„Morgen gaat 't beter"
„Die Bou van 'n Nasie".
Eerste Afrikaansche
geluidsfilm.
George Pal maakt twee
nieuwe films voor Philips.
„Interview" met Een nieuwe film uit
ANNEMARIE SELINKO die Cinétone-studio's
Wat Rudolf Meijer zegt.
ONZE BIOSCOPEN.
Luise Rainer in „Toy Wife".
tot geschiedkundige volledigheid. Alleen
de hoogtepunten worden aangeduid, om
den algemeenen gang der geschiedenis aan
te toonen.
Het eerste deel, loopende van de omzei
ling van de Kaap door Bartholomeus Diaz
tot het begin van den grooten trek, is een
zuimer stuk romantiek. De pracht van het
land en de heerlijkheid van he'. Holland-
sche bestuur wordt in een reeks schitte
rende opnamen vastgelegd. Het begin van
den grooten trek wordt vooral beheerscht
door den persoon van Piet Relief, waarbij
de toeschouwers een uitstekenden indruk
krijgen van de geweldige moeilijkheden
waarmede de voortrekkers te kameen heb
ben gehad.
Voor de vervaardiging der tooneelen
van het bezoek van Piet Relief aan Din-
gaan, de moord, de slachting bij Bloukrans
en Weenen en den slag bij Bloedrivier
zijn niet minder dan 8000 naturellen ge
bruikt.
De film wordt hervat in 1866 na de tot
standkoming der republieken. De climax
van de botsing tusschen boer en Brit wordt
symbolisch weergegeven, alsook de tot
standkoming van de Unie.
Dit deel van de film, zoo vervolgt „Die
Transvaler, zal de meeste critiek bij het
Zuid-Afrikaansch sprekende publiek uit
lokken wegens de manier waarop over ge
schiedkundige feiten wordt heengegleden,
maar in zijn geheel genomen is dit een
rolprent, die om zijn grootschheid, zijn
gsehiedkundige juistheid en zijn uitzon
derlijkheid, beslist door elk Afrikaner ge
zien moet worden. Het storende element in
de rolprent is het Engelsche accent van de
meeste spelers en van sommige aanduidin
gen, hetgeen te sterk wijst op een vertaling
van de Engelsche film „They Built a
Nation'.
Het ligt in het voornemen, de rolprent
als een publiciteitsfilm ook in het buiten
land te vertoonen.
kijken èn luisteren. Ze hoeven er niet nog
bij te lezen ook."
Dus hebben ze meer tijd voor
critiek!"
„Mis! Absoluut mis! Het Nederland-
sche publiek heeft récht op critiek. Ze
hebben een hééle fijne neus en ze weten
drommels goed, wat waarde heeft, wat
écht is, en wat niet! Door hun critiek heb
ben wy geleerd, en we zullen het niet ver
geten óók. Want ik wéét, dat ze klaar
staan om ons op de vingers te tikken, als
we maar zouden dénken, dat we het ons
iets gemakkelijker konden maken. Voor
ons blijft het altijd oppassen, elke scène
afwegen, elk woord bestudeeren, elke
acteur en actrice testen, niets aan het toe
val overlaten. Enfin, dat weet je!"
Ja, inderdaad, dat weet ik. Ik heb vaak
zoo'n tikje minachtend hooren spreken
over een filmproductie, zoo'n beetje in
den geest van „Moeder haal het wasch-
goed binnen, want daar komen de men-
schen van de film aan!" Maar als u soms
eens een lesje wilt hebben in hard en
serieus werken: gaat U dan óók maar eens
op Cinétone kijken. Er is daar veel veran
derd op Cinétone, en men zegt wel, dat
elke verandering geen verbetering is.
Maar dat gaat daar niet op. Daar is elke
verandering een even groote verbetering
geweest. Wat is het toch, dat mij altijd zoo
onweerstaanbaar aantrekt in dat studio-
gedoe? Ik weet het niet. Wat ik wel weet
is, dat het me nooit verveelt, misschien
ook omdat de jongens bij al hun drukke
werk toch nog altijd tijd vinden voor een
grap, voor die specifieke Amsterdamsche
humor, die éénig is voor hen, die het weten
te waardeeren. Een voorbeeld: Lily heeft
een hééle lichte verkoudheid opgeloopen
en om haar nu zoo veel mogelijk te spa
ren, heeft men in de studio een klein
hokje afgeschut, een soort tentje, waar ze
rusten kan, als ze niet in de scène is: dan
hoeft ze niet steeds door de koude, toch
tige gang naar haar kleedkamer tè loopen.
