Joseph Duveen, de grootste en ook de grilligste kunsthandelaar Voorlopers van levensverzekering liggen in de Gouden Eeuw - van maar p en De honden zijn u zorgenkinderen Jeerlands idist Een keurcollectie van oude kunst en antiek in Delft Een Nederlandse zee-Sinterklaas Wilhelmina in sterdam eren kwamen irand om r Van Thiel snoemd Hij verkocht niet zo maar aan iedere willekeurige millionnair ER zijn over Joseph Duveen, de „grootste schilderijenhandelaar van onze tijd" talloze verhalen in omloop, die bovendien nog het voordeel hebben waar te zijn; en dat ze het waard zijn verteld te worden, blijkt uit een boek over deze merkwaardige persoonlijkheid, dat zojuist in New York verschenen is en zijn zegetocht over de Internationale boekenmarkt zal beginnen. Wat Duveen tot zijn bijzondere positie in de kunsthandel gebracht heeft, was niet alleen zijn scherp en juist oordeel hij koop en verkoop, maar ook zijn manier om zijn klanten te behandelen. Om van hem een schilderij te kopen, was het niet vol doende een rijk man te zijn. want Duveen verkocht zijn schilderijen niet aan ledereen, die toevallig millionnair geworden was. Hij koos zijn mensen zorg vuldig uit, die hij waardig achtte onderhandelingen over een koop met hem aan te knopen. Nederlander van afkomst Leiden gaat zijn grote schilders herdenken Men moet hun karakter bestuderen Opvoeding is verre van eenvoudig ,,DE meeste hondenbezitters weten maar bitter weinig van hun huiselijke vier- voeter af. Het pleizier, dat ze eraan zouden kunnen beleven, zou zeker dubbel zo groot zijn, wanneer ze zich de moeite gaven het karakter van het dier te leren kennen cn zichzelf zouden leren consequent te zijn in hun doen en laten." De heer S. C. Kieft zegt ons dit, de brigadier van de Haagse politie, aan wie de opleiding in handen is gelegd van de man-hond-teams der Luchtstrijd krachten, die de bewaking krijgen van onze luchtbases. Die opleiding eist een zorgvuldige mensen- en hondenkennis. Een uitspraak van hem over de grondige manier, waarop de meeste hondeneigenaars hun viervoeters tot ongezeggelijk dier maken, draagt gezag. Zou dit al niet blijken uit zijn werkzaamheden daar op de Waalsdorpcr vlakte, waar de teams geoefend worden, men mag het ook af leiden uit het gesprek, dat wij daar met deze politieman hadden. V dn InonIDGnCiG inVlOGd OD hGt ?olI?nS' bestaan deze fondsen nog, zij l_fcll Van ue O bluste vor- afwezigheid de plaats van hun inwo- als men het daar huiselijk noemt. Oor- men van verzekering van de Nederlanders uit deze tijd den- achtergebleven betrekkingen te helpen, Tentoonstelling krijgt internationale faam kei contact tussen werd geen poging held te zeggen, t« i acht dit weinig Jw betoog zo hier vereiste, eens op tijd en voor iedèr- deze alles wordt ;e: recties nodig ja of ;e poging te onder- aande gegevens de Jw goed recht in in de raad wijzen rat het zo zachtjes jf" nog ruimte t# beoordelen, eester van een l, dat Gij de ge- eamputeerd moeten dit voortspruit uit r, het Heiloose ge» ns (Heiloo) niet zo iet verworven door nemen. Wij hebben verbonden. loogachting, e gemeente Heiloo. J. Schiferli. adjunct- lit's Adviesbureau en ofd van de afdeling :eling van het Cen- Kantoor bijeen. Deze n in gesloten enve- vermeld van degene, ning winnaar van do geworden. Toen de en geopend, bleken n hetzelfde oordeel te og gistermiddag werd heer Scharlewi ge- idelijk in het Rijks terdam werd gevon» traal Brouwerij Kan- de beslissing van de l. imorgen van de zij