FLITSEN VAN HET WITTE DOEK.
STELLA DALLAS"
„Op de boerderij" Een die,en"opera
ALS ZUIGELINGEN FILMEN
Een oud thema boekt
opnieuw succes.
OUDER WORDEN
Naar den roman van
OLIVE HIGGINS PROUTY
iiiii
EEN HEEL LASTIG
FILMPROBLEEM.
van Walt Disney.
DISnEY?
ONZE BIOSCOPEN.
VIERDE BLAD.
Samuel Goldwyn staat nog steeds in
Amerika bekend als een filmproducent
met een fijnen neus en een „special fee-
ling" op den publieken smaak. Hij heeft
dat in het verleden al vaak getoond en
vaak kwam Goldwyn op een moment,
waarop men dat het allerminst verwacht
te, met een film, welker thema men eigen
lijk min of meer had „afgeschreven".
Jaren geleden produceerde Samuel
Goldwyn een zwijgende film „Stella Dal
las" de geschiedenis van een grootsche,
opofferende moederliefde.
De film was een succes. Zij ontroerde
heel de wereld. En ziet :dertien jaar later
bezat Goldwyn den moed om dit verhaal
nog eens nu als sprekende film te
laten maken.
Hoewel het onderwerp der moederliefde
in onze moderne wereld in den loop der
tijden wel een beetje in discrediet geraakt
is, als zoovele „ouderwetsche" sentimen
ten, neemt dit niet weg, dat moederliefde
toch nog (en de nieuwe „Stella Dallas"
bewijst dit) een zeer ontroerende en aan
grijpende filmstof kan zijn.
„Stella Dallas" is een verhaal, dat oor
spronkelijk vastgelegd in een roman van
Olive Higgins Prouty, later werd omge
werkt tot tooneelstuk.
Dertien jaar geleden kocht Samuel Gold
wyn de filmrechten. Constance Bennett
en Douglas Fairbanks Jr. dankten hun
opkomst aan deze film. Ronald Colman
werd er op slag beroemd door.
Twee van Hollywood's bekendste draai
boekschrijvers, Sarah Mason en Victor
Heerman bewerkten thans het scenario en
den beroemden regisseur King Vidor werd
de regie opgedragen.
Met spanning wachtte Hollywood af,
welke actrice Goldwyn voor de moederrol
zou kiezen, de figuur, waar de heele film
om draait en waarmee zij zou staan of
vallen.
Goldwyn ging even systematisch en
grondig te werk als gewoonlijk. 48 Actri
ces, onder wie sterren van de eerste groot
te van de tooneel- en filmwereld, maar
ook nog onbekende, talentvolle krachten,
werden oj geroepen om eenige scènes als
proef te komen spelen. De^e scènes wer
den opgenomen en tot een kort filmpje
verwerkt.
Toen verdwenen Goldwyn en King Vi
dor in de showroom om hun keuze te be
palen en deze viel op Barbara Stanwyck.
Het is verbazingwekkend te zien, hoe
deze moderne vrouw, die tot nu toe meest
al in society-stukken optrad, deze zware
rol, die eigenlijk geheel buiten haar genre
ligt, tot in de perfectie speelt. In het begin
is zij een vroolijk fabrieksmeisje, dat boven
haar stand met Stephan Dallas trouwt.
Haar vulgaire smaak voor kleeren en
vrienden doen het huwelijk mislukken en
zij blijft alleen achter met haar dochtertje
Laurel, van wie zij dolveel houdt. Haar
gewezen echtgenoot trouwt met een vrouw
van zijn stand en Stella, die eindelijk voelt,
hoe haar grove smaak Laurel, die naar
haar vader aardt, tegen den borst moet
stuiten, smeekt de nieuwe mevrouw Dal
las Laurel bij zich te nemen. Hoewel Lau
rel dit graag zou doen, houdt ze toch te
veel van haar moeder om hierop in te
gaan. Maar dan maakt Stella haar grootste
opoffering; door zichzelf te verlagen en
te vernederen in de oogen van Laurel
stoot ze het kind van zicht af om het een
leven te geven, waarin het zich beter thuis
zal voelen en waarin het op den duur ook
gelukkiger zal zijn.
