FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
TUSSCHEN DE CAMERA-LAMPEN.
INCIDENT IN PANAMA
EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN
BIJ DE OPNAMEN VAN „SWING HIGH,
SWING LOW".
Miniatuur-filmpjes.
Een boek over
Paula Wessely.
p- ONZE BIOSCOPEN.
Wie van Hollywood
naar de tropische Pa
nama kanaalzone wil,
moet passage boeken
op een kustboot of een
toananenschip en in
beide gevallen is hij
verzekerd van een
hoogelijk eentonige en
saaie reis.
Jk ben er dezer dagen
gemakkelijker geko
men, schrijft de jour
nalist Luis Alonso, ik
toen eenvoudig door de
dubbele deuren van de
Paramount-studio
nummer 8 gewandeld-
dat was alles. Natuur
lijk is er een speciale
vergunning voor noo-
dig maar wie haar
krijgt, is dan ook in
een paar stappen in
Panama City!
Een straat in
Panama.
Hoging dus naar bin
nen en toen was ik
hoe paradoxaal het
ook klinkt buiten.
Ik liep door een
straat in Panama; een
hoofdstraat, compleet met winkels, la
waaiige café's, auto's, handwagens en
karren. De bevolking is een curieuze men
gelmoes van prachtige inlandsche typen
in. alle tinten enmaar laat ik U eerst
vertellen, waar we in werkelijkheid zijn:
in de studio, waar opnamen gemaakt
worden voor „Swing high, swing low".
Regisseur Michell Leisen en zijn techni
sche staf maken de straat min of meer
onveilig; tientallen kabels, enorme lam
pen en camera's staan in bonte wanorde
op de trottoirs als je het stoffige loop
pad nog zoo mag noemen.
.Vandaag wordt er een interieur-opname
gemaakt. In een van de gebouwen aan de
straat bevindt zich een kleine, primitieve
rechtszaal. Fred MacMurray wordt er
door den politiechef ter verantwoording
geroepen wegens het vechten in een café.
Dat Fred zich voor Carole Lombard in
den strijd stortte, maakt blijkbaar niet de
minste indruk op den magistraat.
„Places!" beveelt Leisen. MacMurray, in
een gescheurd bruin linnen pak en ver
sierd met een baard van een paar dagen,
posteert zich achter het „hekje". Carole
Lombard is in de rechtszaal gekomen, om
haar vechtersbaas moreele steun te geven.
In een verfomfaaid Palm Beach-pak is
Charles Butterworth naar de rechtzaal
getogen. Hij is MacMurray's kameraad, een
beetje dom, zoo nu en dan een beetje niet-
lekker, maar goedhartig en vol voorne
mens, zijn vriend uit de handen van de
justitie te houden.
Regisseur Leisen laat beginnen. „Draai
en! camera's actie!"
Talrijke lampen beschijnen het tooneel.
Er heerscht een broeiende atmosfeer. Een
cipier in khaki-uniform ontsluit de deur,
die MacMurray gevangen houdt. Carole
loopt op hem toe om hem te begroeten.
Charles Butterworth, achter het houten
hek, dat de „tribune afsluit, tracht de aan
dacht van beklaagde en getuige te trekken.
„Pssst!" fluistert hij. „Kijk es hierheen!"
Fred en Carole draaien zich om, maar
schijnen zijn aanwezigheid niet op prijs te
stellen.
Een opname uit „Swing high, Swing low"
„Hee! zie je me?" roept Charles, „Ik ben
het!"
Met haar neus in de lucht keert Carole
zich weer naar Fred. „Praat maar niet
eens tegen hem", zegt ze met nadruk.
Dan wordt Fred door den agent voor
den rechter geleid. Carole volgt hem op
den voet. Butterworth begrijpt er
niets van hij hangt half over het hek,
als hij Fred verwijtend toefluistert: „Ik
wil je toch immers helpen!"
De rechter begint een lang verhaal in
het Spaansch af te steken. Halverwege
blaast de „property man", die naast de
camera staat, op een fluit met een diepe
brommende toon. Carole vergeet alle
rechtszaal-etiquette en valt den magistraat
in de rede.
„Dat is mijn boot!" schrikt ze op. „Hij
vertrekt al".
