FLITSEN VAN HET WITTE POBftL
De Jubileumfilm „VEERTIG JAREN".
Ali Baba en zijn veertig roovers.
Het vlot goed met de opnamen.
Onderwerp van een nieuwe, gekleurde
teekenfilm van Max Fleischer.
POPEYE ONTMOET ALI BABA.
Roovers en Spinazie.
4
TWEEDE BLAD.
Ik ben blij, zei Ostwalt met een glim
lach, dat ik tot nu toe zeer tevreden
mag zijn. Filmproductie is en blijft nu
eenmaal een bedrijf met groote kansen
op onvoorziene tegenslagen, maar we
hebben bij de opnamen van „Veertig
Jaren even afkloppen niet over
pech te klagen gehad. Het ging de eerste
dagen natuurlijk nog niet zoo vlot als
nu, omdat de artisten en technici in het
begin nog moesten wennen, maar dit
aanpassings-proces is snel verloopen en
voor zoover ik de resultaten kan beoor-
deelen naar de dagelij ksche „rushesin
den showroom voldoet de kwaliteit ar
tistiek en technisch volkomen aan mijn
verwachtingen.
Gelukkig echter niet alleen aan de mijne,
maar ook aan die van Gréville, de Meester,
Heller en Leenhardt, den geluids-man, welk
viertal toch in hoofdzaak verantwoordelijk
is voor het resultaat. We hebben alleen de
opnamen van den eersten ochtend gedeelte
lijk moeten overmaken, omdat die niet zoo
bijster goed gelukt waren als gevolg van
verschillende kleinigheden, die toch tezamen
van importantie bleken te zijn en verder
hebben we nog één groote opname van enkele
meters opnieuw „geschoten", maar dat zijn
dan ook onze eenige tegenslagen geweest.
Tijd hebben we daarmee niet verloren
we hebben alleen een paar dagen moeten
overwerken. Maar jadat is in een film
studio niets vreemds."
Op onze vraag, of het zeer ingewikkelde
zorgvuldig overwogen theoretische werk
plan tot nu toe in de practijk te realiseeren
viel, kwam een gedecideerd „Ja" als ant
woord. Als we precies gaan tellen zijn we
misschien een halven dag achter, omdat er
altijd enkele onberekenbare factoren zijn,
maar we hebben ook nog een paar „reserve-
dagen", die opzettelijk van te voren al zóó
zijn ingedeeld, dat zij ruimte laten voor een
inlasch. In ieder geval ben ik er, als er geen
groote onvoorziene dingen gebeuren, van
overtuigd, dat we op tijd klaar zijn met ons
studiowerk. De samenwerking in de studio
laat niets te wenschen over, alle menschen,
die een taak hebben bij de productie, zijn
min of meer vrienden geworden en dat
bevordert natuurlijk een vlotte afwerking
der „disposities" in niet geringe mate. In
een studio te staan met booze gezichten om
je heen het is mij éénmaal gebeurd is
iets verschrikkelijks en funest voor het
tempo. Aan booze gezichten en onvriende
lijke blikken buiten de studio heb ik geen
gebrek. Tal van actrices, acteurs en figu
ranten schijnen in hun wiek geschoten te
zijn over het feit, dat zij geen rol gekregen
hebben in onze film en dat wij hen geen
lange brieven met excuses daarvoor hebben
geschreven. U zult begrijpen, dat ik me om
dergelijke onredelijke verwijten geen zorgen
maak.
„Overdoen" in drie talen.
In de „set" waar de opnamen plaats
vinden, klinkt nu Gréville's stem: „Encore
une foisnoch einmalonce again",
want de regisseur heeft zich wijs ge-
Een onderhoud met productie
leider Ostwald.
worden door internationale ervaring
aangewend om sommige mededeelingen in
drie talen te doen. Wij wager. een opmer
king: „Dat hoort men nogal eens. Gréville
is niet gauw tevreden".
