j Waar ge ook kijkt: overal werken er vrouwen Nehroe: handig bemiddelaar tussen Washington en Peking October *s» AMSTERDAMS PODIUM Dilettanten in Krasnapolsky Mao houdt zich afzijdig en Truman H e rsen gymnastiek soye°e 229.- M*" CT. a.s.f uur. OOL ZO IS HET LEVEN IN MOSKOU De politie staat voor de deur Automobilisten hebben het moeilijk XrEN MAANDEN hebben de Engelse journalist Harold Laycock en J doet concessies Moeilijkste taak voor Korea-commissie r~ J door Bob Wallagh ZATERDAG 7 OCTOBER 1850 f WAS JE rooi - SO* so4et 225.- fa*'***' kende handel. tegenover het eindt van de Laat eprd bedrijf in H CE, FRUIT en ;en bezoek uit. - ALKMAAR. W ke ;t. per >/2 kilo. e dag en Dins- 3 uur gesloten. ALKMAAR EVERS, owaard-Zuid. kest LIDS. LEVERBAAR: et inge- sr, beter 1845.— ketting, 1675— lortman, ƒ1740— ire ket- ser laag 975— lie inlichtingen! MOTOREN. 'EL. K 3864—M* UET IS NTT tien maanden geleden, dat wö met het Finse schip „Fen- nya" In Helsinki aankwamen. In Hel sinki namen we de nachttrein naar Leningrad en van Leningrad reisden we met de expresse-trein, die gemid deld 40 km. per uur reed, naar Mos kou. In de Russische hoofdstad werd ons als voorlopig verblijf het beroem de Metropolo Hotel aangewezen. Dit hotel is een wonderlijk mengsel van hixe en simpele eenvoud. De grote eetzaal, die nog vervuld schijnt met de geesten van Russische aristocraten, bleef geheel in de stijl, die zij had in de dagen der Czaren; er zijn schitterende kroonluchter» en in het midden van de gral spuit een fontein haar kleurig water. Dit alles contrasteert scherp ,net de kleding van de gasten. De man nen ritten veelal met open overhem den en hun vrouwen dragen ouder wetse fluwelen japonnen; sommigen hebben grijs-wollen hoofddoeken. Zo g&en ze temidden van de pracht en praal uit het verleden en luisteren naai- het strijkje van tien man, dat populaire muziek speelt. We kregen een klein proefje van wat hier Sowjet-democratie heet, toen de chef-ober, een indrukwekkende verschijning, plechtig de hand schud de van al de kellners, die met hun werk begonnen. Het diner begint in het Metropole Hotel erg laat; om half elf 's avonds loopt de eetzaal vol en begint de wodka te stromen. De Russen hebben, als ze een avond uit zijn, de vaste gewoonte hun wodka glazen in één teug leeg te drinken. Dat heet „Do Kansa", oftewel ad fun- dum. Weliswaar drinken ze van tijd tot tijd een slokje mineraalwater, maar aangezien de wodka hun veel beter schijnt te smaken raken vele gasten, als het wat later wordt, in zeer vrolijke stemming. Toen wij er de eerste avond aten, kwam er een officier van het rode leger, die kennelijk zijn portie wodka naar binnen had geslagen, naar ons tafeltje, sloeg correct de hielen tegen elkaar en vroeg mijn vrouw ten dans. Mijn vrouw, die vriendelijk wilde zijn, volgde hem naar de dansvloer. Dit gebeurde drie keer achtereen, maar toen de officier voor de vierde keer zijn buiging aan ons tafeltje maakte greep de kellner in. De man had blijk baar gezien, dat wij er langzamerhand genoeg van kregen en hij wees de of ficier vrij scherp terug. „Het is ge noeg, laat deze mensen met rust." Merkwaardigerwijs gehoorzaamde de man van het rode leger ogenblikke lijk, hij boog, groette ons en ging te rug naar zijn kameraden. Voedsel was er in Metropole Hotel ta overvloed: kaviaar, gerookte zalm. allerlei eierschotels en letterlijk alle soorten vlees, die men zich maar denken kan. De prijzen waren hoog. De maaltijd, die wij die avond ge