Parijs in zijn strijd tegen het
vuur
w
LIFTEND NAAR KOPENHAGEN
dertigduizend maal loeien sirenes
r
r
van Haarlem
r. HOED
\kt Zcmdayau-ond
SIEUWERTS
EMIGREREN?
reen mica, maar
Uw haarddeur
AN 2SN.
Schoorl
eugdclub maakte kennis
met de bijenwereld
Heer-Hugowaard
Branc/weer op milHdire leesi ielt
vierduizend koppen
Per jaar 3700 uitslaande branden
11.000 schoorsteenbrandjes
r
Les sapeurs-pompiers,
D'
en
Als het Seinewater
levensmoeden lokt
J
„Buurmans Buurman"
beleeft premiere
Ouders hadden een bijzonder kind
ManvanMars?
uziek van het ensemble
KUNDIGE VERPAKKING
SN en VERHUIZING NAAR
IS HET GOED!
i VOOR INBOEDELS.
SLOO 19, TELEFOON 2683
SD 99
TELEF. 2469.
•51, dr.verm. 350 kg.
ALKER, bouwjaar 1949 en
i00 kg.
dr.verm. 1500 kg.
SOMOBIELBEDRIJF N.V.
HOORN
ie Jeugdclub te Schoorl is het
uwe jaar begonnen met een lezing
r het leven van de bijen. Deze werd
ouden aan de hand van enkele film-
iken. die met grote aandacht door
talrijke meisjes en jongens werden
olgd. De spreker, de heer Breden-
ad, zef bijenhouder, vergeleek de
mwereld met een stoet, waarvan
l het hoofd staat de koningin ot
ederbij, die per dag plm. 3.000 eis.
i legt en omgeven is door plm. 40.00(1
rkbijen en enkele honderden man-
jesbijen of „darren". Iedere bij is,
nals een goed staatsburger, gebon-
i aan vaste wetten en heeft in de
mgemeenschap een bepaalde plaats
functie. Er is zelfs een georgani-
rd leger, dat „vijandelijke mogend-
len", zoals b.v. wespen, moet we-
de z.g. waakbijen en ook de speur-
:n, die verkenningstochten onderne-
n. Iedere luie bij wordt bovendien
itraft! Verder vertelde de spreker
boeiende wijze over de ontwikkeling
de bij, van ei tot actief „burger",
;r de gewoonten van dit nijvere
kje, de taak van de imker enz. Het
s een leerzame avond waarop de
ïge Club met voldoening kan terug-
n.
'astoor Bangert vertrekt
Taar wij vernemen heeft Pastoor
igert, H. Hart parochie te Heer-
gowaard-Noord, een benoeming ont-
ïgen in de r.k. parochie te Limmen.
door Bangert was sinds Juli 1951 in
erhugowaard werkzaam,
lij het zelfde bisschoppelijke he
it is tot pastoor te Heerhugowaard-
ord benoemd, de Kapelaan Remmers,
ms Kepelaan in de O.L. Vr. Paro-
e te Amsterdam. Het afscheid van
itoor Bangert zal Donderdag, 15 Jan.
rden gehouden in de zaal van de
;r Bleeker.
MARKTBERICHTEN
AR, 9 Jan. aardappelen 7—8; witlof
-53; rode kool 610,50; savoyekool 6-
groene kool 6,508; spruitkool 16—63;
3,5011; sla 23; andijvie 5"
1; bieten 513; winterpeen 514; waf
1527; uien 523.50; prei 1230,#
spgroenten 719; peterselie 16; kiw
1119,50; appels Cox 0$'
41—56, Goudreinetten 1224, Preset
i Engeland 18 en Jonathan 28; peren-
Rémy 9, Winterjan 1114 en Gies#
Ideman 1120.
10 Jan. -
kg peen: B 12.80—13,20, C 1080
1,50 en D 8,10—8,70; 56.000 kg uien
20—27, grove 22,50—23.50, drielingen
en nep 15—28; 17.000 kg rode kool
-1-3,60; 26.000 kg gele kool 6,50—9,40;
)0 kg groene kool 7,50—9; 97.000 kg
ense witte kool 67,60; 500 kg spruit'
28. Doorgedraaid: 30.000 kg Deenss
kool, 15.000 kg gele kool en 2000
groene kool.
jANGEDIJKER groentencentbale.
