FLITSEN VAN HET WITTE DOEg „In Oud Chicago". c ONZE BIOSCOPEN. Net rekros. De brand van Chicago. Zl - -■v Episode uit de AmerHcoontche be#chevin§s-geschiedenis. huiflftir rijOt over de wintert Amerika, zoo als in hetjf »-■ Een vlalèten ver-loop van twee ee»w»n oMeifoare van dfeae eetwottcttffe voeoéuigdn over. de prairiën hebben geaaid, hik klas sieke vervoermiddel der energieke pioniers, die aldus hun vrouw en kin deren, hun schamele have en goed ge leidden naar een nieuwe toekomst. Het reisdoel is: Chicago, een klankrijke naam in een opwindenden tijd, de helft der negentiende eeuw, een periode van den hevigsten ondernemingsdrang, waarin de steden zichtbaar groeien, waarin het geld maar voor het grijpen ligt, waarin een ieder koortsachtig bezield is tot bou wen, tot stichten, tot uitbreiden en tot vestiging De O'Leary's, een Iersch gezin, be staande uit man, vrouw en drie jongens, heeft Chicago tot reisdoel uitgekozen. De man heeft er gouden verwachtingen van en de stad is niet verre meer. En niettemin zal deze dappere voortrekker, die als in een visioen de grootsche toekomst dezer stad aanschouwt, haar nimmer bereiken. Hem overkomt een ongeluk (en: pijnlijke gedachte voor dezen stoeren pionier, het is geheel zijn eigen schuld!) en als hij de oogen sluit, laat hij een jonge vrouw en drie knapen onbeschermd achter op- een onbeschutte vlakte De jonge vrouw (Alice Brady) slaat zich met mannenmoed door de moeilijk heden heen. Zij vindt in Chicago werk als waschvrouw, zij zwoegt en zweet en brengt haar kinderen groot. Driftig is het tempo van de wordende stad. De omrin gende wouden leveren bouwstof, dagelijks verschijnen er nieuwe huizen, komen er lieden aangezworven, die hier hun fortuin willen maken, gelukzoekers, flinke kerels, booswichten, menschen van allerlei slag, allerlei landaard, allerlei karakter en aanleg. Vrouw O'Leary slaat er zich doorheen. Zy blijft wonen in haar simpel houten huisje in de De Kovenstraat, zy blijft een eenvoudige waschvrouw, ook al ziet zy kans een harer zoons voor advokaat te laten studeeren. De tweede zoon, Dion, geeft haar veel zorgen, de jongen laat zich in met wedden op de renbaan, volgens haar strenge opvattingen een duivelsch werk. De derde zoon is een echt moeders kindje, maar alle drie zijn 't O'Leary's, een Int*ressante hwkmsche fiim. béjeowcter soort, en a*e drte aanbrekten zij haa'r! Ja, die Dion zij-n verstand hèèft hy, maar hy zoekt zijn geluk in kroegen en gaat om met danseressen en dergelijke ondegelyke vrouwspersonenhij droomt er van zelf eens zoo'n groot café te hebben, inplaats van een fatsoenlijk beroep te kiezen. Neen, Jack is van beter hout gesneden, ook al verliest hij zijn eerste processen er is veel omkoo- pery en veel machtsmisbruik in deze stad! hij is eerlijk en oprecht, stijfhoofdig ir. zyn onkreukbaarheid; een kerel uit één stuk. Maar Moeder O'Leary houdt niette min van alle drie haar jongens evenveel, en als Bob, de jongste, verliefd wordt op het blonde Gertchen, de Duitsche melk meid, doet haar dat hartelijk plezier. Belle Fawcett, dat is de danseres en zangeres, die heel Chicago in onrust brengt. Als zij staat te zingen in de groote kroeg van Gil Warren, komen alle man nen ademloos toeluisteren en de jonge Dion O'Leary is haar vurigste bewon deraar. Maar hij dingt waarlijk niet alleen naar haar gunst, uit zucht naar enkel een liefdesavontuur! Deze jongeman heeft grootsche plannen en Belle moet helpen ze te verwezenlijken: een kroeg, die de zaak van Gil Warren in