FLITS EN VAN HET WITTE DOEK.
DE ENGEL EN DE DUIVEL
c
FILMSTERREN EN „VRIJE TIJD".
Interview met Lubiisch:
DE REGISSEUR OVER HET
SCENARIO, DEN TITEL EN
ZIJN WERKSYSTEEM.
Jamboree van Polygoon
en Profilti.
ONZE BIOSCOPEN.
Een reportage over vacantiegenoegens
van eenige Ula-sterren.
FIT FOR EVER!
HOLLYWOOD-MODE.
Iets over de nieuwe
Dieirich-fitm „Angel"
Lubitsch: een groote naam! Die-
trich: een groote naam! Misschien
wel twe<~ der allergrootste namen
in de f reld. En het is wel
buiteng -n vreemd, dat deze
namen nog ooit gecombineerd wer
den in dien zin, dat de eerste de
tweede regisseerde.
Zooals men zich herinneren zal,
hebben Ernst Lubitsch en Mariene
Dietrich éénmaal samengewerkt: in
„Begeerte", de film, die Mariene tot
een type maakte, geheel verschil
lend van het tot op dat oogenblik
uitgebeelde. Hier was wel een ge
heel nieuwe Mariene! Een Mariene,
die afweek van het zuiver-visueele
type fen Mariene, luchtiger en
„echter" dan de oude. Dat dat oude
type zich niettemin een plaats in de
harten der filmliefhebbers had ver
overd, bleek o.a. uit de opmerking van een
criticus, dat uit de figuur, die Mariene in
„Begeerte" uitbeeldde, het essentiëele van
haar persoon verdwenen was. Een bewijs,
hoe sterk soms de persoon van een actrice
met het door haar gespeelde genre rollen
vereenzelvigd wordt!
Wie veranderde Mariene?
Bij de beoordeeling van een dergelijke
gedaanteverwisseling is eenige subjectivi
teit niet te vermijden en zoo wisselt de
waardeering van La Dietrich met den
smaak van den kijker. Hoe het ook zij, de
„nieuwe" Mariene werd door het meeren-
deel der critici en het publiek met gejuich
ontvangen en een vanzelf rijzende vraag
was: wie is de „oorzaak" van deze meta-
morphose? Men noemde alereerst den naam
van Frank Borzage, den regisseur van de
film. Hij maakte inderdaad de stelling waar,
dat filmsterren door hun regisseurs „ge
maakt" worden. Maar een deel van het
succes kwam voor rekening van den pro
ductieleider: Ernst Lubitsch, den man, die
het tot nu toe klaargespeeld heeft, zijn
films tot een klasse-op-zich-zelf te maken.
Wie Lubitsch' werkwijze kent, wie hém
kent, den man met een groot gevoel voor
humor, den man met de bonhommie van
den Parijzenaar dien zal het niet ver
wonderen, dat een film als „Begeerte" on
der zijn leiding gemaakt werd. En dien zal
het ook vanzelfsprekend lijken, dat „Angel"
een Lubitsch-product is!
Een Lubitsch-product in den waren zin
van het woord, want eindelijk is dan de
regie van een Dietrich-film in handen van
den man-met-de-sigaar gekomen.
Lubitsch lacht.
Lubitsch is er zeer over te spreken. „Het
heeft lang geduurd", zegt hij. „Al sinds ja
ren wilden Mariene en ik samen een film
maken wij kennen eikaars mogelijkhe
den door en door. We zijn beide discipelen
van Max Reinhardt en onze associatie
als ik het zoo noemen mag dateert uit
den „ouden tijd" in Europa. Steeds zijn er
factoren geweest, die een nauwe samen
werking beletten meestal lag het aan
onze werkschema's. En nu ik dan eindelijk
een film ga regisseeren is dat de eerste na
ruim twee jaar. Alle films, waarmee ik te
doen gehad heb, werden door anderen ge
regisseerd en het verheugt mij zeer, dat ik
nu weer zélf aan het werk kan gaan. Wan
neer men eenmaal de voldoening van
creatief werk gehad heeft, gaat er niets
boven. Achter een bureau zitten is wérk
voor mij, regisseeren is plezier".
