Columbia-river nog in greep van de winter
Allerwege verrijzen tegenwoordig
de „goedkope" huisjes
Belgie komt moeilijk op gang
Verruiming van credietverlening
op lange termijn in studie
n armoe
VIJF MENSEN GINGEN NAAR CANADA (20)
Wij luisteren naar Ds. McDonald
Onverwachte
vriendschap
Uw broodje in vier
minuten gaar
lossen hei huisvestingsprobleem niet op
kopers
zwaar
Televisie verovert de wereld (3)
Keuze tussen twee systemen is zwaar
Vlamingen worden
ongeduldig
zijn
gedupeerd
Jaarverslag Nederlandse Middenstandsbank
T
N<
n 't voorjoor
»RUTOL
ASTE GROND
aas geworden tot
csten. Deze teksten
het bewijzen van
rpen van andere
zijds dienen zij als
ek. Dat het maken
n verzameling tek-
igradatie is, zij hier
gemerkt. Het gaat
jen.
;nden teksten dan,
:ekt is, vindt u in
ide kleine profeten,
17 en 18. Daar
dit: Zelfs wanneer
ucht zal dragen en
ileveren, zelfs wan-
niet bloeien zal en
in da stal zal zijn,
eugen in mijn God.
is ik een preek van
kant, gehouden op
van het jaar 1912.
ïwerkte thema was
ke vreugde in God
van de natuurlijke
ciale welstand niet
geschaad. Sterker
ratuurlijke vreugde
oter zal de geeste-
jaar later hoorde
'trecht opnieuw een
elfde woord uit Ha-
oen in de dertiger
ir eenzelfde geluid:
te in het bedrijf,
jitgang zijn niet in
s vreugde van het
ier voorlopig op te
lat in beide preken
woord, zonder ove-
het geheel van de
geen woord gezegd
te sociale probleem.
eze beide predikan-
er hun tekst, wel
etekent, in econo-
vaste grond meer
hebben? Zij heb-
zie, in dit probleem
In feite echter is
die geen economi-
leid meer heeft, ook
it volkomen veran-
s is of om andere
idenen niet in staat
n voor eigen gezin
ens aan „de andere
buitengesloten van
nachten, die in hun
er zijn. Ik acht het
jk, dat diegenen die
gerangeerd zijn, een
sn tegen de gezeten,
happij. Deze wrok",
in een aggressieve
allermeest tegen de
3 b.v. de politie en
slijk is dit ten volle,
niet te rechtvaardi-
jke echter dient de
ebben. Ook vanuit
it. Want wie door
ren niet meer in
werken, wordt in
mens zijn aangetast.
:e waarde van een
dergelijke situatie
iok sprak Jezus zijn
de armen". Jezus
leed en alle onrecht
genomen. Daartoe
grootste leed, beter
jnrecht dat mensen
nleving kunnen aan-
.rmoe is maaschap-
niet alleen Haba-
evangelie van Lu-
i hiermee te spreken
Bijbel.
e weer terugkeren
Heeft de kerk het
ns in de armoe te
heid en de vreugde
i. zeer zeker. Want
zus Christus is het
uvast Maar op dit
gewezen worden,
rit te steken om het
moe uit de wereld
ren vroeg een afge-
der rechtse partijen
de minister om, nu
:n de werkloosheid
in misdadigheid be
te helpen met
werkmogelijkheden?
ën? Neen. met meer
was braaf bedoeld
nze burgerlijke vei-
irzijds er onevange-
staat er boven dit
er moeilijk te ver-
d en bloed ons af",
et Lutherlied. Waar-
beter om bii het
f in de economische
dden, dat God ons
drovende adressen
et een adresseer-
PA maakt U 100P
t uur.
F 295.—
ZATERDAG 25 MAART 1850
J-|ET SNEEUWT. De regen is veranderd ln een dichte vlokkenmassa, die
loodrecht uit de grjjze hemel neerdaalt. De locomotieven, die ter revisie
rond het „roundhouse" zijn gebracht, staan te puffen en te blazen. Het ge
luid vult het gehele dal met een zekere onrust. Revelstoke met zijn twee
hoofdstraten ligt klein en nietig tussen de beboste berghellingen De „gong'
gaat ten teken, dat het ontbijt gereed is Met alle kracht, die er in zijn armen
zit slaat de kok met een grote lepel op de koekepan. De eieren, cornflakes,
spek en geroosterd brood met koffie laten zich goed smaken, ook al ligt de
dag nog verscholen in een diepe duisternis.
moeizaam begonnen werk voort te
zetten. Een jongetje met een paar
koeien was het enige levende wezen
wat wij zagen. Op een hoek, waar de
rails dicht langs de rotsen loopt, staat
een vlag. We minderen vaart en pas
seren langzaam het dorpje Greenside.
