Joseph Duveen, de grootste en ook
de grilligste kunsthandelaar
Voorlopers van levensverzekering
liggen in de Gouden Eeuw
- van
maar
p en
De honden zijn u
zorgenkinderen
Jeerlands
idist
Een keurcollectie van oude
kunst en antiek in Delft
Een Nederlandse zee-Sinterklaas
Wilhelmina in
sterdam
eren kwamen
irand om
r Van Thiel
snoemd
Hij verkocht niet zo maar aan iedere
willekeurige millionnair
ER zijn over Joseph Duveen, de „grootste schilderijenhandelaar van onze tijd"
talloze verhalen in omloop, die bovendien nog het voordeel hebben waar te
zijn; en dat ze het waard zijn verteld te worden, blijkt uit een boek over deze
merkwaardige persoonlijkheid, dat zojuist in New York verschenen is en zijn
zegetocht over de Internationale boekenmarkt zal beginnen. Wat Duveen tot
zijn bijzondere positie in de kunsthandel gebracht heeft, was niet alleen zijn
scherp en juist oordeel hij koop en verkoop, maar ook zijn manier om zijn
klanten te behandelen. Om van hem een schilderij te kopen, was het niet vol
doende een rijk man te zijn. want Duveen verkocht zijn schilderijen niet aan
ledereen, die toevallig millionnair geworden was. Hij koos zijn mensen zorg
vuldig uit, die hij waardig achtte onderhandelingen over een koop met hem aan
te knopen.
Nederlander van afkomst
Leiden gaat zijn grote
schilders herdenken
Men moet hun karakter bestuderen
Opvoeding is verre van
eenvoudig
,,DE meeste hondenbezitters weten maar bitter weinig van hun huiselijke vier-
voeter af. Het pleizier, dat ze eraan zouden kunnen beleven, zou zeker
dubbel zo groot zijn, wanneer ze zich de moeite gaven het karakter van het dier
te leren kennen cn zichzelf zouden leren consequent te zijn in hun doen en
laten." De heer S. C. Kieft zegt ons dit, de brigadier van de Haagse politie, aan
wie de opleiding in handen is gelegd van de man-hond-teams der Luchtstrijd
krachten, die de bewaking krijgen van onze luchtbases. Die opleiding eist een
zorgvuldige mensen- en hondenkennis. Een uitspraak van hem over de grondige
manier, waarop de meeste hondeneigenaars hun viervoeters tot ongezeggelijk
dier maken, draagt gezag. Zou dit al niet blijken uit zijn werkzaamheden daar op
de Waalsdorpcr vlakte, waar de teams geoefend worden, men mag het ook af
leiden uit het gesprek, dat wij daar met deze politieman hadden.
V dn InonIDGnCiG inVlOGd OD hGt ?olI?nS' bestaan deze fondsen nog, zij
l_fcll Van ue O bluste vor- afwezigheid de plaats van hun inwo- als men het daar huiselijk noemt. Oor-
men van verzekering van de Nederlanders uit deze tijd den- achtergebleven betrekkingen te helpen,
Tentoonstelling krijgt
internationale faam
kei contact tussen
werd geen poging
held te zeggen, t«
i acht dit weinig
Jw betoog zo hier
vereiste, eens op
tijd en voor iedèr-
deze alles wordt
;e:
recties nodig ja of
;e poging te onder-
aande gegevens de
Jw goed recht in
in de raad wijzen
rat het zo zachtjes
jf" nog ruimte t#
beoordelen,
eester van een
l, dat Gij de ge-
eamputeerd moeten
dit voortspruit uit
r, het Heiloose ge»
ns (Heiloo) niet zo
iet verworven door
nemen. Wij hebben
verbonden.
loogachting,
e gemeente Heiloo.
