Poolonderzoeker Byrd werd 60 jaar
Opzienbarende telegrammen flitsen tussen
Londen en Driebergen
Ik was geheim agent in oorlogstijd (X VIII
En maken een einde aan hei grooisie
spionnage-drama van de moderne tijd
Jk wil de zender van
de passeur (George)
controleren".
M&iiWl!
Van Vrouw toi Vrouw
Een Westwal
gevraagd
Hij was de eersie die boven Noord
en Zuidpool vloog
ZATERDAG 18 NOVEMBER 1948.
UET LOOPT TEGEN Kerstmis 1948. Zonder dat iemand het weet zitten
omstreeks vijftig geheime agenten van de M.I.D., de Nederlandse mili
taire inlichtingendienst in Londen, gevangen in het tot concentratiekamp
ingerichte Groot-Seminarium te Haren in Brabant. De zenders, waarmee zjj
moesten werken om verbinding met het hoofdkwartier in Engeland in stand
te houden, zijn in handen gevallen van de Duitsers, <Be er mee seinen, alsof
zjj geheime agenten zijn. Enorme slagen worden als gevolg daarvan toege
bracht aan het Nederlandse verzet, waarin schurken ais George Ridderhof,
Anton van der Waals en Johnny de Droog zjjn binnengeslopen om hun ver
raderswerk te doen. Hermann Giskes van de Abwehr en Joseph Schreieder
van de Kriminalpolizei spelen hun afschuwelijke England-Spiel
JK WEET VAN dat alles niets. Ik
besef niet, dat ook met mfl een lu
guber spel wordt gespeeld. Ik heb er
niet het flauwste idee van, dat George
van Triest al de telegrammen, die ik
hem liet verzenden, regelrecht naar
het hoofdkwartier van Giskes in Drie
bergen brengt, die 'ze na bestudering
door een Duitse marconist laat over
seinen om vervolgens geduldig op het
antwoord uit Londen te wachten.
Maar het gevoel van onvrijheid, het
gevoel van absolute afhankelijkheid
aan de dikke George van Triest^ maakt
plaats voor een gevoel van triomf, als
ik eindelijk en ten leste de kans krijg
om buiten iedere contröle om een tele
gram naar Engeland te zenden. Het
luidt ais volgt:
Brutus aaii hoofdkwartier stop
Wil zender passeur controleren
stop Verzoeke over deze zender
letterlijke herhaling laatste be
richt aan passeur stop dringend
stop Brutus stop.
Dat telegram werkt in Londen als
een donderslag bü heldere hemel. Het
opent er oren en ogen. Het maakt een
einde aan een afschuwelijke toestand.
Het maakt helaas ook een einde aan
mijn schijnbare vrijheid
IATER HEEFT MEN mfl verteld,
hoe het in Londen ontvangen werd.
De chef van de Britse inlichtingen
dienst, de zeer intelligente kolonel, zit
een ogenblik stil als FitzGerald het
papiertje met de ontcijferde woorden
op zijn tafel legt. Dan zegt hij lang
zaam en nadrukkelijk: „Heb je ooit
een konijn horen schreeuwen, dat niet
in de strik zit? Die jongen heteft het
moeilijk
„Zou hij iets weten van onze tele
grammen aan de illegaliteit om Geor
ge Ridderhof te controleren nadat we
die alarmerende berichten uit Zwit
serland kregen?"
,,'t Is mogelijk. Maar waarom wan
trouwt hij de zender? Dat is toch
een van onze eigen zenders in Neder
land? Hij weet wel niet, welke agent
het ding bedient, maar dat is geen re
den. Nee, hij ruikt ergens lont."
„Maar het nieuws over George is
best. Knoppers is vol lof, die is zelf
door hem naar Engeland geholpen. En
onze marconist in Nederland seinde,
dat George volkomen te vertrouwen
is, dat hij Pluto naar Barcelona brengt
tegelijk met drie Amerikaanse pilo
ten. Wat willen we meer?"
„Dat weet ik allemaal wel, Fitz
Gerald. Het klopt alles. Knoppers, die
pas uit Nederland kwam, is zeer posi
tief in zijn waardering. En toch
ik heb zo'n gevoel, dat iemand een
spel speelt en dat ik er geblinddoekt
midden in sta en niet weet wat ze
spelen. Hoe maakt Knoppers het?"
„Best. Hij is zo blij als een kind,
dat hg met die verzetsopdracht naar
Nederland terug mag."
