FLITSEN VAN HET WITTE DOEK. Filmsterren tijdens hun werk. ONZE BIOSCOPEN. Op Autogrammen-jacht. „I 'H SORRY", drie woorden, die Hollywood jaarlijks millioenen dollars kosten. c 13 Miniatuur-filmpjes. EEN BOERENZOON LEERDE TEEKENEN IN KANSAS CITY, WAAR HIJ OP EEN DAG VRIENDSCHAP SLOOT MET EEN AARDIG MUISJE NADAT WALT DISNEY KRANTEN EN TIJDSCHRIF- TEN VOL GE- TEEKEND HAD KWAM MICKEY MOUSE AAN DE FILM. DE KROON OP ZIJN WERK IS DE EERSTE GETEEKENDE HOOFDFILM VOOR RKO SNEEUWWITJE EN DE 7 DWERGEN, WAAR DISNEY 3 JAAR AAN WERKTE TWEEDE BLAD. In het midden van de donkergehou den set No. 4 schittert licht. Onder dat licht staat Claudette Colbert tegenover Charles Boyer. Haar oogen schitteren, haar gezicht verwringt zich, haar lichaam beeft van ergernis: Dat had je éérder moeten zeggen!" valt zij uit, „ik wil niet feestvieren om een revolutie!" Plotseling verdwijnt alle woede en ergerais. „Shucks", zegt Claudette, I'm sorry. Ik sloeg een zin over". „Over", gilt de regisseur. Tot zoover was het goed. De lichten in het midden worden gedempt, Boyer neuriet een wijsje, Claudette waait haar gezicht met een zakdoekje wat koelte toe. Het duurt drie minuten, voordat de camera's opnieuw ingesteld worden en de scène uit de Warner Bros film „Towaritsj" opnieuw genomen kan worden. Claudette Colbert Een ander tooneel. Carole Lombard en Fernand Gravet lachen in eikaars oogen, voordat zij een vertrek binnentreden. Fernand spreekt het eerste. „Bang?", vraagt hij. „Ik weet het niet", antwoordt Carole. „Het is net, alsof je in het donker loopt, denken Haar tanden bebijten haar lippen en in plaats van de omarming, die toch komen moest, stampt zij met den voet op den grond en zegt „I'm sorry". „Over" gilt de regisseur, het licht wordt laag gedraaid, de camera's ondergaan de zelfde behandeling voordat de opnamen voor Warner's film „Fools for scandal" weer een aanvang kunnen nemen. Dure woorden. Dit is tweemaal in tien minuten tijds. Zöö klonken millioenen malen in de afge- loopen jaren deze „duurste" woorden van Hollywood: „I'm sorry". Ofschoon het publiek deze woorden bijna nooit hoort (behalve in den dialoog), kosten zij de filmindustrie een vermogen aan tijd, materiaal en energie. „I'm sorry" is het eerste, dat de spelers en speelsters zeggen, wanneer zij een fout maken. En in „I'm sorry" heeft elke speler gelegenheid om zijn woede, teleurstelling of energie te uiten. Het begin is bij allen hetzelfde: een ma nier van verontschuldiging, die de regisseur de medespelenden en de geluidsingenieuvs moeten aanhooren. Maar de studio betaalt voor deze vergissingen. Zelfs de tempera mentvolste ster zegt „I'm sorry", voordat zij 't over een vergeten zin of gemaakte fout heeft. Sommigen zijn woedend als zij een fout maken. Er zijn geen twee menschen, die hetzelfde op een tekortkoming reageeren. De verschillende reacties op een gemaakte fout. Charles Boyer Als Kay Francis fouten maakt Als b.v. Kay Francis een en dezelfe scène meer dan driemaal bederft kan men er zeker van zijn, dat zij in tranen zal uit barsten. Dit maakt de vertraging nog groo- ter, want tranen bederven de make up. Typeeren is het echter, dat zjj daarna geen fout meer maken zal. Als Hugh Herbert een zin verknoeit, gaat hij uitgelaten verder met zinnen uit andere films te citeeren en non sens te verkoopen, totdat de regisseur hem tot de orde roept. Dit is een oude gewoonte van hem, dateerend uit den tijd toen hij nog aan het tooneel was. Vaak gebeurt het, dat hij reeds enkele aardigheden gedebiteerd heeft, voordat iemand merkt, dat Hugh zijn tekst vergat. Vele spelers zeggen leelijke woorden als zij zich vergissen. Een der voornaamste actrices knipt eerst met haar vingers en zegt „Dem it", als zij een fout maakt. Dat knip pen met de vipgers dicht bij de microfoon verwekt den indruk, alsof de betreffende dame per revolverschot een einde aan haar bestaan maakt. Joan Blondell is rolvaster dan den gemid delden speler. Doordat zij een nogal New- Yorksch accent heeft, moet zij den tekst steeds herhalen ten einde een zuivere uitspraak te krijgen en leert zij hierdoor den tekst beter dan andere spelers. En als zij soms