do l Brouwerij Kantoor de jury vooral de e reclamestunts van aardeeird. Naast de de afzonderlijke ac- men ons telefonisch mal de aanhoudende rde reclame voor het 'eest, welke de jury ïg van de hoofdpij» se caféhouder heeft voor Augustus el is toegekend aan caféhouder, die met s bekend maakte, dat :st is. Deze deelnemer, Dt deze stunt bepaalde, rel „op de lange af- ;e stadgenoot afleggen. npioen afd. C erd de wedstrijd P.O.A. or de afdeling C van 'balcompetitie, overge» ehaalde een 1—0 over- 1 daarmede tevens kam- afdeling. UWS dmina heeft voor korte genomen in het paleis prinses vertrok Maan- auto van het palels 't jofdstad. aten huisjes bestaande ing van een immigran- imers, 80 km ten Zul» bourne, is vanochtend tgebroken, waarbij zeven maanden tot ze- im het leven zijn geko- drie Poolse, een Let- ekrains. 25 Andere kin- er 14 aan kinderver konden worden gered. c Besluit van 9 Septem» oordracht van de mlnis- ninister van algemene tptember prof. dr. L. J- er van binnenlandse za* tschappelijk werk, op de wijze ontheven van het n maatschappelijk werk A. van Thiel te Helmond ïinister van maatschsp- (Van onze correspondent in New York) TNUVEEN heeft zich werkelijk verdien stelijk gemaakt voor de kunst, want hij wist de grote verzamelaar Mellon er van te over'uigen dat meesterwer ken, als hij in zijn bezit had, niet in CENS heeft hij een neef van Henry Ford, die enkele schilderijen tege lijk v&n hem wilde kopen, weggestuurd met de opmerking, dat hij nog niet rijp genoeg was om wat hij hem kon ver kopen naar waarde te schatten. Duveen kon het zich veroorloven kieskeurig te zijn. Tot zijn klanten behoorden John Pierpont, de grote verzamelaar Andrew Mellon, Hearst, Rockefeller en Gulben- kian. De olie- en staalkoningen, de spoorweg- en persmagnaten, de eige naars van de grote eenheidsprijswaren huizen gevoelden allen op een goede dag de behoefte aan een klein privé museum en alleen Duveen kon hun de juiste stukken bezorgen. Zo werd hij de erkende leverancier en tegelijk de adviseur van deze nabobs. Duveen was van geboorte Nederlan der en zijn vader had in Londen een bloeiende porceleinhandel gehad. De jonge Duveen had echter hogere aspi raties. In 1901 kocht hij achter elkaar drie beroemde verzamelingen ter waar de van enkele millioenen. De oude Duveen was woedend; hij dacht, dat zijn zoon. zich wilde ruïneren; hij kon zich namelijk niet voorstellen, dat er iemand was, die zich interesseerde voor de talloze schilderijen, standbeelden en plastieken uit de Italiaanse Renaissan ce. Maar Duveen Jr had zijn doel be reikt. Hij was nu internationaal bekend als een van de grootste kopers. Nu be hoefde hij er alleen nog maar voor te zorgen, dat er vraag kwam naar zijn bezittingen. Ook hier toonde hij een juist inzicht te bezitten. Hij besloot zich tot de Amerikanen te bepalen, die hij, naar hij heel goed wist, alleen maar behoefde te overbluffen. Dit deed hij door zich te installeren aan de Fifth Avenue, in het hartje van New York, waar hij een verkleinde copie liet bou wen van het tegenwoordige Franse mi nisterie van Marine op de Place de la Concorde in Parijs, het meesterwerk van de hofarchitect van Lodewijk XV, Gabriel. Toen zocht hij contact met de rijke Amerikanen, trachtte ze van de groot heid van de Europese kunst te over tuigen en hun duidelijk te maken, dat ze er in ieder geval enkele stukken van moesten bezitten. Maar nog meer succes had hij bij deze nuchtere zaken lieden met een ander argument: dat