„Gelukkig niet", repliceert Ostwalt, „dat
is één van zijn beste kwaliteiten. Of laat ik
liever zeggen: een onmisbare kwaliteit voor
iemand, die iets goeds wil maken. Een regis
seur, die compromissen met zichzelf sluit en
redeneert: „Het kan er wel mee door, al is
het niet zooals ik het wilde", maakt nooit
goede hoogstens goedkoope films. Want
een consequentie van het stellen van hooge
eischen beteekent vaak, dat er nogal eens
wat materiaal ik bedoel dus celluloid
verloren gaat. Wij draaien misschien méér
dan men in Holland als „normaal" be
schouwt, maar dit verschil is tenslotte in
geld uitgedrukt niet zoo vreeselijk veel en
juist dit verschil komt vaak de kwaliteit
ten goede. Ik heb zoowel met Gréville als
met andere regisseurs in het buitenland ge
werkt en ik weet zeker, dat wij wat mate-
riaalverbruik betreft zeker niet aan den
hoogen kant zijn, als ik eens ga vergelijken.
Bovendien overdrijft Gréville het niet.'Hij
weet, dat de zuinigheid de wijsheid kan be
driegen, maar ook, dat het wijs is om zuinig
te zijn.
Zoo hebben we verleden week een heelen
middag „stil gelegen", omdat bleek, dat wij
deze beter konden benutten door een paar
décors om te bouwen en de lampen te ver
plaatsen. Dat leek een halven dag verlies,
maar in werkelijkheid was het toch winst,
want hierdoor konden de volgende dagen in
veel sneller tempo verwerkt worden. Het
feit, dat onze film, tusschen 1898 en 1938
speelt, brengt ons natuurlijk extra-moeilijk
heden, omdat we de opnamen steeds zoo
veel mogelijk moeten concentreeren op een
bepaald jaar. We kunnen niet 's morgens
beginnen met Laseur in 1938 en dan over
springen naar Laseur in 1901. Het om-
schminken kost zeer veel tijd. Bovendien
zijn er diverse décors, die tweemaal ge
bruikt moeten worden. Men ziet eenzelfde
kamer eerst in 1898, dan in 1938 en dat er in
die veertig jaar wel iets veranderd is,
spreekt vanzelf.
Het draaiboek.
Ostwalt vertelt, dat de décors in de Wil-
helmina-hall nu allen „afgewerkt" zijn.
Thans gaat men verder in de Juliana-hall,
waar het heele Brabantsche complex, in
casu, het huis van de familie Maasdonk,
staat opgebouwd en in den tusschentijd
bouwt men ten tweeden male de Wilhelmina-
studio weer vol. Een draaiboek met dikke
roode strepen wordt voor den dag gehaald
en wij aarzelen niet om over dit boek, waar
inderdaad alles om draait, nog iets te
vragen, omdat het ons is opgevallen, dat
daarin tal van Fransche zinnetjes te vinden
zijn.
Max Fleischer heeft een gekleurde
teekenfilm gemaakt: „Ali Baba en de
40 roovers".
Dit onderwerp „an sich" beteekende
reeds: een echte teekenfilm met veel
prachtige avonturen en dolzinnige
gebeurtenissen rond de hoofdpersonen;
maar het feit, dat we hier bovendien
ons aller vriend Popeye in zijn nieuwste
glansrol zien, verhoogt zoo mogelijk nog
de aantrekkelijkheid.
Over de eindelooze zandvlakten van de
eindelooze woestijn draven Ali Baba en zijn
veertig roovers. Ali Baba zingt zijn lijflied
en zwaait met zijn kromsabel. De veertig
roovers zingen de begeleiding en zwaaien
nog woester met hun sabels. De woestijn
dreunt onder de kameelenhoeven. Ali Baba
en zijn mannen zijn in aantocht!
Zoo begint deze nieuwe Popeye-teeken-
film, die Paramount binnenkort in ons land
zal uitbrengen en het formaat letterlijk
en figuurlijk! van deze short rechtvaar
digen de aandacht, die wij eraan besteden.
Deze film, „Ali Baba en de 40 roovers",
van dubbele lengte, zij werd in kleuren
opgenomen en men zag er voor het eerst
het drie-demensionale systeem in toegepast,
dat de beelden een grootere diepte geeft.
Oorspronkelijk bestonden teekenfilms in
derdaad uit twee-dimensionale teekeningen.
Fleischer ging over tot het bouwen van
kleine, maar échte décors. De figuren, op
doorzichtig celluloid geteekend, worden
vóór deze décors gezet en aldus gefilmd.
Bovendien heeft men bij dit systeem het
voordeel, dat men het geheele décor kan
laten voorbijschuiven. De op celluloid ge-
teekende figuren behouden ten opzichte
van de camera hun plaats, de achtergrond
beweegt, en aldus krijgen de toeschouwers
de illusie van bewegende figuren tegen een
stilstaanden achtergrond.