't Tentje was nog geen uur klaar, of op
de deur prijkte met groote letters reeds
het volgende opschrift:
MADAME LILY VOORSPELT
DE TOEKOMST!
Consult vanaf 40 cent.
Met koffiedik: 50 cent.
In trance vanaf 60 cent.
'tWas op Oudejaarsdag!
De cantinechef tracteerde op wijn met
appelbeignets, en ieder kreeg zijn portie.
Het „eindexamen" werd er zelfs even
voor gestaakt (dat was nl. de scène, die
juist werd opgenomen) en het was aardig
te zien, hoe verbroederd opeens de exa
minatoren en de examinandi waren
toen er wat te bikken viel!
De Nederlandsche première is vastge
steld op 20 Februari a.s. De hoofdrollen
in de film worden vertolkt door Lily
Bouwmeester, Theo Frenkel en Paul Steen-
bergen. Verdere rollen zijn in handen van
Nico de Jong, Louis Gimberg, Chris Baay,
Lau Ezerman, Joke Busch, Aaf Bouber,
Fie Kohier, Ko Arnoldi, Adriaan van der
Horst, Piet Kohier, Kommer leyn, Bob de
Lange, Anton Roemer, J. Liesting, Guus
Weitzel. Aan de camera staan Otto Heller
en Henk Alsum. D' décors zijn ontworpen
door architect A. H. Wegeriff, de montage
wordt verzorgd door G. J. Teunissen.
Muziek is van Max Tak, geluidsingenieur
is I. Citroen. De regie voert Friedrich Zei-
nik. De productieleiding is toevertrouwd
aan Rudolf Meyer. De film wordt uitge
bracht door N.V. Filmex, te Amsterdam.
Een scène uit de nieuwe film uit de Cinetone studio's:
„Morgen gaat het beter".
De eerste in Zuid-Afrika gemaakte ge
luidsfilm, getiteld „Die Bou van 'n Nasie",
welke de geschiedenis weergeeft van het
land vanaf de vroegste tijden tot aan de
totstandkoming van de Unie, heeft hier
onlangs zijn eerste vertooning beleefd.
„Die Transvaler" schrijft hierover als
volgt: Djt is een grootsche onderneming,
welke schitterend geslaagd mag heeten.
Vanzelfsprekend is er geen poging gedaan
George Pal, die door zijn in kleuren uit
gevoerde poppenfilms groote bekendheid
heeft gekregen werkt thans in opdracht
van de N. V. Philips aan twee nieuwe
films. Voor „Philips Cavalcade", waarin de
muziek uit de „Gay Nineties" herleeft,
werd de medewerking van Jack Hilton
met zijn orkest verkregen, terwijl voor de
tweede film, waarvan de titel luidt „Alad-
din en de Wonderlamp", de bekende
Nederlandsche radiodirigent Hugo de Groot
speciale muziek componeerde en tevens de
leiding van het orkest op zich nam.
In de Pal studio's, welke inmiddels be
langrijk werden uitgebreid, wordt thans
aan de voltooiing van de beide films ge
werkt. De geluidsopnamen zijn inmiddels
te Londen gereed gemaakt.
Een van Pais liguren uit zijn vorige Philips-film.
En daar komt me zoo'n Anne-
marie Selinko uit de lucht vallen en
zegt: „Morgen gaat 't beter" en op
ééns weten we het: dit is het. Dit,
en niets anders wordt onze volgende
Nederlandsche film. Annemarie moet
in Amsterdam komen, zij moet met
Wim Kan het draaiboek schrijven.
Rudolf Meijer stelt een telegrafisch
en telefonisch onderzoek in: het voert
van Weenen naar Praag, dan naar
Parijs, dan naar Kopenhagen, wéér
naar Parijs, en toen hadden we haar.