J. Schiferli. adjunct-
lit's Adviesbureau en
ofd van de afdeling
:eling van het Cen-
Kantoor bijeen. Deze
n in gesloten enve-
vermeld van degene,
ning winnaar van do
geworden. Toen de
en geopend, bleken
n hetzelfde oordeel te
og gistermiddag werd
heer Scharlewi ge-
idelijk in het Rijks
terdam werd gevon»
traal Brouwerij Kan-
de beslissing van de
l.
imorgen van de zij do
l Brouwerij Kantoor
de jury vooral de
e reclamestunts van
aardeeird. Naast de
de afzonderlijke ac-
men ons telefonisch
mal de aanhoudende
rde reclame voor het
'eest, welke de jury
ïg van de hoofdpij»
se caféhouder heeft
voor Augustus
el is toegekend aan
caféhouder, die met
s bekend maakte, dat
:st is. Deze deelnemer,
Dt deze stunt bepaalde,
rel „op de lange af-
;e stadgenoot afleggen.
npioen afd. C
erd de wedstrijd P.O.A.
or de afdeling C van
'balcompetitie, overge»
ehaalde een 1—0 over-
1 daarmede tevens kam-
afdeling.
UWS
dmina heeft voor korte
genomen in het paleis
prinses vertrok Maan-
auto van het palels 't
jofdstad.
aten huisjes bestaande
ing van een immigran-
imers, 80 km ten Zul»
bourne, is vanochtend
tgebroken, waarbij
zeven maanden tot ze-
im het leven zijn geko-
drie Poolse, een Let-
ekrains. 25 Andere kin-
er 14 aan kinderver
konden worden gered.
c Besluit van 9 Septem»
oordracht van de mlnis-
ninister van algemene
tptember prof. dr. L. J-
er van binnenlandse za*
tschappelijk werk, op de
wijze ontheven van het
n maatschappelijk werk
A. van Thiel te Helmond
ïinister van maatschsp-
(Van onze correspondent in New York)
TNUVEEN heeft zich werkelijk verdien
stelijk gemaakt voor de kunst, want
hij wist de grote verzamelaar Mellon
er van te over'uigen dat meesterwer
ken, als hij in zijn bezit had, niet in
CENS heeft hij een neef van Henry
Ford, die enkele schilderijen tege
lijk v&n hem wilde kopen, weggestuurd
met de opmerking, dat hij nog niet rijp
genoeg was om wat hij hem kon ver
kopen naar waarde te schatten. Duveen
kon het zich veroorloven kieskeurig te
zijn. Tot zijn klanten behoorden John
Pierpont, de grote verzamelaar Andrew
Mellon, Hearst, Rockefeller en Gulben-
kian. De olie- en staalkoningen, de
spoorweg- en persmagnaten, de eige
naars van de grote eenheidsprijswaren
huizen gevoelden allen op een goede
dag de behoefte aan een klein privé
museum en alleen Duveen kon hun de
juiste stukken bezorgen. Zo werd hij
de erkende leverancier en tegelijk de
adviseur van deze nabobs.
Duveen was van geboorte Nederlan
der en zijn vader had in Londen een
bloeiende porceleinhandel gehad. De
jonge Duveen had echter hogere aspi
raties. In 1901 kocht hij achter elkaar
drie beroemde verzamelingen ter waar
de van enkele millioenen. De oude
Duveen was woedend; hij dacht, dat
zijn zoon. zich wilde ruïneren; hij kon
zich namelijk niet voorstellen, dat er
iemand was, die zich interesseerde voor
de talloze schilderijen, standbeelden en
plastieken uit de Italiaanse Renaissan
ce. Maar Duveen Jr had zijn doel be
reikt. Hij was nu internationaal bekend
als een van de grootste kopers. Nu be
hoefde hij er alleen nog maar voor te
zorgen, dat er vraag kwam naar zijn
bezittingen. Ook hier toonde hij een
juist inzicht te bezitten. Hij besloot
zich tot de Amerikanen te bepalen, die
hij, naar hij heel goed wist, alleen maar
behoefde te overbluffen. Dit deed hij
door zich te installeren aan de Fifth
Avenue, in het hartje van New York,
waar hij een verkleinde copie liet bou
wen van het tegenwoordige Franse mi
nisterie van Marine op de Place de la
Concorde in Parijs, het meesterwerk
van de hofarchitect van Lodewijk XV,
Gabriel.
