j
Waar ge ook kijkt: overal werken er vrouwen
Nehroe: handig bemiddelaar tussen
Washington en Peking
October
*s»
AMSTERDAMS PODIUM
Dilettanten in Krasnapolsky
Mao houdt zich afzijdig en Truman
H e rsen gymnastiek
soye°e 229.-
M*"
CT. a.s.f
uur.
OOL
ZO IS HET LEVEN IN MOSKOU
De politie staat voor de deur
Automobilisten hebben het moeilijk
XrEN MAANDEN hebben de Engelse journalist Harold Laycock en J
doet
concessies
Moeilijkste taak voor
Korea-commissie
r~
J
door Bob Wallagh
ZATERDAG 7 OCTOBER 1850
f WAS JE
rooi
- SO*
so4et
225.-
fa*'***'
kende handel.
tegenover het eindt
van de Laat
eprd bedrijf in H
CE, FRUIT en
;en bezoek uit.
- ALKMAAR. W
ke
;t. per >/2 kilo.
e dag en Dins-
3 uur gesloten.
ALKMAAR
EVERS,
owaard-Zuid.
kest
LIDS.
LEVERBAAR:
et inge-
sr, beter
1845.—
ketting,
1675—
lortman,
ƒ1740—
ire ket-
ser laag
975—
lie inlichtingen!
MOTOREN.
'EL. K 3864—M*
UET IS NTT tien maanden geleden,
dat wö met het Finse schip „Fen-
nya" In Helsinki aankwamen. In Hel
sinki namen we de nachttrein naar
Leningrad en van Leningrad reisden
we met de expresse-trein, die gemid
deld 40 km. per uur reed, naar Mos
kou. In de Russische hoofdstad werd
ons als voorlopig verblijf het beroem
de Metropolo Hotel aangewezen. Dit
hotel is een wonderlijk mengsel van
hixe en simpele eenvoud. De grote
eetzaal, die nog vervuld schijnt met
de geesten van Russische aristocraten,
bleef geheel in de stijl, die zij had in de
dagen der Czaren; er zijn schitterende
kroonluchter» en in het midden van de
gral spuit een fontein haar kleurig
water. Dit alles contrasteert scherp
,net de kleding van de gasten. De man
nen ritten veelal met open overhem
den en hun vrouwen dragen ouder
wetse fluwelen japonnen; sommigen
hebben grijs-wollen hoofddoeken. Zo
g&en ze temidden van de pracht en
praal uit het verleden en luisteren
naai- het strijkje van tien man, dat
populaire muziek speelt.
We kregen een klein proefje van
wat hier Sowjet-democratie heet, toen
de chef-ober, een indrukwekkende
verschijning, plechtig de hand schud
de van al de kellners, die met hun
werk begonnen. Het diner begint in
het Metropole Hotel erg laat; om
half elf 's avonds loopt de eetzaal vol
en begint de wodka te stromen. De
Russen hebben, als ze een avond uit
zijn, de vaste gewoonte hun wodka
glazen in één teug leeg te drinken.
Dat heet „Do Kansa", oftewel ad fun-
dum. Weliswaar drinken ze van tijd
tot tijd een slokje mineraalwater,
maar aangezien de wodka hun veel
beter schijnt te smaken raken vele
gasten, als het wat later wordt, in
zeer vrolijke stemming.
Toen wij er de eerste avond aten,
kwam er een officier van het rode
leger, die kennelijk zijn portie wodka
naar binnen had geslagen, naar ons
tafeltje, sloeg correct de hielen tegen
elkaar en vroeg mijn vrouw ten dans.
Mijn vrouw, die vriendelijk wilde zijn,
volgde hem naar de dansvloer. Dit
gebeurde drie keer achtereen, maar
toen de officier voor de vierde keer
zijn buiging aan ons tafeltje maakte
greep de kellner in. De man had blijk
baar gezien, dat wij er langzamerhand
genoeg van kregen en hij wees de of
ficier vrij scherp terug. „Het is ge
noeg, laat deze mensen met rust."
Merkwaardigerwijs gehoorzaamde de
man van het rode leger ogenblikke
lijk, hij boog, groette ons en ging te
rug naar zijn kameraden.
