Gromyko lokt in Parijs (tevergeefs)
met kleine concessies
Vreemd Tussenspel
LESSEN IN VERKOOPKUNST
Zwitserland liet oorlogswezen hun
eigen kinderdorp bouwen
PUROL GENEEST
Z3CD3
Hersengymnastiek
AMSTERDAMS PODIUM
VJ
Wesien aanvaardt geen verzwakking l
meer van eigen positie
WIJ KONDEN het niet! Desondanks
deden wij ons best, maar waar
schijnlijk ontbreekt ons zelfs de gering
ste aanleg voor dit werk. De ene maal
spraken wij te lang, deandere keer te
kort. Er stond een beeldschoon Bijen
korf-meisje naast ons; vanwege de ad
ministratie. Misschien keken wij meer
naar dat meisje dan naar de boeken
die wij moesten verkopen. Wij herin
neren ons dat niet zo precies meer. Het
meisje waarschijnlijk evenmin.
11 1
ZATERDAG 10 MAART 1951
(Van onze diplomatieke medewerker).
£)E RUSSEN ZIJN, zoals zij overigens
ook hadden aangekondigd, naar
Parijs gekomen om de kwestie van de
Duitse ontwapening tot het kernpunt
te maken van de agenda, bestemd voor
een in April of Mei te houden confe-
entie van de .ministers van Buiten
landse Zaken der Grote Vier. Zij be
roepen zich daarbij op de overeen
komst van Potsdam, die zij zelf tien
tallen malen geschonden hebben. Dat
kon het Westen natuurlijk alleen maar
wantrouwend stemmen. Verder hebben
de Russen wei laten blijken, dat zij, in
^ROMYKO MOGE IN PARIJS de registers der Sowjet-propaganda nog zo wijd
openzetten tegenover de rust en zelfverzekerdheid van de Westerse gede
legeerden maken zijn sarcasmen, spitsvondigheden en scherpe uitvallen niet ruil voor de permanente demilitarisa
meer indruk dan het gekef van een Pekingees tegen een Sint Bernhard. Natuur- }ie van Duitsland, wat concessies over
hebben: een vredesverdrag voor Oos-
lijk past dit beeld met op de werkelijke situatie. De verhoudingen zijn zeker tenrijk bijvoorbeeid, £l trachtte Gro-
niet zo, dat men het communistische imperium met een drukdoenerij opschep- myko ook direct daaraan de kwestie-
pertje en de democratische mogendheden met een van eigen kracht overtuigde Triest, waarmede men alleen maar
reus zou mogen vergelijken. Integendeel, de democratieën verkeren nog altijd in Zuid-Slavie en Italië tegen elkaar in
f. - v harnas kan jagen, te verbinden,
de positie van de man m het oerwoud, die al zijn omzichtigheid nodig heeft om
zich de verscheurende dieren van het lijf te houden. Dat desondanks het op- De Russen hebben echter moeten
treden van de Russische gedelegeerde op de conferentie der plaatsvervangende ondervinden, dat de tijd. waarin het
ministers van Buitenlandse Zaken te Parijs nauwelijks in staat is enige opwin- besten bli-ï liet maken met kleine
tegemoetkomingen, voorbij is. De re
ding in het Westen te wekken, bewijst overduidelijk, dat van het standpunt geringen van Amerika. Engeland en
der democratieën bezien een gunstiger ontwikkeling in de wereld zich gaat Frankrijk bezien nu eik Russisch voor-
aftekenen.
EEN FANTASTISCH PLAN
(Van onze Haagse redacteur)
WERELDOORLOG 0 heeft naar schatting dertig millioen doden gekost, dat is
ongeveer een zeventigste deel van de totale bevolking der aarde. Het aantal
weeskinderen in Europa schat men op circa vier millioen en een ontstellend
groot aantal van hen mist nog altijd de verpleging, die aangepast is aan de
bijzondere behoeften van de opgroeiende jeugd. Meer nog dan kleren, eten en
een bed, hebben deze weeskinderen liefde, geduld en echte vrolijkheid nodig.
