flitsen van
f-.'
het witte doek.,
1 Astaire in zijn nieuwe film „SLAP THAT BASS
Wa
t maakt Marlène Dietrich zoo
onweerstaanbaar
Frec
ONZE BIOSCOPEN.
De wijsheid van Charlie Chan.
Een „wetenschappelijke" uitlegging.
Geïnspireerd door het rhythme van stampende, zoemende en sissende machines „tapt" Fred Astaire de stalen platen
die de vloer van de machinekamer van een grooten oceaanstoomer bedekken als xylophoon gebruikend. Geaccompagneerd
door de poetsers, de stokers en de machinisten een koor van bruine „swingers" komt Fred, die in de machinekamer vertoeft, lang
zamerhand in extase en creëert zijn „machinedans" op de syncopische harmonieën van Gershwin's „Slap that Bass", een der groote
show-nummers uit de RKO Radio film „Shall we dance", welke binnenkort hier ter stede te zien zal zijn.
De wetenschap staat voor niets.
Steeds verder dringt zij door op ge
bieden, die vroeger uitsluitend door
het gevoel beheerscht werden en meer
en meer tracht men thans de oorzaak
dier gevoelens wetenschappelijk te
verklaren.
Zoo heeft de Engelschman Winston Gor-
don, doctor in de psychologie, een diep
gaande studie gemaakt over het onder
werp: Wat maakt een filmster onweer
staanbaar voor het publiek van verschil
lende nationaliteiten?
Na eerst tot de conclusie gekomen te zijn,
dat Marlène Dietrich de vrouw is, die het
grootste en meest uitgebreide publiek on
der haar bekoring gevangen houdt, geeft
dr. Gordon daar thans een verklaring voor.
Wat maakt Marlène zoo onweerstaan
baar?
Er zijn vóór haar vrouwen geweest, die
aanbeden en verafgood werden, maar
nooit waren er vrouwen, die haar bewon
deraars onder alle nationaliteiten der we
reld telden, ongeacht rang, stand of sexe.
In de psychologie onderscheidt men drie
vrouwentypen, waarbij men elke vrouw
kan onderbrengen; het moedertype, het
liefdetype en het onschuldige jonge meisje.
Natuurlijk zijn deze drie typen niet altijd
zoo zuiver, dat zij niet iets van een ander
type in zich zouden hebben, maar over het
algemeen treedt toch één van deze drie
zeer geaccentueerd naar voren. Ieder van
deze drie typen heeft nu voor een speciaal
typeman een eigen bekoring.
Maar wanneer er een vrouw komt, die
(wat heel zelden voorvalt) een evenredige
mengeling van drie typen tegelijk ver
toont, dan zullen alle mannen van alle
soorten typen zich tot haar aangetrokken
gevoelen.
Zoo'n vrouw is Marlène Dietrich. Niet
alleen innerlijk maar ook uiterlijk toont
deze vrouw geen uitgesproken type, en
deze verrassende tegenspraken in haar
persoon zijn het heele geheim van haar
onweerstaanbaarheid.
Haar blonde schoonheid doet luchthar
tige spontaniteit verwachten, maar haar
diepliggende oogen logenstraffen deze
verwachting door hun uitdrukking. Mar
lène is een blondine met de melancho
lische ziel van een brunette.
Hoewel ze een Duitsche van geboorte is,
kan men haar dit niet aanzien met de
eerste oogopslag. Zij zou evengoed uit
Europa als Amerika, uit het Noorden als
het Zuiden kunnen komen en dit ondefi
nieerbare maakt ook, dat vrouwen van al
deze streken haar tot hun gemeenschap
pelijk ideaal hebben.
EIN WALZER AUS WIEN.
In Victoria-theater.
Het Victoria-theater brengt gedurende de
gister begonnen filmweek weder een van
die gezellige films, die vroolijke muziek en
een amusanten (een eenigszins romanti-
schen) tekst tegelijk geven, dus een rol
prent die het zeker „doen" zal. De opge
wekte lach van het vrij talrijke publiek,
dat de voorstelling van gisteravond bij
woonde, is daarvoor borg. En geen wonder,
waar Magda Schneider en Wolf Albach
Retti, die al in verschillende van deze
soort films meespeelden, weder de hoofd
rollen vervullen. Dat de deze week in
Weenen overleden Hollandsche ster Adèle
Sandrock (bekend uit tal van Duitsche
films) thans ook weer meespeelt en daarin
een zeer sympathieke rol vervult, maakt
deze Walzer aus Wien nog des te interes
santer.
Gusti Aigner en Franz Lenhart (resp.
Magda Schneider en Wolf Albach—Retti)
zijn beide in minder goeden doen geraakt,
zoodat zij, de kleindochter van een Hofrat,
als gids op een touringcar werkt en hij, de
vroegere muziek-onderwijzer, lid wordt van
'n orkest in 'n café waar niemand komt.