Voedsel was er in Metropole Hotel
ta overvloed: kaviaar, gerookte zalm.
allerlei eierschotels en letterlijk alle
soorten vlees, die men zich maar
denken kan. De prijzen waren hoog.
De maaltijd, die wij die avond ge
bruikten, kwam met wodka en wijn
op ongeveer dertig gulden per per
soon.
POLITIE VOOR DE DEUR
JOEN WE tien dagen in het hotel
gewoond hadden verhuisden we naar
een appartement in een zeer modern
flatgebouw, dat voor ons gehuurd
was door de Britse ambassade. Het
was aan de Butyrskaya Ulitza, onge
veer 8 kilometer van het centrum van
Moskou.
Ons flatgebouw had zeven verdie
pingen, maar hoeveel mensen er In
woonden weet ik niet, omdat in de
flats, die door Russen gehuurd wa
ren, het aantal bewoners varieerde
tussen vier en tien. Het huis zag er
uitstekend uit; er was centrale ver
warming en vier dagen per week was
er warm water in de badkamers. Er
was electrisch licht. Ook waren er
op verschillende plaatsen fittingen
voor gasvoorziening aangebracht,
alleenhet gas zélf ontbrak. Wij
kregen de toezegging, dat het bin
nen twee maanden zou komen, maar
toen we acht maanden later weggin
gen was het gas er nog altijd niet.
De liften waren in ons flatgebouw
zo gemaakt, dat men er alleen mee
naar boven kon; wie naar beneden
wilde had de trappen tot z'n beschik
king. Bovendien werd de lift om pre
cies twaalf uur 's nachts uitgescha
keld. Wie laat thuis kwam kon trap
lopen, ook al woonde hij op de ze
vende verdieping.
Alle flatgebouwen in Moskou waar
van appartementen verhuurd zijn aan
buitenlanders, hebben dag en nacht
politiebewaking aan de buitendeur. De
agenten groeten beleefd, maar ge kunt
er zeker van zijn, dat de hand, waar
mee ze tegen hun pet tikken, een
halve minuut later naar beneden gaat
om de telefoon te grijpen in de por-
güllllllllllllllllll«mumIllilillillllll!llli|
zjjn vrouw in Moskou gewoond. Laycock, die 37 jaar is, was er
redacteur van het in de Engelse taal verschijnende blad British Ally. S
De Russen hebben de verschijning van dit blad onlangs verboden en a
als gevolg daarvan is het echtpaar Laycock vorige week in Engeland V
teruggekeerd.
Harold Laycock is één der weinigen, die uit eigen ervaring kan ver- m
tellen over het leven achter het IJzeren Gordijn. Exclusief voor ons B
blad schreef hij vijf artikelen over het alledaagse leven in de hoofd-
stad van de Soivjetunie. Hier is de eerste van deze uiterst interes- 1
santé en actuele publicaties.
Illlllllllllll
tiersloge. De Russische journalist
Viktor Fin, met wie ik kennis maak
te, verzekerde ons, dat de politiebe
waking alleen te onzer bescherming
aanwezig was.
Sommigen van mijn Amerikaanse
collega's beweerden dat zij, vanaf de
eerste dag, dat ze in Moskou waren,
bijna altijd gevolgd werden door agen
ten van de geheime politie. Alle Ame
rikanen, die in Moskou een officiële
functie vervullen, hebben de instruc
tie nooit alleen uit te gaan. Ik moet
zeggen, dat wij in het glgemeen nooit
het gevoel hebben gehad geschaduwd
te worden; het aantal politie-agenten,
dat wij altijd en overal zagen, was
echter opvallend groot. De meesten
van hen droegen het blauwe kenteken
van de M.V.D., de Russische geheime
politie.
VOETGANGER IS VEILIG
Y^IE in Moskou wandelt mag de
straat alleen oversteken op de of
ficiële oversteekplaatsen. Als ge het
waagt één meter daarnaast te lopen
heffen de agenten een woedend fluit
concert aan. Het is vanzelfsprekend,
dat het verkeer in Moskon uit dien
hoofde van tijd tot tjjd verbazend veel
lijkt op een spannende interland-wed
strijd. De autobestuurders in Moskou
zijn voorzichtiger dan die in welke
stad ook ter wereld. Dat komt zo: in
Moskou heeft de voetganger altijd
gelijk en een autobestuurder, die
een voetganger omver rijdt, heeft
daarmee tegelijk de zekerheid, dat hij
voor vjjf jaar naar Siberie verhuist.
