rnrrra
ZUSTER directrice
wëm
ng Falkland
Groene sirik of
kale schedel
Recepi
van
Kers
De medezeggenschap
vandevrouwinde politiek
VVV Noord-Kennemerland jubileerde
DINSDAG 11 OCTOBER 1949
ftustende Jager, waar d,
en instanties gelegenheid
m. Van deze gelegenheid
de Rustende Jager stond
in een expositiezaal van
d het aan, dat Falkland
limage en uit alles bleek
dié Falkland ten goede is
die in hoog aanzien staat
jubilarissen, o.a. mevr. j
ier en mevr. N. Spaans-
eiden 25 jaar lid zijn. Een
emstuk en boekwerken
n aangeboden,
t spr. ook aan het college
voor de welwillendheid
t Falkland steeds tege.
a is. Spreker deelde ten-
de, dat zijn vereniging
ermans-werken heeft op-
daarvoor reeds 250 maal
Verschillende toneelwer.
tudie geweest en tevens
bemiddeling in diverse
toneelvereniging verrezen,
applaus was de dank voor
voor zijn keurige uiteen-
de hartelijke woorden die
igen wérden gesproken,
g Jan Hoed, thans regis-
land. gelegenheid een kort
even van de vaak interne
bij een toneelvereniging,
digde hij de heer Kees-
3s 12i/, jaar de voorzit-
ïteert als iemand die veel
1 over had en veel voor
bilaresse had gedaan. Ook
sman deelde in deze hul-
a bloemen en een prach-
aeloning waren voor het-
eze periode hadden ver-
Felicitaties.
g allereerst burgemeester
ord. Spr. noemde de sa-
die bestond in Kromme-
ge burgemeesters-plaats,
at had dat grootse opvoe-
ind kwamen. Spr. hoopte
ter plaatse gezamenlijk
tot stand zal komen,
op de goede krachten in
beroep deed. Tenslotte
et bekende gezegde aan
van Oranje, dat men niet
igen wanneer men iets
[och dat het voornaamste
doet. Met de beste wen-
oekomst besloot spr. zijn
woorden.
Dntluikende Roosje sprak
nnik; de heer P. Greeuw
oord namens het Fanfa-
ezindheid en de voetbal-
Foresters. De heer N.
als voorzitter van de
namens het Instituut
rsontwikkeling en het
van Dagen. De heer A.
namens de Bond voor
lering; de heer N. Speur
ara-afd.; de heer A. Oli-
de P. vd A. afd. Heiloo;
root namens de CPN; de
namens de R. K. gem.
ng 't Masker; de heer
eren namens de WV; de
outen namens de buurt-
ichdale-Oost te Alkmaar;
Kesselaar (André Car-
als oud-lid; de heer
erde het woord namens
■en. Tintoretto, de heer
Is kunstlievend lid van
na de heer W. vd Vall
Ijsbond Heiloo en als
van Falkland hartelijke
aanbood. Spr. deden hun
vergezeld gaan van en-
inhoud. Tal van vereni-
rticulieren hadden bloe-
Ook schriftelijke felici-
oinnengekomen.
ïijke woorden die deze
gesproken bleek maar
een grote plaats de ju-
...ging bij velen inneemt,
was daar zeer erkente-
erzekerde dat men op de
zal voortgaan.
Het Zevende Gebod.
van gisteren zijn en-
itgevallen over Het Ze-
Wij noemden daarin niet
man die als gast de rol
er Dobbe vervulde en
lie als moeder Dobbe
waren voor ons
toneel. Tenslotte noem-
N. SpaansSchuijt een-
Spaans—Smit.
ensbroek
erlijke Stand
Margaretha Th. M., dochter
en C. M. Stam.
Martinus M. Stade-
NH) en Geertruida D. Mes.
Martinus M. Stadegaard (te
eertruida D. Mes.
VOETBALWEDSTRIJD
sportterrein werd Zon-
voetbalwedstrijd
i van de Kleuterschool.
die met gelijk spel 4-4 ein-
opzichten geslaagd. De op-
overtrof de verwachtingen,
„deden" het bij het tal-
ekend.
nd aan Zee
BESTEDING.
