SLECHTS 5CI.PLH PAK E WIND BLAAST. DONKER ALKMAAR. PROBAAT VOOR WAS EN VAAT ZEEPPOEDER Historische figuren. Seuilfotw DE AUTORITEITEN ZIJN TEVREDEN. een controle tocht. f PRESIDENT-BEVRIJDER. DERDE BLAD. ALKMAARSCHE COURANT VAN ZATERDAG 1 OCTOBER 1938. Dit is geen beschrijving van een stads deel waar de misdaad een hoofdbron van bestaan is, geen rechtbankverslag van een verduisteringszaak, maar eenvoudig een beschrijving hoe onze gemeente er zou uit zien als er geen straatlantarens bestonden. Wij hebben in oude reisbeschrijvingen wel eens gelezen, dat het een waagstuk was des avonds van de eene straat naar de andere te wandelen en hoe er dan altijd iemand voorop liep, die een lantaren droeg en luidkeels waarschuwde als er onver wachte hindernissen op of kuilen in den weg waren. Wij, verwende stedelingen, kennen geen kuilen meer in wegen en straten althans geen kuilen waar men geheel of gedeelte lijk in verdwijnen kan en wij schrijven ingezonden stukken als er eens een avond een lantaren niet gebrand heeft of een straatdeel minder scherp verlicht is ge worden. En daarom was het wel eens interessant zich in het verleden te verplaatsen en Alk maar te bekijken zooals de Spanjaarden het waarschijnlijk in 1573 gezien hebben, of beter gezegd niet gezien hebben omdat het volkomen onzichtbaar moet geweest zijn. Men heeft zich vroeger het hoofd gebro ken over de vraag hoe men de stad zou kunnen verlichten en er is in dezen tijd van luchtgevaar weer een ander probleem, namelijk hoe men de stad zal kunnen ver duisteren. Er is in Alkmaar nog altijd geen af dee ling van de Vereeniging voor luchtbescher ming, al zijn we dan gelukkig al tot een comité van voorbereiding gevorderd, maar er is al sinds eenige jaren een goedgekeurd plan voor den overheidsdienst, dat door den commissaris van politie en zijn medewer kers is ontworpen en dat sinds eenige niaanden ter uitvoering in handen is gege ven van onzen nieuwen commandant van den gemeentelijken luchtbeschermingsdienst den heer Goettsch. Het plan. Wy hebben in den loop van dit jaar dit plan uitvoerig in deze courant besproken en de verschillende onderdeelen daarvan naar voren gebracht. Daar was b.v. de afdeeling verduistering, ln den goeden zin van het woord, daar was de afdeeling brandweer, de afdeeling politie, de opruimings- en ontsmettingsdienst, de geneeskundige dienst voor het vervoeren en verzorgen van door gas bedwelmden of door bommen gewonden. En al die diensten moesten met een kern van deskundig per soneel de vrijwilligers opleiden en instru- eeren, die in ty'd van nood ieder op hun post moeten zijn en precies moeten weten wat zij te doen en wat zij te laten hebben. Dat alles is in voorbereiding, maar dat eischt ty'd. En nu willen wij op het oogen- blik niet beoordeelen of dit bij de groeiende oorlogsdreiging niet volkomen gereed had moeten zijn, wij weten wel, dat de Hollander en de Alkmaarder maakt daarop geen uitzondering niet aan gevaar denkt voordat hij er vlak tegenover staat en het gevolg daarvan is geweest, dat ver scheidene bewoners eerst in de spannende dagen, die nu achter ons liggen, tot het besef zijn gekomen, dat het tijd was om zich voor vrijwillige medewerking op te geven. Alkmaar was een der eerste steden in den lande, die een in Den Haag goedgekeurd plan bezat, maar ook één der weinige waar eigen lijk nog nóóit de proef op de som was ge nomen. Wat er elders gebeurde. In tal» van gemeenten en zelfs in ge- heele provincies zijn in verloop van tijd