HET GA U GOED!
Alcmaric's initialen.
HOGE-BOOH-TRIBUNES
ALCMARIA-VICTRIX
VEERTIG JAAR.
Alcmaria's geboorte
DERDE BLAD
Aan het vrien-
delijk verzoek
van uw sport-
redacteur, om
een bijdrage te
leveren ter ge-
legenheid van
het a.s. 40-{jarig
bestaan van ons
„Alcmaria - Vic-
trix", de oudste
club in Noord-
holland benoor-
den het IJ, vol-
doe ik gaarne.
Alcmaria doet bij
mij steeds weer
jeugdherinneringera wakker roepen en dat
zal in den loop der jaren altijd wel zoo
biijven. En zou ik als oud-voorzitter achter
mogen biijven, nu het onze club betreft?!
Herinneringen zijn er vele en als ik zoo
het een en ander de revue laat passeeren,
dan denk ik allereerst aan het jaar 1908,
het jaar, waarin Alcmaria met de Alk-
maarsche voetbalvereeniging A. V. V.
vereenigd werd. Toen kwam de nieuwe
naam: V. A. V. Alcmaria Victrix.
Het ging met Alcmaria als met een oud
gebouw: hoewel uiterlijk nog sterk ge-
noeg, moesten er herstellingen en ver-
nieuwingen komen, om het ,,Eeradracht
maakt macht" te bereiken.
De A. V. V.
Op den 12den Februari 1904 werd de
Alkmaarsche voetbalvereeniging A. V. V.
opgericht. Het was een club van jongers
en ze had dan ook alle eigenschappen van
zoo'n jongensclub. Zoo moest er een kleine
bal gekocht worden van opgespaarde gel-
den! Maar dat was niet voldoende: we
wilden „echt" voetballen en met een
„echten" bal trappen Er werd dus een
inteekenlijst gemaakt en we gingen bij
bekende ingezetenen rond.
Dat de ndeuwe „echte" bal er kwam,
behoef ik eigenlijk niet te vertellen, want
in Alkmaar's veste klopte menig warm
hart voor de jongens, die zoo spontaan
met hun wenschen voor den dag kwamen!
En welk een beteekenis heeft dat jon-
gensclubje gekregen! A. V. V. groeide door
het enthousiasme der jeugd en Alcmaria,
de groote club, ging geleidelijk achteruit.
Zoodat op een gegeven oogenblik het
groote Alcmaria steun moest zoeken bij
het kleine A. V. V.
Er moest een fusie komen! Op 16 Sep
tember 1908 werd deze fusie een feit en
vanaf dien tijd bestaat de Vereenigde Alk
maarsche Voetbalvereeniging Alcmaria
Victrix, de club, die tot den huidigen dag
haar beste krachten heeft gegeven in de
tweede klasse van den K.N.V.B., de club
die in den loop der jaren vele ups and
downs heeft meegemaakt.
Dat een mensch 40 jaar wordt, is geen
bizonder feit, maar dat een club, een voet-
balclub, haar veertigjarig bestaan mag
vieren, is wel iets bizonders. Met deze
veertig jaren is een mijlpaal bereikt, die
voor een voetbalvereeniging van zeer
groote beteekenis is.
Wat al strijd is er gestreden! Wat een
hoofdbreken heeft het bestuur gehad!
Welk een vaste wil om te slagen is er
noodig geweest, om dit achtste lustrum te
beleven.
Doch bovenal: welk een kracht en welk
een clubliefde moet er geweest zijn, om
een vereeniging 40 jaren in stand te
houden.
Werd niet 30 jaar geleden, bij het 10-
jarig bestaan, een vaandel overhandigd bij
monde van mej. Lubbe?
Schreef niet op 4 December 1912 een
donateur na den wedstrijd Alcmaria
Hercules in de Alkmaarsche Courant:
„Waar moet het heen? Van de negen ge-
speelde wedstrijden zeven verloren en
twee gewonnen. Waar ligt de oorzaak? Ik
doe dan ook namens vele donateurs een
beroep op de clubliefde der oud-spelers,
dat zij Alcmaria helpen om van de onder-
ste plaats verschoond te biijven."
