GLOSTER's vliegende fotograaf
Het doel in ons leven
achter de Javelin en Hawker Hunter
Russell Adams snelt met de camera
KANARIES STRIJDEN OM HET
WERELDKAMPIOENSCHAP
„OK, we kunnen
beginnen''
H1
N'
■DIT VERHAAL
door
Ter overdenking
RUSSELL ADAMS
A/s
een ra
Slecht weer
Acrobatiek
Over schokkels, klingels,
rollers en kleuren
Urienoekvleuael 20U 2ijn' WÜ hadden geluk en ik kon
Zang of kleur
METEOR ATTACKER
24 raketten en 2 vleugeltanks
£EN ZEKER SCHRIJVER zegt, op de
eerste bladzijde van zijn boek, en in
de eerste regel: „De grootste nood van
ons bestaan is het gevoel van doelloos
heid."
Dit is zeker een uiterst waar woord,
en niet het minst in deze na-oorlogse
tijd voelen duizenden van ons die doel
loosheid. We leven vandaag in een
wereld die vol is van donkere dreiging.
Je vraagt je somtijds af: „Waarvoor
leven en waarvoor werken we eigen
lijk?" Is er nog toekomst voor ons,
vooral ons, jonge mensen? Of is het
alles toch ijdel en tevergeefs wat je
ook doet en nastreeft? Wie weet wat
de toekomst zal brengen?
Je kunt je een levenspositie opbou
wen met bloed en zweet en tranen, maar
wie zal zeggen of het brengen zal, wat
je er van verwacht? Als je denkt: nu
ben ik er breekt er een oorlog uit
en het ligt alles in gruzelementen, in
derdaad, bij onze jonge mensen vooral,
leeft dit gevoel van doelloosheid wel
heel sterk. Moedeloos en lusteloos vra
gen ze zichzelf en elkander af waar
voor heel de rommel dient en waarvoor
ze zelf nog dienen.
Er is een jonge vliegenier. Hij is
sportief aangelegd, technisch goed ont
wikkeld en heeft het ver gebracht. Hij
heeft zijn ideaal inderdaad bereikt. Hij
is vliegenier geworden. Intussen is hij
getrouwd en heeft een gelukkig gezin.
Op zekere dag voert hij een gesprek
met een oudere collega, en vraagt dan:
„Is er iets, dat boven liefde en vriend
schap, boven vrijheid en een goede po
sitie uitgaat? Is er niet een God in wie
ik ankeren kan? Ik moet toch de zin
van mijn vliegen verstaan; ik kan toch
niet tot het einde van mijn dagen tussen
hemel en aarde blijven zweven? Ik moet
toch weten, wie ik met dit alles dien.
Het antwoord is: „Wie je dient? Kerel,
je dient de vooruitgang, iets moois, dat
de mensheid nodig heeft en ze op de
been houdt." Maar dan zegt de jonge
man: „De vooruitgang? Maar dat is
immers een illusie en wie wil, mag
daarin geloven. Hoe meer dingen er
zijn en hoe volmaakter ze zijn, des
te zwaarder wordt het, de bedoeling
van God daarachter te doorgronden.."
Kijk, hier is een jongeman, die mid
den in de wonderen der techniek zit.
En deze jongen spreekt, als het er op
aankomt, van behoefte aan innerlijke
zekerheid, aan een beetje werkelijk
houvast in het leven. Hij zegt eigenlijk:
je maakt je wijs, dat je wat hebt in
het leven en je hebt in werkelijkheid
riets. Je vaart van het ene land naar
het andere je „pendelt" tussen hemel
en aarde, en toch je hebt niets! Je
hebt het gevoel een luchtspiegeling na
te jagen.
En inderdaad, zo is het. Bij alles wat
een mens heeft of bezitten mag, voelt
hij zich vaak zo arm en zo leeg. Waar
zou dat toch in zitten?
