GULDEN LETTERS EN GOUD OP SNEE Père Noël zeielf in Parijs EMIGRANTEN Het cicaden-orkest breekt los De laatste leugen Winkelstraten rond de Opéra als een sprookje uit „Duizend en één nacht'' De Puriteinen verboden het Kerstfeest KERSTNUMMER Woensdag 24 December 1952 Eeuwenoud handwerk feit nog maar weinig beoefenaren Tienduizenden bijbels Daags na Reveilion begini de parade der cadeaux Kaasrestaurant in rue d'Amsterdam IARIN0 - ROD=N (Dr.) KERSTNUMMER Vreemde Kerst- en Nieuwjaarsmuziek in Australië CLECHTS de handvergulder en MbHophiel zijn In 13 staat om dit meesterstukje van ornamenterings- kunst op de juiste waarde te schatten. (Van onze speciale verslaggever) AP T RUSLAND ln het hart van Amsterdams oude binnenstad .werken de bUbel- binders, de handvergulders, persvergulders en sneevergulders. Z(j geven het Boek der Boeken en de psalmen- en gezangenboeken het uiterlijk, waaraan het door iedereen gekend wordt. Het handvergulden is een ambacht, een verfijnde kunst, oorspronkelijk van Oosterse volkeren, maar sinds de vijftiende eeuw ook in Europa beoefend. In deze gemechaniseerde eeuw zijn er nog maar weinigen, die deze kunst verstaan. Enkelen van die weinigen vindt men hoe kan het anders bij, om het zo maar eens te zeggen, „Hendrik Brandt, Boeck en Bjjbel- verkoopers sints 1743", wiens zaak in „Het Wapen van Amsterdam" op 't Rus land in Amsterdam tegenwoordig groter en prozaïscher heet Proost Brandt N.V. LIOOG IN HET n historische ge bouw, dat eertijds hotel geweest is en in die dagen ook de keizer van Oos tenrijk nog gast vrijheid verleende, is het alles goud wat er blinkt. Goud in figuurlij ke zin om het schone ambacht, dat hier met liefde en meesterhand wordt uitgeoefend, en goud in de let terlijke zin omdat slechts met dit edele metaal ge werkt wordt. Het is of in deze kleine hooggelegen ruim te van het Impo sante gebouw de tijd heeft stilge staan. Eeuwenlang is het handwerk op dezelfde voorname manier beoefend. Eeuwenlang zelfs met dezelfde, vaak kostbare gereed schappen, die on der de handen der fijnzinnige kunste naars en bij het verwerken van hun bladdunne mate riaal slechts wei nig slijtage hebben. Bladdun materi aal, zeiden we. Ei genlijk is die uit drukking nog te grof. Het is 22-ka- raats bladgoud van een dikte van 0.0004 millimeter, waaruit de gouden letters voor uw bijbel of psalmenboek, of kost baar ander boekwerk aanstonds „ge sneden" zullen worden. Zo dun is het goud, dat het in de lucht blijft zwe ven op een geringe ademtocht en het laat zich in minder dan geen tijd tus sen duim en wijsvinger verpulveren tot.niets. Spoorloos kan men het verwrijven tussen zijn vingers. MET EEN BOT „goudmes" versnijdt de handvergulder de blaadjes goud, die hem in het formaat van 8 bij 8 cm. ter beschikking staan, tot reep jes van misschien een centimeter breedte. Het gebeurt op het goudkus sen, dat in de loop der jaren geel ge tint is door de dagelijkse beroering met het edele metaal. Op de rug van het goudmes draagt de vergulder een strookje bladgoud naar het boek, dat hij voor zich heeft liggen. In koperen letters, in speciale zethaak, is tevoren de titel geformeerd, die in goud op het boekwerk gedrukt zal moeten worden. Het reepje blad goud krijgt een onderlaagje van na tuurlijk eiwit om zich even vast te kunnen zetten. Onderwijl is de haak met koperen letters op een laag gas- pitje verwarmd. Niet te warm en niet te koud mag het gereedschap zijn. De handvergulder kent de temperatuur nauwkeurig, al komt er nooit een ther mometer aan te pas. Aan het sissen van een druppel water op de letterhaak hoort de vakman-kunstenaar of de zet haak voldoende verhit is om met één gebaar de gouden letters voor eeuwig in het onderhanden boek te griffen. En zo geschiedt het ook met de