Bij de bariton David Hollestelle
SIDO
De auto van de korporaal
Bed
PELS
Vrouw is reeds meer dan honderd
dagen buiten kennis
Verzoening in
Ransiki
Kwekerij „De Wingerd" levert
dertigduizend k.g. per jaar
1
Ik wilde zanger worden'
Van een Helder se kantoorstoel naar
radio en concertzaal
Straks solist in Naardens
Grote Kerk
Wetenschappelijke wereld staat voor raadselen
AL GERUIME tijd liggen in het Radcliffe-ziekenhuis in Oxford twee mensen te
slapen, die maar niet wakker worden. De ene zieke, een jonge vrouw van
31 jaar, is op haar fiets in botsing gekomen, nu ruim honderd dagen geleden,
en is sindsdien buiten kennis. De andere, een jongetje van twee jaar, die een
trap van een paard tegen het hoofd heeft gekregen, ligt al meer dan tachtig da
gen in een diepe sluimer. Zij vertoeven In een geestelijk niemandsland; de art
sen staan bij hun bedden en wachten. Ze kunnen er weinig aan doen. Deze
„slaap" kan spoedig ten einde zijn ze kan ook nog maanden en jaren duren.
Niemand kan hel zeggen.
Wat gebeurt er in de
menselijke geest?
Paardenshow in Richmond
W*\ ft
Éspfil
M m wmm
MwmÊlM
Misverstand in dagbladen
CONSOMMÉ CHAMPIGNONS"
Modernste methoden worden toegepast
luxe
Leverancier voor
hotels
Vice-adm.
gaa
Schout bij m
op
Elf communi
te Duisburg
Speci
Ko
POORT
Oude r
iiiniiiiiiiiiiiRiiiii
N.V.
VKIJÖAG 15 JUNI J9ÖX
£JE ZANGER ZWEEG. De vrouw achter de zwartglanzende piano speelde een
slotaccoord. Toen Het ze haar handen rusten en zei: ,.'t Was weer beter
Daaf. Dit laatste nog even herhalen". En opnieuw luisterden we naar de vólle,
warme bariton van David Hollestelle, die met zijn repetitrix, mej. O. Buchler,
in een ons voor dit ogenblik onbekend huis in een ons even onbekende Hilver-
sumse straat een deel van zijn repertoire doornam.
„Lied eines Schiffers an die Dioscuren". Mayerhofen dichtte het. Schubert
schreef de muziek. David Hollestelle zong het met een overgave, die ontroerde.
„Dioscuren, Zwilingssterne.mich beruhlgt auf dem Meere euer Milde, euer
Wacheu...." Dioscuren, dubbelster.... uw mildheid, uw waken boven de zee
geeft mij rust.... In een gebeitste lijst aan de wand boven de piano zagen we
de koppeu van Wagner, Beethoven en Liszt. Het was of de grootmeesters mee
luisterden en hun zwijgen instemde met het lied van de schipper, dat boven het
klotsende geluid van het water uitklonk naar de verten van het machtige ster-
renbezaaide uitspansel.
Wetend, dat onze nationale bariton Laurens Begtman op dezelfde leeftijd als
hij, in deze zelfde kamer en eveneens profiterend van de rijke kennis van mej.
Buchler, nu twintig jaar terug de eerste stappen zette op de weg, die hem in
ternationale faam zou brengen, trokken we onwillekeurig een vergelijking. Óok
deze, voormalige Helderse, zanger met zijn prachtig stemmateriaal en de sterke
wil er te komen, heeft mogelijkheden om een hooggesteld doel te bereiken. Het
eerste succes kwam dezer dagen met het verwerven van de onderscheiding
„Eerste vocalist' voor het seizoen 19511952.
mej. Buchler weer aan haar piano
plaats nam. „Ik heb één grote wens.
Liederen zingen en het oratorium-
werk. Maar vóór ik mij daar geheel
aan kan wijden, zal er nog geducht
gewerkt moeten worden.