Even later ligt de Columbia rivier
voor ons, verstard in de onbarmhar
tige greep van de Canadese winter.
De ploeg dreunt over de spoorbrug
en bereikt ten slotte het eindpunt
Arrowhead, een plaatsje aan de top
van het Upper Arrow Lake met een
paar huisjes en een humeurige kran
tenjuffrouw, die nieuwsbladen heeft
van nog maar drie weken geleden.
De locomotief en de sneeuwploeg wor
den gekeerd en dan aanvaarden we de
terugreis, nu met zijn drieën in het
hokje, dat spaarzaam verlicht wordt
door het schijnsel van de lichten van
de locomotief, dat precies door het
achterraampje van ons kleine verblijr
valt. Jack, een sympathieke jongen,
rookt met zichtbaar welbehagen een
sigaret. Het is al laat als we „thuis"
komen. Er ligt een brief te wachten,
die vertelt, dat thuis alles goed is.
JACK, beter bekend als „little Iodi-
J ne", Bill, mijn Brabantse „kamer
genoot" en ikzelf krijgen een speciale
opdracht. We bestijgen de grote
sneeuwploeg, die voortgeduwd wordt
door No. 5777, één van die stalen
Herculessen en eerst dan horen we het
doel van onze expeditie door het be
sneeuwde berglandschap: op de Zuid-
lijn is een „slide" en als deze opge
ruimd is moeten wij meteen de hele
lijn langs. Bill en ik zetelen ons in het
hokje boven op de ploeg, vanwaar
men de hele lijn en de omgeving kan
overzien. Als we het laatste huis ach
ter ons hebben gelaten, valt ons eens
temeer de grote verlatenheid van de
streek op. Geweldige bossen strekken
zich rondom ons uit en slechts spo
radisch is een open plek gehakt, waar
een pionier zich heeft gevestigd, die
in afwachting is van de lente om zijn
Hoogfrequent bakken
(Van onze speciale verslaggever)
Enthousiaste bakkers hebben tijdens
een demonstratie in het technisch-phy-
sische laboratorium van de Technische
Hogeschool kunnen constateren, dat
door middel van hoogfrequente stralen
een brood in niet meer dan vier minu
ten gebakken kan worden. In een ge
won© oven duurt het bakproces van
wit brood bijna een half uur. Rogge
brood heeft thans 24 uur nodig, voordat
het eetbaar is; maar met hoogfrequente
stralen is het binnen dertig minuten
gaar te krijgen.
Ziedaar de resultaten van langdurige
en moeizame onderzoekingen, verricht
door het Centraal Instituut voor Voe
dingsonderzoek, dat deel uitmaakt van
de Nederlandse Organisatie voor Toe
gepast Natuurwetenschappelijk Onder
zoek (T.N.O.), dat in deze nauw samen
werkt met de technisch-physische dienst
van de Hogeschool te Delft.
De onderzoekingen zijn nu in zulk
een stadium gekomen, dat de Neder
landse deskundigen die van Amerika
en Engeland op dit terrein de loef heb
ben afgestoken.
Bakken, met hoogfrequente stralen
wil zeggen, dat door het verwekken
van een wisselspanning tussen twee
metalen platen trillingen met zeer groot
trillingsgetal worden veroorzaakt, wel
ke warmte ontwikkelen. Wanneer zich
een stof, in dit geval dus het deeg, tus
sen die twee platen bevindt, zal zij
over het gehele oppervlak en gelijktij
dig zeer snel een hoge temperatuur
krijgen. Dit is het grote verschil met de
gewone oven, waarin gelijktijdige ver
warming niet mogelijk ls. Er gaat daar
bijna een half uur over heen, voordat
ook het hart van het deeg zo verhit is,
dat het gaar wordt.