lijn- ornamenteringen op het sterke lederen overkleed der boekwerken, die om hun stijlvolle ornamentering karakteris tiek voor dit huis door bibliphie- len van de gehele wereld zeer ge zocht zijn. Met de hand worden de kaarsrechte kaders op de om slag getrokken. Soms vier, vijf lijnen naast elkaar op een onderlinge afstand van nauwelijks een millimeter. Slechts een vaste, zeer vaste hand vermag dit kunststukje te volbrengen. Is 't wonder, dat dit volbrachte kunstwerk een ere prijs kreeg temidden van een wereld- collectie boekornamenteringenT QUDE GEVELTJES in Amster- dam met rechts de weionder- houden gevel van de winkel van Hendrik Brandt op 't Rusland „Boeck- en Bijbelverkooper sints 1742". Links De Palmboom". TIENDUIZENDEN bijbels worden jaarlijks gebonden en verspreid. Tienduizenden bijbels van onderschei dene geloofsrichtingen. Niet al deze exemplaren dragen tegenwoordig meer een handvergulde naam of ornamente ring. Daarvoor is het handwerk in deze gemechaniseerde tijd te kostbaar ge worden. Machines hebben ook dit fijn zinnige werk de mens uit handen ge nomen, al bleef het materiaal hetzelf de. De persvergulder, in wie niettemin nog iets van de kunstenaar kon blij ven leven, drukt het goudmerk van een cellophaanband over op de banden, die onder zijn' handen doorgaan. Anders staat het weer met de snee- vergulder, die met .behulp van een gaasraampje, dat hij onmerkbaar even langs zjjn hoofdhaar strijkt om het wat kleefkracht te geven, de goud blaadjes op de in blok geperste bijbel tjes of psalmen- en gezangenboekjes overbrengt Met een al weer soms eeu wenoud instrument, waarvan een kost bare agaatsteen hoofdzaak is, wordt het op de gladgeschraapte boeksnede neer geslagen goud spiegelglad gepolijst. Het resultaat is de gulden boeksnee, die duurzaam is opgebouwd uit enkele hon derden papierranden, die onbegrijpelijk ten eeuwigen dage de goudlaag blijven vasthouden, al hebben de bladzijden slechts de dikte van het ons bekende sigarettenvloel. Het opbrengen van een laag verf (rood voor de r.k. kerkboe ken en bruin voor de Protestantse) is aan dit sneevergulden vooraf gegaan. Verdund eiwit leverde ook in dit ge val de kleefkracht om het goud het eeuwigdurende houvast te geven. (Van onze correspondent in Sydney) WANNEER de wanne dagen van Kerstmis en Nieuwjaar naderen 'want op het Zuidelijk halfrond naderen dan geen koude maar warme dagen komt ieder jaar weer het koor van de millioenen cicaden het trommelvlies strelen of plagen, al naar men ge mutst is. Het ene jaar is het koor groter dan het an dere. Doch deze Decem bermaand is het koor der millioenen cicaden in en om Sydney wel bijzonder groot en het lawaai van de millioenen drum mers" is vaak oorverdo vend. Wanneer wij oorverdo vend zeggen, dan bedoe len wij letterlijk oorver dovend. Want tijdens de paardenrennen op de renbaan Warwick Farm bij Sydney gingen de laatste keer de cicaden in de bomen zo te keer, dat de „bookmakers" er niet bovenuit konden schreeuwen en met stom me en wanhopige gezich ten op hun borden met prijzen moesten wijzen, terwijl de luidsprekers van de club er alles wat zij hadden tegenaan moesten gooien, om bo ren het cicadenorkest uit te schreeuwen. TN DE OREN der school- jeugd is het geschreeuw van deze vreemde insec ten ware muziek. Want het verzamelen en ruilen ran exemplaren van de 207 soorten in Australië bekende cicaden ver dringt gedurende deze maand de postzegel, het lucifersdoosje of andere voorwerpen ran verza melwoede volkomen. In iedere boom in Syd ney mogen een duizend of zo cicaden zitten schreeuwen, in deze maand ziet men ook wel haast in iedere boom een schooljongen, op zoek naar zeldzame soorten als de „Dubbele Drum mer" en de „Zwarte Prins". De cicade, in het stadium van „gezang" ouder