ChefariiteA
BOURJOIS
Franse troonpretendenten keren
terug naar hun vaderland
„THE BIG LIFT"
In Korea boei Amerika voor de
fouten van 'i verleden
Slechte politiek vervreemdde Aziaten
van het Westen
Viervoudêge werking
van Chefarine „4".
BOURJOIS
De Graaf van Parijs en Prins Louis Napoleon
willen als vergelen burgers leven
Een prachtige staat
van dienst
BOEIENDE FILM OVER DE
BERLIJNSE LUCHTBRUG
Hamsteren
Koninklijk Paar in Augustus
naar Zeeland
ZATERDAG 8 JULI 1950
(Van onze diplomatieke medewerker).
HOE KAN MEN ZICH met succes tegen aggressie verzetten en tegelijk
verhinderen, <lat strijdkrachten worden gebonden op plaatsen, waar nau
welijks een voordeel, laat staan een beslissend voordeel in de koude oorlog
te behalen is? Voor deze vraag, misschien wel de belangrijkste van deze aan
roblemen zo rijke tijd, zien de Amerikanen zich gesteld op het ogenblik, dat
de strijd in Korea veertien dagen aan de gang is. In deze nog korte periode
is reeds gebleken, dat:
1 Een slecht getraind en uitgerust landleger, zelfs indien het gesteund
wordt door een iets in de meerderheid zijnde luchtmacht en een ver su
perieure vloot, het onderspit moet delven tegen superieure landstrijd
krachten;
o van de Zuid-Koreanen niet op die steun gerekend kan worden, welke
men van een volk, dat voor zijn idealen vechten zou, verwachten mag;
3, als gevolg van het onder 1 en 3 genoemde een militair succes door de
Amerikanen en hun bondgenoten wellicht niet dan tegen een hoge prijs
aan tijd, goed en bloed bevochten zal kunfien worden.
Nog kans op herstel
F HET meer bedachtzame deel van
de Amerikaanse pers is in ve'-band
met de Koreaanse oorlog gewezen op
een uitermate bedenkelijk feit, waar
aan tot nu toe niet de aandacht is ge
schonken, die het verdient. Het com-
nuulisme in Oost-Azie heeft zich uit
gebreid, met Russische ruggesteun wel
iswaar, maar toch zonder dat daar
voor het leven van één Russische sol
daat behoefde te worden gewaagd. De
anti-communistische krachten in dit
gebied konden zich nooit staande hou
den met Westerse ruggesteun alleen.
Waar men erin slaagde, het commu
nisme tegen te houden In Indo-
China, in Malakka en indirect ook in
Indonesië gebeurde het met actieve
hulp van Westerse troepen.
Op het ogenblik is de situatie deze:
Amerikanen, Britten en Fransen zijn,
duizenden kilometers verwijderd van
de plaatsen, waar hun hulpbronnen en
werkelijk vitale belangen liggen, ge
wikkeld in een strijd met Koreanen,
Maleiers en Indo-Chinezen. De Fran
sen hebben zich in deze strijd reeds zo
zeer verstrikt, dat het beste en groot
ste deel van hun leger niet meer be
schikbaar is voor de defensie van de
Atlantische gemeenschap, het hart van
de Westerse wereld. De Amerikanen
zou dit kunnen gebeuren, indien zij
op het vasteland van Azië, waar zij
reeds met de Koreanen in gevecht zijn,
ook nog eens in een strijd met de
massalegers van het rode China ver
wikkeld werden. En dit gevaar is niet
denkbeeldig. Een dergelijke ontwikke
ling, het behoeft geen betoog, zou voor
de Sowjets een onschatbare winst be
tekenen.
Kan er echter enerzijds geen twijfel
aan bestaan, dat het Westen zijn mi
litaire bewegingsvrijheid moet behou
den (en dus in het bijzonder zijn toch
al schaarse infanterie niet op verre
atranden mag vastnagelen), ten ein a
onmiddellijk daar, waar zijn levens
belangen bedreigd zouden worden, te
kunnen optreden, anderzijds is het
duidelijk, dat -t niet weerloos kan
toezien, wanneer de Russen zich door
middel van de communistische infil
tratie in een steeds sterkere machts
positie manoeuvreren. De grote vraag
is nu, hoe men het een kan doen, zon
der het andere te helpen.