Naar het gegeven van zijn nieuwe film
gevraagd, vertelt Lubitsch, dat er dezen
keer géén „story trouble" is geweest; aan
verschillende thema's van Dietrich-films
moest heel wat veranderd worden voordat
ster en regisseur er genoegen mee namen.
Het scenario.
„Melchior Lengyel heeft een voortreffe
lijk verhaal geschreven, dat we zonder
voorbehoud konden accepteeren. Het speelt
in Londen en Parijs en Mariene heeft de
rol van een Engelsche vrouw, een min of
meer raadselachtige figuur.
Zij is getrouwd met een ouderen man en
zij heeft een diepe bewondering voor hem.
Maar voortdurend wordt zij gekweld door
den wensch, haar leven werkelijk te léven,
iets méér van de wereld te weten. Zij
komt dan in aanraking met een jongen
man, die haar meevoert in het jagende
brandende leven. Zij leert de groote we
reld, waarvan zij gedroomd heeft, ken
nen maar ook dan blijft zij onrustig
en gekweld: dezen keer door 'n vreemd ver
langen naar haar rustige en eenvoudige
leven van vroeger.
De interviewer vraagt Lubitsch naar de
beteekenis van den titel „Angel".
„In iedere vrouw", zegt de regisseur met
een veelbeteekenend gezicht, „schuilt iets
van 'n engel en iets van den duivel. In haar
rol beeldt Mariene dat uit. Voor den eenen
man in onze nieuwe film is zij een engel
voor den anderen een duivelin. Maar
toch schijnt zij voor ieder van deze man
nen juist het tegenovergestelde U ziet:
een simpele titel voor een gecompliceerd
conflict. Het is aan den toeschouwer, uit te
maken of de titel in ironischen of ernstigen
zin bedoeld wordt!"
Lubitsch' werksysteem.
Studio-bezoekers hebben zich enthousiast
uitgelaten over Marlene's spel. „Zóó heb ik
Dietrich nog nooit zien spelen", zei er een.
„Ik geloof", aldus Lubitsch, „dat we dit
voornamelijk aan de repetities te danken
hebben en aan het feit dat Mariene nu
méér nog dan in „Begeerte" een rol
heeft, die haar de kans geeft, te acteeren,
een rol, die alle mogelijkheden van haar
prachtig talent naar voren brengt".
Voordat de camera's begonnen te draaien
deed Lubitsch iets, dat in Hollywood zeld
zaam is. Onder zijn persoonlijke leiding
werden een week lang repetities gehouden
in de sets, die nu bij de opnamen gebruikt
worden. Dit waren geen gewone repetities
niet meer het zonder-meer doorspelen
van de scènes; Lubitsch ging met zijn spe
lers (Dietrich, Herbert Marshall, Melvyn
Douglas, Edward Sverett Horton, Ernest
Cossart en Herbert Mundin) het scenario
regel voor regel na. Alle details werden
besproken en al naar de spelers het noo-
dig achtten, werden wijzigingen in den dia
loog aangebracht.
Lubitsch is te bescheiden om over zijn
regie en haar invloed op Mariene Dietrich
te praten. Maar zelfs de toeschouwer ziet,
dat zijn leiding de sfeer in de studio en de
moreele gesteldheid van alle medewerken
den volledig verandert. Hij stelt zijn men-
schen op hun gemak, hij maakt het w-erk
géén wérk meer. Het bord „No visitors" is
van de studio-deur verwijderd. De kathe
draal-sfeer van de studio is zoek er
wordt vroolijk gepraat en gelachen en
Lubitsch is de aanvoerder-grappenmaker.
Het moet een genot zijn, met zóó iemand
een film te maken!
Belangwekkende rolprent.
