De nieuwste city ter we re ld: "™EN SINGAPORE Chinezen blijven tradities van moederland trouw Vrouwen in CO In ruim anderhalve eeuw van een kapersnest tot Koningin van het Oosten Raffles legde bouwstenen gereed door Dr J. KROP R M Pennetje inkt. I Zwakke en sterke argumenten in geding Zelfbestuur Record pijproken is nog ongebroken Doorvoerhaven Neierlands record „lang pijproken" iEr wordt gewerkt en gedanst in Laruns OFFICIALS! ten. IE Ie s avonds lENWWSff IA i 84230 ,3 30-IA 12534 RU» b meMTf ituaJi63^ ®fi82® er maar eens vroeg in. Toen hij even later aan zijn „patroon" naar de Rikki hem zeggen: „We iet de wagen gaan, ik lichting, maar we kun- ar het station rijden". hoorde ze Miss Car- vind het veel te gezel- ïikki luisterde met op- Ze had spijt van haar er niet meer op terug ZATERDAG 2 MEI 1033 (Van onze correspondent in Singapore) KORTE TIJD GELEDEN verwierf Singapore het praedicaat „City" een enorme gebeurtenis in bet Verenigd Koninkrijk, hetgeen te begrijpen valt, als men weet, dat Singapore, nu een millioenenstad, aan het begin van de vorige eeuw slechts 150 „inwoners" telde. Het waren vissers en zeerovers en zij woon den in een verzameling hutten, die niet eens de aanduiding „kampong" ver diende. Onder deze 150 mensen bevonden zich dertig Chinezen. Als gevolg tan de overbevolking en de daaruit voortvloeiende bittere armoede in hun eigen land, hadden deze het oog op andere Oosterse landen gericht. Zo trokj ken zij naar Brits- en Nederlands-lndië en naar het schiereiland Malakka. ht het laatste gebied vestigden zij zich in het kleine, maar welvarende stadje Malacca, dat enkele honderden kilometers ten Noorden van Singapore aan de 1 Westkust van het schiereiland ligt. Zij staken de oceanen over als werkend passagier op de grote schepen van die dagen, ofwel zij kwamen in hun wankele, half-zeewaardige zeilbootjes naar de andere Oosterse landen, die voor hen even zovele landen van belofte waren. Doch het waren aanvankelijk slechts enkele moedige pioniers, die de moed vonden de wereld tot hun vaderland te maken. In onze dagen van emigratie en zelfs complete volksverhuizingen, zoals die naar Israël, lijkt dat niets bijzonders. Men moet echter bedenkendat een Chinees in veel sterkere mate aan de tradities van zijn land, aan zijn familie en zijn geboortegrond gehecht is dan wie ook ter wereld. Voor landverhuizing moest wel zeer dringende reden bestaan, wilde men de banden met al het oude verbreken. Toch is het initiatief van die enkele pioniers de oorzaak gewor den, dat in de loop van de vorige eeuw tienduizenden Chinezen zich over de aardbol hebben verspreid en aan hen is het te danken, dat Singapore op het ogenblik een Chinese bevolkingsgroep van 760.000 zielen heeft. r Oud-China, dat zijn zelfstandigheid tracht te behouden. Jong-China, compleet met Ameri kaans shirt. nezen immers, zouden ook Arabieren, Indiërs en anderen, aangelokt door de gouden schijn boven Singapore, hun BIJNA driekwart millioen Chinezen l®nd verlaten en zich hier vestigen. hebben zich in deze grootste han- zich als tussenhandelaren tussen de f"\E ECONOMISCHE POSITIE vai; staan voor de morele verplichtingen I J de Chinezen heeft zich in de die zij toch zeer zeker tegenover hun grote handeldrijvende lichamen te jaren voor de tweede wereldoor- tweede vaderland hebben. De norzaak wringen. Raffles zag ook de grote ge- log ongehoord kunnen versterken. Vele van dit betere begrip is gelegen in de varen rlie hierin whclen Rehnlve Chi- Chinezen hebben bepaalde