„Hij verdient het. Misschien wan
neer hij aan de overkant isOm
de één of andere reden maakt de kolo
nel zijn zin niet af. Hij steekt een nieu
we sigaret op en zegt vermoeid:
„Je moet Brutus maar zo gauw
mogelijk een herhaling over deze zen
der sturen. Verander er^ niets aan en
zet er niets bij. Stuur het precies zo
als het is, alleen met een aanduiding,
dat het voor hem bestemd is. En dan
moeten we afwachten wat er ge
beurt."
jTN IN HET hoofdkwartier van de
Abwehr in Driebergen ging het
zó: Af en toe klinken er voetstappen
in de gang naast de kamer, waar
Oberleutnant Giskes achter zijn bureau
zit. Hij voelt zich volkomen op zijn
gemak in dit huis, hoewel de holle
ruimten en de kilte ieder ander mens
een gevoel "van onbehagelijkheid en
vreemde afkeer zouden geven.
Giskes leest een stapel papieren
door en maakte in zijn fijne schuine
handschrift aantekeningen op een
blocnote. Dan staart hij voor zich uit,
volkomen in gedachten verdiept en
gaat een ogenblik later naar een
prachtig antiek buffet aan Jiet eind
van de kamer, opent een deur en
neemt een sigaret.
Het is onmogelijk het karakter van
deze Duitse spionnageleider te analy
seren. Zijn ronde, gladgeschoren ge
zicht met de blauwe ogen geeft geen
houvast. Soms is het niet onvriende
lijk, maar dan weer is het zeer streng.
De lippen kunnen, als ze willen, heel
aangenaam glimlachen. Dat kunnen
óók zijn ogen, maar ze kunnen ook
hóud en doordringend zijn en iemand
de rillingen over de rug doen lopen.
De kleine rimpeltjes bij zijn ooghoe
ken duiden op gevoel voor humor,
doch zij zijn niet altijd zichtbaar. Hoe
veel mogelijkheden of tegenstrijdig
heden dit gezicht ook uitdrukt, één
eigenschap valt er met zekerheid uit
op te maken: ongenaakbaarheid.
Hermann Giskes leest en schrijft.
Dan gaat plotseling de telefoon van
de partiouliere lijn.
„Ja," zegt hij afwezig.
„Luister!" zegt een militaire stem.
„Ik heb juist een antwoord ontvan
gen op dat bericht van Brutus."
„Welk bericht van Brutus?"
„Betreffende de zender van de pas
seur."
„Wat?!" sist Hermann Giskes. Hij zit
kaarsrecht in zijn stoel. „Nooit van
gehoord."
„Ik dacht, dat je er alles van af
wist? Het is een telegram van Bru
tus aan het hoofdkwartier, dat hg de
zender van de passeur wil controleren
en om een herhaling van hun laatste
bericht aan Brussel vraagt."
„Jullie idioten! Waarom heb je niet
gevraagd of ik er van af wist. Jullie
stomme krankzinnigen!"
Giskes schreeuwt niet, maar zijn
woorden snijden als een vlijmscherp
mes. Zijn gezicht is wit van woede,
slechts zijn nek is donkerrood ge
zwollen bij zijn bijna bovenmenselijke
poging zich te beheersen.
„Maar ik dacht
„Hou je kop. Stomme hónd. Jij hebt
geen hersens om na te kunnen den
ken. Wat is het antwoord?"
„Woordelijke herhaling van het
laatste telegram."
„Bel onmiddellijk af!"
Ook Giskes legt de hoorn neer,
neemt een sigaret uit het pakje op
zijn bureau en inhaleert diep.
CN IN LONDEN komt inmiddels
mijn telegram aan, dat de Duit
sers zo vriendelijk zijn geweest(!)
voor me te verzenden nadat ik het
George van Triest in goed vertrou
wen heb ter hand gesteld. Het tele
gram, waarin ik in bedekte termen
vraag wanneer de proclamatie uit
mijn lucifersdoosje in de Nederlandse
illegale pers mag verschijnen. De
proclamatie over de maatregelen bij
een invasie!
En als hij dit .telegram in zijn han
den krijgt slaat in een Londens bu-
HERMANN GISKES,'
leider der Duitse Abwehr
reau de kolonel van de Britse inlich
tingendienst met de vuist op tafel.
„Ik heb het!" brult hij. „Allemach
tig! Ik mag een idioot zijn als dit het
niet is!"
Zijn medewerkenden FitzGerald en
Thompson verbleken.