Niet dat ieder mens zich dat zo klaar
bewust is. Duizenden pakken eenvoudig
maar aan wat het leven biedt en
vragen daarbij niet verder. Ze leven
er maar wat op los, zonder ooit tot
diepere bezinning te komen. En verder:
wie dan leeft, wie dan zorgt.
De vraag mag toch gesteld: Is zulk
een leven de moeite van leven waard?
Er moet toch iets zijn, dat boven dat
alles uitgaat? Er moet toch ergens een
vast punt te vinden zijn en het leven
moet toch een achtergrond en ook voor
al een doel hebben? Waar kun je an
ders in ankeren? Er moet.... er moet
toch een God zijn, in wie je ankeren
kunt, voor tijd en eeuwigheid!
Ja, die schreeuw naar God klinkt
vandaag wel heel sterk op uit vele
mensenharten. Vooral in deze tijd. Het
gaat er mee als met die gymnasiast, die
een lezing bijgewoond nad. waarbij de
spreker er op aangedrongen had. dat de
jeugd toch vooral practisch leven moest.
Als hij er met een vriend over na
praat, barst hij ineens uit: „Als ik niet
meer God mag zeggen, dan stik ik. Dan
kan ik niet meer leven!" Twee jonge
handen, die zich snakkend uitstrekken
tot God. Het is de enig juiste weg om
doel en inhoud in ons leven te ver
krijgen.
De Bijbel spreekt van Paulus de
grote heiden-apostel. Hij heeft het ge
heim leren kennen. Al zijn illusies zijn
hem uit de hand geslagen, maar hij
heeft er één ding voor in de plaats
gekregen. Hij zegt ergens van God:
„Wiens ik ben, welken ik ook dien". En
hiermee heeft hij het levenshouvast ge
vonden, dat hem nooit meer zal ver
laten en nooit beschamen zal.
Waarlijk, dit is nu en voortaan de
glorie van zijn leven. Hij ankert vast
in God. Hij heeft HET doelpunt gevon
den. Hij is Gods eigendom en leeft in
alles voor God.
Is dit glorie? Het lijkt ons mensen veel
aanlokkelijker om helemaal vrij te zijn.
Niemands eigen te zijn, maar zelf te
mogen beslissen. „Als ik eerst maar
21 en helemaal onafhankelijk ben
Helaas! Het is niet meer dan een illusie.
Straks weet de jonge mens met het
grote leven geen raad. Hij heeft geen
houvast in het leven. Hij is een schip
zonder roer, in elk geval zonder stuur
man. Zal hij niet eindelijk stranden, en
smadelijk ondergaan? Augustinus, een
groot kerkvader van voor eeuwen, die
zijn jonge leven in uitviering van zonde
besteed had, heeft het wel recht ge
zegd: „Gij hebt ons tot U geschapen
en onrustig is ons hart, totdat het rust
vinde in U!"
Wij zijn in onze schepping op God
aangelegd, en daarom vinden we eerst
rust en ware levensinhoud, en komen
we tot het enig rechte doel van heel
ons menselijk leven als we God weer
leren vinden en aan Hem gebonden
zijn.
Dan beeft het leven zin en doel. Dan
heeft het inhoud gekre}-«i.
Gods eer wordt ons dan alles.
Ds. D. HENSTRA,
Broek op Langendijk.
LJOE WERD je nu eigenlijk vliegend lotograaf luidt de vraag, die mij minstens éénmaal per
week gedurende de laatste jaren gesteld is. Het antwoord is altijd: „Omdat ik het wilde
vurig wenste, meer dan iets anders". Diegenen, die mij kenden van vóór de oorlog, zullen zich mij
nog herinneren als radiomonteur met een eigen werkplaats en winkel in mijn geboortestad Plymouth
En zij, die mij ontmoetten tijdens de oorlog zullen misschien nog wel eens denken aan een van de
technici van de instrumenten afdeling op een R.A F -basisdie steeds zo vol verlangen keek naar
de landende en opstijgende vliegtuigen en die tegen iedereen, die het maar horen wilde vertelde
hoe veel hij er voor over zou hebben om ook met die toestellen het luchtruim te kiezen Na de
oorlog kwam ik op de research-afdeling van de Gloster fabrieken, aanvankelijk als specialist voor
instrumenten. Mén leerde mijn hobby, de fotogratie, kennen en langzamerhand werden mij steeds
meer werkjes, die hiermede te maken hadden, opgedragen. En zo groeideik naar de vliegtuig-
fotografie Juist in die tijd kwam de Meteor tot ontwikkeling, een vliegtuig met plaats voor twee
man eneen beetje voor een camera. En dergelijke toestellen zijn tot dusverre altijd mijn trouwe
bases gebleven, van waaruit ik heb geopereerd.