Het is Spaansch voor Fred
Maar de rechter gaat verder met het
afdreunen van zijn tirade en Fred raakt
kennelijk van zijn stuk. Hij wil wat zeg
gen. Het lukt niet. Dan, ten einde raad,
draait hij zich naar Charles om.
„Kun j ij me misschien helpen, Char-
lie", zegt hij met een uitgestreken gezicht.
„Ik weet m'n rol niet verder"
„Cut!" roept Leisen, „Dat is je geluk,
Fred, de rechtbank wou je juist vijftig
dollar boete geven.'
„Oh", zegt Fred, „Zei-die dat?"
De rechter, Enrique de Rosas, die even
goed Engelsch als Spaansch spreekt, ant
woordt:
„Dat zei ik en als je nog eens je rol
vergeet, geef ik je gevangenisstraf."
„Wat ik zeggen wil", vraagt Fred veel-
beteekenend. „Hoe weten w ij, of jij je
rol goed afdraait in die wervelstorm van
Spaansch abracadabra?"
„Aha daar zit je toch naast, Senor
MacMurray", lacht De Rosas. „Daarvoor
hebben we Senor Harlan hier!"
Hij wijst naar Richard Harlan, die spe
ciaal als regisseur voor de Spaansche dia
loog optreedt.
„Een-nul voor jou", geeft Fred toe.
„Ebb Tide".
De Engelsche acteur Oscar Homolka
heeft een long-term contract met Para
mount geteekend. Homolka, die in Enge
land bekend is als tooneel- en filmspeler
en tooneelschrijver, trad in verscheidene
films op. In „Rhodes" b.v. speelde hij de
rol van Paul Kruger.
In de Paramount-film „Ebb Tide" maakt
Homolka zijn Amerikaansche filmdebuut
en Frances Farmer, Frances Dee, Ray
Milland en Lloyd Nolan zullen de andere
belangrijke rollen in de film bezetten.
„Ebb Tide" wordt een technicolorpro-
duct en de „kleuren-regisseur" Henry
Hathaway zal de regie voeren.
Harriet Hoctor in „Shall we Dance"
„America's leading ballerina" is een
resultaat van wijlen Florence Ziegfeld's
scherpe blik en onfeilbare intuïtie. Deze
grootste der Amerika revue-koningen
heeft namelijk ook de ontdekking Harriet
Hoctor op zijn naam. Dat zij nu als de
prima ballerina in de Amerikaansche
balletwereld geldt, mag tevens een bewijs
zijn voor de begaafdheid van deze jeug
dige dansster. Pandro S. Berman, een der
productieleiders van RKO Radio, aarzelde
dan ook niet Harriet te engageeren voor
„Shall we dance", waar zij geen waardiger
Harriet Hoctor
partner naast zich had kunnen wenschen
dan Fred Astaire. In tegenstelling tot
Ginger Rogers, die natuurlijk eveneens in
„Shall we dance" met Astaire „het" paar
in de film vormt, danst Harriet Hoctor
uitsluitend klassiek ballet. Men mag het
Fred Astaire als een groote verdienste
aanrekenen, dat hij zich zelfs in het klas
sieke genre als een danser van ongewone
beteekenis onderscheidt. Een bekend dans-
expert gewaagde eens van Fred Astaire,
dat hij tot de grootste klassieke dansers ter
wereld zou kunnen behooren. Het blijkt
nu inderdaad, dat deze man Astaire's be
gaafdheden niet overschat heeft. Verlan
gend zien wij dan ook uit naar de RKO
Radio film „Shall we dance" met Fred
Astaire, Ginger Rogers en.Harriet
Hoctor.
Over Paula Wessely, die in een paar
jaren wereldberoemd is geworden, is bij
de Weensche uitgeversmaatschappij Wil
helm Frick een boek verschenen, dat door
dr. Franz Horch samengesteld werd en
niet minder dan 155 afbeeldingen bevat,
uit verschillende levensjaren van de nog
zoo jonge kunstenares.