ieder opzicht overtreft! Welk een wonderlijk paar vormen deze Belle Fawcett en Dion O'Leary! Natuurlijk houden zij van elkaar en zijn zij erg op elkander verliefd, maar vechten kunnen ze als de besten en danals iedereen moord en doodslag zou vreezen, worden ze opeens zakelijk, beramen een nieuw, handelsplan en worden rijker en rijker. Zelfs de groote Gil Warren komt zich ge wonnen geven. Op den avond, dat Dion zijn enorm établissement (dat hij „De Senaat" heeft gedoopt) opent op den bes ten stand van Chicago, komt Warren een vriendschappelijk bezoek brengen en doet het voorstel, dat hy zijn eigen zaak zal sluiten, daarmee Dion gansch en al vrij spel gevend. Dit mooie voorstel is echter niet heelemaal belangeloos! Gil Warren heeft n.1. een geweldige eerzucht, hij droomt er van burgemeester van Chicago te worden. En Dion moet dan heel de buurt van café's, heel de bevolking van kroegbezoekers en hun aanhang ergo het minste deel der burgery! in actie Het vuur van de brandende stad dryft de bevolking het water in! Het vee breekt los. Episode uit „In Oud Chicago". brengen, om hem gekozen te krijgen. Gil Warren begrijpt zelf wel, dat 'n groot deel van de bevolking geen kroeghouder van verdacht allooi tot burgemeester wenscht. Maar is er geen fraude mogelijk met de kiezerslijsten? Dat zal natuurlijk geld kos ten, maar hier is een chèque en er kan méér worden opgebracht! Dion zegt zijn steun toe. Maar ook zijn broer, de advocaat Jack O'Leary, wordt candidaat gesteld. Deze maakt natuurlijk kans bij de ordelijke burgery. En nu ontspint er zich een dubbelhartig spel van Dion, die in schijn Gil Warren steunt, maar tegelijkertijd hard heeft meegewerkt aan de candidaatstelling van Jack, en die verzot blijkt op experimen teeren, hoèver zijn macht wel reikt. Jack wordt gekozen en de fraude van Gil War ren en zijn kliek wordt totaal verijdeld. Maar Jack wil slechts Chicago om- nengehaald door de verkiezing van zijn broer te bevorderen! Want burgemeester O'Leary wil op genadelooze wijze den strijd aanbinden tegen de kroeghouders en hun verderfelijken demoraliseerenden invloed en tegen hun wijk, die een enorm brandgevaar vormt. Hevige scènes tusschen Dion en Jack zijn daarvan het gevolg. Dion gooit zijn broer voor de voeten, dat hij hem in staat heeft gesteld burgemeester te worden, Maar Jack is fanaticus, die Chicago om hoog brengen tot eiken prijs! Hij schrikt ook niet terug voor een monster proces, waarin hij Belle Fawcett zal dwin gen te getuigen tegen Dion; kort en goed: hij zet het mes er in. Maar Dion is listig. Hij verzoent zich schijnbaar met Jack en komt hem onver wacht het verzoek doen, een huwelijk te voltrekken tusschen hem en Belle. Met warme gevoelens van broederlijke gene genheid doet de burgemeester dit, en met een daarop zegt Dion: Daar gaat nu je proces, want ik heb jouw voornaamste £SÉ? Een der slottafereelen uit „In Oud Chicago." Palmer House, een der zeer weinige bewaard gebleven afbeeldingen van het Chicago van voor 1871. getuige getrouwd en je weet, dat een vrouw niet getuigen mag tegen haar man! Deze schurkerij windt Jack zoo op, dat hij een geweldig gevecht begint, waarbij Dion 't hevigste pak slaag oploopt, dat hij ooit heeft ontvangen. Kort daarna vindt het vreeselijke on geluk plaats, waaraan Chicago te gronde gaat. De koe van Moeder O'Leary schopt de stallantaren om en sticht brand. Het vur breidt zich waanzinnig snel uit in dit stadsgedeelte, dat geheel van hout is op getrokken en de catastrophe is onafwend baar. Te