Laten we even memoreeren, dat op 13
April 1913 de Alcmaria-beker door de
bekercommissie aan het bestuur van
Alcmaria werd overhandigd. Wat een
prettige uren heeft deze commissie het
voetballievend publiek verschaft! De
waarde ervan zou ik willen samenvatten
in de woorden:
„En reken d' uitslag niet
maar tell' het doel alleen,"
En werd 16 Mei 1915 op de bovenzaal
van de Unie niet het kampioenschap ge-
vierd, direct na den wedstrijd Alcmaria
W. F. C.? Van de zestien wedstrijden wer-
den er slechts twee verloren.
Ik zie nog aan oude veteranen den
grooten krans met rood-witte kleuren
overhandigen namens de Alkmaarsche
voetballiefhebbers als hulde aan het elftal.
Toen kwam de clubliefde wel duidelijk
tot uiting: clubliefde saamhoorigheid
een groote familie neen, een groot
gezin!
Alcmaria kampioen! We moeten even
den stand noteeren, voor den wedstrijd
AlcmariaW. F. C.:
Alcmaria 15 gesp. 26 punt, doelp. 6512
W. F. C. 15 gesp. 24 punt, doelp. 4212
En de beslissende wedstrijd eindigde in
een 11 gelijk spel!
Eere-namen.
Hoeveel spelers heeft Alcmaria niet zien
komen en gaan! Hoeveel bestuursleden,
die hun beste krachten gegeven hebben,
behooren thans niet tot de veteranen. Ik
schrijf: J. Bossert, Jur Hoek, Jan de Wit,
M. Lutterot, Steven Boelmans ter Spill,
M. Olie, D. de Vries, J. Ansingh, H. Stik-
kel, Fortuin en Peereboom. En er zijn er
nog zoo heel velen, die mij niet direct
te binnen schieten.
Als men den leeftijd der jeugd in aan-
merking neemt, dan moet men, gezien het
groote enthousiasme dat er van voetbal
uitgaat, toch zeker togeven dat er voor
die jeugd een groote aantrekkelijkheid
schuilt in het mooie voetbalspel.
De voetbalsport ;s een sport van snel
handelen en energiek optreden. Men moet
ieder oogenblik op zijn qui-vive zijn, snel
en precies den geheelen toestand over-
zien, kloek een besluit nemen en hande-
lend optreden.
Zijn dat geen factoren van het grootste
nut in de huidige maatschappii?
De voetbalsport doet nog meer!
Ze leert den jongens zich schikken in
geleden verliezen, ze verkondigt haar
reeds in de jeugd, dat het niet altijd voor
den wind gaat en ze leert haar reeds vroeg
om de later komende teleurstellingen
met gelatenheid te dragen.
Ouders, gij alien wilt toch, dat uw kin-
deren zullen opgroeien tot lichamelijk en
geestelijk flinke menschen?
Ouders, laat uwe jongens voetballen in-
dien hun gestel hiervoor geschikt is, want
gij verschaft hun daardoor een gelukkige
jeugd.
Laat ik besluiten met den wensch dat
onze club Alcmaria Victrix het spel blijve
spelen om de sport zelve en dat zij haar
naam als faire tegenstander blijft hoog
houden, alsmede dat de leden als een man
hun bestuur mogen steunen tot het welzijn
van Alcmaria Victrix en hare vele trouwe
vrienden.
G. SCALE,
Oud-voorzitter.
Hilversum, December 1937.
\-
Toen het derde kampioen
werd
Thans mogen wij het woord geven
aan den heer Z. v. Arnhem, directeur
der Amsterdamsche Bank te Deven-
ter, die Alcmaria's kleuren tot 1910
hoog hield.
Hij schrijft dan:
Joppe, 27 November 1937.
„Carpe Diem."
Met Uw rondschrijven van 15 dezer,
verzoekt U mij een bijdrage te willen
verstrekken voor het jubileumnummer
van Uw blad ter gelegenheid van het 40-
jarig bestaan van onze oude voetbalclub
Alcmaria Victrix."
Zeer gaarne wil ik daaraan gevolg
geven, in de hoop, dat oude herinneringen
bij mijn oud-medespelers wakker geroepen
zullen worden.
Alvorens dit echter te doen, wil ik
eerst beginnen het bestuur en de leden
van Alcmaria van harte geluk te
wenschen met het 40-jarig bestaan
van hun club.
