VIM
ïRUutentand
$euMetw
Waardelooze millioenen worden
vernietigd.
LaLINE I ESTER'S
f?ith™EAnÊ?ch ROMAN
HONIG'sKEUKENSTROOP^tóz^V
Ontwerp verdragen Interna
tionale Arbeidsconferentie.
Regèering heeft „overwegende
bezwaren".
OOK POTTEN
EN PANNEN
reinigt alles
Omzetstatistiek van den
detailhandel.
„O, Laline, we zijn zoo blij, dat je wak
Obligaties, schuldbekentenissen van den Staat,
geheime archieven
De Papierafvalcentrale
te Maarn.
(Wordt vervolgd)-
4
TWEEDE BLAD.
h
t
r
0
1
e
e
t
E
M
t
S
r
c
i
De minister van sociale zaken heeft,
mede namens zijn ambtgenooten van
buitenlandsche zaken en van koloniën,
aan de Tweede Kamer doen toekomen
een door hen cnderteekende nota betref
fende een drietal ontwerp-verdragen,
aangenomen door de Internationale Ar
beidsconferentie in hare drie en twin
tigste zitting 3-23 Juni 137).
Veiligheidsvoorschriften bouwbedrijf.
Behalve het ontwerp-verdrag betreffende
de veiligheidsvoorschriften in het bouwbe
drijf, ter zake waarvan een wetsontwerp,
houdende voorbehoud der bevoegdheid tot
toetreding, werd ingediend, heeft de 23ste
Internationale Arbeidsconferentie n.1. nog 3
ontwerp-verdragen aangenomen, te weten:
1. een betreffende de verkorting van
den arbeidsduur in de textielindustrie;
2. een betreffende de gedeeltelijke her
ziening van het verdrag betreffende den
leeftijd van toelating van kinderen tot
het verrichten van arbeid in nijverheids
ondernemingen;
3. een betreffende de gedeeltelijke
herziening van het verdrag betreffende
den leeftijd van toelating van kinderen
tot het verrichten van niet-industriëele
werkzaamheden.
Hieronder wordt het standpunt der regee
ring ter zake van die ontwerp-verdragen
nader uiteengezet.
Tegen bekrachtiging.
Het onder 1 genoemde ontwerp regelt den
arbeidsduur van personen, werkzaam in de
textielindustrie. Als norm wordt gesteld, dat
de gemiddelde arbeidsduur in den regel niet
meer dan 40 uur per week mag bedragen.
Voor personen, die in opeenvolgende ploegen
werkzaamheden verrichten,, wier geregelde
gang, uit hoofde van den aard dier werk
zaamheden, ononderbroken op elk oogenblik
van den dag, den nacht of de week ver
zekerd moet zijn, kan de weekduur van den
arbeid op gemiddeld 42 uur gesteld worden.
Het onderhavige ontwerp-verdrag wordt,
evenals met de tot nu toe door dè inter
nationale arbeidsconferentie aangenomen
ontwerp-verdragen, de 40-uren-week be
treffende, geschied is, vastgekoppeld aan het
z.g. beginselverdrag, aangenomen door de
19de Internationale Arbeidsconferentie, dat
behoud van den levensstandaard van de
arbeiders bij de invoering van de 40-uren-
week voorschrijft.
Het feit, dat in het ontwerp-verdrag
dit nauwe verband tusschen loon en
arbeidsduur hetwelk niet zal nalaten
zijn remmenden invloed op de door
voering van werktijdverkorting te doen
gelden is neergelegd, vormt voor de
ministers reeds een overwegend bezwaar
tegen een eventueele bekrachtiging van
het onderhavige ontwerp-verdrag, zoodat
door hen geen voorstel tot eventueele
bekrachtiging "gedaan kan worden.
Zij volstaan daarom met overlegging van
het ontwerp-verdrag.
Kinderarbeid.