Jan. 27.000 kg rode kool: I 10,3f—
20 en II 7—10,80; 4000 kg gele kool:
en II 6,50—7,50; 14.000 kg
>ene kool: a 7.50—12,50; 7000 kg Deen-
witte kool 6—7,80; 35.000 kg uien
30—28.50, grove 22.80—24,50 en drie
gen 27,90—30.50; 4000 kg bieten: A
80—13,70 en B 11,80—12; 5500 kg peen:
13.60—13.90 en c 11.50—11.80; 1000
witlof: I 41—44 en II 38—40; 600 kg
a 33—42.
1WAAG, 9 Jan. 1953 Uien 2—27,
ten 3.10—9, prei 824, gele bew. kool
1—8.60, groene kool 6—11.60, rode
al 712.40, boerenkool 413, sprurt-
3l 15—54 witlof 35—54, breekpeen
1—13.20, Andijvie 60—70, Cox Orange
>pin 875. Dekker's Glorie 627,
Drie v. Holland 728. Goudreinette
31, Groninger Kroon 622, Jonathan
36. Laxton's Superbe 627. Present
Engeland 837, Bonne Louise
ivranches 728. Conférence 9
yenne du Comice 3359, Gieser Wil"
nan 8—24, Legipont 723.
de militaire brandweer van Parijs
beschikt behalve over een uit
gebreid wagenpark ook over de
nodige brandweerboten, uitgerust
met waterkanons, die haar ope
ratiegebied vinden op de Seine.
|E TAAK, welke Parijs en haar onmiddellijke omgeving
- een gebied met een oppervlakte, ongeveer de heltt
van Noordholland Noord, waar naast, boven en onder
elkaar ruim vijf millioen mensen zijn samengepakt - haar
brandweer jaarlijks stelt, bestaat onder anderen uit het
blussen van meer dan 3700 uitslaande branden en ruim
11.000 schoorsteenbrandjes. Daarnaast bieden de Sapeurs-
Pompiers op velerlei gebied hulp en bijstand aan in nood
verkerenden, hetgeen tot gevolg heeft, dat per jaar niet
minder dan 30.000 keer moet worden uitgerukt. Is het
dan verwonderlijk, dat het publiek nauwelijks aandacht
schenkt aan de rode wagens, die met behulp van hun
sinistere tweetonige sirenes een snelle doorgang door het
verkeer zoeken.
B® RANDEN hebben helaas in het af-
gelopen jaar te Parijs twaalf men
senlevens geëist. In verhouding tot
bovengenoemde cijfers kan dit aantal
echter opmerkelijk laag worden ge
noemd en het doet vermoeden, dat de
oïgamsatie en paraatheid tot een hoge
graad van perfectie zijn opgevoerd. Om
hierover iets naders te vernemen, lieten
wij de stafchef van de Parijse brand
weer, de commandant met de Hollandse
naam Wendling, van zijn ervaringen
vertellen.
Het 4000 manschappen en officieren
tellende regiment brandweerlieden van
Parijs en omgeving is een militaire een
heid. Dit is een unieum, daar nergens
ter wereld de brandweer is gemilita
riseerd. Niet zonder trots wordt dit
vermeld, en ook, dat dc tradities van
het regiment zeer oud zijn: het was
Napoleon zelf, die deze organisatievorm
bjjna anderhalve eeuw geleden heeft
ontworpen.
De zich steeds uitbreidende stad
maakte een ver doorgevoerde decen
tralisatie noodzakelijk, waardoor Parijs
thans 59 grotere en kleinere brandweer
kazerne- bezit, inclusief de rivier-
brandu eer, bestaande uit vijf boten met
ieder vier waterkanonnen.
Tot nu toe heeft men de vuurhaar
den in 80 procent der gevallen binnen
vijf minuten weten te bereiken, doch
deinspanning hiertoe wordt steeds
groter. Het enorm toegenomen verkeer,
dat chaotisch dreigt te worden, een pro-
olecm lat tot in de ministerraad wo dt
besproken, kost ook de brandweer veel
hoofdbrekens. Men kan niet meer met
die snelheid rijden, waaraan men voor
en in de oorlog gewend was. Lange files
voertuigen, vijf, zes rijen naast elkaar,
in beide verkeersrichtingen, kan. men
hier tegenwoordig op alle uren van ae
dag zien. Hoe graag de automobilisten
ook plaats willen maken, aanrijdingen
kunnen niet altijd worden voorkomen.
