Vraag en aanbod
Jiimttieaws
Vrouwen van bekende
Nederlanders.
Mevrouw Mengelberg geïnteviewd.
Denkt U er aan Uw
voor Zaterdag op te geven
DERDE BLAD
H. L. O.'S, HALLO!
Wij waren gisteravond even op het
Sportpark, waar een apart groepje zich
oefende voor het H. L. O.-diploma. Zij
trainen „en familie", echt knus onder
elkaar. Zq trainden met animo, ondanks
het koele, regenachtige weer.
Maar de H. L. O.-sfeer kwam al
schuchter om het hoekje kijken!...
Vandaag scheen de zon weer, al beletten
donkere wolken haar ook teikens den
doortocht naar de aarde. Maar haar vrien
delijke, warme stralen wekten herinne
ringen op aan een vorigen zomer en
dwongen ons te denken aan den komen
den zomer.
De zomer met zijn lange avonden.
Die lange avonden zijn voor ons,
H. L. O.-ers! Vandaag nog niet, maar
morgen wel.
Vrijdagavond zal het startschot vallen.
Dan kunnen de H. L. O.-ers, die onder de
auspiciën van het H. L. O.-comité trainen,
een begin maken met hun oefeningen.
Wij hopen op warme, droge avonden.
Wij hopen op prettige, sportieve uren
in het knusse H. L. O.-hoekje op het
Sportpark.
H. L. O.-ers, morgenavond present zijn!
En voor zoover gij het bezit, neemt Uw
H. L. O.-speldje mee!
Biljarten
SLIKKER KLOPT DE LEEUW.
In het café de Wit op de Zaadmarkt werd
Dinsdagavond een biljartmatch gespeeld
(cadre klein biljart) tusschen den heer Slik
ker uit Anna Paulowna en den heer de
Leeuw, den bekenden eerste-klasser uit Am
sterdam.
De Leeuw was niet in topvorm, terwijl
Slikker bizonder goed op dreef was. Slikker
begon van acquit al met een serie van 65 en
na tien beurten was de stand 346213 in zijn
voordeel. Toen echter kwam de Leeuw los
en met resp. 50, 110 en 114 punten in drie
achtereenvolgende beurten veranderde hij
den achterstand in een voorsprong van ruim
100 punten: na 18 beurten stond het 484
589 voor de Leeuw, die dus toen nog slechts
11 punten noodig had.
De verrassing kwam echter nog. Slikker
kreeg nog één kans en hij accepteerde
die: de resteerende 116 punten speelde hij
uit, waardoor hij de partij won!
Een prachtig resultaat van den Noordhol
lander.
Voetbal.
DE WERELDKAMPIOENSCHAPPEN IN
FRANKRIJK.
Tsjechische spelers tegen Nederland.
Voor den landenwedstrijd tegen Neder
land, welke op 5 Juni a.s. te Le Havre
wordt gespeeld, heeft de Tsjechische voet
balbond de volgende spelers bij het organi
satiecomité te Parijs opgegeven, waaruit
later een definitieve keuze zal worden
gedaan:
Doelverdedigers: Planicka (Salvia Praag)
en Burkert (Zidenice Brno).
Achterspelers: Burger (Sparta), Daucik
(Slavia), Orth (Bratislava) en Cerny
(Zidenice).
Middenspelers: Kostalek, Boucek, Kolsky
(allen Sparta Praag), Kopecky (Slavia),
Kreus (Pardubice) en Moravec (Pilsen).
Voorhoede: Riha, Senecky, Zeman, Ne-
jedly en Rado (allen Sparta), Simunek,
Bradac en Puc (Slavia), Hermanek (Par
dubice), Ludl (Viktoria Zizkov).
Spelers als Planicka, Burger, Kostalek,
Nejedly en Puc zijn in Nederland sinds ja
ren zeer bekend. De kern bestaat uit oudere
meer geroutineerde spelers, die nimmer in
een landenwedstrijd zullen falen, al zijn
verscheidene van hen reeds over hun hoog
tepunt heen. Deze kern is aangevuld met
jongeren, die echter over weinig interna
tionale routine beschikken. Men mag overi
gens wel aannemen, dat de ploeg, welke
tegen Nederland zal spelen, meerendeels uit
de geroutineerde krachten zal worden sa
mengesteld.