In het Seinpost-theater te Scheveningen
draaide gisteravond voor de eerste maal een
Jamboreefilm, samengesteld uit de tijdens
de wereld-jamboree door de filmfabrieken
Polygoon en Profilti gemaakte geluidsop
namen.
Deze eerste en speciale vertoon ing werd
bijgewoond door de kopstukken van de in
ternationale padvinderswereld, o.a. werden
opgemerkt lord en lady Powell, prins
Gustaaf Adolf van Zweden en de Neder-
landsche hoofdverkenner staatsraad Ram-
bonnet.
De overige aanwezigen waren voor het
meerendeel de hoofdleiders van de contin
genten buitenlandsche padvinders, die de
Jamboree bijwoonden en gedelegeerden
van het internationale padvinderscongres,
dat dezer dagen te Den Haag is gehouden.
Dt film, welke een lengte heeft van 1600
meter en die ongeveer 50 minuten duurt,
bevat een belangwekkend overzicht van de
voornaamste gebeurtenissen, welke tijdens
de Jamboree in Vogelenzang plaats vonden,
met als hoogtepunt de openingsplechtigheid.
De camera nam voorts interessante op
namen in de verschillende subkampen,
waardoor de toeschouwer een voortreffelijk
beeld krijgt van het massale en indrukwek
kende karakter van deze internationale
padvindersreunie.
Een inleiding tot de eigenlijke Jambo
reefilm bevat opnamen genomen tijdens
den opbouw van de tentenstad. Ook de aan
komst van lord en lady Baden Powell te
Hoek van Holland en hun inspectie van de
welpen in de residentie zijn in deze film
opgenomen.
Bing Crosby, over wiens nieuwste
film wij volgende week zullen schrijven.
- -
TARZAN'S VLUCHT.
In Victoria-theater.
Tarzan's avonturen in het Afrikaansche
oerwoud wie heeft er nooit van ge
hoord? Zeker niemand, want boek en film
genieten een geweldige reputatie. En nu
heeft de Metro-Goldwyn-Mayer op dit
thema een nieuwe rolprent gemaakt, die
het zéér drukke bezoek van gisteravond
bewees het reeds het wederom stellig zal
„doen".
Eric Parker en zijn zuster Rita stappen
op een goeden dag in de Congo aan wal en
als zij na eenige moeite den resident der
streek gevonden hebben, vertellen zij het
doel van hun verren tocht vanuit Londen:
zij willen hun nicht Rita opzoeken, die naar
hun stellige overtuiging op de Mutiahoog-
vlakte gevangen gehouden worden. Hun
plan wordt ontraden, omdat de hoogvlakte
vele gevaren heeft, maar zij willen door
zetten en dan verklaart zich kapitein Fry
bereid als hun beschermer mee te gaan.
Den volgenden dag reeds vangt de tocht
met vele dragers aan en al aanstonds blij
ken de gevaren lang niet denkbeeldig te
zijn. Gevaren van de zijde van het water
zoowel als van de dieren in het water en in
de bosschen, en al deze worden in beeld
gebracht, zoodat menigen keer den toe
schouwers de adem wordt benomen door de
groote spanning, waarmede alles wordt ge
zien. En heel ernstig wordt het, als Fry's
ware bedoeling blijkt: het vangen van den
legendarischen witten aanvoerder van e^n
gevaarlijken troep zwarte apen. Als nu die
„witte aap" een mensch blijkt te zijn, n.l.
Tarzan, bij wien Rita steeds in vrijwillige
gevangenschap is gebleven, stijgt de span
ning met de minuut.
Wij zullen niet uitweiden over den verde
ren inhoud der film, noch over het comfort
dat Tarzan in de wildernis in zijn en
Rita's woning heeft weten te scheppen en
evenmin ever zijn groote liefde voor de hem
omringende dieren, welke door deze op hun
wijze wordt beantwoord wij willen alleen
maar zeggen, dat deze film een schat van
avonturen biedt, waarvoor greote belang
stelling bij jong en oud mag worden ver
ondersteld, avonturen, waarbij de vroolijke
noot niet ontbreekt.
