Weense Walsen bij de arbeid Ie» laat de mensen zingen buitenlandse vraag naar nederlands bier Voor de armen geen medicijnen Een lumineus idee van Nico de Boer Fris bloed bij een vastgelopen radio LANGE OF DRIEKWART MOUW? BENZINE BESPAREN IS DEVIEZEN VERGAREN IN CHINA Arbeidsmuziek verhoogt de prestaties Export van tien millioen liter per maand Geef ons maar thee of AAGSE PNGEN AGRARISCH NIEUWS (Van onze correspondent) «EDERLANDERS in v(Jf landen zullen tydens d<l «.s. jubileum feesten gezamenlijk H.M. de Ko ningin toezingen, dank z(j een ge weldig idee van de heer Nico Boer. Inderdaad, een lumineus idee! Want dèt Is de uitzending „Laat de mensen zingen", het programma dat onder leiding van Nico Boer reeds enige malen door de VARA tot stand kwam. Wij hebben de heer Boer, getroffen door het idee en het enorme succes van zijn programma, eens opgezocht en verwonderden ons erover dat deze man In het dagelijks leven niet bij de omroep werkzaam is. De heer Boer is namelijk programmaleider bij een der gramofoonmaatschappijen. Het is niet zo vreemd, antwoord de de heer de Boer, die wij hiernaar vroegen. Ik heb jarenlang vèör de oorlog in de programmaleiding van de Vara gewerkt. Hier is ook in 1940 dit idee ontstaan. Wij hadden toen een uitwisselingsconcert tussen ons dansorkest The Ramblers en de Bel gische dansband Stan Branders op het programma willen zetten. Toen de oorlog hier echter tussen kwam, heb ik het idee maar even in de lin nenkast gelegd tot de storm geluwd was. Waarom verliet u de omroep? wilde ik het naadje van de kous weten. Omdat ik geen lust had bij een door Duitsers en N.S.B.-ers gecon troleerd instituut werkzaam te zijn. Na de oorlog kreeg ik dadelijk deze baan aangeboden en ik accepteerde haar. Maar tevens haalde ik het idee van '40 weer eens uit de linnenkast en bekeek het nog eens van alle kan ten. Ik nam contact op met de tech nische dienst van de omroep en met de oude collega's van de Vara en die waren enthousiast. Zo startten wij 3 Januari van dit jaar met ons eerste programmaleen uitwisseling tussen Nederland en En geland (B.B.C. light programme). Het werd een overweldigend succes. Niet alleen hier maar ook in Londen, waar ik zelf was tijdens de uitzen ding. Het centrale punt echter lag in Hilversum bij onze technische dienst, die onder leiding van de heer W. Kalee het geluid „mixte", zoals wij dat noemen. Op 13 Maart kwamen wij voor de tweede maal met een dergelijk programma in de aether, nu met België en het werd alweer een éclatant succes! Stapels brieven kwamen van alle zijden binnen en zelden heeft een radio-uitzending zo veel „fanmail" gehad. '"J OEN ik het idee van de derde uit zending op 1 Mei opperde, de 4- landen broadcast, verklaarden vele van de radiomensen Kalee en mij voor gek. Dit was onmogelijk. Voor ieder land en dus iedere zender waren 3 telefoonlijnen nodig. Wij moesten dus tegelijkertijd met 12 buitenlandse telefoonverbindingen werken. Het is namelijk zó, dat het geluid centraal door de regelkamers gaat. Deze zijn in al deze gevallen in Hilversum. Voor iedere zender is dus een lijn nodig voor het „ongemixte" geluid naar Hilversum, één voor het gecon troleerde geluid van Hilversum naar de betrokken buitenlandse zender terug te geven en één voor technische aanwijzingen voor de omroepers en plaatselijke technici. Maar wij zetten door en op 1 Mei ging een program ma tussen Nederland, Engeland, De nemarken en