3 panden aan het
de heren Kager en
oor architect Keesman
tbesteed aan de firma
te Egmondbinnen voor
'er betreft het perceel
iger en voor f 32.963
van de heer Ver-
BEWAARSCHOOL.
voor aankoop van
met het oog op uit-
terschool, heeft f 615
fi-ÏS
Gelukkig: het staat weer eens één
nul voor de vrouwen. En dat op een
terrein, dat van buitengewoon groot
gewicht is in het leven van een volk.
October heeft ingezet; de aloude tra
ditie wil, dat in deze maand de poor
ten van de academie weer op haar
hengsels knarsen om de steeds zwei-
Jende stroom van naar wijsheid dor
stende jongelieden gastvrij op te ne
men. Om 't eens poëtisch uit te druk
ken. De werkelijkheid zal wel in vele
gevallen deze zijn, dat van de tien eer
stejaars er één naar wijsheid dorst en
negen naar een baan. Het zij hun ge
gund: een student en een smidsjongen,
dat is al om het even, en de wijsheid
wordt nog altijd bij 't lood uitgewogen.
Hoe sterk is overigens een traditie.
In October is, en was, de oogst van het
land, en de jacht zette in met honden
geblaf en horengeschal over de stop
pelige landen. Maar de studenten, de
reizende gezellen die in de zomer bij
de boer hadden gewerkt om hun col-
lege-geld voor het komend semester
te verdienen: zij werden bedankt en
konden met knapzak en gevulde buidel
weer ter schole tijgen. De tijden ver
anderen, maar het gebruik is geble
ven, dat telkenjare met rumoer en ge
tier hoogtij viert in elke academie
stad: de traditie van het ontgroenen.
Het waren twee foto's, die mij bijna
tegelijkertijd onder de ogen kwamen in
deze najaarsdagen, en mij opeens aan
het peinzen brachten over de achter
grond van deze, zij het wilde en toe
geeflijk getolereerde barbarie.
De eerste was een afbeelding van 'n
stel groenen van het genus man, met
kaalgeknipte hoofden en liggende
grootvadersboorden, bezig met het be
oefenen van een plechtige koorzang,
waarvan het effect aanmerkelijk werd
verhoogd doordat het voorgeschreven
zwarte dasje hierbij met de tanden
werd vastgehouden, En enige dagen
later verscheen als tegenhanger de
fleurige opname van twee kwieke
groentjes van het genus vrouw, dra
gende in haar sierlijk geonduleerde
haren een uitdagende glorieuze groene
strik
Kijk, en toen heb ik eventjes geap-
plaudiseerd. Bravo, ouderejaars van
het vrouwelijk corps, vrouwen naar
mijn hart, plaagziek zonder kwellerij,
autoritair zonder machtsmisbruik, die
de dartele novices haar plaats wijst
zonder haar eigenwaarde te kwetsen.
Stel je voor dat jullie net als de
mannen gingen optreden, klakkeloos
een traditie overnemend uit gebrek aan
eigen geest. Ik zie de groentjes al lo
pen met uniforme grijze slobberjurk
jes, kortgeknipte hoofden onder een
alpinomuts en boordjes uit onzer groot
moeders dagen.
Nee: een groene strik, een plagerij en
een belangstellend woord: Wat gaat
het groen studeren? Zo zo en waar
om? Maar de mannen zijn nog steeds
niet verder dan vernedering, ridiculise
ring, openlijke dolzinnige kwellerij
waarbij de ongelukken soms niet uit
blijven.
Praat me er niet van dat we dit zo
zwaar niet moeten nemen. Dat het wel
eens goed is voor die waanwijze broek
jes, met hun einddiploma nog nat van
de inkt. Dat zo'n paar weken nederig
heid en voor spot lopen hun geen
kwaad zullen doen. en dat ieder im
mers zijn beurt krijgt.
Ik heb verscheidene jaren in een
academiestad doorgebracht. Ik heb met
steigerende verontwaardiging meer
dan eens de behandeling van zo'n
weerloos groen op de openbare straat
gadegeslagen. De heren seniores in het
kozijn van een 'opgeschoven raam,
voor deze gelegenheid letterlijk h. b.
b h. h. in de zin van: hun benen bui
tenshuis hangende, Op de gracht,
schuchter op de kleine steentjes, nadert
een kennelijk groen met bevende voor
zichtigheid. Zal hij geluk hebben
ongemerkt onder de bengelende schoen
zolen passeren, eindelijk respijt kun
nen vinden op zijn kamer of die van
een menselijke ouderejaars? Helaas
hij is ontdekt, al lang trouwens. De
kwelgeesten laten hem, met opzet, bij
na passeren. Dan opeens een donde
rend: Halt! Een verzameling honende
koppen onder het hooggeschoven raam:
Zag groen.
