Eerste weken in nieuwe omgeving
Iets over de „assimilatie" van de
nieuwe Australiërs
Hollandse jongen op Amerikaanse school
Opvattingen aangaande hei onderwijs
wijken sterk van de onze af
DIT IS MIJN tweede middag op de nieuwe school; morgen beginnen de lessen.
Veeltalig gezelschap in
een schoollokaal
De volgende dagen
Een week later
Een maand later
Weer drie weken later
GEZONDE SLAAP:)
^Pullman
CYYlatrcióAen.
Sfropdassirop
De overheid doet zeer veel, maar de liefde
moet van twee kanten komen
Ook de kerken verlenen
veel medewerking
De hloembollenvelden irekken weer tienduizenden bezoekers
Over planten en
verplanten
ZATERDAG 28 APRIL 1951
Wol, Ik ben niet de enige buitenlander, dat heb ik al gemerkt. Er zijn twee
Chinezen, een Siamees, twee Zuid-Amerikanen, een Engelsman, een Fransman,
een Joegoslaaf, een Tsjech, een Oostenrijker (met wie ik Duits gesproken heb)
en daarnet ontmoette ik iemand uit Panama, doch die is hier al eerder geweest.
De vakken, die ik gekozen heb zijn: Engels, Duits, algebra, scheikunde en public
speaking, terwijl ik voor sport ingeschreven sta voor „soccer" (een soort voetbal)
in de herfst, ijshockey in de winter en tennissen in het voorjaar. Wij lezen n.l.
alleen des morgens en de middagen worden besteed aan huiswerk en sport. Dat
kan reusachtig worden!
AANGEZIEN ik nog geen huiswerk
heb zal ik eens wat van de school
vertellen. De gebouwen vormen met
de sportvelden één geheel en liggen
naast een meer, waarop 's winters ge
reden wordt. In het hoofdgebouw zijn
de schoollokalen en ook diverse ka
mers voor de jongelui, verder de eet
zaal, de kapel, het kantoor en de bi
bliotheek. In de andere gebouwen zijn
ook jongens ondergebracht, terwijl er
een klein ziekenhuis is (met 3 docto
ren en 6 verpleegsters), gymnastiek
lokaal met kleedkamers, woongelegen
heid voor al het werkpersoneel, sport-
winkel, boekenwinkel, postkantoor en
snackbar. Rondom liggen 14 tennis
velden en 3 sportvelden. Het lijkt één
groot dorp. De directeur, mr. Van
Santvoort, moet één van de knapste
mensen uit Amerika zijn.
W{j zijn verplicht 's morgens een
half uur kerkdienst bij te wonen,
Zondags donkerblauwe pakken te dra
gen en ons wasgoed persoonlijk af te
geven en te controleren. Het is min
of meer vernederend in de gemeen
schappelijke studiezaal te moeten le
ren en het wordt dan ook als een
straf beschouwd wanneer je hiertoe
„gedegradeerd" wordt. Ieder heeft een
kamer apart.
QP HET MOMENT heb ik mijn eer
ste twee lessen gehad: Engels en
Public Speaking. Dit is een zeer in
teressant vak. Wij moesten een kleine
speech houden over een onderwerp, dat
werd uitgeloot. Ik was nummer 3 en
ik dacht „Dat wordt niets". Mijn on
derwerp was „neck-tie" (das). Maar
toen ik klaar was kreeg ik een com
pliment, waarover ik stom verwonderd
was. Ik had het thema weten te ver
schuiven naar het verschil tussen
Amerikaanse en Europese kleren en
vooral de kleuren.
Ik schijn hier min of meer een
vraagbaak te zijn geworden. Om de
haverklap komen er jongelui in mijn
kamer om te vragen, hoe je dit of dat
moet berekenen. Dat berust groten
deels op de maten, die hier vreemd
zijn, maar die zij moeten gebruiken
voor de scheikunde. De headmaster,
mr. Van Sandvoort, Wil mij persoon
lijk met mijn Engels helpen.
Y^IJ HEBBEN hier veel minder vak
ken dan in Alkmaar, doch ik leer
toch nog heel wat. De puntentelling
is heel anders. Zij tellen tot 100, waar
door het niet zo moeilijk is de in Hol
land zo begeerlijke tien te halen.
De verhouding tussen de leraren en
leerlingen is buitengewoon goed. Na
schooltijd doet men gezamelijk aan
„soccer" of maakt wandelingen, de
bossen in. Het is erg gemakkelijk om
in één gebouw te wonen, als je bijv.
iets hebt met je werk en je kunt er
niet uitkomen, ook met hulp van de
jongens niet, dan ga je gewoon naar
je leraar.