De voetgangers" weten, dat ze veilig
zijn, hoe vreemd ze ook mogen ma
noeuvreren en bijgevolg is het leven
HERSENGYMNASTIEK
Antwoorden: 1, Eerst het achterschip om te
voorkomen dat de schroef vernield wordt door
dr laatste punt van de helling. 2. Castor
Pollux, Romeo en Julia, Scilla on Chariybdis,
Iristan on Isolde. 3. Dan krijgt de machine
aieer stroomlijn eu dus hogere snelheid. 4,
Nooit want do Dardaneilen is een zeestraat bij
Griekenland en de Karpathen vormen een grote
etgrug. 5. Te wapen, n.l. „a l'arme".
7 n" Waaif n'et' maar zwiept heen en weer.
.v. als iemand paling aan het roken is.
fi^D C'at 's namelijk een malaria-n
e hak van een opperman, waarin de
'e aangedragen. - 10, Aon beide
van een chauffeur in Moskou niet
uitermate plezierig.
De verkeerslichten worden alle met
de hand bediend; het groene licht is
boven en het rode onder.
WERKENDE VROUWEN
Ge kunt van de Russen zeggen wat
ge wilt, maar één ding is boven iede
re twijfel verheven: zij werken twee
keer zo hard als de Westeuropeaan.
Eén van de woorden, die ge het meest
in Moskou hoort is „rabota", werken.
Het zijn vooral de vrouwen, die een
groot deel van het werk voor hun
rekening moeten nemen. Overal waar
ge komt in Moskou, overdag en tot
laat in de avond, kunt ge groepen van
vijftig of zestig vrouwen vinden, die
aan de straten en wegen werken
Soms staan, er op de plaatsen waar
ze werken spandoeken: „Wij zullen
deze straat binnen een week gereed
hebben".
De vrouwen doen ook het zwaarst
denkbare werk. Ge ziet ze met zware
hamers en breekijzers sjouwen, ik heb
ze zelfs gezien op bulldozers en stoom
walsen. Ik heb vrouwen in stromende
regen auto's zien laden met zakken
kolen. Ik heb ze gezien als taxi
chauffeur en trambestuurder. Ik heb
ze gezien op hoge stellingen waar ze
werkten als huisschilders en metse
laars. Waar ge ook zfjt in Moskou,
er is altijd wel een vrouw, die ergens
mannenwerk verricht.
De publieke vervoermiddelen In
Moskou zijn goed. Op alle routes rijden
trolley-bussen of trams met een ge
middelde frequentie van één per mi
nuut. Desniettemin zijn ze altijd vol
gepropt met mensen. Het is in Mos
kou de gewoonte, dat de passagiers
hun zitplaatsen afstaan aan kinderen
en ouden van dagen.
Een der grote, moderne hotels, die in Moskou zijn verrezen.
'YANDAAG HAD IK eigenlijk willen schrijven over de alchimisten van Am
sterdam. de prijs-mixende barkeepers in het RAI-gebouw, die daar onder
auspiciën van de Horecaf-tentoonstelling hun speciale specialiteiten brouwden.
En ik had U willen schrijven over Chefaio, zichzelf met passende bescheiden
heid Koning der Illusionisten" noemend, optredend in Carré met negen an
dere „wereld-attracties". En er was een vaag plan te schrijven over de opening
van de Rembrandt-Taveerne in de Spuistraat, waarvan de wel zéér artistieke
eigenaar, Nicolaas Kroese, me zéér attent) een uitnodigingskaartje stuurde,
waarin hij mededeelde, dat het de moeite waard was zijn speciaal proeflokaal
voor 17e eeuwse likeuren te komen bezoeken, omdat daar vloeibare verruk
kingen aanwezig waren, in de vorm van Bittere Lijdenstroost, Bruidstranen,
Eau de ma Tante, Guldenwater, Hansje in de Kelder, Hempje licht op, Hoe
langer hoe liever, Kraamanijs, Roosje zonder Doornen, Venusolie, Volmaakt
Geluk en Zilverwater. En ik had ook willen schrijven over de persvoorstelling
van Macbeth, Shakespeares verfilmde noodlots-tragedie, met in de titelrol de
enige acteur die het (na verwijdering van Mariene Dietrich, Joan Crawfort.
