De tijd vreet aan Hitler's Westwall
/nSTEPDWÖ
EN
Drie Amerikanen sneller
dan het geluid
ACTUEEL
BETROUWBAAR
COURANT sinds 1798
Vestinggordel gaat onder in puin
en oud-roest
Een der vele krot-bunkers...
van BOEK
Langs onze
blanke duinen wuift weer
de helm
Eens een trotse snelboot-bunker
Een 24-jarige vlieger
doorbrak als eerste
de geluidsbarrière
PODIUM"
(Van onze speciale verslaggever).
Het Nederlandse Noordzeestrand op een kille winterdag. Een doordringende
wind zwiept over de zee, jaagt de vlokken schuim rillend over het strand en
doet de helm in de duinen lispelend buigen voor zijn woelend geweld. Koude
regendruppels slaan in schuine stralen uit een laaghangende grauwe wolk, die
komt aanzeilen en steeds van vorm veranderend het land overtrekt, 'n Paar
meeuwen en sterntjes buitelen krijsend over elkaar heen, een grote, zwarte
kraai hipt dwaas naar een stukje wier naast een rottend paaltje en houdt zich
met wijdgespreide poten staande in de aansnellende wind. En halfverscholen
in het duin, met muren, groen en schimmelig van het vocht_ en met halt-
uitgewiste camouflage-kleuren, grijs en bruin, hurkt een zwaar massief blok
beton, een verlaten, eenzame bunker.
ivUISTER gaapt
de vierkante
opening onder het
overhangende koe
peldak, plassen
water glimmen op
de betonnen vloer..
In een hoek een
hoop vuil, een
paar warrelende
papieren, op on
verklaarbare wijze
hier beland. Boven
het zwarte gat
twee rode letters:
St. met uitgelopen
meniestraaltjes als
verstolde tranen.
En in een verre
hoek een rij ijze
ren sporten boven
elkaar, die zich
verliezen in de lu
gubere schemering
van deze cementen
reus, van deze on
neembare vesting.
Zo staan ze daar
nog bij honderden
langs onze Noord
zeekust, soms tot
vele kilometers
diep het dujn in,
bunkers, onderko
mens, munitieberg
plaatsen.... Een
ononderbroken ke
ten vormen ze, een
keten, die begint in
Frankrijk en door
België héén ons
h'-udt van Cadzand
diep en dan weer
JANDARRjg
Hëy—
land geboeid
tot het Nieuwe-
in korte stukken
over de Waddeneilanden tot 't Noord-
zeefort Borkum toe. De bunkers van
Hitiers Westwall, monumenten van een
waan, daargezet door millioenen sla
ven, gegoten uit beton, dat doormengd
werd met zweet en tranen van legers
ve" dwangarbeiders.
Jaren werd eraan gebouwd, wegen
werden door de duinen aangelegd,
kilometers smalspoorbaan werden ge
bouwd. Het werk vorderde traag, de
arbeiders toonden zich onwillige „hon
den", waarmee het slecht hazenvangen
was, Maar Hitiers trawanten, zelf de
slaven van hun verwaten meester,
toonden geen genade te kennen. Hun
brallende stemmen galmden in de
duinpannen en als de stok achter de
d was daar altijd nog Duitsland,
waar steeds méér werkkrachten nodig
waren.
De Atlantik-wal groeide, ons natuur
schoon werd verwoest, onder de brem
en de helmpollen lagen de landmijnen
verscholen, lelijke, grauwe hetonmon-
sters loerden tussen de blonde toppen.
Zware stalen vuurmonden staken hun
ronde bek naar zee, maar óók naar de
andere zijde, naar de dorpen en steden
van onze geestgronden. De witgekalkte
pijlen en namen op de gradenbogen ge
tuigen er nog van:
Wijk aan Zee, Bakkum, Castricum,
Heiloo, Alkmaar, Petten, Breezand
Als op de orienteertafel van een bel
védère, maar met een grimmig doel en
vaak in Gothische letters.
De dag kwam, waarop weer een deel
van het werk gereed lag. De dag
waarop een opgeblazen Duitse generaal
door onze duinen stapte, sporenrinke-
lend en behangen met ijzeren kruisen
veel zwa, en rood. De Atlantik-
wal werd geïnspecteerd. Een kudde
mindere goden stapte braaf mee, tuur
de door monocles en wees met rijzwe
pen in gehandschoende vingers. „Sehr
gut, lass die Anglo-Amerikaner bloss
kommen. Unser Führer kann alles!"