Ik ben op het ogenblik goed be
vriend met de schoolboekhandelaar,
een gemoedelijk dik mannetje, die mij
een Duitse dictionnaire en een spelden
kussen van de Hotchkiss-school cadeau
gaf. „Voor je moeder of je sweet
heart", zei hij. Verder heb ik tekenles
genomen. Dat tekenen gebeurt hier
meer Amerikaans reclame-achtig.
Overigens hangt beneden in het ge-
bom een uitgebreide collectie repro
ducties, de meeste van werk van
Europese schilders, dat doet mijn
hart goed.
Het is een gezellige boel af en toe!
Even weg
Overgekookt
Haai de Bnk& spons er over!
Wij hadden een week geleden onze
dikke boekhandelaar als hoofd aan
onze tafel, maar hij was vrij veel weg.
Toen zijn wij zelf aan het pudding uit
delen gegaan. Het werd een formeel
gevecht. De kwakken vlogen van de
ene kant naar de andere. Ook hadden
wjj op een Zondagochtend, nadat wij
uit het gymnastieklokaal kwamen, een
rotte appelengevecht, wat niet best
was voor de blauwe pakken.
Deze week hadden wij een holiday.
Het is n.l. een gewoonte van deze
school om zo onverwachts een dag
vrij te geven, zodat wij de omgeving
kunnen verkennen. Nu, ik ben met
een stel jongens naar de grotten ge
weest, vijf mijlen hier vandaan, maar
dat was me wat! Helemaal geen grot
om rechtop te lopen. Je moest krui
pen over een ongelijke grond, die met
plassen gevuld was. Soms moest ik
mij in allerlei bochten wringen en over
de lengte van de grot (20 M.) hebben
wij drie kwartier gedaan. Gelukkig
had ik een zaklantaarn meegekregen
en oud goed aangetrokken, want het
was soms aardedonker en vrij kwamen
er allersmerigst uit. Op de terugweg
heb ik een duivelsmasker gekocht, dat
meebeweegt en naar je gezicht gaat
staan, daarmee ben ik 's avonds op de
gangen gaan spoken. Er waren een
paar jongens met waterpistolen, maar
ik voelde niets, dank zij het rubber
masker.
En nu het laatste nieuws.
Wij hebben een Security Council
gesticht, een imitatie van die der Ver
enigde Naties met alle buitenlandse
jongens erin. Hiermee geven de leraren
de jongelui een inzicht in wat de V.N.
doet en hoe zij werkt. Wij spreken de
originele teksten in d% taal zelf en
zo spreekt de jongen uit Tsjechoslo-
wakije Russisch, de Zuid-Amerikanen
spreken Spaans en de twee Chinezen
vertegenwoordigen nationalistisch Chi
na en Korea. Ik vertegenwoordig
Noorwegen en spreek Hollands. Het
meest opwindende zijn de aanvallen
van Malik op de U.S.A. en het Uni
ted Kingdom. Wij hoppen alles op het
toneel te kunnen opvoeren voor pu
bliek. Vanavond hebben wij onze eer
ste vergadering gehad en de school
krant heeft foto's gemaakt.
Wij hebben onze uitvoering gehad
en ik geloof wel, dat het een succes
was. Ik heb kennis gemaakt met een
Enkele weken geleden ■publi
ceerden wij fragmenten uit een
brief van een Alkmaarse scho
lier, die naar Amerika is gegaan
om daar zijn studie voort te zet
ten. Hij beschreef hierin zijn
luchtreis naar de Verenigde
Staten. De lezer vindt thans
hiernevens enkele brokken uit
een tweede epistel: de eerste in
drukken uit de nieuwe omgeving
en enkele mededelingen omtrent
het onderwijs op een Amerikaan
se middelbare school. Men krijgt
zodoende een impressie van de
volkomen verschillende opvattin
gen aangaande opvoeding en
onderwijs daarginds.
Hollands meisje, dat hier voor een
half jaar met een bezoekersvisum is brj
een Oostenrijkse familie. De volgende
Zondag werden Karl L„ de Oosten
rijkse jongen, en ik te dineren ge
vraagd bij die familie. Het was vreemd
om weer Hollands te spreken, ik ver
viel telkens in het Engels.
28-l-'51.
Vanochtend hadden wij een nieuwe
emotie. Er is sprake van, dat er twee
jongens van school zullen worden ge
trapt en nu heeft de hele school op een
paar bangelingen na geweigerd mee
te zingen met het orgel tijdens de
kerkdienst. Het was géén gehoor! Vijf
coupletten lang werd het alleen bij
gestaan door de leraren en enkele ban-
gerts. Het is hier moorddadig. Wy heb
ben nu ook een debatingclub en giste
ren hadden wjj een gloeiend debat over
het vóór en tegen van een latijnse op
voeding. De „pro-latijners" wonnen
het.