sectoren grote onrust in het binnenland en varen, die hierin scholen, behalve Chi van de handel in Singapore volkomen doch dit is niet met zekerheid te zeg- in handen en wat .hun aantal betreft gen wellicht ook door de politieke vormde hun bevolkingsgroep naarmate veranderingen die zich in hun moeder de tijd vorderde een steeds wezenlij- land hebben voltrokken. Zeker is ech- ker bestanddeel van de gehele stadsbe- ter, dat bij de geëmigreerde zonen volking. In aantal breidden zij zich ge- van het Hemelse Rijk het besef begint weldig uit. Op elke drie inwoners van te komen, dat zij het zijn die Singa- (Van onze economische medewerker) f\P geen enkel gebied is de ongunstige nawer king van de afgelopen wereldoorlog zo langdu rig geweest als op dat van de woningbouw. Niet alleen de oorlogshande ling op zichzelf, doch ook de langdurige onder breking van de bouw in o'e oorlog heeft ons par ten gespeeld. De minis ters van wederopbouw en volkshuisvesting za gen zich dan ook aanvan kelijk voor schier onop losbare problemen ge steld. Deze problemen lagen niet zozeer in het vlak van de techniek en de materiaalvoorziening dorli in de financiering '•an de opbouw, een fi nanciering die vooral be moeilijkt werd door de enorm gestegen materi aalkosten en het vastna gelen van het huur niveau op dat van 1940. Een rendabele huizen- exploitatie werd daar door een onmogelijkheid en de regering zag zich genoodzaakt door kunst grepen, zoals premiere gelingen, de woningbouw aan ie moedigen. Het is wel merkwaar dig, hoe weinig oog men tot voor kort van de zijde van de regering heeft gehad voor de be langen van de huiseige naren. Terwijl het prijs niveau van alle goederen en diensten tot ongeveer het drievoudige van vóór de oorlog steeg, werd enkele jaren gele den schoorvoetend overs gegaan tot een huurver hoging van 15 boren het niveau van 1940. Door de beheersing van de huren is het procentuele aandeel, dat deze huren in het gezinsbudget vor men, tot minder deen de helft ten opzichte van vóór de oorlog gedaald. Onlangs heeft men bere kend, dat de geschoolde arbeiders te Amsterdam 6,3 tot 8,6 van hun in komen aan huur uit geven. Behalve wellicht in Frankrijk is er geen land in de wereld, dat de huren kunstmatig zo laag houdt als Nederland. delsstad van het Oosten gevestigd Hij besloot derhalve de stad, die toen Singapore vindt men één Chinees, en buiten hen nog honderdduizenden in in feite nog slechts in plannen gereed zelve. De meesten zijn op het schier eiland geboren en kennen China, dat evenwel sterk in hun verbeelding blijft leven, niet van eigen aanschou wing. Steeds echter is dit verre oord hun ideologische moederland gebleven. De grootste wens van iedere Chinees, waar ter wereld hij zich ook ophoudt, is: begraven te worden in de bodem van zijn land, of tenminste eens in zijn leven naar China te kunnen gaan. In Singapore vormen zij, zoals overal waar- zij in grotere groepen zijn neer gestreken, een hechte on aparte ge meenschap. Voor wat Singapore be treft hebben zij ongetwijfeld, gezien hun aantal, hun invloed en hun rijk dom, recht op de meeste zetels in de AFFLES begreep bij de snelle groei van „zijn" stad, heel «luidelijk, dat de Chinezen door hun numerieke overwicht de invloedrijkste groep zou den worden. Hoewel ze zich weinig met de algemene gang van zaken plach ten te bemoeien, was een soort staats greep niet uitgesloten, wanneer ze zou den gaan vrezen voor achterstelling bij de andere bevolkingsgroepen, die wèl hun belang