WITTE ?ijr die zich om ^ireta f^arbo verkocht C RUDYARD KIPLING'S ROMAN ..CAPTAINS COURAGEOUS" VERFILMD. Tien jaar in het donker geleefd, omdat zij niet meer mocht bestaan. löiHi' ONZE BIOSCOPEN. oooooooooooooooooooooooooooooooo Het leven op de visacherstrawler» op het celluloid vastgelegd. „STORM DUIVELS". De beeltenis van CATHRINE SERGAVA, die het zegel van een lilmcomplot verbrak en uit de schaduw van Greta Garbo wegvluchtte 11 Na tien jaar begraven te zijn ge weest is Cathrine Sergava, een beeld schoone blondine, die naar Hollywood was gekomen om haar geluk by de film te probeeren, uit den doode her rezen. En nu is pas uitgekomen, dat zij zich had geleend voor een onmoge lijke transactie: zy had tien jaar in volstrekte eenzaamheid moeten leven ver van de wereld, zonder eenig con tact met haar medemenschen. Pas als de duisternis gevallen was, mocht zy zich op straat vertoonen, doch dan nog altijd gesluierd, opdat zij niet zou worden herkend. Daar was een speciale reden voor. Bijna heeft zy het tien jaar volge houden. Even voor het contract af liep en zou worden vernieuwd, ont trok zij zich aan haar verplichtingen en zy vluchtte de wyde wereld in, de vryheid tegemoet. Tien jaar levend dood. Zij had zich het leven/ wèl anders voor gesteld toen zij tien jaar geleden naar Hollywood trok. Zij wilde filmster wor den en zij had goede introducties. Doch niet alleen introducties, ook speeltalent, en een bijzonder boeiend, klassiek gelaat, dat vrij veel gelijkenis vertoonde met het fijnbesneden masker van/ Greta Garbo. Zij had dezelfde spleen in haar oogen, de zelfde geslotenheid om den mond, dezelf de welving van de neusvleugels, dezelf de golf in het blonde haar, hetzelfde pos tuur, denzelfden gang en eendere gebaren weemoedig, maar plastisch, zuiver en ex pressief. Greta Garbo, hoewel reeds in Scandina vië onder de regie van Maurits Stiller een ster, stond pas aani het begin van haar Amerikaansche carrière. Zij had bij de Metro Goldwyn contract geteekend. Groo- te dingen verdien van haar verwacht en haar gage was daarmee recht-evenredig. In die dagen kwam Cathrine Sergava naar Hollywood, de stad, waar al zooveel droomen in vervulling gingen, maar waar nog veel meer illusies ten grave werden gedragen. Cathrine Sergava kwam bij de talen ten-jagers van de Metro Goldwyn terecht en hoopte, dat zij zou worden ontdekt. Zij werd ontdekt: als dubbelgangster van Greta Garbo. Maar in den roem van Greta Garbo waren kapitalen gestoken en ten koste van wat ook moest elk aanbod van nieuwe Garbo's op de beurs van het filmspel worden vermeden, want elke vermeerdering van aanbod zou onherroe pelijk een daling van den koers der Zweedsche madonna tengevolge hebben. Greta Garbo bedreigd. De concurreerende filmproducenten zou den zich niet ontzien, het menschdom van de illusie te berooven, dat Greta Garbo een geschenk des hemels is, waarmee de we reld slecht® ééns in de vijftig jaar wordt verrast. Cathrine Sergava moest dus verdwijnen. Er was geen andere mogelijkheid. Maar zij zou zich duur verkoopen. Met vrouwelijke gevatheid berekende zij snel, dat een ge- depreciëerde Garbo nog altijd een ster- salaris waard is. Zy bedong dus 750 dollar per week en kreeg ze. Voorloopig werd een contract opgemaakt voor tien jaar. Toen sluiterde zij zich en aanvaardde Vrij willig haar verbanning, verbrak alle ver bindingen met de wereld, leefde als een kluizenares in de buurt van Hollywood, inde elke week haar chèque en genoot van het accres van haar overgespaard geld Want er was natuurlijk geen sprake van, dat