Michael Redgrave. Dichter Schoolmeester Filmacteur ONZE BIOSCOPEN. Een interview met Elisabeth Bergner's partner in „G E S T O L E N LEVEN" DEANNA DURBIN HAAR DAGTAAK EN HAAR LIEFHEBBERIJEN. Deanna Durbin's privé-leven kan, wordt den heer TsjroJ„uwna zonden. De formulieren zijn in drie t?®~ gedrukt, n.1. in het Engelsch, Fransch Spaansch, welke laatste taal voornam ten behoeve van de Zuid-Amerika^ staten gebezigd wordt. ""««sein Nu is het zeer wel mogelijk dat de gP driftige heer Tsjrojkowna de hem to zonden gegevens niet ontcijferen kan d t" zoo redeneert het brein dat Deanna's' intÜ nationale relaties bestiert, in dat geval hij, als vurig Durbinvolgeling, niet eeJal rusten alvorens hij iemand gevonden he t die in staat is de hièrogliefen voor hem leesbaar schrift om te zetten en geen dom"1 geen gehucht of er woont wel iemand een wereldtaal machtig is. Wat, zult U vragen, staat er zooal in d geheimzinnig formulier? Welnu, hierond volgt een bloemlezing van wetenswaardi heden, aan genoemd formulier ontleend het antwoord vormen op datgene, wat'mo* menteel voor velen nog een vraagteeken 1. Deanna Durbin woont niet in HoIn'" wood, noch in de Beverley Hills. Zij resj~ deert in een district, genaamd Los pejjz" hetwelk is gelegen ten Oosten van stad. 2. Deanna is heusch 16 jaar oud; 4 cember 1939 wordt zij 17. 3. Deanna Durbin denkt niet aan trouwen en is er overigens veel te jong voor; aue geruchten betreffende een verloving met Vangu Paul zijn uit de lucht gegrepen. 4. Deanna belijdt den Roomsch-Katholie- ken godsdienst. 5. Zij krijgt zanglessen van den conser- vatoriumleeraar Andreas de Segurola. ö.Deanna is geboren in Winnipeg, Cana da en wel om 4 uur 's morgens. 7. Zij verdient 2400 per week en ont vangt bovendien voor iedere film 16000 extra. 8. Zij is dol op dieren. Zij heeft een hond, genaamd Tippy en een parkietje dat naar den naam Ferdinand luistert. Verder be- hooren drie duiven, Penny, Kay en Eddie Cantor tot *haar persoonlijke diergaarde. 9. Deanna's werkdagen zijn als volgt in gedeeld: 7 uur: Opstaan; 7.45: Ontbijt; 8 uur: Naar den studiokapper; 8.30 uur- Naar de Make-up afdeeling; 9 uur: Kanten klaar voor de lens; 12 uur: Lunch in de stu dio; 1 uur: Weer aan het werk; 5 uur: Huistoe; 6.30 uur: Diner; 8 uur: Muziekles- 10 uur: Bedtijd. 10. Deanna heeft twee auto's; een De Soto en een Buick. 11. Deanna speelt graag ping-pong. Ook luistert zij gaarne naar de radio en prefe reert klassieke muziek. Zij heeft een prach tige gramophoon, een kolossale collectie platen en is bijzonder gehecht aan een serie records van Leopold Stokowski, haar door den maestro geschonken. Zij verzamelt ook postzegels. 12. Deanna's vader was kassier; thans treedt hij voornamelijk op als secretaris van zijn beroemde dochter. Haar manager heet Jack Sherill. 13. De boezemvriendinnen van Deanna zijn Judy Garland en Barbara Read. Dit zijn dan een serie antwoorden die o.a. den heer Tsjrojkowna uit Irkoetsk, en met hem vele andereen, gelukkig hebben ge maakt. Hoe dan ook, zij vormen tezamen een betrouwbaren graadmeter ten opzichte van de groote populariteit der jeugdige ster, die men binnenkort weer in „Drie schattige meisjes groeien op" zal kunnen bewonderen. pagina's. „Een paar weken later," vervolgde Mi chael Redgrave, „kreeg mijn vrouw een baby. Bijna in alle kranten stond dit feit vermeld, met de toevoeging dat 't Michael Redgrave was die onlangs Laurence Oliver verwond had in het „Old Vic". Het is opmerkelijk hoe zoo'n kranten bericht je kan helpen in je carrière. Mijn naam kreeg bekendheid in het West End en voordat ik het goed wist speelde ik in „As You Like It" met Edith Evans. Maar al ben je nog zoo'n goed tooneelspeler, voor een filmacteur moet je heel andere kwaliteiten bezitten. Daarom was ik ver baasd toen ik een brief ontving waarin ik