John Boles geeft sober spel als de echt
genoot, die het g^ede hart van zijn vrouw
waardeert, maar die steeds meer afgestoo-
ten wordt door haar opzichtige smaak en
vulgaire manieren.
De jonge actrice Anne Shirley werd uit
verkoren voor de rol van Laurel, die zij
met veel élan vertolkte. Nog een opmerke
lijke prestatie werd geleverd door Alan
Hale. Deze uitstekende acteur is de laatste
jaren met sprongen vooruitgegaan en hij
speelt thans in talrijke belangrijke pro
ducties mee. Zijn laatste successen waren
in Robin Hood en Marco Polo.
Loet C Barnstijn's Filmdistributie zal
deze Goldwyn productie voor United Ar-
tists in Nederland uitbrengen.
Barbara Stanwyck in Stella Dallas.
De grootste moeilijkheid, die men bij het
verdeelen der roller, voor de Samuel
Goldwyn film „Stella Dallas" ondervond,
was een „actrice" te vinden, die als doch
tertje van Stella Dallas moes optreden.
Dit moest n.1. een pasgeboren baby zijn.
Het casting-bureau, dat op aanvraag
zonder veel moeite Tibetaansche lama's,
Indiaansche holbewoners of Australische
boschjesmannen levert, rukt zich de haren
uit het hoofd, als de producent om een
baby vraagt.
Niet, dat Hollywood geen baby's van alle
leeftijden kan leveren, maar het optreden
van zoo'n kleinen artist heeft heel wat
meer voeten in de aarde, ,.an dat van de
beroemdste filmster.
Bobby Webb, de casting directeur van
de Goldwyn studio's had niet minder dan
6 weken noodig, alleen om alles voor het
optreden van de baby te arrangeeren. Het
kind werd het dochtertje van meneer en
mevrouw Dallas, gespeeld door Barbara
Stanwyck en John Boles. Op lateren leef
tijd werd haar rol overgenomen door
Anne Shirley, die de jaren .Tan 14 tot 20
vertolkte.
Webb bracht weken door in kraamin
richtingen om ouders te vinden, die hun
pasgeboren kindje wilde laten optreden.
Toen dit eindelijk gelukt was, werd. de
baby naar 'n commissie van Kindertoe-
zicht gebracht, die het kind aan een streng
medisch onderzoek lieten onderwerpen.
Er waren geen bezwaren en toen werd het
eerste filmcontract van de kleine Shirley
Lorraine Byrne onderteekend. Hierin
stond een clausule, waarbij Shirley bij een
ongeluk een levenslange uitkeering zou
krijgen.
Een pleegzuster bracht Shirley naar de
studio, waar Mrs. Helen Geddes, speciaal
aangewezen door de commissie van Kin-
dertoezicht, de leiding op zich nam.
Kleine kinderen mogen maar twee uur
per dag in de studio's zijn en slechts 20
minuten daarvan mogen onder de heete
lampen worden doorgebracht in perioden
van 30 seconden.
Mrs. Helen Geddes controleerde met een
stopwatch den tijd "én na 30 seconden
stonde'- de camera's onherroepelijk weer
stil en doofden de lichten.
Maar de kleine Shirley toonde zich een
goede collega te zijn. Zij vergrootte de
moeilijkheden niet door huilen af geeuwen.
„Stella Dallas" is de dramatische ver
heerlijking van een...ontroerende moeder
liefde, die als stille film, een enorm
succes had en waarin Belle Bennett, Ro
nald Colman, Douglas Fairbanks Jr., Lois
Moran en Alice Joyce de hoofdrollen
speelden.
De 1939-versie van „Stella Dallas"
wordt geregisseerd door King Vidor naar
het draaiboek van Sarah Maso en Victor
Heerman. Loet C Barnstijn's Filmdistribu
tie brengt deze film die door Samuel
Goldwyn voor United Artists geproduceerd
werd, uit.
Het neemt meer tijd in beslag om een
actrice voor de camera 14 jaar ouder te
doen schijnen, dan 30 jaar. Met andere
woorden, een actrice van 25 jaar kan in
één uur omgeschminkt worden tot een
oude vrouw van 60, maar men heeft min
stens 3 uur van zorgvuldig schminken
noodig om haar een leeftijd van 40 jaar
„aan te meten".
