DE FEBRUARI-REVOLUTIE
TERRA INCOGNITA door J. D. VAN EXTER
L
ALLES
UIT HET LEVEN VAN DE
BRILLIANTSTE SCHAKER
BIJ DE POLITIERECHTER
Durf te L
even
1848 - 24 FEBRUARI - 1948
DURO
Keres, de ialenivolle
r~
Vandaag is het precies een eeuw
geleden, dat in Parijs door de
Februari-revolutie een einde werd
gemaakt aan de regering van Lo-
dewijk Filips van Orleans, de zo
genaamde Burgerkoning. Bijna
achttien jaar duurde zijn bewind,
dat begon met de Juli-revolutie in
het jaar 1830.. De bourgeoisie was
er toen in geslaagd de aarts-reac-
tionnaire koning Karei X, de laat
ste uit het huis Bourbon, van de
troon te jagen. De revolutionnalre
arbeiders van Parijs hadden het
vuile werli mogen opknappen, om
daarna de vruchten van de over
winning te zien verdwijnen in de
zakken der grote geldmannen, die
nog juist op tijd de hertog van
Orleans tot koning lieten uit
roepen.
Daarmee begon een regering, waar
van. naast veel verkeerds, maar heel
weinig goeds valt te vertellen. Het
was een door en door corrupt be
wind, in de latere jaren onder leiding
van de conservatieve minister Guizot.
Voor de belangen der bourgeoisie
werd in deze periode van het op
komende kapitalisme uitnemend ge
zorgd Maar voor de arbeiders-klasse
had men in de bureaux heel wat min
der belangstelling. Overgeleverd aan
een genadeloze uitbuiting, leefde de
grote massa van het Franse volk dan
ook in de meest kommervolle om
standigheden.
De Duitse dichter Heine, in die tijd
als balling in Frankrijk levende, heeft
er treffende woorden aan gewijd. In
December 1842 schrijft hij: „Hier in
Frankrijk heerst tegenwoordig de
grootste rust. Een afgematte, slaperige,
gaperige vrede. Alles is stil. gelijk in
een sneeuwlandschap in de winter
nacht. Slechts een zacht, eentonig ge-
druppel verneemt men. Het zijn de
dividenden, die gestadig neerdruppe
len in de voortdurend aanzwellende
kapitalen: waarlijk, men hoort hoé ze
groeien, de rijkdommen der rijken.
Daar tussen door het zachte snikken
van armoede en gebrek. En meerma
len ook rinkelt er iets, alsof er een
mes werd geslepen."
Aan Guizot heeft men toegeschreven
de uitdrukking „enrichissez-vous",
verrijkt u!" Dat was inderdaad het
motto van de machthebbers in die
dagen. En pp de meest schaamteloze
wijze werd het in practijk gebracht.
Is het wonder, dat de tot wanhoop ge
brachte proletariërs voor en na te
hoop liepen? Maar dan toonde de po-
litie-staat onmiddellijk zijn ware ge
zicht. Dan moest immers de „orde"
worden „hersteld"! Stakingen en sa
menscholingen van uitgehongerde
massa's heeft men tijdens de regering
van Lodewijk Filips bij honderden met
bloedig geweld onderdrukt.
Nieuwe rampen aan de
gezichtseinder.
Hoeveel te erger moest dit alles nog
worden, toen nieuwe rampen zich aan
de gezichtseinder vertoonden. Gelijk
gezegd beleefde men toen de tijd van
het opkomende, nog door geen sociale
wetgeving gebreidelde kapitalisme.
Dit kapitalisme heeft aan de we
reld gebracht een vooruitgang van de
techniek,' die de stoutste verwachtin
gen heeft overtroffen. De hoeveelheid
voortgebrachte producten steeg tot een
hoogte, waarvan men niet eens had
gedroomd en vrijwel de hele aarde
werd in het productie-proces betrok
ken. Daardoor liggen hier zelfs nu nog
mogelijkheden voor menselijk geluk
en voortgang van werkelijke bescha
ving, die men niet mag onderschatten.
Maar voor vele tijdgenoten bracht
deze vooruitgang wij zagen het
boven reeds niets dan ellende. Dit
komt misschien wel het sterkst tot
uiting bijéén eigenaardigheid van
deze kapitalistische productie-wijze,
die hier nu even moet worden be
sproken. De vrij producerende kapi
talistische ondernemer houdt alleen
maar rekening met de winst, niet met
de behoeften van de maatschappij.