Het blijkt thans, dat Bican, van wien men
beweert, dat hij eigenlijk Tsjech van ge
boorte is, doch nimmer voor Tsjechoslowa-
kye is uitgekomen, niet in de ploeg is op
genomen. Het opstellen van Bican op de
midvoorplaats zou een geduchte verster
king van de Tsjechische ploeg hebben be-
teekend. Doch met het naturaliseeren van
Bican schijnt het toch niet zoo vlot te loo-
pen, dat men hem in de ploeg voor de we
reldkampioenschappen reeds heeft kunnen
opnemen.
over deze onbeschaamdheid, en voelt zich
reeds zooveel tot den Graaf aangetrokken,
dat zij hem beveelt met haar te dineeren.
En als het uur van scheiden geslagen
heeft, bezegelen zij hun engagement met
een kus.
Het huwelijk van Koningin Louise en
Alfred, die op bevel van de Koningin tot
Prins verheven is, is een indrukwekkend
feest.
Het is verscheidene maanden later. Alfred
verveelt zich hartgrondig, en de positie
van Prins Gemaal is hem ondragelijk ge
worden. Hij heeft geen rechten, geen plich
ten, niets te doen.
Dan komt de avond, waarop alles beslo
ten zal worden. Een spannend verhaal volgt,
heftige scènes spelen zich af. en alles ein
digt met Alfred's doel: hij wordt koning!
En zoo eindigt de film met een happy
end.
HET MEISJE IN DE TAXI.
In het City theater loopt vanaf morgen
avond een spannende film, namelijk Het
meisje in de taxi.
Het Hbld. vermeldt daarover o.m. de vol
gende bijzonderheden:
De story begeeft zich langs de lijn der
geleidelijkheid, die voor een muzikaie show
als deze onvermijdelijk is.
De dochter van het kasteel heeft haar
zinnen gezet op een Amerikaansche ski
springer, dien ze in Zwitserland heeft ont
moet, en met wien ze de kennismaking
gaarne zou hernieuwen. Ten einde raad
zoekt ze bij Fred, beroemd Amerikaansch
denker haar toevlucht en die wordt aan
het slot degene die het meisje tot vrouw
krijgt. Hetgeen trouwens wel te voor
zien was!
Doch voor het zoover is, moeten nog
heel wat hinderpalen uit den weg geruimd
worden.
Ray Noble krijgt bij tijd en wijle de ge
legenheid zijn virtuositeit op trompet, doe
delzak en piano te laten hooren terwijl de
regisseur George Stevens de situaties heeft
weten uit te buiten en zorg heeft gedragen
voor een aantal aardige vondsten.
Al met al een film, die bij het publiek
zeker in den smaak zal vallen.
HET VERLIEFDE SPOOK.
In het Victoria-theater gaat vanaf Vrijdag
een buitengewoon spannende film, name
lijk: Het Verliefde Spook.
Wij geven hiervan de volgende pers
stemmen:
De Telegraaf: „Fijn, geestig en speelsch.
Het is verbluffend en uiterst humoristisch
wat de filmtechniek bereiken kan".
Het Volk: „Roland Young is een uitste
kende en zeer vermakelijke Topper, Con-
stance Bennett levendig en al even amu
sant, Cary Grant hups en charmant. Gees
tig. keurig, een jaugdig overmoedige film
voor een vroolyke anderhalf uur".
Nwe. Rott. Courant: „Uitstekende in
droog-komische stijl gehouden verfilming.
Een zeer geslaagde film!"
Vaderland:... die wat situaties en dialoog
betreft, uitmunten door een zin voor hu
mor van de ware soort. Roland Young
speelt een der meest komische rollen van
zijn leven".
Cetem: „Een fantastisch dwaze geschie
denis, haast te dol om na te vertellen. Kos
telijk spelbehoort tot het beste, dat
ooit op het gebied van filmcomedie gebo
den is".