Uit de voornemens der regeering omtrent
de maatregelen, te nemen ten aanzien van
de jeugd in verband met arbeid in onder
nemingen, omtrent welke voornemens mede-
OP ELKE BUS EEN BON VOOR GESCHENKEN
V? WS-03JÏA
deeling is gedaan in de Memorie van Ant
woord aan de Tweede Kamer op hoofdstuk
1 der rjjksbegrooting 1939, blijkt, welk
standpunt de regeering tegenover verhooging
van den leeftijd van toelating van kinderen
tot arbeid in ondernemingen inneemt.
Waar bedoelde voornemens echter
maatregelen betreffen, die, althans voor
een deel daarvan, als crisismaatregelen
bedoeld zijn en derhalve in zooverre
worden opgezet als maatregelen van
tijdelijken aard, zal het reeds uit dezen
hoofde niet mogelijk zijn de ratificatie
van bedoelde ontwerp-verdragen te be
vorderen.
Daarom wordt ook hierbij volstaan met de
overlegging van bedoelde ontwerp-verdra
gen zonder meer.
In verschillende landen (o.a. Duitsch-
land, Engeland en de Ver. Staten) wor
den reeds geruimen tijd representatieve
omzetstatistieken van den detailhandel
samengesteld.
Deze statistieken, welke een belangrijk
conjunctuurgegeven vormen, inzicht geven
in het verloop van de koopkracht van het
publiek en bovendien den ondernemer in de
gelegenheid stellen het verloop van den om
zet in eigen bedrijf te vergelijken met het
algemeen verloop, ontbraken tot nog toe in
Nederland.
In verband hiermede heeft het centraal
bureau voor de statistiek, in samenwerking
met het economisch instituut voor den mid
denstand, in den loop van 1938 een begin
gemaakt met het verzamelen en bewerken
van representatieve gegevens betreffende
de omzetten in den detailhandel in kruide
nierswaren. Het centraal bureau voor de
statistiek verzamelde daartoe het cijferma
teriaal bij de grootwinkelbedrijven en de
coöperatieve verbruiksvereenigingen, het
economisch instituut voor den middenstand
bij de middenstandsbedrijven. De publicatie
geschiedt in den vorm van indexcijfers,
waarbij de gemiddelde maandomzet in 1937
als basis 100) gekozen is.
Er zal naar gestreefd worden om deze
omzetstatistieken uit te breiden tot andere
branches van den detailhandel.
Bekijken we de cijfers dan blijkt, dat, (be
halve de gebruikelijke schommelingen in de
maandomzetten, waarbij Januari over de ge-
heele linie een laagte-punt vertoont, gemid
deld 95.9 tegenover 100 als 1/12 van de jaar-
omzet-1937), de maand September een ab
normale stijging vertoont als gevolg van de
oorlogsdreiging in deze maand. De hamster
woede deed de maandindex oploopen tot ge
middeld 113.1. Voor de groote winkelbedrij
ven bedroeg zij zelfs 124.9! Van Januari tot
en met October bedraagt de totale omzet
iets meer dan in dezelfde periode van het
vorig jaar (101.5).
DE CONSUMPTIEMELKREGELING IN
HET AFGELOOPEN JAAR.
De heer J. Kortlever, een der directie
leden van het hoofdkantoor van de con-
sumptiemelkcentrale te Den Haag, heeft te
Utrecht een uiteenzetting gegeven van de
werkwijze van de consumptiemelkcentrale.
Geen crisisorganisatie.
De C. M. C. aldus de heer Kortlever
moet men niet beschouwen als een crisis
organisatie. Het is een organisatie van en
uit de boeren, ter behartiging van de be
langen der veehouders.
Het is niet juist alleen af te gaan op de
resultaten van het afgeloopen jaar. In den
aanvang bevredigde de melkprijs geens
zins. De C. M. C. zit vast aan een bepaalde
limiet: De prijs mag niet uitkomen boven
den straatprijs en is ten slotte afhankelijk
van de zuivelwaarde. In verband hiermede
kan de C. M. C. onmogelijk een bepaalden
prijs waarborgen.
Tal van factoren bepalen deze zuivel
waarde.