Daardoor is deze productie-wijze in
zeker opzicht volmaakt anarchistisch,
regelloos. Maar daardoor ook is het
verschijnsel „crisis" blijkbaar onaf
scheidelijk verbonden met dit overi
gens technisch zo volmaakte produc-
I tie-systeem.
Perioden van hoogconjunctuur,
l waarin aan het winsttnaken schier
gefn einde komt, moeten met haast
I mathematische zekerheid plaats ma-
I ken voor tijden van de diepste ma-
1 laise. Als dan de prijzen vallen en de
H fabrieken worden gesloten, dan is de
r arbeider eerst recht het kind van de
rekening.
Hc,t was aan de vooravond van de
ebruari-revolutie, dat de wereld voor
e derde maal kennis maakte met zo'n
I "^'schappelijke crisis. Men kan zich
r "crriellen. hoe de toestand van de
I «fhcidersklasse en van al die midden
anders. die het van de arbeiders
l oe®-en Këbben, toen wel moest
K worden.
De aardappel begint zijn
triomftocht.
can",)3^0* nog nie* genoeg was,
derde ramp verhief zich dreigend
i vMi i n van vrijwel de gehele be-
voiKing van West-Europa.
Tot de Franse Revolutie, tot het
van de achttiende eeuw dus,
I ho°fdvoedsel van de mensen
f n deze streek meelkost met daar-
jjaast dierlijk voedsel. Zoals men el-
ders nu nog spms bijna uitsluitend
f. ieeft van rijst of mais.
Omstreeks de overgang van de
achttiende naar de negentiende eeuw
verandert dit. De aardappel begint zijn
triomftocht. En in de tijd, nu ruim
een eeuw geleden, had dit proces zich
vrijwel voltrokken. De aardappel was
hier en daar zelfs hoofdschotel ge
worden.
Aanvankelijk ging dit zonder
stoornis van betekenis. Maar in de
veertiger jaren van de vorige eeuw
vertoonde zich voor het eerst de zo
gevreesde aardappelziekte, die zich
voortplantte van het ene land naar
het andere. Gehele oogsten zijn ver
nield, Dan stond de hongersnood voor
de deur. En de „aardappeloproeren"
waren in elk land aan de orde van
de dag.
Ook Frankrijk werd er door getrof
fen en wij kunnen ons thans wellicht
beter voorstellen dan vroeger, hoe
schaarste en zwarte handel, of zoals
men toen zei: woeker en speculatie tot
ware gesels werden voor de overgrote
meerderheid van het toch al zo zwaar
bezochte Franse volk.
Revolutie kwam niet
onverwacht.
Er zijn historici geweest en tijd
genoten, die ons hebben willen doen
geloven, dat de Februari-Revolutie ge
heel onverwacht zou zijn gèkomen en
min of meer toevallig. Het is eer om
gekeerd! Men moet zich er over ver
bazen, dat de bom al niet veel eerder
is gebarsten.
De crisis van 1847 maakte ook in
Frankrijk talrijke slachtoffers. Kleine,
zelfstandige ondernemers werden te
ruggeworpen tot het levenspeil van dé
arbeiders-klasse. En de grote geld
mannen, de troetelkinderen van de re
gering, probeerden in hun overmoed
qlle lasten van deze slechte jaren af
te wentelen op de schouders van het
volk. „De 30 millioen rechtelozen
droegen alle lasten van het stelsel, dat
de 240.000 bevoorrechten, die het kie
zerscorps vormden, met hun aanhang
in weelde en ledigheid onderhield."
Aldus Henriëtte Roland Holst, die in
haar werk Revolutionnaire massa-
aktie prachtige bladzijden aan deze
periode heeft gewijd.
Door dit alles ontstond er onder de
burgerij een machtige kiesrechtbewe
ging. Aanvankelijk demonstreerde men
uitsluitend buiten Parijs. In de „pro
vincie", werden zogenaamde kiesrecht
banketten gehouden, maaltijden, met
redevoeringen ten gunste van het
doel, dat men nastreefde. Toen de ac
tie vruchteloos bleek, besloot men ten
eincle raad ook in Parijs een dergelijk
banket te organiseren.