uitgenoodigd werd om een proefopname te komen maken die 5 minuten duurde." En Redgrave was zoo'n groot succes in die rol, dat voordat de film in de bioscopen vertoond werd, Jessie Matthews, Elisabeth Bergner en Gracie Fields hem reeds als tegenspeler wilden hebben voor hun vol gende film. „Climbing High" en „Gesto len Leven" volgden en de jonge man die eerst voorbestemd scheen om onderwijzer te zijn, is nu een van de meest gezochte Engelsche filmacteurs. door Japansche spionnen overvallen en< verwond. Hij vlucht in het theehuis, waar Kohana de papieren van hem overneemt om ze naar het naderende Russische fregat te brengen, maar ook zij wordt over- •meesterd, de papieren worden haar afge nomen en zij wordt ter dood veroordeeld. Zij kan haar luitenant alleen redden door hem valsche documenten te geven en zij doet dat. Onbewust van wat Kohana te wachten staat, gaat Serge met de ver- valschte papieren aan boord, maar de koelie Isamo zwemt het schip achterna en waar schuwt hem wat er met Kohana gaat ge- beuren. Serge sprint overboord, hij bereikt het land, maar hij komt te laat. Kohana wordt op datzelfde oogenblik gefusileerd en Serge sterft aan zijn verwondingen in de Russische kapel, waar zijn vrienden hem vinden en waar hij zich in zijn laatste oogenblikken in gedachten met Kohana voor het altaar ziet staen. Een film vol geheimzinnige gebeurtenis sen in de raadselachtige sfeer van het Oos ten, maar een film vol prachtig spel met Pierre Richard Willm als Serge Poleneff, met Michiko Tanaka als Kohana en Sessue Hayakawa als de koelie Isamo. Vooraf: veel nieuws uit binnen- en bui tenland, een musicale film, een prachtop- name van het vellen van reuzenboomen en een alleraardigste screensong, waarin de bekende zeeman met zijn enorme basstem buitengewoon op dreef is. -4^ steliea VIERDE BLAD MARIE ANTOINETTE. Victoria-Theater. De schitterende jubileumfilm van de Metro Goldwyn-Mayer, een film, waaraan kosten noch moeiten zijn gespaard, heeft reeds dadelijk in Alkmaar een buitenge wone entree gemaakt, want het Victoria- theater was gisteravond bij de premiere van Marie Antoinette prachtig bezet. Vol be wondering heeft men het fantastische vi sioen van regisseur van Dijk tot het einde gevolgd, geboeid door enorme enscenee- ring, goed verhaal en zeer steik spel. De M. G. M. heeft inderdaad met deze film veel eer ingelegd en zij zal over haar jubileum succes zeker meer dan tevreden zijn. Marie Antoinette, de Fransche koningin der revolutie heeft steeds in het middelpunt der belangstelling gestaan en men had geen beter historisch persoon als middelpunt voor een romantische film kunnen kiezen. Vol blijdschap over de groote eer en over alles wat haar in de Fransche hoofdstad zal wachten, aanvaardt de jeugdige Oostenrijk- sche prinses de reis naar haar echtgenoot, den dauphin van Frankrijk, den lateien Louis XVI. Meesterlijk weet de levenslusti ge prinses haar teleurstelling over de ken nismaking met haar toekomstigen echtge noot te verbergen. Want het optreden van den Dauphin (prachtig gespeeld door Ro bert Morley) was inderdaad doodend voor alle illusies van Marie Antoinette. Het kind rijpt tot vrouw en gaat deelnemen aan het Parijsche leven, laat zich leiden door den hertog van Orleans en treedt op tegen 's ko- nings favoriete Madame Dubarry. Dan volgt de onverwachte ontmoeting met den Zweedschen graaf Axel Fersen, een ont moeting, die leidt tot de groote liefdes idylle in het leven van de vorstin. Als Lodewijk XV sterft en Marie Antoi nette en haar echtgenoot regeerende vorsten van Frankrijk worden, moet deze liefde wijken voor den grooten plicht 'n goede ko ningin te zijn voor haar volk. Een dochter en zoon worden geboren, maar dan vertoo- nen zich langzamerhand de teekenen van de naderende groote revolutie. En weldra breekt deze in al haar felheid