De C. M. C. is tot een overeenkomst kun
nen komen met de A. V. M. bij de bepaling
van de zuivelwaarde. Groote moeilijkheden
moesten hierbij overwonnen worden. Het
bereikte resultaat mag ons tot tevredenheid
stemmen.
Zeer belangrijk is voor den prijs, die in
de toekomst zal worden verkregen, de
hygiënische toestand van het product.
Daarom heeft de C. M. C. alles aange
grepen om tot een beter product te komen.
Daardoor is noodzakelijk een verplichte
t. b. c.-bestrijding, ook al zijn er oogen-
schijnlijk bezwaren aan verbonden.
Over de bepaling van den prijs naar vet
gehalte, deelde spreker mede, dat het oor
spronkelijk in de bedoeling had gelegen
van de C. M. C. om deze prijsbepaling met
Januari 1939 te doen ingaan. Voor de con-
sumptiemelkregeling bleken hierbij groote
moeilijkheden te bestaan, zoodat van het
oorspronkelijke plan moest worden af
gezien.
Ten slotte wees spreker op de noodzake
lijkheid van de bestaande ordening. Door
deze ordening, aldus spreker, wordt bereikt,
dat beide partijen (C. M. E. en A. V. M.)
zoo gunstig mogelijke resultaten verkrijgen.
DE KWESTIE VAN EEN CENTRAAL
VLIEGVELD.
Rotterdam houdt voet bij stuk.
Naar aanleiding van de mededeelin-
gen, dat de regeering een wetsont
werp voorbereidt, waarin Schiphol
tot centrale vlieghaven wordt ver
klaard, heeft de burgemeester van
Rotterdam, mr. P. J. Oud, in de raads
zitting van gisteren een verklaring
afgelegd.
Hij zeide hierin, dat B. en W. met ont
stemming kennis hadden genomdh van
deze plannen. Het standpunt van B. en W.
van Rotterdam is en blijft, dat een inter
nationaal vliegveld voor Rotterdam en
omgevihg een nationaal belang is en het
college zal er bij de regeering op blijven
aandringen, dat Rotte,-dam een dergelijk
vliegveld krijgt. In vroegere besprekingen
heeft de regeering steeds toegezegd, dat,
zoo er een centraal vliegveld zou komen,
Rotterdam toestemming zou krijgen een
eigen vliegveld aan te leggen. Tijdens de
besprekingen heeft niemand ooit de ge
dachte gehad, dat de regeering Schiphol
als centrale vlieghaven zou aanwijzen.
Men kan zich voorstellen, dat de regee
ring geen twee internationale vliegvelden
voor mof elijk zou houden. Maar zou dan
de conclusie daaruit zijn, dat een centraal
vliegveld gewenscht is, dan moet dit ook
economisch centraal gelegen zijn.
Tenslotte gaf de burgemeester de verze
kering, dat B. en W. niet in gebreke zullen
blijven op krachtige wijze het standpunt
van Rotterdam overal kenbaar te maken,
waar men ook maar iets met de voorberei
ding van de plannen van de regeering te
maken heeft.
DEELNEMING WATERTENTOON
STELLING TE LUIK.
Het afdeelingsonderzoek van het wets
ontwerp tot deelneming van ons land
aan de watertentoonstelling te Den Haag
heeft aanleiding gegeven tot mededee-
ling van het volgende.
Vele leden verklaarden zich met dit
voorstel zeer wel te kunnen vereenigen.
Zij juichten het toe, dat aan deze zoo
nuttige tentoonstelling door ons land zal
worden deelgenomen.
Andere leden achtten het niet zonder be
denking, dat in dezen financieel zoo zorg-
vollen tijd voor dit doel een bedrag van
60.000 beschikbaar wordt gesteld. Onder
hen waren er, die verklaarden, over dit be
zwaar alleen heen te kunnen stappen, omdat
de tentoonstelling gehouden wordt in een
zoo bevriend nabuurland.
Waarom buitenlandsche zaken?
