Weense Walsen bij de arbeid
Ie»
laat de mensen zingen
buitenlandse vraag naar
nederlands bier
Voor de armen geen medicijnen
Een lumineus idee van Nico de Boer
Fris bloed bij een
vastgelopen radio
LANGE OF DRIEKWART MOUW?
BENZINE BESPAREN
IS DEVIEZEN VERGAREN
IN CHINA
Arbeidsmuziek verhoogt
de prestaties
Export van tien millioen liter per maand
Geef
ons maar
thee of
AAGSE PNGEN
AGRARISCH NIEUWS
(Van onze correspondent)
«EDERLANDERS in v(Jf landen
zullen tydens d<l «.s. jubileum
feesten gezamenlijk H.M. de Ko
ningin toezingen, dank z(j een ge
weldig idee van de heer Nico Boer.
Inderdaad, een lumineus idee!
Want dèt Is de uitzending „Laat de
mensen zingen", het programma
dat onder leiding van Nico Boer
reeds enige malen door de VARA
tot stand kwam.
Wij hebben de heer Boer, getroffen
door het idee en het enorme succes
van zijn programma, eens opgezocht
en verwonderden ons erover dat deze
man In het dagelijks leven niet bij de
omroep werkzaam is. De heer Boer is
namelijk programmaleider bij een der
gramofoonmaatschappijen.
Het is niet zo vreemd, antwoord
de de heer de Boer, die wij hiernaar
vroegen. Ik heb jarenlang vèör de
oorlog in de programmaleiding van
de Vara gewerkt. Hier is ook in 1940
dit idee ontstaan. Wij hadden toen
een uitwisselingsconcert tussen ons
dansorkest The Ramblers en de Bel
gische dansband Stan Branders op
het programma willen zetten. Toen
de oorlog hier echter tussen kwam,
heb ik het idee maar even in de lin
nenkast gelegd tot de storm geluwd
was.
Waarom verliet u de omroep?
wilde ik het naadje van de kous
weten.
Omdat ik geen lust had bij een
door Duitsers en N.S.B.-ers gecon
troleerd instituut werkzaam te zijn.
Na de oorlog kreeg ik dadelijk deze
baan aangeboden en ik accepteerde
haar. Maar tevens haalde ik het idee
van '40 weer eens uit de linnenkast
en bekeek het nog eens van alle kan
ten. Ik nam contact op met de tech
nische dienst van de omroep en met de
oude collega's van de Vara en die
waren enthousiast.
Zo startten wij 3 Januari van dit
jaar met ons eerste programmaleen
uitwisseling tussen Nederland en En
geland (B.B.C. light programme).
Het werd een overweldigend succes.
Niet alleen hier maar ook in Londen,
waar ik zelf was tijdens de uitzen
ding. Het centrale punt echter lag in
Hilversum bij onze technische dienst,
die onder leiding van de heer W.
Kalee het geluid „mixte", zoals wij
dat noemen. Op 13 Maart kwamen
wij voor de tweede maal met een
dergelijk programma in de aether,
nu met België en het werd alweer
een éclatant succes! Stapels brieven
kwamen van alle zijden binnen en
zelden heeft een radio-uitzending zo
veel „fanmail" gehad.
'"J OEN ik het idee van de derde uit
zending op 1 Mei opperde, de 4-
landen broadcast, verklaarden vele
van de radiomensen Kalee en mij voor
gek. Dit was onmogelijk. Voor ieder
land en dus iedere zender waren
3 telefoonlijnen nodig. Wij moesten
dus tegelijkertijd met 12 buitenlandse
telefoonverbindingen werken. Het is
namelijk zó, dat het geluid centraal
door de regelkamers gaat. Deze zijn
in al deze gevallen in Hilversum.
Voor iedere zender is dus een lijn
nodig voor het „ongemixte" geluid
naar Hilversum, één voor het gecon
troleerde geluid van Hilversum naar
de betrokken buitenlandse zender
terug te geven en één voor technische
aanwijzingen voor de omroepers en
plaatselijke technici. Maar wij zetten
door en op 1 Mei ging een program
ma tussen Nederland, Engeland, De
nemarken en België de lucht in. Het
lukte wonderwel. Toen was een ieder
bij de omroep bekeerd.