luchtbeschermingsoefeningen gehouden, waarbij denkbeeldige gewonden door nog denkbeeldiger bommen waren getroffen en naar niet-denkbeeldige hospitalen werden vervoerd, waar men gelukkig meestal con stateerde, dat de patiënt nog niet heelemaal dood was. Er zijn overal mannen met gas maskers en chloorwater aan het ontsmetten van door mosterdgas onveilig gemaakte straten gegaan en er zijn denkbeeldige slan gen gericht op branden, die niet waren uit gebroken, maar uitgebroken zouden kunnen hebben wanneer het nu eens geen oefening maar werkelijkheid was geweest. Dat alles was heel leerzaam en mannen in vliegmachines zijn overal boven verduisterde steden verschenen en hebben naar beneden gekeken om te constateeren, wat er te zien was of beter gezegd, wat er niet te zien was. En nu is men eindelijk men zegt dat vanuit Den Haag een wenk was gegeven ook in Alkmaar met de practische luchtbe scherming begonnen en al was er dan ook nog geen vliegtuig, waaruit men iets zou kunnen controleeren, al waren de medische dienst, de ontsmetters en ander onmisbare afdeelingen dan ook nog niet ingeschakeld, er in in allen gevalle een begin gemaakt. Het noodlot heeft gewild of laten we liever zeggen, dat 't buitengewoon gelukkig was dat deze demonstratie van oorlogs dreiging plaats vond op den dag, waarop alle couranten hebben geschreven, dat het gevaar letterlijk en figuurlijk van de lucht was omdat de klokken den wereldvrede ingeluid hebben. Men kent de mentaliteit der bevolking en men had daarom verwacht, dat de noo- dige medewerking niet algemeen verkre gen zou worden, maar dank zij den ernst van de oorlogsdreiging, aan welker invloed wij ons nog niet geheel hebben kunnen onttrekken, hebben zich dezer dagen een honderdvijftig-tal stadgenooten als vrij willigers bij den luchtbeschermingsdienst opgegeven en waren er althans manschap pen en ook vrouwschappen genoeg om de allereerste en allereenvoudigste proef te kunnen nemen. Dat was de verduistering van Alkmaar. Dat was eenvoudig de proef of de bevol king van onze gemeente zooveel medewer king zou willen betoonen, dat zy na een ernstige waarschuwing van overheidszijde alles in het werk zou stellen om dergelijke nuttige oefeningen zoo krachtig mogelijk te steunen. Dus was er vrij plotseling in overeen stemming met 't luchtgevaar, dat ook vrij plotseling kan opduiken per huis aan huis bezorgde circulaire en in de dagbla den bekend gemaakt, dat Alkmaar gister avond van negen tot tien uur verduisterd zou worden. Men vertrouwde er op, dat alle Alkmaar- ders daaraan zouden medewerken, maar aangezien de overheid wel weet, dat ver trouwen hier en daar wel eens misplaatst is, waren er nog allerlei strafbedreigingen uit gevaardigd voor hen, die de oefening op de een of andere wijze zouden willen sabotee- ren. Wat er was voorgeschreven. Er was Donderdagavond al een voor proefje genomen en men wist aan de Licht- K PRO 28*0419* bedryven nu wel, dat men geheele stadsge deelten in het donker kan zetten. Toen ble ven de etalagelichten en de lichtbakken nog branden, maar gisteravond zou het bittere ernst worden. Om negen uur zouden stoom fluiten en sirenes de komst van vijandelijke vliegtuigen aankondigen en binnen vyf mi nuten zou iedere wandelaar of fietsrijder van de straat verdwenen moeten zijn. Voer tuigen zouden met gedoofde lickten langs den kant van den weg moeten staan en het denkbeeldige vee, dat men 's avonds laat nog in Alkmaar vervoert, zou aan die voer tuigen vastgebonden moeten worden. Geen licht