bruikten, kwam met wodka en wijn op ongeveer dertig gulden per per soon. POLITIE VOOR DE DEUR JOEN WE tien dagen in het hotel gewoond hadden verhuisden we naar een appartement in een zeer modern flatgebouw, dat voor ons gehuurd was door de Britse ambassade. Het was aan de Butyrskaya Ulitza, onge veer 8 kilometer van het centrum van Moskou. Ons flatgebouw had zeven verdie pingen, maar hoeveel mensen er In woonden weet ik niet, omdat in de flats, die door Russen gehuurd wa ren, het aantal bewoners varieerde tussen vier en tien. Het huis zag er uitstekend uit; er was centrale ver warming en vier dagen per week was er warm water in de badkamers. Er was electrisch licht. Ook waren er op verschillende plaatsen fittingen voor gasvoorziening aangebracht, alleenhet gas zélf ontbrak. Wij kregen de toezegging, dat het bin nen twee maanden zou komen, maar toen we acht maanden later weggin gen was het gas er nog altijd niet. De liften waren in ons flatgebouw zo gemaakt, dat men er alleen mee naar boven kon; wie naar beneden wilde had de trappen tot z'n beschik king. Bovendien werd de lift om pre cies twaalf uur 's nachts uitgescha keld. Wie laat thuis kwam kon trap lopen, ook al woonde hij op de ze vende verdieping. Alle flatgebouwen in Moskou waar van appartementen verhuurd zijn aan buitenlanders, hebben dag en nacht politiebewaking aan de buitendeur. De agenten groeten beleefd, maar ge kunt er zeker van zijn, dat de hand, waar mee ze tegen hun pet tikken, een halve minuut later naar beneden gaat om de telefoon te grijpen in de por- güllllllllllllllllll«mumIllilillillllll!llli| zjjn vrouw in Moskou gewoond. Laycock, die 37 jaar is, was er redacteur van het in de Engelse taal verschijnende blad British Ally. S De Russen hebben de verschijning van dit blad onlangs verboden en a als gevolg daarvan is het echtpaar Laycock vorige week in Engeland V teruggekeerd. Harold Laycock is één der weinigen, die uit eigen ervaring kan ver- m tellen over het leven achter het IJzeren Gordijn. Exclusief voor ons B blad schreef hij vijf artikelen over het alledaagse leven in de hoofd- stad van de Soivjetunie. Hier is de eerste van deze uiterst interes- 1 santé en actuele publicaties. Illlllllllllll tiersloge. De Russische journalist Viktor Fin, met wie ik kennis maak te, verzekerde ons, dat de politiebe waking alleen te onzer bescherming aanwezig was. Sommigen van mijn Amerikaanse collega's beweerden dat zij, vanaf de eerste dag, dat ze in Moskou waren, bijna altijd gevolgd werden door agen ten van de geheime politie. Alle Ame rikanen, die in Moskou een officiële functie vervullen, hebben de instruc tie nooit alleen uit te gaan. Ik moet zeggen, dat wij in het glgemeen nooit het gevoel hebben gehad geschaduwd te worden; het aantal politie-agenten, dat wij altijd en overal zagen, was echter opvallend groot. De meesten van hen droegen het blauwe kenteken van de M.V.D., de Russische geheime politie. VOETGANGER IS VEILIG Y^IE in Moskou wandelt mag de straat alleen oversteken op de of ficiële oversteekplaatsen. Als ge het waagt één meter daarnaast te lopen heffen de agenten een woedend fluit concert aan. Het is vanzelfsprekend, dat het verkeer in Moskon uit dien hoofde van tijd tot tjjd verbazend veel lijkt op een spannende interland-wed strijd. De autobestuurders in Moskou zijn voorzichtiger dan die in welke stad ook ter wereld. Dat komt zo: in Moskou heeft de voetganger altijd gelijk en een autobestuurder, die een voetganger omver rijdt, heeft daarmee tegelijk de zekerheid, dat hij voor vjjf jaar naar Siberie verhuist. De voetgangers" weten, dat ze veilig zijn, hoe vreemd ze ook mogen ma noeuvreren en bijgevolg is het leven HERSENGYMNASTIEK Antwoorden: 1, Eerst het achterschip om te voorkomen dat de schroef vernield wordt door dr laatste punt van de helling. 