begrepen. Daarom gaf Raf fles de Chinezen een eigen bestuur, waardoor hij deze bevolkingsgroep ge heel in zijn greep wist te vangen. De verschillende vertegenwoordigende li- Chinezen mochten voormannen kiezen chamen. Hoewel zij in menig opzicht die toestemming kregen om over hun hun positie in deze begrijpen, vertoon den zij tot voor kort een verbijsterend isolationisme voor wat betreft het geestelijk eigen-worden met hun nieu we vaderland. Singapore heeft het praedicaat „City" verkregen, voorna. landgenoten te regeren. Raffles voerde daarbij nog het Chinese strafrecht in (dat hij terdege had bestudeerd) om zijn Chinese onderdanen ook op dit gebied te kunnen regeren. Zo legde deze grote Engelsman de melijk door de enorme massa Chine- bouwstenen. klaar voor de komende zen die de stad als woonplaats uitkoos, doch dit feit schrijnt de Chinezen zelf geslachten, die met dit materiaal moes volkomen koud te laten. Ze blijven ten proberen Singapore verder uit te waren: ga.s^en-. Er zijn horider- fc>reiden, zijn economische positie in de den Chinezen, die millionnair gewor- den zijn. dank zij de economische mo- wereld le verstevigen en zijn welvaart gelijkheden, die Malakka hun bood, die te bevorderen. Men kan zeggen, dat hier hun kinderen hebben gekregen, dit gedurende de eerste helft van de die hier gelukkig zijn en die menselij- _„„w ffPi,,kf kerwijs gesproken reden hebben tot de twlntl®ste eeuw 1S geluKt- grootste dankbaarheid jegens hun nieu we vaderland, en die niettemin voort durend in een geestesgesteldheid le ven, die men bij mensen in strafkolo nies aantreft. Zoiets van: Ik heb het hier best, ik heb me een bestaan op gebouwd, maar er gaat niets boven de vrijheid. ET de Er moet een vergeefse aanval op het Iiiav/IMU M .IJ u J u 1, 1. rtA nnrt ontwikkeling worden gemeld. Onder het wakend oog van Singa- van de Purmerendse pijprokersclub „De pore van kapersnest tot handels- Cesellighe Dampkring" deed een groep liezen1'nauw samen.Ve^zónen van het van zeven Hilversumse opa's, die zich Hemelse Rijk hebben een aangeboren verenigd hadden in de pijprokersclub hartstocht voor alles wat naar handel „Ons Genoegen", een poging het lande- riekt. lijk record te verbeteren. De Purmer- Sir Stamford Raffles, de stichter anders hadden hun „vlaggescliepen" van Singapore, had na het Britse ™eeaebracht: pa Klijzing, wereldrecord- debiele in Nederlands-lndië, begrepen, houder 3.3 gram Amerikaanse burley- _„„„j tabak met 92 minuten 18 seconden, en dat Malakka als kolonie, als voorraad- opa s de Riddej. Neierlands record. schuur van het moederland dus, voor- houder 2.5 gram Nederlandse heren- lopig niet veel te betekenen zou heb- baai met 77 minuten 20 seconden. ben. De positie van de andere kolo- De Hilversummers, die enkele veel- niale mogendheden was daarvoor te Sterk. Met het oog hierop, besloot hl) mo successen boekten, hadden in de van Singapore, dat daarvoor een uiterst ^^HoofZaP 'iteZTonJ13 gfen gunstige ligging had, een doorvoer- kans. De meeste van hen waren ner- haven te maken. Met dit besluit werd V/ff? ,d00r de aanwezigheid van opa C Khjzina en De Ridder en de belang- oingapore tot het brandpum van de stellende ogen van een talrijk publiek. handel op het Oosten. Kenmerkend Wet werd dan ook geen topprestatie, voor Raffles' geniale geest is wel het X feit, dat deze toen hij de handels- door _de insiders als „internationaal ni- Stad stichtte reeds voorzag dat bin- !'f"PJst' 11 as de 7J-iange Hilversumse opa D. nen korte tijd duizenden