DIERENTUIN VAN HAGENBECX IS
DE TROTS VAN HAMBURG
Ssenjka met de neus had
ondergrondse millioenen
Sjeik van Koeweit is
rijkste man op aarde
Sanering van binnen uit bij de
monumentale kunst
Kindercircus en dressuurschool de
grootste trekpleisters
VAN DODE VISSEN NAAR
LEVENDE LEEUWEN
I
Bureauchef van Automatenbouw kocht
winnende premie-obligaties op
Dierenhandel en exotische shows
brachten wereldfaam
Ma de bombardementen is
alles weer opgebouwd
Hoe men het zonder privileges toch tot
tot millionnair kan brengen in Rusland
Dankzij premier Mossadeq werd zijn
aardolie tot puur goud
Croesus thans in Parijs
Camouflage faalde toch
tenslotte
Streven naar een wettelijke verplichting om prencentage
van de bouwsomhier voor te bestemmen
Nieuwe complicaties om
Indonesisch kabinet
VRIJDAG 8 MEI 1953
(Van onze speciale verslaggever)
EDERE HAMBURGER, JONG OF OUD, RIJK OF
dierenpark Hagenbeek rijdt. Want de Hamburgers zijn
genoemd en ze roepen de vreemdelingen graag drie
dierenpark, dat Carl Hagenbeek hun schonk, is dan ook
millioenen dierenvrienden uit de hele wereld.
ARM, kan u vertellen, dat lijn zestien naar het beroemde
trots op hun Hagenbeek. Ze hebben een straat naar hem
(reclame)woorden toe: Hamburg, Hafen, Hagenbeek. Het
niet een gewone dierentuinHet is het Mekka voor
n.vr KOMT ZO: „Der Carl"
groeide tussen de dieren
op. Tussen de dode vissen
wel te verstaan, want hij
was de zoon van een vis-
koopman. Of de tragiek van
de koud-starende vissenogen
hem echt Hamburgs senti
menteel heeft gemaakt, heeft
de geschiedenis nooit ont
huld, maar zeker is, dat de
jonge man nu ruim een
eeuw geleden de dode
vissen in de steek liet als
handelsobject, om ze te gaan
gebruiken als voeder voor
de levende dieren, waarmee
hij de bezoekers van Sankt
Pauli ging verbazen. Voor
de zeehonden namelijk. Die
vormden de eerste dieren,
waarop hij zijn experimen
ten beproefde. Experimen
ten, die zouden leiden tot
de ontdekking van de tam
me dressuur. Carl Hagen
beek was het namelijk, die
er voor het eerst in slaagde
dieren met overleg en zon
der al te veel stokslagen
kunstjes te Ieren.
Een andere verdienste van deze Hamburger was, dat hij dieren uit alle
I werelddelen naar zijn geboortestad haalde. In Stellingen, onder de rook van de
K Hamburgse fabrieksschoorstenen, bracht hij ze bijeen. Hier groeide zijn dieren-
I park, dat later een van de grootste en mooiste ter wereld zou worden. Het
duurde niet lang, of Hagenbecks naam had in Europa en ver daar buiten een
bijna magische klank. Hij was van het dierenonderwijs weer teruggekeerd tot
de dierenhandel. Alleen kocht en verkocht hij nu niet meer pondjes vis, maar
olifanten en leeuwen. Zijn circus, zijn dressuurschool, dierenvangers en niet in
het minst zijn grote shows van Zoeloe's, Maori's en hoe al de vreemde stam
men ook mogen heten, die hij naar Europa liet komen om zich daar te laten
bekijken, werden beroemd.
Overigens worden in het kindercircus
ook revues opgevoerd, zoals cowboy-
spelen, sprookjes met echte overval
len op postkoetsen en ontvoeringen van
wonderschone prinsessen. Een kinder
paradijs, dit kindercircus. Deze zomer
wodt het nog mooier, want dan wil
men wedstrijden in paardrijden, 1
w erpen en dergelijke organiseren.
CN DAN DE dressuurschool, waar elf
geïmporteerde of in het park ge
boren dieren de eerste grondbeginselen
van het circusvak leren, of oudere die
ren herhalingsoefeningen gaan doen.