een en kele maal blijft steken, zegt ze den zin zachtjes over, zoodat zij spoedig weer ge heel in haar rol is. De welgemanierde Leslie Howard past den laatsten tijd een nieuwe manier toe om zijn misnoegen over het maken van fouten te uiten. Hij gooit dan, wat ook onder zijn be reik is, zoo hoog mogelijk de lucht in. Spelers als Pat O'Brien en Allyn Joslyn, die twee maal zoo vlug spreken als ieder ander, maken natuurlijk eerder fouten dan de „bedaarde" acteurs. Pat begint, als hij zich vergist, met zijn vuisten een of andei stuk meubilair te beperken, toch vindt hij eerst gelegenheid om „I'm sorry" te mom pelen. Als Paul Muni voor de tweede maal een fout maakt in dezelfde scène, loopt hij van het tooneel weg en zondert zich eenige mi nuten af in zijn kleedkamer. Mocht die fout voor den derden keer voorkomen, dan staat hij erop, dat de betreffende scène dien dag niet doorgaat en tot een anderen dag wordt uitgesteld. Edward G. Robinson studeert zijn tekst zoo zorgvuldig in, dat het een zeldzaamheid is, als hij een fout maakt. Wanneer hij zich echter vergist, hetgeen hij zelf vaak niet be merkt, en men laat hem stoppen dan zegt hij boosaardig: I'm sorry". Tooneel en film. Op het tooneel komt het er niet zoo heel erg op aan, wanneer men niet rol vast is, men praat er dan een beetje om M N MAN IS DETECTIVE. Victoria Theater. Het is moeilijk een cocktail te maken van spanning, humor en geheimzinnigheid, maar het recept is toch vrij eenvoudig. Men neemt een boeiende en avontuurlijke detective roman van het goede soort en laat de hoofd rol spelen door een van de beste humoris ten, die wij onder de tegenwoordige film sterren kennen. Men wisselt de spannende momenten zoo nu en dan af met wat aller dwaaste tooneeltjes tusschen den acteur en de vrouw, die sterk genoeg speelt om met hem te kunnen optreden en men zorgt voor een pakkend slot, waarbij de dader van al lerlei geheimzinnige moorder natuurlijk heel iemand anders blijkt te zijn dan men algemeen gedacht heeft. William Powell en Myrna Loy zijn de ideale filmfiguren voor een dergelijk schouw- en hoorspel en als Dritte im Bunde sluit zich daarbij de ruigharige fox aan, die met den naam Asta wordt betiteld. In M'n man is detective wordt een be kende Amerikaansche detectieve-roman in «en modern kleedje gestoken en zoo ver filmd, dat men afwisselend in de grootste spanning verkeert en even later weer harte lijk kan lachen om de allerdwaaste vertoo ningen. Welk een kostelijke typen heeft de regisseur in Nora's familieleden gegeven en welk een prachtverzameling boeven, die stuk voor stuk de zwaarste misdaden kunnen begaan, worden in deze film op het doek gebracht. Drama's in deftige heerenhuizen wisselen af met de dolste tooneeltjes vol zang en dans in de groo.ste cabarets van New York en daartusschen verschijnen de schaduwen op het doek van mannen en vrouwen, die in den nacht met revolvers in de hand uit donkere hoeken opduiken en elkaar besluipen en beschieten. Deze film is een der allerbeste op het ge bied der dectieve-story's, die wij in jaren gezien hebben. Zij boeit van het begin tot het einde ,dank zij het meesterlijke spel van de hoofdpersonen van wie William Powell het leeuwendeel voor zijn rekening heeft te nemen. Vooraf veel wereldnieuws, tal van opna men van bijzondere gebeurtenissen uit ons eigen land een prachtige demonstratie van ping-pong en een gekleurde screensong waarin Jazz-muziek geïllustreerd is en waarvan de opnamen in dezelfde verhouding tot normale filmbeelden staan als een fox trot tot een symphonie van Beethoven» Er is deze week veel te genieten en ook veel te leeren in het Victoria-Theater. Paul Muni heen en komt toch weer op het oude punt terug. Maar voor de film moet een tekst vaak drie maal op dezelfde manier herhaald worden. Eén maal voor een „close-up", één voor een „long-shot" en vaak nog één op een bepaalden afstand van de camera. Eén van deze opnamen wordt gebruikt en aangezien de woorden volkomen moeten sluiten met de be weging, die de mond maakt, is het soms noodig een „long-shot" opname met een close-up" af te wisselen, zoodat de tekst voor de voornaamste scènes, waarin