NB. Wij wijzen er met nadruk op, dat
deze film ook in alle katholieke bladen
zeer goede critieken gehad heeft en voor
volwassenen toelaatbaar geacht werd. Voor
het Zuiden goedgekeurd.
DE LIEFDESPARADE.
In het theater Harmonie draait vanaf
morgenavond de bekende film „De Lief
desparade".
Jaques, de major domus, dekt de tafel
in de eetkamer van zijn meester, Graaf
Alfred, militair attaché aan het Sylvaansche
gezantschap in Parijs. In een vertrek er
naast bevindt zich Alfred met een Paris-
sienne, Paulette, die hem hartstochtelijke
verwijten maakt over zijn ontrouw.
Er volgt een scène en na het vertrek van
Paulette en haar man is Alfred's vreugde
van korten duur. De gezant van Sylyanië
wordt aangediend, die hem mededeelt dat
zijn schaamtelooze escapades zyn langer
verblijf in Parijs onmogelijk maken Hy
moet oogenblikelijk naar Sylvame vertrek
ken en zich in persoon by de Koningin
m Alfred wordt door de bekoorlijke Ko
ningin in audiëntie ontvangen.
Zy deelt hem mede dat zy een strenge
straf op hem zal toepassen, maar Alfred
geeft de Koning in overweging hem te ver
ben het paleis nog ooit te verlaten, of
oiï maar ee'n moment van haar zyde te
De Koningin is woedend, maar gevleid
„Vrijdag mevrouw Mengelberg inter-
vieuwen" staat op de kalender. Het staat
daar zoo gewoon.
Iedereen vindt het ook heel gewoon:
journalisten en schrijvers interviewen
menschen en soms worden zij op hun
beurt geïnterviewd. En het publiek leest
het en vindt het zooals het hoort: over al
wat beroemd is en over ieder, die leeft in
de schaduw van de beroemdheid wordt bij
tijd en wijle geschreven.
Het is de taak van de slachtoffers om de
stc' te leveren en het handwerk van de
persmenschen om die stof in een zoodani-
gen smakelijken vorm te kneden, dat het
publiek het „slikt".
Heel gewoon, nietwaar?
Maar, zoo heel erg gewoon is het toch
niet.
Prof. dr. Willem Mengelberg is zooiets
als een nationaal bezit. Wij vergeten
meestal het deftige prof. dr. We spreken
van Mengelberg. Onze Mengelberg.
Waar hangt Mengelberg ergens uit?
vragen wij.
O, die dirigeert in Weenen.
De dagen gaan voorbij en groeien tot
weken.
Zou Mengelberg alweer terug zijn? in-
formeeren wij.
Die dirigeert in Londen, dat kan je toch
in de kranten lezen.
Hè ja, zeggen wij en wij snuffelen
iederen avond de courant na.
Of mevrouw Mengelberg ook in Londen
zou zijn?
Wij bellen het Amstelhotel op.
Mevrouw Mengelberg is in het buiten
land. Men weet niet waar precies.
Dan krijgen wij een idee.
Het verzoek om een interview gaat in
zee via den heer Rudolf Mengelberg met
vriendelijk verzoek door te zenden aan
mevrouw Mengelberg.
Weken gaan voorbij.
Alweer een, die niet wil, mopperen wij.
Vervelend zoo'n brief zonder antwoord.
Wat zullen we doen?
Nog eens schrijven? Of nog even
wachten?
Wij wachten.
En dan komt op een goeden dag een
allercharmantste brief uit Zwitserland.
„Interviews weiger ik altijd", schrijft
mevrouw Mengelberg, maar voor u wil ik
een uitzondering maken.
Wij gevoelen ons gevleid.
Begin April zal het echtpaar Mengel
berg weer in Amsterdam zijn.
Door allerlei omstandigheden wordt het
dan toch eind April eer wij de trappen
van het Amstelhotel beklimmen.
De gewichtig doende portier,' gestoord
in zijn conferentie met een kleinen, don
ker uitzienden buitenlander over den aan
koop van een geïllustreerde briefkaart,
luister gelaten naar onze wensch.
Hij telefoneert.
Kamer 73, u wordt verwacht, zegt de
gegaloneerde.
De lift suist omhoog.