Land van de boeren!
UET PROBLEEM is, ten minste in
theorie, niet onoplosbaar. Het Wes
ten moet in Oost-Azië zelf bondgeno
ten werven, die, wanneer zij economi
sche steun en wapens krijgen, het com
munisme een halt kunnen toeroepen.
(Op een geheel ander terrein van de
koude oorlog, in Griekenland, is dit ge
lukt. En de Sowjets slikten daar rustig
een vérlies aan prestige!) Deze taak is
door de Amerikanen sinds 1945 welis
waar niet verwaarloosd, maar geheel
verkeerd aangepakt, wat veel erger is.
Hun begrijpelijke afkeer van het com
munisme deed hen regiems steunen,
die anti-commnuistisch waren, maar
wegens hun corruptheid en verdorven
heid door hun volken gehaat werden.
Men denke slechts aan dat van Tsjiang
Kai-Tsjek.
Het was deze afkeep ook, die de Ame
rikanen er voor deed terugschrikken
bepaalde, voor Oost-Azië dringend
nodige sociaal-economische maatrege
len te nemen, omdat deze misschien
sis communistisch zouden kunnen
worden beschouwd. Het staat als een
paal boven water, dat het communisme
zijn successen in Oost-Azië voor het
grootste deel dankt aan de onteigening
en verkaveling der grote landbezittin-
gen ten bate van de kleine pacht
boeren. Dat hebben de Russen ook in
Noord-Korea gedaan. Maar het uit
voeren van een dergelijke ingrijpende
hervorming past niet in de Amerikaan
se denk- en handelwijze. Zo werden de
Amerikanen in Zuid-Korea. ongewild
en zelfs tegen hun zin waarschijnlijk,
de bondgenoten van de grootgrond-
Wanneer zware hoofdpijn, hevige
periodieke- of andere pijnen niet
te verdrijven zijn, neem dan eens
Chefarine „4". Elk tablet bevat
vier wereldberoemde genees
middelen. Eén ervan Chefarox-
zorgt, dat zelfs de gevoeligste
maag tóch niet van streek raakt.
bezitters en al diegenen, die in de oor
log met de Japanners gemene zaak
hadden gemaakt en na 1945 een onder
komen hadden gevonden in de partij
en van uiterst rechts. Het zijn werke
lijk niet slechts de betere wapens, die
de Noord-Koreanen tot nu toe met zo
veel meer élan en overtuiging hebben
doen vechten dan hun landgenoten uit
het Zuiden.
Misschien is het nog niet te laat de
fouten van het verleden goed te ma
ken. De ECA heeft reeds alle maat
regelen genomen om de Marshall-hulp
aan Zuid-Korea te bespoedigen. Voor
Indo-China worden plannen tot ver
hoging van de volkswelvaart uitge
werkt. Verder ligt het in het vermo
gen van Amerikanen en Fransen om
in deze meest bèdreigde landen re
geringen aan de macht te helpen,
waarvan men verwachten mag, dat zij
meer op de steun en toewijding van
hun volken mogen rekenen dan een be
wind van conservatieve landeigenaren,
generaals en politie-ambtenaren, En
ten slotte behoeft niets de Amerikanen
er van te weerhouden, nauwlettend toe
te zien, dat de hulp, welke aan Oost-
aziatische regeringen wordt gegeven,
ook werkelijk voor de aangewezen
doelen gebruikt wordt. (In het geval
van Tsjiang Kai Sjek is dit bijvoor
beeld, uit een misplaatste vrees voor
inmenging, met fatale gevolgen nage
laten).
Posities opgeven?
jyjOCHT intussen blijken, dat het voor
dit alles wel te laat is en dat de
Westerse posities in het Oostelijk deel
van het Aziatische vasteland slechts te
behouden zijn ten koste van al te zwa
re offers, dan zal ernstig moeten wor
den overwogen, of het niet beter ware,
deze posities op te geven. Men kan dit
te gemakkelijker doen, waar meer
naar het Westen, dichter bij de levens
lijnen van de vrije wereld, de voor
waarden voor de gewenste situatie, na
melijk, dat de Aziatische volken zeil
zich met succes tegen het communisme
verzetten, wel gegeven schijnen te
zijn. Als zodanig mag men de volledige
steun, welke India en Pakistan aan de
resolutie van de Veiligheidsraad heb
ben verleend, ongetwijfeld interprete
ren. Dit is voor het Westen de belang
rijkste en hoopgevendste ontwikkeling
sinds het begin van de strijd in Korea
geweest.