Toen zocht hij contact met de rijke
Amerikanen, trachtte ze van de groot
heid van de Europese kunst te over
tuigen en hun duidelijk te maken, dat
ze er in ieder geval enkele stukken
van moesten bezitten. Maar nog meer
succes had hij bij deze nuchtere zaken
lieden met een ander argument: dat
aankoop van een schilderij een onver
gankelijke geldbelegging betekende,
waarvoor geen andere onderhoudskos
ten nodig waren dan een paar honderd
dollar iedere vijftien jaar voor het
schoonmaken. Dit argument was door
slaggevend. Duveen was erkend en hij
wist de mensen, aan wie hij betekenis
hechtte, ervan te overtuigen, dat ze
alleen bij hem schilderijen konden ko
pen.
een particuliere verzameling mochten
blijven. Inderdaad schonk Mellon zijn
gehele verzameling aan de staat en be
taalde bovendien de kosten voor de op
richting van de Nationale Galerij in
Washington. Op Duveens advies liet
Mellon het gebouw, dat zoveel kostbare
cultuur zou herbergen, in marmer uit
voeren. Vijf millioen dollar kostte hem
deze bouw. Toen de eerste steen gelegd
werd, deed Duveen de ronde bij zijn
oude klanten en zei tegen hen: „U zult
Mellon toch niet de roem gunnen dit
museum alleen ingericht te hebben?"
Niemand durfde hem tegen te spreken
en ieder van hen haastte zich zijn ver
zameling eveneens aan de staat te
schenken.
Toen Duveen in 1939 overleed voelden
de verzamelaars zich als van een tiran
bevrijd. Met een zucht van verlichting
wendden ze zich af van het veld der
Renaissance en richtten hun hartstocht
op de moderne schilderkunst. Daarom
hangen er tegenwoordig in de particu-
Van 27 September tot 3 October
wordt te Leiden een „Leidse week"
gehouden, welke in het teken zal staan
van aldaar geboren grootmeesters van
het palet. Ter gelegenheid daarvan zal
de figuur van Lucas van Leyden door
de vroedschap op het stadhuis worden
ontvangen, Rembrandt en Jan Steen
zullen een bezoek brengen aan hun ge
boortehuis, resp. in de Weddesteeg en
in de Steenstraat (het z.g. Pannekoe-
kenhuisje), terwijl ook de te Leiden
geboren schilders Gerard Dou, Jan van
Goyen en Willem van Swanenburgh in
de 3-October-optocht zullen voorko
men.
Koninklijke subsidie voor
vrije schilderkunst
Op 15, 16 en 17 October zal de be
oordeling geschieden van de schilde
rijen, die kunnen worden ingezonden
om mede te dingen naar de koniklijke
subsidie voor de vrije schilderkunst
I (voorwaarden van inzending kunnen
uitsluitend worden aangevraagd bij de
secretaris der jury M. Kolthoff, Oranje
Nassaulaan 6 b., Amsterdam).
ADVISEUR WERD TOT TIRAN
JN de loop der jaren werd Duveen een
lastig man. Vóór hij een schilderij
verkocht, onderwierp hij zijn klanten
aan een pijnlijk onderzoek. Een million
nair wilde eens een Rembrandt van
hem kopen. Duveen weigerde; „U hebt
geen verzameling, waarde heer", ant
woordde hij, „mijn Rembrandt zou zich
eenzaam voelen bij u." Hij duldde ook
niet, dat zijn klanten een andere smaak
hadden dan hij. Eens dineerde hij bij
een van zijn vrienden en ontdekte aan
de muur een stilleven van Manet, dat
hij direct voor een enorme prijs van
hem kocht. „Ik wilde niet, dat een van
mijn klanten dit schilderij zou zien",
verklaarde hij naderhand. „Ze moeten
geen moderne schilderijen verzamelen,
er zijn er veel te veel van".