Wij berekenen precies, hoeveel ijzer, hoeveel kolen en olie, hoeveel graan, vet
en eiwit de geduldige moeder Aarde kan opbrengen. Doch er bestaat geen
enkele statistiek, die aangeeft, hoeveel liefde aan een achtjarig weeskind ge
schonken moet worden, hoeveel liefde onze gehele zwaar beproefde beschaving
verlangt. Terwijl de physica en de chemie een zegetocht over de wereld Staken,
is de wetenschap der liefde beangstigend achtergebleven.
Zal Nederland hei
voorbeeld volgen 1
LIET IS EEN BITTERE klacht van
Walter Rober Corti, de Zwitser, die
begaan met bet lot van de vele mis
deelde kinderen, aanspoorde tot de
stichting van een „Kinderdorp" in zijn
land. Het is dezelfe Corti, die over
tuigd, dat het leed der kinderen in alle
landen hetzelfde is thans aankno
pingspunten in Nederland gezocht
heeft, om ook hier tot de stichting van
zo'n kinderdorp te komen.
l)i Zwitserland, staat vlak bij hei
dorpje Trogen in de buurt van St.
Gallen een groep van tien of twaalf
huizen: Het Pestalozzidprp. Hier leven
ongeveer tweehonderd kinderen van
zes of zeven nationaliteiten, allen
slachtoffertjes van de oorlog. Zij wo
nen in gezinsverband (zij het ook een
groot gezin!), zonder aanzien van af
komst, politieke richting of religie, met
elkaar school gaande, spelende, musi
cerende of toneel spelend in hun zelf
gebouwde theater. Het is hun dorp,
hun wereld.
r\OK IN OOSTENRIJK is een derge-
lijk kinderdorp in voorbereiding. Er
zullen goed ingerichte woningen ge
bouwd worden, waarin kinderloze echt
pare^ of echtparen met één kind,
pleegouders zullen worden van tien
wezen.
De taak van de pleegouders zal het
zijn om, aan de hand van deskundi
ge adviezen, deze kinderen op de voe
en en een prettige onbezorgde jeugd
te verschaffen.
Zou zo'n kinderdorp in Nederland
niet mogelijk zijn? Ongetwijfeld. Er
zou sociaal werk van onschatbare bete
kenis verricht kunnen worden. De
goede wil is meestal wel aanwezig,
doch de moeilijkheid is aan de gelden
te komen om het kinderdorp te finan
cieren. De heer Corti heeft daarvoor
een origineel denkbeeld geopperd. Het
is in Zwitserland doorgevoerd en heeft
daar tot suecës geleid. Ook in Neder
land zouden er ongetwijfeld goede re
sultaten van te verwachten zijn.
jyjEN ONTWIERP in 1945 het plan
van een door kinderen te drijven..,
wereldhandel De Zwitserse jeugd
bouwde haar kinderdorp zelf. dat wil
zeggen, dat zij door middel van een
ruwe huid, ruwe handen, ruwe lippen
Per hoofd in 1950
Drie liter sterke drank
en 158,64aan rokertjes
Volgens een opgave van het
C.B.S. is gedurende 1950 29S.600
hl. gedistilleerd van 50 pet. ver
bruikt. Per hoofd der bevolking
betekent dit gemiddeld 2.95 liter
van 50 pet. in 1950 tegen 3,20 liter
in 1949.
In 1950 zijn totaal 655 millioen
sigaren, 134 millioen sigarillos,
8.018 millioen sigaretten en
11.698.000 kg tabak voor binnen
lands verbruik beschikbaar ge
komen met een totale klein-
handelswaarde van f 592.800.000-
In '49 Was dit bedrag 535.500.000
Per hoofd der bevolking zijn in
1950 verbruikt 65 sigaren, 13
cigarillos, 793 sigaretten en 1.16
kg. tabak (totale waarde f 58.64)
In 1938: 143 sigaren, 36 sigarillos
549 sigaretten en 1,16 kg tabak.
De waarde hiervan was totaal
f 15.19.
soort estafettedienst stenen, spijkers,
ramen, cement, behang, kolen, schil
derijen, enz. die zij cadeau kregen, van
dorp tot dorp naar het bewuste ter
rein transporteerden. Voor alles echter
bomen; daartoe moesten de kinderen
aan een boseigenaar in hun gemeente
vragen, of hij hun een boom cadeau
wilde doen. Zij zouden hem dan zelf
vellen, klein zagen en van dorp tot
dorp brengen. Hieruit groeide de zo
genaamde boomactie. Zij is in Zwit
serland boven verwachting gelukt. Het
hout werd vakkundig aan de man ge
bracht en de gehele opbrengst naar het
kinderdorp gestuurd. Er werden onge
veer 600 bomen gekapt. De opbrengst
bedroeg in totaal 170.000 francs.
