FLITS EN VAN HET WITTE DOEK. DE ENGEL EN DE DUIVEL c FILMSTERREN EN „VRIJE TIJD". Interview met Lubiisch: DE REGISSEUR OVER HET SCENARIO, DEN TITEL EN ZIJN WERKSYSTEEM. Jamboree van Polygoon en Profilti. ONZE BIOSCOPEN. Een reportage over vacantiegenoegens van eenige Ula-sterren. FIT FOR EVER! HOLLYWOOD-MODE. Iets over de nieuwe Dieirich-fitm „Angel" Lubitsch: een groote naam! Die- trich: een groote naam! Misschien wel twe<~ der allergrootste namen in de f reld. En het is wel buiteng -n vreemd, dat deze namen nog ooit gecombineerd wer den in dien zin, dat de eerste de tweede regisseerde. Zooals men zich herinneren zal, hebben Ernst Lubitsch en Mariene Dietrich éénmaal samengewerkt: in „Begeerte", de film, die Mariene tot een type maakte, geheel verschil lend van het tot op dat oogenblik uitgebeelde. Hier was wel een ge heel nieuwe Mariene! Een Mariene, die afweek van het zuiver-visueele type fen Mariene, luchtiger en „echter" dan de oude. Dat dat oude type zich niettemin een plaats in de harten der filmliefhebbers had ver overd, bleek o.a. uit de opmerking van een criticus, dat uit de figuur, die Mariene in „Begeerte" uitbeeldde, het essentiëele van haar persoon verdwenen was. Een bewijs, hoe sterk soms de persoon van een actrice met het door haar gespeelde genre rollen vereenzelvigd wordt! Wie veranderde Mariene? Bij de beoordeeling van een dergelijke gedaanteverwisseling is eenige subjectivi teit niet te vermijden en zoo wisselt de waardeering van La Dietrich met den smaak van den kijker. Hoe het ook zij, de „nieuwe" Mariene werd door het meeren- deel der critici en het publiek met gejuich ontvangen en een vanzelf rijzende vraag was: wie is de „oorzaak" van deze meta- morphose? Men noemde alereerst den naam van Frank Borzage, den regisseur van de film. Hij maakte inderdaad de stelling waar, dat filmsterren door hun regisseurs „ge maakt" worden. Maar een deel van het succes kwam voor rekening van den pro ductieleider: Ernst Lubitsch, den man, die het tot nu toe klaargespeeld heeft, zijn films tot een klasse-op-zich-zelf te maken. Wie Lubitsch' werkwijze kent, wie hém kent, den man met een groot gevoel voor humor, den man met de bonhommie van den Parijzenaar dien zal het niet ver wonderen, dat een film als „Begeerte" on der zijn leiding gemaakt werd. En dien zal het ook vanzelfsprekend lijken, dat „Angel" een Lubitsch-product is! Een Lubitsch-product in den waren zin van het woord, want eindelijk is dan de regie van een Dietrich-film in handen van den man-met-de-sigaar gekomen. Lubitsch lacht. Lubitsch is er zeer over te spreken. „Het heeft lang geduurd", zegt hij. „Al sinds ja ren wilden Mariene en ik samen een film maken wij kennen eikaars mogelijkhe den door en door. We zijn beide discipelen van Max Reinhardt en onze associatie als ik het zoo noemen mag dateert uit den „ouden tijd" in Europa. Steeds zijn er factoren geweest, die een nauwe samen werking beletten meestal lag het aan onze werkschema's. En nu ik dan eindelijk een film ga regisseeren is dat de eerste na ruim twee jaar. Alle films, waarmee ik te doen gehad heb, werden door anderen ge regisseerd en het verheugt mij zeer, dat ik nu weer zélf aan het werk kan gaan. Wan neer men eenmaal de voldoening van creatief werk gehad heeft, gaat er niets boven. Achter een bureau zitten is wérk voor mij, regisseeren is plezier". Naar het gegeven van zijn nieuwe film gevraagd, vertelt Lubitsch, dat er dezen keer géén „story trouble" is geweest; aan verschillende thema's van Dietrich-films moest heel wat veranderd worden voordat ster en regisseur er genoegen mee namen. Het scenario. „Melchior Lengyel heeft een voortreffe lijk verhaal geschreven, dat we zonder voorbehoud konden accepteeren. Het speelt in Londen en Parijs en Mariene heeft de rol van een Engelsche vrouw, een min of meer raadselachtige figuur. Zij is getrouwd met een ouderen man en zij heeft een diepe bewondering voor hem. Maar voortdurend wordt zij gekweld door den wensch, haar leven werkelijk te léven, iets méér van de wereld