België de lucht in. Het lukte wonderwel. Toen was een ieder bij de omroep bekeerd. U heeft echter geen idee, hoeveel voorbereidend technisch werk aan zo'n uitzending vooraf gaat. Het pu bliek merkt er niets van. Het zjjn doodgewone mensen, die mee doen. Bioscoopbezoekers, ieder kan naar de zaal toegaan en meezingen. Geen en kele repetitie gaat de uitzending vooraf, geen enkele selectie wordt gemaakt. Daardoor bereiken wij de spontaneïteit, waarmee ons program ma staat en valt. Degenen, die het programma „maken", zijn de omroe pers, die ieder een zaal onder hun leiding hebben. De samenwerking tussen hen moet volmaakt zijn. Voor dat de uitzending aanvangt, houden zij altijd even een telefonisch babbel tje ter kennismaking. Zy noemen elkaar bij de voornaam, dat geeft een zekere band, die de zaal mee sleept. Maar niet alleen de zaal ook de luisteraars. Want in alle lan den, waarmee wij nu „gezongen" heb ben, is men van mening, dat deze simpele samenzang een verbroedering geeft, een zekere band vormt tussen de verschillende naties. Daaruit ontstaat begrip voor elkaar en een hechte wil tot vrede. En dat is de opzet van ons programma. Dat is de idee die er achter ten grond^ag ligt. Kunt u zo'n programma niet vaker houden? vroegen wij. Neen, luidde het antwoord. Door de vele telefoon-verbindingen is het uiterst kostbaar. Maar dit jaar heb ben wij nog een paar uitzendingen van „Laat de mensen zingen" in pet to. Allereerst tijdens het jubileum van H.M. de Koningin. Dan krijgen wij een programma van zingende Ne derlanders in vijf landen: Hilversum, Davos, Parijs, Kopenhagen en Brus sel. 6 October zal er een Behelux- programma zijn tussen Nederland, België en Luxemburg, terwijl wij een zeer speciaal programma maken met Kerstmis. Het Kerstfeest leent zich als „vredesfeest" bij uitstek voor dergelijke uitzendingen. Wij zijn nog met de voorbereidingen hiervoor bezig, zodat ik u thans nog geen na dere details kan meedelen. Oök ver diepen wij ons thans reeds in de te maken uitzendingen voor het komen de jaar.1 Wij namen afscheid van de heer Nico Boer, en wilden zijn tijd niet langer in beslag nemen. Hij werkt ideeën uit. En gezien de ervaring kunnen we gerust zijn: Er komt iets goeds uit de bus! fl-IOl-t'l Hoewel de driekwart mouw, die uit Amerika werd geïmporteerd, lang zaam maar zelker ook in Holland terrein wint, keurt menige vrouw een aardig toiletje af, omdat zij de drie kwart mouw niet mooi vindt. „Ik zou die japon dolgraag willen hebben, als er maar een andere mouw in zat". De aspirant-koopster ziet dan toch met lede ogen aan, dat de winkel juffrouw de leuke jurk weer weg hangt vooral als zij haar daarna ver zekert,dat zij mevrouw dan tot haar spijt niet kan helpen Hier hebben wij weer een voordeel als wij onze kleding zelf vervaardigen. Een aardig model behoeven wij dan ijlet aan ons voorbij te laten gaan, omdat de mouw of een andere klei nigheid ons niet naar de zin is. Valt de mouw niet in onze smaak," vinden wij het kraagje niet aardig of vraagt de plooirok te veel stof, wel, dan kunnen wij dat met weinig moeite veranderen. Bij de modellen, die wij hier afbeelden, zoudt u deze veranderingen bij voorbeeld uitstekend kunnen aanbrengen. Van de driekwart mouw van J 1891/22 kunnen wij heel goed een glad de, lange mouw maken, terwijl de rok ook heel goed staat, wanneer we de bewerkelijke plooien niet aanbrengen, doch de ruimte inhalen. Als u niet van de