Blijf voortaan maar zitten jongen! Fris en v in nieuwe jurkjes Ui 0 f Probeer dat eens, Mevrouw Resetters van Kers, de rad!©-k©®klerasr Dai moeten we óók weten |Kunsfsfu/c/e mei weinig hulpmiddelen De Morgenstond... D gaan weer aan vacantie denken Een zekere dokter Müller £en galant soldaat sprak dezer dagen in een Ingezonden stuk zijn diepe teieurstelling uit over het verschijn sel: Dame. Hij was in een volle bus opgerezen om aan een als dame ge kleed vrouwspersoon zijn zitplaats aan te bieden waarop zij, met een op getrokken neusje, ten aanhore van de ganse bus had verklaard: Dank u ik wil niet op de plaats van een mili tair zitten. Ik heb dit ingezonden stuK met bij zondere aandacht gesavoureerd. En en met genoegen. Ik durf het bijna niet neer te schrijven, maar het is zo. Ik vind het natuurlijk ont-zet-tend sneu voor die aardige jongen, die daar ir. het publiek zo ongemakkelijk zijn neus gestoten heeft. Hij heeft onge twijfeld een prima moeder gehad, die hem van jongsaf het diepste respect jegens alle mogelijke „tantes" heeft in geprent. Waarschijnlijk hebben .enige jaren enthousiaste padvinderij nog met vrucht de laatste hand aan zijn ingeboren en bijgebrachte galanterie gelegd. Maar zodra zal hij deze schaar se en loffelijke eigenschap in practijk gaan brengen, of: pats! zegt een lieftal lig dameshandje. Geen verbeelding asjeblieft een militair, abah! Daar ga je nu met je goede gedrag letterlijk. Is dat iets om genoegen aan te beleven, Saskia? Toch wel. Ten eerste is het voor een vrouw altijd een bijzondere verkwik king om te constateren dat er nog er gens in deze plastic-en-cellqphaan- samenhang zoiets antieks als galan terie bestaat. En ten tweede is het zo geruststellend om te ervaren, dat de Dame, ondanks mobilisatie «n oorlog er. bezetting en bevrijding en koude en eventueel warme oorlog zichzelf zo standvastig gelijk blijft. Ik herinner me nog levendig, precies negen jaar geleden, een ironisch verhaal van een andere militair, u weet wel, zo'n dood gewone dpl.-nummer zoveel in een veldgroene-uitmonstering met hoge kraag en beenwindsels zóóó prac- tisch die in het burgerleven een vrij behoorlijk mens met een uitgesproken voorliefde voor klassieke muziek placht te wezen. Maar, ai mij. als dpi. sold, nummer zoveel werd hem al spoedig aan het verstand gebracht, dat zoiets beim Militar niet te pas kwam. Hij was namelijk „gelegerd" in de na bijheid van een Hollandse stad met een gerenommeerd orkest, en in zijn on schuld meende hij in zijn vrije tijd daar wel eens een concert te kunnen bijwonen. Toen hij echter aan de cassa zijn goede geld voor een plaatsbewijs (één parterre alstublieft) neertelde, werd hem beleefd te verstaan gegeven: spijt me wel, meneer, maar u kunt alleen een plaats op de galerij (anders ge zegd: schellinkje) krijgen??? zei onze soldaat. Het bleek, inderdaad een Voorschrift, waaraan niet te tornen viel. Militairen beneden de rang van officier hadden bij concerten géén toe gang tot de zaal. De onderhavige dpi. streek zijn geld weer naar zich toe, wandelde het gebouw uit en rustte niet aleer hij de reden van deze zon derlinge instelling ontdekt had. Die was, dóódsimpel, deze: De dames had den. met begrijpelijke ontzetting ge protesteerd tegen de mogelijkheid van zomaar een soldaat tot buurman te krijgen. Want die uniformen verspreid den zo'n onprettige geurIk heb me altijd sindsdien afgevraagd, wat