te weten. Zij komt dan in aanraking met een jongen man, die haar meevoert in het jagende brandende leven. Zij leert de groote we reld, waarvan zij gedroomd heeft, ken nen maar ook dan blijft zij onrustig en gekweld: dezen keer door 'n vreemd ver langen naar haar rustige en eenvoudige leven van vroeger. De interviewer vraagt Lubitsch naar de beteekenis van den titel „Angel". „In iedere vrouw", zegt de regisseur met een veelbeteekenend gezicht, „schuilt iets van 'n engel en iets van den duivel. In haar rol beeldt Mariene dat uit. Voor den eenen man in onze nieuwe film is zij een engel voor den anderen een duivelin. Maar toch schijnt zij voor ieder van deze man nen juist het tegenovergestelde U ziet: een simpele titel voor een gecompliceerd conflict. Het is aan den toeschouwer, uit te maken of de titel in ironischen of ernstigen zin bedoeld wordt!" Lubitsch' werksysteem. Studio-bezoekers hebben zich enthousiast uitgelaten over Marlene's spel. „Zóó heb ik Dietrich nog nooit zien spelen", zei er een. „Ik geloof", aldus Lubitsch, „dat we dit voornamelijk aan de repetities te danken hebben en aan het feit dat Mariene nu méér nog dan in „Begeerte" een rol heeft, die haar de kans geeft, te acteeren, een rol, die alle mogelijkheden van haar prachtig talent naar voren brengt". Voordat de camera's begonnen te draaien deed Lubitsch iets, dat in Hollywood zeld zaam is. Onder zijn persoonlijke leiding werden een week lang repetities gehouden in de sets, die nu bij de opnamen gebruikt worden. Dit waren geen gewone repetities niet meer het zonder-meer doorspelen van de scènes; Lubitsch ging met zijn spe lers (Dietrich, Herbert Marshall, Melvyn Douglas, Edward Sverett Horton, Ernest Cossart en Herbert Mundin) het scenario regel voor regel na. Alle details werden besproken en al naar de spelers het noo- dig achtten, werden wijzigingen in den dia loog aangebracht. Lubitsch is te bescheiden om over zijn regie en haar invloed op Mariene Dietrich te praten. Maar zelfs de toeschouwer ziet, dat zijn leiding de sfeer in de studio en de moreele gesteldheid van alle medewerken den volledig verandert. Hij stelt zijn men- schen op hun gemak, hij maakt het w-erk géén wérk meer. Het bord „No visitors" is van de studio-deur verwijderd. De kathe draal-sfeer van de studio is zoek er wordt vroolijk gepraat en gelachen en Lubitsch is de aanvoerder-grappenmaker. Het moet een genot zijn, met zóó iemand een film te maken! Belangwekkende rolprent. In het Seinpost-theater te Scheveningen draaide gisteravond voor de eerste maal een Jamboreefilm, samengesteld uit de tijdens de wereld-jamboree door de filmfabrieken Polygoon en Profilti gemaakte geluidsop namen. Deze eerste en speciale vertoon ing werd bijgewoond door de kopstukken van de in ternationale padvinderswereld, o.a. werden opgemerkt lord en lady Powell, prins Gustaaf Adolf van Zweden en de Neder- landsche hoofdverkenner staatsraad Ram- bonnet. De overige aanwezigen waren voor het meerendeel de hoofdleiders van de contin genten buitenlandsche padvinders, die de Jamboree bijwoonden en gedelegeerden van het internationale padvinderscongres, dat dezer dagen te Den Haag is gehouden. Dt film, welke een lengte heeft van 1600 meter en die ongeveer 50 minuten duurt, bevat een belangwekkend overzicht van de voornaamste gebeurtenissen, welke tijdens de Jamboree in Vogelenzang plaats vonden, met als hoogtepunt de openingsplechtigheid. De camera nam voorts interessante op namen in de verschillende subkampen, waardoor de toeschouwer een voortreffelijk beeld krijgt van het massale en indrukwek kende karakter van deze internationale padvindersreunie. Een inleiding tot de eigenlijke Jambo reefilm bevat opnamen genomen tijdens den opbouw van de tentenstad. Ook de aan komst van lord en lady Baden Powell te Hoek van Holland en hun inspectie van de welpen in de residentie zijn in deze film opgenomen. Bing Crosby, over wiens nieuwste film wij volgende week zullen schrijven. - - TARZAN'S VLUCHT. In Victoria-theater. Tarzan's avonturen in het