mocht uit de huizen naar buiten schij nen en in het algemeen zou in Alkmaar de grootste verduistering moeten plaats vinden waarover ooit in onze gemeente is gespro ken. De brandweer had op een vier- of vijf tal plaatsen in de stad spuiten, slangen en ladders, waarmee men onmiddellijk naar de door brandbommen geteisterde plaatsen zou trekken, de politie had reeds honderd vrij willigers met witte armbanden mannen en vrouwen als hulppolitie over de geheele stad verspreid met de opdracht overal te waarschuwen waar huiskamerlicht hinder lijk naar buiten zou kunnen dringen. Leden van de Burgerwacht waren by de politie in gedeeld en liepen met de agenten op alle straten en wegen, rijksveldwachters uit om liggende gemeenten werkten vrijwillig mee ter regeling van het doorgaand verkeer en brugpersoneel was in actie om alle scheep vaart gedurende het verduisteringsuur te beletten. De deelnemers aan een contröle-tocht. Zoo was de voorbereiding en tegen acht uur verzamelden zich voor het stadhuis de genen, die tijdens de verduistering een tocht door de stad zouden maken teneinde te constateeren om het nu maar eens met Chamberlains woorden te zeggen dat het alles this time allright was. Daar waren de burgemeester, de brand weercommandant, de commissaris van Poli tie, de directeur van de Lichtbedrijven waar bleef de directeur van Gemeentewer ken? daar waren ook nog allerlei gewich tige burger-autoriteiten als mr. de Groot als toekomstig voorzitter van de nog op te rich ten afdeeling van de Ned. Ver. voor Lucht bescherming en de heer Goettsch als hoofd van den gemeentelijken luchtbeschermings dienst. Daar waren bovendien diverse auto riteiten uit naburige gemeenten, die de kunst kwamen afkijken of die zich voor onze luchtbescherming interesseeren, de burge meester en de secretaris van Waxmenhuizen, die altijd al eer» zwak voor het Alkmaar - sche lichtbedrijf hebben gehad, verder auto riteiten uit Dirkshorn, Beverwijk, Heem stede en SchoorL Waarom ze er niet van Heiloo en Oudorp als aangrenzende ge meente waren, zouden wij niet kunnen vertellen, maar zij schynen zich na de mis lukte annexatiepogingen weinig van onze gemeente aan te trekken. In de stad was alles voor het welslagen van de demonstratie in voorbereiding ge bracht en ook over den Rijksstraatweg wa ren in het midden 'witte verfbanden geschil derd, niet natuurlijk opdat men van uit vijandelijke vliegtuigen daardoor den loop van wegen en straten zou kunnen volgen, maar omdat dit de eenige richtingslijnen waren waarnaar het verkeer zich in donker zou kunnen regelen. Roode Kruis-patrouilles doorkruisten de stad en bij het Centraal Ziekenhuis stond de auto van den G.G.D. met aangeslagen motor gereed om op het eerste onraadsein uit te rukken. Door de stad. Toen zij er zeven auto's met geblindeerde lichten door de verduisterde stad getrokken, auto's met gemeentelijke autoriteiten, met journalisten, met brandweerlieden en met gasten. Zoo hebben wij de stad doorkruist tot op verre buitenwegen van Noord naar Zuid en van Oost naar West en zoo is zelfs de stoet nog even vastgeloopen op een nauwen straathoek zoodat alles weer achteruit moest om vrij te komen en den tocht te kunnen vervolgen. Zoo hebben we dan gereden door een stik donkere stad, waar alleen het stationsem placement blijkbaar niet „meedeed", langs buitenwegen waar in de lantaarns alleen maar de vlammetjes van de automa tische aanstekers brandden, door straten waar de bewoners ook het kamerlicht ge doofd hadden en zelfs het