TOT BOEK
En zij kwamen, Goddank niet hier,
doch bij Arromanches, bij Caen, en zij
sloegen zich erdoor. En dag voor dag
vochten zij zich verder, soms snel, soms
zwaar en moeizaam, maar de Duitse
oorlogsmachine draaide stroever en de
Führer kon niét meer alles.
Waar eens 'n General-Feldmarschall
over het strand stampte en een horde
bewonderaars hem omzwermde, daar
sjokt nu 'n eenzame strandjutter langs
de hoogwaterlijn, de blik naajj de gropd
gericht. Hij denkt niet meer aan die
dagen, hij ziet alleen het natte zand
voor zijn voeten. Zijn oren vangen on
bewust het krijsen van de meeuwen in
het' eeuwig ruisen der branding. De
zwarte kraai danst weg bij zijn nade
ring. En in het duin hurkt nóg de bun
ker, waar de gapende opening over zee
staart. Maar het geschut is verwijderd
en er groeien duindoorns en brem tot
tegen het beton. De tijd heeft drie jaar
lang ongestoord mogen knagen aan
Hitlërs Westwall. De geweldige bar
rière, die nooit de kans kreeg, haar
waarde te bewijzen tegen de geallieer
de macht, heeft het onderspit moeten
delven tegen de onverbiddelijk voort
schrijdende tijd.
Verdwenen is de munitie, gesloopt
zijn de draadversperringen, ijzeren ha
ken achter vrachtwagens rukten tien
tallen meters tegelijk weg. Waterstaat
toog weer aan het werk, de helm werd
weer uitgezet in lange, evenwijdig
golvende rijen, de schade werd weer
hersteld, wonden, in het difin geslagen,
werden verpleegd en «geheeld.
Talloze littekens bleven. Hier ligt
een verroeste munitietrommel, 't dek
sel, bijeengehouden door het laatste
scharnier, pieot naargeestig in de wind.
Een paar flarden ijzerdraad, de venij
nige weer' -ken op gezette afstanden,
kronkelen zich om een verbogen sgijl,
brokken puin liggen verspreid tussen
de duinen.
De natuur helpt mee, de plantengroei
in de beschutte duinpannen, op stille
plekjes in de luwte van betonnen mu
ren, wordt niet meer geremd. Ieder
voorjaar wast er nieuw leven tussen
de overblijfselen van de „onneembare"
vestinggordel. Wat legers en vloten
niet behoefden te doen, doet de tijd. De
Atlantik-wall is overwonnen door het
aanéénrijen van dagen en maanden, ge
holpen door mensenhanden.
Daar zitten ze, de betrouwbare bun
kers, gecamoufleerd door de verfplek-
ken, daar loeren ze tusen de duinen.
Daar staat zij, de snelbootbasis, laag en
breed op het water, maar in een staat
van verval, met gaten in het meters
dikke dak. Doelloos keren de radar
apparaten hun ronde en vierkante net
ten naar de hemel. Niet langer dreunt
de lucht van het motorgeronk van
duizenden bommenwerpers. De vrede
is wedergekeerd in het oude Europa,
de vrede kwam terug in Nederland.
Zie ze daar tegen de helling leunen,
de brokken cement en ijzer, als mo
numenten voor een vergane ijdelheid.
De duinkonijntjes wippen nieuwsgie
rig door hun kamers, met witglanzen
de staartjes in het schemerduister.
Spelende jongens schreven in hete zo
merdagen met krijt onwellevende din
gen op hun muren, zoals jongens dat
overal doen.
Verdwenen zijn de Rommel-asper-
ges op het strand, de versperringen in
zee. Koene militairen, zwoegende bur
gers hebben ze stuk voor stuk eruit-
getrokken.
Wat blijft, dat zijn de Nederlandse
duinen, het Hollandse strand, het
vlakke land daarachter. De tijd gaat
snel. Bijkans drie jaar is het geleden,
dat de laatste bewoners uit de ves
tinggordel werden weggevoerd
De tijd heeft vat gekregen op de At
lantik-wal. De bunkers, ze staan er
nog, de onderkomens en bergplaatsen
bestaan voort, maar hun doel is hen
ontnomen en tegen het offensief van
de tijd waren ze niet bestand.