erger is de uitwerking, wijl een deel van de bevolking (met Gil Warren aan het hoofd) in de meening verkeert, dat de burgemeester zelf dezen brand heeft ontketend, om tot eiken prijs het houten stadsgedeelte te kunnen opruimen. Het wordt een ramp van ongekenden omvang! En zij brengt een paniek met zich mee, dia tot de vreeselijkste tooneelen leidt. De bevolking moet vluchten, de brandweer staat machteloos en er is geen uitweg! De hitte van het verschrikkelijke vuur drijft iedereen het Michigan-Meer in. Warren sterft een afgrijselijken dood; hij wordt onder den voet geloopen door een kudde buffels, die met donderend geweld de vlucht neemt. Maar ook Jack schiet er het leven bij in, in dezen onheilsnacht, die zoo ontzaglijk veel slachtoffers vraagt. Ten slotte weten de overige leden van de familie O.Leary zich te vereenigen en beseft men onderling dat er 'n band van saamhoorigheid dient te bestaan. Het ge beurde is voor hen een vreeselijke les ge weest, maar een nieuwe, schoonere toe komst ryst langzaam in een ver verschiet! Geen boeiender lectuur, dan die over de wordingsgeschiedenis der Amerikaan sche natie. Zij immers geeft ons ons eigen groeiproces verkort en verhevigd te aan schouwen. Al wat ten onzent langs lijnen van geleidelijkheid is gegaan, in zoo heel veel gevallen latent en schier onmerkbaar, is in de Nieuwe Wereld langs explosieven weg tot stand gekomen, met de ditmaal voor het menschenoog naspeurbare on herroepelijkheid, waarmee 's werelds gang van zaken zich pleegt te voltrekken. Anno 1830 was Chicago een onbedui dende nederzetting van handelaren en voortrekkers, avonturiers en gelukzoe kers, die gezamenlijk steun zochten achter de palissaden van een fort. In den nacht van acht op negen October van dat jaar brak er brand uit en heel deze houten nederzetting verging door het vuur en leverde een schade op van twee milliard, een voor die dagen ongedroomd hoog bedrag. De ondernemingsgeest van dit volk kon blijkbaar zulk een slag lijden! Men begroef de dooden, men droeg zijn verlies, men velde nieuwe boomen en sleept bouwsteenen aan. Chicago moest herrij?' en twintig jaar later was er een stad staan, grooter en schooner dan waarvan de pioniers ooit hadden durven droomen Helaas! Anno 1854 brak het wilde vuü, weer los en vernielde den yverigen mie, renhoop niet zoo radicaal als den vori, gen keer, maar toch op caUistrophaleenfe. Weer werd de opzet breeder en forscher gemaakt, maar in het jaar 1871 en om in denzelfden onheilsnacht van acht op negen October, kraaide opnieuw da roode haan! En Mi's. O'Leary's koe dankt hieraan haar treurige vermaardheid; schopte de stallamp om. Om zich te kunnen voorstellen watdal dezen keer inhield, dient men cijfen j, hulp te roepen. Chicago had toen Ufgg inwoners verworven. De stad bezat tiji^ twintig bankinstellingen, waar vijf en tig millioen dollar geïnvesteerd was. deze stad, die reeds zulk een omvang a beteekenis had, was nog immer voor het grootste gedeelte van hout. Zij, die aan de westzijde der stad woon. den, konden vluchten. De overigen ragen zich tegenover het eindelooze Michigan» Meer geplaatst. Telegrafisch werd er hulp gevraagd aan de naburige steden. Deze telegrammen namen onder den druk der ontzettende omstandigheden den toon aan van smeekbeden en waren in roerende be« woordingen gesteld. Generaal Sheridan snelde met bataljons soldaten te hulp. Zij kwamen te staan tegencwer een helsche paniek, een chaos van opperste vertwijfeling. Wat moesten deze soldaten