Deze paradox ondervond men in de
Goldwyn Studio's, waar Barbara Stan
wyck voor haar rol van Stella Dallas lang
zamerhand de tusschen-stadia van jonge
vrouw tot oudere matrone moest doorloo-
pen. In deze film, naar het verhaal van
Olive Higgings Prouty, die de langzame
moreele en physieke degeneratie van Stella
Dallas vertelt, ziet men Barbara Stanwyck
als meisje van 19 jaar en later als vrouw
op resp. 24, 30, 36 en 40-jarlgen leeftijd.
De transformatie van irisch jong meisje
tot vrouw op leeftijd werd verzorgd door
Robei't Stephanoff, het hoofd van Gold-
wyn's make-up-afdeeling.
Het moeilijkste van dit werk vond deze,
dat hij zijn make-up coo zorgvuldig moest
toepassen, dat het publiek de geleidelijke
overgangen zoo natuurlijk vond, dat dit
bijna niet opgemerkt werd. Ook de handen
en het haar werden bij dit proces niet
vergeten en Omar Kiam, de beroemde
costumier, had de taak de kleeding en het
figuur in overeenstemming te brengen met
den veranderden leeftijd.
Een goed opmerker ziet met verbazing,
hoe de slanke figuur van Barbara Stan
wyck langzaam aan haar jeugdige lijnen
en veerkracht verliest tot zij op het laatst
een eenigszins plompe matrone geworden
is, met opmerkelijke dikke beenen.
Kiam wist dit resultaat te bereiken door
gewone watten vulsels te gebruiken, die
met „de jaren" van Stella Dallas dikker
werden.
Omar Kiam brak zijn hoofd over het
probleem van Barbai a s enkels. Hij moest
ze zoo construeeren, dat de suggestie van
hen uitging, of zij reeds jarenlang een
behoor.ijk gewicht hadden moeten torsen
en ook, alsof Stella Dallas een groot deel
van haar tijd met niets doen doorbracht.
Men zou hier haast kunnen spreken van
de psychologie der enkels. Het gewenschte
resultaat werd na eenige poefnemingen
bereikt, door kunstmatige omhullingen van
papier maché, waarop watten geplakt
waren. De beenen zagen er in verhouding
uit als melkkannetjes.
Het middel en de heupen der ster wer
den eveneens met watten behandeld, die
onder een elastieken gordel bevestigd
waren, zoodat zij de soepelheid van vleesch
weergaven.
De wallen onder Barbara's oogen werden
veroorzaakt door een dikke laag van een
vetachtige substantie. Dit vet werd ook
op het voorhoofd aangebracht, waarin de
rimpels gegroefd werden en ook de rim
pels in den hals werden op deze manier
verkregen.
Stephanoff, die een vrouw een uiterlijk
kan geven, alsof ze haar leven lang achter
een bar heeft doorgebracht, verklaart, dat
het daarentegen haast onmogelijk is om
werkelijke wallen onder de oogen zóó weg
te werken, dat het scherpe oog van de
camera ze niet meer registreert.
Het onaangenaamste van deze make-up
vond Barbara Stanwyck zelf de rolletjes
watten, die zij in haar mond moest dragen
om haar wangen een afgezakt uiterlijk
te geven.
Barbara Stanwcyk wordt in „Stella
Dallas" terzijde gestaan door John Boles,
Anne Shirley, Alan Hale, Barbara O'Neil
en Tim Holt, terwijl King Yidor de regie
voerde. „Stella Dallas" werd door Sarah
Mason en Victor Heerman voor de film
b werkt naar een roman van Olive Hig
gins Prouty. Loet C. Barnstijn's Filmdistri
butie brengt deze film voor United Artists
in ons land uit.
Met niet minder dan
vijf en twintig uittrek
sels van bekende
opera's ter illustratie,
ontpopt Walt Disney's
korte film „Farmyard
Symphony" zich als
een tintelende en
hoogst amusante paro
die op populaire opera
fragmenten.
