flitsen van f-.' het witte doek., 1 Astaire in zijn nieuwe film „SLAP THAT BASS Wa t maakt Marlène Dietrich zoo onweerstaanbaar Frec ONZE BIOSCOPEN. De wijsheid van Charlie Chan. Een „wetenschappelijke" uitlegging. Geïnspireerd door het rhythme van stampende, zoemende en sissende machines „tapt" Fred Astaire de stalen platen die de vloer van de machinekamer van een grooten oceaanstoomer bedekken als xylophoon gebruikend. Geaccompagneerd door de poetsers, de stokers en de machinisten een koor van bruine „swingers" komt Fred, die in de machinekamer vertoeft, lang zamerhand in extase en creëert zijn „machinedans" op de syncopische harmonieën van Gershwin's „Slap that Bass", een der groote show-nummers uit de RKO Radio film „Shall we dance", welke binnenkort hier ter stede te zien zal zijn. De wetenschap staat voor niets. Steeds verder dringt zij door op ge bieden, die vroeger uitsluitend door het gevoel beheerscht werden en meer en meer tracht men thans de oorzaak dier gevoelens wetenschappelijk te verklaren. Zoo heeft de Engelschman Winston Gor- don, doctor in de psychologie, een diep gaande studie gemaakt over het onder werp: Wat maakt een filmster onweer staanbaar voor het publiek van verschil lende nationaliteiten? Na eerst tot de conclusie gekomen te zijn, dat Marlène Dietrich de vrouw is, die het grootste en meest uitgebreide publiek on der haar bekoring gevangen houdt, geeft dr. Gordon daar thans een verklaring voor. Wat maakt Marlène zoo onweerstaan baar? Er zijn vóór haar vrouwen geweest, die aanbeden en verafgood werden, maar nooit waren er vrouwen, die haar bewon deraars onder alle nationaliteiten der we reld telden, ongeacht rang, stand of sexe. In de psychologie onderscheidt men drie vrouwentypen, waarbij men elke vrouw kan onderbrengen; het moedertype, het liefdetype en het onschuldige jonge meisje. Natuurlijk zijn deze drie typen niet altijd zoo zuiver, dat zij niet iets van een ander type in zich zouden hebben, maar over het algemeen treedt toch één van deze drie zeer geaccentueerd naar voren. Ieder van deze drie typen heeft nu voor een speciaal typeman een eigen bekoring. Maar wanneer er een vrouw komt, die (wat heel zelden voorvalt) een evenredige mengeling van drie typen tegelijk ver toont, dan zullen alle mannen van alle soorten typen zich tot haar aangetrokken gevoelen. Zoo'n vrouw is Marlène Dietrich. Niet alleen innerlijk maar ook uiterlijk toont deze vrouw geen uitgesproken type, en deze verrassende tegenspraken in haar persoon zijn het heele geheim van haar onweerstaanbaarheid. Haar blonde schoonheid doet luchthar tige spontaniteit verwachten, maar haar diepliggende oogen logenstraffen deze verwachting door hun uitdrukking. Mar lène is een blondine met de melancho lische ziel van een brunette. Hoewel ze een Duitsche van geboorte is, kan men haar dit niet aanzien met de eerste oogopslag. Zij zou evengoed uit Europa als Amerika, uit het Noorden als het Zuiden kunnen komen en dit ondefi nieerbare maakt ook, dat vrouwen van al deze streken haar tot hun gemeenschap pelijk ideaal hebben. EIN WALZER AUS WIEN. In Victoria-theater. Het Victoria-theater brengt gedurende de gister begonnen filmweek weder een van die gezellige films, die vroolijke muziek en een amusanten (een eenigszins romanti- schen) tekst tegelijk geven, dus een rol prent die het zeker „doen" zal. De opge wekte lach van het vrij talrijke publiek, dat de voorstelling van gisteravond bij woonde, is daarvoor borg. En geen wonder, waar Magda Schneider en Wolf Albach Retti, die al in verschillende van deze soort films meespeelden, weder de hoofd rollen vervullen. Dat de deze week in Weenen overleden Hollandsche ster Adèle Sandrock (bekend uit tal van Duitsche films) thans ook weer meespeelt en daarin een zeer sympathieke rol vervult, maakt deze Walzer aus Wien nog des te interes santer. Gusti Aigner en Franz Lenhart (resp. Magda Schneider en Wolf Albach—Retti) zijn beide in minder goeden doen geraakt, zoodat zij, de kleindochter van een Hofrat, als gids op een touringcar werkt