U heeft echter geen idee, hoeveel
voorbereidend technisch werk aan
zo'n uitzending vooraf gaat. Het pu
bliek merkt er niets van. Het zjjn
doodgewone mensen, die mee doen.
Bioscoopbezoekers, ieder kan naar de
zaal toegaan en meezingen. Geen en
kele repetitie gaat de uitzending
vooraf, geen enkele selectie wordt
gemaakt. Daardoor bereiken wij de
spontaneïteit, waarmee ons program
ma staat en valt. Degenen, die het
programma „maken", zijn de omroe
pers, die ieder een zaal onder hun
leiding hebben. De samenwerking
tussen hen moet volmaakt zijn. Voor
dat de uitzending aanvangt, houden
zij altijd even een telefonisch babbel
tje ter kennismaking. Zy noemen
elkaar bij de voornaam, dat geeft
een zekere band, die de zaal mee
sleept. Maar niet alleen de zaal
ook de luisteraars. Want in alle lan
den, waarmee wij nu „gezongen" heb
ben, is men van mening, dat deze
simpele samenzang een verbroedering
geeft, een zekere band vormt tussen
de verschillende naties.
Daaruit ontstaat begrip voor elkaar
en een hechte wil tot vrede. En dat
is de opzet van ons programma. Dat
is de idee die er achter ten grond^ag
ligt.
Kunt u zo'n programma niet
vaker houden? vroegen wij.
Neen, luidde het antwoord. Door
de vele telefoon-verbindingen is het
uiterst kostbaar. Maar dit jaar heb
ben wij nog een paar uitzendingen
van „Laat de mensen zingen" in pet
to. Allereerst tijdens het jubileum
van H.M. de Koningin. Dan krijgen
wij een programma van zingende Ne
derlanders in vijf landen: Hilversum,
Davos, Parijs, Kopenhagen en Brus
sel. 6 October zal er een Behelux-
programma zijn tussen Nederland,
België en Luxemburg, terwijl wij een
zeer speciaal programma maken met
Kerstmis. Het Kerstfeest leent zich
als „vredesfeest" bij uitstek voor
dergelijke uitzendingen. Wij zijn nog
met de voorbereidingen hiervoor
bezig, zodat ik u thans nog geen na
dere details kan meedelen. Oök ver
diepen wij ons thans reeds in de te
maken uitzendingen voor het komen
de jaar.1
Wij namen afscheid van de heer
Nico Boer, en wilden zijn tijd niet
langer in beslag nemen. Hij werkt
ideeën uit. En gezien de ervaring
kunnen we gerust zijn: Er komt iets
goeds uit de bus!
fl-IOl-t'l
Hoewel de driekwart mouw, die uit
Amerika werd geïmporteerd, lang
zaam maar zelker ook in Holland
terrein wint, keurt menige vrouw een
aardig toiletje af, omdat zij de drie
kwart mouw niet mooi vindt.
„Ik zou die japon dolgraag willen
hebben, als er maar een andere mouw
in zat".
De aspirant-koopster ziet dan toch
met lede ogen aan, dat de winkel
juffrouw de leuke jurk weer weg
hangt vooral als zij haar daarna ver
zekert,dat zij mevrouw dan tot haar
spijt niet kan helpen
Hier hebben wij weer een voordeel
als wij onze kleding zelf vervaardigen.
Een aardig model behoeven wij dan
ijlet aan ons voorbij te laten gaan,
omdat de mouw of een andere klei
nigheid ons niet naar de zin is.
Valt de mouw niet in onze smaak,"
vinden wij het kraagje niet aardig
of vraagt de plooirok te veel stof, wel, dan kunnen wij dat met
weinig moeite veranderen.
Bij de modellen, die wij hier afbeelden, zoudt u deze veranderingen
bij voorbeeld uitstekend kunnen aanbrengen.
Van de driekwart mouw van J 1891/22 kunnen wij heel goed een glad
de, lange mouw maken, terwijl de rok ook heel goed staat, wanneer
we de bewerkelijke plooien niet aanbrengen, doch de ruimte inhalen.