Chinezen Bcekhnvs. die de anderen ver achter naar Singapore zouden komen, om twee noteerde pore in de toekomst groot moeten J i houden, om zodoende te bewijzen, dat hët binnenland vïn Malakka. Zij ver- was, in wjjken te verdelen. Raffles be- Het merkw^rdige verronsel noe Raff,es in hen gestelde ver mengden zich met de inheemse bevol- sefte, dat de vermenging van de ver- nu voordat sedert zeer- Kortetya, gerechtvaardigd is geweest king en drukten daardoor het stempel schillende bevolkingsgroepen conflic- bij de Chinezen begrip begint te be- trouwen gerecntvaaraigd is geweest. van het Hemelse Rijk op vele Maleise ten teweeg zou kunnen brengen. Zo steden. Het merkwaardige was name- ontstonden de Chinese wijk, de Indi- lijk, dat zij weigerden bepaalde speci- sche wijk, de Maleise wijk: alle ge- fieke eigenschappen afteleggen, waar- groepeerd rond het eigenlijke handels door zij hun omgeving sterk beïnvloe- centrum, waar de Europeanen heer en den. Men ziet dit nergens ter wereld meester zijn. De lijnen, die Raffles in zo sterk als juist in Singapore. Vrijwel het begin van de 19e eeuw trok, zijn iedere emigrant zal in zijn tweede va- nu nog duidelijk te zien. derland de levensgewoonten van het Nog verder ging deze scheiding, volk waartussen hij is komen te ver- door de instelling van vakgroepen, of keren, overnemen en ten slotte geheel 70 men wil gilden. In een be. zijn geassimileerd. De Chinezen nebben paajde straat mochten slechts de be- als het ware bij hun landverhuizing oefenaren van één beroep wonen. Ook hun vaderland nooit geheel vaarwel djj. js nu nog merkbaar in Singapore, gezegd. Ze hebben het in tal van on- yr) js er een straat waar Indiërs wo- defimeerbare vormen meegenomen nen^ d;e ajjeen maar verf verhandelen, naar hun nieuwe vaderland. de Middle Road, waar men slechts Chi- ®P het ogenblik is het zo, dat de nese schoenwinkels vindt en de Bukit bevolking van Singapore nagenoeg Timah Road> waar men buiten auto_ geen uitbreiding meer ondergaat door bandrn en andere rubberwaren niets de komst van Chinezen uit China kan kopen. RE LAGE HUREN vormen een onder- E' deel van de loon- ep prijspolitiek; men achtte de beheersing van de huren gerechtvaardigd, omdat men de waardeverhoging van de oude huizen een ongewenste verrijking der huis eigenaren vond; omdat de verhuurders in deze tijd van woningschaarste niet meer, zoals vroeger, te kampen hebben met het euvel van leegstaande wonin gen en omdat ten slotte het onderhoud van de woningen meer en meer op de huurders is afgewenteld. Het tweede argument heeft een zekere waarde; het eerste en het derde zijn uiterst zwak en hebben tot gevolg gehad, dat er een zekere roofbouw op het huizenbezit heeft plaats gevonden. Het was te voorzien, dat deze toe stand niet zo kon voortduren en dat ook hier naar normalere toestanden diende te worden gestreefd. Het is dan ook niet te verwonderen, dat de rege ring maatregelen heeft aangekondigd tot het verhogen van de huren, samen hangend met een verlaging van de be lastingen. De Sociaal Economische Raad het overkoepelende orgaan van het georganiseerde bedrijfsleven, advi seerde een huurverhoging al naar ge lang van de gemeenteklasse, variërend van 40 tot 61% ten opzichte van de huren van 1940. De regering heeft deze percentages teruggebracht tot respec tievelijk 35 en 48%, zodat zeer waar schijnlijk op 1 Januari 1954 de huidige huren met gemiddeld 25% worden ver- Van een medewerkster) WIE tot het hart van de Pyreneeën is doorge drongen, ziet