doen? Blusschen? De bevol king bijstaan? Hier heerschte de gruwe lijkste doodsnood, de brutaalste strijd om lijfsbehoud, de bitterste rampzaligheid, Het vuur dreef honderdduizenden men schen het water in! Deze hel duurde twee etmalen, toen doofde het vuur by gebrek aan voedsel De rust duurde één dag. Toen laaide het smeulend vuur weer op en nam de ellende weer een aanvang. Achttienduizend hui zen werden er verwoest. Hulp uit andere steden... doctoren en verpleegsters, ordebewaarders, kleeren en levensmiddelen in onbegrijpelijke hoe veelheden moesten" er worden gezonden. Vijf millioen dollar moest er terstond worden uitgegeven om in den allereerstón, allerergsten nood te kunnen voorzien. En het Amerikaansche volk bezat da kracht tot deze hulpverleening en den moed nogmaals te beginnen. Men bouWdè met noesten ijver, met verbeten energie, met het élan van een jeugdige natie, da wilskracht van het land der onbegrensde mogelijkheden. Het bouwde een milli- oenenstad, wolkenkrabbers van beton en staal, een metropolis, die niet weer zal kunnen afbranden. TWEE HOOFDNUMMERS IN HET ROX Y-THEATER. Zeer zeker in verband met de twee hoofdnummers, die ieder voor zich van behoorlijke lengte zijn, is er dezen keer in het Roxy-theater een kort voorprogram ma niet anders dan één journaal. Met behoorlijk vlug draaien in sommige gevallen wel eens iets té vlug bereikt men toch nog, dat de laatste film tegen half elf is afgeloopen. Het zou voor vele bezoekers misschien prettiger zijn, als men er een weinig méér tijd voor nam. Het eerste hoofdnummer is Bokser tegen wil en dank, een echte Amerikaansche film, die doet zien dat duizenden menschen te hoop loo- pen om er getuige van te kunnen zijn, dat iemand knock out wordt geslagen. Deze film is gemaakt met de medewerking van den wereldkampioen Roosenblom, wat een waarborg is ook voor technisch goed spel. t>e bokser tegen wil en dank is hier de cowboy Rush Conway (Wayne Morris), «|je zonder geld een bokswedstrijd komt bijwonen en na afloop een partijtje gaat knokken (toevallig met den verliezer van den wedstrijd), waardoor hij de aandacht trekt van een bekend bokser, die in hem kwaliteiten opmerkt, welke „in den ring" noodzakelijk zijn. Een opleiding tot bokser volgt en het succes is groot: Rush verslaat iedereen, maar weigert tegen zijn leer meester Gunner Malone te vechten, om dat diens zuster zulks wenschte. Edoch, Gunner stond er op, tegen Rush uit te komen en wist hem door een serie belee- digingen zoover te krijgen, dat de belofte aan Mary vergeten wordt. De leerling verliest en Gunner wordt dan erkend als wereldkampioen. Maar ook Rush krijgt een belooning: Mary gaat met hem mee naar Texas, waar hij een ranch heeft gekocht. Het andere hoofdnummer, De terugkeer van Arsène Lupm, is een detective-verhaal vol spanning, dat den toeschouwer nauwelijks op adem laat komen, waardoor het moeilijk wordt om met juistheid te gissen wie den waarde- vollen diamant van den graaf Grissac in Amerika heeft gestolen en naar Frankrijk gebracht. Het gaat om een valsch en het echte juweel, er komt een Amerikaansche detective aan te pas en er is sprake van den befaamden juweelendief Arsène Lu- pin, die wel gedood heet te zijn, maar wiens lijk nimmer werd gevonden, zoodat de Amerikaan zoekt naar de.zen man. Men zal toegeven, dat deze weinige pun ten voldoende zijn voor een zeer ingewik kelde geschiedenis en als er dan ook nog, zooals hier, een paar moorden worden gepleegd, krijgen we een verhaal om van te watertanden en te