dan de gemiddelde schooljongen, is ook een heerlijk verzamelobject, want hij bijt noch steekt en is in zijn soort een fraai diertje. De gewoonste soorten zijn de Yellow Monday en de G'een Monauy de gele en groene Mian- dag. Deze vreemde na men zijn te danken aan het feit, dat de ma-rozen van de eerste Engelse vloot welke Australië aandeed, de Austraalne- gers vroegen, wie er toch zo'n kabaal trapte en al* antwoord „gellowmurw dee" kregen. Hetgeen na tuurlijk prompt in „yel low monday" verbasterd werd. WJAAROM het leger oan de cicaden uren lang zo vreselijk schreeuwt? De geleerden zijn het er nauwelijks over eens. Oorspronkelijk meende men, dat het een liefdes lied van de mannetje» was, want de meisje» schreeuwen niet Maar wie gaat nu uren lang te gen zijn buurvrouw zit ten schreeuwen om haar te veroveren? En waar om beginnen en eindigen alle cicaden uit de hele buurt hun „gezang" dan steeds als het ware op commando? Daarbij houden sommi ge geleerden vol, dat de cicade doof is, zodat het meisje er toch geen plei- zier van heeft. Of deze doofheid waar is, valt echter te betwij felen. Wel kan men on der een boom met cica den een kanon afschieten zonder dat het orkest zijn laicaai ook maar voor een seconde staakt, doch wij hebben zelf gehoord, hoe een legertje cicaden het rhythme van een harmo nicaspel er tijdens een pic nic begon te volgen. (Slot) DE OUDE ZEEMAN zweeg. Maar de jongen, die op de grond lag, vroeg natuurlijk wat alle jongens ge- vraagd zouden hebben: „Heeft u haar daarna nog wel eens gezien, grootva der?" En de oude man zei: „Wat bedoel je eigenlijk, dat schip of die vrouw? „Dat meisje, grootvader". „Nee, natuurlijk nietik heb zelfs nooit meer aan haar gedacht. Maar van middag moest ik er ineens weer aan denken, en daarom vertelde ik je die geschiedenis. Pas jij maar op voor vrou wen, m'n jongen, vooral voor blonde. En droom niet teveel, dat is niet goed op jouw leeftijd". De jongen aarzelde. Toen zei hij in eens: „Waarom noemt u al die scheepjes die u tegenwoordig maakt Kari Tryg- vesson?" ,Nou wat zou dat?" vroeg de oude man scherp, „Is dat soms geen goede naam voor een schip? En zó was ze ge tuigd, de Kari Trygvesson, ik zie _haar nog voor me, daar bij de gronden' ZES JAAR LATER was die jongen journalist. En er kwam een dag, dat hij in Rotterdam, bij een groot «n vermaard dagblad in die stad, vets moest nakijken in ;en oude jaargang. Toen hij door de vergeelde pagina s doolde en zocht wat hij hebben moest, herinnerde hij zich ineens dat verhaal van z'n grootvader die vijf jaar daar voor gestorven was. Het was het laatste verhaal dat de oude man hem had ver teld Hij wist dat het de Kerstleis van de Vlaardingen 23 was geweest en het moest eenvoudig zijn het in de krant na te slaan Hij nam de jaargang uit de stelling en zocht in de kolommen van het nummer, dat daags na Kerst- m's was verschenen. Hij vond een klem bericht, nauwelijks 20 regels groot Maar het was inderdaad het bericht van het Nooise schip dat door de Vlaardingen 23 was binnengebracht. Het volk had on- deicak gevonden 1 het Zeemanshuis aan dv Veerhaven Lar ge' dan een kwartier staarde cte Jong' journalist op dat bericht van 20 refle.g Er waren namelijk twee dingen die niet klopten met he verhaal van zijn grootvader Daarin waren twee leu gens geweest Het schip heette Lars Kr' t a v e r en de enige vrouw aan boord Kari Trygvesson. Het was het laatste verhaal van z n grootvader geweest. En diens laatste leugen. rjE ATTRIBUTEN VAN DE HANDVERGULDER: Links de goudrol, waarmee de kaarsrechte goudlijnen getrokken Worden. Op het goudkussen ligt het goudmes en een blaadje bladgoud. In het blokpersje staat een boek, welks titel in goud op de rug moet worden ingedrukt. Rechts naast het blokpersje een