DIERENTUIN VAN HAGENBECX IS DE TROTS VAN HAMBURG Ssenjka met de neus had ondergrondse millioenen Sjeik van Koeweit is rijkste man op aarde Sanering van binnen uit bij de monumentale kunst Kindercircus en dressuurschool de grootste trekpleisters VAN DODE VISSEN NAAR LEVENDE LEEUWEN I Bureauchef van Automatenbouw kocht winnende premie-obligaties op Dierenhandel en exotische shows brachten wereldfaam Ma de bombardementen is alles weer opgebouwd Hoe men het zonder privileges toch tot tot millionnair kan brengen in Rusland Dankzij premier Mossadeq werd zijn aardolie tot puur goud Croesus thans in Parijs Camouflage faalde toch tenslotte Streven naar een wettelijke verplichting om prencentage van de bouwsomhier voor te bestemmen Nieuwe complicaties om Indonesisch kabinet VRIJDAG 8 MEI 1953 (Van onze speciale verslaggever) EDERE HAMBURGER, JONG OF OUD, RIJK OF dierenpark Hagenbeek rijdt. Want de Hamburgers zijn genoemd en ze roepen de vreemdelingen graag drie dierenpark, dat Carl Hagenbeek hun schonk, is dan ook millioenen dierenvrienden uit de hele wereld. ARM, kan u vertellen, dat lijn zestien naar het beroemde trots op hun Hagenbeek. Ze hebben een straat naar hem (reclame)woorden toe: Hamburg, Hafen, Hagenbeek. Het niet een gewone dierentuinHet is het Mekka voor n.vr KOMT ZO: „Der Carl" groeide tussen de dieren op. Tussen de dode vissen wel te verstaan, want hij was de zoon van een vis- koopman. Of de tragiek van de koud-starende vissenogen hem echt Hamburgs senti menteel heeft gemaakt, heeft de geschiedenis nooit ont huld, maar zeker is, dat de jonge man nu ruim een eeuw geleden de dode vissen in de steek liet als handelsobject, om ze te gaan gebruiken als voeder voor de levende dieren, waarmee hij de bezoekers van Sankt Pauli ging verbazen. Voor de zeehonden namelijk. Die vormden de eerste dieren, waarop hij zijn experimen ten beproefde. Experimen ten, die zouden leiden tot de ontdekking van de tam me dressuur. Carl Hagen beek was het namelijk, die er voor het eerst in slaagde dieren met overleg en zon der al te veel stokslagen kunstjes te Ieren. Een andere verdienste van deze Hamburger was, dat hij dieren uit alle I werelddelen naar zijn geboortestad haalde. In Stellingen, onder de rook van de K Hamburgse fabrieksschoorstenen, bracht hij ze bijeen. Hier groeide zijn dieren- I park, dat later een van de grootste en mooiste ter wereld zou worden. Het duurde niet lang, of Hagenbecks naam had in Europa en ver daar buiten een bijna magische klank. Hij was van het dierenonderwijs weer teruggekeerd tot de dierenhandel. Alleen kocht en verkocht hij nu niet meer pondjes vis, maar olifanten en leeuwen. Zijn circus, zijn dressuurschool, dierenvangers en niet in het minst zijn grote shows van Zoeloe's, Maori's en hoe al de vreemde stam men ook mogen heten, die hij naar Europa liet komen om zich daar te laten bekijken, werden beroemd. Overigens worden in het kindercircus ook revues opgevoerd, zoals cowboy- spelen, sprookjes met echte overval len op postkoetsen en ontvoeringen van wonderschone prinsessen. Een kinder paradijs, dit kindercircus. Deze zomer wodt het nog mooier, want dan wil men wedstrijden in paardrijden, 1 w erpen en dergelijke organiseren. CN DAN DE dressuurschool, waar elf geïmporteerde of in het park ge boren dieren de eerste grondbeginselen van het circusvak leren, of oudere die ren herhalingsoefeningen gaan doen. Allerlei troepen worden hier klaarge maakt, van de gemengde roofdieren- groepen tot de beren en paarden. Er zijn beroemde dresseurs aan het park verbonden, met klinkende namen, die in de zomermaanden vaak met een klaargemaakte troep aan buitenlandse circussen worden verhuurd. Altijd door gaat hier het africhten van dieren. De bezoekers van het park kunnen twee of