Als u niet van de enigszins drukke garnering van No. J 1890/22
houdt, kunt u deze in plaats van kant, van piqué of iets dergelijks
maken. Van deze stof moeten natuurlijk eenvoudige manchetjes
worden gemaakt.
De meeste dames zullen echter de modellen, zoals wij die hier geven,
aardig vinden.
J 1891/22 is een deux pièces. Voor- en rugpand worden met lange
figuurnaden voorzien. De driekwart raglan mouw geeft iets aparts
aan dit costuum.
No. J 1890/22 is een geschikt model voor oudere dames. De kantgar
nering wordt met een rijgsteekje op de japon gehecht. Men kan ze
als .ze vuil is, gemakkelijk verwijderen en wassen. De rok heeft mid
denachter één uitspringende plooi. In de voorbaan zijn drie uit
springende plooien aangebracht
Het patroon van deze modellen is in de volgende bovenwijdten ver
krijgbaar:
No. J 1890/22 in 92—102 en 112 c.m. bovenwijdte a 0.95
No. J 1891/22 in 86— 94 en 100 cm. a 0.95 aan de
administratie van „Bella". Het Nieuwe Mode blad. Kromme Nwe
Gracht 66. Utrecht.
Overgenomen uit „Bella"
(Van onze correspondent)
Amsterdam, Juni „Geneesmidde
len-schaarsteNeen, maar ze zijn
zo duur, dat alleen de beter gesitueer
den "ze betalen kunnen," aldus Dr T.
Y. Wang, een beroemd Chinees kinder
arts uit Shanghai, direct, van twee kin
derziekenhuizen aldaar.
Ik ontmoette hem bij een ontvangst
in 't Stedelijk Museum te Amsterdam,
waar 113 kinderartsen uit 30 landen,
die in het kader van de UNAC ons
land bezochten, door het Amsterdamse
Gemeentebestuur ontvangen werden.
Op een fluwelen bankje, tussen mo
derne schilderijen, waren wij gaan zit
ten. Een ietwat vreemde plaats voor 'n
interview met een medicus, die ik al
lereerst naar de algemene toestand in
zijn land vroeg. „Wij herstellen ons
snel", luidde het antwoord. Dat is te
zeggen in het Zuiden tenminste. In het
Noorden woedt, zoals u wel zult we
ten, een burgeroorlog, doch in Zuid-
China, waar ik vandaan kom, merkt
men daar niets van. Er wordt heel
h rd gewerkt, mede met Amerikaanse
hvlp, om het land te moderniseren en
weer op te bouwen, De voedselpositie
is thans ook weer op een redelijk peil
gekomen.
„Hoe zijn op uw gebied de medische
toestanden?" informeerde ik verder.
„Ik heb namelijk horen verluiden dat
er in China een groot tekort aan medi
camenten zou zijn."
„Dat -is beslist niet waar" antwoord
de de Chinese arts in een vrijwel ac
centloos Frans, „de zaak ligt geheel an
ders: Er zijn medicamenten genoeg,
vooral in de grote steden. Doel het
grejtste deel hiervan 'moet geïmpor
teerd worden, vooral rit Amerika. Zo
wel de medicamenten als de vracht,
die eveneens in dollars betaald moet
worden, zijn zeer duur. Het gevolg is,
datzjj voor de kleine man onbetaal
baar zijn en alleen de beter gesitueer
den ze kunnen kopen.
In de grote steden kennen wij na
tuurlijk de gemeentelijke ziekenhuizen,
waar men de min- en onvermogenden
helpt. Oo' ijn.hier vaak poliklinieken
bij, doch de capaciteit ervan is zeer be
paald onvoldoende, terwijl dergelijke
instellingen in de kleinere steden en in
de provincie te enenmale ontbreken.
Zo moeten er zeer veel ziektegevallen,
waaronder vele tropische, onbehandeld-
blijven. Zo liggen de feiten".
„Maar dokter", luidde mijn volgende
vraag, ,Laat men dit nu zo? Bij ons
heeft een ieder dank zij de ziekte-ver
zekering, recht op medische hulp.
„Het is mij bekend", zei dokter Wang.