IN MIJN JEUGD had ik wel eens in
zo'n langzame tweedekker gevlogen
en.... had er toen eigenlijk al de
smaak van beetgekregen.
Men kan zich voorstellen, hoe opge
wonden ik was, toen Rodney Drijland,
een testpiloot van Gloster om de deur
van mijn werkkamer keek en zei: „O.
K„ we kunnen beginnen. Zorg dat je
om twee uur op het vliegveld bent en
dat je een parachute en een helm op
de kop tikt en hij was al bijna weg
vergeet vooral niet een paar ca
mera's en een filmtoestel mee te ne
men".
Het is testpiloten niet gegeven bij
iets bepaald lang stil te staan. Nadat hij
mij in kernachtige woorden vertejd had,
waar ik wel en waar ik vooral niet
mocht aankomen, startten wij en was
ik voor het eerst in mijn leven in een
straalvliegtuig los. Wij klommen in
minder dan drie minuten tot 3700 meter
net boven een prachtig veld van cumu
luswolken, die mijn fotografenhart goed
deden. En ja, toen ben ik maar aan
het experimenteren geslagen. Ik maakte
wat plaatjes en nam een stukje film op.
Hoewel mijn plaats betrekkelijk klein
was, hinderde mij dat niet erg, omdat
ik zelf ook liogal bescheiden van for
maat ben. Er waren twee grotere moei
lijkheden: voor mij persoonlijk de
stuurknuppel, die mij tot op de dag van
heden altijd dwars gezeten heeft, en
van foto-technisch standpunt bezien
de persplex stuurhut-kap, waar ik
doorheen moest fotografen. Dit plastic
materiaal reflecteert onmiddellijk het
geringste zonnestraaltje, iets wat niet
direct bevorderlijk is voor het slagen
van opnamen. Hieraan heb ik bijzon-
nAG IN DAG UIT verschijnen
U er in de gehele wereldpers
vliegtuigfoto's. Het is een onmis
kenbaar feit, dat de opnamen
steeds fraaier en geraffineerder
worden. De mannen, die tot taak
hebben het moderne vliegtuig tot
in de fijnste details te fotografe
ren, blijken de moeilijkheden, die
zij bij dit specialistenwerk onder
vinden voor het grootste deel te
hebben overwonnen.
De luchtfotograaf speelt bij de
ontwikkeling van de huidige vlieg
tuigindustrie een belangrijke rol.
Behalve de taak, die hij heeft het
vliegtuig via de foto bekendheid
te geven aan het publiek, moet
hij de gedragingen van ieder
vliegtuig, dat zich in het experi
mentele stadium bevindt, nauw
keurig op de gevoelige plaat vast
leggen, opdat naderhand ontwer
pers, testpiloten en researchaf
delingen hieruit hun conclusie
kunnen trekken.
Russell Adams, vliegend fotograaf
voor de Gloster vliegtuigfabrieken
en tevens fotograaf voor de Haw
ker Siddeley Groep, waarvan de
Glosterfabrieken lid zijn, vertelt
in nevenstaand verhaal op onop
gesmukte wijze iets over zijn ver
antwoordelijk beroep.