Zoo zijn bijvoorbeeld
verschillende beroem
de duetten gecombi
neerd om een haan en
z'n hennetje gelegen
heid te geven elkaar
hun hartsgeheimen te
verklappen, waarbij als
in een echte opera de
andere viervoetige en
gevleugelde bewoners
van de boerderij de
plaats van het koor in
nemen.
Het is wel aardig te
weten dat toen deze
Silly-Symphonie ge
maakt zou worden tal
rijke teekenaars van de
Disney studio's geza
menlijk er op uittrok
ken om een bekende veetentoonstelling,
die in de buurt van Hollywood gehouden
werd, te bezoeken.
De autoriteiten stonden toe dat Disney's
artisten er vrijelijk de levende have tee
kenden en filmden, zoodat gedurende vele
dagen de 16'mm. camera's snorden en
rappe handen met het teekenstift over het
papier schetsten.
„Farmyard Symphc.iy" bracht talrijke
problemen met zich mee wat de synchro
nisatie betrof, daar het bleek hoe moeilijk
het was imitators te vinden die in staat
waren bij het zingen de karakters van de
stemmen der dieren te handhaven.
Ten slotte bleek slechts 1 man hiertoe
capabel, zoodat een gecompliceerde ge
luidsopname-methode gevolgd moest wor
den, waarbij de imitator bij iedere opname
FARMYARD
SYMPHONY
W.DV;
1 stem imiteerde en naderhand de diverse
stemmen, b.v. die van den stier, de gans,
het varken, den ezel, enz. gemengd moes
ten worden tot een harmonisch gezang.
„Farmyard Symphony" is evenals
„Sneeuwwitje" volgens het Technicolor
Multiplane systeem opgenomen, dat de
film een diepteeffect verleent.
„HAVENKWARTIER".
City-theater.
De mistige kaden van het havenkwartier
van een groote stad zijn de boulevards van
het havenproletariaat. Zij verbergen veel,
dat het daglicht niet mag zien want ze
zijn maar al te vaak het tooneel van conflic
ten, die op haar bonkige keien worden uit
gevochten. „Le quai des brumes" toont op
nieuw, hoe weinig de menschheid in de dui
zenden jaren, dat zij de aarde bevolkt, heeft
leeren beseffen wat een werkelijke samen
leving inhoudt.
Er is hier een koloniaal, die in Le Havre
terecht komt. Van zijn antecedenten is niets
bekend. Dat hoeft ook niet in het café van
Panama. Hij vraagt niet. Want hij begrijpt,
dat degenen die hun toevlucht hier zoeken
al het een en ander meegemaakt moeten
hebben. Bij Panama ontmoet Jean dan haar -
en het leven krijgt voor beiden weer betee-
kenis, meer kleur en perspectief.
Dit nieuwe begin blijkt echter het begin
van het einde. Jean verdedigt haar, tegen
haar „voogd", die haar terroriseert, tegen
anderen die haar te na komen. Het leven
van hen, die op de kaden wonen, is hard en
kent geen genade: een van zijn tegen
standers schiet hem neer. Een menschen-
leven heeft weinig waarde en zeker in
het havenkwartier van een groote stad
Een filmwerk, dat opvalt door de dreigend
gespannen sfeer, die het geheel beheerscht.
Een film, die den toeschouwer niet loslaat
en opnieuw doet beseffen hoe groot de kloof
tusschen ideaal en harde realiteit is.
Uit het voorprogramma noemen we Fox-
Movietone-nieuws, een filmpje over de
Sahara, een amusante, gekleurde teeken
film en een éénacter.
JIJ EN IK".
Harmonie.
In Amerika bestaat het instituut van vrij
lating op eerewoord. Zoolang de hun opge
legde straftijd echter nog loopt, staan de ge
straften onder scherpe controle van de z.g.
„parole officers", en zij hebben zich te hou
den aan bepaalde regels, die hun b.v. ver
bieden zich in café's te vertoonen, zich van
hun woonplaats te verwijderen, en in het
huwelijk te treden. Deze bepaling vormt
het probleem in de film.