Wat wisten we feitelijk van Annemarie
Selinko? Ze had een boek geschreven, een
héél goed boek zelfs. En haar tweede boek
(„Morgen gaat 't beter") was in één
woord: magnefiek! Niet maar zoo'n ge
woon romannetje, maar een boek, dat „op
pooten" staat. Zoo'n boek, dat mij altijd
een kleine huiselijke onaangenaamheid
bezorgt. Zoo'n boek ga ik n.1. op een of
anderen rustigen avond lezen en ik lees
het uit. Dat is dan gewoonlijk zoo tegen
'nuur of twee, half drie.... vandaar de
kleine huiselijke enzoovoort. Gevaarlijke
boekenvoor mij tenminste.
Nu stelde ik mij van de kennismaking
met Selinko eerlijk gezegd niet zoo heel
veel voor. Ik ken diverse schrijvers en
schrijfsters. Vóór ze een boek als „Mor
gen gaat 't beter" schrijven, moeten ze al
héél wat ondervinding hebben opgedaan,
dus stelde ik mij een of andere matrone
voor, zoo tusschen de 40 en 50.
En nu zit ze tegenover mij en 't is de
meest frissche, charmante jonge vrouw
die men zich kan voorstellen. Een open,
prettig gezicht en daarbij een gezegend
talent. Mijn liefje, wat wil je nog meer?
En vertellen dat ze kan! Ze amuseert
het geheele gezelschap met haar avon
turen in Amsterdam. Ze babbert over
haar werk, over het boek, dat ze nu gaat
schrijven en dat „Heut' heiratet mein
Mann" zal heeten(ü), en inmiddels rookt
ze een sigaret, slaat op jongensachtige
wijze haar beenen over elkaar en palmt
ons allemaal in. Ze vindt het heerlijk, dat
een boek van haar zal worden verfilmd
en voelt zich hier zoo thuis als had ze hier
altijd gewoond. Annemarie is heelemaal
geen vrouw voor een „persconferentie".
Van haar moet je geen bijzondere (of
bizarre) uitspraak verwachten van een
of ander onderwerp, dat met film of lite
ratuur te maken heeft. O nee, wél kun je
van haar een prachtig gekleurd verhaal
hooren, hoe ze hier per ongeluk in een be
kend, duur restaurant terecht kwam, waar
ze toevallig juist de eenige gast was, hoe
drie kellners zich op haar stortten(!) en
ze in haar wanhoop het goedkoopste uit
zocht, wat op de spijskaart voorkwam,
hetgeen ze natuurlijk nét niet lustte, en
hoe één van de kellners waarschijnlijk
tenslotte medelijden gekregen had en
haar toen met veel plechtigheid een glas
water bracht! Of bijvoorbeeld haar ant
woord op mijn vraag, hoe ze haar man
had leeren kennen. Ze zei: „In Denemar
ken zijn alle mannen aardig, blond en ze
heeten Christensen of Christiansen.
Christiansen vind ik mooier. Toen ik er
Lily Bouwmeester
nu eentje ontmoette, die héél aardig en
héél blond was en die Christiansen heette,
ben ik met hem getrouwd!"
En nu is ze terug naar haar „blonden
engel". Maar dat ze terugkomt bij de pre
mière van haar film, einde Februari, dat
staat voor mij vast! En daar ben ik blij
om.
„Tusschen „Pygmalion" en „Va
dertje Langbeen" verliepen 1'A jaar, tus
schen „Vadertje Langbeen" en „Morgen
gaat 't beter" 4 maanden; dat is het be
langrijkste dat ik je te zeggen heb, want
dat zegt alles!"
„Nog altijd optimist, Rudi?"
„Wel heb ik ooit van m'n leven!
Hoe heeft „Pygmalion" geloopen, hoe
heeft „Langbeen" geloopen, en nu mag ik
nog niet eens optimistisch zijn?"
„Natuurlijk mag je dat, je hebt er
zelfs het volste recht .toe, maar
„Daar begint het weer! Maar dit,
maar dat. Niks te maren! Of als je dan
persé wilt: Maar we hebben twee goede
films gemaakt, maar we zullen ze nog
beter maken: „Morgen gaat 't beter!"