zy uitgaf wat zij verdiende. Zy had er geen gelegenheid voor, want in het con tract stond nauwkeurig omschreven hoe sober zij moest leven om toch vooral niet de aandacht te trekken. Wurgende eenzaamheid, In den beginne viel de eenzaamheid haar mee. Maar op den duur begon zy te voe len, wat zij miste: alles wat een vrouw met temperament behoeft om gelukkig te zijn. Zij trachtte zooveel mogelijk te ver geten, dat zij een tweede Greta Garbo had kunnen zijn. Zij beeldde zich de rol in vam een tren rende oorlogsweduwe zonder belangstel ling voor de wereld, maar het werd steeds moeilijker, de eenzaamheid te doorstaan Zij kon den lust niet weerstaan, nu en dan een bioscoop binnen te glippen en dan trokken de films van Greta Garbo haar met magnetische kracht. Gesluierd viel zij niet op in de massa en in het donker kon zij toezien. Als de diepe aandacht van het publiek voor het Zweedsche idool dan bijna ondra gelijk werd, moest zij de zaal verlaten om niet in de verleiding te komen, verdriet uit te schreeuwen. En hoe meer zij las van Greta Garbo's teruggetrokken leven, van haar spleen en ontoegankelijkheid, des te meer beeldde zij zich in, zelf Greta Garbo te zijn. Het werd een martelende obsessie, want telkens werd zij weer aan haar eigen be staan herinnerd en dan viel zy met een smak terug in de werkelijkheid. Pas toen het contract af begon te loopen, genas zij van deze schizophrenie en by het herwin nen van de rustige zekerheid, dat zy weer een gewoon mensch onder gewone men- schen zou mogen zijn, als zij het ellendige contract maar niet vernieuwde, groeide haar verlangen naar de vrijheid zoozeer, dat zij haar kapitaal vry maakte, haar koffers pakte en uit Hollywood den rug toekeerde met het stellige voornemen, zich nooit meer in dat graf van droomen en illusies te wagen. Maar nu staat de film-kolonie overeind: Greta Garbo's dubbelgangster is uitge broken. Zal men nooit meer van haar hoorèn of Maar Cathrine Sergava is niet jong meer. Haar jeugd is in gevangenschap ver welkt. Zij is nu rijk, maar zij voelt zich doodarm. Alleen het gevoel weer vrij te zijn geeft haar kracht. Een film van wind en water en vriendschap tot in den dood „EEN STAD OP STELTEN". Viotoria-theater. Zijn er eigenlijk bij de Metro-Goldwyn- Mayer wel twee bekenden komieken dan 't duo LaurelOliver? Is is überhaupt in de wereld een tweetal te vinden dat deze ko mische filmacteurs naar de kroon kan ste ken? Wij gelooven het niet, want na het zien van „Een stad op stelten" zijn we meer dan ooit ervan overtuigd, dat we hier te doen hebben met een uitmuntend stel ko mieken. Men weet, het scenario voor de films schrijft Stan Laurel, het huil-type, die dan ook over heel wat aardiger vondsten kan beschikken dan zijn groote en onafschei delijke vriend Oliver Hardy. B.v. de vondst van de uitgeschoten duim, welke als een sigarettenaansteker werkt is werkelijk een van de meest origineele ge dachten uit deze film. Au fond heeft het verhaal zelf slechts alleen beteekenis om de acteurs volop ge legenheid te geven zich geheel uit te spelen. Het gaat er hier om, dat Stan en Oliver een acte aan een charmant meisje moeten overhandigen, waarmee ze in 't bezit komt van een goudmijn. Geen kleinigheid der halve! En dan bedenke men nog, dat ze deze acte aan de verkeerde geven en eerst ge- ruimen tijd daarna daarvan op de hoogte gesteld worden! Zij willen met bekwamen spoed hun fout goedmaken en ze doen dat op een wel hoogst eigenaardige manier. Met veel lawaai breken ze in by de dame, aan wie ze de acte het eerst gaven en