Russell Adams, die dit relaas voor
ons blad in exclusiviteit voor Ne
derland schreef, stelt er prijs op
juist op deze plaats een woord
van dank te richten tot de Neder
landse luchtmacht-invlieger bij_ de
Glosterfabrieken, kapitein Vijze
laar, die samen met de vete an
dere invliegers van de fabrieks-
groep, zoveel heeft bijgedragen tot
het maken van waardevolle op
namen.
de veiligheidsdienst het verbod om
foto's te publiceren ophief, voorhanden
was om aan de pers uit te reiken.
De tweede foto was gelukkig beter.
Zoals wij dat gewend waren, wilden
wij ook de Javelin fotograferen op de
manier, waarop wij de Meteoor zo
vaak vereeuwigd hadden. En ofschoon
het toestel pas twee maanden vloog,
waren wij toch in de gelegenheid er
een eerste acrobatische opname van te
maken. Het is de enige gelegenheid
geweest dat wii in formatie met de
GA 5 een acrobatische vlucht hebben
uitgevoerd.
Bill Waterton vloog de Javelin en na
wat routinewerk vroegen wij hem of
hij er een looping mee kon uitvoeren.
Hij antwoordde „Going up now".
kef
DE HAWKER HUNTER
Geluidsbarrière doorbroken
ET LEEK of de Delta ineens op zijn
staart ging staan. Een imposant ge
zicht. Als een raket spoot het toestel
_rnaar boven en slechts met de grootste
dere aandacht moeten besteden, maar en ZOais uiteindelijk bleek, de plaatjes elkaar afgestemu vliegen van de beide tn°e'te kon Geoff. Worral, die dg Me-
het is bewezen, dat met enige moeite toonden juist die technische gegevens, piloten was het op een gegeven moment .or r?.^UUj e' 1. fiformidabele sui-
deze moeilijkheid glansrijk overwonnen die Zurakowski aan de ontwerpafde- mogelijk de kist te fotograferen uit een bijhouden. Steeds groter werd ae
kan worden.
ling had willen tonen.
A DIT AANVANKELIJK „spelen"
deed zich enkele dagen later de
eerste gelegenheid voor, een wer
kelijk waardevol stuk werk af te leve-
zodanige hoek, dat zijn gehete gevaar
lijke last aan raketten tijdens een scher
pe stijgvlucht te zien was.
E vliegtuigontwikkeling ging 'voort
en het moment brak aan, waarop
wij de „ground attacker" versie
ren. Wij waren opgestegen met Jan van de Meteor, de P.V., zouden gaan
Zurakowski de chef-testpiloot op de opnemen. Natuurlijk ook gedurende een
afstand tussen de beide bijna loodrecht
stijgende toestellen en ik begon al ta
vrezen, dat ik de opname rustig zou
zou kunnen vergeten tegen de tijd, dat
het toestel hiervoor in de juiste positie
de begeerde opname maken. Een eerste-
EN TOEN kwam de GA 5, de Javelin, ling in de wereld van de vlucht-foto-
Het was tegen het einde van de grafie. Het eerste driehoeksvliegtuig ge-
- - ------- zomer. De eerste jager met drie- fotografeerd tijdens een acrobatischs
bok van de trainer en kwamen angstig serie van acrobatische vluchten. Toen hoekvleugel. Met onze trouwe Meteoor- vlucht.
