie nog niet wist wat een kranig ^cteur Spencer Tracy is, kan dit nu constateeren. Zijn vertolking van den Tim, den geeste lijke en oud-vriend van Blackie is onverbe terlijk. Jack Holt ziet men met genoegen terug. De opname van de verschrikkelijke aard beving in 1906 brengen de toeschouwers diep onder den indruk evenals het slot. Inderdaad zxxllen nog velen deze week dit buitengewone film-werk gaan zien. Een mooi journaal en een nieuwe gekleur de teekenfilm gaan aan het hoofdnummer vooraf DE ZEVEN SLEUTELS VAN BALDPATE EN POLO JOE. Theater Harmonie. De Harmonie brengt vanaf hedenavond een zeer interessant en verrassend program ma, waarvan de twee hoofdnummers de hoofdschotel vormen. Joe Brown is langzamerhand een zeer goede bekend geworden van de filmlief hebbers. Zijn komische talenten hebben de zaal reeds meermalen doen davex-en van den lach en in zijn nieuwe film „Jan Ongeluk" is hij weer uitnemend op dreef. Vergezeld van zijn dienaar Haywood keert Joe na een tienjarig verblijf in China bij zijn schatrijke tante in Amerika terug. Men stelt er slechts belang in paarden en wel speciaal in polo- en balspel, dat door heeren te paard wordt gespeeld. Joe kan echter de paarden niet uitstaan, want hij lijdt aan hooikoorts en als hij maar een paard ruikt, niest hij aan één stuk door. j Terwille echter van tante's allerliefste buurmeisje moet hij wel uitblinken als polo speler. Hij schept vreeselijk op over zijn spel in China en over behaalde kampioenschappen. Maar als hij gedwongen wordt door daden zijn woorden waar te maken, beginnen de groote moeilijkheden. Tranen worden er ge lachen om de dolle avonturen, maar het slot is toch maar, dat Joe zijn Mary Hilton krijgt. Naast Joe Brown treden vooral op den voorgrond Carol Hughes als het buurmeisje en Richard Gallaghen als de trouw dienaar. Het tweede hoofdnummer is van een ge heel ander genre. Hier is het spanning van het begin tot het einde. Baldpate is een zomerhuis in de bergen, Magee, de bekende schrijver van geheimzinnige verhalen, ver trekt daarheen, om rustig te kunnen werken. Hij bezit de eenige sleutel, die toegang tot het huis verleent. Maar al spoedig na zijn aankomst beginnen de verrassende gebeur tenissen: telkens komen nieuwe en geheim zinnige bezoekers ook met een sleutel ge wapend, de rust op Baldpate verstoren. Steeds wordt de situatie ingewikkelder en 't is inderdaad niet mogelijk hier ook slechts maar in 't kort de avonturen te vertellen die Magee en Mary Norton op Baldpate beleven. Maart 't geheel is een mysterie-film vol romantiek en sensatie en Magee bemerkt aan 't slot, dat zijn detectiveboeken nog maar kinderverhaaltjes zijn vergeleken bij de gebeurtenissen op Baldpate. Gene Raymond vervult op uitnemende wijze de hoofdrol, bijgestaan door Margaret Callahan als Mary Norton en Eric Blore als de z.g. professor Bolton. Een prachtfilm voor hen, die gezonde sen satie op prijs weten te stellen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 14