Gevraagd werd, waarom het onderhavige
bedrag wordt aangevraagd op de begrooting
van het departement van buitenlandsche
zaken. Blijkens de memorie van toelichting is
het doel der tentoonstelling, den vooruitgang
aan te toonen, welke tot stand is gekomen
in de conceptie en in de uitvoering van hy
draulische werken van allerlei aard, om de
beteekenis te doen uitkomen van de scheep
vaart voor het economische leven en om de
speciale rol van het water op ander gebied
naar voren te brengen. Naar men meende,
ligt het, gezien dit doel, voor de hand, dat
in het bijzonder de minister van waterstaat
en van economische zaken en wellicht ook
in verband met de belangen der volksgezond-
{door W. A. C.
46)
Jack Lumley kwam, opgefrischt door
zijn korte rust, tegen de lunch beneden en
Celestine zei hem, dat haar meesteres
sliep.
Zooals de zaak nu stond, vond ze 't niet
verstandig, om onnoodige gedachten in ka
pitein Lumley's hoofd te brengen. Eerst
wilde ze voor zich zelf ontdekken, welk
gewicht haar troetelkind wel zou hechten
aan het vertrek van majoor Lamont. Ze
kreeg een gevoel van verontwaardiging.
Hoe kon een man zoo hard zijn? Op zijn
zachtst gezegd, moesten die twee elkaar
toch wel heel goed hebben leeren kennen.
Ze wist immers, dat mademoiselle verliefd
op hem was.
In elk geval had hij opnieuw getoond
een onbeschaamd mensch te zijn.
Ook mevrouw Greening wist niet, wat
ze er van moest denken. Het bleek dat
Laline, toen zij werden gevonden, bijna
geen kleedingstuk meer aan had.
Majoor Lamont had zijn kleeren ook
moeten uittrekken om er dat touw van te
maken. Wat er werkelijk was gebeurd,
wist niemand, want majoor Lamont was
vertrokken zoodra hij in staat was te spre
ken en Laline sliep nog. Maar er kon ge
noeg worden afgeleid uit hetgeen ze van
den heer Whitmore had vernomen, die te
genwoordig was geweest bij de eigenlijke
redding. Duidelijk was bewezen, dat zij
dagen achtereen geheel alleen onder den
grond waren geweest en daarvan ten min
ste den laatsten dag bijna naakt.
De heele zaak was bepaald verschrikke
lijk en hoe eerder ze met haar nicht naar
Parijs kon terugkeeren, des te beter zou 't
zijn. En Hoewel het zeer ongemanierd was
van majoor Lamont om zoo maar te ver
trekken, was het in elk opzicht toch eigen
lijk wel goed.
Het duurde nog een etmaal voordat La
line in staat was helder te denken en eerst
op Woensdagmiddag kwam ze volkomen
bij kennis.
Op dat oogenblik was ze alleen in de
kamer. Het eerst viel haar oog op het
licht geelachtige, gestreepte behangsel-pa
pier, het zware schoorsteengarnituur en
de stijve meubels.
Het venster stond wijd open en ze voelde
de zachte lentelucht binnenkomen.
Waarom gevoelde ze zich toch zoo ter
neer gedrukt? Waar was ze eigenlijk?
O, ja ze was in het hotel te Amiens
en ze waren gered. Maar was David
niet vertrokken? Ja, dat was het David
had haar verlaten.
Toen haar dit te binnen schoot, ging
ze met een ruk in bed overeind zitten en
riep met schelle stem:
„Celestine", maar 't was mevrouw Whit
more, die binnenkwam en niet haar trouwe
Celi.
ker bent en weer beter. Ik ga hier even
zitten, terwijl Celestine wat rust neemt.
Maar je ziet er niet al te best uit, kind,
Wil je wat melk of iets anders hebben?"
Laline wilde maar één ding hebben
bericht van David, en ze vreesde, dat me
vrouw Whitmore haar dat niet kon geven,
Maar ze was trotsch en niet gewoon haar
geheimen te verklappen, zoodat ze zelfs in
haar zwakken toestand handig genoeg was
om te manoeuvreeren.