Een tikje in zijn wiek geschoten ijsbeert
Rudolf Meijer door zijn kantoortje cp
Cinétone. 't Is één dag voor 't draaibegin
en alles is al in vol bedrijf. De décors in
de groote hal, waar 't werk begint, zijn
klaar; in de kleine hal is architect Wege
riff met zijn staf nog druk in de weer.
„Nog één vraag: Hoeveel Nederland
sche films zouden de bioscopen in ons land
per jaar kunnen draaien?"
„Twintig goede films zijn niet te veel,
één slechte wel! Wat is dat toch weer
voor een idiote vraag. Denk je dat het
Nederlandsche publiek niet komt, omdat
het een Nederlandsche film is? Als de film
goed is, komen ze; als ze slecht is, blijven
ze weg en daar hebben ze groot gelijk in.
Zeker, een „million dollar film" zullen we
hier niet maken, dat gaat nu eenmaal niet
in een klein taalgebied als het onze, maar
we geven de menschen wat anders: hun
eigen taal!! Naar onze films kunnen ze
KIND-VROUWTJE.
Victoria-Theater.
Wanneer er een filmliefhebber is, die
nog niet overtuigd is van de zeldzame
speelkwaliteiten van Louise Rainer, de
Weensch-Amerikaansche actrice, dan zat
een bezoek aan de film Kind-Vrouwtje
hem of haar tot die volle overtuiging
brengen. Prachtig, vol van fijne nuances
en schakeeringen heeft zij de hoofdrol van
Frou-Frou gespeeld, het luchthartige
teere vrouwtje uit Louisiana, wier huwe
lijk met Georges de Sartorys zoo vol
blijheid begon en zoo droef eindigde.
Louise en Frou-Frou keeren vol vreug-
de In het ouderlijk huis terug. Frou-Frou.
luchthartig, onbevangen, geen gevaar
ziende, zweeft als een vlinder door t le
ven. Haar ernstiger zuster Louise heet
liefde opgevat voor den advocaat Georges,
maar deze wordt aangetrokken door o.e
zorgeloosheid van Frou-Frou en trouw
deze, zeer tot teleurstelling van Louise.
Mi r Frau-Frou blijft het kind-vrouwtje,
de speelpop. De zorg voor haar kind en
haar huishouden lijkt velen niet ernstig
genoeg. Louise komt helpen en als deze
blijkt steeds meer de plaats van he
vrouwtje in te nemen, gaan Frou-Frou s
oogen open en wil zij haar plaats weer
heroveren. Maar zij wordt teleurgesteld,
vlucht in wanhoop met Armand Vallaire,
doch haar gezondheid krijgt een geweldi
gen knak en als de hereeniging met man
en kind werkelijkheid zal worden, schie
ten Frou-Frou's krachten te kort.
Over de sublieme vertolking van de
hoofdrol zou nog veel te schrijven zijn,
doch 't is veel beter als men Louise Rai
ner zelf gaat zien. De eveneens zeer
moeilijke rol van de zuster werd uitmun
tend gespeeld door Barbara O'Neill. Mel-
vyn Douglas als Georges was eveneens
zeer goed en Robert Young als Armand
sloot zich hierbij best aan.
De bijrollen, in 't bijzonder van het
negerpersoneel, waren in de beste handen.
Een bijzondere film, boeiend van spel,
ensceneering en inhoud, die men niet mag
verzuimen.
Dit hoofdnummer werd voorafgegaan
door een tweede, getiteld: „Het geheim
van de Betty Bonn", een spannende avon
turenfilm van een geheel ander genre,
zich afspelend in een niet minder ver
schillend milieu. Maar ook daar uitste
kend spel van de hoofdfiguren, karakter
spelers, die de typen uit het ruwe zee
mansleven zeer goed weergaven. En het
verhaal boeit tot het einde.
Van de twee mooie journaals noemen
wij de interessante opnamen vooi'al van
Polygoon, die ditmaal aan veel belang
rijke gebeurtenissen aandacht schenkt,
o. m. aan de verjaardag van Prinses
Beatrix met de opnamen voor het venster
van 't Haagsche paleis, aan het feest te
Doorn en aan aardige sportgebeurtenissen.
Een programma dat zeer zeker ieder
zal voldoen.
VIER DOCHTERS.