De liedkunst is heel moeilijk. Ze
vraagt een rijke kleurschakering in
stem en voordracht, die veel subtieler
in de onderlinge verschillen moet zijn
dan bij de opera. Niet alleen de stem,
nA EEN door Hollestelle aangevraag
de en geslaagde auditie voor het
Nederlands Impressariaat, nam hij op
28 Mei met veertien zangers en zange
ressen deel aan een auditie georgani
seerd docrr het Contact Centrum van
Nederlandse Musici. De jury, bestaan
de uit de sopraan To van der Sluis, dr.
Anton van der Horst, Laurens Bogt-
man, Felix de Nobel en de heer E.
Bomli, chef van de muziekafdeling
van de Nederlandse Radio Unie, was
unaniem van oordeel, dat David Holle
stelle voor de begeerde onderscheiding
in aanmerking moest komen. Dit houdt
in, dat hij voor solistische medewer
king zal worden aanbevolen bij orkest
en koordirigenten.
„Ik wilde zanger worden"
DAVID HOLLESTELLE
het lied trok me onweerstaanbaar
„Dat David dit reeds nu zou berei
ken, hadden we niet verwacht" zei
mej. Buchler, toen de les even werd
onderbroken voor een kop thee. „Het
was een grote verrassing. Hiermee
werd tevens weer eens bewezen, dat
hij die hard werkt, zich de beloning
daarvoor zeker niet zal zien ontgaan".
Het was mijn kans
„■pOEN ik negentien jaar was", had
had David Hollestelle ons reeds
verteld, „had ik al een onbestemd ge
voel, dat ik zanger zou worden. Hoé,
dat wist ik nog niet. Voorlopig moest
ik me tevreden stellen met een kan
toorstoel. Thuis werd veel gezongen
en evenals mijn zuster verleende ik
medewerking aan evangelisatiebijeen
komsten. De thans in Alkmaar wo
nende tenor Jan Willems gaf mij les.
Op aanraden van de Helderse predi
kant ds. Borghardt reisde ik in 1947
naar Hilversum om Laurens Bogtman
te vragen zijn oordeel over mijn stem
te willen geven. Dit viel gunstig uit.
Bogtman was heel tevreden over de
door Willems gelegde grondslag en
spoorde mij aan te solliciteren bij de
Nederlandse Radio Unie. Ik werd aan
genomen. Op mijn kantoor wees men
naar het voorhoofd. Ren vaste baan
bij het Rijk prijsgeven om te gaan zin
gen, was maar een waag vonden ze.
Maar het was mijn kans. Het won
der van de muziek had me vaster dan
ooit te pakken en zou me niet meer
loslaten. Ondanks zijn door concerten
zo druk bezette tijd, aanvaardde Lau
rens Bogtman mij als leerling. Ik ben
de enige. Alle andere heeft hij moe
ten afzeggen.
Toen ik mezelf voor de eerste keer,
net tijdens de geboorte van ons derde
kind, door de radio hoorde zingen, was
dat een hele sensatie. Hoeveel uur
per dag ik voor de Radio Unie 'werk?
Gemiddeld vier uur. Repetities en uit
zendingen met het Groot Omroepkoor,
het Omroepkoor en het Kamerkoor.
Zo nu en dan op uitnodiging van een
omroepvereniging ook een recital. Vier
uur lijkt niet lang, maar het eist grote
lichamelijke inspanning en een sterke
geestelijke concentratie. Als het voor
bij is, heb je heus je portie wel ge
had".
Het lied
„Welk doel staat u nu precies voor
ogen?" vroegen we Hollestelle, terwijl
maar je hele wezen moet een uit
drukking zijn van dat wat dichter en
componist hebben willen 2eggen. Ik
geloof, dat ik dat doel kan bereiken.
Het is iets dat je in je diepste wezen
zo voelt.
Zo juist ben ik uitgenodigd om In
de Grote Kerk in Naarden ais solist
mee te werken dit najaar in de „Jo
hannes Passion" volgend jaar op Goe
de Vrijdag in de grote uitvoering van
de „Matth&us Passion",
Als men weet, dat de jaarlijkse
Matthkus-Passion uitvoeringen onder
leiding van dr. Anton van der Horst
in de Indrukwekkende Grote Kerk
van het oude Naarden door hét hoge
niveau van de vertolking van Bachs
schoonste muziek en de medewerking
van de beste solisten internationale
bekendheid hebben, is het te begrij
pen, dat Hollestelle ons dit met ge
rechtvaardigde blijdschap vertelde. Dit
te hebben bereikt na een studie van
slechts enkele jaren, is zeker een
zeldzaam voorkomend iets. Hiervoor te
worden gevraagd op zichzelf al is een
eer en een blijk van waardering, die
slechts de besten ten deel vallen.