potje met verdund eiwit, het gas- comfoortje en de zethaakjes, waarin de koperen letters zijn gevat, waarmee het goud straks in het boekje gegrift zal worden. HOE PèRE NOëL dit jaar de stad ls binnengekomen zou ik U niet precies kunnen vertellen. Ik heb niets ge hoord van een grandiose landing met een helicoptère of een intocht per jeep. Ook heeft hij niet gelift met één van de grote vrachtauto's die met hun last van duizenden en duizenden kerstbomen Parijs in het groen hebben gezet. Zo moet ik wel geloof hechten aan het verhaal dat van morgen in de autobus verteld werd, namelijk dat hjj met een wagentje op twee wielen, getrokken door twintig kal koenen, is aangekomen. fait en men gaat uit om In kopen te doen. Telkens als ik ln Parijs aankom en in de eerste ?;rote winkelstraat gulzig edere étalage afspeur, wordt een reeks van heer lijke, nog nooit vervulde verlangens in mij geboren. Wat is er veel te zien! Voortdurend verdringt de ene indruk de andere en als de stad mij weer geheel heeft opgenomen, als ik het gevoel heb dat Parijs ons weer vertrouwd is gewor den, dan vermindert mijn verlanglijstje dagelijks en besteed ik mijn geld weer zo goed mogelijk, zoals ook de gemiddelde Parijse vrouw moet doen. Bij het weg gaan ben ik dan ingelukkig met een „petit souvernir" een klein fijn voorwerpje, iets echt Frans. Ingeluk-. kig, omdat inplaats van de verlangens naar kostbaar heden, Parijs zelf mij rijk heeft gemaakt met haar kostbaarheden, haar boek winkels, haar studenten wijk, zelfs met de kar met gepofte kastanjes op de Champs Elysées en vooral haar bewoners, waar men ndT HIJ er is, lijdt geen twijfel. Op de Seinekaden is een dennebos verrezen. Op iede re straathoek hebben wij er een uitschieter als buurt- bosje bfl gekregen, op de boulevards verrijzen de kraampjes met ,van aller lei" als paddestoelen uit de grond. Het zijn allemaal kentekenen van de komende feestdagen. Maar mocht U het nog niet geloven, gaat U dan één van de speel- goedmagazijnen binnen en U kunt de grijsaard zelf begroeten. U moet daarvoor even de tijd nemen, want Vaders en Moeders, met kleine Henri's en Denise's drentelen in dichte drom men deze kinderparadijzen in en uit en vormen lange rijen opdat de kleuters de goede baas een handje kun nen geven. Zoveel speel goedwinkels, zoveel Pères Noël. Kerstman Pierre, Kerstman Georges, Kerst man Alphons. Allemaal Kerstmannen, waarmede zij zolang genoegen nemen als assistent van die éne Pere Noël, die ln de nacht van de 25ste December de schoen vult die, onder de kerst boom, klaar staat. r)E NACHT van 25 Decern ber, als ln andere landen stilte heerst, misschien een gezellig samenzijn rond een Beukenkerstblok, worden ir Parijs na het kerkbezoek 12 uur 's nachts, de cadeaux uitgepakt, lekker gegeten en gedanst. Ook de Kerst dagen zijn er niet zwaar en ernstig, maar luchtig en in gesteld op plezier. Zover zijn wt) echter nog niet. Wy zijn nog in de veel besproken donkere dagen voor Kerstmis, waarin Père Noël iedereen tot zo'n grote activiteit opdrijft dat men van duisternis weinig merkt Al vroeg in de middag werpen millioenen lampen hun schijnsel over het na gaan waar ook de Parijze- naar koopt en waar ook de Kerstman dit jaar heel de gelijk zijn voorraad heeft aangevuld. Het lijkt ten minste wel of Père Noël het voorbeeld van Sinterklaas gaat volgen en iedere heer een das en iedere dame een paar kousen gaat geven. De winkelier en de Kerstman passen zich aan bij de be hoefte en als Ik mij niet vergis zullen er heel wat nieuw-geschoeide voeten in de dagen na de Réveillon de Métro in- en uitschuifelen. \yAAR DENKT U dat die mensen naar toe gaan? De laatste tijd werd alle vrije tijd gebruikt om étala ges te bekijken en cadeaux uit te zoeken. Maar dat is nu niet meer