Toevallig ontmoeten zij elkaar weer en dan
brengt zij een gezelschap toeristen naar dat
hotel, waar men dan kaarsen brandt om
dat de electrische stroom wegens wanbeta
ling is afgesneden. De bezoekers vinden
deze verlichting romantisch en zij verma
ken zich flink.
Ondertusschen vertelt Franz aan Gusti
hoe hij 'n vroeger door hem gecompoceerden
wals in een zangspel heeft verwerkt, omdat
hij er geen uitgever voor kon vinden en dat
ook daarna nog niemand de risico van uit
gifte durfde dragen.
Bovendien is er nog haar wereldwijs
heid. Ook deze oefent een groote aantrek
kingskracht uit op de beide geslachten.
Iedere man en iedere vrouw droomt van
een „hooge wereld", waarin hij of zij zich
met veel gemak en groote wereldwijsheid
beweegt, een wereld, die een koude, hoog
hartige reactie op diepe gevoelens eischt,
een spelen met liefde op min of meer ge-
voellooze manier. En weer is het Marlène
Dietrich, die zij hierbij tot voorbeeld kun
nen nemen.
Voordat zij in de Denham Studio's voor
Alexander Korda met Robert Donat aan
het werk ging voor „Knight without Ar-
mour", nam Marlène een lange vacantie,
die zij met echtgenoot en dochter in Salz-
burg doorbracht en waar men haar kon
leeren kennen als ideale echtgenoote en
moeder.
Dit is de „wetenschappelijke" verklaring
voor de charme en bekoring, die Marlène
uitoefent op het menschdom en die men
weer kan ondergaan in haar nieuwe Uni
ted Artists film „Knight without Armour",
die door Loet C. Barnstijn in ons land
wordt uitgebracht.
Harold schrijft.
Harold Lloyd gaat, als hij zijn film „Pro
fessor, beware" voltooid heeft, korte ver-
Harold Lloyd
halen voor tijdschriften schrijven. Hij heeft
nog een stuk of vijftig ideeën voor films
in zijn hoofd dat zij er méér dan de pro
ducers kunnen gebruiken. En dus gaat Ha
rold ze nu per schrijfmachine aan den man
brengen!
Om dit zangspel nu gaat- de heele film
verder. Alle vrouwelijke listen moeten te
baat genomen worden om een uitgever te
vinden en daaraan werkt ook Adèle
Sandrock (Frau Hofrat) als de grootmoeder
van Gusti mee. Zij roept daarbij een oude
liefde van veertig jaar geleden te hulp,
jaloezietjes worden opgewekt en weer ver
nietigd, ep ten slotte gelukt alles wat de
dames zich hebben voorgenomen: het
zangspel wordt uitgegeven en opgevoerd
en Gusti trouwt met Franz.
Zooals boven gezegd: er is hartelijk ge
lachen om de soms moeilijke situatie, waar
in de uitgevers komen die elkaar het
zangspel betwisten, evenals om de dom
heden die er zoowel door die heeren als
door Franz worden begaan en waarin
grootmoeder weer opheldering brengt, en
om nog verschillende andere scènes meer
weerklonk een opgewekte lach. Het een
met het ander we hooren tusschen alles
door telkens weer den aangenamen wals
spelen maakt Ein Walzer aus Wien tot
een amusementsfilm van de bovenste
plank.
Het voorprogramma geeft behalve een
uitgebreid journaal met o.a. een aantal
foto's van de overdracht van de Piet Hein
aan het prinselijk paar een leuke Micky
Mous-film en de klucht: „Met muziek ach
ter de tralies", waarin een wel wat ideale
gevangenis wordt geteekend.
GROOTE DWAASHEDEN.
City-theater.
Een jong meisje heeft talent voor tooneel
en een goedige oude gravin treedt als haar
beschermengel op en laat haar overkomen
van een veilig pensionaat naar Weenen.
Er staat een Roode Kruis-zuster aan den
trein om het debutantje af te halen, maar
het meisje voelt niets voor een Roode
Goede raad in bloemrijken vorm.
Charlie Chan is ieder weet het de
Chineesche Sherlock Holmes, die wijlen
Earl Derr Biggers voor ons heeft uitge
dacht en opgeschreven in een reeks van
bijzonder amusante detective-romans. Die
werden natuurlijk ook verfilmd en de 20th
Century-Foxfilm, die zich met deze taak
belastte, had er buitengewoon veel succes
mee. Zóóveel succes zelfs, dat toen Earl Derr
Biggers uit dit leven scheidde, de zaken op
denzelfden voet werden voortgezet. Ande
ren namen nu deze taak over en een goed
deel van het honorarium wordt regelmatig
aan de weduwe uitgekeerd.