drie keer per dag de mannen met hun dieren aan het werk zien. r LIET DIERENPARK bleef altijd de H basis van Hagenbecks zaken. Hier werden de dieren, die zijn personeel op duizenden kilometers afstand vin ven bijeengebracht. Hier werden ze op geleid tot viervoetige circusartisten en van hier uit zwierven ze een weer nieuwe wereld in. De wereld van het mensenvermaak. Het mag vreemd zijn, dat de dode vissen Carl de liefde voor de ^vend dieren bijbrachten, niet minder vreemd lis het dat dezelfde man, wiens stre ven er slechts op gericht scheen zo veel mogelijk dieren hun vrijheid te «ontnemen, zich het hoofd suf gepeinsd beeft, om diezelfde dieren daarna neer leen klein beetje van hun vrijheid f terug te geven. Hij had een versebnk^ kelijke hekel aan kooien en trahes en ■bij Was het dan ook, die voor de die renparken de tralies en hekken taboe verklaarde, I Tijdens zijn dressuurproeven ontdek te hij namelijk, dat er voor teder dier een bepaalde afstand is, die het nooit door een sprong zal kunnen overbrug den Hierop richtte hij zijn aandacht en het gevolg was, dat hij in 1896 oc trooi kreeg op een merkwaardige vin ding: het tralieloze dierenpark. Een nipnw tiidperk was aangebroken voor lè in gevangenschap levende konin gen der wildlrnis. in 1907 kwam Ha- ©■pnhecks dierenpark klaar. Vijf en ïerüg jaar later, in een Julinacht van 1943 werd het in anderhalf uur tyds door Britse bommenwerpers «er van de aardbodem gevaagd. Maar nu is he in zijn oude glorie hersteld. 7EVEN KILOMETER LANG is de ]K£ weg, die door het park voer wandeling langs alle bezienswaara g- heden duurt zeker twee Men ziet dan apenootjesetende en fot grafcrende dames en heren en verder torenhoge rotsen,, waarop leeuwen Kien. gemzen springen of ijsberen fëberen Kooien ziet. men toa niet (hier en daar een voor een enkel dier dat om de een of andere reden niet in een „vrije tuin past), overal lopen de dieren schijnbaar in het wild, maar door een voldoende brede kloof van de bezoekers gescheiden. Ze heb ben allemaal een behoorlijk stukje, waarop zij koning, prins, koningin of alleen maar aap zijn. Het eardige is, dat ze gesorteerd zijn naar plaats van her komst, zodat bijvoorbeeld de ijsberen bii de zeeleeuwen inwonen en de zebra's bii de antilopen. Kippen en andere kleine dieren wandelen waar ze willen (behalve in de leeuwenkooi). Ook is er nog een Japans eiland, dat speciaal aangeprezen wordt voor- een siesta, een prachtige vijver <z°"^r krokodillen), de ruïne van een Hmdoe; tempel en een verzameling prae-histo rische dieren, zoals de dmosauner op ware grootte en net echt "aar van steen, omdat hij levend al een paar millioen jaren niet meer voorkomt). TWEE DINGEN zijn het Interessantste U van alles: het kindercireus en de dressuurschool. Dat circus ligt cr^en. In een hoekje van de tuin, waar oo een speeltuin is en bevat een cc,lte piste, een toneel en daarvoor een tri bune. waarop de jeugdige toeschouwers een plaats kunnen vinden. Zij zien dan een echte circusvoorstelling, Sepr®s®F~ teerd door zo'n vijftig jongens en meis jes met de ponies nit de ponystoe mi. die het geëerd publiek natuurlijk al eerder bezien heeft. Nu moet u niet denken. dat het bij dit kindercircus allemaal kinderspel O nee, dan zou u die )"ngens eens moe ten zien paardrijden, voltigeren en lasso-draaien Trouwens, de ziel van dit. Xs Boemsti, Kurt Koehrmann, (wiens grootvader de dagelijkse ding van het park heeft, evenals vroe- ger zijn overgrootvader en grootvader) is nu al overgestapt naar het echte circus, waar h!J "n troep dieren dresseert en een salaris verdient, waarop een Nedei'andse hoofdambtenaar met re^t jaloers zou zijn. Verdiende, want hij komt. nu net seizoen weer begint, naar Stellingen terug. Aan de tuin en het kmderciroiis heeft, bii zi.in