De bakkerij van de toekomst zal niet
meer een oven nodig hebben maar een
zender, welke de hoogfrequente stralen
overbrengt naar een ontvanger, waar
mede het brood wordt gebakken. Dit
versnelde proces de laboratoria
hebben dat reeds uitgeknobbeld
doet geen enkele afbreuk aan de voed
zaamheid.
De bakkers hebben nu tijdens een
demonstratie kunnen ■proeven, dat de
smaak evenmin schade lijdt. In Enge
land en Amerika zijn de wetenschap
pelijke onderzoekers in hun werk blij
ven steken, omdat zij proeven me
broodvormen namen, zoals die in
iedere bakkerij worden gebruikt
Daarin verbrandt echter het brood-,
het wordt van binnen eerder 0°ar dan
aan de buitenkant Door een toevallig
heid heeft men in Delft ontdekt, dat
het brood bij hoogfrequent bakken
niet in een zogenaamde open maar in
een gesloten vorm moet worden ge
daan. Voor de proeven heeft men
daarom vormen van multiplex ge
maakt, welke van boren gesloten zijn.
doch geen zijkanten hebben.
Nu de proeven voldoende resultaten
hebben opgeleverd, zo vertelden ons
dr. S. Broekhuizen van het Centraal
Instituut voor Voedingsonderzoek en de
heer A, Schuilenburg, technisch advi
seur der Nederlandse Bakkerijstichting,
zal in samenwerking met het bedrijfs
leven de vinding worden ontwikkeld
voor practisch gebruik. Daaraan zal
nog veel moeten worden gedokterd
Men verwacht evenwel binnen weinig
jaren zover te zijn. De economische en
financiële bezwaren zijn wel de groot
ste. Voorlopig is het hoogfequent bak
ken bijna twee maal zo duur als de
thans toegepaste methode. De aanschaf
van de generator, bestaande uit de zen
der en de ontvanger, beloopt f 50.000
En ook de bijkomende uitrusting is vrii
kostbaar. Toch denkt men reeds aan
een systeem, waarbij de deegrol wordt
geplaatst op een lonende band. welke
zo is afgesteld, dat het deeg gedurende
precies vier minuten hoogfrequent be
straald wordt.
Zondagavond.
's AVONDS IN HET bunkhouse is 't
rustig. Direct na het avondeten
zgn drie jongens de stad ingegaan, de
drie anderen liggen op hun krib te
lezen of verstellen hun kleren bij het
fletse licht van de petroleumlampen.
De kachel staat roodgloeiend en er
hangt een benauwende, bedompte
lucht. Het is geen wonder, dat de be
woners spoedig de vlucht nemen en
vooral als er dicht in de buurt meis
jes zijn en er volop bier is te krijgen.
Dirks merkwaardige streven naar 't
goede brengt een onverwachte ver
rassing. Hij heeft al eens rond geke
ken, maar het café-leven kon hem
niet bekoren en daarom zocht hij naar
andere oorden om de Zondagavond op
prettige wijze door te brengen. Ter
wijl ik 'oij het licht van de petroleum
lamp zit te schrijven komt hij binnen
stappen om te vragen of ik mee ga.
„Waar naar toe?" is mijn weder
vraag. „Naar de kerk," luidt het la
conieke antwoord en omdat een ver
dere uitleg achterwege blijft, bagge
ren we even later in de dikke, natte
sneeuwlaag door de winkelstraat van
Revelstoke.
Het kerkgebouw is vrij nieuw en
een zee van licht straalt uit de ra
men. Het interieur is gemaakt van
glimmend bruin hout. Over de brede
rode loper in het middenpad gaan v.%
op zoek naar een plaatsje, dicht onder
de preekstoel, die aan de linkerkant
van de kerk is geplaatst. Aan de an
dere kant gaat het orgel schuil ach
ter een klein gordijn, waar nu zacht
jes het Prelude Religioso klinkt. Een
prettig, vrij gevoel komt over mij en
ik vraag aan Dirk wat dit voor kerk
is. „De United Church", antwoordt hij.
Ds. MacDonald leidt de dienst. Zijn
preek is eenvoudig en toch boeiend,
waardoor wij hem goed kunnen vol
gen. Een oprecht geloof geeft aan zijn
woorden een vreemde overtuigings
kracht. Hij besluit zijn preek met het
„Onze Vader", waarna het „Father in
high Heaven dwelling" gezamenlijk
wordt gezongen.