ALLEEë RENAISSANCE
Ket £ebied van de oude kunst
hr.TJv!lem mettertijd nog te uitge-
ziin kfner^enSte daarom de smaak van
asnw B»?,-" uitsluitend op de Itali
aanse Renaissance te richten Voor het
overige had hij alleen belangstèling
voor schilderyen, die vóór de negen
tiende eeuw geschiderd waren. Goya
die hij m Amerika bekend had ge
maakt, was de jongste op zijn ijst Een
van de grootste specialisten op het ge
bied van de Renaissance, Berenson
was een intieme vriend van Duveen
Op een goede dag echter was het uit
met deze vriendschap. Duveen had na
melijk een Giorgione ontdekt, een heel
kostbaar stuk, aangezien Giorgione
slechts weinig werken nagelaten heeft
Berenson sloot zich drie dagen en drie
nachten met het schilderij op en ver
klaarde toen: „Dit is geen Giorgione,
Jnaar een Titiaan." Een ergere be
lediging had men Duveen niet kunnen
toevoegen. Men bestreed hem de roem
en Onbekende Giorgione ontdekt te heb-
♦ïfP' schilderij hangt overigens
than3 ais Giorgione in de Nationale
Galerij m Washington.
Soms protesteerden zelfs deze nabobs
tegen Duveens prijzen. Aan een van
hen gaf Duveen zeer hooghartig ten
antwoord: Wie veel geld betaalt voor
objecten, die geen vnste nrijs hebben
u0p ?ek0',''t Een zakenman
moest dat begrijpen."
[NE hond is van oorsprong een kudde-
u dier. In de kudde heerste het recht
van de sterkste. De sterkste heeft zon
der mankeren de leiding over de kudde.
Het ligt dus in de natuur van de hond
zich aan een sterkere ondergeschikt te
tonen. Iemand, die een iwmd zjjn, ondeïz.r
geschiktheid kan laten Voélen, kan hem
brengen waar hij wil. Ondergeschikt
maken, is echter anders dan bang ma
ken. Een dier bang te maken is geen
kunst. Neem maar een eind bout en
ransel er maar op. Ondergeschikt ma
ken ligt zelfs niet op de grens Can go-
weid. Het is een kwestie van leiding
geven. Je moet de hond duidelijk ma
ken wat je van hem verlangt. Dat gaat
niet in eens. Het moet hem geleerd wor
den. Met veel geduld en altijd op de
zelfde logische manier. Dat is de grond
slag voor de kunst der hondendressuur.
Als het dier, na vele vergeefse pogin
gen, één keer toevallig de oefening vol
brengt, die we op het oog hadden, moe
ten we zelfs niet denken, dat het het
kunstje doorheeft. Dat leert de hond
pas na vele kéren het pluimpje gekre
gen te hebben, dat gegeven werd, toen
hij de eerste keer volbracht wat we van
hem verlangden. Die pluimpjes doen het
hem. Net als een kind wil een hond zijn
heer en meester graag een pleziertje
doen. Intuïtief zoekt hij naar de ma
nier, waarop hem dat zal lukken. De
opgaaf voor dé leermeester is telkens
duidelijk te vertellen, wat hij van hem
verlangt en als hij het goed gedaan
heeft, hem dit te laten weten.
(Van onze speciale verslaggever)
neusstoten. Dat vindt-ie onpleizierig en
dus doet-ie het tenslotte niet meer.
GEN hond is geen machine, maar een
levend wezen, dat opgevoed moet
worden. Maar net als een mens heeft
een dier zijn luimen, onafhankelijk van
allerlei factoren. Er zijn dagen, dat er
niets met hem te beginnen is. Een goe
de hondenkenner merkt dat op en zal
het dier dan zoveel mogelijk met rust
laten, zoals wij een mens in zijn ont
stemming graag aan zichzelf over ..wil
len laten.
Eén ontstemd mens is ook ongeschikt
om een hond te dresseren en tot een
welopgevoed dier om te vormen, dat
precies doet wat wij van hem verlan
gen. Er zijn veel meer ongeschikte men
sen voor de dressuur dan ongeschikte
honden. Want hoevelen van ons zijn in
staat om zichzelf werkelijk uit te scha
kelen, op de achtergrond te plaatsen?
Een dresseur, die er alleen maar op uit
is zijn eigen wil door te drijven, bereikt
niets. Baas en hond moeten één zijn. El-
kaars reacties moeten beiden duidelijk
zijn.
Maar de mensen zijn soms zo onbe
grijpelijk voor een hondenverstand.
Neem daar nu dat jonge diertje. Een
snoezig, wollen bolletje, dat door ieder
een even graag op schoot genomen
wordt. Het diertje vindt het prettig. On
getwijfeld.