hart verpand. En met z n zestien jaren heeft hu nog alle tijd om het grote circus te doen. Wjj zagen hen in een andere rol. De dieren tenminste. En wel als filmster. Heinz Riihmann moet namelijk in een nieuwe film iets doen met leeuwen. Geen nood, de studio's verhuisden voor een dag naar Hagenbecks dressuur school, waar men er wel voor zorgt, dat Heinz geen gevaar loopt en toch met de leeuwen voor de camera kan verschijnen. A LS MEN ZO door dit prachtige park wandelt met z'n rotspartijen en weelderige boomgroei, is het bijna niet DIT IS DE VREEMDE GESCHIEDENIS van een Russische millionnair, die niet van een zekere humor ontbloot is en juist daarom, toen het verhaal onlangs aan het licht kwam, in de Russische pers aanleiding gaf tot heftig woede-uitbarstingen. Want millionnair te zijn is in Rusland, naar men weet, het privilege van een kleine kaste, die in de omgeving van Moskou haar zomer- villus en aan de Zwarte Zee haar „vacantiehuisjés" bezit. De weg naar de rijk dom is daarom in dit land zeer riskant, want wie niet op het juiste paard niet bij de rennen, maar in de partij heeft gewed, kan al te gemakkelijk zijn leven erbij inschieten. Zo'n halsbrekend waagstuk wilde Semen Pawlowitsj Terentjew, bureauchef bij het Instituut voor Automatenbouw, niet op zich nemen, maar rijk wilde hij toch wel worden. Semen, die men in de kringen aan de zelfkant van de ..Ssenjka-met-de-neus" noemde, bedacht een handige truc en hiermede bracht hij het tot meervoudig millionnair. Na iedere premietrekking van staats obligaties verschafte hij zich onmiddellijk een trekkingslijst, teneinde door handlangers de gelukkige nummers van in geldnood verkerende bezitters goed koop te laten opkopen. Het systeem functionneerde goed en de winst stroom de hem rijkelijk toe. In zijn goed gesloten kelder bewaarde hij staatsobligaties ter waarde van enkele millioenen roebel. In bankbiljetten had hij niet veel vertrouwen en hij gaf er dan ook de voorkeur aan zijn winst steeds in goud en edelstenen om te zetten. Een groep olifanten in het dierenpark (Van een bijzondere medewerker OP EEN VAN DE PALEIZEN AAN DE CHAMPS ELYSéES in de Franse hoofdstad wappert sinds énkele dagen een vlag, die de voorbijgangers nieuws gierig maakt en die ook in de modernste encyclopaedic wel moeilijk te vinden zal zijn. Het is een rode vlag met een paar Arabische tekens erop. Maar het is niet het rood van Moskou, zoals enkele communisten steeds weer beweren, doch het rood van de profeet en de tekens geven het Arabische woord voor Koeweit weer. De sjeik van Koeweit, Abdoellah Ibn Salim as Sabah, heeft hier voor de duur van zijn bezoek, dat een particulier bezoek is aan de Franse hoofdstad, zijn intrek genomen. parijs ls weliswaar van oudsher ge wend, dat zich onder zijn promi nente bezoekers ook de allerhoogste waardigheidsbekleders bevinden, thans kan het zich gevleid voelen de rijkste man ter wereld onder zijn gasten te tellen, de sjeik van Koeweit, van wis een paar jaar geleden nauwelijks iemand ooit had gehoord. Zijn rijkdom, die zelfs het begrip sprookjesachtig overtreft, dankt hij enerzijds aan het schier onuitputtelijke „vloeibare goud", dat onder zijn dorre woestijn aan de Perzisch Golf te vinden is en ander zijds aan de man, die er onvrijwillig voor zorgde, dat deze schat zich onop houdelijk in puur goud omzet: de Per zische premier Mossadeq. Toen deze de Engelsen uit Abadan verdreef, dwong hij de Anglo-Iranian Oil Co. op zoek te gaan naar nieuwe bronnen. En deze werden slechts enkele mijlen verder, in het tussen Irak en Saoedi- Arablë gelegen Britse protectoraat Koeweit, gevonden. In 1946 had men daar nauwelijks 800.000 ton aardolie geproduceerd. Verleden jaar waren het al 37 mil lioen ton, meer dan de Iraanse olie velden ooit in