„Bijna alle Westerse landen kennen
zo'n systeem. Daarom woon ik ook
reeds sedert enige tijd in Parijs, waar
ik overigens gestudeerd heb, om in op
dracht van mijn regering de sociaal-
medische verzekering in W.-Europa te
bestuderen. In China begrijpt men zeer
w dat de tijden van isolement voor
bij zijn en dat men niet de moderne
techniek dankbaar kan binnenhalen
zonder ook de sociale voorzieningen
dienovereenkomstig op niveau te bren
gen."
„Is u iets van de sterftecijfers in uw
land in verhouding tot West-Europa
bekend? vroeg ik verder.
„Neen, ik zou u de cijfers niet kun
nen noemen. Maar ik heb 't idee, dat
ze, alhoewel ze in ons land zeker ho
ger zijn, toch wel meevallen. Wij zijn
namelijk een sterk ras."
„Om te besluiten dokter, niet alleen
in Amerika doch ook in Europa wor
den geneesmiddelen vervaardigd
„Ik weet, wat u zeggen wil," viel de
levendige dokter Wang mij in de rede.
Het is ons natuurlijk bekend en wij
kennen en waarderen zelfs enige Ne
derlandse fabrikaten hieronder. Wij
wegen de prijzen echter zorgvuldig af
en mochten de Europese fabrikaten dan
al wat goedkoper zijn, de vracht is
weer duurder, hetgeen elkaar opheft.
Daarom is men in China reeds zelf be
gonnen met der fabricatie op grote
schaal van geneesmiddelen. Maar het
eerste wat wij in China dienen te heb
ben is een sociale verzekering. Niet
zo maar klakkeloos overgenomen uit
West-Europa, maar aangepast aan de
Chinese verhoudingen. Enbinnen
5 jaar zullen ze er zijn., dat verzeker
ik u".
Hiermee namen wij afscheid van de
allerprettigste dokter, de kleinê figuur
met de intelligente, typisch scheve
ogen, die door zijn eenvoudige, maar
zeer beschaafde optreden direct iemand
voor zich innam. Want één ding leerde
dit gesprek ons vooral: naast een ge
zonde dosis zelfcritiek is er een intense
werklust en drang tot opbouw en het
inhalen van een achterstand in China.
(Nadruk verboden).
De laatste Britse troepen, ongeveer 2000 soldaten van de 6e Luehtdivisie,
hebben Haifa verlaten en zyn in Engeland aangekomen.
GEEN RETRIBUTIES MEER VOOR
KUNSTMESTBONNEN.
Tot dusver moeten de landbouwers
voor het verkrijgen van hun kunst-
mestbonnen retributies betalen. Voor
stikstof b.v. 1 cent per kg. Met ingang
van 1 Juli a.s. worden deze retributies
ingetrokken. Dit betekent voor de
kunstmestverbruikers 'n besparing van
totaal ongeveer f 750.000 aan extra
belasting per jaar.
Tijdens de oorlog is de vuurtoren
van Texel, aan vacantiegangers uit
het gehele land zo goed bekend,
grotendeels vernield. Thans is men
met het herstel begonnen en de
vacantiegangers van dit jaar zien
de toren in steigers.
(Van onze Parijse correspondent)
Het mag als bekend verondersteld
worden, dat de arbeidsprestaties
van de mensen, vooral bij handar
beiders, in de loop van een werk
week aan dalingen en stijgingen on
derhevig is. In bijna alle bedrijven
geldt dan ook de Maandag als luie
dag. De menselijke .motor", die
Zondag buiten werking was, loopt
dan nog niet op volle toeren. Op
Dinsdag en Woensdag neemt de
prestatie-capaciteit steeds meer toe,
en Donderdag bereikt deze haar hoog
tepunt, om dan Vrijdag, ten gevolge
van vermoeienis en het vooruitzicht
van het week-end weer op het peil
van Dinsdag terug te vallen. Maar
ook in het verloop van een enkele
werkdag zijn er tijden waarop de
menselijke arbeidsprestatie minder
wordt. De eerste periode valt tussen
tien en elf uur 's morgens, wanneer
zich de eerste tekenen van honger
voordoen, en de tweede 's middags
ongeveer om drie uur, wanneer het
verteringsproces ten einde is.