2. Castor Pollux, Romeo en Julia, Scilla on Chariybdis, Iristan on Isolde. 3. Dan krijgt de machine aieer stroomlijn eu dus hogere snelheid. 4, Nooit want do Dardaneilen is een zeestraat bij Griekenland en de Karpathen vormen een grote etgrug. 5. Te wapen, n.l. „a l'arme". 7 n" Waaif n'et' maar zwiept heen en weer. .v. als iemand paling aan het roken is. fi^D C'at 's namelijk een malaria-n e hak van een opperman, waarin de 'e aangedragen. - 10, Aon beide van een chauffeur in Moskou niet uitermate plezierig. De verkeerslichten worden alle met de hand bediend; het groene licht is boven en het rode onder. WERKENDE VROUWEN Ge kunt van de Russen zeggen wat ge wilt, maar één ding is boven iede re twijfel verheven: zij werken twee keer zo hard als de Westeuropeaan. Eén van de woorden, die ge het meest in Moskou hoort is „rabota", werken. Het zijn vooral de vrouwen, die een groot deel van het werk voor hun rekening moeten nemen. Overal waar ge komt in Moskou, overdag en tot laat in de avond, kunt ge groepen van vijftig of zestig vrouwen vinden, die aan de straten en wegen werken Soms staan, er op de plaatsen waar ze werken spandoeken: „Wij zullen deze straat binnen een week gereed hebben". De vrouwen doen ook het zwaarst denkbare werk. Ge ziet ze met zware hamers en breekijzers sjouwen, ik heb ze zelfs gezien op bulldozers en stoom walsen. Ik heb vrouwen in stromende regen auto's zien laden met zakken kolen. Ik heb ze gezien als taxi chauffeur en trambestuurder. Ik heb ze gezien op hoge stellingen waar ze werkten als huisschilders en metse laars. Waar ge ook zfjt in Moskou, er is altijd wel een vrouw, die ergens mannenwerk verricht. De publieke vervoermiddelen In Moskou zijn goed. Op alle routes rijden trolley-bussen of trams met een ge middelde frequentie van één per mi nuut. Desniettemin zijn ze altijd vol gepropt met mensen. Het is in Mos kou de gewoonte, dat de passagiers hun zitplaatsen afstaan aan kinderen en ouden van dagen. Een der grote, moderne hotels, die in Moskou zijn verrezen. 'YANDAAG HAD IK eigenlijk willen schrijven over de alchimisten van Am sterdam. de prijs-mixende barkeepers in het RAI-gebouw, die daar onder auspiciën van de Horecaf-tentoonstelling hun speciale specialiteiten brouwden. En ik had U willen schrijven over Chefaio, zichzelf met passende bescheiden heid Koning der Illusionisten" noemend, optredend in Carré met negen an dere „wereld-attracties". En er was een vaag plan te schrijven over de opening van de Rembrandt-Taveerne in de Spuistraat, waarvan de wel zéér artistieke eigenaar, Nicolaas Kroese, me zéér attent) een uitnodigingskaartje stuurde, waarin hij mededeelde, dat het de moeite waard was zijn speciaal proeflokaal voor 17e eeuwse likeuren te komen bezoeken, omdat daar vloeibare verruk kingen aanwezig waren, in de vorm van Bittere Lijdenstroost, Bruidstranen, Eau de ma Tante, Guldenwater, Hansje in de Kelder, Hempje licht op, Hoe langer hoe liever, Kraamanijs, Roosje zonder Doornen, Venusolie, Volmaakt Geluk en Zilverwater. En ik had ook willen schrijven over de persvoorstelling van Macbeth, Shakespeares verfilmde noodlots-tragedie, met in de titelrol de enige