een prachtige scène voor een cabaret dat zou geweest zijn, als Eduard van Bei- num toevalligerwijze in die stad in gar nizoen gelegen had gedurende die his torische mobilisatiedagen. Want de grootste onzer dirigenten heeft het, bij mijn weten, op militair gebied nooit verder geschopt dan tot sergeant-met- nog-iets: het rechte is mij ontschoten. In elk geval zou hij, dank zij de da mes, óók onverbiddelijk de trap op ge stuurd zijn naar het schellinkje Ik weet niet of de gebelgde soldaat uit de autobus deze troostrijke anec dote onder de ogen krijgt. In elk ge val zou ik alle galante jongelieden-in- uniform, voordat zij zich van hun ze tels verheffen, in hun eigen belang de raad willen geven: Blijf voortaan zit ten, jongen. Waarom zou je ook eigen lijk gaan staan? Die voorkomendheid stamt nog uit de tijd van je grootva der, toen de dame een teer, elegant en hulpeloos wezentje was, en het zwak ke geslacht nog volledig recht had op die titel. Nu zijn wij die zwakheid al lang te boven. Wij gaan voor jullie in stoerheid geen stap op zij. Wij zijnpo- litie-agent, conductrice en zelfs licht matroos, en als je nog even wacht zie je ons tegen brandladders opklimmen of met een zuidwester op aan het roer van een reddingboot staan. Als je dan per se hoffelijk wilt zijn: reserveer dat voor omaatjes of moeders met een ba by op de arm. Maar verder, al staat de bus propvol dames neem geen risico en blijf, zitten, jongen. SASKIA. JURKJE 8a<3 JQPR 0. 5. 30 0.3. 13. 2. v p If 15-tb l> \M. |ta \33. )j 11. Kijk ze stappen met haar nieuwe jurkjes! Alle drie verschillend, maar naar één patroontje. Het is getekend voor meisjes van omstreeks 8 jaar en het vraagt, geheel uit één stof zoals van het eerste meisje, ongeveer 1.85 M. van 90 breed. WIENER VARKENSLAPJES (Een heerlijke vleesschotel voor Pasen) Vierhonderd gram varkenslapjes (4 a 5 stuks), 100 gram spek, 1 ui, 1 theelepeltje paprika, 1 kopje melk, zout en peper, 50 gram boter, 50 gram vet, '/j klein theelepeltje kof- fiestroop (voor de kleur), 1/4 liter water, 15 gram bloem, 2 eetlepels azijn, 5 kleine zure augurken, en gehakte peterselie. Snijd het spek aan zeer kleine stukjes, zout en peper de lapjes vlees, hak de ui zeer fijn, maak van bloem, melk en koffiestroop een klontvrij mengsel, hak de augurk aan kleine stukjes. Laat in een koe kenpan de stukjes spek goud-geel uithakken, vooral niet bruin en doe deze in een andere pan; voeg bij het spekvet de boter en het vet, laat dit flink warm worden en bak hierin de lapjes mooi bruin. Leg de lapjes bij de stukjes spek, laat de fijn gehakte ui met het bakvet en kele ogenblikken doorbakken en nu het water er bij. Laat dit tezamen even doorsudderen en voeg dit bij het vlees. Als het vlees stooft roert men er het mengsel van bloem, melk en koffiestroop bij. Laat het geheel dan zachtjes stoven tot het vlees volkomen gaar is (25 a 30 minuten). Breng 't nu goed op smaak met zout en peper en roer er het haksel van augurk door. Doe het vlees op een schotel, giet er de saus over, be strooi het geheel met peterselie en geef er jonge spinazie en verse aardappelen bij JONGE SPINAZIE a LA CRêME Twee en 'n halve kg jonge spina zie, 30 gram boter, 3 dl melk, 30 gram bloem, zout, fijne nootmus- caat,, 2 harde eieren, 8 a 10 reepjes brood, zonder korst in boter bruin os kken. Was de spinazie en kijk ze vooral goed na of er geen hoekige zaadjes 'achter