Nu is de algemeene ervaring, dat zulke
voortzettingen al heel gauw afzakken naar
een gedwongen fraaiigheid, waaraan eigen
lijk niet zoo heel veel te beleven valt en die
steeds onbelangrijker wordt .Dit gevaar, dat
natuurlijk óók de Charlie Chan-films be
dreigde, is intusschen tot dusver uitge
bleven. En dit is voor een belangrijk deel te
danken aan den vertolker van de titelrol
dezer films: Warner Oland, die van zijn
„Ander Ik" méér studie heeft gemaakt, dan
in den regel een filmacteur doet. Er is maar
één voorbeeld bekend van een filmspeler,
die enorm veel studie heeft gemaakt van zijn
rol: Otto Gebühr, die tal van malen de fi
guur van Frederik den Groote heeft voor
gesteld en die zich haast met die historische
figuur heeft vereenzelvigd. Warner Oland,
die van Zweedsche afkomst is, is de tweede
acteur, die opging in zijn onderwerp, die de
moeite nam, Chineesch te leeren, de zeden
en gebruiken der Zonen van het Hemelsche
Rijk te bestudeeren en alles te doen, wat in
zijn vermogen lag, om Charlie Chan leven
in te blazen.
Aan hèm is het dus vooral te danken, dat
Kruis-zuster en nog minder voor den dro
gen bediende, die eveneens bij den uitgang
op wacht staat. Zij wil Weenen leeren ken
nen en zoekt den weg naar een hotel waar
de portier haar een min of meer berucht
cabaret aanraadt om er te gaan dineeren.
Wein, Weib und Gesang zijn hier in over
vloed aanwezig en er is ook een heerlijke
Zigeunerkapelmeester, die zijn oogen dicht
doet als hij zijn eigen muziek hoort. Paula
maakt hier kennis met een kunstenaar op
leeftijd die haar voor een jongedame van
de demi monde aanziet, haar champagne
laat drinken en dan met haar mee naar
haar hotel gaat.
Zij is den volgenden morgen hoogst ver
baasd als de portier haar vertelt, dat haar
ridder verdwenen is, maar zij is door dat
alles zoo geschokt, dat zij liever maar weer
onder de vleugelen van de moeder-overste
terug wil.
Natuurlijk verschijnt op het perron de
Roode Kruis-zuster, die haar nu herkent en
by de gravin brengt en het leven wordt
voor haar nog veel gecompliceerder wan
neer blijkt, dat de onbekende van den
eersten Weenschen avond de door allen
verafgoode leeraar van haar tooneelschool
is. Deze is verloofd, of doet alsof hij dat is,
met een excentrieke journaliste, maar de
ware hij Rudolf Forster en de ware
Zij, vinden elkander natuurlijk, hoewel er
eerst heel wat dramatische scènes noodig
zijn om het zoover te laten komen. Forster
is in deze film een rustige figuur en Paula
Wessely is natuurlijk de ster waarom alles
draait en van wier ongekunsteld spel men
volop kan genieten.
Vooraf gaat veel actueel nieuws in be
weegbaar geïllustreerden vorm, een aardige
screensong en een fraaie film, waarin bij
bekende Hollandsche melodieën de vreug
de van de watersport gedemonstreerd
wordt.
deze regelmatig verschijnende film-serie
niet is afgegleden naar een minderwaardig
of onbenullig peil, maar levendig gebleken
en zelfs opwaarts is gegaan. Maar ook ande
re factoren hebben daarop invloed uitge
oefend. Zoo heeft de 20th Century-Fox bijv.
de geestige figuur van Key Luke (Charlie
Chan's zoon) toegevoegd en daardoor de
film met een nieuw element verrijkt. En in
een andere film in deze rij, „Charlie Chan
in de Opera" heeft men hem een formida-
balen tegenspeler gegeven: den geheimzin-
nigen Boris Karloff, de held uit griezel
films als „Frankenstein" en alles wat daarop
gevolgd is.
Maar in al deze films, ook in de nieuwste
„Charlie Chan op de Olympische Spelen"
Charlie Chan
DE SNELHEIDSDUIVEL
en
PLICHT VOOR ALLES.
Roxy-Theater.
De directie brengt haar bezoekers deze
week weer twee hoofdnummers, films vol
spanning en sensatie, zooa^ trouwens de
titels wel doen vermoeden.
In „De Snelheidsduivel" krijgt men een
bijzonder sensationeel filmwerk te zien
uit de motorwereld. Randy Rogers is een
zeer bekende rugby-speler in Amerika.