aankoop van een schilderij een onver gankelijke geldbelegging betekende, waarvoor geen andere onderhoudskos ten nodig waren dan een paar honderd dollar iedere vijftien jaar voor het schoonmaken. Dit argument was door slaggevend. Duveen was erkend en hij wist de mensen, aan wie hij betekenis hechtte, ervan te overtuigen, dat ze alleen bij hem schilderijen konden ko pen. een particuliere verzameling mochten blijven. Inderdaad schonk Mellon zijn gehele verzameling aan de staat en be taalde bovendien de kosten voor de op richting van de Nationale Galerij in Washington. Op Duveens advies liet Mellon het gebouw, dat zoveel kostbare cultuur zou herbergen, in marmer uit voeren. Vijf millioen dollar kostte hem deze bouw. Toen de eerste steen gelegd werd, deed Duveen de ronde bij zijn oude klanten en zei tegen hen: „U zult Mellon toch niet de roem gunnen dit museum alleen ingericht te hebben?" Niemand durfde hem tegen te spreken en ieder van hen haastte zich zijn ver zameling eveneens aan de staat te schenken. Toen Duveen in 1939 overleed voelden de verzamelaars zich als van een tiran bevrijd. Met een zucht van verlichting wendden ze zich af van het veld der Renaissance en richtten hun hartstocht op de moderne schilderkunst. Daarom hangen er tegenwoordig in de particu- Van 27 September tot 3 October wordt te Leiden een „Leidse week" gehouden, welke in het teken zal staan van aldaar geboren grootmeesters van het palet. Ter gelegenheid daarvan zal de figuur van Lucas van Leyden door de vroedschap op het stadhuis worden ontvangen, Rembrandt en Jan Steen zullen een bezoek brengen aan hun ge boortehuis, resp. in de Weddesteeg en in de Steenstraat (het z.g. Pannekoe- kenhuisje), terwijl ook de te Leiden geboren schilders Gerard Dou, Jan van Goyen en Willem van Swanenburgh in de 3-October-optocht zullen voorko men. Koninklijke subsidie voor vrije schilderkunst Op 15, 16 en 17 October zal de be oordeling geschieden van de schilde rijen, die kunnen worden ingezonden om mede te dingen naar de koniklijke subsidie voor de vrije schilderkunst I (voorwaarden van inzending kunnen uitsluitend worden aangevraagd bij de secretaris der jury M. Kolthoff, Oranje Nassaulaan 6 b., Amsterdam). ADVISEUR WERD TOT TIRAN JN de loop der jaren werd Duveen een lastig man. Vóór hij een schilderij verkocht, onderwierp hij zijn klanten aan een pijnlijk onderzoek. Een million nair wilde eens een Rembrandt van hem kopen. Duveen weigerde; „U hebt geen verzameling, waarde heer", ant woordde hij, „mijn Rembrandt zou zich eenzaam voelen bij u." Hij duldde ook niet, dat zijn klanten een andere smaak hadden dan hij. Eens dineerde hij bij een van zijn vrienden en ontdekte aan de muur een stilleven van Manet, dat hij direct voor een enorme prijs van hem kocht. „Ik wilde niet, dat een van mijn klanten dit schilderij zou zien", verklaarde hij naderhand. „Ze moeten geen moderne schilderijen verzamelen, er zijn er veel te veel van". ALLEEë RENAISSANCE Ket £ebied van de oude kunst hr.TJv!lem mettertijd nog te uitge- ziin kfner^enSte daarom de smaak van asnw B»?,-" uitsluitend op de Itali aanse Renaissance te richten Voor het overige had hij alleen belangstèling voor schilderyen, die vóór de negen tiende eeuw geschiderd waren. Goya die hij m Amerika bekend had ge maakt, was de jongste op zijn ijst Een van de grootste specialisten op het ge bied van de Renaissance, Berenson was een intieme vriend van Duveen Op een goede dag echter was het uit met deze