Maar geheimen uit de teekenfilm-keuken
willen we niet verklappen; ieder, die „Ali
Baba" ziet, zal zich van de groote mogelijk
heden van Fleischer's systeem kunnen over
tuigen. Om bij onze inleiding te blijven:
aldus werd de scène van de door de woestijn
By arrongemtnt wHh
Ring F*atur«s Syndicat*. Ine, and S
dravende rooversbende opgenomen. De zand
vlakte werd uit echt zand gemaakt, de roo-
versfiguren werden op celluloid geteekend.
Als U de film ziet, zult U de technische bij
zonderheden vergeten, zoo perfect hebben
Fleischer en zijn menschen hun werk gedaan.
Het bekertde verhaal van de Veertig
Roovèrs was een dankbaar object om voor
de teekenfilm bewerkt te worden! En het
leverde weinig moeite op, er de wereld
beroemde spinazie-man in te verwerken.
Popeye doet in deze geschiedenis dienst
bij de kustwacht. Hij krijgt op zijn post het
bericht, dat Ali Baba en zijn handlangers in
aantocht zijn en oogenblikkelijk beginnen
Popeye, zijn broodjes-etende kameraad
Wimpy en de schoone Olive Oyl in een vlieg
tuig de achtervolging.
Edoch, het noodlot achterhaalt hen boven
een dorre zandwoestijn; het vliegtuig moet
landen en de drie dapperen beginnen een
triesten tocht door de eenzame oneindigheid,
waar slechts lugubere geraamten en fata
morgana's te zien zijn. Eindelijk bereikt het
drietal een stad, waar de eerste ontmoeting
met de roovers plaats heeft en waar na veel
avonturen tenslotte Popeye doordringt in de
geheimzinnige grot van de roovers en terwijl
iets anders kan men van Popeye ook
moeilijk verwachten de kracht van de
spinazie grooter blijkt te zijn dan die van
alle een-en-veertig roovers bij elkaar
Deze film verdient speciale aandacht, niet
alleen van de jeugd, doch ook van den meer
serieuzen filmliefhebber, dien de technische
kant van deze, bijna twintig minuten du
rende, teekenfilm zeker zal interesseeren.
Fleischer en zijn staf maakten er ongeveer
acht-en-twintig-duizend teekeningen voor!
Enkele scènes uit de nieuwe ge
kleurde Fleischer-film „Ali Baba
en de veertig roovers". Geheel
rechts ziet men de eene hoofdper
soon uit het drama: Popeye de
Zeeman. Nadere bijzonderheden
behoeven niet gegeven te worden!
Links krijgt de andere hoofdper
soon, ook welbekend uit de Popeye-
films, een geduchte kaakslag van
zijn spinazie-opponent.
Midden boven ziet men het treu
rige tafereel van de drie dapperen,
die zich voortsleepen door de ein
delooze woestijn.
En tenslotte midden onder; het
glorieuze slot van de historie:
Popeye en Olive dansen na de
overwinning om de met schatten
gevulde kisten van Ali Baba!
„Dat hebben we voor Gréville gedaan.
Alles wat Fransch is in dit draaiboek heeft
voornamelijk betrekking op de camera
instellingen en op zuivere regie-aanwijzin
gen. Gréville heeft daarnaast natuurlijk ook
een volkomen Fransch draaiboek, met
Fransche dialoog zelfs maar dat gebruikt
hij alleen bij zijn voorbereidingen".
„Hoe is dat draaiboek eigenlijk ontstaan?"
„Niet zonder veel moeite", zegt Ostwalt,
terwijl een glimlach aan een voorbije her
innering te voorschijn komt. „Het was nogal
ingewikkeld, maar in het kort komt het
hierop neer, dat Ben van Eysselstein zijn
eigen scenario in draaiboekvorm heeft uit
gewerkt. Dit is in het Fransch vertaald en
Gréville heeft toen speciaal het technische
gedeelte veranderd en aangevuld. Dit is
toen door Van Eysselstein weer opnieuw
bewerkt en over alle veranderingen is ge-
gecorrespondeerd en gediscussieerd. Daarna
heeft het tweetal gedurende zes weken
samen gewerkt. Het is toen aangevuld en
gewijzigd, totdat alles was, zooals het, tech
nisch en artistiek, moest zijn en tenslotte is
daaruit „het" draaiboek ontstaan".
„En houdt iedereen zich daar nu precies
aan?"