Overigens moet het verzet tegen de
aggressie zijn doel reeds voor een deel
bereikt hebben. Aan de Russen is wel
duidelijk gemaakt, dat de Amerikanen.
die nu voor het onbelangrijke Korea
in de bres gesprongen zijn, zich zeker
met alle macht zullen keren tegen elke
communistische poging tot infiltratie
in gebieden, waar het Westen vitaler
interessen te verdedigen heeft. De be
dreigde volken in d overige delen van
Azie en in Europa heeft dit reeds met
nieuwe moed en nieuw vertrouwen be
zield. Dit kan niet anders dan de vrede
dienen. En zelfs indien de Amerikanen
eens gedwongen zouden worden —r wat
nog geenszins zeker is Korea los te
laten, kan dit, nu zij zich bereid ge
toond hebben met hun daadwerkelijke
hulpverlening zo ver te gaan, als de
omstandigheden het in militair opzicht
maar enigszins toelaten, geen groot on
heil aanrichten. Want het verkrijgen
van de macht over Zuid-Korea zou de
Russen geen noemenswaardige winst
brengen evenmin als het verlies van
dit gebied in feite veel voor de Ame
rikanen kan betekenen.
Ik 1 Van
Gedurende deze maand of
freert Bourjois U gratis deze
elegante flacon Eau de Co
logne ..Soir de Paris" bij ellce
doos originele ..Soir de Paris"
poeder. Prijs, zonder verbo-
boging f 2,70.
PARFUMS PARIS
yOORJAAR 1940. De oorlog duurt reeds een half jaar, maar in het Westen
is van militaire acties op enigszins grote schaal nog geen sprake ge
weest. In en achter de Siegfried- en Maginot-linies liggen de tot de tanden
gewapende tegenstanders verschanst. Wanneer zal de „grote" oorlog begin
nen? Want dat hij moet losbarsten, daaraan twijfelt niemand.
Ook de beide vloeiend Frans sprekende heren Louis Blanchard en Henri
d'Orliac weten de oorlog aanstaande. Zij delen de Franse recruterings-
instanties mede, van Zwitserse nationaliteit te zijn en verzoeken dienst te
mogen nemen in het Franse leger. Hun papieren worden aan een snel onder
zoek onderworpen en hun verzoek wordt ingewilligd. Zo namen prins Louis-
Napoleon Bonaparte en prins Henri d'Orléans, graaf van Parijs, dienst bjj
de geallieerden. Twee Franse troonpretendenten, die eerder onder hun ware
naam vergeefs hadden gepoogd soldaat te worden en wie eigenlijk de toe
gang tot het Franse grondgebied was ontzegd, schaarden zich aldus achter
de Tricolore.
identiteit openbaar gemaakt. D'Or
liac, alias Henri d'Orléans, werd naar
Algiers gezonden. Na de landing der
Amerikanen in Noord-Afrika zagen
vele Fransen hem als de aangewezen
man om later naar Frankrijk te gaan
als Hoge Commissaris of Regent.
Reeds waren er hoge officieren, die dit
denkbeeld steunden, toen president
Roosevelt categorisch verbood, de
graaf van Parijs ooit tot zodanige
functie te benoemen. Een royalisti
sche droom ging door Amerikaans
toedoen in rook op en de graaf van
Parijs vestigde zich begin 1943 in
Portugal.