Een korte gang, een dwarsgang, een
lange rechte gang, een hoek om, de gang
verbreedt zich tot een donkere hal.
Wat staan daar voor dingen?
Dat zijn kapstokken, van die ouderwet-
sch houten café-kapstokken, drie op een
rijtje. Ieder draagt twee verdorde lauwer
kransen. Breed en stil hangen de zware
zijden linten, blauw-wit, rood-zwart. De
verdorde bladeren ritselen droog als wij
er even aan raken in het voorbijgaan.
Sic transit gloria!
En dan staan wij in een lichte, ruime
kamer, die hetzelfde onpersoonlijke ca
chet draagt als alle hotelkamers over de
geheele wereld.
Mevrouw Mengelberg treedt ons tege
moet, de sigaret in de hand.
Met opzet schrijven wij niet met een
sigaret, maar met „de" sigaret, de onaf
scheidelijke sigaret, die hartstochtelijke
rookers altijd tusschen de vingers hebben.
Het is de wanhoop van mijn man, lacht
zij. Hij zegt altijd: als je persé rooken wilt,
rook dan sigaren!
Rookt u zooveel, dat u het heelemaal
niet meer laten kunt? vragen wij.
Maar ik wil het heelemaal niet laten,
klinkt het verbaasd.
Ik houd er van en het doet my geen
kwaad.
Is u nooit moe of loom of slaperig?
Weineen! Ik mankeer nooit iets en ik
ben nooit moe.
De glanzende, jolige zwarte oogen kij
ken ons ondeugend aan.
Probeer maar niet mij angst aan te
jagen met sombere voorspellingen, "het zal
je toch niet lukken! schijnen die oogen te
zeggen.
Zoo levend, zoo warm menschelijk staan
die sterke oogen in het wilskrachtige
gezicht.
Hoe oud bent u mevrouw?
Ik ben vier jaar jonger dan mijn man en
hij is 67.
Is u heusch al 62?!
Ja zeker, ik word al 63, want ik ben ge
boren in September 1875.
Geen kinderen?
Neen.
Bent u jong getrouwd?
Ik was 24.
En was u lang geëngageerd?
O neen, heel kort. Een paar maanden
maar. Mijn man was al dirigent van het
Concertgebouw op zijn 24e jaar, als opvol
ger van Kes. Toen hij 29 was, verloofden
wij ons en wij zijn geloof ik maar 3 maan
den verloofd geweest. Dit kwam zóó: mijn
man ging toen al op in zijn werk en in de
zomermaanden had hij tijd om te trouwen.
In het winterseizoen, met alle repetities,
concerten, lessen enz. waren zijn dagen al
dubbel bezet.
Wij zijn nu 38 jaar getrouwd.
Vindt u het prettig om in een hotel te
wonen?
Het is gemakkelijk, klinkt het diplo
matiek.
Is u vaak verhuisd?
Nooit. Wij hebben van het begin af in
hetzelfde huis gewoondtot wij hier
kwamen.
Een hotel is feitelijk geen home voor
HoIIandsche begrippen.
Ging het u niet een beetje aan het hart,
dat u dat huis, waar u zóó lang woonde en
waar u als jonge vrouw uw huwelijksleven
begon, moest verlaten?
Ik wil er liever niet over praten. Het is
nu eenmaal niet anders.
Haastig zoeken wij naar iets, dat afleidt
van het blijkbaar teere punt.
Heeft u uw opleiding inHolland genoten,
mevrouw?
Neen, op mijn tiende jaar ging ik naar
een kloosterschool in Brussel, het bekende
Sacré Coeur.
En is u ook artiste? Speelt u piano,
viool of harp?
Vroeger heb ik wel piano gespeeld en
gezongen.
Is u nooit in het openbaar opgetreden?
Op een liefdadigheidsconcert wel eens.
Is u van meening, dat de vrouw van een
muzikaal genie ook moet musiceeren of is
het voor de verhouding beter, dat zij dit
niet doet?
De vrouw van een artist, zegt mevrouw
Mengelberg, moet voldoende begrip van
de kunst van haar man hebben om hem in
zijn uiteenzettingen te kunnen volgen,
maar zij moet nooit op hetzelfde gebied
iets willen gaan presteeren. Dat gaat nooit
goed.