Maar deze korte dienst is pas het
begin van de avond, want Dick en ik
worden door een vriendelijke jongen
uitgenodigd om mee te gaan naar het
avondje, dat de jongelui iedere Zon
dag na kerkdienst hebben. Deze on
gekend vriendelijke uitnodiging maakt
indruk op ons. We gaan graag mee
en worden voorgesteld aan ongeveer
vijftien jongens en meisjes van c ze
leeftijd en de dominé, die ook aanwe
zig blijkt te zijn. De avond vliegt
voorbij met praten en musiceren, ter
wijl enkele meisjes versnaperingen
serveren. Een gastvrije bijeenkomst,
die ons tot nu toe vreemd was in Ca
nada.
Ander werkterrein.
[)E VOLGENDE MORGEN wordt
door Pete, de voorman medege
deeld, dat wij om zeven uur zullen
verhuizen naar Eicamous, 45 mijl
meer naar het Westen. Een gevoel van
spijt komt bij mij op, maar voor 65
dollarcent per uur moet je in deze tijd
wel wat doen. Nog gauw een briefje
schrijven aan Dirk, die op een kamer
in de stad woont en dan worden de
trapjes van de wagons ingehaald. De
locomotief trekt de trein van acht wa
gons naar de hoofdlijn, Revelstoke
verdwijnt achter het sneeuwgordijn,
dat sinds vanmorgen weer uit de
grauwe lucht hangt Wij liggen op
onze kribben en proberen zo goed en
kwaad als het gaat te lezen, maar 't
schommelen van de trein maakt dit
haast onmogelijk. Twee en een half
uur lang rijden door het diep onder de
sneeuw bedolven landschap tot we
Eicamous hebben bereikt, het Noor
delijkste punt van de Okanagan Val
ley. Een nieuwe plaats van activiteit.
Elke dag gaan we er op uit om rails
en wissels te leggen, geen licht werk,
maar er wordt in ieder geval meer
verdiend dan we ooit in het bos zou
den kunnen doen. En dit jaar moeten
we starten.
Zij
De
(Van onze correspondent te Brussel)
In Belgie heeft men grote belangstel
ling voor alles wat de televisie betreft.
Dat betekent echter nog niet, dat men
met de practische toepassing ervan ver
gevorderd is. Men is in Belgie nog in
het stadium van de experimenten en
vooralvan de discussies.
Het meest omstreden pnnt is de „de
finitie", m.a.w. het aantal beeldlijnen.
Moet Belgie het Engelse systeem kie
zen van 405, het Nederlandse van 625,
het laatste Franse van 819? Ingekneld
tussen Nederland en Frankrijk voelt
Belgie zich enigszins als de beroemde
ezel tossen de schelven hooi.
Voor Belgie zou het natuurlijk het
eenvoudigst zijn, wanneer het Neder
landse en Franse systeem gelijkgescha
keld werden. Begin 1949 zag het er
naar uit, dat dit zou gebeuren. Maar
toen Frankrijk aanbood op basis van
819 beeldlijnen van Rijssel uit program
ma's naar de aangrenzende Belgische
provincies te relayeren, voelden de
Belgische constructeurs weer meer
voor dit laatste systeèm.
Het is nu eenmaal met de televisie
niet zo eenvoudig als met de radio.
Wil men een niet te duur ontvangtoe
stel aanbieden, dan kan men althans
voorlopig geen apparaten bouwen,
die gelijktijdig geschikt zijn voor ver
schillende systemen. Vandaar deze
„lijnenslag"!
En toch is het volgens de Belgen ge
wenst, dat de landen van West-Europa
eikaars programma's kunnen ontvangen
en dat zij het eens worden over de
standaardisering van de toestellen.