Louis Blanchard alias prins Louis-
Napoleon Bonaparte ging na de
Franse nederlaag in de zomer van
1940 naar Zwitserland. In plaats van
gehoor te geven aan de Duitse uit
nodiging om tegenwoordig te zijn bij
de overbrenging van het stoffelijk
overschot van de hertog van Reich-
stadt (de zoon van Napoleon I) van
Wenen naar Parijs, sloot prins Louis-
Napoleon zich aan bij de Franse ver
zetsbeweging. Tezamen met de telg
uit een bekend geslacht uit de tijd van
Napoleon I, zijn neef prins Joachim
Murat, nam hij actief deel aan het
verzet en liep daarbij een zware ver
wonding op. Wegens zijn illegale ver
diensten werd de Bonapartistische
troonpretendent onderscheiden met 't
J-JENRI d'ORLIAC werd krijgsgevan
gen gemaakt, doch hij wist te ont
vluchten en kon zich na enige tijd
weer bij zijn onderdeel vervoegen. De
Duitsers hadden evenwel zijn ware
PRINS HENRI
..Graaf van Parijs.
|^ET HOLLAND FESTIVAL heeft ons de première gebracht van „The big
lift", een film over de luchtbrug, die de Amerikanen enige maanden
hebben onderhouden om het door de Russen toen geblokkeerde Berlijn van
voedsel en brandstof te voorzien. Ze is geen kunstwerk, deze film en haar
vertoning was zeker van aanzienlijk geringer belang dan de grote gebeur
tenissen van het Holland Festival, maar niettemin verdient deze rolprent
toch bijzondere aandacht. Niet in het minst omdat ze in een intens boeiend
verhaal de gigantische onderneming van de luchtbrug reconstrueert en een
inzicht geeft in de technische problemen, die eraan verbonden waren, maar
bovendien omdat ze op een al even boeiende wijze ons kennis laat maken met
het leven van de Duitsers, en in het bijzonder dan de Berljjners, onder de
niet altijd harmoniërende geallieerde bezetting.
QVER DIE LUCHTBRUG hebben de
kranten uitvoerig bericht, maar bij
het zien van „The big lift" merkt men
eerst hoe ons voorstellingsvermogen
toch wel tekortschiet. De film die
in Duitsland gemaakt werd en waar
in, met uitzondering van slechts vier
spelers, alleen mensen uit de werke
lijkheid optreden: Duitse burgers van
de straat en leden van het Ameri
kaanse bezettingsleger, die meewerk
ten aan de luchtbrug geeft hier een
kijkje achter de schermen van deze
organisatie. Dag en nacht had ze er
voor te zorgen, dat elke drie minuten
een bommenwerper met 50 ton graan
of steenkool landde op het midden in
een volgebouwde en overbevolkte
stadswijk liggende Berlijnse vliegveld
Tempelhof. Elke drie minuten een
zwaar beladen vliegtuig vlak boven
de daken scherend in elk weer, geleid
door radiobakens en radar. Dan twin
tig minuten (en geen seconde langer)
aan de grond, vracht lossen, brandstof
tanken en weer volgens schema op
stijgen: elke drie minuten dus ook weer
een vliegtuig dat vertrekt om nieuwe
voorraad te halen. Duizenden vlieg
tuigen zo, maandenlang, en tiendui
zenden militairen aan boord en op de
grond om deze dienst perfect te laten
lopen.
£N DE ACHTERGROND van dit ge
beuren is het Berlijn met zijn ruï
nes en z'jn van hun illusies beroofde
mensen, die aan de nederlaag, de
vreemde bezetting en de nog vreem
dere democratie moeten wennen. Van
deze Duitsers geeft de film een vluch
tige kenschets, probeert de verschil
lende typen te karakteriseren en een
indruk te geven van de levenssfeer de
zer na-oorlogse Berlijn'ers. Het is een
bewogen en ondanks zijn schetsmatig
heid toch indringend beeld (het ge
harrewar tussen de verschillende be
zettingsautoriteiten, wanneer een
voortvluchtige juist op de zonegrens
gearresteerd wordt en men niet zeker
weet of de grens officieel wel zo loopt
als men meent, dat ze loopt). Soms
echter wordt dat beeld wel wat ge
makkelijk opgeroepen en wat scha-