griezelen tegelijk. Om de spanning niet te verraden, willen we niet verklappen hoe de zaak afloopt. Men ga zelf zien! GEHEIME ZENDER L.B. 17. Theater Harmonie. Eindelijk weer eens een spannende detec- tievefilm met een echten „Criminalkom- missar", waarvan Otto Wernicke een schit terende creatie weet te geven. Het gaat ditmaal niet om één misdadiger, het gaat om de ontmaskering van een groote revolutionnaire beweging, welke op het punt staat uit te breken en waarvan de minister van een naburig land, die op bezoek komt, het slachtoffer zal moeten worden. Men kent het recept van dergelijke span nende films. Er zijn drie dingen, welke man nen er toe kunnen brengen onverstandige dingen te doen, geld, alcohol en vrouwen. En wie een revolutionnaire beweging ont ketent en over geheime documenten wil be schikken, weet wel, dat hij van al deze mid delen ruimschoots gebruik zal moeten ma ken. Er komen in deze film heel wat mannen voor, die in de netten der revolutionnairen verstrikt zijn geraakt, er zijn knappe actrices en er is een speeltafel, waar men op één en kelen avond 20.000 Mark kan verliezen. Die kan men natuurlijk betalen of niet betalen en als het laatste het geval is en men is kapitein by den staf, dan kan men zyn schuld ook afdoen door militaire geheimen te ver raden, of althans te doen alsof men zoo diep gezonken is. De man, die in deze film „alsof" doet, is kapitein Terno, die in werkelijkheid Willy Birgel heet en een voortreffelijk artist is, evenals trouwens zijn vrouwelijke partner Hilde Weissner, een charmante, slanke ver schijning. Zij staan aan den kant der be trouwbaren in deze geschiedenis en werken samen met den gemoedelijken commissaris, die minder dom en onverschillig is dan hy er uitziet. Want het is ten slotte de dikke commis saris met zijn onafscheidelijke parapluie, die den leider van de revolutionnaire bende ontdekt en wie dat is, vertellen we natuur lijk niet om de spanning bij de bezoekers niet weg te nemen. Want hoe men ook over films van dit genre mag denken, men kan niet ontkennen, dat zij spannend zijn en deze maakt daarop geen uitzondering. Integendeeel, zij zit prachtig in elkaar, er is een buitengewoon goed samenspel, er vallen op geheimzinnige wijze een paar dooden, er zyn vele verras singen en onverwachte ontknoopingen en het geheel is een projectie, welke van het begin tot het einde blijft boeien. Vooraf een aardige screensong, wat wereldnieuws, een musicale éénacter en last not least een filmpje van de optochten welke op 8 October in de stad der Victorie zijn gehouden. „DE PATRIOT". City-theater. Van historische films gaat dikwijls een aparte bekoring uit. Dat velen die beko ring ondergaan en dit genre bizonder apprecieeren blijkt wel uit den stroom van meer of minder historische films, in alle schakeeringen van goed tot slecht, die in den laatsten tijd geproduceerd werd. Wantde diverse filmproducenten voe len meestal gauw aan welk soort van films het publiek wenscht. Van de lange reeks historische films zijn er, die zich als „historisch" aandie nen, maar in werkelijkheid een roman- tisch-verhaal-zonder-meer willen geven en alleen den verleden tijd gebruiken om s f e e r te scheppen, noodig voor het ver haal; een verhaal dat op zich zelf weer zijn fouten en verdiensten kan hebben. Maar er zijn óók producten, die een historisch gegeven nader uitwerken. Films, die de bedoeling hebben om zij het ook met behulp van fantasie ten minste toch geschiedenis te geven, een interessant brok historie voor