daar donkere vrouwen met mooie regel matige gezichten. Men is ge neigd te zeggen wijze ge zichten. Deze vrouwen zijn stuk voor stuk persoonlijk heden. Haar gehele verschij ning spreekt van standvas tigheid, geloof, plichtsbe trachting en moed, maar daarbij lachen toch de ogen je vriendelijk tegen. De Baskische vrouw is aan haar geboortegrond ge bonden. Zij leeft nog bijna zoels haar grootmoeder het deed. Het is geen gemakke lijk lot dat zij te dragen heeft. Aan de zijde van haar man geeft zij al haar krrch- ten om mede het dagelijks brood te verdienen. Iedere stap, die men in deze berg dorpen doet, vertelt hoe zwaar die taak is. Moeilijk te bewerken grond, grote afstanden ven akker of berg wei naar huis, geen moder ne landbouwmachines, kleine opbrengsten. En desondanks leven zij er met een zonnige glim lach op het open eerlijke gezicht, dat een evenwichtig karrkter verraadt, een ka rakter zonder de kronkels en grillen waaraan de in overvloed en luxe opge groeide mens zo dikwijls lijdt. In Laruns, een plaatsje 40 km van Pau, aan de voet van het grote grensgebergte tussen Frankrijk en Spanje, leeft men nog steeds die trage gang, opgelegd door de afhankelijkheid van de natuur, haar lusten en las ten. Men weet dat de mens moet buigen voor haar grootheid. Hier te midden van de aan alle kanten op dringende bergmassieven voelt men zich nameloos nietig en toch ook weer ge laden met een bijzondere kracht deel uit te maken van dit grootse landschap, een landschap dat nog veel ongekende energie gevangen houdt. De vrouwen van Laruns lopen nog in klederdracht. Lange statige zwarte kleren met een wit kraagje en een wit strookje uit de zwarte kap. Een vrij stijve dracht. Maar de vrouwen zijn daar bij zo welgemanierd, be leefd en vriendelijk, dat al het stijve wegvalt en, men eerder zegt dat zij een def tige indruk maken. Het is niet moeilijk contact met hen te krijgen. Zij zijn, la ten wij maar zeggen „typisch vrouwelijk", nieuwsgierig. Zeer beminnelijk overigens, vragen zij toch precies wat zij weten willen. Maar wie kaatst, moet de bal ver wachten en omgekeerd kan men dan ook vragen naar hun leefwijze. Meestal begint de dag reeds vroeg, boven op de bergweiden, met het melken van de koeien. De melk wordt te romen gezet om er later kaas van te maken. Daarna gaat zij langs een smal bergpaadje naar het dorp, waar zij een klant heeft, om een paar liter melk en een paar eieren te brengen. Dit betekent an derhalf uur lopen. Wij, met onze begrippen zouden schamper zeggen: „Op zo'n klant moet je gesteld zijn". Maar zij levert punc tueel iedere dag haar waar om negen uur af. Zij doet daarbij al breiend haar weg. Trouwens altijd en overal breien de vrouwen van Laruns in razend tem po aan lange zwarte kousen. Breiend lopen zij door het dorp op weg naar de krui denier of naar het postkan toortje. In de morgenuren staan zij achter haar kraampje op de markt om DE ZWAARDDANS DE PARENDANS de dagelijkse oogst aan vruchten en groenten in geld om te zetten. Zo er een moment geen klanten zijn, dan breien zij. Er zijn ook enkele koeien die niet' op de bergweiden over nachten, maar in de stallen in het dorp. Bij zonsonder gang komen zij schomme lend de bergpaadjes af om midden op het marktpleintje bij het waterbekken hun maag vol te drinken. Ook dan houdt de vrouw breiend het toezicht op haar troepje. Maar in de gezamenlijke wasplaats zijn de handen voor ander werk nodig. In deze bergstreek heeft ieder dorp zijn beek waarin op houten vlonders, of soms in