De vestingen hurken verwaarloosd
in het duin. De tijd heeft overwonnen
Sic transit gloria mundi zo ver
gaat 's werelds grootheid
Een Frans acteur W
van de Comedie Van nabij
des Champs wCnr»E
Elysees sprong I tN YtKKc
plotseling van het
toneel en begon
een gevecht met
een criticus die een slechte critiek over
hem had geschreven. Het duurde enige
tijd voordat men beiden ontward had.
Inderdaad een verwarde geschiedenis.
Het is te hopen, dat dit voorbeeld geen
navolging vindt. Het journalistieke
Werk zou al spoedig in een bijzondere
gevarenklasse moeten worden inge
deeld. xIn Frankrijk is een rap
port verschenen volgens hetwelk be
paalde kleurstoffen welke bij de fabri
cage van margarine worden gebruikt,
kanker kunnen veroorzaken, waarom
gevraagd wordt het gebruik daarvan te
verbieden. Het is te hopen, dat deze
kleurstoffen hier niet in gebruik
worden genomen. Er wordt hier al ge
noeg op een te groot .percentage mar
garine in onze botervoorziening gekan
kerd. xIn Engeland is een vleer
muis gevangen die een briefje uit Ne
derland aan zijn poot had. Dat zal wel
een particuliere nachtvlucht geweest
zijn. xTijdens zijn verhoor heeft
T»jo toegegeven dat hij de enige nog
levende Japanner is, die de keizer heeft
aangeraden Engeland en Amerika de
oorlog aan te doen. Het ziet er wel naar
uit, dat hij zichzelf daarmee de das
aangedaan heeft xDe Kamers van
Koophandel uit de'grote Duitse haven
steden hebben geprotesteerd omdat
Duitsland geen toestemming krijgt aan
de walvisvaart deel te nemen. Van
Duitse zijde wordt beweerd dat men
daar ook recht op traan heeft. Waar
schijnlijk is men elders van oordeel,
dat Duitsland ons al tranen genoeg ge
kost heeft. xCanadese Indianen
van het Grond-River-reservaat in On
tario hebben een eis tot schadevergoe
ding ingediend tegen de Britse kroon
wegens wanbeheer in hun fondsen door
Britse ambtenaren in het begin der ne
gentiende eeuw. Zij verlangen niet
minder dan 322.367 pond sterling. In En
geland zal men wel tot de conclusie ko
men dat de vordering min of meer
verjaard is. Het is overigens merk
waardig, dat deze Indianen plotseling
zo agressief worden. Zij zullen toch niet
opgestookt ziin door hun rode broeders
uit het verre Oosten van Europa? x
Vijfhonderd ontheemden, die in de
Limburgse mijnen te werk zijn gesteld
zijn van mening dat zij te veel kaas op
hun brood kregen en zijn in verband
daarmede in staking gegaan. Wel een
bewijs, dat zij zich de kaas niet van het
brood lieten eten. Intussen zijn zij Don
derdag maar weer op hoop van zegefl
aan het werk gegaan. Het zou niet
kwaad zijn deze heren zo nu en dan
eens op een uitsmijter te tracteren.
Radio uitzending over de
Hoogovens
Gisterenmiddag en -avond heeft de
wereldomroep twee maal tien minuten
van haar zendtijd besteed aan een uit
zending over het Hoogovenbedrijf.
Deze uitzending vond plaats in het
kader van de serie „Onze grote be
drijven". De kwaliteit was niet al te
best en daardoor ging veel van het
gesprokene (een vraaggesprek tussen
de directie en de reporter Herman
Felderhof) vrloren. Ir. Bentz van de
Berg vertelde interessante gegevens
over de export en deelde mede dat de
verwachtingen voor de toekomst, mede
in verband met het feit dat binnenkort
de vijfde staaltoren in gebruik wordt
genomen, zeer gunstig zijn.
(Door onze luchtvaartmedewerker)
£JE staf van de U.S. Airforce heeft
tot haar leedwezen bekend ge
maakt, dat naar proeven, de geluids
barrière per vliegtuig te overwinnen,
gelukt zijn. Dat deze sensationele
onthulling niet van' harte gedaan
werd, komt, omdat de militairen dit
tot elke prijs geheim hadden willen
houden. Een jaar lang werd het
vliegveld van Muroc in Californië in
een „rookgordijn'' gelegd, journalis
ten en militaire attache's van alle
nieuwsgierige landen zijn door erva
ren M.P.'s zorgvuldig op een afstand
gehouden en toch is het uitgeUkt.