De stakker staat en wacht wat
rest hem anders? Kan jij voor den
(niet voor druk geschikt) niet groeten,
zag? Langzaam gaat de pet, de ridicu
le oudemannetjespet van het hoofd
de volkomen gladgeknipte schedel
staat zielig en dwaas te kijk. Dag me
neer! zo nederig als eenmaal het Dia
kenhuismannetje tegenover een Regent.
Ik bespaar u de rést: het hooghartig
gebral uit het raam, het serviel ge-
hoorzaamheidsbetoon daar op de klei
ne steentjes. En nooit heeft mij een
uitroep meer verkwikt dan de hartige
opmerking van een gemeentewerkman,
die juist in de gracht voorbij voer en
grimmig naar boven schreeuwde: Nog
al een kunst met zijn allen tegen één
zo'n jochie, lammelingen. Kom es naar
beneden as je durft en lap het mij es!
Mijne heren corpsleden: zo gij dit
leest, gij zult er ongetwijfeld om grijn
zen. De traditie is heilig, en eer zal de
academie instorten dan dat een groen
met ongeschoren hoofd zijn novitaat
ingaat. Het zij zo. Alleen, vergeet niet
dat onze zintuigen scherper geworden
zijn sinds de laatste oorlog. Wij heb
ben teveel kaalgeschoren hoofden ge
zien, en hun hulpeloosheid heeft de
barbarie van uw optreden, hoe on
schuldig ongetwijfeld bedoeld, bij de
wortels blootgelegd. Macht, mijne he
ren, is een gevaarlijk wapen. De wij
ze hanteert het met behoedzaamheid
en gratie, En Minerva's lauwer dra
gen hier uw vrouwelijke collega's
weg. Een groene haarstrik en: Wat
gaat het groen studeren? Eén-nul.
SASKIA.
Tanden blank en rein;
adem fris als morgendauw
RUMBA: BRUINE BONEN
GERECHT
Een pond bruine bonen, 300 gr. spek
(aan kleine dobbelsteentjes) 3 grote
geschilde appelen (ontdoen van klok
huizen en op een rauwkostschaaf ge
schaafd aan grote snipp.ers), een pakje
of tablet juspoeder, 1 flinke prei aan
stukjes gesneden, 3 eetlepels sla-saus,
wat gehakte peterselie, enkele takjes
fijn gesneden selderijgroen, wat zout
en peper.
Laat de bruine bonen een dag en een
nacht in ruim koud water weken, breng
ze daarna aan de kook en laat ze zacht
jes gaar koken. Werp de bruine bonen
op een zeef, vang het kookvocht op en
breng hiervan 1/3 liter opnieuw aan
de kook, onder toevoeging van de ge
sneden selderij.
Bak de dobbelsteentjes spek goudgeel
uit, schep de spekkaantjes er uit en
fruit de prei nu mooi goudgeel in het
spekvet.
Maak van de juspoeder, de sla-saus
en wat bonenvocht een klontvrij papje,
roer dit papje met de gefruite prei, het
spekvet bij het bonen-kookvocht en
laat dit even doorkoken tot een mooi
gebonden sausje.
Roer door het sausje de gare bruine
bonen, de spekkaantjes en de appel
snippers.
Laat het geheel nog enkele ogenblik
ken zachtjes doorstoven, doe het ge
recht op een schotel, strooi er gehakte
peterselie over.
Geef er verse aardappelen en gehakt
bij.
Practisch gedurende de gehele loop
der historie leefde de helft van de
mensheid in volledige politieke ten
achterstelling. De macht was gereser
veerd voor en in handen van haar
echtgenoten, vaders en zonen. Volgens
de uitgave „Politieke rechten van de
vrouw", die bij de Ver. Naties het licht
zag, begon de moderne geschiedenis
van de politieke gelijkstelling van de
vrouw zes en vijftig jaar geleden in
Nieuw Zeeland. Daar verkreeg de
vrouw in 1893 stemrecht.