blijven. Was de spinazie eni ge malen, zodat het water goed hel der is. Knijp de groenten uit en zet ze dan op en laat ze zonder deksel vlug gaar worden. Vooral oppassen dat deze groente niet aanbrandt, af en toe even omroeren. Laat de bezit is van een groentenmolen, is hei raadzaam deze te gebruiken. Smelt de boter, roer hierop de bloem en maak hiervan met een ge deelte van de koude melk een klont- vrij papje. Breng de rest van de melk aan de kook en voeg dit bij het papje. Breng het sausje aan de kook, laat dit even doorkoken en breng dit goed op smaak met wat zout en iets fijne nootmuscaat. Roer hier de fijiie spinazie door en laat het geheel nog enkele ogen blikken zachtjes nastoven. Doe de groenten in een schaal, hak de har de eieren aan kleine stukjes, strooi dit over de spinazie en plaats de ge bakken stukjes brood op de spina zie tegen de rand van de schaal. Geef er varkensvlees (of zie re cept Wiener varkenslapjes) en verse aardappelen bij. Laat ,de spinazie geen dag, noch nacht en zelfs geen uren in het water staan, dit bete kent verlies aan. kostbare voedings stoffen (vitaminen). SCHOTSE BOTERHAM VOOR DE LUNCH Tien normale sneedjes brood, wat boter, 5 eieren, zout, peper, 5 plakjes ham, 4 a 5 zure augurken, kieine gare biet, 8 a 10 koude gare aardappelen, wat sla-saus, wat sla, gehakte peterselie, paprika. Bak de sneedjes brood in wat bo ter, aan weerszijden, goud-bruin van kleur, hak de augurk, de biet, de aardappelen aan kleine stukjes, maak de aardappelen goed op smaak met sla-saus. Leg op elk bordje een sneedje gebakken brood. Bak de 5 eieren, doch zorg dat het dooier zacht blijft, snijd dan rond om de dooier, het gebakken eiwit los en leg dit op elk sneedje brood, strooi wat zout en peper op. Leg hier een sneedje ge bakken brood op. hetwelk wordt bedekt met een plak ham; leg hier op, in het midden,-het gebakken ei geel, strooi er iets zout, peper en paprika over. Dan rondom het eidooier fijn gehakte augurk en be dek de rest van de boterham met gehakte gare biet. Leg om de boter ham verder wat aardappels en als decoratie wat groene sla. Het ge heel bestrooien met gehakte peter selie. Elk bordje is nu een opge maakt schoteltje, d.w.z. tussen twee sneedjes brood het eiwit, daarover de ham, in het midden de eidooier U knipt het patroon van het voor pand langs de ingetekende lijn door, zodat U een middenstukje en een bolero-achtig zijpandje krijgt. Het laatste wordt op .het eerste gestikt. Bij de rugpanden wordt het aangeknipte beleg naar binnen gevouwen. Op de middenachterlijn brengen we knopen en knoopsgaatjes aan. Bij het sluiten van de zij- en schoudernaden stikt U onderin de zijnaad aan weerskanten een rugceintuurtje van 50 bij 3 c.M. mee. Het vleugelmouwtje wordt aan de buitenkant smal gezoomd en als aangegeven ingerimpeld in het arms gat genaaid. De halsrand werkt U met schuine biesjes af. De rok, waarvan de achterbaan in de voorbaan is getekend, werdt van boven ingerimpeld aan het lijfje gezet. Garneert U het jurkje zo als hier getekend met puntband of een kantje, dan hecht U dat eerst even langs het bolerootje en stikt het gelijk mee. Het derde meiske laat U zien, hoe aardig dit modelletje is in tweeërlei stof Bolero, rokrand en mouwtjes zijn met een eenvoudig borduurrandje ver sierd. Bij nummer 2 is van het voor pand alleen het 8 c.M. brede midden baantje van de rokstof genomen. Bij het sluiten van de