bloneachtig zoals in het geval van
Frederica (Cornell Borchers) een
Duitse vrouw, die tracht een Ameri
kaanse soldaat (Montgomery Clift) te
huwen om zo naar de Verenigde Sta-
tep te kunnen emigreren, waar haar
als gesneuveld opgegeven, maar in
werkelijkheid uitgeweken SS-echt-
genoot haar wacht. Maar doorgaans
toch wordt die levenssfeer van het
na-oorlogse Duitsland uitstekend ge
kenschetst, vooral in de werkelijk
voortreffelijke delen van de film. die
zich bezig houden met het gedurige
conflict tussen een potige Amerikaan
se radio-telegrafist en zijn schi ie'e,
met de nazi-leer opgegroeide „Frau-
lein", dat nu eens uit alle tegenstel
lingen tussen Oost en West wil leren
welke voordelen de nieuwe regimes
opleveren boven de gefaald hebbende
oude „nieuwe orde". (Twee prachtige,
komisch werkende, creaties van Paul
Douglas en Bruni Löbel) Kostelijk is
hierbij de dialoog, wanneer het meisje
met de mededeling komt, dat het met
die hooggeroemde Amerikaanse demo
cratie óók niet zo fraai gesteld is. Op
de vraag van haar Amerikaanse sol
daat, hoe ze aan die wetenschap komt,
haalt ze triomfantelijk een boek te
voorschijn, door een Amerikaan ge
schreven notabene en in Amerika uit
gegeven en onder de troepen verspreid
zelfs: „Nu zie je 't eensf" De soldaat
het gezanik beu, antwoordt alleen
maar: „Ja en ga jij 's even naar Oost-
Berljjn en zoek me daar eens een boek
met critiek over het Sowjet-systeem,
door een Rus geschreven en met
medewerking van de Sowjet-regering
gedrukt en verspreid! Want zie je:
dat is nu democratie
„'pHE BIG LIFT" is een propaganda
film, maar dan een film, die uit
stekend gemaakt is, een boeiend ver
haal doet, over het algemeen heel aan
nemelijk psychologisch gefundeerd is
en die propaganda voor Amerikaanse
democratie, organisatietalent en lucht
macht op een voortreffelijk wijze lan
ceert: met mate gedoseerd en gekruid
met gulle humor en weldadige spot en
vooral ook zelfspot. George Seaton
schreef het senario voor deze film, die
hij tevens regisseerde en hij heeft haar
over het algemeen een zeer krach
tige sfeer van betrouwbaarheid gege
ven door een realisme in semi-docu-
mentaire trant, dat aan het verhaal
en zijn verschillende situaties, die re
constructies zijn van de werkelijkheid-,
inderdaad de sfeer van werkelijkheid
verleent Dat maakt „The big lift"
tot een film, die afgezien van het
feit of men haar propaganda aan
vaardt of afwijst in ieder geval
belangwekkend is: een boeiende pu
bliekfilm van een meer dan middel
matig gehalte en het zien zeker
waard! LONG-SHOT.
JjNIGE WEKEN geleden nam de
Franse volksv genwoordi-
ging het besluit, ae Wet van
20 Juni 1886, die het aan Fran
se troonpretendenten verbood,
in Frankrijk te vertoeven, op te
heffen. Dezer dagen keerde
Prins Henri d'Orléans, graaf van
Parijs, terug in de Franse hoofd
stad. Naar Franse opvatting is
hg de legitieme gegadigde voor
de Franse koningstroon. Het
Huis van Oranje-Nassau erkent
de aanspraken van de Graaf van
Parijs niet, doch beschouwt een
telg uit het geslacht de Bourbon-
Naundorff als de rechthebbende,
daar hij nazaat is van de na de
guillotinering zijner ouders, Lo
dewijk XVI en Maria-Theresia
van Habsburg-Oostenrijk, op ge
heimzinnige wijze uit de gevan
genis ontsnapte prins de Bour
bon.
oorlogskruis en het ridderkruis van 't
Legioen van Eer. Hij was toen luite
nant en noemde zich Graaf de Mont-
fort, onder welke naam hij na de oor
log enige malen met officieuse toe
stemming in Frankrijk vertoefde.
Bijzonderheden.
gEIDE pretendenten zijn sportieve
typen. Bonaparte heeft verschei
dene successen op auto-, zwem- en
winterportgebied op zijn naam staan.