„Hoe gaat het iedereen?" vroeg ze zoo
luchtig als ze maar kon. „U zult allen wel
krankzinnig van angst over ons zijn ge
weest".
„Ja, dat waren we zeker en nu zijn
we zeer verlangend te hooren wat er ge
beurd is".
„Majoor Lamont kan u dat beter ver
tellen dan ik
„Maar die is vertrokken hij ging gis
terochtend, toen je nog buiten kennis was.
Heel vreemd van hem, vind ik".
Laline stoof op. Ze duldde niet, dat
iemand geringschattend over haar David
sprak.
„Hij had natuurlijk zaken te Parijs en
het liefst spreek ik in der eeuwigheid niet
over dien vreeselijken tijd. U kunt u niet
voorstellen, wat het beteekent, bijna te zijn
doodgehongerd en in duisternis te zitten.
Voor de aardigheid gingen we in het bom
vrije onderkomen om te zien waar Jack
en majoor Lamont gevochten hebben. Een
oude priester wees ons den weg; hij werd
door de ontploffing gedood" toen rilde
ze en sloot haar oogen. „Ik geloof, dat xk
maar weer eens ga probeeren te slapen,
mevrouw Whitmore. U behoeft heusch niet
te blijven om me op te passen; in ben weer
Er staat, op het eindeloos wijde, maar
helaas verlaten rangeer-emplacement
van het mooie Maarn, een klein, onop
vallend gebouwtje; een gelijkvloersch
gedeelte, veel ramen, rails, die zich tot
binnen de muren voortzetten, en een
paar stevige deuren. Niets vei'raadt, dat
zich daarbinnen voor millioenen aan
staatspapieren bevinden, en dat het er
letterlijk wemelt van de geheime ar
chieven, vertrouwelijke stukken, amb
telijke rapporten, die niet voor derden
toegankelijk zijn, en wat dies 'meer zij!
In een klein vertrek staat een molen
opgesteld, met een vervaarlijk ingewand
van liefst 96 roteerende messen, en het
eenige voedsel, dat die molen op het
oogenblik krijgt zijnstaatsobliga
ties en schuldbekentenissen van den
Staat, groot honderd, vijfhonderd, dui
zend en meer gulden!!
Geen verkwisting.
„Wat een verkwisting", zult u .zeggen.
Stelt u zich gerust, zuinige lezer. Die obli
gaties zijn uit de circulatie genomen, en
van een vernietigingsstempel voorzien, maar
bovendien is er geen kans, dat begeerige
handen zich toch een stapeltje zouden toe
eigenen, of zich meester zouden maken van
stukken, die niet voor de openbaarheid be
stemd zijn. Want van vroeg tot laat staan
twee ambtenaren van de Rekenkamer uit
Den Haag als trouwe schildwachten naast
den papiermolen, en zien er nauwlettend
op toe, dat geen onbevoegden hun slag kun
nen slaan.
Maarzoo zult u en terecht vra
gen: wat doen nu waardelooze obligaties,
geheime archieven en ambtenaren van de
Rekenkamer in het rustige Maarn? Een logi
sche vraag, maar het antwoord heeft men
dezer dagen reeds in de kranten kunnen
lezen, in den vorm van een klein berichtje,
waarin gemeld stond, dat in Maarn officieel
in gebruik was gesteld de. papierafvalcen
trale, tot bewerking van papier ten bate van
het Groene Kruis in Nederland.
Hoe de centrale werkt.
Ten einde wat meer van deze zaak te we
ten te komen, zijn wij dezer dagen zelf
eens een kijkje gaan nemen in de centrale,
die men, zooals wij reeds schreven, vinden
kan in een der loodsen op het spoorwegem
placement. Het was de heer A. J. van der
Wulp, een van de vier vennooten van de
centrale, die ons bereidwillig alle gewensch-
te inlichtingen verstrekte, en ons bovendien
het bedrijf van a tot z liet bezichtigen, de
staatspapieren en geheime archieven in
cluis, zij het op eenigen en zeer eerbiedi
gen afstand.