den toeschouwer opnieuw te laten leven of wellicht het karakter van een bepaalde historische figuur uit te beelden. Produc ten, die het niet alleen om de historische sfeer te doen is, maar ook en vooral om den historischen loop der gebeurtenissen of misschien, de beschaving, zeden en ge woonten van het een of ander tijdperk, een bepaald land, een zeker milieu. Zóó'n film is gelooven we „Le Patriote". Een boeiend filmwerk over Paul I, tsaar aller Russen. En wat zou de gecompli ceerde figuur van dezen „verlichten" despoot beter uit kunnen beelden dan het groote dramatisch talent van Harry Baur? Slechts weinig anderen zullen dit achter dochtige, wraakzuchtige, heftige en daar naast zoo zwakke en onstandvastige karakter van Paul I op zóó meesterlijke I wijze kunnen weergeven. Naast Harry Baur valt op „de patriot", Pahlen, gespeeld door Pierre Renoir. Zij beiden hebben dit Fransche product tot een imposant en boeiend werk gemaakt. Uit het voorprogramma noemen we: Polygoon- en Fox Movietone-nieuws, een filmpje over een Amerikaansch dagblad bedrijf en een teekenfilm, waarin Mickey Mouse nieuwe avonturen beleeft. DERTIG DAGEN CORVEE. Victoria-Thcater. Evenals in andere plaatsen heeft de uitmuntende Fransche film: Dertig dagen corvée, met Fernandel in de hoofdrol ook te Alkmaar een zeer groot succes behaald. Men heeft zich tenminste bij de eerste ver- tooning gisteravond in het Victoria- Theater kostelijk geamuseerd en er is gelachen als zelden te voren. Fernandel heeft zich doen kennen als een bijzondere komiek, Hij vervult in deze film, die door Pierre Colombier, de regisseur, vervaardigd O naar de operette: „Ignace" de rol van Ignace Boitaclou, die voor den militairen dienst wordt goedgekeurd en zich naaf zyn regiment begeeft in het plaatsje Né- vreuse. Aan het station ziet men hem echter aan voor een zenuwpatiënt: w) komt in een sanatorium terecht en arri veert uren te laat in de kazerne. Direct strenge straf: Dertig dagen corvée. omdat bij den kolonel, waar mevrouw duchtig de baas is, de oppasser wordt ge straft, wordt Ignace als zijn plaatsver vanger aangewezen. Bij den kolonel hij zijn dertig dagen strafdienst moeten uitdienen. En nu beginnen de avonturen eerst goed. Ignace valt van de eene komi sche situatie in de andere en deze zijn ingewikkeld, dat hij meent in een ge**®?? huis te zijn aangeland. De vroolijknei bereikt haar toppunt tijdens de srirée, waar de zangeres en danseres Lo lette optreedt. Onverwacht speelt IgB* in het spel mee als zanger en heeft daverend succes. En als dan den volgend dag de generaal op inspectie komt, wor bij afwezigheid van den kolonel, die in de haast de kolonelsunifórm he» aangetrokken, voor den kolonel aan^e.^„ J -Hij speelt zijn rol zoo goed, dat de kolOO voor promotie wordt voorgedragen. Het is niet mogelijk alle komische si ties te vermelden, maar als het Pu j3 zich ooit kostelijk vermaakt heeft, da het zeker bij deze Fransche film, die bepaald moet gaan zien om metee.Den genieten van het spel van bemande zijn mannelijke en vrouwelijke co®is- zooals b.v. Alice Tissot als de kolonei vrouw, Nita Raya als Loulette, D»" Lorys als het kamermeisje Annette, mee Ignace ten slotte gestraft wo Charpin als de kolonel en Pierre Mag1" als de generaal. unnfd- De inleiding van het komische m nummer werd gevormd door fraaie J naals: Fox Movietone, Ufa Wereldnr' en Hollandsch Nieuws en een aardig sj». nend nummer getiteld: Het perfecte

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1938 | | pagina 10