Ik wil het dan
IE niet hebben over
periode,
genoegen had in
het eerste elftal
,v. waarin
te moSen rnede-
spelen, doch den
tijd eens naar
i!f!, 4' I voren bren-
1113 gen, waarin het
llll derde elftal
kampioen werd
van de tweede
klas van den
Noord Holland-
schen Voetbal-
bond.
het
meen ik, in
seizoen
Dit was
1908/1909.
Ik had het genoegen captain te zijn
van dit elftal, waarin de saamhoorigheid
zoo groot was, dat voor het medespelen
met het tweede elftal geen animo bestond,
indien het „derde" een match had.
Als ik mij goed herinner, werd het elf
tal in hoofdzaak gevormd door de volgen-
cIg spelers, t. w
Hein en Wim Meelenbrink, Nic. Koning,
Chris Kors, Alex :n Bercus Faatsen, Jaap
v. d. Berg, Piet de Booy, Chris de Frenne,
Joop Schouten, Marinus Lutterot, Georg
Scale, mijzelf enz., waarvan helaas eenigen
niet meer zijn.
(Excuseer het vermelden der jor.gens-
namen, doch dit past beter in den tijd,
waarin wij ons thans even verplaatsen.)
Vanzelfsprekend speelden wij eenige
keeren tegen clubs in Amsterdam, waar
van de wedstrijdem tegen „V. V. V." in het
Spaarndammerkwartier steeds het meest
aantrekkelijk waren. Na afloop van het
spel vond dan een gezellig samenzijn
plaats.
Een 60 overwinning op deze club
bracht ons dichter bij het kampioenschap.
Tegen Z. F. C. Ill werd op ons eigen
terrein de beslissingswedstrijd gespeeld.
Zooals bij de wedstrijden van ons elftal
steeds het geval was, was ook op dezen
dag veel publiek aanwezig welk een
verschil bij thans als een lager elftal
speelt en dank zij het voortreffelijk
fungeeren als grensrechter van Steven
Boelmans ter Spill, werd ons de over-
winning door een doelpunt uit een penalty.
Bij den promotiewedstrijd moest Z. F.
C. II zelfs met 91 het onderspit delven.
Het is werkelijk een seizoen geworden
dat mij steeds is bijgebleven.
Volgaarne denk ik verder nog aan de
gezellige voetbaluurtjes na schooltijd, tus-
schen vier uur en half zes, de reiinies in
den winkel van mevrouw de Frenne en
het oefenen op de „Krocht", waar meer
in zand dan op gras gespeeld werd, doch
waar de gezelligheid steeds hoogtij vierde.
Als lezer van het „Alcmaria Nieuws"
blijf ik nog steeds op de hoogte van de
verrichtingen van mijn oude club.
Ik hoop van harte, dat het „Alcmaria"
in de komende tijden goed zal biijven gaan,
dat hare goede clubgeest volgens oude
traditie steeds gehandhaafd moge biijven
en zij er uiteindelijk in zal slagen het eer-
steklasseschap te bereiken.
Z. VAN ARNHEM,
lid tot 1910.
(Vereenvoudigde spelling).
Mijn allereer
ste kennismaking
met Alcmaria
kan ik niet meer
op een datum
vaststellen. Wel
staat me de
plaats helder
voor de geest.
Deze was een
der bomen aan
de Zander sloot
waar ik inge-
klommen was
met mijn Zon-
dagse pak aan
en waaruit het
mogelyk was een gehele wedstrijd te vol
gen. Het enige wat je ervan overhield was
een paar voeten waar je nauwelijks op
lopen kon na afloop der wedst.-ijd, zo
pijnlijk en vermoeiend waren ze van het
staan op een wankele tak. Zitten waagde
je niet. De sporen ervan zouden al te
duidelijk zichtbaar zijn. Het klimmen was
toch reeds een voorzichtig werkje, maar
dat was veilig te doen, de takkengroepe-
ring was gunstig voor jongensvoeten.