„Dit nu maar eens David','. Mej.
Buchler maakte een eind aan ons ge
sprek. Voor haar op de piano stond
de muziek van de aria „Schlumert ein"
uit Bachs cantate „Ich habe genug".
En weer was daar in de kamer alleen
Hollestelle's krachtige, beweeglijke
bariton. Alleen met Bachs lied. De
klanken van de piano klonken slechts
als van een verre achtergrond.
W. K-
E* IS weinig bekend over slaap en
bewusteloosheid. Elk jaar lopen
honderden mensen in Engeland een
wond aan hun hoofd op, die hen van
wezens met een geest verandert in ve
geterende schepselen .Groenten" (vege
tables) noemen de artsen deze patiën
ten. Zij eten en drinken, doch zijn niet
meer in staat tot denken. Langs kunst
matige weg worden zij gevoed met
eieren, melk en druivensuiker. Gere
geld Worden zij in een andere houding
gelegd, zodat door hun langdurige
slaap geen ziekten kunnen ontstaan.
Veel meer kan de wetenschap aan de
ze ongelukkigen niet doen.
Soms kan door een zorgvuldig uitge
voerde hersenoperatie een splinter been
worden verwijderd, dat de oorzaak was
van deze staat van ononderbroken be
wusteloosheid. Maar in het geval van
deze beide patiënten hopen de deskun
digen, dat tijd en rust de genezing zul
len brengen. Zij weten nu, wat er ge
beurt, wanneer iemand bewusteloos
wordt door een kwestuur aan het hoofd.
De halfvloeibare hersenen worden door
de schok door elkaar geschud. Een ver
plaatsing van een centimeter is vol
doende, om de geest volledig in het
duister te hullen.
Herstel mogeljjk.
Sommigen worden weer volkomen
beter, doordat de hersenen zich van de
schok herstellen. Anderen lijden tij
dens hun herstel ondragelijke hoofdpij
nen. Soms ook treedt blijvende ver
lamming op. Elk geval vertoont weer
andere verschijnselen. Zo slaapt de
baby als een vermoeid kind. De adem
haling is zacht, zijn oogjes zijn altijd
gesloten. Het meisje, waarvan hierbo
ven eveneens sprake was, opent soms
haar ogen en beweegt 2ich dan ook,
hoewel ze verder altijd stil ligt. Dit
houdt de steeds aanwezige artsen en
verpleegster ernstig bezig. Kan zij in
derdaad zien en iets begrijpen, of kan
men hier slechts spreken van een
schijnbare onderbreking van de sche
mertoestand? De wetenschap, aldus de
Sunday Express, is nog niet zo ver ge
vorderd, dat zij hierop een antwoord
kan geven.
Ofschoon mén, dank zij Röntgenfo
to's, veel van de hersenen af weet, kan
men toch niet ontdekken, wat er in de
geest van een bewusteloze omgaat.
Dromen zij? Een van de best" specia
listen op dit gebied, dr. Wilfred Harris,
zegt hierover: „Wij weten het niet. Wij
weten zelfs niet eens, of de patiënten
dromen, wanneer zij bewusteloos zijn
Wij vragen hun hiernaar later wel,
maar zij kunnen het zich niet herinne
ren".
Langdurige slaap.
Er zijn gevallen bekènd, waarin de
patiënten veel langer bewusteloos zijn
geweest dan tachtig en honderd dagen.
Een vrouw in Johannesburg, Agnes
Swanepoel, sliep een-en-dertig jaar,
Patricia Maguire in Illinois vijf jaar en
zeven maanden. Zo zijn er vele geval
len bekend in de medische weten
schap. Soms sterven de .slapers. Maar
vaak blijven zij in leven en moet men
hun vertellen over de oorlogen, de ram
pen en de moeilijkheden, die de we
reld tijdens hun slaap hebben geteis
terd.