enigszins drukke garnering van No. J 1890/22 houdt, kunt u deze in plaats van kant, van piqué of iets dergelijks maken. Van deze stof moeten natuurlijk eenvoudige manchetjes worden gemaakt. De meeste dames zullen echter de modellen, zoals wij die hier geven, aardig vinden. J 1891/22 is een deux pièces. Voor- en rugpand worden met lange figuurnaden voorzien. De driekwart raglan mouw geeft iets aparts aan dit costuum. No. J 1890/22 is een geschikt model voor oudere dames. De kantgar nering wordt met een rijgsteekje op de japon gehecht. Men kan ze als .ze vuil is, gemakkelijk verwijderen en wassen. De rok heeft mid denachter één uitspringende plooi. In de voorbaan zijn drie uit springende plooien aangebracht Het patroon van deze modellen is in de volgende bovenwijdten ver krijgbaar: No. J 1890/22 in 92—102 en 112 c.m. bovenwijdte a 0.95 No. J 1891/22 in 86— 94 en 100 cm. a 0.95 aan de administratie van „Bella". Het Nieuwe Mode blad. Kromme Nwe Gracht 66. Utrecht. Overgenomen uit „Bella" (Van onze correspondent) Amsterdam, Juni „Geneesmidde len-schaarsteNeen, maar ze zijn zo duur, dat alleen de beter gesitueer den "ze betalen kunnen," aldus Dr T. Y. Wang, een beroemd Chinees kinder arts uit Shanghai, direct, van twee kin derziekenhuizen aldaar. Ik ontmoette hem bij een ontvangst in 't Stedelijk Museum te Amsterdam, waar 113 kinderartsen uit 30 landen, die in het kader van de UNAC ons land bezochten, door het Amsterdamse Gemeentebestuur ontvangen werden. Op een fluwelen bankje, tussen mo derne schilderijen, waren wij gaan zit ten. Een ietwat vreemde plaats voor 'n interview met een medicus, die ik al lereerst naar de algemene toestand in zijn land vroeg. „Wij herstellen ons snel", luidde het antwoord. Dat is te zeggen in het Zuiden tenminste. In het Noorden woedt, zoals u wel zult we ten, een burgeroorlog, doch in Zuid- China, waar ik vandaan kom, merkt men daar niets van. Er wordt heel h rd gewerkt, mede met Amerikaanse hvlp, om het land te moderniseren en weer op te bouwen, De voedselpositie is thans ook weer op een redelijk peil gekomen. „Hoe zijn op uw gebied de medische toestanden?" informeerde ik verder. „Ik heb namelijk horen verluiden dat er in China een groot tekort aan medi camenten zou zijn." „Dat -is beslist niet waar" antwoord de de Chinese arts in een vrijwel ac centloos Frans, „de zaak ligt geheel an ders: Er zijn medicamenten genoeg, vooral in de grote steden. Doel het grejtste deel hiervan 'moet geïmpor teerd worden, vooral rit Amerika. Zo wel de medicamenten als de vracht, die eveneens in dollars betaald moet worden, zijn zeer duur. Het gevolg is, datzjj voor de kleine man onbetaal baar zijn en alleen de beter gesitueer den ze kunnen kopen. In de grote steden kennen wij na tuurlijk de gemeentelijke ziekenhuizen, waar men de min- en onvermogenden helpt. Oo' ijn.hier vaak poliklinieken bij, doch de capaciteit ervan is zeer be paald onvoldoende, terwijl dergelijke instellingen in de kleinere steden en in de provincie te enenmale ontbreken. Zo moeten er zeer veel ziektegevallen, waaronder vele tropische, onbehandeld- blijven. Zo liggen de feiten". „Maar dokter", luidde mijn volgende vraag, ,Laat men dit nu zo? Bij ons heeft een ieder dank zij de ziekte-ver zekering, recht op medische hulp. „Het is mij bekend", zei dokter Wang. „Bijna alle Westerse landen kennen zo'n systeem. Daarom woon ik ook reeds sedert enige tijd in Parijs, waar ik overigens gestudeerd heb, om in op dracht van mijn regering de sociaal- medische verzekering in W.