vriendschap. Duveen had na melijk een Giorgione ontdekt, een heel kostbaar stuk, aangezien Giorgione slechts weinig werken nagelaten heeft Berenson sloot zich drie dagen en drie nachten met het schilderij op en ver klaarde toen: „Dit is geen Giorgione, Jnaar een Titiaan." Een ergere be lediging had men Duveen niet kunnen toevoegen. Men bestreed hem de roem en Onbekende Giorgione ontdekt te heb- ♦ïfP' schilderij hangt overigens than3 ais Giorgione in de Nationale Galerij m Washington. Soms protesteerden zelfs deze nabobs tegen Duveens prijzen. Aan een van hen gaf Duveen zeer hooghartig ten antwoord: Wie veel geld betaalt voor objecten, die geen vnste nrijs hebben u0p ?ek0',''t Een zakenman moest dat begrijpen." [NE hond is van oorsprong een kudde- u dier. In de kudde heerste het recht van de sterkste. De sterkste heeft zon der mankeren de leiding over de kudde. Het ligt dus in de natuur van de hond zich aan een sterkere ondergeschikt te tonen. Iemand, die een iwmd zjjn, ondeïz.r geschiktheid kan laten Voélen, kan hem brengen waar hij wil. Ondergeschikt maken, is echter anders dan bang ma ken. Een dier bang te maken is geen kunst. Neem maar een eind bout en ransel er maar op. Ondergeschikt ma ken ligt zelfs niet op de grens Can go- weid. Het is een kwestie van leiding geven. Je moet de hond duidelijk ma ken wat je van hem verlangt. Dat gaat niet in eens. Het moet hem geleerd wor den. Met veel geduld en altijd op de zelfde logische manier. Dat is de grond slag voor de kunst der hondendressuur. Als het dier, na vele vergeefse pogin gen, één keer toevallig de oefening vol brengt, die we op het oog hadden, moe ten we zelfs niet denken, dat het het kunstje doorheeft. Dat leert de hond pas na vele kéren het pluimpje gekre gen te hebben, dat gegeven werd, toen hij de eerste keer volbracht wat we van hem verlangden. Die pluimpjes doen het hem. Net als een kind wil een hond zijn heer en meester graag een pleziertje doen. Intuïtief zoekt hij naar de ma nier, waarop hem dat zal lukken. De opgaaf voor dé leermeester is telkens duidelijk te vertellen, wat hij van hem verlangt en als hij het goed gedaan heeft, hem dit te laten weten. (Van onze speciale verslaggever) neusstoten. Dat vindt-ie onpleizierig en dus doet-ie het tenslotte niet meer. GEN hond is geen machine, maar een levend wezen, dat opgevoed moet worden. Maar net als een mens heeft een dier zijn luimen, onafhankelijk van allerlei factoren. Er zijn dagen, dat er niets met hem te beginnen is. Een goe de hondenkenner merkt dat op en zal het dier dan zoveel mogelijk met rust laten, zoals wij een mens in zijn ont stemming graag aan zichzelf over ..wil len laten. Eén ontstemd mens is ook ongeschikt om een hond te dresseren en tot een welopgevoed dier om te vormen, dat precies doet wat wij van hem verlan gen. Er zijn veel meer ongeschikte men sen voor de dressuur dan ongeschikte honden. Want hoevelen van ons zijn in staat om zichzelf werkelijk uit te scha kelen, op de achtergrond te plaatsen? Een dresseur, die er alleen maar op uit is zijn eigen wil door te drijven, bereikt niets. Baas en hond moeten één zijn. El- kaars reacties moeten beiden duidelijk zijn. Maar de mensen zijn soms zo onbe grijpelijk voor een hondenverstand. Neem daar nu dat jonge diertje. Een snoezig, wollen bolletje, dat door ieder een even graag op schoot genomen wordt. Het diertje vindt het prettig. On getwijfeld. Maar die pret wordt hem gegund, tot er de attractie voor de verwennerij