Maar die pret wordt hem gegund, tot
er de attractie voor de verwennerij af
is. Omdat-ie aangehaald werd, denkt het
dier iedereen er een plezier mee ge
daan te hebben. De hond is consequent
en wil dat genoegen blijven geven. Maar
de mens verjaagt hem; vindt hem .las
tig. Gevolg: het dier weet niet meer
wat hij moet doen. Niemand kijkt er
meer naar hem om.
De dresseur zegt daarom: „Geef het
dier van begin af aan een eigen plekje
in huis. Wen hem daaraan en hij zal
niet lastig zijn. Het is alles zo logisch."
„En dan nog", zo besluit de heer
Kieft dit interessante gesprek, „laten de
mensen de dieren toch goed voer ge
ven. Geen afval en ook geen aardappe
len. Vlees en groente, dat is wat een
hond verlangt. En vier uur per dag een
echt hondse lichaamsbeweging in de
vrije natuur. Ook tegen die regel wordt
nog veel te veel gezondigd".
Men ziet het, een gesprek met ien
echte hondenvriend, doet vele fouten
aan het licht komen.
Het is niet gemakkelijk met dieren om
te gaan. Maar als men het doet, laat
men het dan goed doen. Zo niet. dan
is het een marteling voor mens en hond
beide- en kan men dus beter niet aan
een dergelijk zorgenk.'r.d in huis be
ginnen.
Fragment van Madonna met kind,
een terracotta uit de veertiende
eeuw, geëxposeerd op de oude
kunst- en antiekbeurs, die van 27
Augustus tot 17 September in het
Prinsenhof in Delft gehouden
'.oordt.
ENGELSE, Ierse, Spaanse, en Marok-
kaanse kranten schrijven over de
Rotterdamse zee-kapitein, Leo Albrink,
die zij betitelen met „oom Leo met de
300 kinderen" en de „Santa Claus van
de zee". Evenals de legendarische kin
dervriend heeft kapitein Albrink van
de Rotterdamse kustvaarder „Poortvliet"
zich geliefd weten te maken bij de jeugd
in die havensteden waar de kapitein pe
riodiek komt.
Op een goede dag liep de heer Al
brink in een Noorse havenplaats, waar
hij op straat door een klein Noors meis
je aangesproken werd. Ze gaf hem een
muntstukje en vroeg of hij daarvoor in
het verre buitenland plaatjes voor haar
poezie-album wilde kopen. De kapitein,
die hierdoor direct getroffen werd, vol
deed aan dit verzoek. Uit Holland ging
een dikke brief naar het meisje en
prompt kwam uit Noorwegen een brief
terug.van een ander meisje dat ook
van die mooie plaatjes wilde hebben!
En toen de heer Albrink kort daarna in
een Noord-Afrikaanse havenplaats zich
het lot aantrok van de kleine Moestafa,
die verlaten en verwaarloosd langs de
kade schooierde was de grondslag ge
legd voor de „Internationale kinderclub
van oom Leo". Vele kinderen onder
houden een drukke correspondentie
met hun „oom". Ergens op een Marok
kaanse schooi zit nu de kleine Moestafa,
wiens schoolgeld door kapitein Albrink
betaald wordt. Ook het fietsje, waarop
het jongetje naar school rijdt is eeri
geschenk van zijn „oom", doch niet al
leen van hem, want ook andere vriend
jes van de internationale club hebben
een „muntje bijgedragen; Jeffrey uit
Ierland, Madeleine uit Frankrijk, Wil
helm uit Duitsland en Jantje uit Rot
terdam!
Waar de „Poortvliet" ook komt, over
al staan vriendjes op deze gulhartige
kapitein, met wie zij in correspondentie
zijn, te wachten.
Hector, een van de verdienstelijke
speurhonden van de Rijkspolitie.