ver wekken daardoor een algeheelen opstand. Enfin alles komt natuurlijk op zyn pootjes terecht, maar hoe, dat willen we nog niet aan de publiciteit prys geven. Het zy vol doende op deze plaats op te merken, dat er dol-komische scènes zijn, dat men bij tijden zeer geamuseerd toeziet naar de fratsen en dolle scènes. Kortom, het is een film van bijzonderen humor en hun, die nu eens flink willen lachen, raden wij wel aan, zich naar het Victoria-theater te gaan. Temeer ook, daar het voorprogramma alleszins de moeite waard is. Zoowel het binnen- als het buitenlandsche nieuws is zeer actueel en bezienswaardig en dadrby komt een aardig filmpje van de bekende kinderclub en een geslaagd kleu- ren-teekenfilmpje. Het geheel is 'n alleraardigst programma, waarvan de directie zeker plezier zal heb ben IK BEN EEN VLUCHTELING. Roxy-the„...'. Dit is een film, waarvan de samenstellers allereerst het doel hebben gehad er een goed werk mee te verrichten door ze als propa gandafilm tegen het misdadige instituut der kettinggangers te gebruiken. Wellicht geeft ze het leven van derge lijke misdadigers in wat te schrille kleuren weer, maar wie haar ziet, zal tot de over- utiging moeten komen, dat de mannen, die weerlooze en in ketenen geklonken men- schen mishandelen op een wijze als gede monstreerd wordt, nog veel misdadiger zijn dan hun slachtoffers. Wij weten niet of er in Amerika nog strafkolonies zyn waar mannen voor een onoverzienbaar aantal jaren in kettingen geklonken den zwaarsten arbeid moeten verrichte en als beesten be handeld worden. Hier wordt met Paul Muni in de hoofdrol de geschiedenis van een jon gen man vertoond, die onschuldig tot dwangarbeid in een strafkolonie van ket tinggangers wordt veroordeeld. Wij sparen onze lezers de mishandelingen welke men een beetje te sterk op den voorgrond brengt maar daarvoor heeft de film dan ook een propagandistische strekking. Paul Muni in de gedaante van den gevangen Allan ont vlucht de hel waarin men hem heeft opge sloten en boet dat met zijn verdere leven omdat hij als een opgejaagd stuk wild, altijd bevreesd voor ontdekking, van het eene oord naar het andere moet vluchten. De film is hier al meer vertoond, maar er was blijkbaar voldoende belangstelling om ze nog eens in het Roxy te laten draaien. Vooraf gaat veel actueel nieuws in be weegbaar geïllustreerden vorm, een fraaie film over Ierland en een éénacter, waarin de historie van een verlaten vrouw wordt gegeven. EEN DAG OP DE RENBAAN. City-theater. Zij, die, aangetrokken door de zeer bij zondere, suggestieve buiten-reclame voor deze film, het City-theater een der eerst volgende dagen binnengaan, zullen zich na hun bezoek heusch niet bekocht ge voelen, want niet alleen dat zij een be zoek aan een renbaan brengen, maar daarnaast zien zij een aaneenschakeling van zooveel dolle situaties, dat zij geneigd zullen zijn te zeggen een onbetaalbaren schat van humor te hebben genoten. Daar voor zorgen „de Marx-brothers", die on navolgbare gekken zijn genoemd en dezen naam ten volle verdienen. Respectievelijk als paardendokter, die als leider van een sanatorium wordt aan gewezen, als ijsco-man en als jockey die nen zij zooveel lachpillen toe, dat het onmogelijk is ook maar een klein deel te vertellen van den humor, waaraan „Een dag op de renbaan" zoo rijk is. Wij zullen daartoe dan ook geen poging wagen en slechts zeggen, dat ieder die van humor houdt en eens goed wil lachen, deze rol prent moet gaan zien. ooooooooooooooooodoooooooooooooa en Met de verfilming van Rudyard Kipling's roman „Captains