Toen hier bekend werd, dat Frankrijk
van Rijssel uit de aangrenzende Vlaam
se provincies wilde bedienen, kwamen
de Vlamingen in het geweer. De Nieu
we Gids oijv. schreef in September j.l.
reeds: „Het ware onduldbaar, dat bijv.
de Westrand van West-Vlaanderen niet
door een Vlaams station zou kunnen
bediend worden en op een zendpost in
Rijssel zou aangewezen zijn. Het ware
werkelijk een schandaal, indien de Ne
derlandse uitzendingen in Belgie niet
zouden op te vangen zijn en de Franse
wel. Hier is werk voor de Vlaamse
cultuurverenigingen en voor de bonden
en sociëteiten, die de toenadering tus
sen de Beneluxlanden in hun statuten
hebben geschreven".
Op dat ogenblik had men dus blijk
baar nog geen aanbieding uit Nederland
ontvangen. Sindsdien heeft men in
ons land ook vorderingen gemaakt en
Philips bouwt reeds ontvangtoestellen,
waarbij ook rekening gehouden wordt
met export.
De merkwaardige situatie zou zich
dus kunnen voordoen, dat een gedeelte
van Belgie, met name de Vlaamse pro
vincies van Frankrijk en Nederland
uit zouden worden bediend, terwijl Bel
gie zelf nog niet kan beginnen.
De betrokkenen voelen dus wel, dat
zij haast moeten maken. Zij koesteren
nog de hoop, Neder^nd en Frankrijk
te bewegen hetzelfde systeem toe te
passen. Vol™ns de Belgische experts
zijn er geen overwegende technische
bezwaren.
De minister van Verkeer heeft in
Frankrijk over deze problemen bespre
kingen gevoerd en ook in Londen is
binnen het kader van het vijflarden-
pact onderhandeld. Wanneer Nederland
er. Frankrijk met Belgie meedoen, zou
dit land met zijn twee culturen een
moeilijke keuze bespaard blijven.
(Van onze speciale verslaggever).
fERDIE EN WIM hadden jarenlang
gespaard voor hun huwelijk. Van
trouwen kon echter niets komen, om
dat zfj alsmaar tevergeefs klopten aan
de onverbiddelijke deur van het huis-
vestingsbnreau, dat hen zelfs niet aan
een paar kamers kon helpen. Zij ble
ven wachten, sparen en werken. Hij in
de tekenkamer van een groot bedrijf.
ZQ achter de schrijfmachine van een
handelsonderneming.
Eens op een avond las Wim onder
het avondeten ln de krant een adver
tentie waarboven de volgende vette
koppen prijkten.
DE WONINGNOOD OPGELOST.
Binnen 2 x 24 nur nw eigen huis.
Prijs f 4000.—
Hij gunde zich bijna geen tijd om de
maaltijd behoorlijk te beëindigen.
Veegde zijn mond, die nog half vol was,
met zijn zakdoek af, trok zijn jas aan
en zat even later nog hijgende van het
harde fietsen in de huiskamer vkn Ger-
die's ouders.
„Kijk eens meid", riep hij enthousi
ast uit, terwijl hij haar de advertentie
onder de ogen hield. „We kunnen gaan
tronwen, zo'n huis kopen we".
Het is nu alweer meer dan een half
jaar geleden, dat zij voor het eerst
hun huisje binnenstapten. Op het eer
ste gezicht een vriendelijke woning.
Woning? Nou ja, wel een groot woord.
Eigenlijk meer een zomerhuisje of een
woonwagen. De vertrekken erg be
krompen en net groot genoeg voor
hun tweetjes. Bij die vierduizend gul
den was het ook wel niet gebleven, om
dat er bijna nog een duizend gulden
voor allerlei „kleinigheden" boven op
kwam, maar liever dit, dan dat eeuwige
wachten op trouwen.
„Oplossingen" die nieuwe pro
blemen brengen.
Arme Gerdie en Wim. Hoe lang zul
len zij van hun hutje plezier hebben?
De levensduur zal tien, mischien vijftien
jaar zijn, terwijl zij voor f 1500.méér
een stenen en veel betere permanente
woning hadden gehad, die minstens een
eeuw meegaat, afgezien van de veel
ruimere 'behuizing.
Er zijn duizenden Gerdie's en Wim's
in ons land. Tijdens een zeshonderd
kilometer lange tocht kriskras door
Overijsel hebben we gezien, hoe velen
het woningvraagstuk meenden te kun
nen oplossen. Met tientallen tegelijk
zijn de noodwoningen (laten we ze zo
maar noemen) eenvoudig langs de weg
gezet. Zi) staan ergens verlaten mid
den op een weiland, liggen verscholen
in de bossen of zijn tussen twe huizen
in, op een vergeten plekje gepoot.