-Europa te bestuderen. In China begrijpt men zeer w dat de tijden van isolement voor bij zijn en dat men niet de moderne techniek dankbaar kan binnenhalen zonder ook de sociale voorzieningen dienovereenkomstig op niveau te bren gen." „Is u iets van de sterftecijfers in uw land in verhouding tot West-Europa bekend? vroeg ik verder. „Neen, ik zou u de cijfers niet kun nen noemen. Maar ik heb 't idee, dat ze, alhoewel ze in ons land zeker ho ger zijn, toch wel meevallen. Wij zijn namelijk een sterk ras." „Om te besluiten dokter, niet alleen in Amerika doch ook in Europa wor den geneesmiddelen vervaardigd „Ik weet, wat u zeggen wil," viel de levendige dokter Wang mij in de rede. Het is ons natuurlijk bekend en wij kennen en waarderen zelfs enige Ne derlandse fabrikaten hieronder. Wij wegen de prijzen echter zorgvuldig af en mochten de Europese fabrikaten dan al wat goedkoper zijn, de vracht is weer duurder, hetgeen elkaar opheft. Daarom is men in China reeds zelf be gonnen met der fabricatie op grote schaal van geneesmiddelen. Maar het eerste wat wij in China dienen te heb ben is een sociale verzekering. Niet zo maar klakkeloos overgenomen uit West-Europa, maar aangepast aan de Chinese verhoudingen. Enbinnen 5 jaar zullen ze er zijn., dat verzeker ik u". Hiermee namen wij afscheid van de allerprettigste dokter, de kleinê figuur met de intelligente, typisch scheve ogen, die door zijn eenvoudige, maar zeer beschaafde optreden direct iemand voor zich innam. Want één ding leerde dit gesprek ons vooral: naast een ge zonde dosis zelfcritiek is er een intense werklust en drang tot opbouw en het inhalen van een achterstand in China. (Nadruk verboden). De laatste Britse troepen, ongeveer 2000 soldaten van de 6e Luehtdivisie, hebben Haifa verlaten en zyn in Engeland aangekomen. GEEN RETRIBUTIES MEER VOOR KUNSTMESTBONNEN. Tot dusver moeten de landbouwers voor het verkrijgen van hun kunst- mestbonnen retributies betalen. Voor stikstof b.v. 1 cent per kg. Met ingang van 1 Juli a.s. worden deze retributies ingetrokken. Dit betekent voor de kunstmestverbruikers 'n besparing van totaal ongeveer f 750.000 aan extra belasting per jaar. Tijdens de oorlog is de vuurtoren van Texel, aan vacantiegangers uit het gehele land zo goed bekend, grotendeels vernield. Thans is men met het herstel begonnen en de vacantiegangers van dit jaar zien de toren in steigers. (Van onze Parijse correspondent) Het mag als bekend verondersteld worden, dat de arbeidsprestaties van de mensen, vooral bij handar beiders, in de loop van een werk week aan dalingen en stijgingen on derhevig is. In bijna alle bedrijven geldt dan ook de Maandag als luie dag. De menselijke .motor", die Zondag buiten werking was, loopt dan nog niet op volle toeren. Op Dinsdag en Woensdag neemt de prestatie-capaciteit steeds meer toe, en Donderdag bereikt deze haar hoog tepunt, om dan Vrijdag, ten gevolge van vermoeienis en het vooruitzicht van het week-end weer op het peil van Dinsdag terug te vallen. Maar ook in het verloop van een enkele werkdag zijn er tijden waarop de menselijke arbeidsprestatie minder wordt. De eerste periode valt tussen tien en elf uur 's morgens, wanneer zich de eerste tekenen van honger voordoen, en de tweede 's middags ongeveer om drie uur, wanneer het verteringsproces ten einde is. Deze