maantje heeft meegewerkt door zich zoo nu en dan achter zwarte wolken te verschuilen. En slechts sporadisch moest worden halt gehouden om de bewoners met een al te doorzichtige raambedekking tot nog groo- tere verduistering te adviseeren en al zijn er hier en daar door de politie eenige proces sen-verbaal opgemaakt, over het algemeen heeft de Alkmaarsche bevolking bij deze verduisteringsproef meegewerkt op een wyze waarover alle autoriteiten en deskun digen ten hoogste voldaan zijn gebleken. Schrijver dezer, wellicht de eenige van het gezelschap, die wel eens onder een bom- menwerpende machine in een kelder heeft gezeten en de daarop volgende weken in een kleine stad werkte waar de lantaarns houten mutsen droegen en de ballons zelf met zwart rouwvloers waren omwikkeld, weet uit ondervinding hoe noodlottig het kan zy'n als in tijden van oorlogsgevaar zelfs het kleinste lichtstraaltje een uitweg naar boven kan zoeken. Niet geheel gerust. Ook nu waren verscheidene tochtgenooten niet geheel gerust over de automatische aan stekers in diverse straatlantaarns, die naar men vreesde altijd nog zichtbaar blijven, maar de heer Hofman kon als directeur van de Lichtbedryven alle bezwaren uit den weg ruimen met de mededeeling, dat ia tij den van werkelijk gevaar alle lantaarns uit geschakeld worden en dus ook de kleine gas vlammen der aanstekers niet meer zullen branden. In het stadhuis. Nadat de klokken geluid hadden en om tien uur de dooden stad plotseling weer vol licht en leven was gekomen, hebben allen die den inspectietocht hadden meegemaakt zich nog enkele oogenblikken in het stad huis verzameld waar de burgemeester den autoriteiten dank bracht voor hun voorbe reidende werkzaamheden en zijn groote waardeering uitsprak voor de wyze waarop de bevolking in het algemeen op den over- heidsoproep gereageerd heeft. Wij willen er op wijzen, dat allen die hier bijeen waren den tocht per auto hebben ge maakt, maar dat ons hedenmorgen ook be richten van wandelaars en fietsers bereikt hebben, die over de lichtafsluiting, over de sterke koplichten van Alkmaar passeerende auto's en over de nog talrijke buitenshui vertoevende ingezetenen minder enthousiaf zyn geweest. Nadat op prettige wijze alle nog ge- wenschte inlichtingen waren verstrekt en ieder gelegenheid had gekregen iets in het belang van deze oefeningen mede te deelen, heeft de burgemeester uiteengezet, dat deze eerste verduisteringsproef weldra door meerdere gevolgd zal worden waarbij suc cessievelijk ook de andere gemeentediensten als de brandweer en de G.G.D. zullen wor den ingeschakeld. Door diverse gasten werd waardeering voor Alkmaars invitatie uitgesproken met de mededeeling, dat men weliswaar weinig „gezien" had, maar juist daardoor tot de conclusie was gekomen, dat de Alkmaarsche verduisteringsproef uitstekend geslaagd was en een navolgenswaardig voorbeeld voor andere gemeenten zal kunnen blijken. II. Wie eene encyclopaedie opslaat, kan daarin lezen: Masaryk (dr. Thomas Garrigue), p :sident van Tsjecho-Slowakije, geboren te Goding (Moravië) 1850. Daarna worden zijn vol, rijk en lang leven verteld, zijn vele studiën, zijn vele geschriften, zijn wetenschappelenken ar beid, zijn welslagen in het voorbereiden van een zelfstandigen Tsjecho-Slowaak- schen Staat, zijn langdurig presidentschap. Encyclopaedieën onthouden zich in den regel van appreciatie. Anders hadden zij kunnen vermelden zijn hooggewaardeerde leiding als President der Jonge Republiek, die hem tot aan zijn dood