één jaar opgebracht hebben. En daar de geconcessioneerde oliemaatschappij, de Kuweit-Oil Co., die half Britg en half Amerikaans eigendom is, met de sjeik niet dezelf de moeilijkheden wilde hebben als met dr Mossadeq, liet ze hem volgens het afgesloten contact de helft van de inkomsten toekomen. Sindsdien heeft de sjeik maar één zorg; hoe hij de onvoorziene schatten moet beleggen, een zorg, die hij aan Britse financiële experts heeft over gelaten. Want dat zijn inkomen on geveer tien millioen gulden bedraagt, dat zou misschien nog niet eens zo iets heel bijzonders zijn, als men er niet bij moest voegen, dat dit niet per jaar is, maar per week. Geen won der, dat bij de gedachte aan het Parijse bezoek aan de Croesus vele kleine hotelbedienden de verzuchting slaken: „Mocht ik maar één week lang bij deze sjeik kamerdienaar zijn!" Bezuiniging op Amerikaanse landsverdediging Het Amerikaanse ministerie van De fensie heeft voorgesteld, op de begro ting voor dit departement ten bedrage van 46 milliard dollar 2.4 milliard te bezuinigen. Dit bedrag zal voornamelijk worden gevonden, door de opbouw van de luchtmacht tot 143 groepen vlieg tuigen te vertragen. Bij de marine zal de vervaardiging van een aantal kleine vaartuigen worden gestaakt, teneinde voort te kunnen gaan met de bouw van drie vliegkampschepen van 62.000 ton. te geloven, dat dat alles een paar jaar geleden nog een puinhoop was en dat er toen vrijwel geen dier meer over was. Maar Hagenbeek zou Hagenbeek niet zijn, als dat allemaal niet weer keurig op zijn pootjes was gezet. En zo ziet men nu niets meer van de gevolgen van die bommenregen. Zelfs het circus draait sedert 1949 weer, met een complete nieuwe uitrusting, zoals twee eigen treinen, 120 wagens, een nieuwe tent, nieuwe zitbanken en alles wat er meer bij hoort. Ook de dierenhandel is weer in ere hersteld Hagenbecks dierenvangers zitten weer in alle werelddelen en stu ren hun buit per boot of per vliegtuig naar Hamburg. De concurrentie is gro ter dan voorheen en de vrachtprijzen zijn hoog. Maar de handel leeft weer, ook die in olifanten, pinguins, apen en leeuwen. Als u nog eens iets dergelijks nodig mocht hebben, u weet het adres: Hagenbeek, Stellingen, Hamburg. Lijn 16 van het Centraal Station. jyjAAR HOE KAN MEN in de Sovjet- Unie met millioenen roebels geluk kig worden, zonder dat men tot de kaste van de machtigen behoort, dus zonder dat iemand het merkt? Ssenjka- met-de-neus had in de oorlog de waar de van camouflage geleerd. Vooral, vond hij, kon het masker van een brave burgerman uitstekende diensten bewijzen. In zijn werk hing hij de behulpzame kameraad uit, die voor zijn collega's graag en goedkoop thuis hun horloges repareerde. In wekelijkheid had hij helemaal geen vestand van horloges. Hij liet ze in de staatswerkplaats voor dure roebels repareren en gaf ze dan goedkoper aan zijn klanten terug. Waarom zou men niet op kleine dingen verliezen, als men zo grote zaken doet? Als hij dan eens een reisje naar de Krim maakte, dacht iedereen, dat de vlijtige man zich dat van zijn bijver dienste kon veroorloven. Als hij net een partij briljanten gekocht had, ging hij met een bedrukt gezicht naar een kennis, om een paar munten voor de ondergrondse te lenen. Dit werd rond verteld en bevestigde, dat zo'n man niet bepaald een Croesus kon zijn. Inmiddels namen de goudvoorraden thuis langzaam maar zeker toe en daarmee ook de zorgen, dat hij ont dekt zou kunnen worden. Zijn vrouw het was intussen de vijfde, jong en pikant en 25 jaar jonger dan Ssenjka zelf mocht er om 's hemels wil niets MONUMENTALE KUNST. De In 1938 overleden schilder-graficus prof. R. N. Roland Holst heeft dit woord het eerst gebruikt als onduidelijke samenvat ting voor de nauw met de architectuur samenwerken de