Een keur van foto's van het wereldge
beuren gaat aan het hoofdnummer vooraf
Wij noemen hiervan slechts de officieele
opening der jamboree door de koningin het
publiek leefde zóó mee, dat het bekende
jamboree-lied meegezongen werd. Verder de
klucht „De blonde kanarie", weergevende
de moeilijkheden waarmee iemand te maken
kan krijgen, die een hem nog onbekende
persoon van de boot zal halen, en dan
nog „Nederland in tulpentijd", een fraaie
gekleurde Engelsche film van Nederlandsche
bloemenweelde, waarbij het alleen wel wat
vreemd aandoet, dat op deze film vrijwel
uitsluitend Volendammers voorkomen.
HET ARME RIJKE MEISJE.
City-Théater.
barry's zeep is de beste en Barry's huis
is daarom een paleisje. Barry's dochtertje
wordt verzorgd als een prinsesje en als zij
maar even niest is haar kinderjuffrouw in
actie om haar naar bed te brengen en den
dokter te bellen.
Gelukkig weet de huishoudster den
weduwnaar Barry over te halen het kind
naar een school te sturen. Het gaat daar
net n met de gouvernante, maar wanneer
een zakkenroller het taschje van deze
vrouw steelt en zij op zoek naar den dader
gaat, wordt zij overreden. Barry's doch
tertje niemand minder dan Shirley
Tempie wacht een tijdje op het drukke
station en loopt dan de straat op. Zij volgt
een orgelman met een aap, wordt door
dezen mee naar huis genomen en belandt
dan bij een artistenpaar, dat een schlager
instudeert. Het kleine meisje mag daarin
meedoen en het drietal treedt op voor de
radio als reclame voor Percy's zeep, dat
een product is van een ouden zonderling,
die Barry beconcurreert. De man, de
vrouw en het meisje hebben overweldigend
succes, wat geen wonder is, als men de
kleine Shirley ziet acteeren. Barry hoort in
de radio de stem van zijn dochtertje, die
hij op school waant en dan volgt de groote
entknooping, nadat men nog juist bijtijds
een man te pakken neemt, die het kind wil
stelen.
Shirley is in deze alleraardigste film
veei op haar best. Zij zingt en danst, dat
het een lust is er naar te luisteren en te
kiiken. Wonderlijk, dat deze kleine artiste
met alleen volmaakt acteert, maar danst
als een revue-girl. Haar stepdansen zijn
van een verbluffende volmaaktheid. Een
belangstellend publiek heeft weer dank
baar van deze nieuwe Shirley Temple-
film genoten.
Vooraf gaan een éénacter, een aardige
screensong en veel nieuws uit binnen- en
buitenland waarbij de jamboree natuurlijk
niet vergeten is.
„VRIJSPRAAK LEVENSLANG".
Bioscoop-theater „Harmonie".
Er komen betrekkelijk weinig Fransche
films in ons land en dat is jammer, want
over het algemeen genomen zijn ze uitste
kend van regie en vooral die van Jean
Boyer, die „Le mauvais gargon" geregis
seerd heeft, valt op door tintelende humor
en een vaardigen geest om met weinig hulp
middelen veel op het witte doek te brengen.
Want „Vrijspraak... Levenslang" is in
Erna Richter schrijft ons:
Filmenthousiasten vroegen onlangs aan
iemand die het weten kon, hoe filmsterren
hun vrijen tijd plegen door te brengen.
Vrije tijd zoo antwoordt de insider
is eigenlijk wat veel gezegd. Want als er
„gedraaid" wordt, blijft er niet veel voor
liefhebberij over. En hoe de vrije oogen-
blikken worden benut, ja dat is een kwestie
van aanleg en temperament. Of zou men
zich de slanke Lilian Harvey boksend kun
nen voorstellen? Haar lievelingen zijn de
bloemen en vrijwel iedere minuut, die niet
door arbeid in beslag genomen is, brengt
ze in haar prachtigen tuin door. Niet zel
den verschijnt ze er reeds 's morgens om
Marika Rökk en Carola Höhn
Wie het eerst aan den overkant is!
een uur of zes met den gieter. Dat uurtje
tuinarbeid zal ze nooit overslaan. En dat
is duidelijk te zien, want bij niemand in
haar omgeving staat alles zoo schitterend
als bij Lilian. Ze houdt het meest van „La
France"-rozen, waarvan dagelijks 'n groot
bouquet in haar kamer prijkt.