Schade door verkeersongelukken kost
de brandweer jaarlijks een slordige
tweehonderdduizend gulden.
Doch uit één en ander blijkt wel, dat
de, problemen der eigen organisatie
grotendeels zijn opgelost. De meeste
aandacht wordt daarom tegenwoordig
besteed aan steun en voorlichting vot
de interne brandbestrijding in openbare
en particuliere gebouwen. Grote maga
zijnen, zoals Printemps, Lafayette en
Samaritain, grote cinema's, theaters en
musea bezitten hun eigen brandweer,
die ieder begin van brand in de kiem
kunnen smoren. Hoeveel schade zou
de Grand Opéra anders hebben opgelo
pen, waar tijdens de voorstellingen in
een jaar tijds driemaal brand uitbrak.
Of de Comédie Frangaise en het Paleis
des Sports, waar men rekening houdt
met een jaarlijks gemiddelde van twee
branden? Dan zwijgen we nog over de
reactie van het licht ontvlambare pu
bliek. Inderdaad is men reeds een eind
gevorderd met de preventieve maatre
gelen, als gevolg waarvan zeer grote
branden thans tot het verleden beho
ren. Branden die historie maken, welke
de bevolking van bepaalde arrondisse
menten zich als het ware een generatie
lang zal kunnen herinneren, komen niet
meer voor. Slechts vier branden van
enige omvang, welke een bestrijding
met veertien stralen vereisten, moesten
in het afgelopen jaar worden bedwon
gen.
Doch, zoals reeds gezegd, het zijn
niet alleen branden, waardoor men in
actie komt. Bij verkeers- en bedrijfs-
ongelukken, gasvergiftigingen, verdrin-
kingsgevallen en verstikkingen, moet
men dikwijls de hulp der brandweer
inroepen. Vaak komt men te laat, maar
meer nog is men juist op tijd om een
leven te redden. Zelfs dat van mensen,
die een poging tot zelfmoord deden.
Aan de zelfkant
EN dan horen we een nuchtere op
somming van feiten, waarachter
zich vaak dezelfde tragiek heeft
afgespeeld. De Seine heeft zich in die-
loop der eeuwen, tot ver over Frankrijks
grenzen, een trieste reputatie veworven.
Onafgebroken wordt dagelijks en vooral
nachtelijks op de rivier gepatrouilleerd.
Bij elk verdacht geluid worden de
zoeklichten aangeflitst, want gemiddeld
iedere nacht ziet een mens in vertwij
feling maar één uitweg: de Seine. Een
lugubere taak, dit zoeken naar slacht
offers, maar de manschappen worden
geroutineerd en met voldoening consta
teert men, dat de helft dier ongelukki-
gen op tijd wordt gered.
Wie wel eens over de balustrade van
de Eifeltoren recht naar beneden keek,
een tijdverdrijf, waarbij men onwille
keurig de adem inhoudt, zal zich her
inneren, dat de mensen op de grond,
de afmetingen van mieren hebben aan
genomen. Onwillekeurig denkt men
aan de wet der zwaartekracht, of anders
gezegd, aan de mogelijkheid naar bene
den te vallen. Er is moed voor nodig,
vrijwillig te springen; om zo een einde
aan zijn leven te maken. Het waren er
drie in 1952De brandweer komt
hier altijd te laat. Toch niet, in Novem
ber sprong een meisje, maar bleef
twintig meter lager ergens aan hangen.
Ze werd gered, en was er onuitspreke
lijk dankbaar voor. Tien mensen be
zorgden hun omgeving klppevel, door
aan de buitenkant van hooggelegen
vensterbanken te gaan staan. Het bleef
bij de dreiging, want de brandweerlie
den wisten hen allen weer een meer
stabiele basis te geven.
Men heeft een apart woord voor deze
geestelijk uit het evenwicht geslagenen:
acteurs.
Ook de métro, de ondergrondse, heeft
een aantrekkingskracht voor hen, die
zich voortijdig dood wensen. Van de
elf mensen, werden er echter zeven in
leven gehouden. Bij de 175 wanhopigen,
die zich ophingen, kon in de meeste
gevallen niet meer dan de dood worden
geconstateerd, maar betere resultaten
F)E SIRENE heeft geloeid. Molorspuiten en ladderwagens zijn in ijltempo
over de boulevards gesneld op weg naar de plaats van de brand. Ditmaal
geldt het alarm een uitslaande brand in een pharmaceutische fabriek.