Wallace Beery en Greta Garbo) aan het behang van m'n slaapkamer heeft
kunnen uithouden: Orson (Third-Man) Welles. En ten slotte was er enige aan
leiding te schrijven over die aardige jongens van de Almirante Saldanha, het
Braziliaanse opleidingsschip die de Hollandse koffie goed, de loslopende hoofd
stedelijke meisjes beter en het vaderlandse bier best, heel best, schijnen te
vindej}.
Toen kwam de uitnodiging om het jubileumspel „80 Jaren Volle Kracht", uit
te voeren door het personeel van de Stoomvaartmaatschappij „Nederland" in
de grote zaal van Krasnapolsky, te komen bijwonen en daar toefde ik die
uvond. En daar wilde ik D toch wel graag een boek je over open doen.
WIE' zoals schrijver dezes, een aantal
jaren provinciale journalistiek heeft
gepleegd, die weet dat men bij mani
festaties van dilettantenorganisaties
vrijwel zonder uitzondering met de
mantel der liefde moet werken. Om
dat het bijna altijd zo goed bedoeld
is. Omdat het bijna altijd belangeloos
geschiedt. Omdat er zovele en zo
voortreffelijke stad- en/of dorpsgeno
ten optreden. Omdat er zo vaak, al
vorens het spel begonnen is. om cle
mentie wordt verzocht. Deze vier mo
tieven om vriendelijk over de klein-
DE 38STE BREEDTEGRAAD in Korea heeft zijn betekenis verloren. Hij
is nu geworden tot een denkbeeldige lijn van dezelfde betrekkelijke
waarde als de 37ste of 39ste parallel in het door oorlog verscheurde land.
Dit moest zo zijn. Want over ten minste één ding kan, voor wat de toe
komst van Korea betreft, geen twijfel of meningsverschil bestaan: het land
moet verenigd worden, wil het niet opnieuw tot een gevaar voor de wereld
vrede worden. Het is daarom, en daarom alléén, dat Washington MacArthur
rustig zijn gang liet gaan, toen de generaal de onder zijn bevel staande
Zuidkoreaanse troepen bij het passeren der vroegere scheidslijn tussen Noord
en Zuid geen strobreed in de weg legde. Maar wel liet president Truman,
onder gelijktijdige aanbieding zijner gelukwensen voor de schitterende mili
taire successen, zijn legeraanvoerder weten, dat hij de overige strijdkrachten
der Verenigde Naties nog maar niet naar het Noorden moest laten oprukken.
Eerst wensten de president en zijn adviseurs de zaken op diplomatiek ter-
ein zo geregeld te zien, dat het verdertrekken van het gros der V.N.-strijd-
krachten een minimum aan gevaar voor uitbreiding van de oorlog met zich
zou brengen. Washington namelijk is vastbesloten tot het voeren van een
krachtige politiek, maar daarbij laat het zich niet verleiden tot onvoorzich
tigheden. Het uitlokken van een preventieve oorlog ligt geheel buiten de lijn
van Truman, Aeheson en Marshall.
van Amerika verlangd werden, in het
vooruitzicht moeten stellen. Het is
werkelijk geen toeval, dat Washington
deze week plotseling de Amerikaanse
missie dié naar Korea gezonden
was om na te gaan of het besluit van
de 5de Januari om geen wapens meel'
aan Tsjiang Kai-Tsjek te sturen in het
licht van de Koreaanse oorlog herzien
moest worden terugriep. Het is nu
hoogst onwaarschijnlijk geworden, dat
Tsjiang verder ook nog maar één
Amerikaans geweer zal ontvangen. En
evenmin was het een toeval, dat, zo
als al gezegd, geen onkel groot Wes
ters land in de nieuwe Korea-commis-
sie is benoemd.