dicht bij een andere Meteor, opzet was ik de technici bezig zag het toestel uit trainer begeleiden wij het delta-vlieg- Zeer kort geleden werd mij opgedra-
de nauwkeurige observatie van de ge- te rusten met niet minder dan 24 ra- tuig tijdens zijn eerste zeventien vluch- gen een serie acrobatische opnamen te
dragingen van het andere toestel in ketten en bovendien nog twee extra ten. Honderden meters film heb ik op maken van de supersone Hawker Hun-
slechte weercondities. Nu het weer benzine-tanks aan de vleugeltips had het toestel „verschoten", teneinde een ter. Het maken van deze bijzondere op
was slecht. Wij vlogen laag en hobbel- ik zo het gevoel, dat dit onnodige waag- volledig beeld te hebben van zijn ge- namen is eigenlijk steeds meer een be
den als de paarden van een draaimolen, halzerij ging worden. Een zo zwaar be- dragingen. roep op zichzelf geworden als onderdeel
Helemaal lekker voelde ik mij niet en last vliegtuig moest volgens mij niet Na de zeventiende vlucht was het voor van het meer normale vlucht-fotogra-
die steigerende Meteor naast mij het aan spanningen blootgesteld worden, de Meteoor niet meer mogelijk de Jave- feren. En juist hiertoe voel ik mij zo
zich niet zo gemakkelijk in de zoeker die voortkomen uit manoeuvres als loo- lin bij te houden, omdat tijdens de bijzonder aangetrokken. Waarom? Dat
vangen. Maar het lukte ten slotte en pmgs en rolls. Ik hield mijn lekenge- tests de snelheid en ook de hoogte is moeilijk te zeggen. Wellicht omdat
m'Ln e!r±, vIuchtoP"a- dachten maar voor mij en terecht. Za- waarop gevlogen werd voortdurend men juist hier samen met de ontwer-
^r."?ew?g omstandig- ruKowski en de mensen van de ont- werd vergroot. Tijdens de tweede vlucht pers en de testpiloten pionierswerk ver-
Wat mij later, toen ik alleen in werpafdelmg hadden er meer kijk on. was ik in staat een foto uit liet i»uur richt in de ontwikkeling van de lucht-
,„u i i Cre bezig was ze te ont- Het toestel hield zich prachtig, terwijl te slepen. Ofschoon het wat wij noe- vaart. Hier geldt in het bijzonder, dat
at'i'a gevoel van voldoening wij als vogels in de lente om elkaar men „gesluierd materiaal" was. was het alleen goed teamwerk de gewenste re-
gar, was, dat de opnamen scherp waren heenspeelden. Dank zij naukeurig op de enige foto, die op de datum, waarop sultaten kan opleveren. Is het niet zo,
dat de fotograaf bij het maken van de
vluchtopnamen volledig afhankelijk is
jong groot te brengen, over het tocht
vrij houden van de verblijfplaats, over
de training, die nodig is om de kanarie
op het juiste moment zijn hoogste lied
Voor de ware liefhebber gaat het om
de eer de beste of mooiste vogels te
kunnen kweken. De ware liefhebbers,
dat zijn degenen, die na gedane arbeid
£EN MENS zonder lief
hebberijen is maar een
half mens. O" dat nu
postzegels verzamelen is,
dan wel het verzamelen
van lucifersmerken is ons
om het even. Al stijgt de
graad onzer bewondering
en waardering naarmate
de moeite en zorg, die
men zich voor zijn hobby
moet getroosten, groter
wordt. Na deze dag me
nen we te moeten ge
loven, dat onze hoogste
graad van bewondering
de kanariekwekers toe
komt. Die liefhebberij
bergt een zo grote kans
op teleurstelling, dat men
er een aparte knobbel
voor moet hebben, om er
het genoegen van te kun
nen smaken, dat de on
geveer vijftienduizend
kwekers in ons land en
het ongetelde aantal over
de hele wereld genieten.