Men is ervan uitgegaan, dat wat een
volwassene niet gelukt, namelijk een
boom cadeau krijgen, wel gelukt aan
kinderen. Dit is een juist uitgangspunt
gebleken. De Zwitsers stellen voor om
zulke acties in alle landen ter wereld
te voeren.
j_|ET IS een fantastisch, maar toch
geen onuitvoerbaar plan, vooral
wanneer men beseft, dat het doel is
verzachting van het leed van vele kin
deren en het opkweken van een ge
slacht, dat weer vertrouwen in de
mensheid stelt. De wereld schrijdt
voort op de voeten onzer kinderen.
In Nederland zijn we pas zo ver, dat
het denkbeeld van de oprichting van
een kinderdorp nog maar gelanceerd
kan worden. Aan de uitvoering van
het denkbeeld zijn wij nog niet toe.
doch er zijn mannen, die hun krachten
eraan willen wijden. Wellicht, dat zij
- zo zij de sympathie van de bevolking
kunnen winnen ook eenmaal trots
een Nederlands kinderdorp kunnen
tonen.
stel in dit licht: kan het onze positie
versterken en die der Sowjéts ver
zwakken? Voldoet het niet aan deze
voorwaarde, dan worst het onherroe
pelijk afgewezen.
Willen de Russen de Duitse ontwa
pening die onder de huidige om.-
standigheden voor hen even voordelig
als nadelig voor het Westen zou zijn
dan moeten zij heel wat verder gaan
dan het doen van partiële en locale
concessies. Om dat te bereiken zou
Moskou zijn politiek totaal moeten
herzien de aggressiviteit zou moe
ten plaats maken voor verzoenings
gezindheid en de Russen zouden voor
al de bewapening in Oost-Europa dras
tisch moeten verminderen.
jyjAAR NIETS wijst er op, dat het
Kremlin daartoe bereid is en aan
de andere kant verliezen in het bij
zonder de Amerikanen het geduld. Het
wordt daarom wel heel moeilijk, enig
succes van het hernieuwd contact tus
sen de Grote Vier ie verwachten. Veel
eer moet men rekenen op een voort
zetting van de bewapeningswedstrijd
en een reeks van nog zeer spannende
jaren. Op zwakheid van de zijde van
het Westen kan het Kremlin echter
niet meer hopen. Het verloop van de
Parijse conferentie toont duidelijk aan,
dat de Atlantische landen niet langer
tot wijken bereid zijn en zo nodig hun
hogen, waarbij West-Duitsland de rol
defensieve inspanning nog zullen ver-
zal spelen, die het toegedacht is.
door Bob Wallagh
Van verschillende zijden uit onze
lezerskring bereikte ons de vraag,
wie de uitvinder is van de ball
point pen. Nu hangt het geluk van
de wereld weliswaar niet van het
beantwoorden van deze vraag af,
maar die vraag blijft een vraag
omdat er wel drie pretendenten
naar de titel ball-point-uitvinder
zijn. Dat is er dus nog één meer
dan in de boekdrukkunst, waarvan
we nu nog niet weten of het Cu-
tenbérg of Coster was.
Zo veel is zeker: de beroemde
Amerikaanse firma Reynolds distri
bueerde al ball-points in 1938, een
Hongaar eist in diezelfde tijd op
grond van zijn uitvinding ook al
de titel op en ten slotte is er een
Engelsman die rond '40 zijn ball
point zou hebben uitgevonden.
Doorhalen wat niet verlang wordt
dus
Én nu volgen de nieuwe vragen:
1 Welke bekende schrijver heeft
een boek gewijd aan een onder
zeeër genaamd ..Nautilus"?
2 Toen Beethoven zijn derde Sym-
phonie ({Eroica) componeerde
droeg hij die in gedachten op
aan een bekend veldheer. Wie
was dat?
3 In welke tijd van het jaar wor
den in Afrika de meeste tijgers
gevangen?