taillenaad is een ge rimpelde strook van 8 c.M. breed en 45 c.M. lang meegenaaid, die een qrap- pig schootje vormt. Bij dit jurkje wordl een smal ceintuurtje gedragen. Bloemen, die verwelkt zijn, maken we weer fris door in elke bloemsteel een kleine insnijding te maken en ze dan met de stelen voor 3/4 gedeelte in kokend heet water te zetten. Ze blijven in dit water tot het weer helemaal koud is. De bloemen zien er dan uit alsof ze pas geplukt zijn. p Weervlek- ken worden als volgt uit het wasgoed verwijderd. We bevochtigen de vlekken met een oplossing van: 1 lepel salmiak op 3 lepels water, p Vruchtenvlekken moet U nooit met zeep behandelen. Verse vlekken spoelt U direct met water uit. Oudere vlekken met eau de cologne, zuivere alcohol óf spiritus. Nicotinevlekken kunnen van Uw vingers verwijderd worden met een sterke oplossing van Chloride van am moniak of wel salmiak. Met zacht zeepsop naspoelen en ze zijn weg. Puimsteen tast de vingerhuid aan, maar de bruine vlekken verdwijnen niet! p Vetvlekken verwijdert U door het vet zoveel mogelijk van het weef sel te breken en de stijve plek tussen de handen te wrijven, zodat het barst en de kleine stukjes uitborstelen. De restjes worden verwijderd door het weefsel tussen twee stukken poreus papier te leggen (een grauwe zak b.v.) en de vetvlek met een lauwe bout te strijken. Het vet smelt ert wordt opge nomen door het papier en langzaamaan verwijderd. Zo'n Frans japonnetje, een Engels mantelpak, kan een aanslag zijn op elke portemonnaie. Maar de goede ideeën daarvan kunnen we ook in onze eigen kleding overbrengen. Wij dachten daaraan, toen wij dezer dagen een voor jaarsshow zagen van het Parijse modehuis Carven. Een jonge, ele gante ontwerpster liet daar zien, hoe met betrekkelijk weinig hulpmidde len een eenvoudig toiletje nog een kunststukje kan worden. Gladde lijfjes, een even klokkende rok van pastelkleurige stof kregen rond de taille een versie ring met borduur werk, met paillet ten en kraaltjes, of met een mooi kruissteek-patroon. Het oudste japon netje maken we daarmee tot een modieus geheel. Iets heel bijzon ders is Carven's pagne-lijn, waar mee zij gedachten wekt aan het schortje, dat de negerinnen dragen. Die lijn wordt op de japon gebracht door borduursel, dat even onder de buste begint en dan doorloopt tot de knie. Een an dermaal wordt zfj verkregen door een soort overrok, wel ke niet te verwar ren is met ons Over Engeland is ze uit Amerika gekomen. Het land, waar de vrouw meer belangstelling heeft voor haar verschijning. Een housecoat noemen zij ze daar. Hier spreken we meer familiaar van een huisjapon. „Aboe!" zei de Nederlandse huis vrouw, die met haar gedachten nog leefde in de tijd, dat je hoogstens zo'n degelijke ochtendjas van gemolton- neerd tricot droeg „Is zo'n huis japon eigenlijk niet een beetje luxe ding?" Wij geloven, dat ook op dit punt de kleding juist eenvoudiger wordt. In plaats van het gebloemde huishoud- schort of de degelijke ochtendjas een combinatie van twee. De voordelen van beide, maar zo oneiding veel vro lijker. Gekleder bovendien. Beter dan wij zou misschien de melkboer over het pleidooi voor de huisjapon kunnen voeren. Hij, die van achter half-open deuren zoveel kan netjes krijgt toegestoken. En achter die deuren verschuilt zich het oude zijdje (met vlekken) of de versleten avondjurk. De huisjapon kan het licht gare spinazie dan op een vergiet