Eerst dertien jaar later kregen de
vrouwen van het Groothertogdom Fin
land dit recht, weer vier jaar later de
Noorse vrouwen. Tijdens de eerste
wereldoorlog kregen de vrouwen van
Canada, Engeland en de Ver. Staten
gelijke stemrechten als de man. Sinds
1918 vond een en ander, dank zij het
werk van strijdbare vrouwenorganisa
ties, sterk vooruitgang. En dit jaar
rapporteerde de commissie voor de
positie van de vrouw van de Econo
mische en Sociale Raad bij de Ver.
Naties, dat in vijftig van de een en
zeventig souvereine staten thans der
gelijke stemrechten voor de vrouw
zijn gegarandeerd; acht staten hebben
speciale regelingen en in dertien sta
len wordt de vrouw alle stemrechten
nog onthouden.
GESPREKKEN MET WERKENDE VROUWEN
van
Provinciaal Ziekenhuis in Castricum
Werkkring
het
die grote voldoening schenkt;
geschikt personeel
tekort aan
v,,
affrni
(Van onze redactrice).
„Ik ben er bljj om, dat U gekomen
bent, omdat ik graag eens wil vertel
len hoeveel behoefte wij nog hebben
aan geschikt personeel," zegt Zuster
Vos, de directrice van het Pro-.inciaal
Ziekenhuis te Castricum, als ik haar
werkkamer binnenstap.
„Dat was nu juist één van de onder
werpen waarover ik veel van U wilde
weten," zeg ik verrast en nog vóór ik
heb plaats genomen, zjjn wij al in een
gezellig gesprek gewikkeld.
Als de telefoon ons gesprek onder
breekt en de directrice wordt wegge
roepen voor een nieuwe patiënte, heb
ik de gelegenheid eens rustig om mij
heen te zien. De werkkamer is zeer
sober. Grote rekken met sleutels en
kaartjes nemen de wanden in beslag
en verder zijn er als enige wandver
siering de portretten van Madame
Curie, Sigmund Freud en Albert
Schweitzer; grote figuren, die ons
voorgingen in het dienen van de
mensheid. Hoge ramen zien uit op een
perk met helrode geraniums en een
zonnig pleintje voor het administratie
gebouw, met een bos van hoge dennen
en eiken op de achtergrond.
New-Yorks beroemdste haarspecialist monsieur Louis, heeft als theorie
verkondigd, als zou de haarmode verband houden met de politieke toe
stand. Vóór een oorlog dragen de vrouwen het haar omhoog, in een po
ging vrolijk te zijn Na die oorlog gaan de haren weer naar beneden en
worden kort geknipt, aldus monsieur Louis. Hier toont hij nis bewijs de
haarstijl van 1938 en de korte haardracht, die nu het modebeeld beheerst.
„Hoe kwam u er toe om deze rich
ting in de verpleging te kiezen?"
vraag ik haar als zij weer tegenover
mij zit.
„Dat zal ik u vertellen," zegt zij
lachend. „Eerst kreeg ik mijn oplei
ding tot verpleegster en daarna werd
ik wijkverpleegster van het Witte
Kruis. In Amsterdam heb ik zeven
jaar als wijkverpleegster gewerkt en
ik vond het heerlijk! In 1937 kwam
er voor het eerst een cursus over
voor- en nazorg voor geesteszieken en
die cursus ging uit van het Witte
Kruis. Ik voelde er veel voor, omdat
ik mij steeds voorstelde, dat in de toe
komst de lichamelijke en geestelijke
verpleging zouden samen gaan. Van
het Witte Kruis kreeg ik geen toe
stemming om dit in de practijk te com
bineren en daarom nam ik ontslag als
wijkverpleegster en ging de cursus in
Utrecht volgen. Na deze cursus kwam
al gauw de benoeming in het Provin
ciaal Ziekenhuis „Duinenbosch" hier
in Castricum."
„U hebt wel veel liefde voor uw
werk," merk ik op.
„O ja," zegt directrice Vos enthou
siast. „Je kunt je er volkomen aan
geven. Het is een buitengewoon mooie,
dankbare en voldoeninggevende werk
kring."
Haar gezicht betrekt even als zij
opmerkt hoe jammer het toch is, dat
niet meer intelligente, beschaafde
meisjes zich aan dit werk willen wij
den. „Hoe intelligenter de verpleeg
ster is, hoe gemakkelijker de verple
ging. Wij hebben nog altijd niet vol
doende mensen, die op het peil staan,
dat je graag wilt bereiken. Dat niet
meer vrouwen zich hier eens aan wil
len geven. Zij kunnen pionierswerk
verrichten en de patiënten zijn er zo
dankbaar voor! Ik zou het zo prettig
vinden als u dóór eens de nadruk op
legde!"