Courageous" heeft Metro-Goldwyn- Mayor een onderwerp aan geroerd, dat wel zeer nauw aan Holland's hart ligt: het leven op de visscherstraw- lers, die soms wekenlang in den mist op de zank banken voor de kust liggen, de strijd van deze eenzame, harde mannen tegen de elementen, het vechten om het dagelyksch brood, hun geloof, hun vreugde en hun verbetenheid wanneer de zee zich tegen hen keert kortom, al die elementen, die juist ook ons volk gestaald en groot gemaakt hebben. Het mogen Amerikaan sche visschers zijn voor de kust van New England en New Foundland, de hoofd rol Manuel mag zelfs die van een kinderlijk-naieven en toch in zijn simpele ruwheid grooten Portugees zyn, de zee maakt alle vis schers gemeen, de zee kent zooals vice-admiraal Quant het in zijn 'speech ter eere van de Amsterdam- sche première van deze film op den aldaar gehou den „Helden der Zee"-dag zoo schoon uitdrukte geen nationaliteiten, geen verschil van ras en geloof, zy vraagt den mensch en dien ten volle, en overal ter wereld wordt „de visch duur betaald". Het is dit motief, dat vooral het tweede deel van deze groote, strak en toch romantisch-grootsch opgezette film, waar in overigens geen vrouw meespeelt, be- heerscht. De inleiding behelst slechts het milieu, waarin de jonge Harvey (een werkelijk ontstellend rijp en volmaakt ge speelde rol van den jongen Freddie Bar- tholomew) verkeerd opgroeit, tot het toe val hem aan boord van den Gloucester schoener „We're here" brengt. En van dat oogenblik af staat achter elk beeld, elk woord, dat gesproken wordt, dat machtig wonder van de zee, waarop de schepen varen: de schoonheid van de zee en haar verschrikking, de macht van de kleine boot en zijn hulpeloosheid, als de elementen den strijd schijnen te zullen winnen. De film is geheel gehouden in dien boeienden, rijken toon van eenvoudig en overal verantwoord pathos in den besten zin van het woord. Het is een film, die episch en dramatisch tegelijk is en waarin de schoonheid der werkelijkheid leeft. Boot, golven, vischvangst, mist, zon en wind zijn de motieven, die van dit voort durend rijke beeld afkomen. En temidden van hen leven die kernachtige, levens groot uitgehouwen figuren, die tesamen wel de meest volmaakte bezetting van een film vormen, die men ooit bijeengebracht heeft: Spencer Tracy's rol van den Portu- geeschen Manuel, een rol die grooter, die per, edeler en oorspronkelijker is dan zelfs zijn wereldberoemde priester uit San Francisco, doet hier een dier schier Bij— belsche figuren leven, die men nimmer zal Lionel Barrymore, Freddie Bartholomew Spencer Tracy, als de „Moedige Kapiteins" uit Kipling's boek. vergeten en in vele landen is de film dan ook om hem alleen Manuel genoemd. Freddie Bartholomew als Harvey, Lionel Barrymore als een pracht van een ouden zeerob, Mickey Rooney als de stille, maar in het leven reeds geharde scheepsjongen dan, Charles Grapewin, John Carradine zy allen aan boord van den schoener vormen een bemanning, die als een een heid leeft in deze film, die naar het einde toe een steeds grootschere allure krijgt. Zij eindigt rondom het beroemde beeld, dat in Gloucester, in Amerika, staat, het beeld van den „onbekenden zeeman" aan het roer met den ontróerenden opdracht! „They that go dwon to the sla in ships". Van de kade, waarop dit beeld staat, worden elk jaar in November, met het uitgaand getij de kransen en bloemen van alle nabestaanden in zee geworpen, als eeuwigdurend aandenken aan hen, die nimmer op hun booten terugkeerden. En het is met deze ceremonie en met de prachtige toespraak van den dorpsdomi nee dat de film besluit. En werkelijk, wel is er iets in de film wereld veranderd, dat men een groote publiekfilm, die alom de successen van San Francisco en De Goede Aarde naar den kroon gaat steken, durft te besluiten met een plechtig woord als anders eerder in de kerken dan in de bioscopen verwacht mocht worden.