4 De moderne meubelindustrie
gaat hoe langer hoe meer het
c rême-kleurige berkenhout ge
bruiken. Welk land nu levert
het allermooiste berkenhout?
5 Nu een vraag voor de kaartlief-
hebbers. Met bridgen wordt af
wisselend met twee spelen kaar
ten gespeeld. Waarom gebeurt
dat eigenlijk?
6 Wat is de Sorbonne?
7 Wat gebeurt er wanneer men
het Nirwana bereikt?
8 In welke tijd was men voor het
eerst met het gebruik van wol
bekend?
9 Wat is het cardinale verschil
tussen het boek „Schateiland"
en het toneelstuk „De Vrou
wen"?
10 Welke ziekte wordt door de
„tsetse-vlieg" veroorzaakt?
(Voor de antwoorden zie men ons
blad van Dinsdag.)
Prachtig toneelwerk van Amerikaanse
Nobelprijswinnaar Eugene O'Neill
(Van een bijzondere medewerker). „yREEMD TUSSENSPEL" een
HEN DER GROOTSTE TONEELSCHRIJVERS van deze eeuw is zonder enige der belangrijkste werken van de-
twijfel Eugene O'Neill. Van zijn vele werken kreeg vooral „Mourning becomes ze grote toneelschrijver vloeit wat
Electra" hier bekendheid door de opvoeringen enige jaren geleden van de Haag- z'irl geestelijke inhoud betreft volko-
se Comedie. En thans vraagt de Nederlandse Comedie met haar door Johan de men uit O'Neill's hierboven aangehaai-
Meester geregisseerde vertoning van „Vreemd tussenspel" „Strange interlude" f'p opvatting voort: wanneer religie
opnieuw de aandacht voor een werk van deze vernieuwer van hei Ameri- het geloof in een bovennatuurlijke
kaanse toneel. Eugene O'Neill, die in 1888 te New-York geboren werd, leefde macht, dat in staat is de mens een zin
het grootste deel van zijn jeugd reeds 'n de sfeer van het toneel, want zijn vader te verlenen vervallen is, dan zal
James O'Neill, was een befaamd romantiseli acteur, die zijn gezin steeds mee- deze mens moeten zoeken naar een
sleepte op zijn tournèe's door de provincie, waar hij grote roem oogstte in stuk- houding ten opzichte van zichzelf,
ken als „De graaf van Monte Cristo". De jonge O'Neill leerde op deze w ijze het welke in staat is hem opnieuw zijn
toneelvak wel door en door kennen. Aan de andere kant echter werd hij door verloren waardigheid te verlenen. En
de Schmiere van het goedkoop-romantische succes-stuk, waarmee hij jarenlang niet anders dan dit zoeken de perso-
opgroeide, geprikkeld tot verzet tegen alles wat maar zweemde naar onwaar- nages in „Vreemd tussenspel" voor
achtigheid of conventionaliteit. En dit is voor zijn latere carrière van bijzondere zich te bereiken. De hoofdfiguur in dit
betekenis gebleken. grote toneelwerk is een vrouw, Nina
Leeds, die als jong meisje haar ver-
£EN TIJDLANG werkte de jonge met de FrovinCetown Players en een loofde verloi.en heeft. Hij was oorlogs-
Eugene als klerk op een handels- enkele andere groep vormde hij een vlieger en stortte brandend neer en
kantoor, een tijdlang ook was hij avant-garde en bracht een revolutie- zy wordt gekweld door de idée-fixe,
mede-directeur van een reizende to- naire vernieuwing te weeg van het dat zijzelf haar geluk van zich gesto
neelgroep. In 1909 trok hij met een Amerikaanse toneel. ten heeft door zich niet ten volle aan
expeditie naar' centraal-Amerika op „De meeste toneelwerken," aldus deze jongen te geven. Terwijl zij hem
zoek naar goud en keerde na enkele O'Neill, „behandelen de verhouding steeds meer gaat idealiseren is heei
maanden terug met malaria. Vervol- van mens tot mens: dat interesseert haar leven een wanhopig door
gens werkte hij twee jaar als matroos mij niet. Ik bekommer me alleen om schuldbesef geactiveerd streven
op de grote vaart, daarna als verslag- de verhouding tussen mens en God. De naar het verloren geluk,