Van nature is de hond een grote ma
te van vrijheid gewend. Wil men hem
ertoe brengen zich in zijn vrijheid te
beperken, dan moet-ie daartoe worden
opgevoed. We zeiden het al, dat is een
geduldwerk. Maar doet men het niet,
dan kan men erop rekenen dat het dier
gaat behoren tot de grote groep der
..lijntrekkers", U kent dat. Een man of
vrouw met een hond aan een lijn, die
maar loopt te sjorren aan de lijn. Geen
wonder. Het dier wil vooruit en loopt
altijd zover als de lijn lang is. De dres
seur leert zijn hond die lijntrekking af
door hem links naast zich te laten lo
pen en tientallen keren zijn neus te la
ten stoten tegen zijn rechterknie, die
telkens voor de hondensnuit komt, wan
neer hij te ver naar voren schuift. Na
heel veel oefening weet de hond, dat
hij nooit voorbij de knie moet komen.
voorbij die knie betekent voor hem
oude dorpen in het midden van Noord;
-7 JI fJ flvil het dan ook met een geheel andere be-
lll i stemming door de gewijzigde omstan-
nönonn^anco lai/an digheden. De vertegenwoordigers van
HCUCIIUOOUjC ICVCll oude dorpsfamilies vormen daar nog het
bestuur van het „Fonds van de Zeeva-
Fe»n war» rlo .„J.l. "it terugkwamen, óf na soms jarenlange rfnde Buidel" of kortweg de „Buul" zo-
I ning weer bereikten. Maar hoevelen spronkelijk opgericht met het oogmerk
ken aan het leven van de achterblij- wanneer het vast stond, dat de mannen
INE gedachten van vele Nederlanders venden, die in spanning en zorg de n!et meer terugkwamen, veranderde
zullen in deze dagen ongetwijfeld terugkomst van hun mannen, hun va- d'b toen, door de droogmaking van
dikwijls verwijlen bij de schitterende ders en andere verwanten moesten af- Deemster, Schermer e.a. polders de ver
figuren, die in de 17e eeuw ons land be- wachten? bindingswegen met de zee vervielen
kend maakten tot over de gehele aard- t„ tilden en aantal zeelieden verminderde
bol. Figuren van uiteenlopende bete- da:nijdn"«f? i'1!: fn allcnRS geheel verdween. Thans zijn
kenis, van geheel verschillende geaard- ge" z?ch te ueinip voor n£en w=t q voo"ovfr z.« bestaan, alge
heid nok. staatslieden, kunstenaars, re- F??? ,z CA te ,weln'g voor ogen, wat t mene ondersteuningsfondsen en oluk-
(Van onze speciale verslaggever).
Voor het vierde achtereenvolgende
jaar herbergt het oude, pittoreske
Prinsenhof in Delft een schat van
kunstvoorwerpen en antiquiteiten. Zij
zijn er bijeen gebracht door de Neder
landse kunsthandelaren, die daarmede
een demonstratie geven van het hoge
peil, waarop zich de kunsthandel in
Nederland beweegt en tevens aan de
wereld tonen, wat ons land op het ge
bied van kunst en antiek de kopers in
binnen, en buitenland te bieden heeft.
Ook aan de buitenlanders, want de
„oude kunst en antiekbeurs^', die Dins
dagavond geopend is en tot 17 Septem
ber a.s. duurt, heeft een internationals
vermaardheid gekregen. Vorige jaren
werd zij door talrijke vreemdelingen
kijklustigen, particuliere verzamelaars,
handelaren ij vertegenwoordigers Van
musea bezocht en merendeels heb
ben zij uitstekende zaken kunnen doen.
Trouwens ook de Nederlandse belang
hebbenden lieten zich niet onbetuigd.
In 1951 bezochten in drie weken tijds
20.000 personen de beurs in het Prin
senhof om er de prachtige verzame
lingen te bewonderen. En naar het zich
laat aanzien, zal dit aantal in 1952
stellig weer bereikt, zo niet overschre
den, worden.
Er zijn stevige banden met het bui
tenland aangeknoopt. De cijfers getui
gen daarvan. De kunsthandelaren en
antiquairs zorgen zelf voor de devie
zen voor hun aankopen, doordat zij
dollars. Belgische en Zwitserse francs,
Zweedse Kronen, escudos en wat niet
al in het land brengen. In 1948 bedroeg
net totaal van deze im- en export
f 1.300.000, in 1951: f 5.600.000.