In Engeland is het geval bekend van
mevrouw Ivy Smith, in Middlesex. Zij
viel in Augustus 1937, twee-en-twintig
jaar oud, van het dak van een Lon-
dens huis, een val van vijf en twintig
meter. Het duurde zestien weken, voor
zij haar ogen opende. Bekend is ook
het geval van het zeventienjarige meis
je Betty Baxter, die twee jaar geleden
gedurende zes weken in een ziekenhuis
in Sunderland heeft gelegen en al die
tijd buiten bewustzijn was. Toen zij
weer bijkwam, herinnerde zij zich niets
meer van de jaren, die aan haar ont
waken waren voorafgegaan. Zij moest
opnieuw kennismaken met haar ouders
en haar broers en zusters. Zij is nu ge
trouwd en zal spoedig haar eerste kind
krijgen. De artsen in het ziekenhuis ra
Sunderland hebben hiervoor grote be
langstelling. Zij hopen nl., dat het ge
heugen terugkeert, wanneer de baby
eenmaal geboren is.
De beroemde specialist Sir Hugh
Cairn, die de zorg heeft over de jonge
vrouw en de baby uit het begin van
dit artikel, kent alle gevaren, die zijn
patiënten lopen. Maar hij kan niets
anders doen dan oppassen en afwach
ten. Het raadsel, waarvoor hij staat, is
nog onoplosbaar.
(Van een correspondent in Nw.-Guinea)
DAT WAS niet zo mooi, daar bij de
Ahggimeren. In '42 was er bonje
geweest tussen militèr en enkele fa
milies, waarbij van weerszijden doden
vielen. Daar was nu nog nooit eens,
zoals de adat dat eist, een verzoe-
ningsfeest op gevolgd. En bovendien,
zolang dat feest niet heeft plaats ge
had, kun je er nooit gerust op zijn, dat
nog niet eens het beroemde staartje
van het beroemde muisje om de hoek
komt kijken. Dus werd de zaak aan
gebonden en door bemiddeling van de
bestuurspost Ransiki trok een mili
taire patrouille daarheen om samen
met de betrokken Arfakkers deze per
kara voorgoed te begraven.
Na een bewogen vaart per Higgins,
waarbij overduidelijk bleek, dat niet
iedere infanterist zich thuis voelt te
land, ter zee en in de lucht, werd
de reeds van Ransiki bereikt, waar
drie vlerkprauwen poogden het gezel
schap van de jitterbuggende Higgins
te halen. En omdat de prauwen nog
wat danslustiger waren dan de Hig
gins, had het heel Wat Voeten in de
aarde, (beter gezegd: in het water)
voor alles aan land was.
Vele handen maken licht werk en
zo was de barang met veel Papoease
hulp en mèt nog véél mèer geschreeuw,
weldra in de „Kota" Ransiki, die 4
km. landinwaarts ligt. Onderweg zag
Sold. I Jacob nog kans met een kop
schot een vliegende vogel neer te ha
len. Een goed schot, dat niet na liet
indruk op de Papoease dragers te
maken.
De dans
's Avonds feest. Een droom van
jeugdige autochtonen danste: Dat wil
zeggen: Zij sprongen met stijve benen
in het rond, daarbij een keten vor
mend: de handen naast de schouders
ineen, de onderarmen tegen elkaar.
Steeds weer, urén lang, zongen Zij
eenzelfde mélodie, die in 7 noten op te
schrijven is. Na iedere ronde werd op
gehouden en werden nieuwe woorden
gelanceerd. En zo werd een heel ver
haal „gedanst", beginnend bij de komst
van Nippon om datt langs de Ameri
kaanse tijd te komen tot het heden,
waarin zij zich senang voelden en blij
waren, dat ook de oude perkara nu
tot het verleden behoorde.
De dansers waren onvermoeibaar.
Ze waren in pakean deftig. Buiten hun
tjawat (lendendoek) bestond hun kle
dij geheel uit kralen, soms wat veren
of andere schone zaken. De één voel
de zich fraai uitgedost met het af-
sluitblikje van een sigarettëiitinnetje
aan een touwtje om de hals. de ander
had een K.N.I.L.-knoop aan een vei
ligheidsspeld, die door de rechteroor-
lel gestoken was. Een fraai geheel.