en hij, de vroegere muziek-onderwijzer, lid wordt van 'n orkest in 'n café waar niemand komt. Toevallig ontmoeten zij elkaar weer en dan brengt zij een gezelschap toeristen naar dat hotel, waar men dan kaarsen brandt om dat de electrische stroom wegens wanbeta ling is afgesneden. De bezoekers vinden deze verlichting romantisch en zij verma ken zich flink. Ondertusschen vertelt Franz aan Gusti hoe hij 'n vroeger door hem gecompoceerden wals in een zangspel heeft verwerkt, omdat hij er geen uitgever voor kon vinden en dat ook daarna nog niemand de risico van uit gifte durfde dragen. Bovendien is er nog haar wereldwijs heid. Ook deze oefent een groote aantrek kingskracht uit op de beide geslachten. Iedere man en iedere vrouw droomt van een „hooge wereld", waarin hij of zij zich met veel gemak en groote wereldwijsheid beweegt, een wereld, die een koude, hoog hartige reactie op diepe gevoelens eischt, een spelen met liefde op min of meer ge- voellooze manier. En weer is het Marlène Dietrich, die zij hierbij tot voorbeeld kun nen nemen. Voordat zij in de Denham Studio's voor Alexander Korda met Robert Donat aan het werk ging voor „Knight without Ar- mour", nam Marlène een lange vacantie, die zij met echtgenoot en dochter in Salz- burg doorbracht en waar men haar kon leeren kennen als ideale echtgenoote en moeder. Dit is de „wetenschappelijke" verklaring voor de charme en bekoring, die Marlène uitoefent op het menschdom en die men weer kan ondergaan in haar nieuwe Uni ted Artists film „Knight without Armour", die door Loet C. Barnstijn in ons land wordt uitgebracht. Harold schrijft. Harold Lloyd gaat, als hij zijn film „Pro fessor, beware" voltooid heeft, korte ver- Harold Lloyd halen voor tijdschriften schrijven. Hij heeft nog een stuk of vijftig ideeën voor films in zijn hoofd dat zij er méér dan de pro ducers kunnen gebruiken. En dus gaat Ha rold ze nu per schrijfmachine aan den man brengen! Om dit zangspel nu gaat- de heele film verder. Alle vrouwelijke listen moeten te baat genomen worden om een uitgever te vinden en daaraan werkt ook Adèle Sandrock (Frau Hofrat) als de grootmoeder van Gusti mee. Zij roept daarbij een oude liefde van veertig jaar geleden te hulp, jaloezietjes worden opgewekt en weer ver nietigd, ep ten slotte gelukt alles wat de dames zich hebben voorgenomen: het zangspel wordt uitgegeven en opgevoerd en Gusti trouwt met Franz. Zooals boven gezegd: er is hartelijk ge lachen om de soms moeilijke situatie, waar in de uitgevers komen die elkaar het zangspel betwisten, evenals om de dom heden die er zoowel door die heeren als door Franz worden begaan en waarin grootmoeder weer opheldering brengt, en om nog verschillende andere scènes meer weerklonk een opgewekte lach. Het een met het ander we hooren tusschen alles door telkens weer den aangenamen wals spelen maakt Ein Walzer aus Wien tot een amusementsfilm van de bovenste plank. Het voorprogramma geeft behalve een uitgebreid journaal met o.a. een aantal foto's van de overdracht van de Piet Hein aan het prinselijk paar een leuke Micky Mous-film en de klucht: „Met muziek ach ter de tralies", waarin een wel wat ideale gevangenis wordt geteekend. GROOTE DWAASHEDEN. City-theater. Een jong meisje heeft talent voor tooneel en een goedige oude gravin treedt als haar beschermengel op en laat haar overkomen van een veilig pensionaat naar Weenen. Er staat een Roode Kruis-zuster aan den trein om het debutantje af te halen, maar het meisje voelt niets voor een Roode Goede raad in bloemrijken vorm. Charlie Chan is ieder weet het de Chineesche Sherlock Holmes, die wijlen Earl Derr Biggers voor ons heeft uitge dacht en opgeschreven in een reeks van bijzonder amusante detective-romans. Die werden natuurlijk ook verfilmd en de 20th Century-Foxfilm, die zich met deze taak belastte, had er buitengewoon veel succes mee. Zóóveel succes zelfs, dat toen Earl Derr Biggers uit dit leven scheidde, de zaken op denzelfden voet werden voortgezet. Ande ren namen nu deze taak over en een goed deel van het honorarium