verschijnselen zijn volkomen natuurlijk. De mens kan eenvoudig geen volle acht uur achter elkaar met een constante arbeidsprestatie door werken. In ieder geval niet, zolang hem geen zekere afleiding geboden wordt. In hun streven zo volledig mogelijk gebruik te maken van de menselijke arbeidskracht, en de „dode punten" van hun arbeiders zoveel mogelijk te overwinnen, hebben Amerikaanse in dustriëlen al enige tijd geleden naar een middel gegrepen dat, naar de sta tistieken ons doen geloven, werkelijk gevolgen heeft: zij bieden hun arbei ders „werkmuziek" als afleidingsmid del. Men heeft n.l. vastgesteld dat een juist uitgezocht stuk muziek, dat de arbeidende mens tijdens zijn werk hoort, hem niet alleen afleiding be zorgt, maar daarenboven zijn ar beidskracht en daarmee, zonder ver moeienis te bewerkstelligen, zijn pres tatie, zeer merkbaar opvoert. ARIA'S BIJ HET SCHILDEREN. Ook in Frankrijk hebben sinds enige maanden enkele ondernemingen deze methode in hun bedrijf ingevoerd, en daarmee opmerkelijke resultaten, tot een prestatie-verhoging van t> pet. bereikt. Dat echter deze methode in het geheel niet nieuw is, is mis schien minder bekend. Merkwaardi gerwijze werd de eerste practische poging, muziek als begeleiding bij de arbeid te gebruiken, al in 1873 ge daanToen n.l. liet een Parijse theaterdirecteur de fagade van zijn theater nieuw beschilderen. En toen hij vaststelde, dat de schilders in de maat schilderden, zong hy hen ope rette-aria's voor, waarbij hij opmerk te, dat zjj, alnaarmate het karakter van de muziek opgewekt of slepend was, sneller en langzamer werkten. Wat toen de Parijse schouwburg directeur geheel toevallig ontdekte, is intussen door voortdurende be- (Van onze reizende redacteur). "JTEN MILLIOE ".ITER Nederlands bier van de beste samenstelling, die in Europa mogelijk is, gaat maandelijks naar het buitenland in hoofd zaak naar de Verenigde Staten, maar ook naar Engelard en België en naar tal van Afrikaanse landen, aldus vertelde mij dezer dagen jhr. P. R. Feith, directeur van Heinekens Brouwerij, verreweg de grootste fabriek van deze aard. Deze reusachtige uitvoer, tien maal zo groot als vóór de oorlog, is voor een goed deel te danken aan het uitvallen van de Duitse export brouwerijen. Van deze omstandigheid hebben vooral Nederland en Dene marken, die het merendeel van de Duitse markten 1: -bben weten te ver overen, gepri 'iteerd. Dat zij daartoe in staat zijn geweest is hoofdzakelijk een kwestie van kwaliteit, getuige het feit, dat b v. in Amerika het Ne derlandse bier 50 dollarcents per fles kost tegen 20 cent het binnenlandse brouwsel. Dit is een des te merkwaardiger ver schijnsel als men in aanmerking neemt, dat de Nederlanders zelf zeer matige bierdrinkers zijn. Gemiddeld gebruiken zij 16 liter per hoofd per jaar, terwijl hun naaste buren 160 liter naar binnen slaan. Thee, koffie en vooral jenever zijn veel populairder dranken in dit land, dat immers om zijn „Schiedam" verzamelnaam voor de tientallen soor ten jenever, die vooral in de stad van die naam gestookt worden in het buitenland zulk een goede (of als men wil: zulk een slechte) naam heeft. Vroeger gold voor het binnenland ais een norm, dat de prijs van een glas bier (0,33 liter) gelijk moest zijn aan de prijs van een glaasje jenever (0.04 1.) Ten gevolge van een eigenaardige gril in de accijnspolitiek der regering is die pariteit echter doorbroken. Daar komt nog