JNMIDDELS is de door de Amerikaanse
regering en door deze niet alleen!
gewenste diplomatieke ontwikkeling
op volle gang gekomen. Door de Ver
enigde Naties is een resolutie, waaraan
ook Nederlands naam verbonden is,
aangenomen, die aan de ene kant, zij
het ook stilzwijgend, Mac Arthur ge
machtigd heeft, geheel Korea te bezet
ten, maar aan de andere kant bepa
lingen inhoudt, die de Chinezen en
Russen een garantie moeten zijn, dat
het Westen niet uit is op het vestigen
van een machtspositie aan de grens
van Mandsjoerije en Oost-Siberie. Nog
belangrijker in dit opzicht is, dat in de
commissie, die met de uitvoering van
de ten aanzien van Korea's toekomst ge
nomen besluiten belast is, slechts
kleine naties zijn benoemd, waarvan
zelfs de meest wantrouwende Chinees
of Rus niet kan veronderstellen dat zij
in het Verre Oosten imperialistische
doeleinden zouden willen nastreven.
Dat men het deze richting heeft kun
nen uitsturen, is ongetwijfeld de ver
dienste van Pandit Nehroe van India.
Het is nu wel duidelijk geworden, dat
hij het is geweest, die zijn invloed in
Peking gebruikt heeft, om rood-China
ervan te weerhouden, zich in het Ko
reaanse conflict te mengen. Natuurlijk
heeft hij daarvoor aan Mao Tsje be
paalde eoneewies, die ia hoofdzaak
JN FEITE is de situatie op het ogen
blik rijp voor een verzoening', als
door India's vertegenwoordiger bij de
Verenigde Naties, sir Senegal Rau,
voorgesteld. Dat zijn resolutie, die
overigens nog onverwacht grote steun
kreeg, verworpen werd en de meer
derheid der Verenigde Naties zich
achter de achtlanden-resolutie schaar
de. is een gevolg van het feit, dat men,
door de ervaring vvjjs geworden, geen
risico's tegenover communisten meer
wenst aan te gaan. De Noord-Koreanen
mogen de kans niet krijgen, zich, met
behulp van hun vrienden, van hun mi
litaire nederlaag te herstellen. Het ge
hele land moet zo snel mogelijk bezet
worden, opdat de besluiten van de
Verenigde Naties, die voorzien in de
schepping van een onafhankelijk, demo-
crafweh, economisch geamd en n«
traal Korea onbelemmerd kunnen wor
den uitgevoerd.
Dat deze bezetting nog veel tijd zal
eisen, is niet aannemelijk. Zonder hulp
van China of de Sowjet-Unie kunnen
de Noord-Koreanen de militaire cata
strophe, die zij in het Zuiden beleef
den, niet ongedaan maken. En noch
Peking, noch Moskou zullen er iets
voor voelen, middelen te steken in een
zaak, die en dat nog heel misschien
slechts te redden zou zijn, indien zij
er een totale oorlog voor willen wagen.
Wat zij beslist niet willen, tenzij zij er
door een onverstandig Amerikaans op
treden toe gedwongen zouden worden.
Wisjinsky heeft in de politieke com
missie van de V.N.-Assemblée duidelijk
laten merken, dat ook de Sowjet-Unie
een vreedzame oplossing aangenaam
zal zijn.
MEN MAG dus aannemen, dat voor
de nabije toekomst de belangrijkste
taak in Korea aan de „unificatie- en
rehabilitatiecommissie" van de V.N.
zal toevallen. En het is een verre van
gemakkelijke taak, zodat men hopen
mag, dat de leden van deze commissie,
dus ook Nederland, er uiterst bekwame
mannen, met veel ervaring in de inter
nationale politiek en Oostaziatische za
ken, voor zullen aanwijzen. Waar het
om gaat is niets meer of minder dan
een arm en verscheurd volk tot wel
vaart, eenheid en nieuwe hoop te lei
den.