Orléans is een man, die dol is op de
„witte wereld" en die als skiloper een
uitstekend figuur maakt. Vooral on
derscheidt deze troonpretendent zich
echter van de meerderheid der Fran
sen door het feit, dat hij vader is van
elf kinderen, waarvan de oudste, prin
ses Isabella d'Orléans, sedert enige
jaren in Parijs studeert. Hun moeder
is prinses Isabella d'OrléansBra-
ganza, met wie de graaf van Pargs in
1931 te Palermo in het huwelijk trad.
Bonaparte, die een jaar of zes jonger
is dan Orléans deze laatste werd
in 1908, Bonaparte in 1914 geboren
trouwde veel later en wel in April
1949 met de dochter van de markies de
Foresta. Een der getuigen bij dit hu
welijk was de generaal Koenig, de
commandant van het Franse bezet
tingsleger in Duitsland.
Bonaparte was reeds herhaaldelijk
onder de naam graaf de Montfort, in
Frankrijk geweest, maar Orléans
wachtte reeds ruim een kwart eeuw
op terugkeer naar zijn vaderland. Als
jonkman studeerde hij in Parijs, daar
er toen weinig uitzicht was, dat hij
ooit pretendent naar de koningstroon
zou worden, doch na de dood van twee
neven van zijn vader, de hertogen de
Montpensier en d'Orléans, werd prins
Henri's vader pretendent en prins
Henri zelf „kroonprins", zodat hij niet
meer in Frankrijk mocht zijn. In 1940
stierf zijn vader, de hertog de Guise,
en werd prins Henri pretendent en de
hoop der royalistisch gezinde Fransen,
sen.
Gevolgen?
gONAPARTISTEN het woord „im
perialisten" heeft in de loop der
laatste anderhalve eeuw een onaan
genamer klank gekregen dan het naar
de letter verdient en royalisten in
Frankrijk juichen de opheffing van de
„Verbanningswet" van 1886 toe. Zij
menen, dat daardoor een hinderpaal op
de weg naar herstel van koningstro
nen of keizerskroon overwonnen is.
Reeds denken zg vooruit,maar
zowel Bonaparte als Orléans hebben
duidelijk te kennen gegeven, dat zij
niet actief aan restauratiepogingen
zullen deelnemen en het liefst als ver
geten burgers in „la douce France"
willen leven. Intussen, het feit, dat zij
beiden in Frankrijk zijn, kan in ko
mende jaren nog wel tot verwikke
lingen van politieke aard leiden. Want
beiden beschikken over een tamelijk
grote, ten dele invloedrijke, aanhang.
Het initiatief tot opheffing van de
verbanningswet werd genomen door
de heer Hutin, dagbladeigenaar en lid
der Volksvertegenwoordiging. Toe
vallig vernam hij in 1948 in Portugal
uit de mond van de graaf van Parijs,
dat het dezen verboden was, in Franlt
rijk te wonen. Uw staat van dienst is
goed, de Republiek geraakt door uw
aanwezigheid in het vaderland niet in
gevaar, zei Hutin hierop, en zette
een actie op touw om de verbanning
ongedaan te maken.
Dat deze actie ten volle geslaagd
DIT WOELIGE LEVEN
QMDAT er in Korea rijst gegeten
wordt heeft de Noordhollandse me
vrouw Kuitenblaauw (geb. Nerfjes)
zestig kilo rijst in een aardappelzak
laten' thuisbezorgen. Die rijst ligt nu
op haar zoldertje, in afwachting van
de muizen. En mevrouw Zemelzon, die
voorzitster is van de bridgeclub Wees
een Zegen, heeft vijftig pakjes thee
besteld. Gezien haar leeftijd en haar
kortademigheid zullen haar neven en
nighten daar straks in alle geurigheid
van profiteren.
Ik wil maar zeggen: het hek is weer
van de dam. De tanks rollen aan de
andere kant van de aardbol in een
soort kwajongensruzie tussen de grote
heren (waarmee het nog altijd kwaad
kersen eten blijft) en al rekenen
nu duizend rustige en verstandige en
terzake bevoegde bevoegden de Wes
terse mensheid duizendmaal voor, dat
uit dit schoorsteenbrandje beslist geen
dorpsramp kèn ontstaan, men ge
lóóft het niet. Men gelooft liever aan
het ergste. Men wil per se slecht sla
pen, men wil per se een beetje wente
len in de modder van „het lijden dat
men vreest". Men denkt in oorlogster
men en men leest de boeken van Dos-
tojewski en Tolstoi om vertrouwd te
raken met „de Russische ziel", zoals
dat heet. Men wil weten, hoe de Rus
sische soldaten volgende week in
Zaandam en Alkmaar en Hoorn en Den
Helder zullen reageren op blond haar
en botersprits en electrisch licht en
zo. En daarom heeft een niet onver
maard heer in onze omgeving zich
twintjg flessen wodka aangeschaft.