En dat is geen gering ge
noegen. Zo groot is het,
dat men zich de zorg van
een jarenlange kweek
I)E WARE LIEFHEBBERS hebben al-
tijd minstens een ,-camer van hun
vaak niet grote huis voor de vogels
vanateeenh0rstame.? de comP°si«e «*»mSSte V temS plaat-
imMiJ een van vier sen en er stil van worden, wanneer ze
vogels, wier rollers en trillers feilloos dat kwartet de krachttoer van een
schemerend»611' volmaakt- °P ?hokkel volbrengen: Vdat rijn
heid van een zaneersstam DAT de kanariekwekers thans met ««Senen, dm na zo'n concert zeker twee
of kleu?vartetei" te bena- n«* meer «ver, nog meer liefde en ""r ™et elkaar kunnen praten over de
deren no? «neer geduld het nagenoeg vol- dataiIs het wonder dat zij hoorden,
maakte trachten te bereiken, vindt zijn f"un vr°uw alleen maar las-
Hebt u dat woordje oorzaak in het feit, dat voor het eerst in "Simden wanneer ze het waagt tijdens
„of" goed tot u laten de geschiedenis van deze opmerkelijke „fet concert een krant te knisperen
doordringen? Want men liefhebberij, die al bijzonder oud is. een °f een woord te sPreken
kweekt vrijwel altijd of w'ereldwedstrijd zal worden georgani-
zangers of kleuren. s erd Nederland krijgt deze primeur
Slechts een enkeling iegt begin Februari. Dan zal in Utrecht een
zich op beide toe. Eerder wereldshow worden gehouden, waar de
zal het voorkomen, dat wereldkampioenen in de zang, van de
men in de zangkunst van kleur en om hun postuur aangewezen
de kleine gevederde zullen worden.
vrienden nog weer spe- In de kringen der liefhebbers is de
cialisten zoekt, dan wel belangstelling voor deze gebeurtenis
zijn kleurkeus richt op enorm. Begrijpelijk. Sinds 1939 weet
één of enkele van de vijf- men in ons land niet meer, hoe het
en-vijftig variëteiten, die Duitse vogelmateriaal is. Het zal aan
er mogelijk zijn. deze show en aan deze wedstrijd deel
nemen naast vogels uit Italië. Dene
marken, I uxemburg, België, Frank
rijk. Zuid-Amerika en Canada.
België en Nederland stonden lange
tijd aan de spits. Zullen ze nu geheel
of gedeeltelijk vmdrongen worden doo-
Duitsland? Economisch gezien is dat
van het begrip en de .feeling", die de
beide vliegers, van eigen kist en „het
onderwerp", voor de fotografie hebben.
Zij moeten fotograaf en model in de
goede stand ten opzichte van elkaar
manoeuvreren. En dit zal nog in veel
sterker mate gaan gelden wanneer, zoals
zich dat nu al enigszins met de Hunter
heeft voorgedaan, de snelheden, waarbij
gefotografeerd moet worden, de ge
luidssnelheid gaan benaderen en zonder
twijfel gaan overtreffen. Want juist in
dat stadium zal er volgens mij nog heel
wat te leren zijn uit hetgeen film en
foto te vertellen hebben.
man of pop zal worden, waarbij opge
merkt mag worden, dat de zang altijd
alleen van de mannen gewaardeerd
wordt de poppen missen te enen
male de capaciteit om een gave schok
kei, holrol, klingel, knor of waterslag
a„w or
vrijgemaakt. Wie gemakkelijk in zijn e laten horen en wanneer op kleui dit ogenblik niet eens zo belangriik
r- Noorwegen en Japan hebben Neder
on bof mtnt van V-viprio.oxpnr
met hun lage priizen van de markt, dir
zich hoofdzakelijk richt on Zuid
Voelt u, dat we zo langzamerhand a. riMf'^'v^^ware^ie^ehll^^^t
vertelden" techn.iek zitten- En toch van zoveel betekenis, al vindt hij "het
kweker' nauwkeurig te bepalen,wat dige zorg. die'^ere^ wordWm^n z^ kosfen vrijwel ge^eTkafdeklT
geld grijpt zal er een speciaal huis voor
bouwen, wie het minder breed heeft
doet het met een slaapkamertje of
keuken. En dan komt de studie. De
voortplantingswetten van Mendel vin
den volledige toepassing. Aan de hand
van ingewikkelde formules weet de
gekweekt wordt, mannetjes èn wijfjes
beide aan bod komen, omdat in dat ge
val het stemmenmateriaal niet van be
lang is..
QOK DE KANARIE vergeet haar jongen niet. Het voederen vraagt grof
fyver, want een kanarie~bekje is niet gauw gevuld.