U is zeker heel veel alleen, merken wij
op. Vallen de dagen u nooit lang?
De dagen lang?! Ik kom tijd te kort.
Wat heeft u dan allemaal te doen? Waar
heeft u het zoo druk mee? Doet u veel
voor uw man?
O, er is van allerlei te doen, klinkt het
ontwijkend.
Aan één doodgewonen man, die zich een
avond in het publiek moet vertoonen, heb
je als vrouw je handen vol, peinzen wy
hardop. En een kunstgenie telt minstens
voor tien en als dat gezelschap avond aan
avond in het publiek moet optreden dan
hmmm
Mevrouw Mengelberg schiet in een lach.
En dan hebben wij het over de groote
en kleine hebbelijkheden van mannen in
het algemeen en van sommige mannen in
het bijzonder. Wij wisselen ervaringen uit
en wij komen tot de slotsom, dat alle man
nen
Maar neen, dat verklap ik u niet, want
dat was een gezellig vrouwen-onderonsje,
dat heelemaal niet voor publicatie was
bestemd!!
Vroeger, vertelt mevrouw Mengelberg,
ging ik altijd mee op de buitenlandsche
tournées, maar tegenwoordig is mij dat te
vermoeiend.
Gaat u altijd naar alle repetities?
Ik zorg zooveel mogelijk, dat ik er altijd
ben aan het slot van een repetitie om te
noteeren wat er besproken moet worden,
wat er te onthouden valt, waarover gete
lefoneerd of geschreven moet worden enz.
Prof. Mengelberg heeft den naam van
veeleischend te zijn.
Is het dagelijksch contact met een veel
eischend iemand niet moeilijk op den
duur?
Peinzend kijkt mevrouw Mengelberg
voor zich uit.
Mijn man is veeleischend, zegt zij, maar
ais hij dat niet was, dan was hy nooit en
Jf nimmer de groote kunstenaar gewor-
Alléén 2de handsch goederen.
35 ct, p. 5 regels, uitsluitend contant.
den, die hij is.
een dynamische persoonlijkheid
het. dagelyksch verkeer met zoo'n na
tuur eischt veel, eischt alles van iemand,
het doet het beste in je naar boven komen,
omdat je voortdurend er naar streeft het
beste te geven. Je wilt niet verslappen, je
wilt niet geestelijk achteruitgaan. Vanzelf
doe je alles om op peil te blijven en dat
doe je meestal alleen onder den invloed
van iemand van groot formaat.
Vrouw van een groot kunstenaar zijn
lijkt ons niet gemakkelijk.
Het is ook niet gemakkelijk, geeft mevr.
Mengelberg toe. Je bent nooit zeker van
je tyd. Er zyn nooit vaste uren voor iets.
Gisteren begon de repetitie om 9 uur des
morgens en om half vier kwamen wy hier
om te lunchenen dat is dan nog maar
een kleinigheid.
Maar er staat zooveel tegenover, zooveel
moois en goeds, dat het toch een heerlijk
leven is!
En als het concertseizoen afgeloopen is,
mevrouw
Dan gaan wy naar Zwitserland. Wacht,
ik zal u de foto's van ons huis laten zien.
Een groot album komt op tafel. Wij zien
een aantal prachtige interieur-opnamen
van Chasa Mengelberg, een verrukkelijk
echt Zwitsersch chalet op 1800 M. hoogte,
temidden tusschen de bergtoppen gelegen.
Dat is de wildernis, vertelt mevr. Men
gelberg, daar vluchten wij heen om weer
op ons verhaal te komen. Vroeger hebben
wij in de vacantie wel gereisd, maar mijn
man werd overal herkend en aangestaard
en vervolgd en dat begon zoo hinderlijk te
worden, dat wij er dit op gevonden hebben.
Mijn man heeft dit huis zelf ontworpen en
ook de teekening voor de plafonds ge
maakt. Hij heeft er heel wat zelf aan
getimmerd en daar is hij niet weinig
trotsch op! Daar in de bergen is het heer
lijk. Daar wonen wy eigenlijk. Wij zyn er
volkomen vry. Auto's kunnen er niet
komen.