Het studieplan heeft een tijdje uit
elkaar gelegen, omdat er een toneel
stuk is opgevoerd, ons z.g. „winter-
play". Bij de uitvoering zaten wij op
eens onder de meisjes; ik geloof, dat
wij ook eens met een bus naar zo'n
school gaan.
Politiek interesseert zich vrijwel
niemand voor het feit, dat de Korea-
nen nu doodarm zijn. dat hun steden
plat zijn en de oogst vernield is. Het
enige, waarvoor de gemiddelde Ame
rikaan zich interesseert, is het feit hoe
sergeant X met een tankdivisie 100
Chinezen plat gereden heeft of hoe
kapitein Y het eerste vijandelijke
straalvliegtuig van Russisch fabrikaat
neergeschoten heeft. Sommige Ame
rikanen en dat zijn de meesten
denken, dat Amerika hieronder van
daan zal komen „greater than ever",
maar er zijn en ook, zoals enkele
leraren die de hoop uitspreken, dat de
U.S.A. deze krachtsinspanning nog 25
jaar mag volhouden.
j^E DAS met de donkere dippeltjes
deed ons iets.
Iedere maal, als drukke doenerijen
ons door de hoofdstraat, die baajerd
van leven en vertier, voerden, werden
onze ogen onweerstaanbaar in de
richting van de lokkende etalage ge
dwongen en steeds vertraagden onze
schreden zich een kort moment.
Want achter dat venster hing, als
enige kunstwerk temidden van allerlei
banale tierelantijnen als interlockjes,
bretels en zijden sokken, de Das, koen
gebouwd, met een intens sierlijk
patroon en van een ravissante charme
subtiel gepointilleerd door een beziel
de schildershand.
Soms stonden wij i?r poëtische adora
tie voor het al te dikke vensterglas, of
zagen wij in een zoete rêverie ons
spiegelbeeld vóór ons met dit wonder
getooid: een Adonis met een donker
gedippelde zelfbinder, eer fiere
Apollo in een onweerstaanbare nylon
das. Op een goede dag wisten wij ons
niet meer te beheersen en betraden
wij het desbetreffende pand....
De gesoigneerde winkelbediende ver
spreidde niet de enthousiaste service
en waardering voor onze verfijnde
smaak, die wij eigenlijk verwacht had
den. Hij beluisterde onze wensen met
kennelijke tegenzin, ja, met iets van
ontzetting, scheen het wel.
„Die donker gedippelde uit de
etalage, bedoelt u?" zei hij schoorvoe
tend. Dan ontplooide hij plotseling een
grote activiteit en deponeerde uit alle
hoeken en gaten dozen en hangers vol
dassen voor ons op de toonbank. In
gloedvolle bewoordingen prees hij de
schitterende kwaliteiten van de diver
se wrochtsels en trachtte opgewonden
er een aan de man te brengen. Ver
veeld en dromerig luisterden wij toe.
„Nee, Nee!" zeiden wij eindelijk on
geduldig en toen. dreigend: „Die met
de donkere dippels uit de etalage!"
De dassenman bette zich het voor
hoofd met een gebloemde zakdoek en
wuifde dan met een vaag handje naar
het raam. „O, dié!?", zei hij. alsof hij
het nu pas hoorde. Hij keek wat
schichtig opzij naar het kantoor van
zijn baas en sprak op zachte toon:
„Ja, ziet u, die is al besproken, die
is er eigenlijk al niet meer. Nee, dat
gaat tot mijn spijt helemaal niet. Een
van onze allerbeste klanten, begrijpt
u? En het is de enige, die wij in voor
raad hebben. Ilc ben bang, dat u in
andere zaken ook heel weinig kans
heeft. Tja, Amerikaanse import, en
dan die deviezen en zo, weet u wel?"
Moeizaam opgebouwde luchtkastelen
stortten met het donderend geraas van
een H-bom-exploisie ineen. Bleek en
verslagen, verlieten wij de onheils
plaats, ternauwernood in staat een
groet te fluisteren
De Zondagmiddag daarop passeer
den wij, nog wat zwakjes, wederom
cle etalage, die ons hol en honend toe
grijnsde: de das was verdwenen! Ver
bitterd vroegen wij ons af. of de on
verlaat, die thans het meesterwerk voor
de boezem torstte, zijn geluk wel zou
beseffen.