bij, dat voor het vervaardigen van goed bier gerst en hop moeten worden ingevoerd uit Tsjecho-Slowakije, ter wijl jenever ook bereid kan worden uit synthetische alcohol, die bereid wordt uit binnenlandse.... steenkool. Het sterke verschil in prijs is te wijten aan een Duitse maatregel, die nog steeds niet ongedaan is gemaakttermanstad' ("beide" ïn" de Congo), "te Vóór 1914 bedroeg hier te lande de bier accijns 0,50 gld per honderd liter; hij liep geleidelijk op tot 7.50 gld in 1939. Tijdens de oorlog werd het 9.50. Kort voor het Duitse bestuur wegtrok werd echter plotseling bepaald, dat er op de bieraccïjni 100 pet „Kriegszuschlag" be taald moest worden, zodat het toen 19 gld werd! MOEILIJKHEDEN MET BELGlë. Het is nog steeds zo, ofschoon de hoge bieraccijns reeds ernstige moei lijkheden heeft veroorzaakt met België, waar tot voor kort de accijns in Neder lands geld omgerekend ook ongeveer 7.50 gld bedroeg. Er zijn pogingen aan gewend om tot een gelijke accijns in beide landen te geraken van ongeveer 13 gld., maar dat is niet gelukt. Nu heeft België kortgeleden de bieraccijns op 9.50 gld gebracht. Daar een tweede verhoging op korte termijn in het bier land België ongetwijfeld stormen van verontwaardiging zou veroorzaken de bierprijs is er toch al enorm geste gen trachten de Nederlandse brow wers de regering ertoe te bewegen hier de Duitse „Kriegszuschlag" te doen ver vallen, zodat beide accijnzen dan gelijk zouden zijn. Wil Benelux niet in te theorie blijven steken dan zal 't daar vroeg of laat zeker van komen. Nederland heeft vele brouwerijen, met dien verstande, dat bezuiden de Moerdijk talloze dorpsbrouwerijen zijn gevestigd n in het Noorden enige zeer grote fabrieken. Heinekens, nu 75 jaar oud, is verreweg de grootste met bedrij ven te Amsterdam en Rotterdam en dochtermaatschappijen te Brussel, Soe- rabaja, twee te Singapore, tc Cairo, te Alexandrië, te Leopoldstad en te Cos- schouwing en grondige onderzoekin gen bevestigd en methodisch in prac- tijk gebracht. Zo zijn ook de voor standers van arbeidsmuziek het thans volkomen eens over de waarde van klassieke en jazz-muziek, in ver band met de door hen beoogde prestatie-verhoging. De klassieke muziek zou, naar zy zeggen, op zijn best de kunstzin van de scheppende mens, doch niet zyn prestatie kunnen beïnvloeden. Jazz daarentegen zou wel het beoogde resultaat kunnen bereiken. En zelfs daarin zijn nog verschillen. Tango en slowfox vallen vanwege hun lang zaam tempo natuurlijk uit, op zijn hoogst laat zich nog de Paso-doble gebruiken. Beter nog zou echter de foxtrot zijn, en het allerbeste de Wener wals. Deze is onovertroffen, als het er om gaat arbeidsvreugde en prestatie van de scheppende mens te verhogen. (Nadruk verboden) De loper was zelfs uitgelegd, het was dan ook 'n eerste klas trouwpartij met veel new-look, zoals die nieuwer wetse lange, uitzwierende rokken en kinderlijk grote hoeden van 1890 ge noemd worden. Ook de paarden hadden extra kleed jes op de ruggen. Dat was wel nodig want ze waren zo hevig met de Erdal- schuier bewerkt geweest, de vorige dag toen zij dienst hadden gedaan in een stoet die achter de hij-komt-nooit- weerom muziek slofhakte dat het een te sombere tint zou hebben gege ven als die met wit gebiesde gele kleedjes er ninet geweest waren. Koetsier en palfrenier op de bok; de hoge hoeden zwierig op de met veel groene zeep gepoetste gezichten, an jers in de revers en