acteur die het (na verwijdering van Mariene Dietrich, Joan Crawfort. Wallace Beery en Greta Garbo) aan het behang van m'n slaapkamer heeft kunnen uithouden: Orson (Third-Man) Welles. En ten slotte was er enige aan leiding te schrijven over die aardige jongens van de Almirante Saldanha, het Braziliaanse opleidingsschip die de Hollandse koffie goed, de loslopende hoofd stedelijke meisjes beter en het vaderlandse bier best, heel best, schijnen te vindej}. Toen kwam de uitnodiging om het jubileumspel „80 Jaren Volle Kracht", uit te voeren door het personeel van de Stoomvaartmaatschappij „Nederland" in de grote zaal van Krasnapolsky, te komen bijwonen en daar toefde ik die uvond. En daar wilde ik D toch wel graag een boek je over open doen. WIE' zoals schrijver dezes, een aantal jaren provinciale journalistiek heeft gepleegd, die weet dat men bij mani festaties van dilettantenorganisaties vrijwel zonder uitzondering met de mantel der liefde moet werken. Om dat het bijna altijd zo goed bedoeld is. Omdat het bijna altijd belangeloos geschiedt. Omdat er zovele en zo voortreffelijke stad- en/of dorpsgeno ten optreden. Omdat er zo vaak, al vorens het spel begonnen is. om cle mentie wordt verzocht. Deze vier mo tieven om vriendelijk over de klein- DE 38STE BREEDTEGRAAD in Korea heeft zijn betekenis verloren. Hij is nu geworden tot een denkbeeldige lijn van dezelfde betrekkelijke waarde als de 37ste of 39ste parallel in het door oorlog verscheurde land. Dit moest zo zijn. Want over ten minste één ding kan, voor wat de toe komst van Korea betreft, geen twijfel of meningsverschil bestaan: het land moet verenigd worden, wil het niet opnieuw tot een gevaar voor de wereld vrede worden. Het is daarom, en daarom alléén, dat Washington MacArthur rustig zijn gang liet gaan, toen de generaal de onder zijn bevel staande Zuidkoreaanse troepen bij het passeren der vroegere scheidslijn tussen Noord en Zuid geen strobreed in de weg legde. Maar wel liet president Truman, onder gelijktijdige aanbieding zijner gelukwensen voor de schitterende mili taire successen, zijn legeraanvoerder weten, dat hij de overige strijdkrachten der Verenigde Naties nog maar niet naar het Noorden moest laten oprukken. Eerst wensten de president en zijn adviseurs de zaken op diplomatiek ter- ein zo geregeld te zien, dat het verdertrekken van het gros der V.N.-strijd- krachten een minimum aan gevaar voor uitbreiding van de oorlog met zich zou brengen. Washington namelijk is vastbesloten tot het voeren van een krachtige politiek, maar daarbij laat het zich niet verleiden tot onvoorzich tigheden. Het uitlokken van een preventieve oorlog ligt geheel buiten de lijn van Truman, Aeheson en Marshall. van Amerika verlangd werden, in het vooruitzicht moeten stellen. Het is werkelijk geen toeval, dat Washington deze week plotseling de Amerikaanse missie dié naar Korea gezonden was om na te gaan of het besluit van de 5de Januari om geen wapens meel' aan Tsjiang Kai-Tsjek te sturen in het licht van de Koreaanse oorlog herzien moest worden terugriep. Het is nu hoogst onwaarschijnlijk geworden, dat Tsjiang verder ook nog maar één Amerikaans geweer zal ontvangen. En evenmin was het een toeval, dat, zo als al gezegd, geen onkel groot Wes ters land in de nieuwe Korea-commis- sie is benoemd. JNMIDDELS is de door de Amerikaanse regering en door deze niet alleen! gewenste diplomatieke ontwikkeling op volle gang gekomen. Door de Ver enigde Naties is een resolutie, waaraan ook