„Kunt u iets vertellen over de op
leiding, de huisvesting en de ontspan
ning van de verpleegsters?" is mijn
volgende vraag.
„De gehele opleiding duurt drie
jaar," vertelt de directrice. „Eerst
geef ik de meisjes drie maanden les
in de elementaire verpleegkunde en
dan vindt de selectie plaats. De meis
jes leggen een examen af en er wordt
gecontroleerd of zij officieel de oplei
ding in kunnen gaan. De huisvesting
is heel goed. Op het terrein van het
ziekenhuis zijn een aantal huisjes ge
bouwd. Misschien heb u ze wel ge
zien, toen u hier naar toe ging."
Ja, ik had ze inderdaad gezien. Al
leraardigste huisjes zijn het, met een
gazon er vóór en een tuin aan de
achterkant. Zij zijn keurig verzorgd
en zien er aantrekkelijk uit.
„Er wonen vijf meisjes in een huls-
je," vertelt de directrice. „Zij hebben
elk een eigen kamertje en een geza
menlijke conversatiezaal. Wanneer ver
pleegsters en verplegers de leeftijd van
40 jaar hebben bereikt, mogen zij uit
wonend worden. Wij hebben op het
terrein ook een broeder, en een zus
terdorp. In het zusterdorp kan de
verpleegster dan een eigen huisje hu
ren en er met een vriendin gaan wo
nen, die wel beneden de 40 jaar mag
zijn. 't Zijn heel aardige gebouwtjes
met vier kamers en een keuken. Er is
natuurlijk goedkoop gas en electrici-
teit en daarbij krijgen de uitwonenden
nog een extra toelage. Ik zou er zelf
wel willen wonen," zegt Zr. Vos ver
langend, „maar ik moet natuurlijk in
het gebouw blijven. Op het terrein is
een sportveld, waar patiënten en het
verplegend personeel kunnen voetbal
len, tennissen, korfballen enz. Ook
hebben wij een grote ontspanningsver
eniging waar zowel leden van het per
soneel als patiënten lid van zijn. Om
de 14 dagen is er bijvoorbeeld een
bridge-drive en kortgeleden hebben
wij met succes meegedaan aan een
wandeltocht in Zaandam, met een ge
zellig dinertje tot besluit. De ver
pleegsters hebben een eigen zang
koor, waar ook patiënten in mogen
komen en de patiënten hebben een
fanfarecorps. Zij spelen nu in de Ere
klasse! Wanneer leden van het per
soneel cursussen willen volgen in het
belang van hun werk, krijgen de on-
gehuwden de helft en de gehuwden
van de onkosten vergoed. Zo leert de
een bijvoorbeeld voor voetspeeialist
en een ander voor acte M.O. boek
houden of heilgymnastiek en massage.
U ziet, er is hier genoeg te doen!"
Ten slotte vroeg ik de directrice
naar de veranderingen, die er de laat
ste tijd zijn gekomen in de verpleging
en de behandeling van geesteszieken
en speciaal naar de toepassing van de
arbeidstherapie.
„De grote omkeer kwam wel pus
sen de jaren 1920 en 1930," vertelt
zij. „Wij hebben de arbeidstherapie
gekregen, maar nu hebben wjj een
actievere arbeidstherapie. Zo noem ik
het tenminste," voegt zij er aan toe.
„Zo gauw een patiënt er toe in staat
is, helpt hij of zij mee. Alles wordt
hier door de patiënten zelf gedaan,
onder leiding van zusters of broeders.
De vrouwen helpen in de huishouding,
in de tuin, of werken op de speelgoed
afdeling. U moet zien wat een aardige
dingen er worden gemaakt! De man
nen werken zoveel mogelijk in hun
eigen vak. Er wordt in de tuin ge
werkt en in de smeder jj. Weer ande
ren schilderen en ook worden hier
kleine meubels gemaakt. Alle werk
stukken worden verkocht en van de
opbrengst kopen wij nieuw materiaal.
Zo kunnen de patiënten aan het werk
blijven en het is onze bedoeling, dat
de mensen beter in hun vak terug
keren dan zij waren voor zij hier kwa
men."
„Ziet u goede resultaten, directri
ce?"
„Prachtige resultaten," zegt Zr.