wordt regelmatig aan de weduwe uitgekeerd. Nu is de algemeene ervaring, dat zulke voortzettingen al heel gauw afzakken naar een gedwongen fraaiigheid, waaraan eigen lijk niet zoo heel veel te beleven valt en die steeds onbelangrijker wordt .Dit gevaar, dat natuurlijk óók de Charlie Chan-films be dreigde, is intusschen tot dusver uitge bleven. En dit is voor een belangrijk deel te danken aan den vertolker van de titelrol dezer films: Warner Oland, die van zijn „Ander Ik" méér studie heeft gemaakt, dan in den regel een filmacteur doet. Er is maar één voorbeeld bekend van een filmspeler, die enorm veel studie heeft gemaakt van zijn rol: Otto Gebühr, die tal van malen de fi guur van Frederik den Groote heeft voor gesteld en die zich haast met die historische figuur heeft vereenzelvigd. Warner Oland, die van Zweedsche afkomst is, is de tweede acteur, die opging in zijn onderwerp, die de moeite nam, Chineesch te leeren, de zeden en gebruiken der Zonen van het Hemelsche Rijk te bestudeeren en alles te doen, wat in zijn vermogen lag, om Charlie Chan leven in te blazen. Aan hèm is het dus vooral te danken, dat Kruis-zuster en nog minder voor den dro gen bediende, die eveneens bij den uitgang op wacht staat. Zij wil Weenen leeren ken nen en zoekt den weg naar een hotel waar de portier haar een min of meer berucht cabaret aanraadt om er te gaan dineeren. Wein, Weib und Gesang zijn hier in over vloed aanwezig en er is ook een heerlijke Zigeunerkapelmeester, die zijn oogen dicht doet als hij zijn eigen muziek hoort. Paula maakt hier kennis met een kunstenaar op leeftijd die haar voor een jongedame van de demi monde aanziet, haar champagne laat drinken en dan met haar mee naar haar hotel gaat. Zij is den volgenden morgen hoogst ver baasd als de portier haar vertelt, dat haar ridder verdwenen is, maar zij is door dat alles zoo geschokt, dat zij liever maar weer onder de vleugelen van de moeder-overste terug wil. Natuurlijk verschijnt op het perron de Roode Kruis-zuster, die haar nu herkent en by de gravin brengt en het leven wordt voor haar nog veel gecompliceerder wan neer blijkt, dat de onbekende van den eersten Weenschen avond de door allen verafgoode leeraar van haar tooneelschool is. Deze is verloofd, of doet alsof hij dat is, met een excentrieke journaliste, maar de ware hij Rudolf Forster en de ware Zij, vinden elkander natuurlijk, hoewel er eerst heel wat dramatische scènes noodig zijn om het zoover te laten komen. Forster is in deze film een rustige figuur en Paula Wessely is natuurlijk de ster waarom alles draait en van wier ongekunsteld spel men volop kan genieten. Vooraf gaat veel actueel nieuws in be weegbaar geïllustreerden vorm, een aardige screensong en een fraaie film, waarin bij bekende Hollandsche melodieën de vreug de van de watersport gedemonstreerd wordt. deze regelmatig verschijnende film-serie niet is afgegleden naar een minderwaardig of onbenullig peil, maar levendig gebleken en zelfs opwaarts is gegaan. Maar ook ande re factoren hebben daarop invloed uitge oefend. Zoo heeft de 20th Century-Fox bijv. de geestige figuur van Key Luke (Charlie Chan's zoon) toegevoegd en daardoor de film met een nieuw element verrijkt. En in een andere film in deze rij, „Charlie Chan in de Opera" heeft men hem een formida- balen tegenspeler gegeven: den geheimzin- nigen Boris Karloff, de held uit griezel films als „Frankenstein" en alles wat daarop gevolgd is. Maar in al deze films, ook in de nieuwste „Charlie Chan op de Olympische Spelen" Charlie Chan DE SNELHEIDSDUIVEL en PLICHT VOOR ALLES. Roxy-Theater. De directie brengt haar bezoekers deze week weer twee hoofdnummers, films vol spanning en sensatie, zooa^ trouwens de titels wel doen vermoeden. In „De Snelheidsduivel" krijgt men een bijzonder sensationeel filmwerk te zien uit de motorwereld. Randy Rogers is een zeer bekende rugby-speler in Amerika. Bij zijn laatste match trekt hij zeer de aandacht van de dochter van den motor fabrikant Gale. Zij bezorgt hem een plaats op de fabriek van haar ouders. Schitterend