kunstuitingen als wand- schilderen, mozaïek, glaze nierskunst, tapijtwerk e.d. De beoefenaars der mo numentale kunsten hebben lange tijd in de vergeten hoek gezeten. Wie er al na de oorlog voor o-. erheids- subsidiëring in aanmerking kwam, niet deze naar er kenning hunkerende cate gorie. Elke poging in deze groep zelve om te komen tot die gewenste erkenning, leek wel te moeten falen. Tot op dit ogenblik. Sinds ongeveer een half jaar is er enige organisatie in deze kring. Een kwaliteitsorgani satie, vergelijkbaar met de Nederlandse kring van Beeldhouwers, werd vorig jaar October opgericht. Hans van Norden. Reguliersgracht 109 I te Amsterdam, werd belast met het secretariaat. De architecten Oud, Fried- hof en Merkelbach klin kende namen in de Neder landse bouwerswereld stonden peet aan de wieg van dit borelingske, en zij bevestigden de noodzaak om het in deze organisatie ver eende gezelschap zeer ge selecteerd te houden, opdat kunstenaars en maatschap pij met deze nieuwe loot de grootst mogelijke dienst be- wèzen zou kunnen worden. Professor H. Campcndonk aanvaardde het voorzitter schap van de ballotagecom missie, die slechts te letten kreeg op i de kwalitatieve waarde van het werk van wie lid wilde worden, en niet op politieke of gods dienstige overtuiging. MAITWELIJKS een half jaar oud is deze Vereniging voor de Monumentale Kunst, die hoe betekenisvol, nooit een grote vereniging kan worden in de zin van een vereniging met een groot ledental. Men schat, dat er misschien totaal honderd le den geboekt zullen kunnen worden. Deze jonge vereni ging begint steeds meer ge zag te krijgen. Bij vele architecten vindt men al erkenning, de enige basis voor een vruchtbare samenwerking. Men hoopt het zover te krijgen, dat de monumentale knnst een vanzelfsprekende plaats krijgt toegewezen. Ook bjj de overheid. Niet om van de overheid een fooi te ont vangen in de vorm van een ondersteuning, maar door dat er een wettelijke bepa ling in het leven geroepen wordt, die voorschrijft, dat bijvoorbeeld 1 Vi van de bouwsom gereserveerd moet worden voor de monumen tale kunsten, inclusief de beeldhouwkunst. r\EZER DAGEN zal een daartoe strekkend plan aan de minister ter hand worden gesteld. De aichi- tectuur, verenigd in „Arti et Amicitiae", de beeldhou wers en monumentale kunstenaars hebben samen dit plan opgesteld en daar bij voordurend overleg met het departement van On derwijs, Kunsten en Weten schappen gehad, dat er zeer pretig op gereageerd heeft. Werkgelegenheid moet er voor de kunstenaars ge creëerd worden. Daaraan hebben ze behoefte. Niet aan een steunregeling (so ciale bijstandsregeling), die handen met geld kost en geen enkele kunstenaar be vredigen kan. Een van de belangrijkste commissies, die in het ka der van de jonge organisa tie der monumentale kunste naars in het leven geroe pen werd, is de adviescom missie voor overheid en particulieren. Deze commis sie wijst de kunstenaar aan, die een verantwoord pro duct kan scheppen, wan neer in enig bouwwerk een monumentale versiering ge wenst wordt. Reeds is deze adviescommissie ingescha keld bjj de Organisatie Kunst en Bedrijf, en men hoopt binnenkort in alle steden van ons land, waar aan progressieve cultuurpo litiek wordt gedaan, een vertegenwoordiger in hel betreffende adviescollege te kunnen tellen. Wandschilder vervaardigt sgrafittos in buitenmuur van Artis-gebouw te Amsterdam, een typisch voor beeld van monumentale kunst. van te weten komen. Kisten, kasten en commodes waren stevig op slot en al leen de oude oom wist ervan, omdat hjj met een ouderwets schietwapen de scbat moest bewaken. TOT ER OP een goede dag tóch op de een of andere manier iets uitlekte en de betrapte zondaar spoedig daarop voor zijn rechters stond. „Zijn lange, vlezige