gever bij een krant in Connecticut om toneelschrijver van nu moet de wor- Drie mannen zijn bij haar vergeefse
tenslotte tot rust te komen in een fels blootleggen van de ziekte van pogingen betrokken; de goedige, on-
sanatorium. Die periode van gedwon- deze tijd: de dood van de oude God en benullige Sam Evans met wie zij huwt,
gen liggen bracht een keerpunt in zijn bet falen van wetenschap en mate- niet uit liefde, doch uit behoefte aan
leven en hij begon te schrijven: op 24- rialisme om een nieuwe God te schen- een kind, waarop zij haar liefde voor
jarige leeftijd zijn eerste toneelstuk, ken aan het overlevende religieuze in- de gesneuvelde verloofde kan projec-
Hij volgde een toneelcursus in Har- stinct, dat een zin voor het leven moet teren; vervolgens de bevriende arts
vard, kwam in contact met een jonge vinden en zijn doodsangst tot rust Edmund Darrell, die haar het kind
enthousiaste groep, de Provincetown brengen." Deze opvatting is in al de schenkt, dat haar echtgenoot haar niet
Players, die één-acters van hem ging toneelstukken van O'Neill te herken- geven kan en dan aan haar gebonden
spelen, en dat deed hem ten slotte nen. Ruim dertig schreef hjj er, werk blijft in een gemeenschappelijk, niet
besluiten zich geheel te wijden aan 't van een hevige dramatische intensi- te bevredigen verlangen; en ten slotte
schrijven voor toneel. De vroeger in teit, waarmee hij een internationale een wijsgerige huisvriend Charles
hem gewekte geest van verzet tegen erkenning verwierf: in 1936 werd hem Marsden, die voor haar het ideaal-
conventionaliteit en verburgerlijking de Nobelprijs voor litteratuur toege- beeld van haar vader wordt. Het stuk
kwam weer ia hem bowee en saste» kend. omspant een heel mensenleven, dat
vervuld is van een voortdurend, hope
loos pogen om een evenwicht te vin
den tussen gedroomd geluk en werke
lijkheid. Wanneer zij ten slotte een
zaam is achtergebleven de echtge
noot gestorven, de minnaar tot berus
tende verzaking gekomen en het vol
wassen geworden kind van haai' ver
vreemd leert Nina aan de zijde van
Marsden te aanvaarden, dat het leven
niet meer is dan „een pijnlijke episode,
een vreemd tussenspel, een periode van
beproevingen, waarin onze zielen wor
den schoongewassen en gebleekt tot
witte vrede
[)JT IN 1927 gereed gekomen stuk is
reeds bijzonder belangwekkend om
zijn experimentele kant: O'Neill laat
hier bijvoorbeeld in de trant van het
„terzijde" zijn figuren voortdurend
hun diepste gedachten uitspreken en
hij doet dat uitermate knap en intel
ligent, zodat de psychologie van elk
der karakters tot in het diepst gepeild
wordt. Belangrijker is dit stuk echter
om zjjn wezenlijke inhoud, om zijn
wijsgerige levensbeschouwing en zijn
atmosfeer van wijze mildheid, die uit
groeit boven de wrede tragedie van
het dagelijkse menselijk bestaan.
O'Neill heeft met dit stuk dramatisch
toneel van hoge orde geschreven,
uiterst subtiel en in zijn beschouwe
lijkheid tevens ook fel levend en van
een bijzonder indringende karakter
tekening. Hij toont ons hier het drama
van de mens in de eeuwige onrust, die
hem van zichzelf vervreemd heeft en
gaf aan deze zinrijke inhoud een ver
rassend knappe vorm. Dat de Neder
landse Comedie dit prachtige stuk van
de hier veel te weinig gespeelde Ame
rikaanse dramaturg eindelijk voor het
Nederlandse voetlicht brengt, mag
daarom een toneeldaad van betekenis
genoemd worden.
neren uit een boek, dat we jaren ge
leden ter lezing kregen van een verze
keringsagent, en dat verkoop-succes
garandeerde. Er stond op: „Verkopen in
één week", en de schrijver was een
zekere Dale Carnegie. Daarin lazen wij
dat iedereen verkopen kan.