Nederlands naam verbonden is, aangenomen, die aan de ene kant, zij het ook stilzwijgend, Mac Arthur ge machtigd heeft, geheel Korea te bezet ten, maar aan de andere kant bepa lingen inhoudt, die de Chinezen en Russen een garantie moeten zijn, dat het Westen niet uit is op het vestigen van een machtspositie aan de grens van Mandsjoerije en Oost-Siberie. Nog belangrijker in dit opzicht is, dat in de commissie, die met de uitvoering van de ten aanzien van Korea's toekomst ge nomen besluiten belast is, slechts kleine naties zijn benoemd, waarvan zelfs de meest wantrouwende Chinees of Rus niet kan veronderstellen dat zij in het Verre Oosten imperialistische doeleinden zouden willen nastreven. Dat men het deze richting heeft kun nen uitsturen, is ongetwijfeld de ver dienste van Pandit Nehroe van India. Het is nu wel duidelijk geworden, dat hij het is geweest, die zijn invloed in Peking gebruikt heeft, om rood-China ervan te weerhouden, zich in het Ko reaanse conflict te mengen. Natuurlijk heeft hij daarvoor aan Mao Tsje be paalde eoneewies, die ia hoofdzaak JN FEITE is de situatie op het ogen blik rijp voor een verzoening', als door India's vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, sir Senegal Rau, voorgesteld. Dat zijn resolutie, die overigens nog onverwacht grote steun kreeg, verworpen werd en de meer derheid der Verenigde Naties zich achter de achtlanden-resolutie schaar de. is een gevolg van het feit, dat men, door de ervaring vvjjs geworden, geen risico's tegenover communisten meer wenst aan te gaan. De Noord-Koreanen mogen de kans niet krijgen, zich, met behulp van hun vrienden, van hun mi litaire nederlaag te herstellen. Het ge hele land moet zo snel mogelijk bezet worden, opdat de besluiten van de Verenigde Naties, die voorzien in de schepping van een onafhankelijk, demo- crafweh, economisch geamd en n« traal Korea onbelemmerd kunnen wor den uitgevoerd. Dat deze bezetting nog veel tijd zal eisen, is niet aannemelijk. Zonder hulp van China of de Sowjet-Unie kunnen de Noord-Koreanen de militaire cata strophe, die zij in het Zuiden beleef den, niet ongedaan maken. En noch Peking, noch Moskou zullen er iets voor voelen, middelen te steken in een zaak, die en dat nog heel misschien slechts te redden zou zijn, indien zij er een totale oorlog voor willen wagen. Wat zij beslist niet willen, tenzij zij er door een onverstandig Amerikaans op treden toe gedwongen zouden worden. Wisjinsky heeft in de politieke com missie van de V.N.-Assemblée duidelijk laten merken, dat ook de Sowjet-Unie een vreedzame oplossing aangenaam zal zijn. MEN MAG dus aannemen, dat voor de nabije toekomst de belangrijkste taak in Korea aan de „unificatie- en rehabilitatiecommissie" van de V.N. zal toevallen. En het is een verre van gemakkelijke taak, zodat men hopen mag, dat de leden van deze commissie, dus ook Nederland, er uiterst bekwame mannen, met veel ervaring in de inter nationale politiek en Oostaziatische za ken, voor zullen aanwijzen. Waar het om gaat is niets meer of minder dan een arm en verscheurd volk tot wel vaart, eenheid en nieuwe hoop te lei den. Op deskundige medewerking van de Koreaanse zijde is daarbij nauwelijks te rekenen. De Japanners, die vele ja ren heer en meester van het land wa ren, hebben er wel voor gepast de Ko- reanen inzicht in de leiding van een staat bij te brengen. Slechts de lagere bestuursfuncties werden aan Koreanen gegeven. Deze lieden, met ten minste enige ervaring, vond en vindt