af is. Omdat-ie aangehaald werd, denkt het dier iedereen er een plezier mee ge daan te hebben. De hond is consequent en wil dat genoegen blijven geven. Maar de mens verjaagt hem; vindt hem .las tig. Gevolg: het dier weet niet meer wat hij moet doen. Niemand kijkt er meer naar hem om. De dresseur zegt daarom: „Geef het dier van begin af aan een eigen plekje in huis. Wen hem daaraan en hij zal niet lastig zijn. Het is alles zo logisch." „En dan nog", zo besluit de heer Kieft dit interessante gesprek, „laten de mensen de dieren toch goed voer ge ven. Geen afval en ook geen aardappe len. Vlees en groente, dat is wat een hond verlangt. En vier uur per dag een echt hondse lichaamsbeweging in de vrije natuur. Ook tegen die regel wordt nog veel te veel gezondigd". Men ziet het, een gesprek met ien echte hondenvriend, doet vele fouten aan het licht komen. Het is niet gemakkelijk met dieren om te gaan. Maar als men het doet, laat men het dan goed doen. Zo niet. dan is het een marteling voor mens en hond beide- en kan men dus beter niet aan een dergelijk zorgenk.'r.d in huis be ginnen. Fragment van Madonna met kind, een terracotta uit de veertiende eeuw, geëxposeerd op de oude kunst- en antiekbeurs, die van 27 Augustus tot 17 September in het Prinsenhof in Delft gehouden '.oordt. ENGELSE, Ierse, Spaanse, en Marok- kaanse kranten schrijven over de Rotterdamse zee-kapitein, Leo Albrink, die zij betitelen met „oom Leo met de 300 kinderen" en de „Santa Claus van de zee". Evenals de legendarische kin dervriend heeft kapitein Albrink van de Rotterdamse kustvaarder „Poortvliet" zich geliefd weten te maken bij de jeugd in die havensteden waar de kapitein pe riodiek komt. Op een goede dag liep de heer Al brink in een Noorse havenplaats, waar hij op straat door een klein Noors meis je aangesproken werd. Ze gaf hem een muntstukje en vroeg of hij daarvoor in het verre buitenland plaatjes voor haar poezie-album wilde kopen. De kapitein, die hierdoor direct getroffen werd, vol deed aan dit verzoek. Uit Holland ging een dikke brief naar het meisje en prompt kwam uit Noorwegen een brief terug.van een ander meisje dat ook van die mooie plaatjes wilde hebben! En toen de heer Albrink kort daarna in een Noord-Afrikaanse havenplaats zich het lot aantrok van de kleine Moestafa, die verlaten en verwaarloosd langs de kade schooierde was de grondslag ge legd voor de „Internationale kinderclub van oom Leo". Vele kinderen onder houden een drukke correspondentie met hun „oom". Ergens op een Marok kaanse schooi zit nu de kleine Moestafa, wiens schoolgeld door kapitein Albrink betaald wordt. Ook het fietsje, waarop het jongetje naar school rijdt is eeri geschenk van zijn „oom", doch niet al leen van hem, want ook andere vriend jes van de internationale club hebben een „muntje bijgedragen; Jeffrey uit Ierland, Madeleine uit Frankrijk, Wil helm uit Duitsland en Jantje uit Rot terdam! Waar de „Poortvliet" ook komt, over al staan vriendjes op deze gulhartige kapitein, met wie zij in correspondentie zijn, te wachten. Hector, een van de verdienstelijke speurhonden van de Rijkspolitie. Van nature is de hond een grote ma te van vrijheid gewend. Wil men hem ertoe brengen zich in zijn vrijheid te beperken, dan moet-ie daartoe worden opgevoed. We zeiden het al, dat is een geduldwerk. Maar doet men het niet, dan kan men erop rekenen dat het dier gaat behoren tot de grote groep der ..lijntrekkers", U kent dat. Een man of vrouw met een hond