Maar zitten, neen, daar za'ten gevaarlijke
konsekwenties aan vast. Trouwens ik was
de enige niet. Bij trossen hingen de jon
gens in de bomen en we juichten wat we
konden als Alcmaria een doelpunt scoorde
en leden met verslagen gezichten als de
tegenpartij succes had of vooral als de
wedstrijd voor de thuisclub verloren ging
Hoe lang zal dat geleden zijn? Een
kleine dertig jaar ongeveer. Zal Alcmaria
ooit een stelletje enthousiaster supporters
hebben gehad dan de toeschouwertjes der
geimproviseerde staantribunes aan de
Zandersloot? Later proclameerden de
jeugdige bewoners van Prins-Hendrik en
Toussaintstraat de openbare weg tot voet-
balveld en hielden we luidruchtige wed
strijden achter een versleten tennisbal.
Dan werd er „gepoot" om de elftallen te
formeren. „Elftallen" die meestal uit meer
dan twintig spelers bestonden en waarin
ook „dames" uitkwamen.
Van positiespel was minder, van indivi-
dueel spel meer sprake en na afloop der
match werden de schoenen zorgvuldig
schoon gepoetst om de schaaf- en slijt-
plekken voor de respectievelijke ouders te
verbergen. Een enkele maal lukte dat ook
wel. Nog weer later speelden we op de
Krocht en ik herinner mij daar voor het
eerst Bossie ontmoet te hebben, die mij
toen al lelijk in de luren legde met zijn
onnavolgbaar snel en kwiek gegochel met
bal en spelers. De bezitters van voetbal-
schoenen, (een zeldzaamheid in die dagen)
deelden hun paar in linker en rechter en
stonden naar behoefte en positie een helft
af.
Ik herinner mij Seer goed de voetbal
club Holland, die een veld tegenover de
Krocht „bewoonde" en waar, als ik me
goed herinner, Jok Doeschot zijn eerste
triomphen vierde. En groot was het mede-
leven als de twede klasser Alcmaria tegen
de derde klasser Holland eens te velde
trok enklop kreeg. Toen bestond er
ook nog een goed cadetten-elftal.
Nog weer later bestond er een club „Go
Ahead", waar Jan Elfring en Vasbinder
een rol van gewicht speelden. Jan Elfring
was een klassegenoqt van de Handels-
school. Slechts het pad tussen de banken
scheidde ons van elkaar en de onmiddel-
lijke buur was Bram Elte, de huidige re-
dactie-secretaris van „Alcmaria-Nieuws."
In ons school-elftal was Jan een
crack, naast figuren als Daantje Temgber-
gen en Cremer, maar dat zij-n figuren, die
later in Alcmaria geen plaats bezetten
konden, omdat ze slechts hun schooltijd in
de oude veste doorbrachten. Dat waren
evenementen, de schoolwedstrijden.
Het „Gym", H.B.S. en de Handels-
school, kampten om de eerste prijs en als
ik me zonder chauvindsme goed herinner
was de Handelsschool menigmaal de over-
winnaar.
Maar steviger contact met Alcmaria,
waarin ik overigens zelf nooit gespeeld
heb, volgde toen de Zweedijken in m'n
gezichtskring kwamen en ik met George,
die toemmaals in het twede uitkwam, een
stevige vriendsehan sloot.
Daar waren Jan en Dirk, George en
Hanne en voor zijn vertrek naar Indie ook
Wim, die vermaarde voetballers in Alc
maria waren.
Heeft het eerste elftal niet eens een
voorhoede gehad van louter Zweedijken?
In die dagen werd ik uitgenodigd het
redactie-secretariaat van het op te richten
clubblad waar te nemen en zo vergader-
den we in het gastvrij huis van Lutterot
in de Toussaintstraat.
Het blad verscheen en bloeide, maar
mijn vertrek naar Amsterdam sloot een
voldoende contact met de redactie uit en
zo ruimde ik mijn plaats en trad Bram
Elte op, wiens hoofdartikelen en histori-
sche beschouwingen immer getuigden van
een vaardige joumalistieke pen, en die
niet moede werd oude getrouwe vrienden
aan te porren kopy voor het clubblad te
leveren.
En tans leef ik van uit de verte mee.
Het Alcmaria Nieuws en het Maandag-
ochtendblad zijn de voornaamste bronnen
waaruit ik mij op de hoogte stel van de
gang van zaken en de stand van het oude
Alcmaria Victrix.