men op belangrijke plaatsen in het bestuursap paraat van Syngman Rhee. Maar zij zullen in een verenigd Korea geen rol meer kunnen spelen, want wil het Wes ten de Chinezen werkelijk voor zich winnen en Korea rust en orde geven, dan moet het alle Japanse invloeden, die nog in Korea leven, uitroeien. Niets kan de Chinezen en ook de Russen meer afschikken. dan een even tueel Koreaans bewind, dat op al te goede voet zou staan met een herbewa pend Japan. Alleen de kans daarop zou voor hen reeds reden zijn, om in Korea opnieuw de burgeroorlog te ontkete nen, waartoe zij, naar het Griekse voorbeeld, van Mandsjoerije uit alle ge legenheid hebben. En in dat geval zou de Korea-commissie haar koffers wel onmiddellijk kunnen pakken. Een maxi mum aan tact, kennis en geduld zal daarom van de commissieleden gevergd worden om hun opdracht naar behoren VWVWHHII kunst der dilettanten te schrijven zijn met nóg vier maal vier maal vier uit te breiden. ^-Ge kent ze allen wel, dacht ik. Welnu, indien ons die avond één ding aan 't hart ging, dan was 't wel het feit dat niet alle organisatoren van alle dorps- en stadsdilettanten-vereni- gingen in alle elf provinciën aanwe zig waren om van dit dilettantisme kennis te nemen. Zij hadden dan mo gen constateren dal, mocht hiér met een mantel gewerkt moeten worden, dat alleen maar een purperen had kunnen zijn. Het purper dat iets ko ninklijks aanduidt, iets meesterlijks iets groots. Zekereen royale directie maak te dit alles financieel mogelijk. Inderdaad, men had de beschikking over een goed toneel en een zaal als de grootste van Krasnapolsky. Zonder twijfeluit een zo groot, omvang rijk personeel als dat van zo'n stoom vaartmaatschappij kan men speciale krachten selecteren. Maar dat alles is toch bij lange na niet voldoende om een jubileumspel te doen slagen. Daar is iets meer voor nodig: bereidheid om zich voor nét iets meer dan honderd procent te ge ven èn: bezieling. Het waren deze twee factoren, die het jubileumspel van de SMN verhieven tot een voorbeeld van kleinkunst, dat in dit land, voor zover ons bekend, maar zelden zal zijn ge ëvenaard. jyET WAS de zevende, tevens laatste maal dat het spel werd opgevoerd- Dat betekent, dat meer dan 7000 men sen het zagen. Ik geloof niet te over drijven als ik zeg dat 7000 mensen ver baasd zijn geweest dat zoiets uit han den kan komen van dilettanten, en menigeen zal zich. zoals wij, hebben afgevraagd: waar ligt de grens tussen beroeps-kleinkunst en deze super klasse van dilettantisme? Men komt in de verleiding namen te noemen, maar deze namen zeggen weinig, omdat men ze toch nooit leest (en waarschijnlijk ook nooit zal lezen) op de affiches van schouwburgen en Over het S. M N.-jubileumspel ,,80 jaar volle krachi" kleine komedies. Maar een paar namen mogen dan toch even door de schijn werper der publiciteit flitsen: die van Jaap Moulijn, de man die het spel Schreef en daaraan zelf een aanzien lijk aandeel had En die van Fred. Eichhorn, de eigenlijke organisator, de as waarom dit alles is gaan draaien zo licht, zo soepel, zo geruisloos als op de voortreffelijkste kogellagers. En die van Carel Holman, de regisseur Het gerucht gaat. dat een dezer drie (de kogellager-man) er bijna gek van is geworden. Dat mag niemand ver wonderen. Een half jaar voorbereiding voor zeven uitvoeringen met zo'n in drukwekkende dramatis personae, be staande uit zó'n verscheidenheid van talenten, zou sterker geesten aan hef wankelen brengenDe ruimte ont breekt over het