„Dit draaiboek deelt het lot van alle draai
boeken. Men tracht er zich zooveel mogelijk
aan te houden, maar het blijkt weieens, dat
een camera-instelling niet meevalt, dat een
dialoogzin een acteur niet ligt of dat een
bepaald effect op een andere manier beter
te verkrijgen is. Dan volg een verandering,
die meestal onbelangrijk is voor de groote
lijn, maar die voor de betreffende scène een
verbetering beteekent".
Men is gereed met een opname en we
moeten dit praatje met Guus Ostwalt be
ëindigen, omdat onze zitplaats een
camera-lorrie voor de volgende instelling
noodig blijkt te zijn. Niet echter alleen de
lorrie ook Ostwalt zelf. En als het blauwe
lichtje boven de studio-deuren uit is het
geen niet zoo erg vaak voorkomt profi-
teeren we maar snel van deze gunstige
eclipseer-kans. Want in een filmstudio mag
niemand vergeten, dat daar inderdaad time
money is.
ANK VAN DER MOER en CEES LASEUR, ADOLPHE ENGERS MATTIIIEU VAN EYSDEN en LILY BOUWMEESTER
twee der belangrijkste figuren uit de film, als oppasser Jan de Oude tijdens als de Brabantsche fabrikant Maasdonk en zijn vrouw Annetje,
als Prof. Van Meerle en zijn vrouw, tijdens een de Kroningsfeesten' van 1898 in verslagen, als zij vernemen, dat hun zoon Dick met zijn vliegmachine
ontroerende scène in hun Amsterdamsche huis. de poffertjeskraam. verongelukt is.
ANK VAN DER MOER en
LILY BOUWMEESTER
PAUL STEENBERGEN en
MYRA WARD
als Wim Maasdonk en Lily tijdens het groote bal, ten huize der Van
Burger, twee artistieke jonge Mecrle's in 1898, waar de „Quadrille" in
menschen van onzen tijd. al haar glorie en elegance gedanst wordt.
DE SCHRIK VAN BRIMSTONE.
Victoria-theater.
Dit is weer één van die films, waarin de
bekende acteur Wallace Beery op zijn best
is. Men weet algemeen wel dat het er in
het Verre Westen omstreeks 1880 nog heel
primitief toeging. Het recht van den sterkste
en den brutaalsten gold nog bijna overal, en
vooral in kleine plaatsjes als b.v. Brimstone
werd het menschelijke recht met voeten
getreden. Bill met zijn stel revolvers, waar
hij zeer handig mee was, stond aan 't hoofd
van een troep „jongens", die voor geen
kleintje vervaard waren.
De bokser Jeffrey Burton komt met zijn
manager toevallig in Brimstone terecht en
speelt al dadelijk een heel gevaarlijk spel.
Zeker zou Bill hem gedood hebben, als Bur-
ton's horloge niet een vrouwenportret had
bevat, dat voor Bill werd bestemd en dat
hem meteen de zekerheid gaf, dat Jeffrey
zijn zoon was. Nu veranderde er heel wat in
Brimstone. Burton, die er de dochter van
rechter Douglas had ontmoet hoe kwam
deze roos terecht te midden van zooveel
distels? wildq niet meer weg en koesteide
groote plannen ten opzichte van het plaatsje
wat betreft het herstellen van orde en
gezag Hoe hij dit bereikte, moet gij eens
in deze actievolle film gaan zien. Het eene
levendige tafreel vol sensatie en spanning
volgt op het andere en daartusschen be
weegt zich Wallace Beery als de groote ac
teur in dit genre. Sterk expressief spel. Maar
ook Deunis O' Keefe als Jeffrey is uitstekend
op zijn plaats en voor de lieftallige Loretta
Douglas had men Virginia Bruce gekozen.
Voorwaar geen slechte keuze. De goede
acteur Lewis Stone speelde de rol van haar
vader op uitnemende wijze. Zooals men ziet
'n keur van acteurs in 'n aantrekkelijke film.
Het programma opende met een paar
mooie journaals, een gekleurde teekenfilm
en een film over hondendressuur met aller
aardigste opnamen vooral voor hondenlief
hebbers.
MEVROUW BLIJFT ONTBIJTEN.
City-Theater.