uit met de rampspoedige gevolgen voor het Fransche koningshuis. Wel tracht Graaf Axel Fersen het koninklijk gezin te redden, maar de on derneming mislukt en men kent het einde. Regisseur van Dijk heeft den toeschou wers het Fransche hofleven van het laatste kwart der 18e eeuw op grootsche wijze doen aanschouwen. Maar groote bewondering gaat tevens uit naar de vertolkers. Norma Shearer heeft de mooiste rol van haar carrière op schitterende wijze ge speeld. Als levenslustige prinses, als dau- phine en als vrouw, minnares en koningin, gaf zij fraai overtuigend spel. Sober, edel en ingetogen was Tyrone Power als Axel Fersen. Bijzondere creaties leverden verder goed kon eten, leek het of ik een minder waardigheidscomplex had gekregen eri ten einde raad besloot ik een baantje als on derwijzer in Cranleigh aan te nemen. Spoe dig werd ik daar in de tooneelvereeniging geïntroduceerd en daardoor werd mijn onderdrukt verlangen om acteur te zijn mij weer de baas. Op een avond schreef ik brieven aan verschillende tooneelgezel- schappen, maar in de eerste weken ge beurde er niets. Toen ontving ik een onbe- duidenden brief van de Liverpool Reperto- ry Company om te komen voor 'n proef. Ik wist niet precies wat ik doen zou, maar besloot te gaan en vertrok naar Liverpool. Aangezien ik via Lpnden moest, ging ik daar even mijn Moeder bezoeken. Tijdens het bezoek werd ik opgebeld door een collega, die mij vertelde dat er een tele gram in Cranleigh was aangekomen, waar in mij gevraagd werd onmiddeiijk voor een proef naar het „Old Vic" te komen. In een geweldig goed humeur ging ik op weg naar het theater, onderweg beden kende wat ik zou voordragen. Ik besloot om de proloog van het tweede gedeelte van „Henry IV" voor te dragen. Het ging allesbehalve vlot en ik voelde mij absoluut niet safe. Eindelijk had ik dat de reeds genoemde Robert Morley als Louis XVI, Joseph Schildkraut als de hertog van Orleans en John Barrymore als Louis XV. Het succes van de film als geheel was groot en welverdiend. Niemand mag verzui men dit jubileum werk te zien. Het voorprogramma bracht eenige mooie journaals: Fox Movietone Nieuws, Ufa-jour- naal en Hollandsch Nieuws van Polygoon, benevens een teekenfilm. YOSHIWARA. Theater Harmonie. Een buitengewoon spannende film wordt deze week in het Theater Harmonie ver toond. Het is de Japansche film Ycshiwara, waarin de Oostersche sfeer, de romantiek van een spionnagegeschiedenis en de dra matische afloop een zeldzaam boeiend ge heel vormen. Yoshiwara is een aparate wijk van het Tokio uit omstreeks 1860. Het is de stads wijk waar de Japansche theehuizen zijn en waar de geisha's vertoeven. In dien tijd was Tokio nog een der weinige Japansche ha vens, welke voor vreemde schepen openge steld waren en in de theehuizen werden de bekoorlijke geisha's dan ook opgeleid om vreemdelingen op gepaste wijze te ontvan gen. Zij kregen lessen in vreemde talen en verder in alle ceremoniën, welke Japan sche dansmeisjes bij het bezoek van vreem delingen te pas konden komen. In werke lijkheid waren deze lever.de Japansche pop pen niet anders dan blanke, of in dit geval wanhopige stuk doorgeworsteld en kwam wijlen Miss Baylis, eigenaresse van het „Old Vic", op mij toe en zei: „Goed, je kunt komen, je zult een succes zijn als dood graver!" Met dit contract in mijn zak, ging ik door naar Liverpool waar ik aangeno men werd voor een stuk. Het was tenslotte nog in Liverpool ook dat Tyrone Guthrie mij ontdekte, en mij een rol aanbood voor een stuk dat in het „Old Vic" zou gaan spelen. Ik speelde voor proef de rol van Laertes in Hamlet. Ik kende deze rol toe vallig zeer goed, daar ik hem reeds eenige keeren in schooluitvoeringen had gespeeld en ook voor mijn eindexamen had gestu deerd. Guthrie was zoo onder den indruk van deze vertolking gekomen, dat hij mij