Deze verschijnselen zijn volkomen
natuurlijk. De mens kan eenvoudig
geen volle acht uur achter elkaar met
een constante arbeidsprestatie door
werken. In ieder geval niet, zolang
hem geen zekere afleiding geboden
wordt.
In hun streven zo volledig mogelijk
gebruik te maken van de menselijke
arbeidskracht, en de „dode punten"
van hun arbeiders zoveel mogelijk te
overwinnen, hebben Amerikaanse in
dustriëlen al enige tijd geleden naar
een middel gegrepen dat, naar de sta
tistieken ons doen geloven, werkelijk
gevolgen heeft: zij bieden hun arbei
ders „werkmuziek" als afleidingsmid
del. Men heeft n.l. vastgesteld dat een
juist uitgezocht stuk muziek, dat de
arbeidende mens tijdens zijn werk
hoort, hem niet alleen afleiding be
zorgt, maar daarenboven zijn ar
beidskracht en daarmee, zonder ver
moeienis te bewerkstelligen, zijn pres
tatie, zeer merkbaar opvoert.
ARIA'S BIJ HET SCHILDEREN.
Ook in Frankrijk hebben sinds
enige maanden enkele ondernemingen
deze methode in hun bedrijf ingevoerd,
en daarmee opmerkelijke resultaten,
tot een prestatie-verhoging van t>
pet. bereikt. Dat echter deze methode
in het geheel niet nieuw is, is mis
schien minder bekend. Merkwaardi
gerwijze werd de eerste practische
poging, muziek als begeleiding bij de
arbeid te gebruiken, al in 1873 ge
daanToen n.l. liet een Parijse
theaterdirecteur de fagade van zijn
theater nieuw beschilderen. En toen
hij vaststelde, dat de schilders in de
maat schilderden, zong hy hen ope
rette-aria's voor, waarbij hij opmerk
te, dat zjj, alnaarmate het karakter
van de muziek opgewekt of slepend
was, sneller en langzamer werkten.
Wat toen de Parijse schouwburg
directeur geheel toevallig ontdekte,
is intussen door voortdurende be-
(Van onze reizende redacteur).
"JTEN MILLIOE ".ITER Nederlands bier van de beste samenstelling, die
in Europa mogelijk is, gaat maandelijks naar het buitenland in hoofd
zaak naar de Verenigde Staten, maar ook naar Engelard en België en naar
tal van Afrikaanse landen, aldus vertelde mij dezer dagen jhr. P. R. Feith,
directeur van Heinekens Brouwerij, verreweg de grootste fabriek van deze
aard. Deze reusachtige uitvoer, tien maal zo groot als vóór de oorlog, is
voor een goed deel te danken aan het uitvallen van de Duitse export
brouwerijen. Van deze omstandigheid hebben vooral Nederland en Dene
marken, die het merendeel van de Duitse markten 1: -bben weten te ver
overen, gepri 'iteerd. Dat zij daartoe in staat zijn geweest is hoofdzakelijk
een kwestie van kwaliteit, getuige het feit, dat b v. in Amerika het Ne
derlandse bier 50 dollarcents per fles kost tegen 20 cent het binnenlandse
brouwsel.
Dit is een des te merkwaardiger ver
schijnsel als men in aanmerking neemt,
dat de Nederlanders zelf zeer matige
bierdrinkers zijn. Gemiddeld gebruiken
zij 16 liter per hoofd per jaar, terwijl
hun naaste buren 160 liter naar binnen
slaan. Thee, koffie en vooral jenever
zijn veel populairder dranken in dit
land, dat immers om zijn „Schiedam"
verzamelnaam voor de tientallen soor
ten jenever, die vooral in de stad van
die naam gestookt worden in het
buitenland zulk een goede (of als men
wil: zulk een slechte) naam heeft.
Vroeger gold voor het binnenland ais
een norm, dat de prijs van een glas
bier (0,33 liter) gelijk moest zijn aan de
prijs van een glaasje jenever (0.04 1.)