aan een lijn, die maar loopt te sjorren aan de lijn. Geen wonder. Het dier wil vooruit en loopt altijd zover als de lijn lang is. De dres seur leert zijn hond die lijntrekking af door hem links naast zich te laten lo pen en tientallen keren zijn neus te la ten stoten tegen zijn rechterknie, die telkens voor de hondensnuit komt, wan neer hij te ver naar voren schuift. Na heel veel oefening weet de hond, dat hij nooit voorbij de knie moet komen. voorbij die knie betekent voor hem oude dorpen in het midden van Noord; -7 JI fJ flvil het dan ook met een geheel andere be- lll i stemming door de gewijzigde omstan- nönonn^anco lai/an digheden. De vertegenwoordigers van HCUCIIUOOUjC ICVCll oude dorpsfamilies vormen daar nog het bestuur van het „Fonds van de Zeeva- Fe»n war» rlo .„J.l. "it terugkwamen, óf na soms jarenlange rfnde Buidel" of kortweg de „Buul" zo- I ning weer bereikten. Maar hoevelen spronkelijk opgericht met het oogmerk ken aan het leven van de achterblij- wanneer het vast stond, dat de mannen INE gedachten van vele Nederlanders venden, die in spanning en zorg de n!et meer terugkwamen, veranderde zullen in deze dagen ongetwijfeld terugkomst van hun mannen, hun va- d'b toen, door de droogmaking van dikwijls verwijlen bij de schitterende ders en andere verwanten moesten af- Deemster, Schermer e.a. polders de ver figuren, die in de 17e eeuw ons land be- wachten? bindingswegen met de zee vervielen kend maakten tot over de gehele aard- t„ tilden en aantal zeelieden verminderde bol. Figuren van uiteenlopende bete- da:nijdn"«f? i'1!: fn allcnRS geheel verdween. Thans zijn kenis, van geheel verschillende geaard- ge" z?ch te ueinip voor n£en w=t q voo"ovfr z.« bestaan, alge heid nok. staatslieden, kunstenaars, re- F??? ,z CA te ,weln'g voor ogen, wat t mene ondersteuningsfondsen en oluk- (Van onze speciale verslaggever). Voor het vierde achtereenvolgende jaar herbergt het oude, pittoreske Prinsenhof in Delft een schat van kunstvoorwerpen en antiquiteiten. Zij zijn er bijeen gebracht door de Neder landse kunsthandelaren, die daarmede een demonstratie geven van het hoge peil, waarop zich de kunsthandel in Nederland beweegt en tevens aan de wereld tonen, wat ons land op het ge bied van kunst en antiek de kopers in binnen, en buitenland te bieden heeft. Ook aan de buitenlanders, want de „oude kunst en antiekbeurs^', die Dins dagavond geopend is en tot 17 Septem ber a.s. duurt, heeft een internationals vermaardheid gekregen. Vorige jaren werd zij door talrijke vreemdelingen kijklustigen, particuliere verzamelaars, handelaren ij vertegenwoordigers Van musea bezocht en merendeels heb ben zij uitstekende zaken kunnen doen. Trouwens ook de Nederlandse belang hebbenden lieten zich niet onbetuigd. In 1951 bezochten in drie weken tijds 20.000 personen de beurs in het Prin senhof om er de prachtige verzame lingen te bewonderen. En naar het zich laat aanzien, zal dit aantal in 1952 stellig weer bereikt, zo niet overschre den, worden. Er zijn stevige banden met het bui tenland aangeknoopt. De cijfers getui gen daarvan. De kunsthandelaren en antiquairs zorgen zelf voor de devie zen voor hun aankopen, doordat zij dollars. Belgische en Zwitserse francs, Zweedse Kronen, escudos en wat niet al in het land brengen. In 1948 bedroeg net totaal van deze im- en export f 1.300.000, in 1951: f 5.600.000. Dit jaar zal waarschijnlijk de zes millioen wel overschreden worden. De- ze enorme transito-handel maakt het mogelijk, dat