Weinige minuten na aankomst zijn de ladders in stelling gebracht en kan
de strijd tegen het vuur beginnen.
heeft men bij diegenen, die door mid
del van gas de dood zochten: van de
bijna duizend, kon men er ongeveer
vierhonderd redden.
Het is niet opwekkend, deze confron
tatie met de zelfkant van het Parijse
leven, maar, zo vervolgt commandant
Wendling, het is werk, dat gedaan
moet worden. In ieder geval zijn de
resultaten van dien aard ongeveer
twee derde van het aantal slachtoffers
wordt gered dat men zelfs van dank
baar werk kan spreken.
Honderd auto's
IJ dalen de trappen af, en lopen
door de gangen van de hoofd
kazerne. Op de enorme binnen
plaats worden manschappen geïnstru
eerd en getraind. Alle denkbaar brand-
weermaterieel, hoofdzakelijk producten
van de Franse industrie, staat klaar om
op het eerste sein uit te rukken. Al het
materiaal, dat in geheel Frankrijk
wordt gebruikt, wordt eerst door de
Parijse brandweer op haar deugdelijk
heid onderzocht
Parijs zelf is voorzien van ruim hon
derd brandweerauto's; allen van de be
kende Delahave fabrieken. Voorts
heeft men vier en dertig ladderwagens,
sommige met een hoogte van dertig, en
één zelfs van vijf en veertig meter.
Heeft men hiervoor aparte ladderkorp
sen? Neen, in principe is het zo, dat
alle brandweerlieden met al het mate
riaal vertrouwd worden gemaakt. In de
practijlc is het echter wei zo, dat dege
nen,, die ^jch er het meest geschikt
voor hebben getoond, bij voorkeur het
laddermateriaal bedienen. In ieder ge
val geldt dit voor de hogere ladders.
Het fabeltje, dat de Fransen niet kun
nen organiseren, wordt weer eens ge-
loochenstraft. De Parijse brandweer mag
er zijn.
Fatale nacht
DOCH anders was de toestand in de
fatale nacht van 28 Augustus 194J.
Gedurende vier dagen had de be
volking, verenigd in de Maquis, de
Duitse bezetters fel bestreden. Over de
gehele stad verspreid, kan men de
bordjes zien; „Hier viel op 28 Aughstus
1944", en dan volgt de naam van een
jonge Fransman, die het hoogste offer
voor zijn land, voor zijn stad bracht.
Op die laatste dag werden ook de
thans overleden generaal Leclerc en
zijn mannen met een stormachtig
enthousiasme ingehaald. Parijs was
vrij. Doch de vijand nam wraak. Zin
loos. Het was dezelfde tactiek, waar
binnen een tijdsbestek van enkele we-
TK WIL ME geenszins gaan ver
diepen in het voor of tegen van
het liften. Daar heb ik het te veel
voor gedaan. Ik beschouw het als
een goede, goedkope manier om
van het ene land naar het andere
te gaan en daarbij is het nog avon
tuurlijk ook. Het avontuur zit niet
zozeer in het betrekkelijk denk
beeldige gevaar ervan, als wel in
het onverwachte. Als ik aan het
eind van een dag ging slapen, dacht
ik altijd: waar en hoe, morgen-
avond? Liften is eigenlijk een
soort kaartspel, met veel geluk,
pech en spelregels. Net als bij kaar
ten, vergeet men de pech als men
het geluk terug gevonden heeft.
Vaak heb ik uren langs de weg
doorgebracht, alles vervloekende
en met de vaste overtuiging nooit
meer te gaan liften, maar als ik
even later in een mooie wagen
langs de wegen suisde, dan was
alles weer vergeten en was er geen
betere manier om te reizen, dan
„Faire l'auto-stopzoals de Fran
sen zeggen.
Ik had het plan opgevat om dit
jaar naar Denemarken te gaan, om
dat iedereen anders naar het zui
den ging. Zo vertrok ik dan Don
derdag 31 Juli met de auto van een
neef naar Utrecht met als uiteinde-
bestemming Kopenhagen!
Met weinig moeite en veel geluk
oereikte ik dje dag de vastgestelde
plaats uoor de overnachting. Bij de
jeugdherberg aangekomen, kreeg ik
te horen: Geen plaats meer".