- Maar zoo groot is de span ning van deze film, zoo edel het gevecht van man tegen man, karakter tegen ka rakter en tenslotte van den mensch tegen de elementen, dat elke toeschouwer de diepe, eerlijke en nog door geen andera film overtroffen ontroering van dit einde een „happy end" in zoo geheel anderen zin zal ondergaan. Het voorprogramma opent met een goed journaal, dat o. a. de overstroomingen van de Tiber by Rome, de koudegolf met veel sneeuwval in Noord-Amerika en een massa-wedloop in 't Bois de Boulogne in beeld brengt. Verder komt er nog een grappige teekenfilm „Porky's Railroad" en een film, die de walvischvangst laat zien. DE LAATSTE TREIN UIT MADRID. Bioscoop-theater Harmonie. Deze bijzondere sterke speelfilm, boeiend van het begin tot het einde, zal deze week de Harmonie-bezoekers zeker verrassen. De film speelt wel in het door burgeroorlog verwoeste Spanje, maar de z.g. oorlogs- tafreelen zijn slechts klein in getal. De film stelt zich ook niet op een politiek standpunt, doch geeft slechts interessante avonturen uit het leven van menschen in het Spaan- sche land. De situatie is n.L deze: Madrid heeft nog slechts één spoorwegverbinding en wel met Valencia. Maar de regeering zal genoodzaakt zijn deze lyn op te blazen. Nog slechts één trein zal Madrid verlaten, 's nachts om twaalf uur. Zy, die in Madrid achterblijven zullen alle gevolgen daarvan moeten dragen. Duizenden willen natuur lijk met dezen trein mee, doch er is slechts plaats voor honderden. Alleen zij, die van een speciale pas zijn voorzien, kunnen mee reizen. En nu geeft de film te zien hoe al lerlei menschen trachten op één of andere wijze aan een pas te komen, om de stad te verlaten. Eduardo de Soto wordt in aller lei avonturen gewikkeld door zyn liefde voor Carmeldo en zyn vriendschap met ka pitein Alvarez. Deze laatste offert voor zijn vriend en voor de vriendschap alles, zelfs zijn leven op. Een internationale avonturier ster doodt een bekende om voor Eduardo een pas te krijgen. Juan, een vrijwilliger, die geen weerloozen kan dooden, wil ontvluchten om niet naar het front te moeten en by zyn poging om een pas te bemachtigen komt hij in aanra king met een meisje Lola en een ontroeren de liefdesgeschiedenis is het gevolg. De Amerikaansche journalist Dexter moet met den trein vertrekken, omdat hij is uitge wezen, maar hij neemt Maria als secreta resse mee. Deze Maria heeft door zijn toe doen afscheid kunnen nemen van haar ver- oordeelder vader en vindt hartelijkheid en liefde. Men moet deze sterk gespeeld* scènes zien om ze op hun juiste waarde te kunnen schatten. Maar boeiend en aangrij pend soms i6 het geheel. Gilbert Roland als Ernesto, Anthony Quinn als de vriend, Lionel Atwill als de militaire bevelhebber, benevens Dorothy Lamour, Karen Morley, Olympe Bradna en Helen Mack geven spel, dat gij niet gauw zult vergeten. Het voorprogramma is zeer interessant en uitgebreid. Een mooi journaal, een komisch# tweeacter, een sportfilm over Jachthonden, een teekenfilm van Poppey en een tweetal fraaie muzikale nummers met zang en dans geven in elk genre iets goeds. Een zeer goed programma!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1938 | | pagina 12