Ten gevolge van een eigenaardige gril
in de accijnspolitiek der regering is die
pariteit echter doorbroken. Daar komt
nog bij, dat voor het vervaardigen van
goed bier gerst en hop moeten worden
ingevoerd uit Tsjecho-Slowakije, ter
wijl jenever ook bereid kan worden uit
synthetische alcohol, die bereid wordt
uit binnenlandse.... steenkool.
Het sterke verschil in prijs is te
wijten aan een Duitse maatregel, die
nog steeds niet ongedaan is gemaakttermanstad' ("beide" ïn" de Congo), "te
Vóór 1914 bedroeg hier te lande de bier
accijns 0,50 gld per honderd liter; hij
liep geleidelijk op tot 7.50 gld in 1939.
Tijdens de oorlog werd het 9.50. Kort
voor het Duitse bestuur wegtrok werd
echter plotseling bepaald, dat er op de
bieraccïjni 100 pet „Kriegszuschlag" be
taald moest worden, zodat het toen 19
gld werd!
MOEILIJKHEDEN MET BELGlë.
Het is nog steeds zo, ofschoon de
hoge bieraccijns reeds ernstige moei
lijkheden heeft veroorzaakt met België,
waar tot voor kort de accijns in Neder
lands geld omgerekend ook ongeveer
7.50 gld bedroeg. Er zijn pogingen aan
gewend om tot een gelijke accijns in
beide landen te geraken van ongeveer
13 gld., maar dat is niet gelukt. Nu
heeft België kortgeleden de bieraccijns
op 9.50 gld gebracht. Daar een tweede
verhoging op korte termijn in het bier
land België ongetwijfeld stormen van
verontwaardiging zou veroorzaken
de bierprijs is er toch al enorm geste
gen trachten de Nederlandse brow
wers de regering ertoe te bewegen hier
de Duitse „Kriegszuschlag" te doen ver
vallen, zodat beide accijnzen dan gelijk
zouden zijn. Wil Benelux niet in te
theorie blijven steken dan zal 't daar
vroeg of laat zeker van komen.
Nederland heeft vele brouwerijen,
met dien verstande, dat bezuiden de
Moerdijk talloze dorpsbrouwerijen zijn
gevestigd n in het Noorden enige zeer
grote fabrieken. Heinekens, nu 75 jaar
oud, is verreweg de grootste met bedrij
ven te Amsterdam en Rotterdam en
dochtermaatschappijen te Brussel, Soe-
rabaja, twee te Singapore, tc Cairo, te
Alexandrië, te Leopoldstad en te Cos-
schouwing en grondige onderzoekin
gen bevestigd en methodisch in prac-
tijk gebracht. Zo zijn ook de voor
standers van arbeidsmuziek het
thans volkomen eens over de waarde
van klassieke en jazz-muziek, in ver
band met de door hen beoogde
prestatie-verhoging.
De klassieke muziek zou, naar zy
zeggen, op zijn best de kunstzin van
de scheppende mens, doch niet zyn
prestatie kunnen beïnvloeden. Jazz
daarentegen zou wel het beoogde
resultaat kunnen bereiken. En zelfs
daarin zijn nog verschillen. Tango en
slowfox vallen vanwege hun lang
zaam tempo natuurlijk uit, op zijn
hoogst laat zich nog de Paso-doble
gebruiken. Beter nog zou echter de
foxtrot zijn, en het allerbeste de
Wener wals. Deze is onovertroffen,
als het er om gaat arbeidsvreugde en
prestatie van de scheppende mens te
verhogen.
(Nadruk verboden)
De loper was zelfs uitgelegd, het was
dan ook 'n eerste klas trouwpartij
met veel new-look, zoals die nieuwer
wetse lange, uitzwierende rokken en
kinderlijk grote hoeden van 1890 ge
noemd worden.
Ook de paarden hadden extra kleed
jes op de ruggen. Dat was wel nodig
want ze waren zo hevig met de Erdal-
schuier bewerkt geweest, de vorige
dag toen zij dienst hadden gedaan in
een stoet die achter de hij-komt-nooit-
weerom muziek slofhakte dat het
een te sombere tint zou hebben gege
ven als die met wit gebiesde gele
kleedjes er ninet geweest waren.