En zo nu en dan correspondeer ik met
Bram Elte, die op een buitengewone wijze
de kunst verstaat het contact met de oude
Alcmarianen te bewaren en te versterken.
En nu Alcmaria op een veertigjarige
staat van dienst kan terug blikken wens ik
haar het allerbeste toe en het succes van
een kampioenschap met een intrede in de
zo lang begeerde eerste klasse, waarvoor
in het verleden dikwijls zulke ernstige
pogingen zijn gedaan.
JAN H. DE GROOT.
Nu uwe redactie de gelukkige en zeer te
waardeeren gedachte heeft gehad, ter
gelegenheid vara het 40-jarig bestaan
onzer vereeniging een extra bijvoegsel
aan deze gebeurtenis te wijden, en mij, als
voorzitter, ook heeft verzocht daarin een
enkel woord te schrijven, wil ik gaarne
aan dit verzoek gevolg geven.
Is er reden om dit jubileum eenigszins
feestelijk te herdenken? Naar mijn over-
tuiging, zeer zeker! Natuurlijk zijn er
Nurksen, die als eenig uitgaragspunt
slechts zien het feit, dat kmaria er toch
maar niet in is geslaagd het eersteklasser-
schap te behalen en haar dus als eeuwige
tweedeklasser bestempelen. Doch ik meen,
dat men dit feit hierbij vergetende, dat
men In al die jaren toch ook niet gedegra-
deerd is naar een lagere afdeeling niet
zoo hoog mag aanslaan om daaruit te
concludeeren, dat er allerminst reden is
voor feestvreugde. IntegerJdeel, men heeft
in den loop der jaren talrijke moeilijk-
heden moeten overwinnen en hiermede be-
doel ik niet alleen de financieele, die on®
tal van minder aangename oogenblikken
hebben bezorgd.
Voeg hierbij alle andere moeilijkheden,
die nu eenmaal in geen enkele vereeniging
ontbreken en zeer zeker niet bij een
voetbalvereeniging (met ruim 200 leden)
die voor het grootste deel uit jor.gere leden
bestaat doch die gelukkig niet al te
groote sohade hebben veroorzaakt dan
is er naar mijn overtuiging alle aanlei-
ding om het 40-jarig bestaan eenigszins
feestelijk te herdenken.
Ik zelf heb maar een negental jaren het
genoegen gehad de ups en downs mede te
mogen maken, waarvan de laatste twee
jaar daartoe aangezocht door het bestuur,
als voorzitter, en ik durf met trots gewa-
gen van de zeer prettige verstandhouding,
die er tusschen bestuur, diverse commis-
sies en leden heerscht en den zeer goeden
geest die ira onze vereeniging aanwezig is.
Ondanks verschil van opvatting in po-
litiek en godsdienstig opzicht, respecteert
men ten voile elkaars overtuiging en
wordt er angstvallig voor gewaakt, elkaar
niet te kwetsen of te krenken, omdat men
elkaar wenseht te zien als sportvrienden.
Ik voel my verplicht op deze plaats myn
hartelijken welgemeenden dank te brengen
aan al mijn voorgangers, die er in zijn ge
slaagd vara Alcmaria te maken een voor
ieder sportbeoefenend en -minnend Alk-
maarder een werkelijk voor ieder toegan-
kelijke vereeniging Inderdaad, daar is
voor ieder Alkmaarder plaats in onze
gelederen.
Daarvan getuigen ook de duizenden
trouwe Alemaria-aanhangers, die in com-
petitie-tijd hun vereeniging trouw terzyde
staan en volledig met de prestaties van
onze withemden meeleven.
Alles bij elkaar dus voldoende aanleiding
om het 40-jarig bestaan van onze Alk
maarsche voetbalvereeniging Alcmaria
Victrix in gepaste bescheiden feeststem-
mirag te vieren.
Natuurlijk leeft in ons alien het stil ver-
langen nog eens het zoozeer begeerde
eersteklasserschap te mogen beleven, doch
de prestaties van een eerste elftal bepalen
niet uitsluitend de beteekenis van een
vereeniging. Een innerlijk gezonde tweede
klasser gaat naar mijn inzicht ver uit
boven een eersteklasser, die in zichzelf
verdeeld en daardoor ongezond is.