En wat voor de een de bloemen betee-
kenen, dat beteekent voor de ander een
hond. Voor de knappe blonde Marieluise
Claudius is Tommy de beste kameraad in
vrije oogenblikken. In het Grunewald is hij
thuis als niemand anders, 't Liefst zit hij
in de auto van zijn meesteres. Op een
goeden, of liever gezegd slechten dag was
hij plotseling verdwenen. Opgewonden
werd er gezocht en geroepen. Zonder re
sultaat. Tenslotte ging Marieluise bedroefd
naar het marktplein, waar haar auto ge
parkeerd stond, om zonder Tommy naar
huis te rijden. Maar op het kussen achter
het stuur zat de trouwe hond reeds, die te-
mdden van tientallen automobielen die
van zijn meesteres had weten te vinden.
Daar wachtte hij met ongeduld haar komst
af.
Tempo, tempo, is het parool van de ele
gante Lida Baarova met haar tintelende
donkere oogen. Daarom zit ze het liefst m
haar snellen wagen. Liefst zoo snel en zoo
ver mogelijk. Autorijden kalmeert m'n ze
nuwen, zegt ze. Drie uur aan het stuur na
acht uur atelierarbeid maken me weer fit
en monter.
Marike Rökk en Carola Höhn meten
gaarne eikaars krachten bij het zwemmen.
Wie zal het winnen? Carola Höhn mis-
feite een luchtig verhaal; het is echter de
wijze, waarop een en ander op het celluloid
is vastgelegd, die ons zeer getroffen heeft.
Het is de geschiedenis van een knap, in
telligent en bovenal zeer zelfstandig ge
vormd meisje, dat zelf door de wereld wil
en in wie wij in deze film een prachtige
advocate-creatie te zien krijgen. Het is in
deze rol, dat Danielle Darrieux op haar
best is, een knappe filmster in elk opzicht!
Hoe zij tenslotte denkt zéér verstandig te
zijn en zich uiteindelijk toch gewonnen
moet geven voor den geliefde van haar hart
(deze rol is door Henry Garat goed vertolkt)
dat is vooralsnog het geheim en wij zullen
daarvan dan ook niets verklappen. Laat het
genoeg zijn te zeggen dat het geheel een
vlotte film is met eenerzij ds vele ont
roerende en anderzijds tallooze grappige
momenten. Een film juist geschikt voor
dezen tijd; wat liedjes zoo „en passant", alles
bijeen een hee] genoeglijke rolprent, het
geen men eigenlijk uit den titel niet zou
vermoeden.
Aan deze film gaat een uitgebreid voor-
piogramma vooraf. Allereerst noemen we
het actueele Hollandsch Nieuws van Poly
goon (Jamboree-reportage! de officieele
opening door H. M. de koningin); verder het
niet minder interessante Paramount-nieuws
Japansch-Chineesche oorlog o.a.) en een
uitstekende Jazz-film van „Nat Gonella and
his band", terwijl tenslotte de kluchten „De
makelaarster" en „De amateur-uitvinder"
et geheel heel goed completeeren.
en filmprogramma, met zorg samen-
ges e d en alleszins de moeite waard te gaan
zien.
SANDERS VAN DE K1VIEH.
Roxy-theater.