de kunst- en antiekhan del in ruime mate ook de Nederlandse klanten van zijn import kan laten pro fiteren. Wat er in deze handel omgaat toont de beurs in Delft op een duidelijke wijze. Er is een zeldzame collectie an tieke gebruiksvoorwerpen, zowel als schilderijen en ornamenten geëxpo- ^ccrd. Van het mooiste, schoonste en nobelste, dat door de eeuwen heen is gemaakt, vindt men hier een rijke re presentatie. Er zijn heel zeldzame en kostbare stukken ,bij, die alleen in aan merking komen voor een vermogend verzamelaar, maar er zijn ook tal van charmante voorwerpen, die binnen hot bereik liggen van bescheidener beur zen. De keurcollectie, die elke toeschou wer in verrukking zal brengen, bevat meubels, bibelots, porselein en aarde werk, zilver en goud, koper, brons en tin, tapisserieën en tapijten en sprook jesachtige weefsels uit de Oriënt, juwe len en andere kleinodiën en schilde rijen van beroemde meesters. De waarde van het tentoongestelde alles is in de grote en kleine zalen van het Prinsenhof smaakvol opgesteld bedraagt vijf a zes millioen gulden. heid ook, staatslieden, kunstenaars, ge mtdekkingsreizigers, I den, ja, er is bijna geen enkel dendeia' er^f biina®S^Tkc^teTrein wlnerfde vPrucMen d^^orzo'rgen" vensverzekeringsbedrijf van dezelfde in het openbare jeverfrdat In dè goudeS «™htte' hetz« omdat was *>ar hun voorouders getroffen. aan te eeuw niet betreden werd door mannen 6 Hier is wel een van de oudste vor- wijzen, die voor het eerst 'deze gedach van grote betekenis, elk op zichzelf be- CN toch ook toen bestonden reeds men van verzekering in ons land aan- te naar voren bracht, er is geen Jan roemdheden, die de naam van Holland verenigingen, fondsen en dergelijke wezig. En een bij uitstek practische van Riebeeck op dit terrein die als de voor goed bekend hebben gemaakt. lichamen, die wij als de voorlopers van vorm. In dezelfde tijd, toen Johan de grondvester kan worden beschouwd Er zijn ook terreinen uit het leven het tegenwoordige levensverzekerings- Witt de theoretische grondslagen van maar de betekenis van deze eerste be- van die tijd, die men niet of nagenoeg bedrijf, althans van de gedachten, die de tevens verzekeringsgedachte begon scheiden fondsen reikt over ae eeuwen niet meer kent. De eenvoudige feiten daarin belichaamd zijn, kunnen be- te omlijnen, werd door de bevolking heen tot in onze tijd. uit het gewone leven, die toch het lot schouwen. Toen reeds verenigden groe- zelf>, reders en zeelieden, de praktijk n„ nnrmrr,r,v«.j;;v„ bepaalden van de inwoners van stad en pen van personen zich, om door regel- ter hand genomen. oroeiri tct ®e,' land, geraakten in vergetelheid. Ieder- matige bijdragen, het afstaan van een jy;en sjoeg +oen reeHs de banden in waaraan tbana nrfntifeb Sv lnii- een klnt de verhalen van de ontdek- gedeelte van de gage e.d. fondsen te een om de getroffenen te helntn Ln" tender de t IS „elke„. Neder" kingsreizigers, van de koene zeevaar- vormen met het doel de slaven vrij te (je nood te lenigen van ben diP zieh en ziin Iwrtn f vaJ1 ders, die, belaagd door kapers en zee- kopen en de weduwen van omgekomen zorg(} achterbleven On in berinse? de" n )n gezin heeft toevertrouwd, schuimers, dikwijls in gevangenschap zeelieden te steunen. zelfde wijze werd dit eenvoudige wfn .Daal'0It1 ook aan deze onbekende pio en slavernij geraakten en daar, óf niet In sommige plaatsen, met name in TOÏÏSé&Ê U

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1952 | | pagina 3