witte handschoe nen gekringeld om de stevige knuis ten, die op andere tijden met zwaar der werk de boterham verdienden. In de trouwzaal was het vol, 'n ze nuwachtig bruidje, verrukkelijk in het wit, de sluier rond het maagdelijke hoofd, witte bruidsbesjes coquet bo ven de oortjes waarin de bruide gom ondeugende dingen fluisterde de arm licht gesteund op die van de aanstaande heer gemaal, wiens trouw pak overigens wat onwennig stak. De moeders en vaders waren in vol ornaat; de heren werden wat groen op de naden van het jacquet, maar de dames hadden nieuwe zeilen bijgezet. Textiel in geweldige afmetingen; wer kelijk rijk opgetuigd, als de schepen van de luisterrijke vloot die onlangs ter haringvangst toog. Uit mijn beschrijving zoudt gij de conclusie kunnen trekken, dat het al les feest en vreugd, blijheid en zon was, daar in die trouwkamer. Verre van dien. De moeder van de bruidegom was zeer aangedaan en bedroefd. Dikke tranendruppels bobbelden over haar konen en trokken daar, in de met zorg opgelegde dagcrême, lichte spo ren. Deze vrouw tekende sterk in haar verdriet en in haar crème. Haar def tig bewogen gemoed bracht de parelen van het snoer in gevaar. De vrouw snik-schokte zo hevig, dat de paarlen tegen elkaar kletterden van medele ven en de kans liepen vergruiseld te worden. Haar smart bereikte een climax, na dat uit de mond van hare, ongetwij- feld aangebeden, zoon: „ja ik wil" schallend had geklonken. Toen was zij haar gevoelens niet langer meester en luid-op snikte zij het uit. Een ieder keek, bewogen en medelevend, in haar richting. De burgemeester ik zeide U reeds, dat het een trouwpartij eerste klasse was, nog met echte coupés en echte paarden de burgemeester dan trad op haar toe en zeide: „Maar, lie ve mevrouw, zo groot behoeft uw ver driet niet te zijn. Uw zoon blijft toch in de stad. U krijgt er een dochter bij en U verliest toch geen kind?" Door haar tr„nen heen, wierp zij 'n van diepe aandoening verduisterde blik op de burgervader en fluisterde, terwijl de paarlen weer toepasselijke treurmuziek meetingelden: „Maar ik verlies wél een bonnenkaart". ADAM WEVERS Casablanca, en 2 kleinere in Frankrijk en Palestina en enige andere landen, terwijl nieuwe grote fabrieken in aan bouw zijn te Laos aan de Goudkusten te Trinidad in W.-Indië. (Nadruk verboden), OVEREENSTEMMING CONTRACT ZUIVELINDUSTRIE. Nieuwe besprekingen van vertegen woordigers van werkgevers- en werk nemersorganisaties met het College van Rijksbemiddelaars hebben geleid tot overeenstemming over de inhoud van de voor het zuivelbedrijf afgesloten collectieve arbeidsovereenkomst." Het college is accoord gegaan met de in de overeenkomst voorgestelde gemeente klasse-indeling. Daarmee is de belang rijkste belemmering tegen de goedkeu ring uit de weg geruimd. Voor het eerst komt r.u een collectief contract voor de gehele Nederlandse zuivelindus trie tot stand. VACANTIEBIJSLAG LAND- EN TUINBOUW. Nu het College van Rijksbemiddelaars ten aanzien van de uitspraak van de in gestelde arbitrage-commisise, waarbij aan vaste- en losvaste land- en tuin- arbeiders voor 1948'49 2 vacantie- bijslag wordt toegekend, een gunstige beslissing heeft genomen, acht het Kon. Ned. Landbouw Comité voor de leden der provinciale landbouwmaatscliap- pijen geen termen aanwezig, daarnaast rog tot toekenning van vacantiebijslag over te gaan.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1948 | | pagina 3