neus", zo beschrijft de Kom- somolskaja Prawda, „hangt treurig om laag, de opgezwollen lippen trillen van angst, de kleine rattenoogjes dwalen onrustig door de zaal". „Zeg eens, beklagde, waarom heb Je voor al dat geld edelstenen gekocht, die toch ieder jaar goedkoper worden?" „Wat moet ik met geld beginnen? Goud is beter, als men eenmaal oud is, dan heeft men er iets aan". „De gemene kerel liegt. Hij hoopte op andere tijden", fluistert hoorbaar een oude arbeider. „Hij zou graag kapi talist geworden zijn". „Het is waar", merkt tijdens een pauze de volkscommissaris Koslow op, „van het tandpunt van de burgerlijke moraal en wetgeving uit heeft Terent jew niets verkeerds gedaan. Hij heeft geen strafbare daad begaan, hij heeft alleen maar privé-zaken verricht. Iedereen heeft zijn geluk in eigen handen, iedereen kan het tot million nair brengen. Maar van ons socialis tisch standpunt uit is Terentjew een van de laagste vijanden van ons volk, een figuur, die kenmerkend is voor de kapitalistische maatschappij". MET ZIJN veroordeling tot tien jaar gevangenis zou het gordijn geval len zijn over het drama „Hoe word Ik millionnair in de Sovjet-Unie?", als er niet nog een algemene „slaapmutsen- jacht" op gevolgd was. Waar is de waakzaamheid gebleven, waartoe Iedere Sovjet-burger tegenover zjjn medemensen verplicht is? Waarom heeft niemand Iets gemerkt en het tiidig gemeld? Zo breekt er dan een onweer los boven de hoofden van de leider van bet Instituut voor Automa tenbouw en van de personeelchef. „Toegegeven", zo schrijft de Prawda, „Terentjew is niet in een troïka wet belgerinkel en een Zigeunerkoor achter op de wagen door Moskou gereden en hij heeft zijn verjaardag niet met vuur werk gevierd. Maar er waren toch wel aanwijzingen, dat de man een grote schurk was". Ook de echtgenote van Ssenjka- met- de-neus krijgt nu de toorn van de machtigen te voelen, omdat ze met vol doende heeft opgelet. Ten slotte wordt de toorn ook nog gericht op de Komsomolsen in het In stituut, omdat ze zich van hun kant te weinig om Ssenjka's vrouw bekom merd hadden: „Ze merkten niet, dat er in hun midden een 24-jarige vrouw leefde, die andere opvattingen had en andere doeleinden nastreefde dan zij zelf, een verdorven burgermansziel". Maar In het Instituut voor Automa tenbouw is men nu waakzaam gewor den cn bespiedt alle kameraden, hun vrouwen, moeders en grootmoeders, kinderen en kleinkinderen, of er soms niet iemand onder is. die staven goud in zijn kelder opstapelt. Nauwelijks heeft het Indonesische kabinet besloten, geen vertrouwensvo tum aan het parlement te vragen voor de afwikkeling van de 17 October-af faire, of er dreigen nieuwe moeilijkhe den. Het bestuur van de Partai Serikat Islam Indonesia (PSII) heeft het ver trouwen in de regering ten aanzien van deze kwestie opgezegd en de mi nister van Sociale Zaken, Anwar Tjo- kroaminto, die lid van de PSII is, op dracht gegeven, de consequenties van dit besluit te trekken. Het is de twee de minister die in verband met deze affaire aftreedt (Sultan Hamengko Bu- wono, de minister van Defensie, trad in Januari af) en de derde, die het ka binet verlaat. „Oranje" en „Willem Ruys" gaan Napels aandoen Voor de oorlog was het gebruike lijk, dat de passagiersschepen van de Stoomvaartmaatschappij „Nederland" en de Koninklijke Rotterdamsche Lloyd zowel op de uit- als op de thuis reis respectievelijk Genua en Mar seille aanliepen. Deze traditie zal thans in zoverre worden hersteld, dat de „Oranje" en de „Willem Ruys" op de thuisreis dus van Indonesië naar Nederland varend Napels zullen aandoen. De regering zal ingaan met de rel- I zen van de „Oranje" op 21 Augustus 1 en van de „Willem Ruys" op 16 Sep tember uit Tandjong Priok,

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 5