Daar kwam een fluitorkest van kust-
papoeas. Ze speelden van alles, van
het Wilhelmus en de Marsellaise tot
„Singing ai ai Jippië". En de dansers
probeerden dit orkest te overstem
men. Dus behoorlijk ramèh!
De eigenlijke verzoening vond de
volgende middag plaats. In een carré
stond alies opgesteld: familieleden,
hoofden, militairen en Papoeapubliek.
Als teken van de verzoening moest
een bamboe doorgekapt worden, wel
ke vast gehouden werd door een
stamhoofd en door een militair. Maar
voor het zover was, kwamen er nog
verschillende speeches en schotén in
de lucht. Maar het mooiste waren
toch wel de geschenken in de vorm
van stof, tabak, rijst en kapmessen,
waar alles in bewondering omheen-
drong. Het duurde dan ook wel even
voor een en ander over de belangstel
lenden verdeeld was. Maar nadat dit
zijn beslag had gekregen en nadat de
hoofden plechtig hun duimafdruk on
der een officiële soerat gezet hadden,
kon men rustig huiswaarts trekken.
Er heerst weer volkomen vrede aan
de Anggimeren.
- r,
In de Engelse stad Richmond werd dezer dagen een Koninklijke paarden
show gehouden, waarbij dit span volbloed-hengsten grote aandacht trok.
(Van een bijzondere medewerker)
De Algemene Rekenkamer is onge
twijfeld een zeer nuttige instelling.
Haar verslagen behoren tot de aardig
ste lectuur, die men zich denken kan,
want de leden plegen geen blad voor
de mond te nemen en ontzien niets of
niemand. In het jongste verslag, dat
vorige week werd gepubliceerd, wor
den de generaals op de hak genomen.
De Rekenkamer vond het overdaad,
dat opperofficieren (generaals) en le
den van de Legerraad met dienstauto's
van hun woonhuis naar hun bureau
worden gebracht. Hiertegen is de
staatssecretaris van Oorlog, de vice-
admiraal Moorman, in het geweer ge
komen. Hij was van mening, dat het
niet met het minimale decorum in
overeenstemming zou zijn, indien op
perofficieren in uniform zich tijdens
de spitsuren in het gedrang bij de
openbare vervoermiddelen zouden be
geven, of vier keer per dag per fiets
door de stad zouden gaan. De Reken
kamer was echter van een ander ge
voelen en meende, dat vóór de oorlog
dat decorum allerminst werd geschaad
toen bedoelde functionarissen zich
onthielden van het gebruik van dienst
auto's voor genoemd doel.
Men kan hierover twisten, maar wij
zouden op deze zaak niet verder zijn
ingegaan, Ware het niet, dat in de
Volkskrant waarschijnlijk door een
telefonische overbrenging van het be-
(Van onze speciale verslaggever)
PEN VAN de gerechten, die smulpapen in vervoering brengt en die veelvul
dig op de goedverzorgde menus voorkomt is champignonsoep. Op zo'n menu
staat het natuurlijk vermeld als Consomme Champignons a ladan volgt één
of andere indrukwekkende Franse naam. Maar noch de soep noch de champig
nons hebben veel met Frankrijk uit te staan. Integendeel, de champignons
worden geteeld in Nederlandse kwekerijen in goede Nederlandse aarde met ge
garandeerd echte Nederlandse paardenmest als voedingsbodem. De meeste
champignons voor de badhotels komen ook niet uit de grotten van Limburg,
waar de kwekerijen in moeilijkheden verkeren, maar van de kwekerij „de Win
gerd" in Wassenaar, welke niet minder dan circa 30.000 kg. champignons per
jaar produceert.
Het kweken van champignons ge
schiedt doorgaans in grotten en spe
lonken in bergachtig gebied, maar al
sinds 20 jaren kweekt de Wingerd
deze zwammen op de Amerikaanse
manier: in kisten, die in lange rijen
in schuren wórden opgesteld.