Voor de regering, zich sterk voe
lende door een votum van de slaafse
volksvertegenwoordiging, waarin trou
wens ambtenaren van deze regering
de meerderheid hadden, verbood het
houden van zo'n banket in de hoofd
stad.. '1
Toen de stormklokken
luidden
Onmiddellijk begon het daarop in
Parijs te rommelen. Reeds de 22e Fe
bruari verrezen hier en daar barrica
den. De volgende dag deed zich dit
veschijnsel op veel grotere schaal
voor. Er begon zich klaarblijkelijk een
revolutionnaire situatie in de Franse
hoofdstad te ontwikkelen.
De gehate Guizot vroeg en verkreeg
zijn ontslag, omdat men begreep, dat
zelfs de dynastie gevaar begon te lo
pen. Een meer gematigd politicus, de
graaf Molé, werd met de vorming van
een kabinet belast.
Een ogenblik leek het toen, alsof de
rust zou terugkeren. De midden-groe
pen hadden neiging tot feestvieren' en
illuminatie. Maar er lag te^veel brand
stof opgestapeld. Bij een betoging voor
een der departementen in de avond
van 23 Februari gingen de schoten als
het ware van zelf af. Slachtoffers
vielen!
Nieuwe betogingen, met de lijken
der gevallenen er bij, brachten hon
derdduizenden in beweging en toen
te middernacht de stormklokken be
gonnen te luiden als in de dagen
van de grote Revolutie, waren de
gebeurtenissen in hun loop niet
meer te stuiten.
Op de 24e Februari vluchtte de ko
ning, nadat hij afstand van de troon
had gedaan ten gunste van zijn klein-
CoDvrieht R.D.P.
MIJNHARDT
Bij Ruwe Handen,
Ruwe Huid, Ruwe Lippen. 30 ct.
BLUF JULLIE
DAAS. STAAN.
EVEN EEN
NIEUWE LADING
WEG6ESLEEPT AANBRENGEN EN
WORDEN. A WE GAAN WEER
'WA. DOOR..
VOÖRDAT QlKKl EN DE CHEF VERDER ZULLEN
WORDEN VERGROOT, WORDT HET STUK KURK
WEGGENOMEN, DAAR HET ANDERS STRAKS NIET
MEER IH HET LABORATORIUM ZOU PASSEN
zoon. Maar ook dit kwam te laat. De
arbeidersmassa's van Parijs namen
met niets minder genoegen dan met
volledige afstand. En een voorlopige
regering, nog "dezelfde dag gevormd,
werd zelfs gedwongen de Republiek
te proclameren.
Frankrijk legde zich, als zo dikwijls,
neer bij de beslissingen, die in Parijs
waren gevallen. En het accepteerde de
Tweede Republiek. Voor het eerst werd
een enkele socialist in de regering op
genomen. Louis Blanc kreeg gelegen
heid tot een enkele socialistische
proefneming.
Maar ook nu bleek, dat het uur
voor de arbeidersklasse nog niet was
gekomen. Wel dijde de Februari
storm uit tot een Europese beweging,
wel wapDerde de vaan van het oproer
gedurende korten tijd zelfs in Berlijn
en Weenen, maar na een luttel aantal
maanden herstelden de machten van
het behoud zich, hier wat vroeger en
daar wat later.
Toch heeft deze Europese Revo
lutie, vandaag voor honderd jaar
begonnen, gewichtigegevolgen ge
had. Overal voltrokken zich belang
rijke machtsverschuivingen, die aan
de middengroepen in de maatschap
pij een belangrijke invloed ver
schaften.
In ons eigen landkreeg Thorbecke
gelegenheid zijn grote hervormings
werk tot stand te brengen, dat het uit
gangspunt werd voor een ontwikke
ling in democratische richting, die
hier, zowel als in het buitenland, niet
meer was te keren.
Aan de Noordpool
is het beter
De bemanning van de Britse Lancas
ters, die een oefenvlucht naar het
Noordpoolgebied gemaakt heeft kwam
in Engeland terug, met zorg inge-
pak. in speciale warme kleding... wel
ke Zij' echter iri het Noordpoolgebigó
niet gebruikt hadden. Op het Beren
eiland was geen sneeuw meer te beken
nen geweest.