Bij zijn laatste match trekt hij zeer de
aandacht van de dochter van den motor
fabrikant Gale. Zij bezorgt hem een plaats
op de fabriek van haar ouders. Schitterend
gaan de zaken niet, maar Randy heeft een
uitvinding gedaan, die de snelheid der
auto's opvoert. Dit zou de opkomst der
Gale-fabrieken kunnen zijn, maar altijd
loerende vijanden doen Randy's tweede
demonstratie mislukken en Randy komt
bij de motorbootsport terecht. Daar brengt
zijn nieuwe vinding bij de opwindende
races het groote succes en moet de dochter
van Gale wijken voor de dappere jonge
dame, die zoo energiek de mo+mboot kan
besturen. Een vlotte, sportieve film met
zeer goed spel der hoofdpersonen.
Het tweede hoofdnummer met den
mooien titel: „Plicht voor alles" voert de
toeschouwers naar het Wilde Westen,
waar Tom Tyler sheriff is. Deze komt in
een zeer lastig parket, als de broer van het
meisje, dat hij zoo gaarne zou trouwen,
een booswicht blijkt te zijn. Molly meent
n.1. dat Tom voor haar alles kan doen.
Maar Tom houdt vast aan zijn devies
„Plicht voor alles", en eerst na tal van
avonturen ziet Molly in, dat Tom gelijk
heeft, en als hij dan aan 't slot als redder
blijft de hoofdfiguur zichzelf gelijk: het
eeuwig hoffelijk Chineesje met zijn bloem
rijke taal en zijn ontelbare spreekwoorden,
die zooveel goeden raad inhouden, terwijl
het in het stunteligste Engelsch wordt ge
zegd. Hieronder laten wij eenige van zijn
gezegden volgen, die Charlie Chan leiden bij
het opsporen van de misdaad.
Nooit doen: vasteregels, want die zijn
als dronken man, driemaal dwalend om
lantarenpaal en verdrinken in emmer half
vol zuur bier.
Niet gelooven alibi! Oud excuus als sik
van geit. alleen goed om beest bij aan te
pakken!
Niet vlug denken. Snel denken is ach
terpoot van muilezel: schopt altijd achter
uit!
En man kan niet zware olifant dragen.
Vragen maar rustig hulp en geef ook eer
'weg, blijft altijd wel over voor jou!
Kleinigheid óók belangrijk. Man breken
wèl nek over molshoop, nooit over berg
keten.
Wie boos mensch vangen wil, moet zélf
goed zijn. Talent zonder deugd: als kapitaal
zonder eigenaar.
Kalm beginnen. Véél voorspoed nooit
komen, als kleine succes niet komen kan.
Niet praat! Woorden is net zonneschijn:
branden mensch bruin, maar maken hem
niet wijzer.
Nooit eerstedenken: wie gedaan? maat
hoe? Succes is schildpad: gauw kop intrek
en langzaam loop. Toch lang leven als hij
niet haast.
Misdaad is fabrieksgeheim. Goed opge
let hoe ding gemaakt, dan vinden fabrieks
merk achterna
Aldus wijsheid van Charlie Chan en
wij gelooven, dat menigeen er zijn voordeel
mee zal kunnen doen, zelfs al speurt hij
niet naar misdaden.
optreedt, kan iedere bezoeker de rest wel
raden.
Een echte' Wild-West in het bekende
genre.
Het programma opent met twee zeer
interessante journaals, één van Fox Mo-
vietone en één van Polygoon.
REPRISE VAN „DE JANTJES".
Bioscoop Harmonie.
De Hollandsche film, die als eerste destijds
met zulk een groot succes door geheel Ne
derland is getogen, is voor de a.s. week
weer in dit theater te zien en zonder twij
fel zullen velen, diQ haar nog niet zagen en
anderen, die haar gaarne voor een tweede
maal willen aanschouwen, van de thans
geboden gelegenheid gehrujk maken. Men
kent den frisschen, echt-^rqsterdamschen
inhoud van De Jantjes, commentaar lijkt
ons in dit oprfcjit .overbodig.
Een enkel woordje willen we echter nog
schrijven ovey het voorprogramma, dat zoo
met zorg gekozen is. Want na interessant
Paramount-nieuws (o.a. de tocht van de
„Piet Hein" piet het Prinselijk Paar) volgt
een alleraardigste teekenfilm van Popeye
de Sailorman.
Dan is bijzonder te zien en vooral te hoo
ren het spelen van de band van Vincent
Lopez, welk dansorkest o.m. een voortref
felijke „Nola" ten gehoore brengt. Een
uitstekend-bij -stem-zijnde lady-crooner
brengt het grappige comedy-number „Bro-
ken Record".
Het slot van deze hors d'oevre van het
filmmenu vormt de rolprent „Cowboy-sport
op 4 ranchen", waarin men naast fraaie
foto-beelden kan genieten van sportieve
momenten uit het leven der cowboys.
Een opname uit de 20th Century-Fox „Lloyds of London", die binnenkort
hier ter stede zal draaien.