Op deskundige medewerking van de
Koreaanse zijde is daarbij nauwelijks
te rekenen. De Japanners, die vele ja
ren heer en meester van het land wa
ren, hebben er wel voor gepast de Ko-
reanen inzicht in de leiding van een
staat bij te brengen. Slechts de lagere
bestuursfuncties werden aan Koreanen
gegeven. Deze lieden, met ten minste
enige ervaring, vond en vindt men op
belangrijke plaatsen in het bestuursap
paraat van Syngman Rhee. Maar zij
zullen in een verenigd Korea geen rol
meer kunnen spelen, want wil het Wes
ten de Chinezen werkelijk voor zich
winnen en Korea rust en orde geven,
dan moet het alle Japanse invloeden,
die nog in Korea leven, uitroeien.
Niets kan de Chinezen en ook de
Russen meer afschikken. dan een even
tueel Koreaans bewind, dat op al te
goede voet zou staan met een herbewa
pend Japan. Alleen de kans daarop zou
voor hen reeds reden zijn, om in Korea
opnieuw de burgeroorlog te ontkete
nen, waartoe zij, naar het Griekse
voorbeeld, van Mandsjoerije uit alle ge
legenheid hebben. En in dat geval zou
de Korea-commissie haar koffers wel
onmiddellijk kunnen pakken. Een maxi
mum aan tact, kennis en geduld zal
daarom van de commissieleden gevergd
worden om hun opdracht naar behoren
VWVWHHII
kunst der dilettanten te schrijven zijn
met nóg vier maal vier maal vier uit
te breiden. ^-Ge kent ze allen wel,
dacht ik.
Welnu, indien ons die avond één
ding aan 't hart ging, dan was 't wel het
feit dat niet alle organisatoren van
alle dorps- en stadsdilettanten-vereni-
gingen in alle elf provinciën aanwe
zig waren om van dit dilettantisme
kennis te nemen. Zij hadden dan mo
gen constateren dal, mocht hiér met
een mantel gewerkt moeten worden,
dat alleen maar een purperen had
kunnen zijn. Het purper dat iets ko
ninklijks aanduidt, iets meesterlijks
iets groots.
Zekereen royale directie maak
te dit alles financieel mogelijk.
Inderdaad, men had de beschikking
over een goed toneel en een zaal als
de grootste van Krasnapolsky. Zonder
twijfeluit een zo groot, omvang
rijk personeel als dat van zo'n stoom
vaartmaatschappij kan men speciale
krachten selecteren.
Maar dat alles is toch bij lange na
niet voldoende om een jubileumspel
te doen slagen. Daar is iets meer voor
nodig: bereidheid om zich voor nét
iets meer dan honderd procent te ge
ven èn: bezieling. Het waren deze twee
factoren, die het jubileumspel van de
SMN verhieven tot een voorbeeld van
kleinkunst, dat in dit land, voor zover
ons bekend, maar zelden zal zijn ge
ëvenaard.
jyET WAS de zevende, tevens laatste
maal dat het spel werd opgevoerd-
Dat betekent, dat meer dan 7000 men
sen het zagen. Ik geloof niet te over
drijven als ik zeg dat 7000 mensen ver
baasd zijn geweest dat zoiets uit han
den kan komen van dilettanten, en
menigeen zal zich. zoals wij, hebben
afgevraagd: waar ligt de grens tussen
beroeps-kleinkunst en deze super
klasse van dilettantisme?
Men komt in de verleiding namen
te noemen, maar deze namen zeggen
weinig, omdat men ze toch nooit leest
(en waarschijnlijk ook nooit zal lezen)
op de affiches van schouwburgen en
Over het
S. M N.-jubileumspel
,,80 jaar volle krachi"
kleine komedies. Maar een paar namen
mogen dan toch even door de schijn
werper der publiciteit flitsen: die van
Jaap Moulijn, de man die het spel
Schreef en daaraan zelf een aanzien
lijk aandeel had En die van Fred.