omgeven door het groen van de au- goed uitlekken, vang het kookvocht gurk en rode biet en afgewerkt door op en voeg dit bij de melk. Hak de sla. Een aardig lunchgerecht voor spinazie zeer fijn of zo men in het de Pasen. c zon heeft ons al naar vacantie doen verlangen en in gedachten zijn we misschien al overal geweest. Eigenlijk is de voorpret ook minstens zo gezel lig als de vacantie zelf. We beleggen eer gezinsvergadering en laten de fan tasie van de kinderen en van gezins hoofd en nekje de vrije loop. Maar tcch moeten we dan weer met beide voeten op de grond terecht komen Toch kunnen de kosten zo meeval len. Wanneer U bijvoorbeeld op tijd uitziet naar een vacantie-oord en tegen niet al te hoge prijs een huisje kunt huren, dan zullen de kosten, wanneei Lf zelf kookt en het huisje schoon houdt, niet zo hoog zijn! Zelf koken in vacantie? Ja. heus mevrouw. Het is niet zoveel moeite wanneer ieder lid van de vacantie- kolonie zijn of haar aandeel in de corvee-diensten neemt. 's Morgens vroeg het eten klaarmaken en even gaar koken, wanneer U weer terug komt. Het heeft nog het grote voor deel, dat U volkomen vrij bent om het tijdstip te bepalen, dat U weer naar huis wilt gaan. Er zijn nog zovele families, die in vacantie naar ouders, schoonouders ot andere familieleden trekken. Zoudt U dit heus weer doen dit jaar? Ondanks alle goede bedoelingen wordt dit zei den of nooit een échte, vrije vacantie Nee. we nemen met het gezin een atlas en gaan het plekje kiezen, waar we twee weken heer en meester zijn. twee weken voor onszelf leven en ver klap het niet, want het landje is zo klein, dat we zelfs midden op de hei kans lopen een kennisje te 'ontmoeten. Het is ook nog zaak goed het tijd stip van de vacantie vast te stellen. Wanneer het niet beslist nodig is om in Augustus vacantie te nemen, moet U het ook niet doen. De meeste scholen sluiten in Augustus en dat is dan ook de drukste tijd. De eerste week in Augustus hebben ook de bouwvakar beiders vrijaf en het is dan altijd moei lijker een plaatsje te vinden waar het rustig is. Dus, alles eerst goed overwegen en op tijd uitzien naar een onderdak, want het ia altijd voordeliger ook. tóf* - Eenvoudig voorjaarsjaponnetje uit de collectie van het Parijse modehuis Carven schootje, dat geheel rond vanuit de taille neervalt. We moeten er echter voorzichtig mee zijn. Voor iemand met zware heupen is de pagne allerminst ideaal. Het is daarom goed, dat de Parijse collecties cok andere mogelijkheden bieden. De rokken zijn daarbbij niet meer zo lang (33 tot 35 centimeter van de grond), en meestal glad, soms met een enkele plooi. De even ruime driekwart mouw is aangeknipt. V-halzen wisselen af met vierkante halzen, en de kraag jes meest smal en rond zijn vaak van wit piqué. Streep- en stippel motieven vervrolijken de zachte pasteltinten. En marineblauw is dé lente- kleur bij uitstek! peinzend stond Jennifer de huisknecht na te kijken, toen hij door de tuin slof te, met zijn mand aan de arm, en tenslotte om de hoek van het huls ver dween. Even sloot zij haar ogen, om het beeld te vergeten van die gebogen gestalte, dié haar nog altijd een rilling van onbestemde angst deed ondergaan Meer dan zeven maanden sloop Fritz nu al door het huls. Hij was gekomen, toen zij kwam, hij uit de gevangenis, zij kersvers uit Amerika, om zich bij haar man te voegen, die als verbindingsofficier in dit kleine Duitse