Koetsier en palfrenier op de bok; de
hoge hoeden zwierig op de met veel
groene zeep gepoetste gezichten, an
jers in de revers en witte handschoe
nen gekringeld om de stevige knuis
ten, die op andere tijden met zwaar
der werk de boterham verdienden.
In de trouwzaal was het vol, 'n ze
nuwachtig bruidje, verrukkelijk in het
wit, de sluier rond het maagdelijke
hoofd, witte bruidsbesjes coquet bo
ven de oortjes waarin de bruide
gom ondeugende dingen fluisterde
de arm licht gesteund op die van de
aanstaande heer gemaal, wiens trouw
pak overigens wat onwennig stak.
De moeders en vaders waren in vol
ornaat; de heren werden wat groen
op de naden van het jacquet, maar de
dames hadden nieuwe zeilen bijgezet.
Textiel in geweldige afmetingen; wer
kelijk rijk opgetuigd, als de schepen
van de luisterrijke vloot die onlangs
ter haringvangst toog.
Uit mijn beschrijving zoudt gij de
conclusie kunnen trekken, dat het al
les feest en vreugd, blijheid en zon
was, daar in die trouwkamer.
Verre van dien.
De moeder van de bruidegom was
zeer aangedaan en bedroefd. Dikke
tranendruppels bobbelden over haar
konen en trokken daar, in de met
zorg opgelegde dagcrême, lichte spo
ren. Deze vrouw tekende sterk in haar
verdriet en in haar crème. Haar def
tig bewogen gemoed bracht de parelen
van het snoer in gevaar. De vrouw
snik-schokte zo hevig, dat de paarlen
tegen elkaar kletterden van medele
ven en de kans liepen vergruiseld te
worden.
Haar smart bereikte een climax, na
dat uit de mond van hare, ongetwij-
feld aangebeden, zoon: „ja ik wil"
schallend had geklonken. Toen was zij
haar gevoelens niet langer meester en
luid-op snikte zij het uit. Een ieder
keek, bewogen en medelevend, in haar
richting.
De burgemeester ik zeide U
reeds, dat het een trouwpartij eerste
klasse was, nog met echte coupés en
echte paarden de burgemeester dan
trad op haar toe en zeide: „Maar, lie
ve mevrouw, zo groot behoeft uw ver
driet niet te zijn. Uw zoon blijft toch
in de stad. U krijgt er een dochter bij
en U verliest toch geen kind?"
Door haar tr„nen heen, wierp zij 'n
van diepe aandoening verduisterde
blik op de burgervader en fluisterde,
terwijl de paarlen weer toepasselijke
treurmuziek meetingelden: „Maar ik
verlies wél een bonnenkaart".
ADAM WEVERS
Casablanca, en 2 kleinere in Frankrijk
en Palestina en enige andere landen,
terwijl nieuwe grote fabrieken in aan
bouw zijn te Laos aan de Goudkusten
te Trinidad in W.-Indië.
(Nadruk verboden),
OVEREENSTEMMING CONTRACT
ZUIVELINDUSTRIE.
Nieuwe besprekingen van vertegen
woordigers van werkgevers- en werk
nemersorganisaties met het College van
Rijksbemiddelaars hebben geleid tot
overeenstemming over de inhoud van
de voor het zuivelbedrijf afgesloten
collectieve arbeidsovereenkomst." Het
college is accoord gegaan met de in
de overeenkomst voorgestelde gemeente
klasse-indeling. Daarmee is de belang
rijkste belemmering tegen de goedkeu
ring uit de weg geruimd. Voor het
eerst komt r.u een collectief contract
voor de gehele Nederlandse zuivelindus
trie tot stand.
VACANTIEBIJSLAG LAND- EN
TUINBOUW.
Nu het College van Rijksbemiddelaars
ten aanzien van de uitspraak van de in
gestelde arbitrage-commisise, waarbij
aan vaste- en losvaste land- en tuin-
arbeiders voor 1948'49 2 vacantie-
bijslag wordt toegekend, een gunstige
beslissing heeft genomen, acht het Kon.
Ned. Landbouw Comité voor de leden
der provinciale landbouwmaatscliap-
pijen geen termen aanwezig, daarnaast
rog tot toekenning van vacantiebijslag
over te gaan.