Op zijn tocht door de geluidsbarrière
heeft de piloot zijn uniform ver
wisseld voor een harnas, dat meer
overeenstemming vertoond met een
duikerpak, dan met het uniform
van een vlieger.
VIER SECONDEN.
Het is juist een jaar geleden, dat
de wereldpers de griezeligste verha
len vertelde over de onbekende we
reld, waarin de jonge Canadese oor-
lcgsvlieger Chalmers Goodlin met zijn
Bell 'XS I, liet eerste super sonische
vliegtuig, zo_y trachten door te drin
gen.
„Vier seconden beslissep over on
sterfelijke roem ofdood", zo
schreven de Amerikaanse couranten.
iu„die vier seconden zou Goodlin door
de onzichtbare geluidsbarrière trach
ten te breken. Er. dat moest zeer ge
vaarlijk zijn, want de geleerden, die
zich met de aërodynamica bezighiel
den, vertelden, dat wanneer het vlieg
tuig de geluidsgolven inhaalt, de
lucht geen tijd meer zou hebben voor
De N.-O.-polder
groeit.
Er zijn destijds bij
't maken van de
Afsluitdijk en 't
droogleggen van
ae Wienngermer vele gedenkboeken
of beter gezegd foto-boeken van het
verloop der werkzaamheden versche
ld, r vce ln brede krinS belangstel-
llng hebben getrokken.
is er ook een van de Noord-
ven s° C, ,verschenen, het is geschre-
en door Riet Grilk en met diverse fo-
ernpfr'1 .us*feerd- "De Noordoostpolder
fr in bh genoemd en men vindt
l E Ma,rtikelen e" ^stu
wingen de betekenis en de mogelijk
heden van het .nieuwe land uufenge-
Al^3 PnMhdt 'S uitgegeven door 't
tlf* t utoor, directie D. Y.
Alta te Leeuwarden, geeft rijk geïl
lustreerde bijzonderheden over het
groter worden van de polder, ot-er het
paradijs der onderduikers, over de toe-
komst-mogelijkheden, de landbouw en
de kolonisatie, over de oude kust de
nieuwe wegen en de schoonheid 'van
het polderlandschap. Een uitgave
waarin ieder belang zal stellen, die zich
interesseert voor de altijd durende
strijd tegen het water, waardoor Neder
land een der weinige staten is die zijn
grondgebied door werken des vredes
"cstadig gaat vergroten. Ad.
h°e mateloos triest is Amsterdam in
deze dagen van nacht en dag voort
durende regen, van vette, klamme
mist en van spaarzaam goor licht dat
nauwelijks kans ziet het hart van de
stad te vullen. In deze dagen is Am
sterdam lelijk, grauw, bot en ongast
vrij. Modder en slik spatten op, waar
men loopt en ook de gezichten van de
mensen zien er modderig en grauw uit.
Men vraagt zich af, in zulke dagen,
of alle Noordse melancholie, alle
zwaarmoedigheid der lage landen zich
saamgepakt hebben boven Amster
dam. Niemand haast lacht, nergens is
intense verheugenis. Zwartgalligheid,
kregelheid en landerigheid zijn zo de
stemmingen die de bevolking ken
merken en het is volstrekt geen won
der als de rechter in zo'n land een
caricaturist veroordeeld tot 50 gulden
boete, subs. 10 dagen hechtenis. Deze
stunt is bestaan door de arrondisse
mentsrechtbank te Amsterdam en me
nige Amsterdamse mond is er in deze
dagen vól van. Hetgeen te begrijpen
is. Men behoeft geen aanhanger van
het nogal geforceerd-linkse blad De
Vlam te zijn en geen bewonderaar
van de wijze waarop Tom Rot, de ca
ricaturist, gemeend heeft z'n gemoed
over zekere zaken lucht te geven. Dat
is niet belangrijk. Wel belangrijk is
dat hier een Amsterdamse rechter de
vrijheid van drukpers op ontstellende
wijze geweld aandoet. Het is belang
rijk, omdat het hier een zeer principi
ële kwestie betreft. Als men nagaat
wat er zo tijdens het leven van man
nen als Colijn en Kuyper voor carica-
turen verschenen zijn en men ziet dan
dat er geen strafvervolgingen wer
den ingesteld, dat men het volk rus
tig liet lachen en grinneken, als men
voorts weet dat de grote Abraham als
schoonste levensgeschenk op z'n oude
dag vroeg de verzamelde en ingebon
den caricaturen die er van en op en
naar hem 'vervaardigd waren (en daar
onder waren er die allesbehalve vlei
end waren....!) dan beseft men dat dit
volk bezig is zijn gevoel voor humor
te verliezen en zich te begraven in 't
moeras van dodelijke ernst en bela
chelijke netevreterij. Tom Rot is ge
muilkorfd omdat hij zijn lezers lachen
deed op een wijze die 's-lands over
heid onwelgevallig is. Ik geloof niet dat
die Amsterdamse rechter hiermede de
juiste tact, het inzicht en het begrip
getoond heeft, die men van een be
kwaam en mild mens en jurist mag
verwachten.