„De papierafvalcentrale Maarn" zoo
vertelt ons onze zegsman is gesticht door
vier vennooten, te weten de heeren C. J.
Veldhuysen, A. J. van der Wulp, A. S. van
der Wulp en R. Vorstkamp, allen te Maars-
bergen woonachtig. Zij hebben met het
Groene Kruis een belangengemeenschap
aangegaan, waardoor een bepaalde verdee
ling van de netto-opbrengst tot stand is <r
komen. Uit alle oorden des lands kriist h
centrale nu oud papier toegezonden wr
hebben geregeld een reiziger in dienst d"
inlichtingen verstrekt, van voorlichting
dient, propaganda maakt, en het dient e/
zegd, overal ondervinden wij reeds d
grootst mogelijke medewerking. W(j kresen
papier van gemeentebesturen, van scholen
van de departementen, kortom, uit alle hoe'
ken en gaten van ons land. In totaal zijn er
64 laadstations, vanwaar men ons het papier
toezendt."
„Krijgen de afzenders nog vergoeding voor
hetgeen zij zenden?"
„Neen, maar zij behoeven ook geen enkele
uitgave té doen. Alle onkosten van verpak
king, verzending enz. zijn voor onze reke
ning. En als men dat wenscht, sturen wij
zelfs de zakken, waarin het papier verpakt
moet worden. Dat alles komt per Ato of met
wagonladingen naar Maarn, en zooals u ziet
rijden de wagens zóó ons magazijn binnen!"
Inderdaad staat in de loods een spoor
wagen gerangeerd, die tot aan den nok ge
vuld is met zakken vol oud papier.
„Wat gaat u nu met dat papier begin
nen?"
„Dat wordt gesorteerd in verschillende
categorieën: eerste soort wit, tweede soort
wit, geel, blauw, bont, karton en couranten
papier. Van elke soort wordt een baal ge
maakt, wegende ongeveer 200 K.G., die
wordt geperst onder een gewicht van circa
1500 K.G. Deze balen worden weer aan der
den verkocht".
„Maar wat gebeurt er nu met de waarde
papieren en de geheime stukken?"
Tot pulver.
„Die worden op een zoodanige wijze
bewerkt, dat er vrijwel geen regel en
geen letter meer van overblijft. Eerst
gaan ze en natuurlijk onder voortdu
rend toezicht van de twee ambtenaren
uit Den Haag in de papiermachine,
waar 96 messen er zonder ophouden
doorheen snijden, en dan gaan ze met
een exhauster naar een ander vertrek,
waar hetgeen de messen hebben overge
laten, als sneeuw naar binnen stuift.
Komt u maar eens kijken!"
De heer van der Wulp trekt een deur
open, en reeds stuift als poedersneeuw het
door de messen bewerkte papier ons tege
moet. Daar is inderdaad geen letter meer van
te onderscheiden, het heeft meer weg van
sneeuw dan van papier. Maar het is
bruikbaarder dan sneeuw! Want straks, wor
den groote vormen met deze „papierstof"
volgeschept, geperst onder een gewicht van
1500 K.G., en zoo krijgt men dan weer balen
van 200 K.G. wit papier, dat voor den ver
koop geschikt is.
Over den omvang van het bedrijf en dc
hoeveelheid papier, die men per week gaat
verwerken, kon de heer van der Wulp zich
nog niet uitlaten, waar de centrale pas en
kele dagen in bedrijf is gesteld. Maar het
ligt in de bedoeling, wanneer alles vlot
functionneert, per week ongeveer 15.000 K.G.
papier te verwerken. Het stemt daarbij tot
verheuging, dat een zoo nuttige instelling
als het Groene Kruis in Nederland hierdoor
in zijn zegenrijken arbeid krachtig wordt
gesteund en gestimuleerd!
heid de minister van sociale zaken zich
voor deze tentoonstelling interesseeren.
Verscheidene leden verklaarden het op
prjjs te zullen stellen, inlichtingen te mogen
ontvangen omtrent aard en omvang van het
geen van Nederlandsche zijde zal worden
tentoongesteld. Een aantal hunner meenden
reeds thans als hun oordeel te kennen te
moeten geven, dat niet verzuimd zal mogen
worden in het bijzonder de aandacht te vestl-
gert op onze groote waterstaatswerken.