deze afwisseling gebracht wordt, nauwkeurig uit het hoofd moet worden geleerd. Alle producers trekken een bepaald be drag uit voor het „Tm sorry" gezegde. Het zijn niet alleen filmbeelden, die in de snij kamers van de studio's op den grond te vin den zijn; woorden vindt men er ook, lange en korte zinnen, foutief uitgesproken woor den, onnoodige zinnen en ruwe uitvallen. Als men alles eens achter elkaar zou af draaien, dan zou men duizendvoudig de woordjes „I'm sorry" hooren, het smartlied van Hollywood. Menigmaal komt het voor, dat de profeet in eigen land niet geëerd wordt, bij film sterren is dit echter zeer zeker niet het geval. Hoe geliefd stars zijn. komt wel het duidelijkst tot uiting door de autogram men-verzamelwoede. Nergens tiert dit „product" van de moderne samenleving weliger dan op den vruchtbaren bodem van Californië. De Californische verzamelaars gaven meermalen blijk van groote spitsvondig heid om langs nieuwe, nog nimmer betre den wegen in het bezit te komen van de vurig begeerde handteekeningen. Kort geleden kwam tijdens het verblijf van den opname-staf en artisten te Chico Cal. ten behoeve van de nieuwe Warner Bros. film „De avonturen van Robin Hood", een origineele nieuwe wijze aan het licht. Vooraf moeten wij verklaren, dat wan neer een gezelschap, ver van de studio verwijderd, verblijf moet houden, de studio-leiding voor de maaltijden en het logies zorg draagt. Teneinde het betalen van diners etc. te vergemakkelijken, stelt de studio, chèques beschikbaar. Na afloop van een diner teekent de artist een chèque en betaalt hiermede, het papier wordt later ter verzilvering bij de studio aange boden. De leden van het gezelschap, aanwezig voor de verfilming van „De avonturen van Robin Hood", waarin Errol Flynn en Olivia de Havilland de hoofdrollen ver tolken, maakten natuurlijk gebruik van voornoemde chèques. Na afloop van de eerste week viel het op, dat er geen enkele chèque, die de handteekening van Miss Havilland droeg, ter verzilvering aangeboden werd. Miss Havilland eet echter graag en houdt ook geen diëet. Mogelijk was het, dat zij niet haar eigen diners betaalde! De boekhouder kon er geen touw meer aan vast knoopen. Bij het onderzoek kwam aan het licht, dat een der koks uit de eiken dag binnen gekomen chèques, die van Miss Havilland uitzocht en het daarop staande bedrag aan de kassa voldeed. De hotel-bediende verklaarde desge vraagd, dat hij de „autogrammen aan een Hollywoodsche „autogrammen-opkooper" (waarvan er dozijn bestaan) voor een zacht winstje over deed. De opkooper betaalde hem, voor iedere chèque, waarop de handteekening van Miss de Havilland prijkte, 50 cents meer. Duidelijk bleek, dat er niets onregel matigs was geschied, zoodat de hotel directie er mee volstond de bediende een reprimande toe te dienen en hem verzocht de aldus gemaakte winst aan een liefdadig doel af te staan. In deze korten tijd hadden echter acht tien „autogrammen" van Olivia hun weg naar den markt gevonden hetwelk een hulde inhoudt voor de slimme, wijze, waarop autogrammen-jagers werken. „Sneeuwwitje" slaat een Hollywood-record. Na alle records in de geschiedenis van de geluidsfilm te hebben geslagen, beëindigde „Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen", Walt Disney's hoofdfilm, haar voorstellingen in het Carthay Circle Theater te Hollywood na negentien weken achtereen geloopen te hebben. „The Great Ziegfeld" is de houdster van het vorige long-run record met een aantal van vijftien weken en vier dagen in het Car thay. Meer dan 170.000 menschen bleken „Sneeuwwitje" in dit eene theater gezien te hebben, nadat de balans bij het beëindigen van deze sensationeele run van de eerste geteekende hoofdfilm, opgemaakt was. Irene Dare, nieuwe baby-ster. Sol Lesser heeft Irene Dare, vijf jaar oude schaatskampioene, geëngageerd om naast Bobby Breen op te treden in de nieuwe RKO-film „The Vagabond Kid". Lesser zag de kunstverrichtingen van het sterretje in het Pathé Newsreel en besloot Irene onmiddellijk te engageeren. MICKEY MOUSE BEGON VOOR HET EERST TE PRATEN IN STEAMBOAT WILLIE, EEN SENSATIE DISNEY'S GEKLEURDI VPT D I j'h I Y