Vos met beslistheid. „Gemiddeld kun
nen de patiënten na vier vjjf maan
den weer naar huis. Een heel verschil
bij vroeger."
Als ik afscheid heb genomen, drink
ik nog een kopje koffie in het thee
huisje van broeder Brugmans. Het is
een oud boerderijtje en het ziet er
binnen, zowel als buiten gezellig uit.
De patiënten kunnen hier tegen een
kleine vergoeding iets bestellen en
wat de koffie betreft: ik heb ze zel
den zo lekker gedronken!
BIJEENKOMST VAN DE F.A.O.
Van 10 tot en met 15 October zullen
te Rome de Europese FAO-landen bij
eenkomen, teneinde in regionaal ver
band de vraagstukken te bespreken
welke op de jaarlijkse algemene FAO-
conferentie in November a.s. behan
deld zullen worden.
V.V.V. Noord-Kennemerland her
dacht Zaterdag haar veertigjarig be
staan. Het werd voor de V.V.V. een
onvergetelijke dag. Van alle zijden
bereikten de jubilaresse bewijzen van
belangstelling en waardering. Vele
sprekers wensten de jubilerende ver
eniging geluk en complimenteerden
haar met hetgeen zij in de lange pe
riode van 40 jaren had weten te be
reiken. Het energieke bestuur werd
grote lof toegezwaaid voor wat het
met ijver en toewijding had verricht
ter bevordering van het vreemdelin
genverkeer. Een aangename verrassing
moet het voor het bestuur geweest
zijn, toen de voorzitter van V.V.V.
Groet-Camperduin, de vereniging, die
zich vóór een 25-tal jaren afscheidde
van V.V.V. Noord-Kennemerland en
sedert een zelfstandig bestaan leidde,
thans de hoop uitsprak het nog te mo
gen beleven, dat beide V.V.V.'s in de
gemeente één zouden worden.
Op de najaarsvergadering in 1940
sprak dezelfde voorzitter naar aanlei
ding van de vraag of er stappen wa
ren gedaan om te komen tot vereni
ging met V.V.V. Noord-Kennemerland,
ender applaus de woorden: „Groet wil
Groet blijven, wij willen onze vereni
ging houden tot onze laatste snik'".
Zullen thans binnen afzienbare tijd
Groet en Schoorl weer samengaan,
zullen dochter en moeder verder een
drachtig streven naar hetzelfde doel?
Receptie
Het bestuur hield 's namiddags in
„Kleine Zwitserland", dat in een bloe
menhof scheen herschapen, een druk
bezochte receptie. Aanwezig waren
onder meer de burgemeesters van
Schoorl en Egmond, besturen van de
V.V.V.'s Alkmaar, .Helder, Wieringer-
meer, Groet-Camperduin, Callantsoog,
Heiloo, van de Federatie, van de
Schoorlse Winkeliersvereniging, van
de R.K. Middenstandsvereniging, de
consul van de A.N.W.B.
De voorzitter van de jubilerende
vereniging, de heer M. W. van de
Garde Jnr., heette alle aanwezigen
hartelijk welkom. Spreker wees er op,
dat de vereniging groeide en bloeide,
dank zij het feit, dat alle leden hard
medewerkten. Het ledental, dat een
paar jaar geleden 90 bedroeg, steeg
elk jaar en thans werkten 220 leden
samen.
Dank bracht spreker aan de oprich
ters. Gaarne had hij de enige nog in
levende zijnde van de bestuursleden
van 1909 gehuldigd, maar de heer
Stenneberg was helaas niet aanwezig.
Hierna kregen verschillende spre
kers het woord. Ieder vogeltje zingt
zoals het gebekt is, meende er één.
maar allen zongen ze lofliederen ter
ere van de jubilaresse.
Burgemeester Mr. C. A. J. Jochems
opende de rij. In de dubbele functie
van burgemeester en ere-voorzitter
feliciteerde hij de jubilerende vereni
ging in hartelijke bewoordingen en
complimenteerde haar met wat zij in
de 40 jaren had bereikt. Spreker me-
memoreerde hoe in 1909 door vér voor'
uitziende mannen de WV was opge
richt en hoe de jonge loot zich sedert
had ontwikkeld tot een stevige stam.
Vooral sinds het tot stand komen
van betere verbindingen met de bui
tenwereld, had het vreemdelingenbe-
zoek een grote vlucht genomen tot
heil van heel de gemeente. Spreker
roemde de goede samenwerking met
gemeentebestuur en staatsbosbeheer.