Allerlei troepen worden hier klaarge
maakt, van de gemengde roofdieren-
groepen tot de beren en paarden. Er
zijn beroemde dresseurs aan het park
verbonden, met klinkende namen, die
in de zomermaanden vaak met een
klaargemaakte troep aan buitenlandse
circussen worden verhuurd. Altijd door
gaat hier het africhten van dieren. De
bezoekers van het park kunnen twee
of drie keer per dag de mannen met
hun dieren aan het werk zien.
r LIET DIERENPARK bleef altijd de
H basis van Hagenbecks zaken. Hier
werden de dieren, die zijn personeel
op duizenden kilometers afstand vin
ven bijeengebracht. Hier werden ze op
geleid tot viervoetige circusartisten en
van hier uit zwierven ze een weer
nieuwe wereld in. De wereld van het
mensenvermaak.
Het mag vreemd zijn, dat de dode
vissen Carl de liefde voor de ^vend
dieren bijbrachten, niet minder vreemd
lis het dat dezelfde man, wiens stre
ven er slechts op gericht scheen zo
veel mogelijk dieren hun vrijheid te
«ontnemen, zich het hoofd suf gepeinsd
beeft, om diezelfde dieren daarna neer
leen klein beetje van hun vrijheid
f terug te geven. Hij had een versebnk^
kelijke hekel aan kooien en trahes en
■bij Was het dan ook, die voor de die
renparken de tralies en hekken taboe
verklaarde,
I Tijdens zijn dressuurproeven ontdek
te hij namelijk, dat er voor teder dier
een bepaalde afstand is, die het nooit
door een sprong zal kunnen overbrug
den Hierop richtte hij zijn aandacht
en het gevolg was, dat hij in 1896 oc
trooi kreeg op een merkwaardige vin
ding: het tralieloze dierenpark. Een
nipnw tiidperk was aangebroken voor
lè in gevangenschap levende konin
gen der wildlrnis. in 1907 kwam Ha-
©■pnhecks dierenpark klaar. Vijf en
ïerüg jaar later, in een Julinacht van
1943 werd het in anderhalf uur tyds
door Britse bommenwerpers «er van
de aardbodem gevaagd. Maar nu is he
in zijn oude glorie hersteld.
7EVEN KILOMETER LANG is de
]K£ weg, die door het park voer
wandeling langs alle bezienswaara g-
heden duurt zeker twee
Men ziet dan apenootjesetende en fot
grafcrende dames en heren en verder
torenhoge rotsen,, waarop leeuwen
Kien. gemzen springen of ijsberen
fëberen Kooien ziet. men toa
niet (hier en daar een voor een enkel
dier dat om de een of andere reden
niet in een „vrije tuin past), overal
lopen de dieren schijnbaar in het wild,
maar door een voldoende brede kloof
van de bezoekers gescheiden. Ze heb
ben allemaal een behoorlijk stukje,
waarop zij koning, prins, koningin of
alleen maar aap zijn. Het eardige is, dat
ze gesorteerd zijn naar plaats van her
komst, zodat bijvoorbeeld de ijsberen
bii de zeeleeuwen inwonen en de
zebra's bii de antilopen. Kippen en
andere kleine dieren wandelen waar
ze willen (behalve in de leeuwenkooi).
Ook is er nog een Japans eiland, dat
speciaal aangeprezen wordt voor- een
siesta, een prachtige vijver <z°"^r
krokodillen), de ruïne van een Hmdoe;
tempel en een verzameling prae-histo
rische dieren, zoals de dmosauner op
ware grootte en net echt "aar van
steen, omdat hij levend al een paar
millioen jaren niet meer voorkomt).
TWEE DINGEN zijn het Interessantste
U van alles: het kindercireus en de
dressuurschool. Dat circus ligt cr^en.
In een hoekje van de tuin, waar oo
een speeltuin is en bevat een cc,lte
piste, een toneel en daarvoor een tri
bune. waarop de jeugdige toeschouwers
een plaats kunnen vinden. Zij zien dan
een echte circusvoorstelling, Sepr®s®F~
teerd door zo'n vijftig jongens en meis
jes met de ponies nit de ponystoe mi.
die het geëerd publiek natuurlijk al
eerder bezien heeft.
Nu moet u niet denken. dat het bij
dit kindercircus allemaal kinderspel
O nee, dan zou u die )"ngens eens moe
ten zien paardrijden, voltigeren en
lasso-draaien Trouwens, de ziel van dit.