Champignons kwekeh is heel wat
omslachtiger dan het kweken van
peultjes en worteltjes. Allereerst moet
men beschikken over vele tonnen nurt
van paarden, die alleen met haver of
rogge zijn gevoerd. Door deze mest
wordt wat gips gemengd om hem wat
bewerkelijker te maken en dan wordt
de mest in een schuur opgeslagen om
te broeien. Als de mest goed doorge-
broeid is en droog en gebroken is,
wordt hij in platte kisten van één en
een kwart meter lang en veertig c.m.
breed gedaan. De kisten gaan vervol
gens veertien dagen lang in stoom-
schuren, waar de mest wordt gepas
teuriseerd. Dit pasteuriseuren is nood
zakelijk omdat de champignons ge
voelig zijn voor ziekten en in de on-
gepasteuriseerde mest natuurlijk tal
rijke bacteriën en larven voorkomen.
Als de temperatuur in de stoomschu-
ren weer tot ongeveer 25 graden is ge
zakt, na het afsluiten van de stoom
toevoer, dan wordt het zaad, 't „broed"
noemen de kwekers het, over de mest-
laag uitgestrooid. Biologen zouden te
gen de term „zaad" bezwaren kunnen
maken, omdat een zwam eigenlijk
„sporen" voortbrengt.
Twee weken wachten
Twee weken duurt het voor de
schimmels geheel zijn uitgelopen. Dan
komt er een twee centimeter dik laag
je aarde over; de kisten worden in
schuren gezet waar een constante tem
peratuur van 15 tot 16 graden Celcius
heerst en waar een regelmatige aan
voer is van verse lucht. Het toneel is
nu klaar, het doek kan opgaan voor
de champignons. Die laten dan ook
niet lang meer op zich wachten. Na
vier en twintig uur al kunnen de kwe
ker en 2ijn helpers de schuren bin
nen gaan en de eerste plukken. Dat
plukken gebeurt 's morgens. Champig
nons moeten zo vers mogelijk gegeten
worden, anders gaat er teveel van do
fijne smaak verloren. De mandjes, die
de kweker 's morgens vult moeten
's middags bij de kok in de keuken
staan.
Champignons zijn erg lekker, maar
niet goedkoop. De gemiddelde prijs is
vijf gulden per k.g. Daarom is de
champignon geen spekje voor ieders
bekje, althans niet voor dagelijkse
kost. Er zijn maar weinige keren, dat
de Wingerd champignons levert aan
particulieren; dat gebeurt eigenlijk al
leen bij bijzondere familiefeesten.
Behalve verse champignons produ
ceert de Wingerd ook ingeblikte, die
wat goedkoper zijn, die veel worden
geëxporteerd. Behalve in de schuren
in Wassenaar kweekt de Wingerd ook
champignons in de bunkers van de
voormalige Westwall nabij Katwijk-
's Zomers lenen deze grimmige bouw
werken zich hiervoor uitstekend.
Band met Frankrijk
Het „zaad" of „broed", dat de kwe
kerij gebruikt (de sporen dus), wordt
uit Frankrijk, de bakermat van de
champignonkweek, geïmporteerd. Men
zou het kweken van zaad ook wel in
Nederland kunnen doen, maar het is
vooralsnog goedkoper het in te voeren.
Dit broed is dus het enige, dat de
richt in plaats van opperofficieren
te lezen stond: onderofficieren. Zö
meldde dus deze krant, dat de Reken
kamer het niet juist vond, dat onder
officieren met dienstauto's van huis
naar hun bureau werden gebracht. En
zij legde de Staatssecretaris de woor
den in de mond, dat het beneden hun
stand zou zijn (wij zeggen het nu
maar huiselijk), indien onderofficieren
Zich in het gedrang bij bus of tram
mengden, of naar huis fietsten.
Hier ligt het misverstand duimen
dik boven op. Onderofficieren, dat zijn
dus korporaals, sergeants, sergeante
majoor en adjudanten, zijn mensen,
waar wij veel respect voor hebben. Zij
vormen de ruggegraat van het leger.