de gemeenschappelijke ste nen wasplaats met grote ge metselde bakken, al het vuile goed van het dorp wordt geboend, geklopt en gespoeld. Waarschijnlijk zal het nog lang duren alvorens wasmachines deze werkwijze zullen vervangen. Immers de vrouwen hebben een vast geloof in de reinigende wer king van dit kristalheldere bergwater en daarbij zullen zij zich niet gauw de dage lijkse praatjes laten ontne men. Zo men zelf niets te wassen heeft, dan kan men toch op de omheining gaan zitten en aan het gesprek deelnemen. Laat aan deze vrouwen dit ogenblikje van gezellig babbelen, straks moeten zij weer de bergwei op om te helpen bij het hooien. Straks lopen zij ge bogen onder een grote bult, een jute tap volgepropt met hooi of gras en brengen dat vrachtje op een sukkeldrafje langs een smal paadje naar een 200 of 300 meter lager gelegen weg, vanwaar het kan worden vervoerd. Zeer zeker geen gemakkelijk kar weitje. Ook ziet men hen soms op het stukje bouwland in de harde rotsgrond staan hac ken, onmeedogend schijnt de zon op hun rug. Hoeveel zorg en liefde is er nodig om toch nog wat groenten en aardappels te kweken, ar tikelen die dikwijls alleen maar op tafel kunnen ko men als zij op eigen grond tot wrsdom zijn gekomen. In de zomermaanden leven de mensen hier hoofdzake lijk buiten. Dat bewijzen de altijd met luiken gesloten ramen. Toch zien de huizen er niet zo doods uit als men hierdoor zou verwachten. Haast ieder raam en zeker lrmgs ieder balcon op het Zuiden zijn bakken met bloeiende planten te zien. Nog mooier, er hangen tros sen goudgele maiskolven te drogen, hier bestemd voor menselijk voedsel. De hui zen zijn vrij groot en ge bouwd van stenen uit de bergen, wel of niet met ce ment bestreken. Men woont altijd boven omdat de be nedenruimte voor de dieren is. Overal in de Pyreneeën treffen wij geneeskrachtige bronnen, die badplaatsen hebben doen ontstaan, die Fransman en vreemdeling trekken. Maar deze import van mensen beïnvloedt de leefwijze van de bevolking bijna niet. Hun leven blijft simpel en groots. Zij hebben iets van de klaterende glas heldere bergbeek en de on vergankelijke standvastig heid van de bergreuzen. Van de zonzijde in het leven, die ook zij weten op te zoeken, kunt U getuige zijn op het grote jaarlijkse feest op 14 Augustus. Dan worden de mooiste klederdrachten te voorschijn gehaald en ge looft jede,. dat het leven goed is. De zware moeili'ke dagen zijn vergeten, men zingt de oude liederen en danst de Bask!sche dansen Op de foto's ziet men de Mannenzwaardendams en een Fajendan*. hoogd. Hoezeer deze huurhoogte nog afwijkt van een rendabele exploitatie moge blijken uit een verklaring van de minister, dat de tegenwoordige bouwkosten een huurpeil rechtvaardi gen. dat 16% hoger ligt dan dat van 1940. Men verwacht echter een gelei delijke daling van de bouwkosten, zo dat op de duur wellicht met een huur peil van 190 a 200% van dat van 1940 kan worden volstaan. Deze hoogte zal slechts zeer geleidelijk aan kunnen worden bereikt en bovendien blijkt het een strijdvraag, of dit niveau straks ook moet gelden voor oude woningen. Indien men tot een vrije woningmarkt overgaat, lost dit probleem zich van zelf op. Wat de woningbouw zelf betreft, zijn de laatste jaren goede vorderingen ge maakt. Indien er geen kink in de kabel komt, rekent men met een opheffing van de woningnood in 1963, dus in circa tien jaren. Sedert de bevrijding moest allereerst worden gewerkt aan het tegengaan van een toeneming van het woningtekort, veroorzaakt