Grafkransen en doodskoppen
Twee vaders waren door de Officier
van Justitie, mr. Meischke, opgeroepen
in de zaak tegen Dirk J., die zelf
Maandagmiddag niet uit Bergen had
kunnen komen. Hij was ziek, zodat de
politierechter, mr. v. d. Wall Bake,
zonder zijn aanwezigheid de zaak be
handelde.
De dochter van de ene en de zoon
van de andere vader hadden een hu
welijk gepleegd en d?even een bloe-
menzaak. Bij afwezigheid van de ech
telieden pasten de beide vaders, te
vens dus schoonvaders, op de zaak.
doch hadden waarschijnlijk niet ver
wacht dat zij in de avonduren nog
clandisie zouden krijgen. Het was Dirk
J., de buurman, die, nadat hij een hoe
veelheid vuurwater in zijn keelgat
had laten glijden, een grafkrans kwam
bestellen.
Wanneer het hierbij was gebleven
zou er vermoedelijk nooit een proces
verbaal zijn opgemaakt. maar Dirk
begon „raar" tegen een juffrouw te
doen,- die boven de bloemenzaak een
kamer bewoonde. Een der vaders vond
het toen welletjes en ging assistentie
halen in de vorm van buurmans vrouw.
Ter zitting bleek niet of de assisten
tie inderdaad was gekomen Buurman
was over dat halen van assistentie ken
nelijk ontsticht, want hij begon' nu
raan te doen tegen hem die hulp was
gaan inroepen.
„Edelachtbare, nadat ik zijn vrouw
was gaan halen, ging ik even naar de
W.C. en hij sleurde mij daar vandaan
door mij hij de keel te grijpen en
smakte mij in de keuken tegen de
grond. Hij zette toen zijn voet op miin
hoofd en riep daarbij uit: „ik trap je
dood" en „ik heb er wel 15 jaar voor
over".
Of nu de grafkrans, die buurman
vóór de aanvang van de scène had
.\yillen bestellen, bestemd was voor
dfze gelegenheid, zal wel nooit duide
lijk' worden. Van deze veronderstel
ling is de Officier in ieder geval niet
uitgegaan daar Dirk alleen maar mis
handeling ten laste was gelegd en geen
poging tot moord met voorbedachten
rade.
De tweede vader, of liever gezegd
vader nummer 2, legde eenzelfde ver
klaring af, alleen met dit verschil, dat
verdachte, de schoonvader van zijn
dochter, nadat deze door hem van de
W.C. was gesleurd, niet tegen de grond
had gekwakt, maar "de vracht niet
langer kon tillen en op de grond had
laten vallen Van de uitroep „Ik trap
je dood" was verdachte zelf heuselijk
geschrokken, want bij de pogingen om
de gevallen man in een stoel te hel
pen verleende hij zelfs nog hulp en
wilde de woning niet verlaten, alvo
rens met een handdruk het gebeurde
was weggeyaagd.
De hand kreeg hij maar het gebeur
de werd niet vergeten en dies werd
de zaak in geuren en klauren voor de
politierechter herhaald. Deze vond het
echter noodzakelijk om verdachte zelf
eerst te horen alvorens tot een veroor
deling te komen, zodat de zaak werd
aangehouden.
KLEURENBLIND
De arts Cornells S. uit Alkmaar, die
enkele maanden geleden in zijn auto
op de Kennemerstraatweg reed, had
niet direct gestopt op een lichtsignaal
wat door de Rijkspolitie en CCD met
een rode lantaarn werd gegeven Een
der agenten had hierop gepoogd een
achterband lek te schieten, hetgeen
niet was gelukt, doch wel was de wa
gen direct hierna gestopt.
Mr. Meischke las de dagvaarding
voor welke hier op neer kwam, dat-
S. Opzettelijk niet had voldaan aan 'n
ambtelijk bevel.
„Wat zegt u hiervan?" vroeg de
rechter.
„Ik kan het er helaas niet mee eens
zijn", zei de dokter (hetgeen wij ten
aanzien van dat „helaas" menen te
moeten betwijfelen).