City Theater.
Een film naar den roman van Fannie
Hurst en we zouden haast zeggen een
ouderwetsch gezellige film.
Want waar vindt men tegenwoordig nog
de degelijke huishoudens waarin elk ge
zinslid slechts leeft om de anderen ge
lukkig te maken.
Hier in het huis van den jovialen pro
fessor in de muziek zijn de vier vroolijke
en muzikale meisjes met haar vader en
allebegrijpende tante in nauw familiever
band bijeen. Men doet alles om elkaar het
leven zoo aangenaam mogelijk te maken en
de vader van het gezin zou waarschijnlijk
al zijn dochters wel altijd bij zich willen
houden, maar hij kan zijn huis niet ge
sloten houden voor de buitenwereld en ook
niet voor de mannen, die daar een voor
een hun entree maken en zich verloven
met een van deze lieftallige meisjes.
Er is variatie genoeg in de aanstaande
schoonzoons, er is de rijke, ietwat indo
lente man op leeftijd, die het allereerste
zusje weghaalt, er is een jonge muziek
leeraar, waarvan alle meisjes in dezelfde
mate schijnen te houden en er is de raad
selachtige Mickey, een onbegrepen genie
en in zijn iatalisme min of meer een
sinister type. Hij krijgt het meisje, dat hij
wilde hebben door haar te vertellen, dat
zij haar zuster ongelukkig zou maken als
zij den muziekleeraar trouwde, zoodat zij
op haar bruiloftsdag met Mickey weg
trekt om hem in een verre groote stad te
trouwen.
Het paar lijdt armoe en als alle kinde
ren op Kerstavond weer bijeen zijn, komt
het ongelukkige vrouwtje tot de ontdek
king, dat haar offer tevergeefs is geweest
aangezien haar zuster inmiddels een an
deren man heeft gevonden.
Mickey komt om het leven bij een
auto-ongeluk en dan is natuurlijk de tijd
aangebroken, dat alles nog in orde komt
zoodat in het huishouden van den profes
sor aan het conservatorium ten slotte één
groot gezin van mannen en vrouwen in
volle harmonie bijeen is.
Priscilla, Rosemary en Lola Dane, als
mede Grale Page zijn de vier zusters wier
gezellige avonturen het publiek een ge-
heelen avond in spanning houden. Er is
menig gevoelig tooneeltje en ook de
komische momenten zijn niet vergeten.
Alles werkt er toe mede deze gevoelvolle
geschiedenis tot een allergezelligste film
te maken.
Vooraf gaan een gekleurde screensong,
een zang- en dansfilm, prachtige opnamen
uit Engelsch Indië en veel nieuws uit
binnen- en buitenland.
„DE WILDEMAN".
Theater Harmonie.
In theater Harmonie draait deze week
(hedenavond niet) „De Wildeman", een
product der „May flower Picture Corp.
Ltd." Een Engelsche filmmaatschappij, die
zich den laatsten tijd onderscheiden heeft
door enkele interessante en boeiende films.
Wanneer we bovendien vermelden, dat
Charles Laughton de hoofdrol speelt die
van den leeglooper Ginger Ted, een bui
tengewoon lastig heer en voorts, dat
Erich Pommer regisseur was van deze film,
dan bestaat er een goede kans, dat ook
deze film de moeite van een tocht naar
de Harmonie waard is. Andere bekende na
men uit deze film zijn Elsa Lanchester, Ty-
rone Guthrie, Robert Newton <-n Dolly
Mollinger.
„De Wildeman" (The vessel of wrath) is
door tal van critici zeer gunstig beoordeeld
en dat is gezien de namen van de hoofd
rolspelers niet verwonderlijk. Laughtons
domineerende persoonlijkheid drukt op
deze film weer zijn stempel. Hij geeft op
nieuw een aparte en suggestieve creatie.
Elsa Lanchester is uitstekend als Martha
Jones, de zendelinge. -Tyrone Guthrie, be
kend tooneelspeler en regisseur van de „Old
Vic" te Londen, is hier de zendeling Jones.
Met Robert Newton als de controleur ma
ken deze drie „The vessel of wrath" tot een
boeiende film.
De fotografie in dit filmwerk is uitste
kend.