Ik hoop, dat Alcmaria nog jarenlang in
staat zal worden gesteld hier ira Alkmaar
en omgeving de voetbalsport te biijven
beoefenen en daardoor mede zal populari-
seeren, terwijl zij haar taak als oudste
vereeniging hier ter plaatse op even waar-
dige wijze zal biijven vervullen als in de
afgeloopen periode het geval is geweest.
Straks, mede onder de rieuwe vlag van
den K.N.V.B., die haar 8 Januari a.s. zal
worden aangeboden.
Met vol vertrouwen de toekomst tege-
moet.
Alkmaar, December 1937.
T. BONSEMA, voorzitter.
Aan uwe uitnoodiging iets uit mijn her
inneringen over Alcmaria Victrix op te
diepen wil ik gaarne gevolg geven.
Over wedstrijden en andere speelherin-
neriragen is bij vorige jubilea reeds zooveel
opgehaald dat zulks niet meer zal interest
seeren.
Toch is er een onderwerp, dat tot dus-
verre door geen ander inzender is aange-
roerd, n.L het ontstaan van deze vereeni
ging.
In den tegenwoordigen tijd is het Be
stuur van elke sportvereeniging er op uit
jongere leden tot zich te trekken, op te
leiden, hun lust voor de sport aan te wak-
keren, kortom, alles in het werk te stellen
om steeds jong bloed aan het in wedstrij
den uitkomend spelersmateriaal toe te
voegen, reservespelers voorradig te houden
en aldus uit de groote keuze van spelers
het spelpeil te verhoogen.
Het doet wel even vreemd aan bij het
40-jarig jubileum van Alcmaria Victrix
in herinnering te brengen dat deze voet
balvereeniging eigenlijk tot stand is ge-
komen door den drang van oudere spelers
van een bestaande voetbalclub, juist om
hun begeerte niet meer genoodzaakt te zijn
op hun onderlinge wedstrijden met jonge-
ren te moeten samenspelen.
Indertijd, voor 1898, hadden wij hier ter
stede de voetbal- en cricketclub „Always
Forward", voor het meerendeel gevormd
uit de hoogere klassen der R.H.B.S. Het
aantal leden schat ik op ongeveer 16 a 20.
Men speelde op het veld achter de ge-
vangenis.
Door het kijken naar het spel ontstond
er eveneens animo onder ons, jongens
van de lagere school, die met hun zevenen
in 1896 de voetbalclub „Excelsior" op-
richtten. Ik herinner mij o.a. de beide jon
gens van Trotsenburg, Wim Mesman,
Kees Boeke, een der Schouten's. Wij
speelden op het kleine veldje naast de
Kattenberg, waartoe wij vergunning aan
den heer Jhr. Mr. P. van Foreest hadden
gevraagd. Al spoedig verdubbelde zich ons
ledental.
Het was telkens een heele tippel en
reeds het volgende jaar hadden wij toe-
nadering gezocnt tot ..Always Forward",
waarin onze oudere broers speelden. Het
gevolg was dat wij als juniores in deze
vereeniging werden aangenomen.
In een kleine club als A. F. toen was,
waren er op de speeldagen amper jongens
genoeg voor het vormen van twee elftal
len, zoodat men wel verplicht was groot
en klein door elkander op te stellen.
De oude leden van A. F. hadden even-
wel er gauw genoeg van steeds te moeten
samenspelen met die hummels van twaalf
en dertien jaar, waarover zij als het ware
telkens struikelden. Er ontstor.d een onte-
vrederaheid, die zich ten slotte uitte in den
wensch een afzonderlijke club te stichten,
waar die broekjes buiten gehouden kon
den worden.
Deze plannen rijpten in December 1897
en hadden tot resultaat dat tot oprichting
van een nieuwe voetbalvereeniging „Alc-
maria Victrix" werd besloten. Door onze
coranecties met de oudere leden werden
Kees Boeke en ik als eenige juniores tege-
lijkertijd in de nieuwe vereeniging opge-
nomen.
„Always Forward" had hierdoor min-
stens 2/3 van het ledental verloren. Daar
het voetbalveld achter de gevangenis
tevens door de nieuwe vereeniging vanaf
1 Jan. 1898 was gehuurd, had A. F. over
dat veld geen beschikking meer en bleef
men nog eenigen tijd dan hier, dan daar
spelen.