zonder eenige aarzeling deze rol gaf." Het was op dit tijdstip dat ik er onbe wust aan meehielp om zijn carrière een goede wending te geven, 's Avonds ging ik naar „Old Vic" om „Hamlet" te zien. Tij dens het duel van Hamlet en Laertes ge beurde er een klein ongeluk op het too- neel. Redgrave (Laertes) ging zoo in zijn spel op dat hij Hamlet (gespeeld door Laurence Oliver) werkelijk verwondde. Ik gaf dit feit door aan eenige kranten en den volgenden dag stond het op alle voor gele, slavinnen. Zij werden door arme fami lieleden aan de eigenaars der theehuizen verkocht en zij verkochten ook wel eens zichzelf als zij daardoor een geliefd familie lid van den ondergang konden redden. Een van die vrijwilligers is Kohana, die zich voor haar broertje opofferde, maar als er een Russisch schip in de haven ver schijnt en de jonge officieren zich allen per ricksha naar de stadswijk van het vermaak laten rijden, staat Kohana op het punt zelf moord te plegen met de ponjaard van een dronken Russischen officier als diens collesa Serge Polonoff zich over het meisje ont fermt. Hij weet den eigenaar van het thee huis te bewegen geen anderen man bij Kohana toe te laten zoolang hij in Tokio ver toeft en dat zal enkele weken duren, want terwijl het schip weer vertrekt, blijft hij achter om een geheime Russische opdracht uit te voeren. De koelie Isamo, die Kohana lief heeft, maar te arm is om haar los te koopen. kan het niet verdragen, dat de jonge officier haar dagelijks bezoekt en wanneer het uit gelekt is, dat deze een geheime opdracht heeft, belooft hij als spion te zullen optre den mits hem Kohana als prijs wordt toege wezen. Serge wordt verliefd op het bekoorlijke Japansche meisje en belooft haar te zullen trouwen, zoodra hij uit Rusland terug is. Hij ontvangt de voor hem bestemde stukken van een Chineeschen spion, maar op 't mo ment, dat hij Kohana verlaat, wordt hij niet als een „Mijn leven is tot nu toe eigenlijk zeer kalm verloopen," zei Michael Redgrave, „ik ben nog nooit bijna van honger omgekomen en heb ook nooit kranten verkocht of zooiets dergelijks." „Maar hoe staat het met die gedichten die U vroeger dikwijls schreef?" informeerde ik, „vindt U het niet opwindend om een dichter te zijn?" „Hoe minder daar over gezegd wordt hoe beter," antwoordde hij, „per slot van rekening was ik slechts de min ste van de minder goe de dichters en ik ben bang dat de gedichten die i'k schreef alleen maar mijzelf interes seerden." „In ieder geval vind ik er toch wel iets op windends in," vertelde ik hem. „Ik ken dozij nen flimsterren die als huisschilder, matroos of sinaasappelkoopman begonnen zijn en die weken lang van een paar korsten brood moesten leven, maar ik heb er nog nooit een ontmoet die zijn leven als dichter begon zelfs slechte dichter." Wij zaten in een bar, vlak bij Piccadilly Circus. Twee jaai geleden hadden wij daar ook eens gezeten, maar toen was Michael Redgrave hoofdzakelijk bekend (tenminste zoover men het bekend kon noemen) door eer. aantal gedichten die in verscheidene bloemlezingen waren opge nomen. Maar poëzie is nu eenmaal slecht te verkoopen. Redgrave was tamelijk arm en had juist een baan gekregen als acteur in het bekende theater „Old Vic". In de drie jaren die sedert dien voorbijgegaan zijn is hij steeds hoogerop gekomen en staat op het oogenblik in de eerste rijen van de Engelsche tooneel- er, filmwereld. Zijn naam staat op affiche's naast die van één der grootste dramatische actrices, Elisabeth Bergner. „Ik acteer werkelijk beter dan ik schrijf", verkondigde Redgrave, „ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet het juiste temperament heb om de conflicten van het leven goed te kunnen beschrijven. Eens maakte ik voor mij zelf uit dat tooneelspelen mijn werkelijke roeping was; ik heb sindsdien volgehouden en ben op