Helen en Joe, Sylvia Sidney en George
Raft spelen hier de hoofdrollen. Zij is ge
bonden aan de „parole-bepalingen" zon
der dat hij het weet. En zonder dat zij het
hem vertelt, trouwen ze. Dit is de oorzaak
van een verwijdering en Joe keert, teleurge
steld, omdat zé hem niet in vertrouwen
neemt, weer terug naar het oude misdadi
gersmilieu. De op touw gezette inbraak in
het warenhuis mislukt echter en de reclas-
seeringsgedachte wint: Joe komt terug,
Helen's parole-tijd is voorbij en betere
jaren staan voor de deur.
Het voorprogramma geeft o.m. het Para-
mou>" journaal.
JONGENSSTAD.
Victoria-Theater.
Jongensstad is op 't oogenblik de film,
die overal in ons land in het middelpunt
der belangstelling staat. En dat zal nie
mand na 't zien van deze eerlijke en mooie
film verwonderen. Op treffende wijze
wordt aangetoond dat Pater Flanagan wel
•gelijk had met te zeggen: Werkelijk slech
te jongens zijn er niet.
Pater Flanagan, de groote figuur uit de
film „Jongensstad" heeft zich steeds aan
getrokken gevoeld tot de minder bedeel
den. Eerst tot de ouderen, daarna tot de
jongeren. Hoevele jongens zouden voor
hun leven gered zijn als zij slechts op
twaalfjaren leeftijd één waren, mensche-
lijken vriend hadden gehad. En Pater Fla
nagan, de man met het groote hart, wil
trachten die vriend te zijn voor vele jon
gens. Hij neemt een aantal onder zijn hoe
de, overwint de vele moeilijkheden en te
genwerkingen, zorgt voor de financiën en
bereikt eindelijk zijn ideaal als hij kan
komen tot de stichting van zijn „Jongens
stad Prachtig, zooals deze stichting is in
gericht en inderdaad moet deze stichting
in de Staat Nebraska bestaan. Welk een
opvoedkundige kennis spreidt vader Fla
nagan ten toon. Hoe worden in zijn stad
de onhandelbare elementen tot degelijke
jonge menschen, alleen door liefde en toe
wijding. Doch zijn grootste overwinning
zal Flanagan behalen met W1 'tney, de
meest onhandelbare jongen die men zich
denken kan, broer van een gevaarlijk in-
dividu. En nu is 't prachtig in deze film te
zien, hoe Flanagan met groote liefde en
toewijding, met groote menschelijkheid er
in slaagt van dezen Whitney 'n flinken jon
gen te maken, bij wien het goede dat in
iedei aanwezig is, de overhand krijgt.
Moeilijk is de strijd, maar des te schooner
de overwinning, 't Gevoel in Whitney
leert men kennen, als de kleine Peewee
(Pinkelhout in de film genoemd) de
vluchtende Whitney achterna gaat en
wordt aangereden. En dan de strijd van
Whitney als hij zijn broer niet verraden
wil.
En 't schoonste loon voor Pater Flana
gan is dan, dat zijn ook fel bestreden me
thode alle hulp en financiëelen steun
vindt, die noodig is.
Jongensstad is een film, die in dezen
tijd zeker door ieder met de grootste be
langstelling zal worden bewonderd.
Voor het spel niets dan lof. Spencer
Tracy, die reeds zoo vele malen zijn groote
capaciteiten toonde, speelt als Flanagan
één der mooiste rollen uit zijn filmloop
baan. Een diep doorvoelde creatie. En de
jeugdige Mickey Rooney, die zich in Hol
lywood reeds een plaats van den eersten
rang heeft veroverd, verdient eveneens
alle hulde voor zijn uitbeelding in Whit
ney.
Ook de andere rollen, waaronder bij
zonder mooie, zijn bezet op niet te over
treffen wijze.
Wij twijfelen niet of „Jongensstad" zal
ook hier de belangstelling vinden, die zij
verdient. Gisteravond waren reeds zeer
velen opgekomen om de eerste voorstel
ling bij te wonen.
Het hoofdnummer werd voorafgegaan
door mooie journaals: Fox Movietone, Ufa
Ton-Woche en Polygoon, terwijl ook nog
een gekleurde teekenfilm van de Metro
G. M. de aandacht vroeg.