Eichhorn, de eigenlijke organisator,
de as waarom dit alles is gaan draaien
zo licht, zo soepel, zo geruisloos als
op de voortreffelijkste kogellagers. En
die van Carel Holman, de regisseur
Het gerucht gaat. dat een dezer drie
(de kogellager-man) er bijna gek van
is geworden. Dat mag niemand ver
wonderen. Een half jaar voorbereiding
voor zeven uitvoeringen met zo'n in
drukwekkende dramatis personae, be
staande uit zó'n verscheidenheid van
talenten, zou sterker geesten aan hef
wankelen brengenDe ruimte ont
breekt over het spel zelf te gaan schrij
ven: over de met vuur en goede smaak
gedanste balletten! over het nummer
Nu het zomerseizoen weer ach
ter de rug en daarmee onze pie-
kerrubriek weer in de krant is,
wil ik u eerst even een hersengym-
nastiekgeval uit de practijk voor
leggen, dat herinnert aan de va-
cantie-tijd. Een dame, heerlijk ge
bruind, teruggekeerd uit 't zonni
ge Zuiden, verklaarde bij de Ne
derlandse grens niets te moeten
aangeven. „Hebt u die ring niet
in Frankrijk gekocht?" vroeg de
douane en toen de dame dat ont
kende door te vertellen dat ze de
brillanten ring al eerder had, ver
zocht de douane-ambtenaar haar
de ring even te geven. Dat deed
ze. waarop de douane-man onmid
dellijk de overtuiging had dat de
ring wèl in Frankrijk gekocht
was!
Wat had hij ontdekt? De vinger
van de dame, waaraan zij de ring
droeg, was geheel gebruind en
vertoonde niet de bekende witte
streep Wanneer ze de ring inder
daad al had toen ze er kwam, zou
dat kenteken te zien geweest zijn!
En nu de vragen:
1. Hoe loopt een schip de helling
af: eerst de voorsteven of eerst
het achterschip en waarom?
2. Even aanvullen:
Castor en
Romeo en
Scilla en
Tristan en
3. Waarom worden de wielen van
een vliegtuig tijdens een vlucht
ingetrokken?
4. Wanneer ongeveer woedde de
oorlog tussen de Karpathen en
de Dardaneilen?
5. Wat betekende oorspronkelijk
„alarm"?
6. Wanneer de wind Noord-West
is, in welke richting waait dan
de vlaggestok op een hoog
gebouw?
7. Wanneer ban men zeggen! „Hü
rookte bij het roken een si
gaar"?
8. Wie hoort niet thuis in dit
rijtje:
Pericles, Aristoteles, Anopheles,
Sophocles?
9. Wat is een kalkmouw?
10. Is Parijs aan de linker- of aan
de rechteroever van de Seine
gebouwd?
(Voor de antwoorden zie men
elders in dit nummer.)
waarin men Port Said bij nacht ziet,
romantisch, verdroomd en volmaakt
Oosters, en waarover men de dag aar
zelend ziet aanrijpen, gevolgd door
een straatbeeld in Port Said, dat
ronduit onvergetelijk was. En over
het lichtfestijn op de bodem der zee,
zo rijk, zo fantastisch en ronduit: be
toverend, dat men zich in alle gemoeda
zit af te vragen: hoe is het mogelijk,
dat al deze décors, al deze zeer spe
ciale lichteffecten uitgedacht, gepro
beerd en verwezenlijkt werden in de
werkplaatsen van de Technische Dienst
der SMN zelve!
DEDEN mensen van dat grote
kantoorgebouw aan de Prins Hendrik
kade, dat trotse, degelijke, stoere
Scheepvaarthuis. Dat deden de mensen
van de Javakade en die van de Suma-
trakade, waar weer andere kantoren
en werkplaatsen van dit bedrijf zijn
gevestigd. Dat deed de kantoorman en
dat deed de handwerker. Ze deden het
samen. En samen werd het voor 7000
mensen (zijnde alle mensen van de
maatschappij hier in Holland wer
kend. of waar ook elders deinend op
een der zeven zeeën op een Ier sche
pen van de jubilerende SMN) een
festijn, dat heel deze SMN-generatie
wel nooit meer zal vergeten.
Dat alles was mogelijk door: goede
wil en bezieling. En door het besef dat
de wal" ditmaal eens iets "moest doen
voor „de vloot". En als men dan naar
huis gaat, door de morsige Warmoes
straat van een verregend en door
donderbuien vermorst en vervuild
Amsterdam, dan bedenkt men dat dit
alles gebeurde door gewone mensen,
werkend op gewone kantoren en van
welke mensen niet één de allure
heeft, of willen hebben „artist" te zijn.
En die samen toch iets voor het voet
licht brachten, dat zeer na aan kunst
verwant was
ANTHONY VAK SCAMP8N