„Grote Goden!" De kolonel ziet er
uit of hij een hartverlamming nabij is.
„Die instructies, dat is het. De stom
ste streek, die de Duitsers ooit kon
den uithalen. Ik wist het, ik wist het!
Ik heb jou, FitzGerald, gezegd, dat
ze een spel speelden, maar nu weet
ik wat het is. Ze spelen met önze
zenders! Ze hebben de zaak in handen.
Let op mijn woorden! Ze hebben de
zaak in handen. Die instructies waren
invasie-instructies. Denk na, man! Lees
wat hier staat. Eerst die onzin over
de uitwerking en dan: „Wanneer uit
gewerkt lucifersdoosje gewenst". Dat
wil zeggen: wanneer worden die in
vasie-instructies van kracht. Of nog
anders," en weer een slag op de ta
fel, „wanneer begint de invasie!"
Er valt een diepe stilte. Dan ver
volgt de kolonel, volkomen gekal
meerd: „Brutus is gearresteerd. Die
George is een vervloekte verrader. Ze
hebben onze man te pakken en vra
gen ons de datum van de invasie. Bru
tus weet net zo goed als elke andere
agent, dat we hem dat niet zoüMen
zeggen, zelfs al konden we het en ze
ker niet vóór we dat zelf willen.
George is een verrader!" Hij springt
op uit zijn stoel en loopt de kamer op
en neer. Dan blijft hij plotseling staan
en zegt verschrikt: „Hoe staat het met
Knoppers?"
„Wat bedoel je?" vraagt Thompson
lomp.
„Maar snap je dan niet, dat wan
neer George verkeerd is, de hele op
leiding van Knoppers tot agent ook
bedrog is. Ha! Sluw gespeeld, maar
niet sluw genoeg. Knoppers sturen ze
hierheen, hij krijgt zijn opleiding, gaat
flATUURLIJK treft het altijd zo:
als een onderwerp je bijzonder
te pakken heeft, zie je het opeens
overal zo maar opduiken. Alsof het
afgesproken werk 1». Wij zouden
somen kt deze rubriek het ééns
zien te worden over de manier,
waarop een huisvrouw zich, al was
het één uur per dag, zou kunnen
vrijmaken. Dat is haar recht, be
toogden wij. We kunnen dat
„recht" beter door „plicht" vervan
gen zover ben ik nu al. En dat
door een artikel over de Duitse
vrouw, dat mij deze week onder de
ogen kwam. Heel opwekkend was
dat artikel nu juist niét, maar zo
iets zijn we van die kant wel ge
wend. Dat het er op het ogenblik
over de grens zó slecht zou uitzien,
hadden we toch waarschijnlijk niet
gedacht. Mag ik u even uw Duitse
buurvrouw voorstellen? „Zij is
vriendelijk en sentin -nteel, staar
zelden bereid om te helpen en vol
komen onbetrouwbaar. Grenzen-
loos dom en onontudtkeld. politiek
volslagen onwetend onverschil
lig. Zij weet zo goed als niets van
huishouden af en een bedroefd
klein beetje van koken. Met de
naald is zij een stumper. Zelfstan
dig denken kan zij absoluut niet
en een eigen geweten bezit zij
evenmin". Dit zegt iemand, die vier
jaar lang in Duitse tuchthuizen en
gevangenissen geprobeerd heeft,
met haar medegevangenen te pra
ten.
In de Britse zóne leven een dikke
twee millioen vrouwen tussen 20
en 40 jaar en daarvan werken er
maar 40 pet. voor haar brood
en wel 10 pet. in de fabriek, 19 pet.
in de huishouding en 10 pet. op het
land. „Een fabriek is geen pluats
voor een meisje", zegt de Duitse
Mama. En dat in een land dat mil-
lioenen mannen heeft verloren, en
de keus heeft tussen produceren
of verhongeren. En evenwel zullen
deze door en door onbenullige en
onhandige vrouwen bij de verkie
zingen in Duitsland de doorslag
geven, omdat zij in aantal ver in
de meerderheid zijn. Geen plelzie-
rige gedachte, zo'n volstrekt gees
telijk luchtledig tussen ons en het
ijzeren gordijn. Waarbij nog komt,
dat een luchtledig de vervelende
gewoonte heeft, de zwaarste stor
men aan te trekken.
ZITTEN WIJ nu met de gebak
ken peren van Hitiers fraaie
leuze; dat de vrouw zich allereerst
en uitsluitend moet bezig houden
met de drie K's: kerk keuken
kinderen. Na vijftien jaar brave
vrijwillige opsluiting stapt de Duit
se vrouw van vandaag weer naar
buiten en is behalve haar huis
en haar man die drie K's óók nog
kwijt.