op 87-jarigen leeftijd, den 14en September 1937, maakte tot den meest geëerden man van zijn land. Ik wil den encyclopaedischen schrijf trant met zijn zakelijke nuchterheid niet volgen, doch, puttend uit bronnen, die elders te vinden zijn, iets reconstrueeren van Marasyk's leven. De persoon van den President-Bevrijder zal daardoor levend voor ons worden. Eén der getuigen, die ik raadpleeg, is zeer betrouwbaar. Het >s Masaryk zelf, die in gesprekken, welke gepubliceerd zijn geworden, toen hij op zijn 80en verjaardag door heel zijn land eerbiedig en dankbaar gehuldigd werd, sprak over zijn vroegste herinneringen: kleine, onbeteekenende voorvallen, die echter het kind zeer troffen; zijn woning in de buurt van Hodonin, waar zijn vader koetsier was op de (Oostenrijksch) kei zerlijke landgoederen, zijn liefde voor de vlakten, waar de zon meer schijnt dan in de bergdalen, zijn eerste schooljaren bui ten zijn woonplaats, die hem echter in de vacanties telkens weer „thuis" brengt. En daar, in dat „thuis", ondergaat hij sterk den invloed der moeder. „Moeder, zoo zegt hij, had meer invloed op mij dan vader; vader was een handige man, maar eenvoudig. Het hoofd in huis was moeder. Zij was Tsjechische van ge boorte, maar te Hustopec onder Duitschers opgegroeid: daarom had zij in den beginne eenige moeite met de Tsjechische taal. „Moeder was flink, verstandig, kende een stuk van de „groote wereld"; zij had langen tijd in „de beste gezelschappen" verkeerd, zij het ook in dienstverband. Zij was bij „Herrschaften" in Hodonin keu kenmeid geweest; die hadden veel van haar gehouden en kwamen later in moei lijke oogenblikken tot Haar om raad en hulp. Uit dezeen „herrschaftlichen" tijd was haar het verlangen bijgebleven om ons, kinderen, hooger op de maatschappe lijke ladder te brengen. Bovendien kende zij goed de ellende, waarin destijds het dienende en arbeidende volk nog leefde. Daarom wilde zij van ons, kinderen „Her ren" maken. Haar dank ik het dat ik de scholen bezocht". „Moeder was vroom; zij ging gaarne naar de kerk, doch had daarvooi weinig tijd, want zij moest voor de familie sloven en zwoegen. Van haar hoorde ik: „heeren- dienst gaat vóór God's dienst. In plaats van in de kerk placht zy haar gebeden uit het gebedenboek thuis op te zeggene. „Vader was een Slowak uit Kopcany, geboren als lijfeigene en lijfeigene geble ven. Hij was nooit op school geweest. Te Kopcany had hij maar zoo'n beetje leeren lezen bij een oude vrouw, de weduwe van een soldaat, die de gemeente met het on derwijs had belast, want een school was er niet en voor het beetje lezen moesten de kinderen aardappels uitgraven. Zoo werd mijn vader een echte man van het land, heelemaal geen stadsmensch. Hij leefde steeds in de natuur, kende die, en bekeek die goed; hy had een zeer groote belangstelling voor allerlei kleine bijzon derheden in de natuur en het leven. „Zelf was hij zonder onderwijs; hy vond het echter goed, dat ik leerde en hij schaamde zich niet om mèt mij te leeren. Maar hij beschouwde dat alles uit een oogpunt van utiliteit: wat bracht het op? Vroom was hij niet, maar hij was bang voor de hel en ging nu en dan des Zondags naar de kerk. In alle dingen had moeder de beslissing: hij onderwierp zich steeds, ook al pruttelde hij tegen. Wanneer hij ons later in Praag bezocht, interesseerde hij zich alleen voor paarden, hoe die in de stad beslagen werden; voor wagens en hoe de remmen, de assen en de raderen ge bouwd waren, en binnen een paar dagen kende hij