Ofschoon Schoorl thans begint te vol
doen aan redelijke eisen, die gesteld
mogen worden, blijft er toch nog veel
te doen, meende spreker, en eindigde
met de jubilaresse veel succes te wen-
ser c.T haar verdere weg.
Burgemeester Niele van Egmond,
secr. van de Federatie, betoogde, dat
het wel goed was om bij het bereiken
van een mijlpaal even om te zien en
zich te bezinnen op mogelijk nodige
koerswijziging.
Het steeds toenemende vacantie-
wezen zal ook voor Schoorl, het Klein
Zwitserland, alle aandacht opvragen.
De heer D. Duin Wz., voorzitter van
V.V.V. Groet-Camperduin, bracht in
herinnering, hoe jaren geleden het
Noordelijk deel van de gemeente zich
had afgescheiden. Of het kwam door
verschillende mentaliteit te Schoorl
en te Groet, of het kwam van het
grote zelfstandigheidsgevoel van de
Groeters, die tot 1830 een eigen ge
meente vormden, een feit was, dat
men in het noorden zelf z'n boontjes
wilde doppen. Lange jaren werkten
beide verenigingen elk op haar eigen
houtje, de laatste tijd komen dochter
en moeder elkaar zoetjes-aan nader
en spreker hoopte het nog te beleven,
dat één vereniging de belangen behar
tigt voor heel de gemeente.
De heer Meedendorp, secr. V.V.V
Groet-Camperduin, wijdde enkele
woorden aan de nagedachtenis van de
heer Fl. Schermer, die als voorzitter
var> N.-Kennemerland door stukken in
Floria het eerst de aandacht vestigde
op mooi Schoorl.
De heer IJ. Minkema, bestuurslid en
oud-bestuurslid van beide V.V.V.'s. zei
er zich over te verheugen, dat de heer
D. Duin het denkbeeld van hereniging
van beide V.V.V.'s, van dochter en
moeder, had geopperd.
Nadat nog de heer J. v. Gemeren
een der pioniers van de V.V.V. Heiloo
de heer C. de Leeuw namens de
Schoorlse Winkeliersvereniging, de
heer J. H. Roggeveen namens V.V.V
Bergen en de heer P. J. C. Maars als
consul A.N W.B. hun gelukwensen
hadden aangeboden, dankte de heer
v d. Garde allen voor hun vriende
lijke woorden, hun goede wensen en
prachtige bloemstukken.
s Avonds was het feest.
's Avonds was het feest voor leden
en genodigden in De Rustende Jager
Schoorl's fanfarecorps „De Vriend
schap" zorgde hier voor de eerste ver
rassing. Het corps bracht de jubilerende
vereniging een serenade, waarna de
voorzitter, de heer H. Meedendorp,
gelukwensen aanbood.
Een tweede verrassing was de komst
van de heer F. Stenneberg, de oprich
ter van V.V.V. Noord-Kennemerland
in 1909. De kleine, grote man, zoals da
voorzitter hem betitelde, wenste de
vereniging geluk enzichzelf, dat
hij deze avond nog had mogen be
leven. Het deed hem genoegen, dat
heel Schoorl had mogen profiteren
van Noord-Kennemerland en hij ein
digde met het uitspreken van de hoop,
dat Schoorl een tweede Scheveningen
mocht worden.
De heer M- W. v. d. Garde Jr. sprak
ten slotte woorden van dank tot allen,
die zich op de een of andere wijze
verdienstelijk hadden gemaakt voor
de vereniging en noemde onder meer
het gemeentebestuur, de heer K. Zuur
bier en echtgenote, de heren T. C.
Jansen en H. W. Stoelhorst van het
Staatsbosbeheer, de heer Weiland,
groepscommandant van de politie, de
plaatselijke verenigingen, de leden van
V.V.V. zonder wier steun het bestuur
machteloos zou zijn, de heer P. Blan-
kenstijn, de onvermoeide secretaris
van V.V.V. en de heer J. v. Wijk Sr.,
die op onnavolgbare wijze de finan
ciën beheerde,
Toen kwam de grote verrassing van
de feestavond: Joop Theunisz en Fred
Polano. Joop trad op als conferencier.