JN VROEGER JAREN plachten schrijvers, naar men zegt, zich te verbergen
in zogenaamde Ivoren Torens. In die Torens schreven zij dan hunne werken.
En de lezende mensheid kende alleen die werken. Nooit de geestelijke vaders,
die huisden in die Torens. Dat was een goede tijd voor schrijvers, lijkt me; ook
al werden ze óók toen niet rijk van hun geesteskinderen. Bijna alle Ivoren
Torens zijn inmiddels afgebroken. De uitgevers en de boekverkopers hebben
de schrijvers eruit gesleurd en den volke getoond. Men zegt dat dit het boek
verkopen bevordert. Vandaar dat men dus tijdens de jaarlijkse Boekenweek itt
iedere stad, in ieder dorp, in ieder vlek schrijvers uitgestald ziet, vér van hun
Ivoren Toren. Soms spreken ze over hun werk. Soms dragen ze voor. Sommigen
zijn zelfs gedoemd toneel te spelen. En een enkele organisatie gaat zelfs zó ver,
dat ze schrijvers verzoekt óf hun eigen boeken aan de man te brengen óf die
van collega-auteurs. Dat gebeurde bijvoorbeeld vorige week Zaterdag in de
Amsterdamse Bijenkorf. Wij hadden het genoegen één dier verkopers te mogen
zijn. Over onze indrukken op deze markt mogen wij wellicht op deze plaats
enkele opmerkingen maken.
VV7IJ HADDEN nooit veel eerbied voor
de kunst van het vérkopen van
boeken, omdat wij meenden dat onze
boeken (én die van onze collegaschrij
vers) niet verkocht behoèfdên te wor
den, omdat ze de boekverkopers uit
de hand werden gerukt. Omdat het Ne
derlandse volk nu eenmaal een naar
ontspanning dorstend volk is.
In dat opzicht bezorgde deze boeken
markt ons een diepe teleurstelling. Men
vocht namelijk niét óm onze boeken.
Noch om de onze. nóch om die onzer
collega's. Wij moesten ze moeizaam ver
kopen. Trachten te verkopen althans.
Wij leerden daar 'van 's morgens 10 tot
's avonds 6. wat verkopen is. Nu wij
het weten, hebben wij besloten nimmer
in de verkoop te gaan. Wij blijven
schrijven.
Men beweert dat schrijvers psycholo
gen zijn. maar wij twijfelen sinds die
Zaterdag aan onze psychologische in
zichten. Men bekéék ons in aanzien
lijke mate, maar kocht in mindere ma
te. Men bekeek ons, en wij leerden dat
de Nederlandse Massa (waarvan een
onderdeel van een kleine 10.000 langs
onze stand ebde) nog steeds veronder
stelt dat schrijvende mensen zonder
linge mensen zijn. De aanblik kan uit
sluitend teleurstellende gevoelens heb
ben opgeleverd.
Dr. Melchior, vermaard door zijn Wil
lem Barentsz-boek, maakt een huis-,
tuin- en keukenindruk. Een dokter zo
als iedere dokter, die uw bloeddruk
meet en uw plasje naziet.
Van Dr. Tenhaeff, beroemd parapsy
choloog in dit land, scheen verwacht te
worden dat hij aanzienlijke doses oc
culte kracht uitstiet. De realiteit was
anders. Dr. Tenhaeff werd omtrent het
middaguur weggevoerd in verband met
het feit dat hij vanwege de warmte en
de drukte van z'n stokje ging. Volko
men menselijk, maar niet groots in de
ogen der Massa.
Zo zouden wij kunnen doorgaan.
Nè'em nu commissaris Voordewind, die
een deel der onsterfelijkheid verwierf
met zijn boeken „De Commissaris ver
telt" en ..De Commissaris vertelt door"
Een meester-verteller. Dat wil zeggen:
in zijn boeken. Als verkoper vertelde
hij enigë versnellingen trager. En het
duizendkoppige publiek, dat hem aan
staarde en aangaapte, zal zeer waar
schijnlijk een figuur in het genre van
Sherlock Holmes verwacht hebben. O
ja, we hoorden iemand aan de commis
saris vragen, hoe hij over Havank
dacht. De Commissaris had nooit een
Havank-boek gelezen. Geslagen en ver
bijsterd spoelde de stroom door. En
de Commissaris verkocht dóór!