In het City-Theater blijft mevrouw ont
bijten en die mevrouw is een alleraardigst
jong meisje Barbara Stanwijck. Zij
blijft ontbijten bij een jongen en rijken
boemelaar Herbert Marshall met
wien zij den avond te voren in de een of
andere nachtclub kennis gemaakt heeft en
dien zij thuis gebracht heeft, omdat hij er
alleen niet toe in staat was.
Zij is reeds onder de douche als de butt-
ler zijn meester nog slapend op de een of
andere divan ontdekt en een half uurtje
later zitten de beide jonge menschen aan
een gezellige ontbijttafel en voeren allér-
geanimeerdste gesprekken, die een geluk
kig slot zouden gekregen hebben als er
niet plotseling een jonge actrice was ver
schenen, die precies deed alsof zij in dit
mooie gebouw thuis hoorde. Twee vrou
wen is te veel voor een man en het meis
je uit de nachtclub ruimt voorloopig het
veld.
Voorloopig, want zij is verliefd gewor
den op den jongen nietsnut, die de reede-
rij, door zijn familie groot gebracht, door
zijn boemelleven laat verloopen. Het
meisje is rijk, zij blijkt de een of andere
erfdochter en koopt alle aandeelen in de
reederij op, zoodat de jonge man geen keus
overblijft dan onder haar leiding opnieuw
te beginnen.
Natuurlijk weigert hij van een vrouw
afhankelijk te zijn en tweemaal tracht hij
de actrice te trouwen, wat beide malen
een hoogst komisch tooneeltje oplevert.
Zonder verder in bijzonderheden af te da
len, kunnen wij het slot van deze aller
aardigste film wel samenvatten in de
woorden „eind goed, al goed". „Ze" krij
gen elkaar, maar voor het zoover is, moest
er nog heel wat gebeuren. Deze film is
vol vermakelijke typen, waaronder de
buttler en de kleine kantoorbediende
allerkoddigste figuren zijn.
Wie een vroolijken middag of avond wil
hebben moet eens gaan zien, dat mevrouw
in het City-Theater blijft ontbijten.
Vooraf gaat veel wereldnieuws en bin-
nenlandsche reportage, enkele sportfilms,
een komische éénacter waarin een paard
de hoofdrol vervult, een goede screen-
song en een film met zeer fraaie en inte-
i essante opnamen van moerassen en de
dieren, welke zich daarin ophouden.
DE ONWEERSTAANBARE.
Harmonie.
„Der Unwiederstehliche" is een char
mante film. En Annie Ondra en Hans
Söhnker hebben aan het verhaal een be
wonderenswaardige uitwerking gegeven.
Er zijn al tientallen van dergelijke films
geproduceerd, vele van hen zelfs zeer ver
dienstelijk, maar slechts weinige hebben
het tot een vlotheid, een gang en vaart
kunnen brengen als we die in deze film
vinden. Een verhaal, vol humoristische en
komische situaties, origineele invallen en
plotselinge wendingen in het verloop er
van. Een kostelijke amusementsfilm vol
romantiek.
Inderdaad: romantiek in de allereerste
plaats. En degene, die naar een dergelijk
filmwerk gaat kijken zal als hij zich
ten minste wil amuseeren goed doen
zijn nuchtere, alledaagsche kijk op het
leven voor een uurtje te vervangen door
een voor filmromantiek ontvankelijk ge
moed.
En dan zullen Annie Ondra en Hans
Söhnker zeker een volledig succes hebben.
Een succes dat hen volkomen toekomt: ze
hebben van „Der Unwiederstehliche" een
genoegelijke film weten te maken. Annie
Ondra vervult de rol van eigenares van
een groote schoenfabriek, dilletant-man-
nequin, koningin van het bal der Midi-
nettes, nicht van een tyrannieke tante,
huwelijkscandidate voor een man mét een
titel en uitverkorene van een man zónder
een titel, enz. enz. Hans Söhnker is die
man zonder dien titel en, haast onnoo-
dig te zeggen: die wint 't. Maar niet zon
der nog een aantal veldslagen tegen de
tante geleverd te hebben. Der Unwieder
stehliche weet echter ook die met eenige
moeite in te palmen zóó zelfs, dat daar
nog weer moeilijkheden uit voort schijnen
te komen. Dat valt echter mee enal is
't op een eenigszins ongewone manier
de twee komen ten slotte weer in hetzelf
de schuitje. Of c.q. liever in dezelfde auto,
waarin ze de lichtende toekomst tegemoet
rijden
Het voorprogramma geeft o. m. Para-
mount-nieuws en een paar teekenfilmpjes.