In Paula Wessely's familie komt het
kunstenaarschap niet veel voor. Alleen
Paula's tante Josefine Wessely, die op
jeugdigen leeftijd gestorven is, was actrice
en maakte als zoodanig deel uit van het
ensemble van het wereldvermaarde Ween
sche Burgtheater. Paula's grootvader en
overgrootvader zijn eerzame schoenma
kers geweest. De overgrootvader, die in de
buurt van Iglau in het huidige Tsjecho
Slowakije woonde, was oorspronkelijk
kleermaker. Toen de naaimachines een te
groote concurrentie voor den handen
arbeid werden, koos hij een ander beroep
en begon schoenen te vervaardigen. Zijn
zoon Josef werd eveneens schoenmaker en
vestigde zich te Weenen. Hij had vier kin
deren, drie zoons en een dochter. Een van
die jongens, Carl geheeten, is Paula Wes
sely's vader geworden. Zijn zuster Jose
fine, die aan het Burgtheater kwam, was
twaalf jaar ouder dan hij. Carl Wessely
hield ook veel van het tooneel. Reeds als
jongen ging hij voortdurend naar het
Deutsches Volkstheater en naar andere
Weensche schouwburgen. Sommige stuk
ken zag hij meer dan twintig maal. Geen
wonder, dat hij thans nog groote gedeelten
van den inhoud van buiten kent! Hij heeft
er echter nooit aan gedacht, zelf acteur te
worden. Toen zijn vader hem zei, dat hjj
een beroep moest kiezen, is hij
vleeschhouwer geworden, omdat een
vriend van hem ook slager geworden was
en hij hem al vaak bij zijn werk had ge-
holpen.
De vrouw, met wie hij in het huwelijk
trad, Anna Orth, was de dochter van een
molenaar in Gross-Weikersdorf, 'n dorpje
in de buurt van Weenen. Daar bracht zij
een deel van haar jeugd door. Als meisje
had zij een buitengewoon sterk ontwikkeld
danstalent. Men dacht erover, haar aan
het ballet van de hofopera te verbinden.
Het meisje heeft dan ook voor den ballet-
meester Franzl, den vader van de twee
nog steeds aan de Weensche opera verbon
den solodansers Franzl, gedanst. Hij was
zeer tevreden en bereid, haar in het ballet
op te nemen, maar de familie vond het
toch niet geheel in overeenstemming met
het fatsoen en met de burgerlijke moraal,
dat het meisje balleteuse werd en zoo
doende is er van dat plan toch niets ge
komen.
Maar Paula, het dochtertje, vocht zich
vrij, werd actrice, zelfs 'n groote actrice
een wereldberoemde ster.
Zij trouwde met Attila Hörbiger, den
broeder van Paul, ook filmacteur.
Heinz Rühmann en Hans Albers in hun rollen in de Ufa-film „Sherlock Holmes".
Victoria-Theater.
HET LIJK IN DE KOFFER.
Het is inderdaad een allervreemdste
moordgeschiedenis welke deze week in het
Victoria-Theater te zien is en het vreemd
ste van de historie is eigenlijk nog wel dat
de moord, die oorzaak is van veel op
schudding, achteraf zoo'n beetje op het
tweede plan geraakt.
Franchot Tone, die in deze moordaffaire
verzeild is geraakt, komt hier te berde als
een Amerikaansch farmer, die naar New-
York komt om een vrouw te zoeken. Hij
neemt zijn intrek in een groot hoel, doch
tot zijn teleurstelling moet hij al dra erva
ren dat de drie candidaten, die voor hem
op het huwelijkslijstje stonden, niet meer
„zu haben" zijn.
Hiermee zou dan zijn missie naar New-
York afgeloopen zijn geweest, doch in zijn
hotelkamer teruggekomen doet hij een
vreeselijke ontdekking. Een bankier die de
kamer naast hem bewoonde is vermoord!
Doch als hij met den hoteldirecteur terug
keert is het lijk verdwenen. Het is te be
grijpen dat men den Farmer uit 't westen
als een beetje „malende" gaat beschou
wen. Doch koppig zet Franchot zijn on
derzoek voort. Nog inniger wordt zijn con
tact met de moordzaak, wanneer blijkt
dat een meisje even voor het gebeurde op
de kamer van den vermoorde een arm
band verloor en Franchot haar belooft
deze terug te zullen halen. Het wordt een
aaneenschakeling van de dolste situaties,
waarbij er op de meest eigenaardige ma
nieren met het lijk gesold wordt. Want
dood is de buurman van Mr. Franchot, dat
staat als een paal boven water. Doch het
eind van de historie is dat de farmer den
armband en den moordenaar weet te krij
gen en, wat voor hem nog beter is, hij
vindt ook de vrouw, waarvoor hij toch
feitelijk naar New-York was gekomen.