door da achterstallige vervanging van oude woningen en de snelle groei van de bevolking. Het dieptepunt in de wo ningvoorziening werd omstreeks het jaar 1949 bereikt. Toen kon de achter stand worden ingelopen met circa 15.000 woningen per jaar. Op liet ogen blik is het tekort nog circa 225.000 woningen, wanneer men althans reke ning houdt met 2% blijvende samen woning. De woningproductie kan tot 60.000 woningen per jaar worden op gevoerd. waarvan 35.000 dienen voor vervanging. Deze productie is alleen mogelijk, indien de woningbouw zoveel moge lijk wordt aangemoedigd. Vandaar, oat dezer dagen een nieuw besluit is afgekondigd met betrekking tot een premieregeling in de woningbouw. In deze regeling is de maximale inhoud- grens tot 500 m3 verhoogd. Bovendien zal aan natuurlijke personen, die de door hen te bouwen woning zelf kun nen bewonen, boven de premie gedu rende tien achtereenvolgende jaren jaarlijkse bijdragen worden toege kend. De minister van Wederopbouw zal de hoogte van de premies en bij dragen nader regelen. Men zal er goed aan doen zich met betrekking tot de woningbouw en huurproblemen op lange termijn niet teveel aan de voorspellingen te bin den. Deze voorspellingen, ook al zijn zij door bevoegde instellingen gedaan, zijn gebaseerd op een aantal factoren, die gemakkelijk kunnen veranderen. Een periode van achteruitgang van de .bedrijvigheid, aan mogelijk gevolg van een vrede in Korea, kan de regering doen besluiten het tempo van de wo ningbouw op te voeren als middel ter bestrijding van de werkloosheid. Door deze versnelde bouw en door de prijs daling, zou de druk op het huurpeil sterk toenemen. Bij een aanhouden of een toeneming van de spanning in de wereld, kan de woningbouw worden geremd door oorlogstoebereidselen en verhoging van de materiaalprijzen. fE moet de omvang en de kracht van ons leger niet onderschatten, vrienden. Dan had ge op Konin ginnedag maar eens in Amster dam moeten gaan kijken, toen die twee en twintig Centuriontanks (48 ton per stuk) door de Van Baerlestraat rommelden. Het was een Rooie Plein-achtig schouw spel. jyAT zullen de vrienden van de Sov- jet-Unie, die natuurlijk ook met verbeten gezichten naar die belas tingvreters stonden te kijken, ten minste wel gedacht hebben. Daar ging Nederland met zijn vrede lievende leuzen. Als ze nu nog cantinewagens hadden laten para deren, maar tanks en vuurmon den PDOCH, het is ieder niet gegeven achter de schermen te kijken.... Het leek héél wat, al dat staal, al die soldaten, al dat goudgalon op de petten, tegen de achtergrond van Neerlands eerste muziektem pel en Nederlands smerigste plein. De Van Baerlestraat leek de Sie- gcsallee wel.... MAAR wij welen, wat ze daar in Rusland nooit mógen weten, dat er achter die tanks een luttele jeep reed, waarin gezeten was eenschadecommissie, bestaan de uit vertegenwoordigers van het ministerie van Oorlog en het Amsterdamse gemeentebestuur. PN die heren zaten te kijken of de tanks met hun zware rupsbanden niet hier of daar een tramrails kraakten, een steen loswroetten, of voren in het asfalt trokken. Dat waren de officials van de snoep winkel, de deskundigen van de gebroken steen.... JfAOR gaot voor 'n paor knakies", zei een Amsterdamse viskoopman, toen de Centurions zijn nederig optrekje passeerden. En dat dacht bfjna iedereen: zelfs de officials in de jeep. Want het was ook de grootste parade in onze geschiede nis. Dat wist v zeker nog niet?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 9