DAARONDER WAREN DE ONVERGETE- LIJ KE DRIE KLEINE BIGGETJES „NACHTSLEUTEL Harmonie. „Night Key"; „nachtsleutel".... een sug gestieve naam voor een eveneens zeer sug gestieve en boeiende film. De naam Boris Karloff zegt dengenen, die hem m zijn di verse creaties („Frankenstein", „De mum mie" enz.) kennen, trouwens voldoende om te weten, dat ook deze nieuwe film een ma ximum aan goede spanning garandeert. Lloyd Corrigan, de regisseur van dit Univer- sal-product heeft het verhaal in een logi- schen vorm gegoten en een adembenernen- den climax weten te scheppen. Boris Karloff is hier de oude uitvinder, wien een nieuw alarmsysteem door een nachtveiligheidsmaatschappij afhandig wordt gemaakt om concurrentie te voorkomen. Maar Dave Mallory wreekt zich: door mid del van zijn „night key" opent hij deuren en safes juist die, welke door Ranger's Vei ligheidsdienst worden bewaakt! zonder dat hun alarmsysteem werkt. Voor den nachtsleutel zijn geen verzegelde deuren voor den nachtsleutel is een door Ranger's Veiligheidsdienst bewaakte deur even ge makkelijk te openen als iedere andere: de nachtsleutel beteekent de krach voor Ran ger's bedrijf. Zeker, Mallory is geen inbreker, hij steelt niet: hij haalt alleen alles overhoop ten tee- ken, dat de nachtsleutel zijn werk heeft ge daan, feilloos, zonder een enkel spoor achter te latenEn Mallory bereikt zijn doel: Ranger moet het nieuwe systeem van den uitvinder invoeren, waardoor deze en zijn charmante dochter een onbezorgde „oekomst tegemoet gaan. Maar voordat het zoo ver is, gebeurt er nog het een en ander: Mallory wordt ontvoerd door een gangster-bende, die den befaamden nachtsleutel voor hun eigen practijken wil gebruiken.. Hij weigert, ver nietigt zijn apparaat, geeft daarna oogen- schijnlijk toe, maar reconstrueert het zóó, dat het bij gebruik den veiligheidsdienst waar schuwt. Op een aannemelijke wijze heeft men een liefdeshistorie (resultaat: Joan Mallory en een van Ranger's mannen zorgen voor 't happy end) in het verhaal weten in te vlechten. Vooraf: „Sound news" van Paramount en o.m. een interessante film over het werk van de Amerikaansche „G-men". PALJAS. City Theater. De opera Paljas mag zich tot de meest bekende der muziekdrama's rekenen en ij kan nog steeds haar rechten op de volle belangstelling van het publiek laten gelden. Het City-Theater brengt deze week een prachtige opvoering van Paljas, zij het dan in film-vorm. Maar deze film is een bui tengewone muzikale prestatie, niet alleen door de goede vertolking van Leoncavillo's muziek, maar vooral ook door de uitbeel ding van de hoofdfiguren. Niemand min der dan Richard Tauber vervult de hoofd rol van Canio en zelden zal men dezen zanger mooier hooren zingen dan in deze Iiim. De proloog wordt schitterend gezon gen, maar ook later in het eigenlijke ver haal is Tauber op zijn best. Speciaal noe men wij nog het Smartlied. Voor muziek - en zangliefhebbers iets bijzonders. Over den inhoud behoeven wij slechts weinig te vertellen. Men kent de geschie denis van Canio en Nedda in het reizende théater. Canio, die zijn jonge vrouw boven alles lief heeft, doch de coquette Nedda bedriegt hem met Silvio, wat weer de ja loezie opwekt van Tonio ook een der leden van het gezelschap. En als dan ten slotte Canio van het bedrog zijner vrouw over tuigd is, overmeestert de woede en wan hoop hem en krijgt de opvoering van Colombine een tragisch einde. Steffi Duna verraste door een sterke uitbeelding van Nedda. Zij speelde met de drie mannen als een volleerde coquette, doch behield steeds haar aantrekkelijke charme. Een tweede vrouwelijke hoofd figuur werd goed vertolkt door Diana Napier (zooals men weet Taubers echtge- noote). De film boeide door spel, muziek en zang en verdient aller belangstelling. Sommige gedeelten der film zijn in kleuren opgenomen en maken een zeer goed effect. Het programma opende met een zeer interessant journaal en daarna vroegen nog voor de pauze een gekleurde teeken film, een Holl. Nieuws en Polygoon en een bijzondere muzikale éénacter met verras sende scenes de aandacht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1938 | | pagina 8