In elk geval geldt een gewaar
schuwde vrouw voor drie. Er zit
voor ons niets anders op dan met
elkaar aan de bouw van een gees
telijke Westwal ie beginnen. En
daarvoor kunnen we geen enkele
vrouw in Nederland missen. Oók
niet de doodgewone huisvrouw, die
bij voorbaat haar hoofd begint te
schudden en zegt: Laat mij er als
jeblieft buiten; ik heb niets an
ders gehad dan zeven jaar lagere
school. Een geestelijke Westwal?
Dat is goed voor vrouwen, die let
ters gegeten hebben, de vrouwen
met titels en diploma's. Het mocht
wat een moeilijke tijd vraagt
niet alleerst om kennis of talent,
maar om sterke persoonlijkheden
met een zelfstandig oordeel. Zo
veel heeft de bezetting ons toch
wel geleerd.
Jj^IJ VROUWEN hebben eenvoudig
de dure plicht, tijd voor onszelf
te vinden. Eerst een uur per dag,
al gauw een avond per week en
een dag per maand. Wij vrouwen
allemaal, zonder uitzondering, ook
de moeder mét kleine kinderen
maar zónder hulp. Hoe we dat
klaar zullen spelen? Daar zullen we
meer dan één Vrouwenpraat aan
moeten besteden. Maar willen we
zover komendan zullen we eerst
de oorzaak van de kwaal moeten
opsporen. Want het is een kwaal:
die moedeloosheid van de meeste
huisvrouwen, omdat het werk haar
over het hoofd loopt en zij steeds
meer achterop raken.
Zoals ik het zie, ligt de oorzaak
vooral hierin, dat zij twee dingen
missen: een behoorlijke opleiding
voor- en een juiste instelling op
hun werk. En om nu met een
stukje optimisme te besluiten: van
die juiste instelling gaf mij laatst
een jonge boerenvrouw een mooi
voorbeeld. Zij zat naast mij op een
vergadering van plattelandsvrou
wen, als bestuurslid nog wel. En
dat, terwijl zij een kleine jongen
van vier eneen kleintje in de wieg
had en géén hulp. Maar zij
zette het brood gesmeerd klaar,
een stapeltje luiers voor het grij
pen, manlief kon daar best mee
overweg: „Als ik thuis kom, zal er
wel iets aan mankeren, maar dat
redt zich later wel. Die ene mid
dag in de maand moet ik voor me
zelf hebben!"
SASKIA.
weer terug, natuurlijk naar George,
die hij vertrouwt en dan is hij er ge
weest! Ze zullen hem uitpersen tot
ze de hele toestand hier kennen. Sluw
werk, maar niet sluw genoeg, heren!"
Hij gaat weer zitten en kijkt Fitzy
aan.
,Wat scheelt jou?" zegt hij. „Je bent
zo wit als een lijk!"
.KnoppersU vergeet, dat Knop
pers vannacht naar Nederland wordt
gebracht door de R.A.F."
De kolonel is volkomen verslagen.
„Neen!" hijgt hg. „Wel allemach
tig! Dan hebben ze toch nog gewon
nen!" Hij staart wanhopig naar
Thompson en mompelt bijna onhoor
baar: „Ze hebben gewonnen!" Dan
springt hij weer op, één en al actie.
Wanhoop? Hg nooit!
„Bel de school op. Vraag of hij weg
is. Als hij niet weg is, moet hij wach
ten tot ik hem persoonlijk ophaal.
Schiet op! Snappen jullie niet wat er
gebeurt?"
Tien minuten verstrijken en dan
komt Thompson terug.
„Het spijt me verschrikkelijk, me
neer. Het toestel met Knoppers is een
half uur geleden vertrokken."
„Maar het Is toch nog geen twaalf
uur! Wat bezielt die lui?"
„Ze stuurden hem een vliegtuig
vroeger, om nog een tweede vlucht
naar Frankrijk te kunnen maken."
„Pech!" Hij is weer rustig gewor
den en denkt diep na „Ga maar naar
je kamer, Thompson, maar blijf wak
ker. We hebben nog één kans!" Hij
heeft zijn houding teruggevonden en
er zit een metalen klank in zijn stem.