Xs Boemsti, Kurt Koehrmann,
(wiens grootvader de dagelijkse
ding van het park heeft, evenals vroe-
ger zijn overgrootvader en
grootvader) is nu al overgestapt naar
het echte circus, waar h!J "n
troep dieren dresseert en een salaris
verdient, waarop een Nedei'andse
hoofdambtenaar met re^t jaloers zou
zijn. Verdiende, want hij komt. nu net
seizoen weer begint, naar Stellingen
terug. Aan de tuin en het kmderciroiis
heeft, bii zi.in hart verpand. En met z n
zestien jaren heeft hu nog alle tijd om
het grote circus te doen.
Wjj zagen hen in een andere rol. De
dieren tenminste. En wel als filmster.
Heinz Riihmann moet namelijk in een
nieuwe film iets doen met leeuwen.
Geen nood, de studio's verhuisden voor
een dag naar Hagenbecks dressuur
school, waar men er wel voor zorgt,
dat Heinz geen gevaar loopt en toch
met de leeuwen voor de camera kan
verschijnen.
A LS MEN ZO door dit prachtige park
wandelt met z'n rotspartijen en
weelderige boomgroei, is het bijna niet
DIT IS DE VREEMDE GESCHIEDENIS van een Russische millionnair,
die niet van een zekere humor ontbloot is en juist daarom, toen het verhaal
onlangs aan het licht kwam, in de Russische pers aanleiding gaf tot heftig
woede-uitbarstingen. Want millionnair te zijn is in Rusland, naar men weet,
het privilege van een kleine kaste, die in de omgeving van Moskou haar zomer-
villus en aan de Zwarte Zee haar „vacantiehuisjés" bezit. De weg naar de rijk
dom is daarom in dit land zeer riskant, want wie niet op het juiste paard
niet bij de rennen, maar in de partij heeft gewed, kan al te gemakkelijk
zijn leven erbij inschieten.
Zo'n halsbrekend waagstuk wilde Semen Pawlowitsj Terentjew, bureauchef
bij het Instituut voor Automatenbouw, niet op zich nemen, maar rijk wilde
hij toch wel worden. Semen, die men in de kringen aan de zelfkant van de
..Ssenjka-met-de-neus" noemde, bedacht een handige truc en hiermede bracht
hij het tot meervoudig millionnair. Na iedere premietrekking van staats
obligaties verschafte hij zich onmiddellijk een trekkingslijst, teneinde door
handlangers de gelukkige nummers van in geldnood verkerende bezitters goed
koop te laten opkopen. Het systeem functionneerde goed en de winst stroom
de hem rijkelijk toe. In zijn goed gesloten kelder bewaarde hij staatsobligaties
ter waarde van enkele millioenen roebel. In bankbiljetten had hij niet veel
vertrouwen en hij gaf er dan ook de voorkeur aan zijn winst steeds in goud
en edelstenen om te zetten.
Een groep olifanten in het dierenpark
(Van een bijzondere medewerker
OP EEN VAN DE PALEIZEN AAN DE CHAMPS ELYSéES in de Franse
hoofdstad wappert sinds énkele dagen een vlag, die de voorbijgangers nieuws
gierig maakt en die ook in de modernste encyclopaedic wel moeilijk te vinden
zal zijn. Het is een rode vlag met een paar Arabische tekens erop. Maar het is
niet het rood van Moskou, zoals enkele communisten steeds weer beweren,
doch het rood van de profeet en de tekens geven het Arabische woord voor
Koeweit weer. De sjeik van Koeweit, Abdoellah Ibn Salim as Sabah, heeft
hier voor de duur van zijn bezoek, dat een particulier bezoek is aan de Franse
hoofdstad, zijn intrek genomen.
parijs ls weliswaar van oudsher ge
wend, dat zich onder zijn promi
nente bezoekers ook de allerhoogste
waardigheidsbekleders bevinden, thans
kan het zich gevleid voelen de rijkste
man ter wereld onder zijn gasten te
tellen, de sjeik van Koeweit, van wis
een paar jaar geleden nauwelijks
iemand ooit had gehoord. Zijn rijkdom,
die zelfs het begrip sprookjesachtig
overtreft, dankt hij enerzijds aan het
schier onuitputtelijke „vloeibare goud",
dat onder zijn dorre woestijn aan de
Perzisch Golf te vinden is en ander
zijds aan de man, die er onvrijwillig
voor zorgde, dat deze schat zich onop
houdelijk in puur goud omzet: de Per
zische premier Mossadeq. Toen deze
de Engelsen uit Abadan verdreef,
dwong hij de Anglo-Iranian Oil Co. op
zoek te gaan naar nieuwe bronnen.