Resumeerende is de film vol van aar
dige en lachwekkende momenten, terwijl
de spanning, door de vraag wie feitelijk
deze wat miskende moord eigenlijk
heeft gepleegd, zéér zeker ook niet ont
breekt.
In het voorprogramma gaan behalve het
binnen- en buitenlandsche nieuws nog een
tweetal korte voorflimpjes, een waarvan
getiteld „Het volmaakte alibi", weer eens
zoo'n typisch Amerikaansche poging is om
de beroepsmisdadigers nu toch eens en
vooral te overtuigen dat op den duur mis
daden hun toch niets opleveren.
DE GROOTE SENSATIE EN
DE LAATSTE VRIJBUITERS.
Bioscoop Theater Harmonie.
Het programma, dat deze week in „de
Harmonie" wordt gegeven, brengt twee uit
stekende hoofdnummers, die beide met veel
belangstelling en genoegen zullen gevolgd
worden.
Na een aardige inleiding, gevormd door
een mooi Paramount-Nieuws en een Vita-
phone-Variété-nummer, komt eerst „De
groote Sensatie" de aandacht vragen.
In het kleine provincieplaatsje Coaster-
ville is Haul Dawson verbonden aan het
weekblaadje, dat er wordt uitgegeven. Veel
toekomst is er niet en als zijn verloofde
haar ontslag krijgt, besluiten zij hun geluk
te gaan beproeven in Chicago. Maar dan
komt het sensationeele bericht, dat de be
ruchte bandiet Kingman uit de gevangenis
is ontsnapt en zich moet ophouden in de
buurt van Coasterville.
Het plaatsje komt plotseling te staan in
het middelpunt der belangstelling. Politie
en journalisten nemen er hun intrek en
Dawnson en zijn blad worden bekend. Een
ontmoeting van Jane, Dawson's verloofde
met Kingman, brengt voor haar en anderen
heel wat moeilijkheden. Maar als ten slotte
de oude Hoggins de arrestatie van de ban
diet en zijn helpers weet te bewerken, zorgt
Dawson er voor, dat alle groote bladen door
hem de eerste berichten krijgen. Hij krijgt
vele aanbiedingen voor een grootere stad,
doch blijft ten slotte toch maar liever met
Jane in het kleine plaatsje, waar hij even
eens promotie zal maken.
William Gargan en Margaret Churchill
spelen de hoofdrollen zeer goed,evenals
Ricardo Corten de rol van den bandiet.
Alleraardigst is Charles Sale in de rol van
den ouden sheriff Hoggins. Hij en zijn
bazige vrouw zorgen voor kostelijke mo
menten.
Het tweede hoofdnummer: „De Laatste
Vrijbuiters" brengt in de hoofdrol Dick
Foran, den zingenden cowboy. In Texas is in
Foran's tijd heel wat in orde te brengen.
De rechter Blake> spant met veedieven
samen en tal van diefstallen vinden plaats,
zonder dat de daders gevat worden. Ook
heeft men het gemunt op de erfenis van
den ouden Burton en men ontsteelt zijn
dochter Alice de papieren. Maar Foran, in
de rol van Steven, is één van de Texas-
Rangers, mannen, die orde en recht in
Fexas willen, schaart zich aan Alice's zijde,
om haar te helpen en het gelukt hem won
derwel. De boosdoeners moeten ten slotte
het onderspit delven en de belooning, die
Steve krijgt, is niet gering. Want Alice is
een heel lief meisje. Foran is weer een even
prettige verschijning als altijd, terwijl Anne
Nagel in de rol van Alice uitstekend op haar
plaats bleek.
Met beide films hebben de toeschouwers
zich best geamuseerd.
DE MAN ZONDER VREES.
Roxy-theater.