Afrikaansche oerwoud wie heeft er nooit van ge hoord? Zeker niemand, want boek en film genieten een geweldige reputatie. En nu heeft de Metro-Goldwyn-Mayer op dit thema een nieuwe rolprent gemaakt, die het zéér drukke bezoek van gisteravond bewees het reeds het wederom stellig zal „doen". Eric Parker en zijn zuster Rita stappen op een goeden dag in de Congo aan wal en als zij na eenige moeite den resident der streek gevonden hebben, vertellen zij het doel van hun verren tocht vanuit Londen: zij willen hun nicht Rita opzoeken, die naar hun stellige overtuiging op de Mutiahoog- vlakte gevangen gehouden worden. Hun plan wordt ontraden, omdat de hoogvlakte vele gevaren heeft, maar zij willen door zetten en dan verklaart zich kapitein Fry bereid als hun beschermer mee te gaan. Den volgenden dag reeds vangt de tocht met vele dragers aan en al aanstonds blij ken de gevaren lang niet denkbeeldig te zijn. Gevaren van de zijde van het water zoowel als van de dieren in het water en in de bosschen, en al deze worden in beeld gebracht, zoodat menigen keer den toe schouwers de adem wordt benomen door de groote spanning, waarmede alles wordt ge zien. En heel ernstig wordt het, als Fry's ware bedoeling blijkt: het vangen van den legendarischen witten aanvoerder van e^n gevaarlijken troep zwarte apen. Als nu die „witte aap" een mensch blijkt te zijn, n.l. Tarzan, bij wien Rita steeds in vrijwillige gevangenschap is gebleven, stijgt de span ning met de minuut. Wij zullen niet uitweiden over den verde ren inhoud der film, noch over het comfort dat Tarzan in de wildernis in zijn en Rita's woning heeft weten te scheppen en evenmin ever zijn groote liefde voor de hem omringende dieren, welke door deze op hun wijze wordt beantwoord wij willen alleen maar zeggen, dat deze film een schat van avonturen biedt, waarvoor greote belang stelling bij jong en oud mag worden ver ondersteld, avonturen, waarbij de vroolijke noot niet ontbreekt. Een keur van foto's van het wereldge beuren gaat aan het hoofdnummer vooraf Wij noemen hiervan slechts de officieele opening der jamboree door de koningin het publiek leefde zóó mee, dat het bekende jamboree-lied meegezongen werd. Verder de klucht „De blonde kanarie", weergevende de moeilijkheden waarmee iemand te maken kan krijgen, die een hem nog onbekende persoon van de boot zal halen, en dan nog „Nederland in tulpentijd", een fraaie gekleurde Engelsche film van Nederlandsche bloemenweelde, waarbij het alleen wel wat vreemd aandoet, dat op deze film vrijwel uitsluitend Volendammers voorkomen. HET ARME RIJKE MEISJE. City-Théater. barry's zeep is de beste en Barry's huis is daarom een paleisje. Barry's dochtertje wordt verzorgd als een prinsesje en als zij maar even niest is haar kinderjuffrouw in actie om haar naar bed te brengen en den dokter te bellen. Gelukkig weet de huishoudster den weduwnaar Barry over te halen het kind naar een school te sturen. Het gaat daar net n met de gouvernante, maar wanneer een zakkenroller het taschje van deze vrouw steelt en zij op zoek naar den dader gaat, wordt zij overreden. Barry's doch tertje niemand minder dan Shirley Tempie wacht een tijdje op het drukke station en loopt dan de straat op. Zij volgt een orgelman met een aap, wordt door dezen mee naar huis genomen en belandt dan bij een artistenpaar, dat een schlager instudeert. Het kleine meisje mag daarin meedoen en het drietal treedt op voor de radio als reclame voor Percy's zeep, dat een product is van een ouden zonderling, die Barry beconcurreert. De man, de vrouw en het meisje hebben overweldigend succes, wat geen wonder is, als men de kleine Shirley ziet acteeren. Barry hoort in de radio de stem van zijn dochtertje, die hij op school waant en dan volgt de groote entknooping, nadat men nog juist bijtijds een man te pakken neemt, die het kind wil stelen. Shirley is in deze alleraardigste film veei op haar best. Zij zingt en danst, dat het een lust is er naar te luisteren en te kiiken. Wonderlijk, dat deze kleine artiste met alleen volmaakt