nodig. De Kerstcadeaux moeten nu getoond worden. Madame zet haar nieuwe opvouw bare hoed, die zij op zes verschillende manieren kan dragen op, zjj heeft haar taffetas „parapluie 1900" met spitse steel, aan haar arm hangen, om haar pol sen draagt zij het laatste modesnufje, een paar schat- die ook bezig ziet, hetzij Ui de Hallen, hetzij op de bou levards of op een schom melend achterbalcon van een bus, geeft je iets mee dat je niet gauw vergeet. I^U VLAK voor Kerstmis zijn de étalages in de wyk rond de Opéra mooier dan ooit. Zy bevatten het duurste, het sierlijkste, het schoonste wat op aarde kan worden voortgebracht. Alles is daarbij zo artistiek ip- gesteld dat ieder voorwerp zijn volle waarde aan teer heid, schoonheid, kleur of vorm kan tonen. Die étala ges doen Je vergeten dat je als gewoon mens in deze straten loopt. Je waant je tegenover de schatten uit één van de sprookjes van ie „Duizend en één nacht" Je denkt zelfs niet meer aan de mogelijkheid van ko pen. Daarvoor moet je in de minder dure winkels tige polsmofjes van herten- leer, gevoerd met wit bont. En Monsieur? Hij heeft de das, waarop alle verkeers tekens gedrukt zijn, voor de vreemdelingen gelaten, maar koos een mooie Schot se sjaal. Al dat schoons willen zij nu laten bewon deren, terwijl zij in de tui nen van het Luxembourg langs de fraaie beelden »an Chopin, Georges Sand en anderen flaneren. £R ZULLEN er ook zijn die uit heimwee naar de zomer de Seine opzoeken c- stilstaan voor de boeken stalletjes en daar hun han den laten grabbelen ln de bakken met duizenden be schreven prentbriefkaarten, die daar te koop worden aangeboden en waar open en bloot het lief en leed van verliefden, van trou- welozen, van verbondenen uitgestald ligt. Misschien zullen anderen doen zoals wij en zichzelf eens tractereri in het Kaas- restaurant van Maitre An- drouet In de(hoe aar dig!) in de rue d'Amyter dam. Het lijkt voor een Hollander zo eenvoudig kaas te gaan eten. Dit Is toch wel iets waar wij ver stand van hebben. Maar zit je achter een tafel en wordt er van Je verwacht een keuze te doen uit een kleine honderd soorten, dan voel Je je een weinig opgelaten, vooral als je daar dan ook nog de goede wyn by moet zoeken. Maar kijk, een Fransman laat zich raden over de volgorde bij het ge bmik, waarom zouden wij ons daarvoor dan te groot voelen. ]SJA DIT bezoek zullen mis schien uit de nieuwe schoudertas, die op het ogenblik in Parijs weer ,,en vogue" is, de twee kaartjes voor het A.B.C.-theater te voorschijn komen en de Boulevard Poissonnlère worden opgezocht, omdat men nog steeds de onver getelijke stem van Edith Piaff wil horen. Zij, die willen lachen gaan naar de film „Seul dans Paris", of wat ook zeer aanlokkelijk is, is het thea ter de l'Etoile, waar de bal letgroep van Gitana Bianca je voor enkele uren mee neemt naar Spanje. Gitana met haar troep doet je alles vergeten met haar dansen zingen en gitaarspelen en het bewijs daarvan is wel dat zij een gedeelte van het programma verzorgden op de uitzonderlijke grote Soi- rée, die op 13 December ge houden is ten bate van het Politiesanatorium, en waar ook President Auriol aan wezig was. Het is moei'tjk een keuze te doen uit de overvloed van theaters, music-halls, tentoonstellingen en monu menten. Er is veel goeds en veel moois. J-JELAAS, de avond dat wij weer een plaats moeten zoeken in de nachttrein naar Holland nadert te snel Kerstmis in Frankrijk door brengen is goéd maar dan moet het- Oudejaar weel thuis worden gevierd. Vooi dat je het weet is het zover een laatste blik op de Ma deleine, een ogenblik van stilstaan op de Place de la Concorde en dan brengt de Metro ons uit het hart van de stad naar het station. Dan is het nog maar een kwestie van minuten of de trein zet zich