De wensch werd geuit, dat de regeering
zal weten te voorkomen, dat zich bij de voor
bereiding van de Nederlandsche deelneming
aan deze tentoonstelling soortgelijke con
flicten voordoen, als met betrekking tot de
in New York te houden tentoonstelling zijn
ontstaan.
heelemaal in orde. Zoudt u Celestine naar
me toe willen sturen, indien ze boven
komt?"
Zoodra ze weer alleen in de kamer was,
maakte een gevoel van onrust zich van
haar meester. Wat zou toch in 's hemels
naam de bedoeling van dat alles zijn? Ze
herinnerde zich wel, dat David altijd ge
heimzinnig was omtrent zijn doen en laten.
Maar wat had hij dan toch te doen? Eens
had hij gezegd, dat hij soms verplicht was
te doen wat hij moest, maar dat hij een
maal hoopte te doen wat hij kon. Had hij
het een of andere bevel ontvangen? Maar
al was dit het geval, waarom haar dan ver
iaten zonder een woord achter te laten?
Haar David haar eigen man!
Maar vóór alles moest ze David niet
wantrouwen. Ze betastte haar trouwring
Waar was de groote saffier gebleven, die
haar vader haar had gegeven? 't Kon haar
niet veel schelen. Wat gaf ze nu om een
ring! Hoe zou iets haar ook kunnen sche
len. David was het begin en het einde van
haar horizon. Zou die Celestine nooit ko
men? Moest ze daar maar bewegingloos
en hulpeloos blijven liggen?
Het zou het beste zijn, maar spoedig naar
hotel Ritz te vertrekken; daar zou zeker
wel een brief voor haar zijn of waarschijn
lijk David zelf. Zoo dwaalden haar gedach
ten onophoudelijk. Hij had een hekel gehad
aan al de onnoodige drukte, die haar tante
en de Whitmore's maakten dat zal het
geweest zijn en, denkende, dat ze wel spoe
dig beter zou zijn en uit den aard der zaak
naar Parijs zou terugkeeren, was bd ver
trokken.
Misschien was hij bezig met den gezant
de noodige schikkingen te treffen voor hun
burgerlijk huwelijk. Alles was wel heel
vreemd, maar toch moest ze zich geen ake
lige mogelijkheden in haar hoofd halen
alleen maar prettige. Ze zou haar tante of
Jack niets meedeelen omtrent haar huwe
lijk met David; dat zouden ze samen doen,
indien ze in Parijs met hem was. Bij die
gedachte klopte haar hart onstuimiger
met hem in Parijs! O! hoe heerlijk. Z*
moest zorgen, zich niets verontrustends te
verbeelden, aangezien het toch duidelijk
was, dat geen man, die gedurende vijf da
gen haar echtgenoot was geweest en
wien ze een vreeselijken dood onder oogen
had gezien, dadelijk nadat ze gered waren,
weg zou gaan met het opzettelijk voorne
men haar voor goed te verlaten.
Dit troostte haar en ze bleef rustig l»g"
gen.
Toen keerden haar gedachten teru{f.?8je
hun eerste huwelijksuren. Ze trilde bil
herinnering daaraan. Maar toen ze kW
bij hetgeen er het laatst was gebeuVia-
WJJ IXUtgCCli Cl IXCt IClOtöV tt o T"ïo<-
de herinnering, dat ze het bloed uit V
vid's arm had gezogen, voor haar g
kwam, gaf ze een korten geamoorden i
Kon dat de reden zijn geweest? Had
«.uu uai uc icucu *iji, ^#gr
misschien zijn walging opgeweKU
was het bloed vandaan gekomen? Ha
zijn arm geschramd of had ze he
haar krankzinnigen honger gebeten.
Ze kon het zich niet herinneren --
leen de voorstelling van dat bloed,
had gedronken, stond haar helder voo