En toen, even verderop, stonden wij
plotseling oog in oog met de winkel
bediende, die als een triomferende
Troje-verwoester een betoverende
blonde Helena aan de arm voerde. Hij
was gesoigneerder dan ooit: hij droeg
ónze donker gedippelde das
B. D.
(Van onze correspondent)
J7R WORDT NOG AJL» eens het nodige gepraat en geschreven over het „assimi
leren" van de nieuwe Australiërs het aanpassen aan en het inpassen in d®
nieuwe en andere sfeer van het nieuwe vaderland. Het onderwerp ls dan ook
belangrijk genoeg om er van tijd tot tijd de nodige aandacht aan te bestaden,
want met dit assimilatieproces staat en valt het succes van grootscheepse
emigratie. De nieuwkomer die zich niet weet aan te passen is een plaag voor
zichzelf en voor zijn nieuwe omgeving. Hij wordt zuur en ongelukkig, kan zijn
werk niet van harte doen, verveelt door zijn gekanker zijn eigen landgenoten en
maakt dat de Australiërs zich niet alleen van hem, maar ook van zijn landge
noten afkeren.
MU IS die assimilatie een gecompli
ceerd en subtiel proces. "De federale
regering in de Australische hoofdstad
Canberra heeft dan ook als principe
aangenomen, dat een snelle en soepele
assimilatie nooit en te nimmer alleen
bereikt kan worden door betaalde re
geringsambtenaren. De met de assimi
latie belaste ambtenaren verschaffen
als het ware de gereedschappen, maar
de uitvoering van het werk moet door
de mensen zelf gedaan worden: dooi
de Australiërs zowel als door de
nieuwkomers.
De assimilatie-pogingen van over-
heidszijde zijn eigenlijk begonnen in de
herfst van 1947, toen de eerste groe
pen „ontheemden" als immigranten
naar Australië kwamen. Deze jaren
lang voortgejaagde en van liet ene
kamp naar het andere gestuurde land
en daklozen hadden natuurlijk wel
een extra ruggesteuntje nodig. De an
dere uit niet-Enlgelse landen komende
immigranten, die de ontheemden volg
den. zoals in steeds toenemende ma le
de Nederlanders, hebben echter even
eens van dit ..assimilatie-apparaat"
kunnen profiteren en kunnen dit nog
steeds.
Het werk van de overheid.
j£EN VAN de belangrijkste taken ligt
bij het Departement van Onderwijs,
dat in deze optreedt als de „agent"
van het Immigratie Department en dat
de nieuwkomer helpt om zich zo spoe
dig mogelijk de taal behoorlijk eigen
te maken.
In de ontvangstkampen, waarin de
meeste nieuwkomers eerst voor enige
weken terecht komen, worden de ge
hele dag door gratis Engelse lessen ge
geven. Daarnaast vinden de nieuwko
mers in de kampen het maandelijkse
„Bulletin Board News" een aan de
wand gehangen tijdschrift, waarin zij
ingelicht worden over Australische ge
bruiken en dat hen van nieuws en ad
vies voorziet.
Voor buiten de kampen levende
nieuwkomers stelt het Departement
gedrukte en radiolessen in het Engels
ter beschikking. Opnieuw helemaal
gratis. Daarnaast kan de nieuwkomer
het in zeer eenvoudig Engels gestelde
maandblad :.The New Australian" ont
vangen, waarin hij officiële mededelin
gen (ook over de Engelse lessen), raad
op verschillend gebied en nieuws over
de nieuwkomers zelf vindt. Voor het
Australische volk is ..The Good Neigh
bour" de Goede buur waarin ver
teld wordt over het aandeel, dat de
nieuwkomers hebben in de ontwikke
ling van het land en waarin uiteenge
zet wordt, hoe men zelf de nieuwko
mers bij het aanpassingsproces kan
helpen.
Ook op andere manieren, door mid
del van radioprogramma's, lezingen
en tentoonstellingen worden de Austra
liërs op hun beurt in de gelegenheid
gesteld wat over de nieuwkomer* te
weten te komen.
Tot slot geeft het departement ten
gerieve van de in vreemde talen ver
schijnende bladen nog de „Australian
Clipsheet" uit, waarin ook de nodige
gegevens over land en volk voorko
men. De meeste buitenlandse groepen
hebben hier hun eigen gedrukte krant;
de Italianen, Fransen, Russen, Grie
ken, Letlanders, Estlanders en Lithau-
ers. De Nederlanders hebben dit nog
niet. Wel kunnen zij een gestencild
Nederlands Nieuws van 't Nederland
se Informatiebureau ontvangen, doch
dit bevat uitsluitend nieuws uit Neder
land en uit de Nederlandse' samenle
ving in Australië en speelt dus als zo
danig bij de assimilatie geen rol. Po
gingen om ook voor de Nederlander»
een eigen gedrukt blad uit te geven,
zijn tot nu toe vastgelopen op gebrek
aan belangstelling bij die kringen, die
het nodige kapitaal zouden moeten
fourneren.