langzaam in beweging. Zij rijdt langs de oude grijze huizen met meestal zes, zeven verdie pingen boven elkaar. Een spaarzame verlichting verbergt de diepe trappor talen in de nu stille straten De avond Hgt over Parijs De Eifeltoren Is in de duis ternis verdwenen. Boven op het 300 meter hoge gevaar te brandt het rode lichtje voor de vliegtuigen. Een draadloos sein: „Hallo, hal lo, hier Parijs!" Een roepstem, waaraan wjj mettertijd weer met ge noegen het oor lenen en te rugkeren naar de eerste stad van Frankryk. PETRA. Dwaze maatregel in 1646 Engelse bevolking kwam in opstand ALS wij in de gezellige huiselijke kring om de verlichte Kerstboom ge schaard zitten en ons de Kerstcake of het krentenbrood goed laten smaken, of ons verenigen aan de maaltijden met gebraden gans en pudding toe, dan kun nen we cn9 moeilijk voorstellen, dat de viering van het Kerstfeest eens verbo den is geweest. Niet bij ons, maar in Engeland. Dat was in 1646. In 1640 riep koning K. rel van Enge land het parlement bijeen, dat ln de ge schiedenis bekend geworden ls onder de naam „het lange parlement". De Puriteinen hadden daarin de meerder heid. In overeenstemming met hun strenge beginselen beslisten zij, dat een bepaalde Woensdag van iedere maand vastendag zou zijn. In 1646 viel het Kerstfeest op zo'n Woensdag, doch het parlement wilde niets weten van een dispensatie van het gebod, dat ook deze Woensdag als vastendag zou gelden. Het bepaalde, dat de strenge vastenvoor- schriften gehandhaafd moesten worden. Opstandigheid VAN DE Kerstviering kon dat jaar dus niets komen, zeer tot misnoegen van de bevolking die zich het pretje maar zo niet liet ontgaan. Ook toen reeds ging de natuur boven de leer. In een begrijpelijke opstandigheid negeerden zeer veel zakenlieden het bevel dat zij hun winkels geopend moesten houden. Slechts enkelen volgden het voorschrift op; zij hadden er weinig pleizier van, want het publiek ging tot plundering van hun winkels ove:. Tot in de kerk te Westminster toe verzette men zich tegen de Puriteinse maatregel. Men versierde de kansel en het altaar met dennegroen en tegen het verbod in hield een voorganger een preek. Aangezien de kerk op hoog bevel gesloten had moeten hiyven, vaardigden de autoriteiten te gen de voorganger, de koster en de voorzanger een arrestatiebevel nit. De dienaren des konings, die deze drie zon daren gevangen moesten nemen, kwa men echter van een konde kermis thuis: het volk stroomde samen en nam zo'n dreigende houding aan, dat men van de arrestatie moest fzi"u. De straf bepaal de zich tot een ernstige vermaning. Felle protesten LIET JAAR DAAROP schafte het par- lement de Kerstfeestviering gehei af. Nog feller waren toen de protesten van het Engelse volk. Men keerde zich verontwaardigd tegen de overheid en zelfs kwam het tot relletjes tegen Je parlementsleden. Het hielp niet. Hard- nekkig handhaafde men het verbod; het bleef van kracht, totda- Karei II in 1660 het bewind in handen kreeg. De afzet ting van Karei I en diens onthoofding en Cromwells verlichte despotisme had den het verbod van de Kerstfeestviering zelfs niet ongedaan kunnen maken. Wij zijn geneigd een zo rigoureus in grijpen in stevig verankerde tradities tegenwoordg niet meer mogelijk te ach ten. Hoe staat het met de Kerstviering in de landen achter het IJzeren Gordijn? We weten alleen, dat er veel minder waarde aan gehecht wordt dan vroeger en dat zij door de machthebbers zeker niet wordt aangemoedigd. Kerstcarnaval IN AMERIKA werd in 1876 nog aan deze traditie getornd. Wel niet dc°r de overheid, doch door de directie van de New Yorkse beurs, die bepaalde, nat de beurs op Christmas Eve (24 Decem ber) in tegenstelling tot vorige jace" normaal geopend zou zijn. De beurs mensen verschenen wel, doch tot han del is het niet gekomen. Zij hadden zien in potsierlijke earnaValskledy uitgedost en vierden ten dol feest, waarmede een nieuwe traditie werd gevestigd: het Wallstreet-Kerstbal, dat vele jaren een hoogtepunt is gebleven ln de Kerstvie ring van talrijke vooraanstaande Ame rikaanse zakendeden. voor Nw Zeeland de woningen opge bouwd te leveren v eider s.eciale type voor Canada en Australië. Voor tijd lijke huisvesting kan worden gezorg lAdverteotie. injj- JÜ?'' A.'