dorpje zijn kwar tier had. Fred had gelachen om haar angst. „Oh, loop rond, Jen", had hij ge zegd, „de vent moet toch óók een kans hebben. Ik kan het me best begrijpen, dat Fritz gedaan heeft, wat hij deed. Hij had een ingekankerde haat tegen alles, wat Nazi was. Je moet maar meegemaakt hebben, wat hij beleefde. Een paar jaar in een concentratiekamp van de Nazi's is niet voor de poes. Come on, vergeet het!" En toen had zij zich laten troosten door zijn woorden en zijn sterke armen en ze wist, dat toch alles goed was, nu Fred en zij samen waren, al zaten ze dan ook in dat Duitse gat en niet thuis in de States. Maar ze had geen woord meer uit hem gekregen. LuisterJennifer", met een handbe- Ons kortverhaal weging maakte Fred een eind aan het gesprek. „Nazi's en kampen en wraakoefeningen en zo, dat is allemaal mannenwerk, net zo goed, als dat waarvoor wij hier zijn, om die Duitsers een beetje democratie bij te brengen. Dat is allemaal niks voor kleine meisjes. Bemoei jij je nou maar met je keuken en zo en met je boeken en als ik thuis ben met mij. Okay, baby?" En in zijn ogen had een zachte glans gestaan. was alles al meer dan een half i hun verleden, kon Jennifer iets be- jaar geleden. grijpen van de wilde haat, die in het Jennifer steunde haar voorhoofd tegen hart van Fritz moest wonen, maar nog de koude ruit en keek naar buiten. I altijd kon ze een gevoel van angst niet Eenvoudige Brilikie housecoat m een goedkope prijsklasse. Aan het gladde lijfje is een lange geplooide rok gezet. van de jonge dag beter verdragen! Het hoeft geen dure gewatteerde te zijn (die je overigens niet eens zelf kunt wassen!), maar met een aardig wasbaar katoentje, een stukje ge bloemde of gestreepte kunstzij is al zoveel te doen. Driekwart model, maar bij voorkeur tóch tot de grond. Ge makkelijk om 's morgens aan te schie ten over pyama of nachtjapon. Om er prettig mee uit te zien bi.i het ontbijt en in het wezZoals die Amerikaan se, die zoveel belangstelling heeft voor haar eigen verschijning..^.. waar de heuvels stil en wit in het maanlicht stonden en de schaduwen van de pijnbomen zwarte plekken op de sneeuw wierpen. In de verte pink ten een paar lichtjes, waar de armoe dige boerenstulpjes tegen de hellingen kleefden, maar verder was er niets anders dan de lichte nacht, blauw van de maan en stil, alleen maar stil. Niet eens de kreet van een nachtvogel was er als levensteken. Jennifers gedachten fladderden te rug naar die zes, zeven maanden. Haar angst voor Fritz was zij nooit kwijt geraakt, en soms, als het haar te machtig werd, als het heimwee naar de drukte van Minneapolis haar be nauwde en Fred weer een nacht weg moest blijven voor dienstzaken, had zij wel eens een gesprek met de huis knecht aangeknoopt. Hij had een uni versitaire opleiding gehad, was me disch student geweest, maar kon niet afstuderen, omdat de Nazi's kwamen en hij om zijn politieke overtuiging werd gearresteerd en naar een con centratiekamp gebracht. Dat alles had Fritz verteld, met zijn onrustige ogen geen moment op haar gericht, maar dwalend door de kamer van de ene hoek naar de andere. Even moest Jennifer haar ogen slui ten bij de gedachte aan de rest van zijn verhaal. Haast lichamelijk voelde zij nog altijd de verschrikking, die uit Fritz' woorden sprak. Van de onmen selijke wreedheden in de kampen, van het beestachtig optreden van de kamp arts Müller, naar wie de