Maar elke dag staan zij mèt honderden
subalterne en hoofd-officieren in de
rij voor tram, bus of kaartjesloket in
de stations. Indien zij per dienstauto
haar hun bureaux moesten worden gé
bracht, zouden er honderden en nog
eens honderden auto's nodig zijn. Een
misverstand! Maar verscheidene bla
den zijn er serieus op ingegaan. Het
dagblad „De Stem" te Breda bijvoor
beeld schrijft, dat het Kamerlid Tila-
nüS fietst en dat prof. Romme met de
tram naar huis gaat. Maar ja filo
sofeert bitter de redactie de heren
zijn ook geen onderofficier!
Nog erger maakt de Maasbode het.
In een hoofdartikel op de voorpagina
citeert de hoofdredactie het (onjuiste)
Verslag van de Volkskrant en conclu
deert dan:
„Let wél, Zijne Excellentie spréékt
van het minimaal vereiste decorum!
Decorum is een schoon iets, maar de
wijze, 'Waarop in het hier gesignaleer
de geval het decorum in acht genomen
wordt, getuigt toch wel van een op
ait punt bepaald overspannen menta
liteit, kwalijk te verenigen met de
noodzaak van drastische bezuiniging,
ook in de publieke sector".
Hoe is het mogelijk, in ernst te
denken dat de legerleiding van oor
deel zou zijn, dat het beneden de stand
van een onderofficier is om te gaan
fietsen of de tram te nemén!
Een generaal op de fiets.... Wij
kunnen ons indenken, dat men in be
paalde kringen daartegen bedenkingen
oppert.
Maak wie zal ooit bezwaar kunnen
hebben tegen een sergeant op hét
achterbalcon van lijn 1
Zou de lust om critiek te óefenèn
sommige schrijvers niet wat al té
haastig naar de pen doen grijpen? Dé
Maasbode had verstandiger gedaan,
zelf eerst eens het verslag van de Re
kenkamer té lezen. Dan had men on
derofficieren niet met opperofficieren
verward
Consommé Champignon, dat de gasten
van cmze luxe hotels langs de kust en
in onze grote steden zo veel genot
Verschaffen, met Frankrijk verbindt.
De directeur van de Wingerd, de hr.
J. P. Woltman, heeft een verklaring
voor het feit, dat het de laatste tijd
met de champignonkwekerij in Lim
burg, de provincie waar in ons land
het eerst met de kweek van de lek
kernij begonnen werd, niet zo goed
meer gaat. De methoden die men in
Limburg toepast zijn verouderd en
bovendien zijn de kweekplaatsen
kweekmoe, zoals hij dat noemt. Men
kan de grotten niet vrij meer houden
van bacteriën enz. die ziekten ondèr
de champignons veroorzaken.
Naar wij vernei
bericht te verwa
raai jhr. E. J. var
staf en bevelhebt
ten, deze functie
Vice-admiraal
den opgevolgd
A. de Booy, thai
Smaldeel V.
Naar wij verde;
mandeur F. T. Br
hoofd van de afdt
Nederlandse Milit
neeie, binnenkort
de Booy opvolgen
smaldeel V.
Men kon ons
niet mededelen,
Holthe zijn maritl
eindigen Of wellic
band een andere
Een beslissing ter
genomen te zijn.
De politie te Dl
dag bij een inval
eenkomst van 1
communistische je
sonen aangehoudei
Op de vergadei
zijn over de toekc
de communisten te
Duitsland, in het 1
de aetiè onder dé
het Ruhrgëbied.
De politie had
ten, benevens een
geld, in beslag gi
1 pers. ledl
stalen gezor
matras
DITO
met voetbor
2-pers ledil
stalen gezon
matras
DITO
met voetbor<
OPKLAPBEI
van prima g
matras 1-pe:
2-per
Stalen slaapl
best. uit: 1
kant, tafel,
nachtkastje
DITO doch 5
kant en 2 st
Slaapkamer
pers. ledikai
commode, t£
kastje en 2
compleet
Slaapkamer
pers. ledikai
de, tafel, i
en 2 stoelen
compleet
Ligstoelen h
beuken uitvo
ZEEMLEER
ONZE BEKE
Voor garage-
DE ACCIJNS
STAAT VOC
ALKMAAR
Wij verzorgei
Voordi
llllllillllllllllHlllil