„Ik dacht dat het lifters waren",
vervolgde de arts, „en bovendien ben
ik kleurenblind, waardoor het mij on
mogelijk is. wanneer in de lichtbundel
van mijn auto een lantaarn wordt ge
zwaaid, te zien wat voor kleur of dat
JTEN donkerblonde jongen met
een prettig open gelaat. Zo op
het eerste gezicht kon zijn wieg in
Amsterdam, Liverpool of Chicago
hebben gestaan. In werkelijkheid
Werd Paul Keres 32 jaar geleden
geboren te Narwa, dus evénals
zovele andere schaakgrootmeesters
in wat eens Rusland was en nu
weer Rusland is. Keres is tussön
beide oorlogen in Est geweest,
daarna Rus, toen Duitser en daarna
weer Rus.
Al deze moeilijkheden zijn geen
beletsel geweest voor Keres om
zich te ontwikkelen tot de bril-
lantste schaker van onze tijd, naar
de geest de ware opvolger van Al-
jeehin. Evenals de overleden we
reldkampioen is hij aanvalspeler
per excellence, doch meer dan bij
Aljechin spelen irrationele factoren
bij hem een rol. Daarom hebben
zijn partijen een nog romantischer
inslag, fonkelen soms nog meer,
maar tegelijkertijd, is natuurlijk
het risico groter. Vandaar dat de
resultaten van Keres dikwijls zo
uiteenlopend zijn, zowel vóór als
na de oorlog. In sommige tournooien
eindigt hij ergens in het midden of
soms wel onderaan, soms ook, als
in de 'dubbêlrondige elite-wedstrijd
te Semmering-Baden, in 't AVRO-
tournooi en in het j^pgste kampioen
schap van de Sowjet-Unie boven
aan. Lukt het hem, dan zijn zijn
resultaten voor de tegenstander
verschrikkelijk, zoals dr. Euwe in
1939-'40 heeft ondervonden.
Brillant 'speelt hij en wild. In
tegenstelling tot -de andere groot-*"
meesters houdt hij van de ingewik
keldste stellingen, die hij dan ook
vaardiger behandelt dan zijn col
lega's. Bij het bestuderen van
Keres' partijen krijgt men de in
druk dat hij bij voorkeur op het
randje van een diepe afgrond loopt
of liever gezegd wandelt. Hij voelt
zich in de benardste situaties het
best, omdat hij geleid wordt door
een schaakgenie, dat aan Paul
Morphy doet denken. Hij is zonder
twijfel de talentrijkste van de zes.
Komt hij tot rust en kan hij, zich
concentreren dan zal hij zeker hoge
ogen gooien.
Naast zijn wilde stijl bezit Keres
echter ook grote gaven voor het po
sitiespel. Een sober, gesloten spel
weet hij even goed te behandelen
als Fine en in het eindspel, ken
merk bij uitstek voor de heel gro
ten, is hij een meester.
DR. S. TARTAKOWER.
Niet alleen de bijdragen van Dr, Tartakower, maar.
wat in en om het Tournooi gebeurt, vindt U in „De Tournooibode" op
smakelijke en overzichtelijke wijze.
Voor f 2.50 kunt ook U dit unieke schaak-treffen beleven.
NAAM: I
ADRES:
WOONPLAATS: Handtekening:
V.
FEUILLETON
Door:
HILLEGONDA VAN REENEN
En William Drake, die op armen
bezoek ging, liep haar na. Toen hij
haar ingehaald had, .kon hij slechts
stamelen:
„Dolly Dolly het het gaat je
nu goed?"
Zij keek hem kalm aan.
„Tamelijk, mr. Drake, dank u. Deze
kleren heb ik van een dame een
vriendin van mr. Downing."
„Ze zijn erg opvallend inin
hier."
Dolly had een ogenblik een gevoel
of haar hart breken zou maar zij wist,
dat harten tegen het leven bestand
moesten zijn, en verder moesten klop
pen. Met veerkrachtige tred vervolgde
zij haar weg.
Zij leverde haar naaiwerk af en ging
naar het atelier. En met de minuut
voelde zij zich minder vreemd en min
der eenzaam. In de straten, waar zij
thans liep, viel haar uiterlijk niet op.
In deze omgeving gaf de zwarte tul
band, die er uitzag, alsof hij speciaal
naar haar hoofd gemodelleerd was,
geen aanleiding tot praatjes.