hele M.P. en de Security in heel Duitsland nog steeds zocht. Müller, die ze met dichte ogen wel kon uitschilderen, zó waren de woorden van de huisknecht in haar geheugen gebrand. Een lange, kaars rechte vent met een koud gezicht en heel lichte ogen, bijna zonder wenk brauwen. Dat was het portret, dat Fritz had getekend met zijn verhaal. Een portret, dat ze haar leven lang niet zou vergeten. „Horen Sie. gnadige Frau" had Fritz gezegd met zijn toonloze stem „hij had een groot wijnrood litteken van een brandwond op zijn onderarm Dat zal mij bijblijven, zolang ik leef. Hij liep altijd met z'n mouwen opge stroopt, net als een butcher, een sla ger, de schoft.En hij had erbij ge voegd met verbittering in zijn stem: „Ze hebben me na de capitulatie een jaar gegeven, omdat ik een van de assistenten van Müller bewusteloos heb geslagen, maar als ik de kerel-zélf in mijn handen krijg, gaat-ie er aan. al kost het me twintig jaar. Toen ze wat langer in he* dorp was en wat meer wist van de mensen en onderdrukken, als hij in de buurt kwam, of tegei haar sprak. Ze kon het niet thuisbrengen, het was te on bestemd en langzamerhand was het ook wat bedaard. Fred had er nooit weer over gesproken, hij was rustig zij' gang gegaan en had iets van zijn onverstoorbare kalmte op haar over gebracht en ze kon nu bijna gelukkig zijn in dit oude, grote huis, tegen de berghelling. De gedachte, dat ze over drie maanden samen voorgoed naar Amerika zouden terugkeren hielp haar door de lange dagen heen. Jennifer zuchtte. Vannacht kwam Fred J alweer niet thuis. De big boss. Clay, had een belangrijke conferentie en dan sliep hij op het bureau. „Maar baby, ik bel je nog op, vanavond hoor, voor je gaat slapen." Dat waren zijn laatste woorden geweest, vóór hij zijn jeep in de eerste versnelling gooide. Jennifer liet haar ogen wegdwalen van de heuvels en de sneeuw en het maan licht buiten en keek de kamer in. Op het kleine tafeltje bij de open haard lagen een paar nieuwe boeken. Bij de laatste mail waren er weer vier mee gekomen. Dad en moeder zorgden goed voor haar. Met een gevoel van behaaglijkheid liep Jennifer naar het vuur en liet zich in een diepe stoel vallen. Toen schrilde in de hall de telefoon. „Fred" flitste het door haar heen en meteen veerde zij weer over eind en holde naar de deur. Beneden aan de trap riep de telefoonbei weer doordringend. „O, boy, wat een haast". Jennifer vloog de trap af en toen de bel voor de derde maal ratelde, haakte haar hak in dc zoom van haar jurk en sloeg ze voorover drie treden af. Een vlijmende pijn striemde door haar arm en een ogenblik was ze verdoofd. Zij kwam weer bij haar positieven, toen Fritz voor haar stond en zijn toonloze stem zei: „Wat is hier ge beurd, gnadige Frau, can I help you?" Zij vond geen woorden maar wees op haar arm, die ineens veel te lang leek. De telefoon gaf geen geluid meer. Ze voelde zich misselijk van de pijn. Die arm moest uit het lid zijn. En ineens had ze vertrouwen in Fritz, die medi cijnen had gestudeerd en die haar eni ge hulp was, in dit grote, holle huis. „Fritz", zei ze, „m'n arm.Zo'n pijn. Fritz bleef kalm. Hij betastte voor zichtig haar bovenarm en stroopte toen zijn mouwen op. Het laatste, wat Jennifer zag, was een grote, bruinrode brandplek net onder zijn elleboog. Toen verloor zij het bewustzijn. WILLEM ADDESON

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1949 | | pagina 5