Het hoofdnummer, de Wild-Westfilm „De
man zonder vrees", welke deze week aan de
bezoekers wordt voorgezet, is een „gang" van
zeer sterke filmische pikanterie. Immers,
wie nu weereens ouderwetsch wil zien vech
ten, moorden, rooven, paardrijden (tusschen
de bedrijven door wil zien kussen en min
nen), hij moet deze film beslist gaan zien. Er
wordt wel op hetzelfde aambeeld gehamerd
als in zoovele van zulke rolprenten, doch het
is en blijft toch altijd een genoegen voor de
liefhebbers om mee te maken, hoe de held
van het verhaal John Wayne tal van
hindernissen moet nemen om tot het doel,
dat meestal tweeledig is, n.1. een bende ont
maskeren en „en passant" een schoon meiske
ten huwelijk te vragen, te geraken. In „De
man zonder vrees" wordt de hoofdpersoon
eventjes voor de taak gesteld een voor niets
instaande bende zonder meer te ontmaske
ren. Uiteraard spreekt behalve 's mans
kracht en durf ook „het geluk" een duchtig
woordje mee, doch nu ja, dat moet ook wel,
wil het verhaal tenminste het gewenschte
„happy end" hebben. Randy en Sally vor
men na tal van avonturen een buitengewoon
gelukkig stel, tenminste te oordeelen naar de
waarlijk glunderende gezichten en dat op
zichzelf doet al bijzonder prettig aan. En
wanneer men nu weet, dat ook liet voorpro
gramma vol verscheidenheid is, dan behoeft
een nadere explicatie niet gegeven te wor
den.
ALS MANNEN BEGEEREN.
City Theater.
Wat doet een man als hij plotseling het
meisje terugziet, dat hij nooit heeft kunnen
vergeten. Als hij altijd gedacht heeft: dat
meisje had ik moeten trouwen en ten slotte
toch een ander getrouwd heeft waardoor
zijn huwelijk een mislukking is geworden.
Als hij plotseling de vrouw terug ziet, die
hij eens begeerde, dan vergeet de man, dat
de tijd niet stil heeft gestaan, dat hij intus-
schen kinderen heeft gekregen, die even
oud zijn als het meisje, dat in zijn gedach
tenis gebleven.
Barney Glasgow Edward Arnold
heeft eens een meisje lief gehad toen hij als
opzichter in een onbewoond boschgebied de
chef van een troep ruwe houthakkers ge
weest is. Hij heeft dat meisje niet getrouwd
omdat hij door de dochter van zijn op
drachtgever te huwen diens compagnon kon
worden. Dan gaan er jaren voorbij. Swan,
de vriend van Glasgow heeft Lotta, het
versmade meisje getrouwd en twintig jaar
later is Lotta al lang overleden, maar heeft
een dochter nagelaten, die het evenbeeld
van haar moeder is. Glasgow bezoekt Swan
en staat dan plotseling voor het meisje, dat
hem de illusie geeft, dat de tijd stil gestaan
heeft. Hij wil nu zijn fout uit het verleden
herstellen, zich laten scheiden en Lotta
de dochter trouwen, maar het is te laat.
Hij vergeet, dat hij intusschen een oude
man is geworden.
Als zijn zoon en Lotta elkaar gevonden
hebben en door den vader op een tête tête
betrapt woren, volgt er een gevecht van
vader en zoon waaraan Lotta een einde
maakt door den jongen waarschuwend toe
te roepen, dat hij zijn vader moet loslaten
omdat het een oude man is. Eerst dan
dringt de waarheid tot Barney Glasgow
door. Hij leeft maar één keer en hij kan de
fout uit het verleden niet meer herstellen.
Prachtige typen vindt men in deze film,
die ons verplaatst in het woudgebied van
Canada, waar de houthakkers de enorme
voorraad gevelde stammen in het water
laten glijden en naar de zagerij sturen,
waar er planken en papier van gemaakt
worden. Onder het houthakkersvolkje ziet
men buitengewoon markante koppen en
voornamelijk de vechtpartij in de herberg
van het kamp is een kostelijk staaltje van
numoristische filmkunst. Deze prachtige
film verdient aller belangstelling.
Vooraf gaan een aardige éénacter, een
gekleurde screensong en veel geïllustreeH
nieuws uit het buitenland.