Jan Zeegers verkocht, poogde dat in
elk geval, sportboeken. Men vond Jan
Zeegers achter zijn stalletje minder op
windend dan op de velden.
Zo stonden wij daar, prijsgegeven
aan de blikken van het publiek, eigen
lijk naakt en onbedekt en onbeschermd.
En hoé men keek en hoé men gaapte!
Ook wij stoffeerden een verkoop-af
deling. Wij poogden ons iets te herin-
Strikt persoonlijke impres
sies, opgedaan tijdens de
boekenmarkt van de
Amsterdamse Bijenkorf
Men keek ons aan en wat zal
men daar van zeggen? Dat het een
openbaring was? Nee, dat is te veel
gezegd. Dat het meeviel? Die kans i«
uiterst gering. Dat het tegenviel? Waar
schijnlijk. Genoeg hierover. Dit onder
werp gaat een te persoonlijke en pijn
lijke wending nemen.
Eenmaal welde een vriendelijk oud
damesgezichtje op uit de onbestemde
massa dier duizenden gezichten. Een
lieve oude tante. Wij hebben altijd van
tantes gehouden, maar van zó een zou
den wij het allermeest gehouden heb
ben. Zo vriendelijk die ogen, zo zilverig
dat haar. zo hoffelijk de vraag of wij
iets wilden vertellen over een door ons
zelf geschreven boéfc. Hetgeen wij de
den. Met wild enthousiasme en tome
loos zelfvertrouwen. Het was ons goed
recht ons licht niet onder een koren
maat te zetten. Al vertellend (twintig
minuten lang) zagen wij dat tante in
tensief luisterde. Zachter en milder
werden die ogen. Aan het einde wisten
wij: zij zal niet één onzer boeken ko
pen, maar wel vijf.
Ten slotte was alles verteld en wij
hapten naar adem. Dale Carnegie zou
plezier in ons gehad hebben. Wij zoch
ten onze boeken bij elkaar. Toen zei
tante: „Ik ga een straatje verder, me
neer. Ik koop tóch maar Claudia. Dag
meneer".
Waarop wij vrijwel het lot ondergin
gen van Dr. Tenhaeff.
y^LS WIJ ons zelf een cijfer moesten
geven voor verkoop-talent zouden
wij overwegen: 5—. Hetgeen wellicht
nog iets aan de hoge kant is. Hoe wij 't
publiek vonden? Een té tere kwestie
om in het openbaar te behandelen. Laat
ons maar zeggen: plezierig, aardig, in
teressant, opwekkend en inspirerend.
Uitgezonderd de uitzonderingen. En
één verkoopdag per jaar lijkt ons meer
dan genoeg. Van Zaterdag af eren en
respecteren wij boekverkopers; hier in
Holland of waar ook elders in de wijde
wereld. Het is moordend!
JK KAN ME nu voorstellen dat de vol
gende gebeurtenis enige tijd geledató
plaats vond in de Bijenkorf. Er kwam
een dame om iets te kopen. Ze stroopte
tien verkoopsters af, maar vond alles
öf te duur of te goedkoop, óf te slecht
van kwaliteit öf te groot öf te klein.
Letterlijk niets deugde. Een klant om
op te schieten! Ten slotte kocht ze
toch nog een bezemsteel. De verkoop
ster, die ook maar een mens was, vroeg
daarop belangstellend of mevrouw hem
ingepakt wilde hebben of er op naar
huis wilde vliegen. Waarop de juffrouw
ontslagen schijnt te zijn, omdat de
Klant Koning is.
Ik kan me zoiets van een verkoopster
voorstellen, na Zaterdag. Een honden-
baan!
Wij kropen snel terug in onze Ivoren
Toren. Moe, teleurgesteld en beschaamd.
En thans zijn wij bezig een verhan
deling te schrijven. Over „De psycholo
gie van het verkopen van Boeken; in
drukken uit de praktijk; ingeleid door
Dr. Tenhaeff". Gratis beschikbaar voor
alle deelnemers aan de Bijenkorf-boe
kenmarkt in de Boekenweek 1951. Tot
leringhe ende vermaeek.
ANTHONY VAN KAMPEN
een verstandige
vrouw koopt
uitsluitend
gemitlniseerde
wol en wolgoedjj