Om aan te pappen als 't nodig wordt!
Moge hij zich verslikken in iedere slok
die hij er over een jaar of twee, als
de Russen nog maar steeds wegblij
ven van zal nemen!
Lieve mensen, waar blijft uw be
faamde nuchterheid? Wilt ge beslist
bg voorbaat uw angst en uw egoïsme
en de belachelijke bezorgdheid over
uw dierbare lichaam tentoonstellen
voor Jan Alleman? Moet beslist uw
kruidenier en uw sigarenman en uw
leverancier van zakdoeken en wollen
onderbroeken en uw handelaar in kaar
sen en bakolie geld verdienen aan de
onrust van Uw gekweld gemoed en de
krampende angst van uw onevenwich
tige wezen?
QNRECHT is het, dat de mensen
met de dikke portefeuilles in deze
dagen volkomen zonder reden
de voorraden opkopen. Hun dom ge
doe wekt verbittering bij dege
nen, die geen geld hebben om hen na
te volgen in hun dwaasheid. Vrees
enerzijds en verbittering anderzijds,
lege magen aan de ene kant en kra
kende zolders aan de andere kant;
zenuwen hier en afgunstige vloeken
daar het wordt weer bést in Ne
derland.
En dat alles, terwijl er in feite niets
aan de hand is. Behalve dan dit ene:
dat iedere hamsteraar zich schuldig
maakt aan de verspreiding van de vol
maakt overbodige en desniettemin
uiterst schadelijke angstpsychose, die
een volk zwak en week en lamlendig
maakt. Wie er aan meedoet, uit de
bot zelfzuchtige verwarring zijner ge
dachten, pleegt een aanslag op de
volkskracht. Angst trekt altijd het
gevaar aan. De bangste mensen krij
gen het éérst een mep op hun schedel.
En een volk in verwarring is de ge
makkelijkste prooi van loerende rovers.
Komt, laat ons wijzer zijn. Laat de
nerveuzen ijs hamsteren, ijs voor hun
hoofden. Laat de zelfzuchtigen be
grijpen, dat de gemeenschap de zelf
zucht het radicaalste bestraft in het
uur van afrekening. En laat ons met
elkaar, in eendracht sterk en in kalm
te ons zelf blijvend, het besluit ne
men, te blijven die we zijn: Neder
landers. En géén labbekakken!
JEREMIA BLOM.
Ruzie liep al ie hoog
Een 44-jarige nachtwaker in Rotter
dam en zijn 27-jarige schoonzoon, een
Zwitser van geboorte, konden het sinds
lang niet al te best met elkaar vinden.
Donderdagavond kregen zij ruzie en
gistermorgen gingen schoonpapa en
buurman samen naar de kamer van
de schoonzoon om het hem nog eens
even flink te vertellen. Het dispuut liep
zo hoog, dat de Zwitser een pistool
onder zijn kussen vandaan haalde en op
de beide belangers schoot. Schoonpapa
kreeg een kogel in zijn dijbeen, de
buurman werd door vier of vijf schoten
in zijn buik getroffen. Zij zijn naar
een ziekenhuis gebracht. De schoonzoon
is gearresteerd.
Het bezoek van het Koninklijk Paar
aan Zeeland is vastgesteld op 18 en
19 Augustus. Waarschijnlijk zullen de
vorstelijke gasten met de Piet Hein
komen.
is, bewijst de terugkeer van de graaf
van Parijs naar de stad, wier naam
hij voert. Als de burgemeester van
Parijs ons eens niet wil helpen, zou
een journalist gezegd hebben bij het
bekend worden van Orléans terug
keer, kunnen wij ons voortaan tot de
graaf van Parijs wenden! Hoofdzaak
is, dat wij geholpen worden