gaan de zaken niet, maar Randy heeft een uitvinding gedaan, die de snelheid der auto's opvoert. Dit zou de opkomst der Gale-fabrieken kunnen zijn, maar altijd loerende vijanden doen Randy's tweede demonstratie mislukken en Randy komt bij de motorbootsport terecht. Daar brengt zijn nieuwe vinding bij de opwindende races het groote succes en moet de dochter van Gale wijken voor de dappere jonge dame, die zoo energiek de mo+mboot kan besturen. Een vlotte, sportieve film met zeer goed spel der hoofdpersonen. Het tweede hoofdnummer met den mooien titel: „Plicht voor alles" voert de toeschouwers naar het Wilde Westen, waar Tom Tyler sheriff is. Deze komt in een zeer lastig parket, als de broer van het meisje, dat hij zoo gaarne zou trouwen, een booswicht blijkt te zijn. Molly meent n.1. dat Tom voor haar alles kan doen. Maar Tom houdt vast aan zijn devies „Plicht voor alles", en eerst na tal van avonturen ziet Molly in, dat Tom gelijk heeft, en als hij dan aan 't slot als redder blijft de hoofdfiguur zichzelf gelijk: het eeuwig hoffelijk Chineesje met zijn bloem rijke taal en zijn ontelbare spreekwoorden, die zooveel goeden raad inhouden, terwijl het in het stunteligste Engelsch wordt ge zegd. Hieronder laten wij eenige van zijn gezegden volgen, die Charlie Chan leiden bij het opsporen van de misdaad. Nooit doen: vasteregels, want die zijn als dronken man, driemaal dwalend om lantarenpaal en verdrinken in emmer half vol zuur bier. Niet gelooven alibi! Oud excuus als sik van geit. alleen goed om beest bij aan te pakken! Niet vlug denken. Snel denken is ach terpoot van muilezel: schopt altijd achter uit! En man kan niet zware olifant dragen. Vragen maar rustig hulp en geef ook eer 'weg, blijft altijd wel over voor jou! Kleinigheid óók belangrijk. Man breken wèl nek over molshoop, nooit over berg keten. Wie boos mensch vangen wil, moet zélf goed zijn. Talent zonder deugd: als kapitaal zonder eigenaar. Kalm beginnen. Véél voorspoed nooit komen, als kleine succes niet komen kan. Niet praat! Woorden is net zonneschijn: branden mensch bruin, maar maken hem niet wijzer. Nooit eerstedenken: wie gedaan? maat hoe? Succes is schildpad: gauw kop intrek en langzaam loop. Toch lang leven als hij niet haast. Misdaad is fabrieksgeheim. Goed opge let hoe ding gemaakt, dan vinden fabrieks merk achterna Aldus wijsheid van Charlie Chan en wij gelooven, dat menigeen er zijn voordeel mee zal kunnen doen, zelfs al speurt hij niet naar misdaden. optreedt, kan iedere bezoeker de rest wel raden. Een echte' Wild-West in het bekende genre. Het programma opent met twee zeer interessante journaals, één van Fox Mo- vietone en één van Polygoon. REPRISE VAN „DE JANTJES". Bioscoop Harmonie. De Hollandsche film, die als eerste destijds met zulk een groot succes door geheel Ne derland is getogen, is voor de a.s. week weer in dit theater te zien en zonder twij fel zullen velen, diQ haar nog niet zagen en anderen, die haar gaarne voor een tweede maal willen aanschouwen, van de thans geboden gelegenheid gehrujk maken. Men kent den frisschen, echt-^rqsterdamschen inhoud van De Jantjes, commentaar lijkt ons in dit oprfcjit .overbodig. Een enkel woordje willen we echter nog schrijven ovey het voorprogramma, dat zoo met zorg gekozen is. Want na interessant Paramount-nieuws (o.a. de tocht van de „Piet Hein" piet het Prinselijk Paar) volgt een alleraardigste teekenfilm van Popeye de Sailorman. Dan is bijzonder te zien en vooral te hoo ren het spelen van de band van Vincent Lopez, welk dansorkest o.m. een voortref felijke „Nola" ten gehoore brengt. Een uitstekend-bij -stem-zijnde lady-crooner brengt het grappige comedy-number „Bro- ken Record". Het slot van deze hors d'oevre van het filmmenu vormt de rolprent „Cowboy-sport op 4 ranchen", waarin men naast fraaie foto-beelden kan genieten van sportieve momenten uit het leven der cowboys. Een opname uit de 20th Century-Fox „Lloyds of London", die binnenkort hier ter stede zal draaien.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1937 | | pagina 8