alle bewoners van de huur kazerne en babbelde met hen, maar al heel spoedig had hij genoeg van de stad en ging hij terug, naar huis, naar zijn dorp en naar de vrije natuur. „Aan vader bespeurde ik sterk den in vloed van de „robot", het „knechtschap": hij diende en werkte met tegenzin, uit dwang. Wel nam hij den hoed af voor zijn „heer", maar hij hield niet van zijn „hee- ren". Op de keizerlijke landgoederen bleef de lijfeigenschap in feite bestaan, zelfs na D Door DONN BYRNE. Uit het EngeUch door J. van P 50) ,U hebt nooit veel gezien in de kleine plaatsen van de Pale, of in het grauwe Dublin, waar het Parlement, waar Grattan sprak, nu een zakenpand is van een geld wisselaar? En de massieve Trinity van Goldsmith en Burke, of de groote breede straten, waar vierspannen plachten te ry- den? En Three Rock berg en Bray en de schoonheid van de Boyne Vallei en de kleine, veilige havens in het Zuiden? En de bergen van Kerry en het geheele ko ninkrijk Connacht en de geweldige winden van Donegal?" „Maar het is zulk een onbehaaglyk, ver laten, dor land, alles gelijk Tusa hErin, voordat u het in gebruik nam". „Als iemand het allemaal eens kon be zitten en behandelen, zooals ik Tusa hErin heb behandeld! A propos", vroeg zy plotseling, „spookt het in Tusa hErin?" „Neen, ik heb er nooit van gehoord. Hebt u iets gezien?" „Ik meende eenige malen iets gehoord te hebben; een doedelzakspeler maakte muziek als er stormen opkomen. Een eigenaardig wijsje zooals dat ding over McCrimmon". „Cha till, cha till, cha till McCrimmon". „Zijn er wooden op?" „Le cogadh mo sidhe cha till McCrimmon. Nooit, nooit, nooit zal McCrimmon terugkeeren, Oorlog of vrede, nooit zal McCrimmon komen, Voor geld of buit, nooit zal McCrimmon komen. Hij zal niet komen voor den dag des oordeels". „Een treurzang, zooiets als dit, was wat ik hoorde". „De lage tonen waren slechts het rui- schen van de golven, de hooge de wind door de iepen". „Dat is mogelijk, maar is niet een spook- doedelzakspeler ook mogelijk in een land van geesten?" VIII. Een land van geesten de uitdrukking bleef hem bij, en de brandende lamp en het brandende turfvuur schenen geesten op te roepen als een bezwerend ritueel. Hoe vaak, toen hij een kleine jongen was, hadden de namen door zijn wezen ge trompet: Brian Boru te Clontarf en de ver jaagde roode Denen. En met het verjagen van de Denen had Ierland vredige dagen beleefd en vriendelijke in het wit gekleede heiligen waren opgestaan en kloosters met kleppende klokken waren gekomen en groote Keltische kruisen. En de Druïden waren verdwenen met hun vloeksteenen en hun Ogham schrift verdwenen wa ren de oude Keltische heiligen, Angusvan de Boyne en Manannan, zoon van Lir, god van de zee en de vrede van Gallilea kwam over het vroolijke jachtland. De kleine bewoners van de heuvels met hun dwergpaardjes, hun dwergdoedelzakken, kropen weg, gingen in ballingschap onder den donder van Rome en het land was deemoedig, opdat het het koninkrijk der Hemelen mocht beërven. En de Engel- schen kwamen, de graven van Ulster vluchtten naar Spanje en slechts hier en daar was een herinnering aan helden van oude tijden, aan Cuchulain van den Rooden Tak, aan Maeve, koningin van Connacht, in haar strijdwagen en haar grooten roo den mantel, aan Dermot, die Grania uit het kamp van den koning van Ierland schaak te en op negen manieren de speer kon werpen De O'Neils herinnerde Shane zich ook, die koningin Elizabeth met liefde en angst op de knieën brachten En Owen Roe, de Roodeen