Dit laatste klinkt waarlijk als een ver
zuchting.
En dan heb ik nog een heel klein huisje
bij Krefeld in het dorpje Hülsenberg. Dat
huisje heb ik van mijn man gekregen en
daar trek ik heen als ik er soms opeens zin
in krijg.
Mevrouw, wat vindt u van de mode?
Ik hou niet van de mode, klinkt het
categorisch, terwijl mevrouw Mengelberg
haar vijfde sigaret opsteekt. Of is het de
zesde?
Neen, herhaalt mevrouw Mengelberg, ik
hou niet van de mode en ik hou niet van
nieuwe kleeren. Ik hou pas van myn
japonnen, als ze oud zijn!
Ja maar de menschen
Het kan my nooit schelen, wat de men
schen zeggen. Ik doe wat ik prettig vind
en wat ik denk dat goed is: bien faire et
laisser dire was altijd mijn leuze, reeds
toen ik klein meisje was, en de meening
van de menschen laat mij koud. Ja, ik ben
vreeselyk brutaal en ik ben onverschillig
ook! Zet u er dat maar bij.
Wij moeten even glimlachen.
Hier is een vrouw, die den moed heeft
rondborstig voor haar meening uit te
komen.
Leest u veel?
Ja, ik lees graag, tegenwoordig vooral
boeken uit den ouden tijd: geschiedenis!
Als ik dan lees van al die opstandigheid,
van die troebelen en moeilijkheden en ik
bedenk hoe ten slotte het leven toch altijd
verder is gegaan, hoe de kringloop der din
gen onherroepelijk voortgaat, dan geeft
mij dat weer moed en vertrouwen in de
toekomst. Wat de menschen ook doen, het
leven gaat verder en bezien in dat licht
zijn'de dingen allemaal veel minder eri
en vooral veel minder belangrijk dan
anders geweest zouden zijn.
Verrast kijken wij op. Deze krachtige
twee-en-zestigjarige is in waarheid de
milde wijsheid van den rijperen leeftijd
deelachtig geworden.
Hier zit een vrouw, die het geheim van
het echte levensgeluk heeft doorgrond.
Met een rustige, sterke blijmoedigheid
gepantserd weet zy de moeilijkheden tot
hun ware proporties terug te brengen en
de goede dingen des levens te waardeeren.
Het is voorzeker geen gemakkelijke taak
te leven in de schaduw van het genie.
Maar deze vrouw met haar levensdurf,
haar prachtige onbaatzuchtigheid en haar
sterk moederlijk instinct is de ideale echt-
genoote voor een groot kunstenaar.
Heeft u nog bijzondere liefhebberijen,
mevrouw?
Jabreien. Ik brei geen mooie
dingen hoor, haast mevrouw Mengelberg
zich er bij te voegen. Wel mooie steken en
patroontjes en zoo.
En wat breit u dan?
Sokjes en truitjes voor de kindertjes van
mijn neef. Kijk, daar staan de portretten;
een jongetje van 5 en een meisje van
3 jaar. Dat zijn toch zulke schatten van
kinderen. Als ik eens wat moe ben of wat
somber gestemd, dan ga ik naar dat twee
tal.
Het is wonderlijk, zegt mevr. Mengel
berg zacht, hoe kleine kinderen je altijd
weer beter kunnen maken.
En dign loopen wij langs de doode kran
sen naar de lift.
Bewaart u zulke dingen? vragen wij.
Neen, alleen de linten, die nemen we
mee naar Zwitserland en bij bijzondere
gelegenheden versieren wij daar de
kamers mee.
Verlepte bloemen en dorre bladeren vind
ik zoo treurig om naar te kijken, zegt
mevrouw Mengelberg en wy knikken in
stemmend. Zoo'n gezegde hoort bij deze
levendige, kunstzinnige vrouw, die zoo
sterk en moedig haar leven in de schaduw
leeft. Een leven van dienende liefde, maar
een rijk en een gezegend leven!
AMY GROSKAMP TEN HAVE.