En deze werden slechts enkele mijlen
verder, in het tussen Irak en Saoedi-
Arablë gelegen Britse protectoraat
Koeweit, gevonden.
In 1946 had men daar nauwelijks
800.000 ton aardolie geproduceerd.
Verleden jaar waren het al 37 mil
lioen ton, meer dan de Iraanse olie
velden ooit in één jaar opgebracht
hebben. En daar de geconcessioneerde
oliemaatschappij, de Kuweit-Oil Co.,
die half Britg en half Amerikaans
eigendom is, met de sjeik niet dezelf
de moeilijkheden wilde hebben als met
dr Mossadeq, liet ze hem volgens het
afgesloten contact de helft van de
inkomsten toekomen.
Sindsdien heeft de sjeik maar één
zorg; hoe hij de onvoorziene schatten
moet beleggen, een zorg, die hij aan
Britse financiële experts heeft over
gelaten. Want dat zijn inkomen on
geveer tien millioen gulden bedraagt,
dat zou misschien nog niet eens zo
iets heel bijzonders zijn, als men er
niet bij moest voegen, dat dit niet
per jaar is, maar per week. Geen won
der, dat bij de gedachte aan het
Parijse bezoek aan de Croesus vele
kleine hotelbedienden de verzuchting
slaken: „Mocht ik maar één week
lang bij deze sjeik kamerdienaar zijn!"
Bezuiniging op Amerikaanse
landsverdediging
Het Amerikaanse ministerie van De
fensie heeft voorgesteld, op de begro
ting voor dit departement ten bedrage
van 46 milliard dollar 2.4 milliard te
bezuinigen. Dit bedrag zal voornamelijk
worden gevonden, door de opbouw van
de luchtmacht tot 143 groepen vlieg
tuigen te vertragen. Bij de marine zal
de vervaardiging van een aantal kleine
vaartuigen worden gestaakt, teneinde
voort te kunnen gaan met de bouw van
drie vliegkampschepen van 62.000 ton.
te geloven, dat dat alles een paar jaar
geleden nog een puinhoop was en dat
er toen vrijwel geen dier meer over
was.
Maar Hagenbeek zou Hagenbeek niet
zijn, als dat allemaal niet weer keurig
op zijn pootjes was gezet. En zo ziet
men nu niets meer van de gevolgen
van die bommenregen. Zelfs het
circus draait sedert 1949 weer, met
een complete nieuwe uitrusting, zoals
twee eigen treinen, 120 wagens, een
nieuwe tent, nieuwe zitbanken en alles
wat er meer bij hoort.
Ook de dierenhandel is weer in ere
hersteld Hagenbecks dierenvangers
zitten weer in alle werelddelen en stu
ren hun buit per boot of per vliegtuig
naar Hamburg. De concurrentie is gro
ter dan voorheen en de vrachtprijzen
zijn hoog. Maar de handel leeft weer,
ook die in olifanten, pinguins, apen en
leeuwen. Als u nog eens iets dergelijks
nodig mocht hebben, u weet het adres:
Hagenbeek, Stellingen, Hamburg. Lijn
16 van het Centraal Station.
jyjAAR HOE KAN MEN in de Sovjet-
Unie met millioenen roebels geluk
kig worden, zonder dat men tot de
kaste van de machtigen behoort, dus
zonder dat iemand het merkt? Ssenjka-
met-de-neus had in de oorlog de waar
de van camouflage geleerd. Vooral,
vond hij, kon het masker van een
brave burgerman uitstekende diensten
bewijzen.
In zijn werk hing hij de behulpzame
kameraad uit, die voor zijn collega's
graag en goedkoop thuis hun horloges
repareerde. In wekelijkheid had hij
helemaal geen vestand van horloges.
Hij liet ze in de staatswerkplaats voor
dure roebels repareren en gaf ze dan
goedkoper aan zijn klanten terug.
Waarom zou men niet op kleine dingen
verliezen, als men zo grote zaken doet?