Ik schreef hierover omdat het nogal
wat hoofdstedelijke gemoederen be
heerst en.... omdat het hier een zo
principiële zaak betreft.
Ernst... ernst... zwaarwichtigheid...
kenmerken van dit land! Het land
welks lucht Piet Paaltjens niet lang
vermocht in te ademen, weshalve hij
er maar een einde aap maakte. Land
van melancholici en geklede jassen,
van doodbidders en zwarte handschoe
nen. Neem de film „Fantasia", waar-
1 van de naam zegt dat het iets met
fantasie te maken heeft. Vrijwel de ge
hele Nederlandse pers en de Amster
damse bovenaan, 'hebben zich uitge
put in onvriendelijke en stekelige op
merkingen. Het was geen kunst, het
was niet' groots, het had geen allure....
Ad infinitum. Inderdaad, de Walt Dis
ney's aarden niet in dit land van mist-
en-mest. Daarvoor is blijkbaar meer
zon, meer blauwe lucht en meer licht
nodig dan wij hier bezitten.
De humor ligt ons niet zo bijster
goed, we zijn er te stijl voor, te def
tig, of zo men wil: te uitgestreken.
Het is bij ons eerst goed als het do
delijk ernstig is, door de eeuwen be
legen en vooral niet geïnfecteerd met
de bacil der waarachtige humor. Er is
een andere bacil, die wèl een rijke
voedingsbodem vindt om te tieren:
dat is de bacil der lol. Lachen willen
we wel maar we moeten op gang
worden gebracht, gestart door lieden
als Laurel en Hardy, door de Joe
Browns en de George Formby's. Die
liggen ons wèl.
TpENSLOTTE nog een enkel woord
over het bezoek van de UNO-he-
ren, dat voor Nederland aanstaande is.
Er moet een stad in Europa gekozen
worden voor de najaarsvergadering
van dit lichaam dat men, ondanks al
le pessimisme, toch wel de Hope der
Wereld kan noemen. Als ook dat te
loor gaat kunnen we ons gaan inmet
selen om aan atoombommen e.d. te ont
komen. De heren zullen Den Haag en
Amsterdam bezoeken en natuurlijk
zegt heel Amsterdam: onze stad is d e
stad voor de UNO. Wij hebben alles,
hun zal niets ontbreken. Inderdaad
heeft Amsterdam heel wat te bieden
en het maakt een schone kans. Zelfs
met mededingers als Brussel. En ze
ker als het kan garanderen dat het
nog steeds leegstaande Carlton-hotel
tegen die tijd bewoonbaar zal zijn en
niet meer als „lege deviezenkist" ge
brandmerkt kan worden door Amster
damse tramconducteurs.
Amsterdam... stad der UNO... daar
zit muziek in. En als dat grote leger
van UNO-mensen komt met hoofden
vol zorgen en zakken vol begeerlijke
deviezen, als deze wereldhervormers,
waarvan men tenslotte mag aannemen
dat ze het toch eigenlijk allemaal,
en stuk voor stuk, wel goed menen,
de lage landen betreden, laat Holland
ir het algemeen en Amsterdam in 't
bijzonder dan bewijzen dat het naast
1 de rust van co'ngreshallen en de roem
van zijn nationale keuken ook nog
iets anders te bieden heeft: het podi
um der goede kunst. Want dit is het
land van Rembrandt en Erasmus, van
Vondel en Jan Steen, van Wagenaar
en Willem Pijper en wij hebben
iets te laten zien en te laten horen.
Moge Amsterdam, als de Fortuin
wil dat de UNO zijn tenten hier zal
opzetten, de bekwaamste mannen aan
de organisatie van dit enorm object
zetten. Hier wenken kansen, die niet
te overzien zijn.