Er stak een lange sierspeld in
schijnbaar van brillanten mrs. Glad
stone's ogen waren naar deze speld ge
vlogen.
Dolly wist dat de speld niet echt,
doch wel betrekkelijk kostbaar was.
Lady Lilian had zich zelfs niet de
moeite genomen haar uit de tulband
te nemen.
Het leven was heerlijk, heerlijk.
„Wel," vroeg Downing, „hoe vind je
het leven «vandaag, Dolly? Hij zat- in
de „Times" te kijken en vond een ar
tikeltje dat zijn aandacht trok. „Kijk
eens," zei hij, haar wenkend, „dat zal
(je interesseren. Zij is buitengewoon
lief voor je geweest, gisteren."
Dolly las'dat' de verloving aangekon
digd was en dat het huwelijk aan het
eind van het seizoen voltrokken zou
worden, van lady Lilian Preston en mr.
John Riverside, neef en erfgenaam van
sir Osborne Riverside.
„Maak voort," zei Downing ongedul
dig. „Ik wil aan het werk. Geen tijd
te verliezen vandaag".
Toen zij opnieuw poseerde voor het
schilderij, dat hij later „Huichelaar
ster" noemde en uren lang stilstond
met die beheersing over haar spieren,
di Downing zo bewonderde, dacht zij
aan Lilian a'- een mooie bruid.
Van een desertatie voor deze bruiloft
zou geen sprake zijn. Elke man, hoe
hoog in aanzien ook, zou het als een
vorrecht beschouwen een zo verfijnde
aristocrate tot vrouw te krijgen. Mr.
John Riverside kon zichzelf geluk
wensen.
En eensklaps, na een uur van pose
ren, verbrak zij de stilte, doch zonder
ook maar iets aan haar houding te
veranderen, en riep uit: „Elke man zou
er trots op zijn haar tot vrouw te krij
gen."
Downing hoorde het niet. Hij werkte
nis een bezetene. Hij schilderde zijn
grote doeken sneller dan wie ook in
Londen of Parijs. Hij zwoegde voort,
en het zweet liep. hem in dikke stralen
langs het magere gezicht.
Weer werkte zij de gehele dag, zon
der een 'nuut rust, tot het te donker
werd.
Die dag was zij werkelijk moe. Hij
vond de groenachtige bleekheid, die hij
zocht en de donkere schaduwen, die
als meren onder haar ogen lagen. Als
hii geweten had dat zij niet langer dan
tot vijf uur geslapen had, opgestaan
was, vier uur achter de naaimachine
gezeten had en ontbeten had met goed
kope thee en brood met jam, zou hij
verklaard hebben: „Zo is het goed! Ga
zo voort!"
Zij werden te spoedig gemakzuchtig,
als zij de weg eenmaal gevonden had
den.
Toen hij haar tenslotte ontsloeg ging
zij in haar oude plunje naar 'huis,
droeg de kleren, die zij van lady Li
lian gekregen had, in een cartonnen
doos met zich mee. En William Drake'
kwam haar weer tegen, toen hij uit
eer huis kwam, waar hij een onver
kwikkelijke echtelijke scène gesust
had. Met eer weemoedige, onzekere
glimlach keek hij naar haar op. „Dolly
is weer zichzelf. Pas goed op je zelf,
Dolly. Goeden avond".
(Wordt vervolgd)
licht heeft. Ik vraag mij trouwens al
of een rood licht wel kenmerkend is
voor de CCD, een ieder kan wel met
een rood licht gaan zwaaien".
Hierna werden enige herinneringen
opgehaald aan overvallen welke door
lifters waren gepleegd en waardoor
menig autobestuurder huiverig is ge
worden om. vooral 's, avonds, te stop
pen.
S. nam het de politiemannen hoogst
kwalijk, dat 'zij zo maar met scherp
hadden geschoten.
De verdachte trad ook nog als getui-
ge-deskundige op, wijl hij een techni
sche verhandeling gaf over kleuren
blindheid.
Mét de verdachte vonden ook de
Officier en dë rechter het niet de juis
te methode om, wanneer door agenten
en CCD-ambtenaren met rood licht 'n
stopsein was gegeven, waarop niet
werd gereageerd, met scherp te schie
ten.