Hij wist met een praatje en een liedje
eer echte sfeer te scheppen en had
groot succes als muzikale clown. Hij
verbaasde de feestgenoten met zijn
acrobatische toeren op fietsen, groot
en klein, met stuur, zbonder stuur enz.
De onvergetelijke feestavond werd
besloten met een gezellig dansje.
„Duinranders" door hef oog
van een naald gekropen
Aanvankelijk waren Winkel en Duin
randers tegen elkaar opgewassen.
Een kwartier vóór de rust nam
Winkel de leiding, foutief opstellen
van een der Duinranders stichtte ver
warring in eigen gelederen. Enkele mi
nuten later wisten de Duinranders na
goed samenspel de gelijkmaker te sco
ren, 11.
Na de rust speelde de strijd zich in
hoofdzaak af op de Winkel-helft. Een
kwartier vóór het eide kregen de
Duinranders de leiding, doordat een
van de Winkel-backs, in het nauw ge
bracht, de bal in eigen doel „warmde",
1—2.
Een paar minuten later was het 13
en leek de overwinning veilig. Winkel
gaf zich echter nog niet gewonnen en
wist de achterstand tot 23 te ver
kleinen. Toen acht minuten vóór het
einde Winkel een penalty te nemen
kreeg, ging er een kreet van teleur
stelling over het veld. Zou het gelijk
spel worden?
Maar neen, v. Wonderen, die een
van zijn beste wedstrijden speelde, wist
zijn doel schoon te houden en daarmee
de wedstrijd te winnen.
VIERDE NEDERLAAG VOOR
DREO
In de wedstrijd DREOPSCK is 't
de thuisclub niet gelukt de punten te
behouden. Met 20 moest zij de meer
deren in de gasten erkennen. De gast
heren, die met vijf invallers uitkwa
men, waren zeker niet de minderen,
maar gebrek aan schutters was de
oorzaak dat de wedstrijd werd ver
loren. Voor de rust werd door een
fout in de achterhoede der thuisclub
de stand op 10 gebracht. Na de rust
waren de gastheren steeds in de meer
derheid, doch het verdiende tegen-'
punt bleef uit. Bij een uitval van
PSCK werd de stand op 20 ge
bracht, waarmee het einde kwam.
Spel op het water
poor het Noordhollands Kanaal sluipt
een sleepschip. De oevers van het
kanaal liggen gedoken achter een tu
len gordijn van mist, dat de geluiden
smoort en het schip nog stiller maakt.
Veertig meter naar voren sleurt een
stiekum sleepbootje aan de stalen tros
van het schip door het rimpelloze wa
ter, alsof het er terluiks vandoor wil
gaan, onopgemerkt wil oplossen in de
lichtgrijze oneindiqheid van de ijle
herfstnevel.
Het schip is geladen met zand. Diep-
geladen „Tot zijn nekharen", zeggen
de schippers. Voorop hangt de wit-ge-
blokte sleepvlag loom bij de stok neer,
achter loopt de schipper in de tred
molen van zijn stuurstoel, de handen
licht rakend de spaken van tVn enorm
wiel. Hij is een gelukkig mens, die
schipper. Hij is altijd thuis. Hij laat
vrouw en kroost nimmer in de steek.
H(j laat zijn woning slepen naar waar
de strijd om het dagelijks brood hem
voert. Door een mistig kanaal met een
klein, stiekum bootje voorop aan een
lange stalen tros.
En kijk, daar spelen zijn kinderen.
Soms bergt het schip kolen of erts of
stenen of kisten en balen en vaten.
Dan spelen zij op de luiken of in de
roef. Nu vaart vader zand. O, heer
lijkheid, de speeltuin vaart mee. Zij
graven en spitten zomaar in die eigen
ste lading rond. Wie doet hen wat!
Geen barse agent, die zegt: „Dat mag
niet!" Geen bordjes met artikel 461.
Geen ruzie met de buurjongetjes, die
óók eens willen scheppen. Alleen maar
zand. Zand van vader. In het schip
van vader. En hun speeltuin vaart langs
groene oevers en door steden en dor
pen en door kanalen en sluizen en
bruggen. Met vader aan het roer. En
moeder mikt de aardappelschillen zo
maar vlak naast hun kasteel in het
water
Hun stemmen klinken ijl en pril in
de stilte van de mistige herfstdag. Tot
de sleepboot het geluid uitéênscheurt
in een klaaglijk geloei om de spoor
brug open te krijgen.