„In die tussentijd bel jg het hoofd
kwartier op, FritzGerald en je beveelt,
dat ze dit telegram naar alle zenders
in Holland moeten zenden. Neem het
even op:
MAN BEKEND ALS GEORGE
VAN TRIEST GEVAARLIJK STOP
VERBREEK IEDER CONTACT
STOP WAARSCHUW IEDEREEN
EN WACHT OP INSTRUCTIES
ALVORENS MAATREGELEN TE
NEMEN STOP.
DE TIJD1" GAAT ongemerkt voorbij.
De kolonel loopt met open battle-
blouse zrjn kamer op en neer en bijt
op een korte pijp, die hij weer vult,
zodra zjj uitgebrand raakt. Er gaat
een uur voorbg en nog één. Om twee
uur In de nacht klinkt er lawaai op
de trap, de deur van zijn bureau wordt
opengegooid en Thompson komt bin
nen stormen met verwarde haren.
„Knoppers is terug, meneer!"
„Geweldig," zegt de kolonel eenvou
dig. „Mijn oude geluk is terugge
keerd." Hij valt zwaar op zijn stoel
neer en houdt zijn ene hand voor zijn
ogen, alsof hg de boze dromen, die
hem de laatste paar uren gekweld
hebben, wil verdrijven.
„Wat is er gebeurd?"
„Hij kon niet springen, omdat ze
zijn punt niet konden vinden. Grond
mist en regen!"
„Dhn," zegt de kolonel langzaam,
„dan is het spel van de Duitse contra-
spiomlage uitgespeeld."
PEN VAN DE GROOTSTE en meest succesvolle der nog in leven zijnde
Poolreizigers, Richard Evelyn Byrd, is dezer dagen zestig jaar gewor
den. Een merkwaardige figuur, deze Amerikaanse zee-officier, die al bijzon
der jong belust was op avontuur, liefst van, gevaarlijke, riskante aard. Nog
vóór hjj twaalf jaar was volbracht hij geheel alleen met een kleine boot een
tocht rond de wereld; een haast niet te geloven staaltje van overmoed en
jeugdig zelfvertrouwen.
Dit is de indrukwekkende Wade-gletscher, een van de beste toegangs
wegen tot het uitgestrekte pool-plateau. Het zandsteenmassief aan de over
zijde, Mount Bush, bereikt een hoogte van 4500 meter. Deze ijsrivier mondt
uit kt lU Roos-zee «n Byrd volgde haar op ei)n vlucht over dc Pool.
NA ZIJN jongensjaren koos hij een
militaire loopbaan, waartoe hij van
zijn zestiende tot zijn vier en twintig
ste diverse militaire instituten bezocht,
om in 1912 aan de Amerikaanse marine
academie af te studeren.
Vier jaar later werd hij echter we
gens een voetgebrek voor de zeedienst
afgekeurd, hetgeen hem ertoe bracht
zijn brevet als marinevlieger te halen,
waardoor een geheel andere wending
aan zijn leven werd gegeven.
Want toen in 1925 een expeditie naar
Groenland vertrok werd hém het com
mando van de medegezonden eenheid
der Marineluchtvaart toevertrouwd en
maakte hij zijn eerste vluchten boven
Noordpoolgebied, het begin van zijn
loopbaan als Poolvlieger.
BYRD MET ZIJN enthousiasme voor
het vliegen in Arctisch en Antartisch
gebied, schaarde zich in de rij der
Poolonderzoekers op een tijdstip, dat
zijn grote voorgangers Engelsen,
Noren en Amerikanen het voor
naamste pionierswerk op landtochten,
dikwijls onder haast onbegrijpelijk
moeilijke omstandigheden, reeds had
den volbracht. Byrd werd echter baan
breker wat betreft het gebruik van
vliegtuigen in de Poolstreken, waar
aan in die jaren stellig veel risico's
waren verbonden.
Enige factoren droegen ertoe bij, dat
Byrd zijn opzienbarende successen kon
behalen. Hij koos steeds de beste, be
trouwbaarste vliegtuigen van het ogen
blik en buitengewoon bekwame pilo
ten. Verder waren zijn tochten uitste
kend voorbereid enis vrouwe For-
tuna hem steeds goed gezind geweest.
Zo heeft hij ongetwijfeld geluk gehad
met het weer op zijn vliegtocht naar
de Noordpool, welke hij met Floyd
Bennett op 9 Me; 1926 volbracht. In
een driemotorige Fokker voerde hij
deze historische vlucht uit, van Spits
bergen naar het Noordelijkste punt ter
aarde en terug, zonder tussenlanding.,
en zonder meteorologische gegevens
betreffende het grootste deel van zijn
route.