Na verloop van een a twee jaren, nadat
weer de oudste leden van Alcmaria
Victrix na hun eindexamen uit Alkmaar
waren verdwenen en het verschil in jaren
en in lengte niet meer zoo groot was, tra-
den ook de overgeblevenen tot „Alcmaria
Victrix" toe.
Als lid van A. F. had ik ira de zomer-
maanden steeds met veel plezier cricket
gespeeld. Het kan mij nog altijd spijten,
dat „Alcmaria Victrix" deze sport niet in
haar werkprogramma had opgenomen en
wij hier ter stede van dat mooie spel
verstoken bleven.
Uit den aard der zaak is deze voorge-
schiedenis slechts weinigen bekend. Ter
gelegenheid van het 40-jarig jubileum
meen ik evenwel deze feiten aan de ver-
getelheid te mogen ontrukken.
Laat ik eindigen met den wensch, dat
„Alcmaria Victrix" in het tiental jaren,
dat haar nog scheidt van haar gouden
jubileum, zich verdienstelijk in de tweede
klasse van den den Voetbalbond zal weten
te handhaven en daarin in 1948 een fraaie
plaats moge innemen.
M. ALB. DE LANGE.
Zeventien larage jaren heb ik het groote
genoegen gehad deel te mogen uitmaken
van het Alcmaria-bestuur en zooals
de lezer zal begrijpen, heb ik veel lief,
helaas ook veel leed, meegemaakt. Een
feit is echter, dat men onaangenaamheden
al spoedig tracht te vergeten en gaarne
terugdenkt aan't goede.
Onwillekeurig denk ik dara terug aan de
steeds zoo uitmuntende verstandhouding
tusschen de bestuursleden onderling,
waardoor tevens het feit verklaard wordt,
dat ik de vele werkzaamheden, gedaan
voor ons Alcmaria, steeds met de grootste
animo heb verricht.
Naast wedstrijden, welke meer en meer
als ,,uitdagen" zijn te beschouwen, ik noem
o.a. Brussel, Antwerpen en niet te vergeten
de heerlijke tocht met de adspiranten en
junioren naar Sneek) zijn er wel wed
strijden geweest die het hart van elken
Alcmariaan sneller hebben doen kloppen.
Zij die den wedstrijd „uit" tegen Hortus
hebben gezien, kunnen hier terdege van
meepraten, o.a. de heeren Doeschot, K. v.
d. Pol en M. Olie. De gedekte tafel in
Alkmaarmochten we voorbijgaan!
Ook de beslissingswedstrijd H. R. C.
Alcmaria, op 't E. D. O. terrein gespeeld,
heeft mij en zoovelen anderen, menige be-
nauwde oogenblikken bezorgd, gelukkig
echter was dien bewusten dag om kwart
voor vier de pijn geweken en waren we
behouden voor de 2e klas. e
Als ik nog een figuurlijk greep doe uit
mijn „Alcmaria-herinneringen" dan denk
ik in de eerste plaats terub aan een avond
welke ik als de mooiste in my'n voetbal-
loopbaan beschouw. 't Was, toen wy by
elkander warera gekomen om een myner
grotoste vrienden, dn heer Lutterot, te
huidigen met zijn 25-jarig Alcmari-
lidmaatschap.
Niet alleen mij, maar zeer velen was het
een voorrecht dat ik den heer Lutterot een
radio-toestel mocht aanbieden, waarvoor
de gelden op de meest spontane wijze door
de leden was bijeengebracht.
Nog klinken mij de dankbare woorden
van den heer Lutterot in de ooren: „Vriend
de Haas, Alcmarianen, ik heb veel ge
geven aan Alcmaria, maar ik heb veel
meer terugontvangen in der vorm van
vriendschap."
Deze woorden, 't overdenken zeker
waard, moge een iedere Alcmariaan bjj-
blijven en dan kan het nie+ anders of we
hebben een kerngezond Alcmaria-Victrbc
met een mooie toekomst.
Alcmarianen, de beste wenschen met de
herdenking van Uw 40-jarig jubileum
vergezelle U.
Het ga U goed!
J. H. DE HAAS.
3
waarin ik het