spel zelf te gaan schrij ven: over de met vuur en goede smaak gedanste balletten! over het nummer Nu het zomerseizoen weer ach ter de rug en daarmee onze pie- kerrubriek weer in de krant is, wil ik u eerst even een hersengym- nastiekgeval uit de practijk voor leggen, dat herinnert aan de va- cantie-tijd. Een dame, heerlijk ge bruind, teruggekeerd uit 't zonni ge Zuiden, verklaarde bij de Ne derlandse grens niets te moeten aangeven. „Hebt u die ring niet in Frankrijk gekocht?" vroeg de douane en toen de dame dat ont kende door te vertellen dat ze de brillanten ring al eerder had, ver zocht de douane-ambtenaar haar de ring even te geven. Dat deed ze. waarop de douane-man onmid dellijk de overtuiging had dat de ring wèl in Frankrijk gekocht was! Wat had hij ontdekt? De vinger van de dame, waaraan zij de ring droeg, was geheel gebruind en vertoonde niet de bekende witte streep Wanneer ze de ring inder daad al had toen ze er kwam, zou dat kenteken te zien geweest zijn! En nu de vragen: 1. Hoe loopt een schip de helling af: eerst de voorsteven of eerst het achterschip en waarom? 2. Even aanvullen: Castor en Romeo en Scilla en Tristan en 3. Waarom worden de wielen van een vliegtuig tijdens een vlucht ingetrokken? 4. Wanneer ongeveer woedde de oorlog tussen de Karpathen en de Dardaneilen? 5. Wat betekende oorspronkelijk „alarm"? 6. Wanneer de wind Noord-West is, in welke richting waait dan de vlaggestok op een hoog gebouw? 7. Wanneer ban men zeggen! „Hü rookte bij het roken een si gaar"? 8. Wie hoort niet thuis in dit rijtje: Pericles, Aristoteles, Anopheles, Sophocles? 9. Wat is een kalkmouw? 10. Is Parijs aan de linker- of aan de rechteroever van de Seine gebouwd? (Voor de antwoorden zie men elders in dit nummer.) waarin men Port Said bij nacht ziet, romantisch, verdroomd en volmaakt Oosters, en waarover men de dag aar zelend ziet aanrijpen, gevolgd door een straatbeeld in Port Said, dat ronduit onvergetelijk was. En over het lichtfestijn op de bodem der zee, zo rijk, zo fantastisch en ronduit: be toverend, dat men zich in alle gemoeda zit af te vragen: hoe is het mogelijk, dat al deze décors, al deze zeer spe ciale lichteffecten uitgedacht, gepro beerd en verwezenlijkt werden in de werkplaatsen van de Technische Dienst der SMN zelve! DEDEN mensen van dat grote kantoorgebouw aan de Prins Hendrik kade, dat trotse, degelijke, stoere Scheepvaarthuis. Dat deden de mensen van de Javakade en die van de Suma- trakade, waar weer andere kantoren en werkplaatsen van dit bedrijf zijn gevestigd. Dat deed de kantoorman en dat deed de handwerker. Ze deden het samen. En samen werd het voor 7000 mensen (zijnde alle mensen van de maatschappij hier in Holland wer kend. of waar ook elders deinend op een der zeven zeeën op een Ier sche pen van de jubilerende SMN) een festijn, dat heel deze SMN-generatie wel nooit meer zal vergeten. Dat alles was mogelijk door: goede wil en bezieling. En door het besef dat de wal" ditmaal eens iets "moest doen voor „de vloot". En als men dan naar huis gaat, door de morsige Warmoes straat van een verregend en door donderbuien vermorst en vervuild Amsterdam, dan bedenkt men dat dit alles gebeurde door gewone mensen, werkend op gewone kantoren en van welke mensen niet één de allure heeft, of willen hebben „artist" te zijn. En die samen toch iets voor het voet licht brachten, dat zeer na aan kunst verwant was ANTHONY VAK SCAMP8N

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1950 | | pagina 5