Voordat Byrd zich met volle energie
op de exploratie van het Zuidpoolge
bied uit de lucht wierp voerde hij met
de Noor Bernt Balchen een transatlanti
sche vlucht uit van New-York naar
Zuid-Frankrijk. Dat was in 1927 en
Byrd behoort tot de eersten, die de
Atlantische Oceaan overstaken, met
Lindbergh en Chamberlain.
TWEE JAAR LATER begonnen zijn
Zuldpoolexpedltiee, waardoor hy de
meeste bekendheid zou verwerven. De
ze expedities openden het tijdvak waar
in ook de Verenigde Staten met het
systematisch onderzoek van Antarc
tisch een aanvang namen. Dit geschied
de dadelijk op Amerikaanse schaal en
de nieuwe ondernemingen stelden wat
omvang en materiële uitrusting be
trof, alle vroegere Antarctische expe
dities in de'schaduw.
Byrd was er de initiatiefnemer,
warme propagandist en leider van. Vier
dezer ondernemingen, naar de onder
kant der aarde, die van 1929-'30, 1933-'34
1939-'41 en 1946-'47 voerde hij aan. De
een nog groter dan de andere om te
culmineren in de mammoet-expeditiéf
welke het laatst genoemd is, de U. S.
Navy Antactic Expedition, waaraan 13
schepen en plm. 4000 man deelnamen.
Tijdens zijn eerste Antarctische ex
peditie vloog Byrd, van 28 op 29 No
vember 1929, opnieuw met Bernt Bal
ehen als 1ste piloot, naar de Zuidpool
zodat hij de eerste en tot heden te
vens de enige is geweest, die beide po
len door de lucht heeft bereikt. Een
bijzonder avontuur. Byrdiaans van ka
rakter, was zijn eenzame overwinte
ring in een meteorologische hut op het
ijs van de Ross-barrière. op ruim 80
graden Z. Br. Een kolendampvergifti
ging maakte er bijna een eind aanzijn
leven, maar hij slaagde erin zich in het
leven te houden, daarbij op heroische
wijze zijn treurige toestand verbergend
(hij had radio-contact) om te voorko
men, dat een reddingsploeg, welke in
de Poolnacht groot risico zou lopen,
hem zou trachten te bereiken. Zijn
dramatisch verslag dezer maanden
vindt men in het bekende „Alone".
BYRD IS, evenals de Engelse pool
reizigers Scott en Shackleton, een zeer
begaafd schrijver, die door zijn leven
dige stijl vaak met een prettig soort
humor gekruid, en goede beschrij
vingen, de belangstelling voor de on
gerepte Antarctische streken sterk heeft
doen stijgen. Zijn vruchtbare pen heeft
hem tevens een ruim inkomen verze
kerd. want Byrd's boeken zijn altijd
best-sellers geweest, gelijk ook zijn le
zingen zich bijzonder in de belang
stelling verheugden. „Schout bij nacht
Byrd is de enige onderzoekingsreiziger,
die ooit opdook uit „Terra Incognita"
als een rijk man" heet het ln een
Amerikaanse biografie over hem. Hij
kreeg honoraria voor zijn lezingen,
waar wij eigenlijk geen begrip van
hebben. De lezingentourneé na zijn 2e
expeditie naar de Zuidpool zou hem
netto 190.000 dollar opgeleverd hebben,
maar zijn conditlca waren dan oole
Byrd hier in admiraalsuniform
bracht pinguïns mee van eilan
den, ten Zuiden van N.-Zeeland.
Sommige ontsnapten nog in de
US.A., maar deze knaap woont
nu in Washington.
per lezing 60 pet. van alle entreé's met
een gegarandeerd minimum van vijf
tienhonderd dollar.
Deze veteraan der Poolstreken met
zijn nog jeugdig uiterlijk heeft zijn me
de-expeditieleden en kameraden steeds
ten volle in zijn successen laten delen
en volgehouden, dat de resultaten al
leen bereikt kpnden worden door hun
gezamenlijke toewijding en arbeid. Zijn
grote verdienste zal altijd blijven, dat
hij door een juiste opzet en voortref
felijke leiding der moderne, vooral op
luchtwaarnemingen steunende Zuid
poolexpedities der Verenigde Staten,
de kennis van Antarctica en de weten
schap in het algemeen op voortreffe
lijk» w;jze vooruitgebracht heeft.
V