Én moge de organisatoren van de
culturele sector van dit object vooral
óc humor niet vergeten!
Het ware een kardinale blunder als
men haar buitensloot
ANTHONY VAN KAMPEN
de vleugels uit te wijken en zou be
ginnen te kolken, koken en golven als
een zee, die door een cycloon gegeseld
wordt. De piloot zou elke controle
uit handen geslagen worden door
deze reuzenkracht. In die enkele se
conden, waarin hij de geluidsgrens
enterde, zouden de vleugels verkreu
keld worden en de staart omgebogen:
als een verwrongen metaalmassa zou
het vliegtuig neerstorten.
Zo werd ons dit afgrijselijke tafe
reel geschilderd.
Chalmers Goodlin schrok zo van
deze verljalen, die hij in de courant
las, dat hjj op het beslissende ogen
blik toch faalde. Hij heeft het niet
aangedurfd vol gas te geven, toen
hij de aanloop nam. Een ander-
trok zich weinig aan van dit alles.
Het was de 24-jarige kapitein-vlie
ger Charles l'aeger, die zei „dat
sprookje eerst nog eens te moeten
zien". Hij t>rok zijn harnas aan en
ging moedig op wegom als
eerste mens terug te keren, die zich
sneller heeft bewogen dan het ge
luid.
Dit is voorwaar de belangrijkste
gebeurtenis in de geschiedenis van de
luchtvaart, sedert Orville Wright 44.
jaar geleden voor het eerst zijn
Kitty Hawk in de lucht bracht. De
mens sneller dan het geluid!
18000 P.K
PN nu iets over die roemrijke Bell.
Het kleine vliegtuigje is heel
sterk geconstrueerd om weerstand te
bieden aan de enorme krachten bij
het vliegen met snelheden boven de
1000 km. per uur. De vleugels zijn
echter zo rank, dat de toppen slechts
3 mm. dik konden worden. Een bat
terij van vier straalmotoren ontwik
kelt bij een snelheid van 1200 km.
pe. uur niet minder dan 18.000 paar-
dekrachten. De vierduizend Kilo
brandstof een mengsel van vloei
bare waterstof, zuurstof en kerosene
is in enkele minuten verbruikt,
zodat de piloot als hij door de geluids
barrière heen brak, deels in een glij
vlucht weer op aarde zou moeten
kimen.
Kapitein Yaeger heeft zich niet ter
stond aan boord van de Bell begeven.
Het 'kleine toestel werd aan de buik
.van een Reuzenfort (Boeing B 29) be
vestigd en cot 22 kilometer hoogte
opgesleept, daarmee en passant het
wereldrecord van 1938 van de Ita
liaan Mario Pezzi, die tot 17 kilo
meter kwam, verbeterend. Toen stap
te Yaeger even van het moedervlieg
tuig" in zijn Bell over, sloeg de straal
motoren aan en spoot als een vuur
straal weg. Wat er verder precies
gebeurd is, vertelt de U.S. Airforce
niet.
Wel, dat Yaeger niets van alle
voorspelde verschrikkingen gemerkt
heeft. En nu is dit vliegen door de
geluidsbarrière de gewoonste zaak
van de wereld geworden, want twee
andere Amerikanen hebben het ook
al gepresteerd: eerst Howard Lilly en
na. hem Herbert Hoover, beiden bur
gerpiloten, behorend tot de „NAGA",
de National Advisory Committee for
Aeionautics", de Amerikaanse Rijks
luchtvaartdienst. Wel moet hierbij
verteld worden, dat andere vliegtui
gen speciaal gebouwd voor de super-
en transsonische snelheden, er minder
goed zijn afgekomen. Enkele zijn bo
ven de Californische Mohave woestijn
verongelukt, evenals de vermaarde
Britse vliegtuigbouwer met zijn Vlie
gende Vleugel boven de Theems de
dood vond.
Het blijft dus flog een gevaarlijk
werkals men niet over het ge
schikte vliegtuig de beschikking
heeft!
Actueel wat liet nieuws,
betrouwbaar waar het
ziju advertenties betreft.
Onze koopkrachtige lezers
zijn voor de Handel
drijvende Middenstand
de stimulans om in de
Alkmaarscbe Courant te
adverteren. Komt UW
advertentie nog niet
voor in onze kolommen,
geeft U hem dan op.
U hebt succes met een
reclame in
n ALKMAARSCHE