dit oogenblik in een positie, die ik drie jaar geleden nooit had gedacht te bereiken. Toen ik Elisabeth Bergner zag in „Escape me never" scheen me niets on waarschijnlijker dan dat ik spoedig met haar zou samenspelen in een film. Mijn ouders waren alle twee verbonden aan 't tooneel. Tijdens een tournee die zij door de provincie maakten, werd ik gebo ren en op driejarigen leeftijd deed ik mijt; allereerste tooneelervaring op. Sinds dien tijd heb ik nooit kracht genoeg gehad om mij geheel en al aan den invloed van het tooneel te onttrekken. Verscheidend keeren heb ik geprobeerd mijn brood te verdienen met ernstig schrij ven, met moderne journalistiek en met les geven op school maar ik ben steeds weer teruggetrokken naar het theater. Zooals de meeste acteurs wilde mijn vader niet dat ik zijn voetstappen zou volgen en daarom zond hij mij naar Clifon College. Daar leerde ik veel, maar het eenige vak waar ik hooge cijfers voor kreeg was de Shakespeare-literatuur. Het duurde dan ook niet lang of ik speelde mee in Sha- kespeare's tooneelstukken, die wij in het College opvoerden. iViicliaei Redgrave met Elisabeth Bergner in ee;i sct.ie uit hun nieuwe Paramountfilm „Gestolen Leven." Daarna in Cambridge liet ik het heele tooneel in den steek en bracht mijn vrijen tijd door met schrijven en met het redac- tioneele werk van een universiteits- krantje. Maar het theater trok mij nog steeds, temeer daar al mijn vrienden over gegaan waren naar het tooneel. Mijn beste vriend en ik spraken af om als wij klaar waren op de Universiteit, samen een baan tje te gaan zoeken bij een tooneelgezel- schap. Zoo kwamen we dan samen in Lon den en mijn vriend veroverde dadelijk een behoorlijke rol in een tooneelstuk dat in het West End werd opgevoerd. Ik kon echter niet aan het werk komen en dit ontmoedigde mij zoo, dat ik het op het laatst zelfs niet meer probeerde. Ik trachtte met schrijven iets .e verdienen; mijn gedichten brachten mij echter niets op. Na een paar teleurstellende maanden', waarin ik gelukkig op mijn vader's kosten Michael Redgrave treedt in Elisabeth Berg ner's nieuwe film, „Gestolen Leven", als tegenspeler van de beroemde actrice op. In Irkoetsk zit mijnheer Tsjrojkowna en schrijft een brief. Mijnheer Tsjrojkowna heeft in- zijn stambioscoop een film van zijn favorite Deanna Durbin gezien en brandt van verlangen iets meer te weten omtrent het privé-leven van de jeugdige ster. Dies volgt hij den aangegeven weg en stuurt zijn epistel, geschreven in zijn landstaal, naar de Universal studio's Hollywood. Vervolgens maakt hij een glas wodka soldaat en staart met nietsziende oogen naar zijn harige pels muts op tafel. Hij denkt aan zijn brief, die reeds onderweg is en spoedig, tezamen met een immense hoeveelheid andere geschrif ten van filmfans uit alle landen der aarde op de sorteertafel van Universal's zonnig studiocomplex zal belanden. En de brief komt, dank zij de goede zor gen van de wijdvertakte familie van tante Pos, prachtig terecht. Zij be'andt in handen van een vertaler, wordt dan naar het land huis van Deanna Durbin verzonden en door een secretaresse geopend. Deze juffrouw heeft, evenais alle menschenkinderen, slechts tien vingers in totaal. Wat door den heer Tsjrojkowna uit Irkoetsk gevraagd wordt heeft vrijwel uitsluitend betrekking op in formaties die door anderen ook worden ver langd en het meisje zou door den duivel be zeten moeten zijn indien zij ook maar een minimaal deel van de respectabele hoeveel heid correspondentie op haar schrijfmachine kon beantwoorden. Zij doet iets anders. Een keurig gedrukt formulier, bevattende het antwoord op alle vragen die een mensch ten aanzien van Deanna Durbin (midden) in haar eerstvolgende film „Drie schattige meisjes groeien op"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1939 | | pagina 16