De agent en de ambtenaar, die als ge
tuigen waren gedagvaard, kregen te
boren, dat zij maar een andere
methode moesten zoeken om 's avonds
auto's aan te houden.
De Officier eiste ontslag van rechts
vervolging, nadat hij zijn misnoegen
over het huidige systeem van aanhou
den en over het schieten had uitge
sproken, terwijl de politierechter zei-
de dat de. ambtenaren geen blaam
trof. maar ging in 'zijn uitspraak ver
der dan de Officier en sprak de .arts
vrij.
EXCUSES.
„Lelijke doodskop, je bent te lam
om je eigen kop te dragen, ga jij naar
Waar wij vijf puntjes hebben
gezet noemde verdachte, Andries Z.
uit Egmond aan Zee, een naam, waar
zich geen lelijke doodskoppen plegen
op te houden.
Nochtans voelde Willem A. zich door
een en ander beledigd en had hiervan
aangifte bij de Rijkspolitie gedaan.
De beledigde was als getuige opge
roepen, .doch hield ter zitting een plei
dooi voor de belediger. Enkele dagen
later was deze bij hem gekomen om
zijn excuses aan te bieden en om de
zaak ongedaan te maken, wat ten aan
zien van het proces-verbaal niet meer
mogelijk was daar dit reeds naar de
Officier was verzonden.
„Had mij maar een pak slaag gege
ven", had verdachte gezegd bij 't aan
bieden van zijn excuses.
„Edelachtbare, dat kon ik niet doen
van wege mijn kleren," zei getuige en
het had de schijn dat hij thans de
Edelachtbare om excuus vroeg, van
wege het achterwege laten van een
pak slaag.
Verdachte deelde nog mede, dat zijn
vader, grootvader en ooms zenuwach
tig waren geweest, dat enkele dezer
familieleden hieraan waren overleden,
waarmee hij wilde aantonen, dat zijn
zenuwen, waardoor hij reeds een keer
of tien was veroordeeld, een erfenis
waren.
Vijf gulden of vijf dagen was vol
gens de politierechter voldoende voor
zijn uitbarsting.
ZO GING HET OOK.
Van zijn werkgever had Mattheus S.
geen onslagbewijs ontvangen, welk
bewijs Hodig is voor inschrijving bij
het Gewestelijk Arbeidsbureau. S. had
de weg van de minste weerstand ge
nomen en had voor zichzelf en voor
zijn vriend twee ontslagbewijzen ge
schreven en ondertekend, zodat S.
voor valsheid in geschrifte terecht
stond. Beiden hadden overbruggings-
steun genoten, welke steun niet wordt
uitgekeerd zonder ontslagbewijs, zodat
de rechter de vriend, die als getuige
was opgeroepen, aanried die boete ad
f 35 of 14 dagen, gezamenlijk te beta
len.
ALS HOOGMOED KOMT...
Van moeders zijde, zo zei het voor
lichtingsrapport, had Klaas B. uit Br.
op Langendijk hooghartigheid meege
kregen. Daar B. het nogal hoog in 't
hoofd had en graag op de voorgrond
trad was hij in moeilijkheden- geraakt,
waardoor hij tot valsheid in geschrif
te was gekomen. Het voorlichtingsrap
port verzocht een voorwaardelijke
straf waarmee officier en rechter zich
konden verenigen en waardoor zij B.
een laatste kans gaven.
Zes maanden voorwaardelijk met 3
proefjaren was de uitspraak.
ALS EEN PAARD.
De eerste twee getuigen a charge
verklaarden dat zij niet hadden gezien
dat Elisabeth K. uit Alkmaar 't Nieu
we jaar was begonnen met een ruit
van een danslokaël in de Magdalenen-
straat in te trappen. Wel bleek dat zij
wat op had. wat voor personen met
een kwade dronk zeer schadelijk kan
zijn.
De derde getuige had echter ge
zien dat verdachte, die vblgens hem
wel een beetje slkkerig was (wat
geen vervoeging van sik betekent) als
een paard het ruit van 3.80 bij 3.80 m.
had ingetrapt. Getuige bedoelde dat
verdachte met haar rug tegen de ruit
ging staan en Joen achteruit had, ge
trapt.
De zaak werd aangehouden om nog
enkele ooggetuigen te horen.