de jongere Hugo O'Neil met zijn bedreigde Ulstermannen te Benburb,. Zij moesten den grootsten ge neraal van Europa, Cromwell, den Lord Protector, zenden om de Ulster clans ten onder te brengen Onwillige vrede en de Stuarts kwamen terug en weer werd Ierland in slaap gewiegd door hun minza me manieren en den geur van de witte roosHet treffen aan de Boyne, koning Jacobus vluchtend voor zijn leven En het beleg van Limerick en het Verdrag Patrick Sarsfield en de Witte Ganzen vluchtend naar Frankrijk... Frankrijk kende hen, Duitschland, Zweden, zelfs RuslandRamillies en de Spanjaard kenden de dragonders van lord Clare en Patrick Sarsfield, Graaf van Lucan, gedood op het einde van den dag zelfs heden kende Europa hen: O'Donnel, Hertog van Tetuan en Grande van Spanje en Patrick McMahon, Hertog van Magenta, dien men president van de Fransche republiek ge maakt hadzij waren van het ras van Lucan's Wilde Ganzen. En weer een mokkende vrede en Ulster weergalmde van de trompet van Ameri- kaansche vrijheid en de Vereenigde Ieren stonden op in Belfasten Napper Tan dy aan Napoleon's hof en Hoche met zy'n schepen in de baai van BantryWolfe Tone's verminkte hals en Lord Edward Firzgerald vermoord door wie hem ge vangen namen Wat had deze mannen, verstandige man nen meest Ulstermannen er toe ge bracht om hun leven te wagen en den dood zoo dapper onder de oogen te zien? Wat bracht de mannen van '48 en die van '67 op de been? Wat deed den kleinen Bigger zoo verwoed in het parlement vechten en de wetgeving van het rijk ophouden? Wat was er in hun bloed gekropen? Stellig niet voor een grauwe, half verlaten stad! Ze ker niet ter wille van kleine baaien en paarse bergen! Zeker niet voor een onge letterde boerenbevolking, half gek van angst voor de hel! Hij trachtte Ierland te zien als een per soonlijkheid, zooals men zich Engeland voorstelt als een koperen penny, gehelmd met diepe borst, met zware heupen, met zwaard en schild een burgerlijke voor stelling van majesteit, een zware, zelfbe wuste persoonlijkheid: Toen Brittannië als eerste, op 't hemelsch bevel Verrees uit de azuren zee Zoo maar! En Schotland kon hy zien als een jonge vrouw in kilt en plaid en een Glengary- muts op, een scherpzinnige jonge vrouw toch, met een heel besliste persoonlijkheid, een zaak afsluitend zooals de beste hande laars kunnen, een beetje brutaal. Hij kon zich haar indenken als het jonge meisje, wier hand de Jonge Pretendent kuste en die eerlijk tot hem zeide: „Ik had liever 'n kus op my'n mond gehad". Schotland wist, wat het wilde en kreeg het ook een bij de hand, flink, aardig meisje. Maar Ierland, het Ierland van de grijze nevels, de grijze steden, hoe het te zien? De ballade kwam hem in de gedachte, de Shan Van Vocht, van de arme oude vrouw, grijs, gesjaald, meelijwekkend, wier kin deren trachtten haar in haar woning met vele akkers te herstellen: En waar zullen zij hun kamp hebben? Zegt de Shan Van Vocht. En waar zullen zy hun kamp hebben, Zegt de Shan Van Vocht. In de Curragh van Kildare, De jongens zullen allen daar zijn. Met hun pieken in gereedheid, Zegt de Shan Van Vocht. By de Curragh van Kildare Zullen de jongens samenkomen En Lord Eduard zal daar zy'n, Zegt de Shan Van Vocht. Neen! Niet genoeg, men zou kunnen wer ken, geld opofferen, voor de Shan van Vocht, maar het leven, neen! Hij dacht verder. Het gedicht van den armen Mangan flitste door zy'n gedachten en zijn hart... (Wordt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1938 | | pagina 9