Ik vertelde de man. dat ik lucht-
tras en slaapzak bij me had en
veronderstelde, dat hij nog wel een
stukje vloer van 2 bij 1 meter vrij
hart om die neer te leggen. Nee, dat
kon niet en dat mocht niet. Hier is
nu een klacht, die ik van veel kan-
tem gehoord hebDe Nederlandse
Jeugdherbergleiding mocht wel
eens wat soepeler zijn. Ik ben in
veel volle jeugdherbergen geweest,
maar nooit werd ik weggestuurd.
Altijd vonden ze er wat op, behalve
in de Nederlandse jeugdherbergen.
Het gevolg was, dat ik die nacht bij
een boer op het stro sliep voor een,
naar verhouding, hoge prijs, wat
ook geen ramp is, maar toch
De volgende dag bij de grens be
gon het pas. Toen ik daar aankwam
en me installeerde voor een tijd, die
zeven uur zou duren, ontmoette ik
mijn eerste Denen, waar ik later
erg veel aan gehad heb. Met een
ervan lifte ik door Duitsland en de
ander gaf mij het adres van een
Studententehuis, waar hij woonde
en waar ik ook in Kopenhagen ver
toefd heb.
Eindelijk kwam dan de auto,
waarop we al zó lang gewacht had
den en de Deen en ik gingen naar
de Duitse grens om aan de forma-
konden ontwikkelen, zoals de Deen
zei.
Toen ik daar zo in het donker lag
en probeerde te slapen, dacht ik aan
een van de aardigste liftervaringen
die ik heb gehad.
Ik was op weg naar Parijs en
zat in een heel oud vrachtwagentje,
merk Citroen, naast een heel oud
chauffeurtje, merk Pierre. We kon
den het heel goed vinden en Pierre
inviteerde mij op een wijntje. Toen
ik weer op mijn plaats kroop in het
autotje, dat op het fietspad gepar
keerd was, hoorde iic acliter me een
vreselijk geraas, en wat bleek:
Pierre schudde een zak zolen in de
liteiten te voldoen. Eén ding'merkte Qosgenerator uit. Nu begreep ik,
ik meteen: een Duitser in uniform
is altijd hetzelfde. Likken naar bo
ven en trappen naar onder. We
herinneren ons dat dat wel uit de
tijd, die we nu maar vergeven en
vergeten moeten. Het enige verschil
met toen was, dat ik nu „boven" en
een Duitse vrouw, die te veel mee
nam, „onder" was.
Nadat ik ettelijke malen besa-
lueerd was, ook zo'n bekende ge
woonte. en als „Gnadiger Herr" met
een „Gute Reise" de grens verliet,
was mijn humeur volmaakt be
dorven.
Die avond kwamen We in Hamburg
aan, te laat voor de jeugdherberg,
te arm voor hotels, en dus liepen
we de stad uit in de richting Kiel,
om ergens langs de weg te gaan
slapen. Wie beschrijft onze vreugde,
toen we twee grote Deense vracht
wagens zagen staan, die ons mee
namen. Zo reden we 's nachts door
Duitsland in een potdichtestik
donkere bak. waar we onze films
waarom het er niets toe gedaan had,
dat de benzine op was, zoals hij had
gezegd. Vervolgens gingen we ver
der, maar eerst moest Pierre naar
zijn broer, even buiten Parijs, en ik
ging mee. Bij de broer viel ik mid
den in een ver jaarspartij, maar dat
hinderde helemaal niet, even harte
lijk werd ik ontvangen. Een uurtje
later stapten we, aanmerkelijk
minder nuchter, weer op en einde
lijk ging het dan naar Parijs. Een
hinderpaal deed zich nog voor: de
spoorbomen waren dicht en de
wachter was er niet. In Frankrijk,
op het land, gaat men uit van het
standpunt: de bomen zijn gewoon
dicht en dis er eens een auto komt
doen we ze wel open. Eindelijk
werd de bomen-man uit de kroeg
gesleept en maakte de weg vrij.
Tenslotte sliep ik in, dit in de
Deense auto, en toen ik wakker
werd, waren we in Denemarken.
Twee dagen later bereikte ik, met
een ongelooflijke hoop pech, Kopen
hagen.
Hoe ik daar werk vond en wat
voor wtrk. zal in een volgend ar
tikel verteld worden.
ALLAN TROTTER.
ken, de bevolking van Brussel en Eind
hoven eveneens het slachtoffer zou
worden. Want de eerste nacht na hun
vlucht kwamen de Duitsers terug met
bommenwerpers.