Dit is de film van Paul Robeson, den be
kenden bas-bantonzanger uit Amerika. Re
sident Sanders is in Afrika langs de rivier
schien? Zwemmen is haar fort. Haar liefde
voor het natte element heeft ze uit haar
vaderland aan den waterkant meegebracht
Nauwelijks is ze 's Zaterdagmiddags klaar
in het atelier, of het gaat per vliegtyj.
naar Westerland. Het liefst zwemt ze hej/
alleen het groote meer op. Ze zou bes]#)
een duurrecord op haar naam hebben kiu^
nog
op
nen staan. En dan houdt Carola Höhn
veel van tennis en ping-pong. Vooral
het gebied van de laatste sport is ze een
meesteres en menigeen heeft reeds bij een
wedstrijd met haar het onderspit moeten
delven.
Marika Rökk danst, stept en turnt liever
den heelen dag dan dat ze tien minuten in
een gemakkelijken stoel zou gaan liggen
Ook zwemt ze graag. Alleen kan ze dat
niet veel doen, omdat dit niet goed voor
haar „dans-condite" zou zijn.
Zoo putten de filmsterren uit de weinige
vrije oogenblikken, die hun overblijven
nieuwe kracht en frisschen moed, hetgeen
hun artistieke persoonlijkheid en concen
tratie bij nieuwen arbeid ten goede komen
kan.
GINGER ROGERS
In deze charmante japon van wit met
marine-blauw crêpe zult U Ginger Rogers
zien dansen in de nieuwste RKO Radio
film „Shall we dance" met Fred Astraira
De rok, met marine-blauw bloemen, is ge
heel met de hand gemaakt. Het appliqué-
werk van de bloemen is prachtig uitge
voerd en loopt door tot aan het lijfje van de
jurk, dat geheel wit gehouden is en met
microscopisch kleine steekjes aan de. rok is
genaaid. Ook de mouw is afgewerkt met
hetzelfde appliqué werk. De gedrapeerde
halsuitsnijding wordt gesloten door een clip
van diamant en saphier. Ginger draagt
hierbij een cape van witte vos.
de groote bestuurder van het hem toegewe
zen district en door zijn bijzondere eigen
schappen wordt hij door de inlandsche ne
gerbevolking eerbiedig gevreesd.
Op zekeren dag sluit hij vriendschap
Bosambo, den reusachtigen neger. Deze Bo-
sambo heeft zich aan 't hoofd van een volks
stam gesteld, weliswaar zonder toestemming
van Sanders, maar hij behartigt de Engelsche
belangen zoo goed, dat Sanders het hoofd
schap bekrachtigt. Bosambo helpt hem in
den strijd tegen den onderkoning Mofolaba
en als er vrede in het district heerscht, be
sluit Sanders eindelijk eens met verlof te
gaan. Zijn collega Perguson neemt zijn taak
over. Maar nauwelijks is Sanders weg
twee blanken brengen de inboorlingen in op
stand. De toestand wordt hachelijk. Sanders
keert onverwacht per vliegtuig terug, als
hij bericht van den opstand krijgt. Dan
wacht hem een felle strijd tegen den onder-
konig, maar hij weet Bosambo en zijn vrouw
uit de levensgevaarlijke situatie te redden.
De neger heeft zich kranig gedragen en
wordt als opperhoofd aangesteld.
Een boeiende film, die zich afspeelt in de
Afrikaansche wildernis en die een aaneen
schakeling geeft van de mooiste natuurop
name uit het zwarte werelddeel, waar zich
dan de sensationeele gebeurtenissen afspe
len. De prachtige zang van Robeson is vol
doende bekend, maar hij speelt de rol van
Bosambo ook op bijzondere wijze. Leslie Ho-
ward is niet minder goed in de titelrol. De
uitnemende neger-actrice Ninna Mac Kinney
trekt wel zeer de aandacht, als Lilongo, de
vrouw van Bosambo.
Wie deze film in een geheel afzonderlij
genre nog niet zag, zal de gelegenheid in he
Roxy-theater niet verzuimen.
Het voorprogramma bracht een mooi l°"r
naai, een klucht van Andy Mac Clyde, di
door zijn erfenis in de grootste moeilijkhede
geraakt, een teekenfilm en een fraaie na
tuuropname van de ski-sport.