Het werk van de kerken.
yOORTS HOUDEN talrijke kerkge
nootschappen en vrijwillige organi
saties zich met het assimilatieprobleem
bezig. Door het houden van Burger
schapsconventies gedurende dit en het
vorige jaar zijn veel van de activitei
ten van al deze organisaties en genoot
schappen met het werk van de over
heid gecoördineerd.
Deze Burgerschapsconventies hadden
toi doel een, het gehele vijfde wereld
deel omvattende beweging tot stand
te brengen. Deze „Goede Buur"-bewe-
ging is zich thans reeds aardig aan het
ontwikkelen. Honderden kerkgenoot
schappen en organisaties zoals de
YMCA en YWCA hebben zich met
deze beweging verbonden en hebben
hun vertakkingen in alle staten. Zij
worden gesteund, ook financieel, door
de regering.
Organisaties als in vele hoofdsteden
bestaande Nederlands-Australische ver
enigingen en zogenaamde 50-50 avon
den, waarbij 50 van de aanwezigen
Australiërs moeten zijn en de andere
50% Nieuwe Australiërs, dragen er na
tuurlijk eveneens veel toe bij om het
aanpassingsvermogen te bespoedigen.
IN DE BLOEMENTUIN
yELE tuintjes kunnen er 's winters
hopeloos vervelend uitzien. Dat kan
echter heus wel anders, get aanplan
ten van groenblijvende heesters kan al
een aanmerkelijke verbetering teweeg
brengen. Nu vinden vele tuinliefheb-
bers het gebruik van veel altijd groe
ne heesters niet mooi, omdat dan het
geheel 's zomers wel eens wat somber
kan aandoen. Dat gevaar bestaat in
derdaad. Het is echter te ondervangen
door heesters te poten, die 's winters
de tuin opsieren door hun frisse, groe
ne bladeren, doch 's zomers als bloem-
heesters waarde hebben. Daartoe be
horen in de eerste plaats de rhodon-
dendrons. die zelfs zeer rijk kunnen
bloeien. Er zijn vele soorten alpenro
zen, doch de gewone tuinhybriden met
hun enorme bloemtrossen zijn voor
tuinbeplanting toch wel het beste te
gebruiken. De grond in deze streken
is misschien niet altijd even geschikt
voor rhodondendrons, doch dat is te
verhelpen. In gewone zandgrond zal
men er bij weinig of niets mee berei
ken. Wanneer de tuinman vertelt, dat
het zonder turfmolm en oude koemest
niet gaat, behoeft men het ook niet te
proberen.
Het zal dan zeker op een teleurstel
ling uitdraaien. Wie veengrond Kan
krijgen is pas op de goede weg. Wan
neer deze wordt vermengd met wat
oude koemest, kan men elk jaar een
schat van bloemen en over het geheel
een zeer goede ontwikkeling van de
heester verwachten.
Rhodondendrons kan men nu nog
aanplanten, zelfs wanneer de bloem
knoppen op het punt staan om open te
gaan. De planten worden nl. met een
vaste wortelkluit afgeleverd, zodat ze
van het verplaatsen niet te lijden heb
ben. Men dient bij het planten een
emmer water bij de hand te hebben.
Bovenal hebben ze vocht nodig.
Algemeen bekend is de kamer-
azalea. Vrijwel niemand weet echter
nog, dat er ook winterharde, groenblij
vende, rijk bloeiende tuinazalea's be
staan. Tuinliefhebbers doen er goed
aan, enkele exemplaren aan te schaf
fen. Wanneer ze hetzelfde grondmeng-
sel krijgen als de rhodondendrons, zul
len ze hun eigenaar niet teleurstellen.
Ook op een licht beschaduwd plekje
laten ze zich niet van hun slechtste
kant kennen. Een koele bodem vinden
ze wel prettig. Ontbreekt de schaduw,
dan kan men hetzelfde effect bereik m,
door wat stenen op de grond tussen
de planten te leggen.
Kalmia Latifolia of Bourbonstruik
bloeit 's zomers met schermvormige
rose bloemtrossen, die enigszins aan
wasbloemen doen denken. Wie ze aan
plant zal er stellig voldoening van
hebben.