Op meer dan vijftig verschillende
plaatsen stond de stad in lichterlaaie,
riet was de ergste ramp, die de brand
weer in deze eeuw moest keren, doch
met behulp van de militairen was men
de branden binnen een dag meester.
Wij nemen afscheid van de Parijse
brandweer, en haar sympathieke com
mandant, en voldoen gaarne aan zijn
verzoek de Nederlandse brandweerlie
den te laten weten, dat zjj, die hiervoor
interesse hebben, een korte stage, trai
ningsperiode, bij hun collega's in Parijs
kunnen doormaken.
In een"'vr ij snel tempo volgen de films
over de Bescherming Burgerbevolking
elkaar op het ogenblik op. Beleefde
enige weken geleden „De les van Lon
den" haar premiere thans is ook
„Buurmans Buurman" aan de open
baarheid prijs gegeven. Sterker nog
dan de eerste is deze rolprent een wer
vingsfilm. De bedoeling zit voor, met
deze film de boer op te gaan, belang
stelling te wekken voor en de burgerij
te overtuigen van de noodzaak der bur
gerlijke Beschermingsmaatregelen en
mannen en vrouwen te werven die een
plaats kunnen bezetten in het bescher
mingsapparaat.
„De les van Londen" zal in de eer
ste plaats in het voorprogramma der
Nederlandse bioscopen worden vertoond.
„Buurmans Buurman" zal in hoofdzaak
op wervingsbijeenkomsten worden ge
draaid. Het scenario is van Leonard
Huizinga, de regie van Ted de Wit. Het
is geheel en al een Nederlandse film,
dit slaat op Nederlandse toestanden en
van de Nederlandse mentaliteit uitgaat.
Er is een aantal oefeningen van B.B.-
onderdelen in verwerkt. De tite! slaat
niet op personen in de film, maar op da
algemene beginselen van naastenliefde
en burenhulp.
„Buurmans Buurman" is dezer dagen
voor de eerste maal in het Rembrandt-
theater te Utrecht vertoond. Er waren
vele autoriteiten tegenwoordig, die met
de Bescherming Bevolking relaties heb-
een.
Nieuwe socialistische inter
nationale in Azië gesticht
De Aziatisch-socialistische conferen
tie te Rangoon heeft besloten tot op
richting van een afzonderlijke Aziati
sche organisatie, welke in verbinding
zal treden met de Socialistische Inter
nationale, die 36 partijen omvat. Het
besluit viel op een besloten bijeenkomst
van de leiders der delegaties en moet
door de voltallige vergadering worden
goedgekeurd.
CEN JONGEN van een jaar of twaalf
dwaalt door de brede en hoge ruim
ten van de tempel in Jeruzalem. Hij
kijkt in verschillende vertrekken, be
wondert de prachtige versieringen,
aangebracht aan pilaren en wanden.
Het maakt een geweldige indruk op
hem. Hij komt helemaal uit Nazareth
in Galilea, uit „de provincie" dus. Met
zijn ouders heeft hij hier het Paasfeest
gevierd, herdenking van de bevrijding
uit de tyrannie van Egypte, Hij is nu
opgenomen in de Israëlitische kerkelij
ke gemeenschap. Wonderlijk thuis
voelt hij zich hier. Ilet is alles hoog en
anders dan hij gewoon is en toch voelt
hij zich er één mee. Priesters, levieten
en rabbi's lopen langs hem. Wat moet
dat jochie hier nog? Hij vergeet de
tijd, zelfs zijn ouders en zijn vrienden.
Waar zijn ze? O, onder de duizenden,
die elk jaar naar het Paasfeest in de
hoofdstad komen, zijn ook altijd fami
lieleden en belangstellenden en nu, na
het feest, zijn zijn ouders druk pratend
met hen de nauwe straten van de stad
doorgedrongen en naar buiten gewan
deld, op weg naar huis terug. „De jon
gen" zal wel bij zijn vrienden zijn, in
de buurt.
Maar als het avond is en zij hem
roepen, blijkt hij nergens te vinden.