Gepoot is in dit geval een goed woord,
want van een fundering kan men niet
of nauwelijks spreken. De bouw vol
doet aan geen enkel voorschrift en nu
reeds na enkele maanden onder
vinden de bewoners de ellende van
deze revolutiebouw.
De bouwsels kunnen we verdelen in
drie soorten: Woonwagenmodellen op
wielen, die het minst comfortabel zijn
en waarin zelfs een toilet ontbreekt.
Houten huisjes, weinig groter dan de
week-end huisjes van volkstuintjes, ge
legen nabij de grote steden, en eternit-
woningen, die wat model en ruimte
betreft ongeveer gelijk zijn aan de
houten huisjes, maar in kwaliteit daar
nog onder doen. Wanneer iemand in het
laatste geval de onvoorzichtigheid zou
begaan om zijn fiets hardhandig tegen
de „buitenmuur" te zetten, kon het wel
eens gebeuren, dat het stuur voor de
helft in een van de vertrekken belandt.
Zo'n huisje nu kost f 4300.waarvan
noch de levensduur noch de onder
houdskosten te bepalen zijn.
De adspirant-kopers van dit sqort zo
genaamd goedkope bouwsels steken zich
ln tal van moeilijkheden. Bovendien
wordt ons land „verrijkt" met een aan
tal „woningen", waarop wij allerminst
trots kunnen zijn. Vandaar, dat thans
Wij laten U hier vier voorbeel
den zien van slechte en econo
misch niet verantwoorde woning-'
bouw.
Links boven: Houten woning eau
f 5000.inhoud 150 M3, levens
duur hoogstens 10 jaar. De kamer
wanden zijn van board of bimsgs-
ment-platen. Fundering ontbreekt.
Rechts boven: Geverfd plaatijze
ren „woning op wielen", van
60 M3 inhoud, met board binnen-
betimmerlng. Afmeting 10 x 2.4O
meter. Totaalkosten met schuur,
afvoer en waterleiding f 5159.—
De levensduur is tl iet te bepalen,
Links onder: Houten woning met
eveneens een binnenbetimmering
van boardplaat. De fundering be
staat uit betonstiepen. De vloer t
deels van tegels, deels van hout.
De inhoud 110 M3, bouwkosten
f 2800. Levensduur maximum 10
jaar.
Rechts onder: Houten woningen
met rieten daken, fjie eerst f 7.
en thans 6.per week huw
doen. Bouwkosten per stuk 5700,
fundering betonplaat. Waterleiding
en stroom aanwezig. LevensdutW
bij goed onderhoud 15 jaar.
ook het ministerie van Wederopbouw
en Volkshuisvesting zich met dit voort*
woekerend kwaad bezig houdt.
---En dan 4e weten, dat voor een goed*
duizend gulden méér huisjes gebouwd
kunnen worden, die zeker lang niet
ideaal zijn, maar die toch zeer gunstig
afsteken bij de woonwagens en houten
optrekjes...
.-X Y o-
Jf ykaÉÉ"
Hoe Vang zal het in Nederland nog duren, voordat we van de opwinden
taferelen bij een NederlandBelgie-voetbalwedstrijd niet alleen horei
maar ze op het beeldscherm van ons televisietoestel ook kunnen zien? li
Engeland is het televisie—opname-apparaat in het Stadion een gewone
verschijning geworden. Onze foto toont da B.B.C bij ds sindbekérwedstrijri
(Van onze economische medewerker).!waardige middaistandsbedrijven door
De Nederlandsche Middenstandsbank I de oorlogsomstandigheden zijn geraakt,
is, niettegenstaande de staat 6/7 van
het aandelenkapitaal in handen heeft,
een bank zoals alle andere banken zijn.
Via haar 75 kantoren over ons land ver
schaft zij credieten aan de middenstand,
hetgeen haar mogelijk is door de gel
den, die haar door de middenstand
weer zijn toevertrouwd.