Dit jaar zal waarschijnlijk de zes
millioen wel overschreden worden. De-
ze enorme transito-handel maakt het
mogelijk, dat de kunst- en antiekhan
del in ruime mate ook de Nederlandse
klanten van zijn import kan laten pro
fiteren.
Wat er in deze handel omgaat toont
de beurs in Delft op een duidelijke
wijze. Er is een zeldzame collectie an
tieke gebruiksvoorwerpen, zowel als
schilderijen en ornamenten geëxpo-
^ccrd. Van het mooiste, schoonste en
nobelste, dat door de eeuwen heen is
gemaakt, vindt men hier een rijke re
presentatie. Er zijn heel zeldzame en
kostbare stukken ,bij, die alleen in aan
merking komen voor een vermogend
verzamelaar, maar er zijn ook tal van
charmante voorwerpen, die binnen hot
bereik liggen van bescheidener beur
zen.
De keurcollectie, die elke toeschou
wer in verrukking zal brengen, bevat
meubels, bibelots, porselein en aarde
werk, zilver en goud, koper, brons en
tin, tapisserieën en tapijten en sprook
jesachtige weefsels uit de Oriënt, juwe
len en andere kleinodiën en schilde
rijen van beroemde meesters.
De waarde van het tentoongestelde
alles is in de grote en kleine zalen van
het Prinsenhof smaakvol opgesteld
bedraagt vijf a zes millioen gulden.
heid ook, staatslieden, kunstenaars, ge
mtdekkingsreizigers, I
den, ja, er is bijna geen enkel
dendeia' er^f biina®S^Tkc^teTrein wlnerfde vPrucMen d^^orzo'rgen" vensverzekeringsbedrijf van dezelfde
in het openbare jeverfrdat In dè goudeS «™htte' hetz« omdat was *>ar hun voorouders getroffen. aan te
eeuw niet betreden werd door mannen 6 Hier is wel een van de oudste vor- wijzen, die voor het eerst 'deze gedach
van grote betekenis, elk op zichzelf be- CN toch ook toen bestonden reeds men van verzekering in ons land aan- te naar voren bracht, er is geen Jan
roemdheden, die de naam van Holland verenigingen, fondsen en dergelijke wezig. En een bij uitstek practische van Riebeeck op dit terrein die als de
voor goed bekend hebben gemaakt. lichamen, die wij als de voorlopers van vorm. In dezelfde tijd, toen Johan de grondvester kan worden beschouwd
Er zijn ook terreinen uit het leven het tegenwoordige levensverzekerings- Witt de theoretische grondslagen van maar de betekenis van deze eerste be-
van die tijd, die men niet of nagenoeg bedrijf, althans van de gedachten, die de tevens verzekeringsgedachte begon scheiden fondsen reikt over ae eeuwen
niet meer kent. De eenvoudige feiten daarin belichaamd zijn, kunnen be- te omlijnen, werd door de bevolking heen tot in onze tijd.
uit het gewone leven, die toch het lot schouwen. Toen reeds verenigden groe- zelf>, reders en zeelieden, de praktijk n„ nnrmrr,r,v«.j;;v„
bepaalden van de inwoners van stad en pen van personen zich, om door regel- ter hand genomen. oroeiri tct ®e,'
land, geraakten in vergetelheid. Ieder- matige bijdragen, het afstaan van een jy;en sjoeg +oen reeHs de banden in waaraan tbana nrfntifeb Sv lnii-
een klnt de verhalen van de ontdek- gedeelte van de gage e.d. fondsen te een om de getroffenen te helntn Ln" tender de t IS „elke„. Neder"
kingsreizigers, van de koene zeevaar- vormen met het doel de slaven vrij te (je nood te lenigen van ben diP zieh en ziin Iwrtn f vaJ1
ders, die, belaagd door kapers en zee- kopen en de weduwen van omgekomen zorg(} achterbleven On in berinse? de" n )n gezin heeft toevertrouwd,
schuimers, dikwijls in gevangenschap zeelieden te steunen. zelfde wijze werd dit eenvoudige wfn .Daal'0It1 ook aan deze onbekende pio
en slavernij geraakten en daar, óf niet In sommige plaatsen, met name in TOÏÏSé&Ê U