Zoeken! Als hij maar niet bij verkeerd
volk terecht is gekomen, of een onge
luk gekregen heeft! Heeft niemand
hem gezien? Nee. Zelfverwijt: hoe kun
je een kind van 12 jaar alleen laten bij
zo'n drukte. Als zij hem eindelijk, na
dagenlang zoeken, vinden, ontlaadt
hun zelfverwijt zich in ergernis. Maria
zegt geïrriteerd: hoe heb je dat je
ouders kunnen aandoen, We waren zo
ontzèttend bang. Toegegeven: een jon
gen van 12 jaar moet zorgen in zulke
omstandigheden bij zijn ouders te
blijven. Maar z ij hadden beter moe
ten oppassen. Praatjes met kennissen
en buren maken wei eens vaker dat
men belangrijke dingen vergeet
Maria is perplex van het antwoord,
dat hij argeloos of bewust? geeft:
„Maar u kon toch wel begrijpen, dat ik
hier, in de tempel, in de dingen
mijns Vaders zou zijn?"
Nee, dat kon Maria nog maar heel
moeilijk begrijpen. Zij moest nog le
ren, hem bij „de dingen des Vaders" te
zoeken, 't Zou haar heel veel kosten,
eer ze in Hem evenzeer „Zoon des
Vaders" als haar kind zag. Een nette,
oppassende, idealistische man was
haar toekomstdroom. Die droom heb
ben velen nóg over hem. Dan hoeven
zij ook niet te heslissen: zij kunnen
hem goed en groot en „een ideaal"
vinden. Maar dan moet hij niet ondeu
gend zijn en achterblijven als de an
deren weggaan. Hij is, als het er op
aan komt, toch maar één van ons.
Maar zo ondeugend is hij wèl, nu
nog argeloos misschien, straks bewust.
Eén van ons, inderdaad, doch tegelijk
de gans Andere, Zoon des Vaders. Dat
is toch Kerstmis, dat God in hem tot
ons kwam? Was Maria het vergeten?
Toen hij daar in de tempel rondliep,
had eindelijk iemand hem aangespro
ken: „Wat doe je hier nog? Moet je
niet naar huis?" Maar hij had een we
dervraag gesteld: Wat betekent dat
gezang, dat gisteren gezongen werd?
Ik zou hier wel willen blijven. Zijn
hier altijd zoveel mensen en koren en
priesters? Veel mooier dan in de sy
nagoge bij ons!" De priester neemt
hem mee in een zijvertrek, waar zijn
collega's zijn en zij vertellen hem van
Israels geschiedenis, van Gods daden
in en voor Zijn volk. Zijn Rijk zal
eens voorgoed komen, als de Messias,
de Koning komt! Zij vertellen en hij
vraagt, zij vragen en hij antwoordt en
zij verwonderen zich zeer.
„Wist gij niet, dat ik moest zijn in
de dingen mijns Vaders?"
Even een blik in de jeugd van Jezus,
een profetie van wat Hij eens zou blij
ken te zijn. Dat is het heil, dat er één
in deze wereld was, mens, en tegelijk
volledig één met de Vader. Dat is de
verschrikking van deze wereld, dat
wij mensen niet meer zijn „in de din
gen des Vaders", niet meer één met
God, maar zelfstandg, ons doel in ons
zelf zoeken (oorzaak van alle ellende)
en daarmee onze bestemming als mens:
God lief te hebben als Zijn schepsel,
missend.
Jezus Christus is gekomen om hemel
en aarde. God en mens weer te ver
binden. De verachter} en de gezeten
burgers, de slechten en de goeden, de
verlorenen èn de fatsoenlijken: Hij
wilde onder hen wonen, aan hen ge
lijk zijn, maar mèt de dingen des Va
ders: mens èn God was hij onder ons,
en bracht ons de liefde van de Vader,
de heerschappij van God openbaarde
Hij en mensen die Hem volgden, wis
ten zich weer thuis. Zoals hij „Zoon
o.es Vaders" was, zo mogen wij, door
Zijn werk weer kinderen Gods wor
den. Goddank, dat „de dingen des Va
ders": vergeving, overwinning over
zonde en dood en daardoor liefde en
vrede, kortom: Zijn Rijk, in Jezus op
aarde werkelijkheid werden.
Daar ligt de grond van ons vertrou
wen in de toekomst.
Ds J. BORGHARDT
Den Helder.
In een bedrijf in Duitsland is alu-
miniumkleding beproefd bij een
hitte van 1000 graden. Een ther
mometer, welke een brandweerman
in dit pak bij zich droeg wees
slechts een temperatuur van 28
graden C. Het aluminium is zo dun
als sigarettenpapier en wordt op
een gewoon pak geplakt. Speciale
afdelingen van de Westduitse politie
en brandweer zy.llen deze pakken
in gebruik nemen.