Het feit, dat de kern van de crediet-
nemers tot de middenstand behoort
heeft tot gevolg, dat de meeste credie
ten betrekkelijk klein zijn en zeker be
neden de f 100.000 blijven. Het gevolg
hiervan is weer, dat de bank heel veel
kleine transacties moet verrichten met
veel administratief werk, terwijl des
ondanks de gewone tarieven in reke
ning gebracht worden. Deze bank moet
dan worstelen met relatief hoge on
kosten.
Een goed beeld van de omvang en
betekenis dezer bank geeft het zojuist
verschenen jaarverslag over 1949. Naast
een kapitaal en reserve van t 7,7 mil-
lioen zien wij op de balans van 31
Dec. 1949 f 110 millioen staan aan
credieteuren op korte termijn of di
rect opvraagbaar.
Belangrijker nog dan dit grote be
drag aan uitgeleende gelden achten wij
het bedrag aan „Debiteurengelden",
omdat wij hieruit kunnen aflezen in
hoevrre door de middenstand een be
roep op deze bank wordt gedaan om
hun crediet te verlenen.
Welnu, op eind 1949 bedroegen deze
f 52,6 millioen, zodat bijna 50% van
het ontvangen .geld weer was doorge
geven. Dit percentage ligt dus veel ho
ger dan bij de andere grote banken
(Incassobank, Amsterd. Bank, Rott.
Bank en Twentsche Bank), alwaar bet,
bij elkaar geteld, niet hoger is dan
20%.
Jammer is het, dat de Middenstands
bank dit bedrag aan debiteuren niet
splitst Want dan zouden wij weten wat
zij naast haar normale bedrijfscredie-
ten nog'heeft uitstaan aan Herstelcre-
dieten A en B en aan Werktuigencre-
dieten.
Het is namelijk zo, dat de Midden
standsbank sedert 1945 Herstelcredie-
ten geeft; een crediet B dat als voor
schot bedoeld was op de te verwachten
bijdrage van het Rijk in de oorlogs
schade en een crediet A ter tegemoet
koming aan moeilijkheden, waarin vol-
Dit zijn dus credieten met een dui*
delijk sociaal-economisch karakter, di*
normaal nimmer door een bank zou
den worden verleend, omdat zij te ris
kant waren. Dank zij een speciale ga
rantie van de Staat heeft de bank di*
credieten aan door de oorlogsomstan
digheden getroffen middenstanders toch
kunnen verlenen.
Het beroep, dat de middenstand uit
dezen hoofde op de bank heeft gedaan
is evenwel lang niet zo groot geweest
als werd verwacht.
Toch heeft de middenstand juist
door de stijging van het prljzenpeil
steeds meer behoefte aan credieten.
Veel van deze aanvragers zullen even
wel gelden nodig hebben op langere
termijn dan de bank mag geven of
voor doeleinden die banktechnisch niet
verantwoord zijn. Bovendien zullen
deze aanvragers veelal niet de nodige
middelen als onderpand hebben, ter
wijl ook de grootte van het crediet
t.o.v. hun bezittingen een zwak punt
kan zijn. Deze mensen komen door d*
teruglopende conjunctuur dus steeds
meer in de knel.
Sociaal-economisch is het daarom
nodig, dat deze mensen geholpen wor
den aan gelden en daarom is het ver
heugend in het jaarverslag te lezen,
dat met staatshulp de herstelcredieten
verruimd zullen worden, hetgeen wel
zal betekenen, dat de moeilijkheden
niet meer een gevolg behoeven te zijn
van de oorlog. Hoe deze credieten pre
cies er uit zullen zien, konden wij, on
danks een bezoek aan de directie, niet
aan de weet komen. „Den Haag" be
studeert de voorwaarden nog en men
wenste niet vooruit te lopen op de be
slissing dezer heren.
Ook over de aangekondigde verrui
ming van de werktuigencredieten hul
de men zich in het duister. Een uitbrei
ding van dit crediet voor ambachts
lieden voor de aanschaffing van ma
chines enz. en de verbetering van de
outillage is ongetwijfeld een eis des
tijds. Dat een goed jaar geleden nog
maar f 1 millioen voor dit doel wa»
uitgeleend, wijst er op, dat de voor
waarden uiterst zwaar waren. Wij ver
wachten echter zeker (denk ook aan
de industrialisatie!) dat een verrui
ming van de mogelijkheden ambacht
en handel zal aantrekken en activa-
ren.
k