acteert, maar danst als een revue-girl. Haar stepdansen zijn van een verbluffende volmaaktheid. Een belangstellend publiek heeft weer dank baar van deze nieuwe Shirley Temple- film genoten. Vooraf gaan een éénacter, een aardige screensong en veel nieuws uit binnen- en buitenland waarbij de jamboree natuurlijk niet vergeten is. „VRIJSPRAAK LEVENSLANG". Bioscoop-theater „Harmonie". Er komen betrekkelijk weinig Fransche films in ons land en dat is jammer, want over het algemeen genomen zijn ze uitste kend van regie en vooral die van Jean Boyer, die „Le mauvais gargon" geregis seerd heeft, valt op door tintelende humor en een vaardigen geest om met weinig hulp middelen veel op het witte doek te brengen. Want „Vrijspraak... Levenslang" is in Erna Richter schrijft ons: Filmenthousiasten vroegen onlangs aan iemand die het weten kon, hoe filmsterren hun vrijen tijd plegen door te brengen. Vrije tijd zoo antwoordt de insider is eigenlijk wat veel gezegd. Want als er „gedraaid" wordt, blijft er niet veel voor liefhebberij over. En hoe de vrije oogen- blikken worden benut, ja dat is een kwestie van aanleg en temperament. Of zou men zich de slanke Lilian Harvey boksend kun nen voorstellen? Haar lievelingen zijn de bloemen en vrijwel iedere minuut, die niet door arbeid in beslag genomen is, brengt ze in haar prachtigen tuin door. Niet zel den verschijnt ze er reeds 's morgens om Marika Rökk en Carola Höhn Wie het eerst aan den overkant is! een uur of zes met den gieter. Dat uurtje tuinarbeid zal ze nooit overslaan. En dat is duidelijk te zien, want bij niemand in haar omgeving staat alles zoo schitterend als bij Lilian. Ze houdt het meest van „La France"-rozen, waarvan dagelijks 'n groot bouquet in haar kamer prijkt. En wat voor de een de bloemen betee- kenen, dat beteekent voor de ander een hond. Voor de knappe blonde Marieluise Claudius is Tommy de beste kameraad in vrije oogenblikken. In het Grunewald is hij thuis als niemand anders, 't Liefst zit hij in de auto van zijn meesteres. Op een goeden, of liever gezegd slechten dag was hij plotseling verdwenen. Opgewonden werd er gezocht en geroepen. Zonder re sultaat. Tenslotte ging Marieluise bedroefd naar het marktplein, waar haar auto ge parkeerd stond, om zonder Tommy naar huis te rijden. Maar op het kussen achter het stuur zat de trouwe hond reeds, die te- mdden van tientallen automobielen die van zijn meesteres had weten te vinden. Daar wachtte hij met ongeduld haar komst af. Tempo, tempo, is het parool van de ele gante Lida Baarova met haar tintelende donkere oogen. Daarom zit ze het liefst m haar snellen wagen. Liefst zoo snel en zoo ver mogelijk. Autorijden kalmeert m'n ze nuwen, zegt ze. Drie uur aan het stuur na acht uur atelierarbeid maken me weer fit en monter. Marike Rökk en Carola Höhn meten gaarne eikaars krachten bij het zwemmen. Wie zal het winnen? Carola Höhn mis- feite een luchtig verhaal; het is echter de wijze, waarop een en ander op het celluloid is vastgelegd, die ons zeer getroffen heeft. Het is de geschiedenis van een knap, in telligent en bovenal zeer zelfstandig ge vormd meisje, dat zelf door de wereld wil en in wie wij in deze film een prachtige advocate-creatie te zien krijgen. Het is in deze rol, dat Danielle Darrieux op haar best is, een knappe filmster in elk opzicht! Hoe zij tenslotte denkt zéér verstandig te zijn en zich uiteindelijk toch gewonnen moet geven voor den geliefde van haar hart (deze rol is door Henry Garat goed vertolkt) dat is vooralsnog het geheim en wij zullen daarvan dan ook niets verklappen. Laat het genoeg zijn te zeggen dat het geheel een vlotte film is met eenerzij ds vele ont roerende en anderzijds tallooze grappige momenten. Een film juist geschikt voor dezen tijd; wat liedjes zoo „en passant", alles bijeen een hee] genoeglijke rolprent, het geen men eigenlijk uit den titel niet zou vermoeden. Aan deze film gaat een uitgebreid voor- piogramma vooraf. Allereerst noemen we het actueele Hollandsch Nieuws van Poly goon (Jamboree-reportage! de officieele