«- K»o TOEN DE JONGEh I beginnen ie sneeuv vallende schemering. C beladen iakken. Hei wt als hei evenwicht op legard waren slechis e het voorhoofd en liep sneeuw kraakte onder dat hem vroeger altijd p betekende. Wintertijd m< Lucia en Kerstmis Hij ging de paardenb Een weldadige warmte het dier lietkozend. maar er was iets vertrc ritselde ergens in het h Morgen was het Kers maar het zou niet als and< dacht Sten. Vader zou studeerkamer blijven zoa avond en Marta zou naar haar gaan. Hij zuchtte. Als die brei sen vader en moeder er niet Waar zou moeder met de Ker: zijn? Hij had het haar de laatsl dat hij haar gesproken had nie durven vragen. Hij wist trouwe nooit goed wat hij zou zeggen was allemaal zo pijnlijk. Ze b den allebei zoveel voor hem. J gingen hun gesprekken over scl over onbetekenende gebeurtenis Hoe is het thuis? vroeg ze W' heel terloops. Goed, zei hij dan ontwijk daarmee was het weer voorbi streek met zijn hand over de huid van Tony. „Goed", hij w< woord in gedachten. Nee, het w goed. Het was niet de waarhe hij haar vertelde, maar wat de er ook toe. Hij had met de oud< son afgesproken morgen bij 1 komen. Liever dan de avond d in het grote verlaten huis d brengen. Hij schrok op. 't We om naar binnen te gaan. Mar het eten zeker al klaar hebben hem wachten. De sneeuw viel gestadig neer. I klemd gevoel bekroop Sten tc de brede trap naar het bordes t De hal was verlaten en ongeze de salon was in het duister geh de keuken stond Marta voor h nuis. Je bent laat, zei ze zon te zien. Sten bromde wat terwijl h anorak uittrok en zijn skisc voor een paar gemakkelijke hui nen verwisselde. Aan tafel werd weinig gesp Ingenieur Nordin kwam pas wege de maaltijd binnen en at en verstrooid van hetgeen Mart voorzette. Vader zag er vermoeid en schietelijk uit vond Sten, die te een blik op hem wierp. Het w opluchting toen het dessert was en hij gelegenheid kreeg te staan. Met de handen in de zakker f") voor het raam in zijn kame: zonder iets bepaalds te zien. J £aü vi 20 weinig contact met naa. Misschien zou het beter z over alles te praten. Maar het v oi er een stilzwijgende waarscl oestond dat het aanroeren Vi onderwerp taboe was. Hoe lang in- Sodachten verzonken gestaa wist hij niet, maar hij schrok nng op door Marta's stem bened de trap. Sten.telefoon. Wie zou... zijn hart klopte moeder misschien. Haastig rei naar beneden de serveerkamer Met moeder, Sten, antw oen stem aan de andere kant i draad. Ja, hijgde hij verrast. Luister eens, ik weet niet ,een Plan hebt voor morgen anders zou ik graag willen dat mij kwam. Slen aarzelde toen hij aan zi spraak met Mattson dacht. Nu, *J°n hij morgen in de loop van i wel in orde maken. Ik kan wel komen, moet Plannen heb ik nog niet gemaal mj toen. t 'Gped, dan zal ik om half f-andelius in de Vasagatan op je Jon, Je vindt het toch wel pretf te komen? Ja natuurlijk, haastte hij z zeggen. Ik verheug me erop. Sten. zo.Ze voltooide de zin niet, l°"pen begreep wat zij wild n' ?t' sl'kte iets weg. Nu, tot morgen dan Sten volgde ze als of er geen enderb was geweest. Tot morgen moeder. .NGENJEUR NORDIN zat m I °,n?er het hoofd aan zi geslapen uez?ald was met dichiWt? boekwerken en ""beschreven papier. Naast zij

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1952 | | pagina 14