opening door H. M. de koningin); verder het niet minder interessante Paramount-nieuws Japansch-Chineesche oorlog o.a.) en een uitstekende Jazz-film van „Nat Gonella and his band", terwijl tenslotte de kluchten „De makelaarster" en „De amateur-uitvinder" et geheel heel goed completeeren. en filmprogramma, met zorg samen- ges e d en alleszins de moeite waard te gaan zien. SANDERS VAN DE K1VIEH. Roxy-theater. Dit is de film van Paul Robeson, den be kenden bas-bantonzanger uit Amerika. Re sident Sanders is in Afrika langs de rivier schien? Zwemmen is haar fort. Haar liefde voor het natte element heeft ze uit haar vaderland aan den waterkant meegebracht Nauwelijks is ze 's Zaterdagmiddags klaar in het atelier, of het gaat per vliegtyj. naar Westerland. Het liefst zwemt ze hej/ alleen het groote meer op. Ze zou bes]#) een duurrecord op haar naam hebben kiu^ nog op nen staan. En dan houdt Carola Höhn veel van tennis en ping-pong. Vooral het gebied van de laatste sport is ze een meesteres en menigeen heeft reeds bij een wedstrijd met haar het onderspit moeten delven. Marika Rökk danst, stept en turnt liever den heelen dag dan dat ze tien minuten in een gemakkelijken stoel zou gaan liggen Ook zwemt ze graag. Alleen kan ze dat niet veel doen, omdat dit niet goed voor haar „dans-condite" zou zijn. Zoo putten de filmsterren uit de weinige vrije oogenblikken, die hun overblijven nieuwe kracht en frisschen moed, hetgeen hun artistieke persoonlijkheid en concen tratie bij nieuwen arbeid ten goede komen kan. GINGER ROGERS In deze charmante japon van wit met marine-blauw crêpe zult U Ginger Rogers zien dansen in de nieuwste RKO Radio film „Shall we dance" met Fred Astraira De rok, met marine-blauw bloemen, is ge heel met de hand gemaakt. Het appliqué- werk van de bloemen is prachtig uitge voerd en loopt door tot aan het lijfje van de jurk, dat geheel wit gehouden is en met microscopisch kleine steekjes aan de. rok is genaaid. Ook de mouw is afgewerkt met hetzelfde appliqué werk. De gedrapeerde halsuitsnijding wordt gesloten door een clip van diamant en saphier. Ginger draagt hierbij een cape van witte vos. de groote bestuurder van het hem toegewe zen district en door zijn bijzondere eigen schappen wordt hij door de inlandsche ne gerbevolking eerbiedig gevreesd. Op zekeren dag sluit hij vriendschap Bosambo, den reusachtigen neger. Deze Bo- sambo heeft zich aan 't hoofd van een volks stam gesteld, weliswaar zonder toestemming van Sanders, maar hij behartigt de Engelsche belangen zoo goed, dat Sanders het hoofd schap bekrachtigt. Bosambo helpt hem in den strijd tegen den onderkoning Mofolaba en als er vrede in het district heerscht, be sluit Sanders eindelijk eens met verlof te gaan. Zijn collega Perguson neemt zijn taak over. Maar nauwelijks is Sanders weg twee blanken brengen de inboorlingen in op stand. De toestand wordt hachelijk. Sanders keert onverwacht per vliegtuig terug, als hij bericht van den opstand krijgt. Dan wacht hem een felle strijd tegen den onder- konig, maar hij weet Bosambo en zijn vrouw uit de levensgevaarlijke situatie te redden. De neger heeft zich kranig gedragen en wordt als opperhoofd aangesteld. Een boeiende film, die zich afspeelt in de Afrikaansche wildernis en die een aaneen schakeling geeft van de mooiste natuurop name uit het zwarte werelddeel, waar zich dan de sensationeele gebeurtenissen afspe len. De prachtige zang van Robeson is vol doende bekend, maar hij speelt de rol van Bosambo ook op bijzondere wijze. Leslie Ho- ward is niet minder goed in de titelrol. De uitnemende neger-actrice Ninna Mac Kinney trekt wel zeer de aandacht, als Lilongo, de vrouw van Bosambo. Wie deze film in een geheel afzonderlij genre nog niet zag, zal de gelegenheid in he Roxy-theater niet verzuimen. Het voorprogramma bracht een mooi l°"r naai, een klucht van Andy Mac Clyde, di door zijn erfenis in de grootste moeilijkhede geraakt, een teekenfilm en een fraaie na tuuropname van de ski-sport.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8