Als hij dan eens een reisje naar de
Krim maakte, dacht iedereen, dat de
vlijtige man zich dat van zijn bijver
dienste kon veroorloven. Als hij net
een partij briljanten gekocht had, ging
hij met een bedrukt gezicht naar een
kennis, om een paar munten voor de
ondergrondse te lenen. Dit werd rond
verteld en bevestigde, dat zo'n man
niet bepaald een Croesus kon zijn.
Inmiddels namen de goudvoorraden
thuis langzaam maar zeker toe en
daarmee ook de zorgen, dat hij ont
dekt zou kunnen worden. Zijn vrouw
het was intussen de vijfde, jong en
pikant en 25 jaar jonger dan Ssenjka
zelf mocht er om 's hemels wil niets
MONUMENTALE KUNST.
De In 1938 overleden
schilder-graficus prof. R. N.
Roland Holst heeft dit
woord het eerst gebruikt
als onduidelijke samenvat
ting voor de nauw met de
architectuur samenwerken
de kunstuitingen als wand-
schilderen, mozaïek, glaze
nierskunst, tapijtwerk e.d.
De beoefenaars der mo
numentale kunsten hebben
lange tijd in de vergeten
hoek gezeten. Wie er al na
de oorlog voor o-. erheids-
subsidiëring in aanmerking
kwam, niet deze naar er
kenning hunkerende cate
gorie. Elke poging in deze
groep zelve om te komen
tot die gewenste erkenning,
leek wel te moeten falen.
Tot op dit ogenblik. Sinds
ongeveer een half jaar is er
enige organisatie in deze
kring. Een kwaliteitsorgani
satie, vergelijkbaar met de
Nederlandse kring van
Beeldhouwers, werd vorig
jaar October opgericht. Hans
van Norden. Reguliersgracht
109 I te Amsterdam, werd
belast met het secretariaat.
De architecten Oud, Fried-
hof en Merkelbach klin
kende namen in de Neder
landse bouwerswereld
stonden peet aan de wieg
van dit borelingske, en zij
bevestigden de noodzaak om
het in deze organisatie ver
eende gezelschap zeer ge
selecteerd te houden, opdat
kunstenaars en maatschap
pij met deze nieuwe loot de
grootst mogelijke dienst be-
wèzen zou kunnen worden.
Professor H. Campcndonk
aanvaardde het voorzitter
schap van de ballotagecom
missie, die slechts te letten
kreeg op i de kwalitatieve
waarde van het werk van
wie lid wilde worden, en
niet op politieke of gods
dienstige overtuiging.
MAITWELIJKS een half jaar
oud is deze Vereniging
voor de Monumentale Kunst,
die hoe betekenisvol, nooit
een grote vereniging kan
worden in de zin van een
vereniging met een groot
ledental. Men schat, dat er
misschien totaal honderd le
den geboekt zullen kunnen
worden. Deze jonge vereni
ging begint steeds meer ge
zag te krijgen.
Bij vele architecten vindt
men al erkenning, de enige
basis voor een vruchtbare
samenwerking. Men hoopt
het zover te krijgen, dat de
monumentale knnst een
vanzelfsprekende plaats
krijgt toegewezen. Ook bjj
de overheid. Niet om van
de overheid een fooi te ont
vangen in de vorm van een
ondersteuning, maar door
dat er een wettelijke bepa
ling in het leven geroepen
wordt, die voorschrijft, dat
bijvoorbeeld 1 Vi van de
bouwsom gereserveerd moet
worden voor de monumen
tale kunsten, inclusief de
beeldhouwkunst.
r\EZER DAGEN zal een
daartoe strekkend plan
aan de minister ter hand
worden gesteld. De aichi-
tectuur, verenigd in „Arti
et Amicitiae", de beeldhou
wers en monumentale
kunstenaars hebben samen
dit plan opgesteld en daar
bij voordurend overleg met
het departement van On
derwijs, Kunsten en Weten
schappen gehad, dat er zeer
pretig op gereageerd heeft.
Werkgelegenheid moet er
voor de kunstenaars ge
creëerd worden. Daaraan
hebben ze behoefte. Niet
aan een steunregeling (so
ciale bijstandsregeling), die
handen met geld kost en
geen enkele kunstenaar be
vredigen kan.
Een van de belangrijkste
commissies, die in het ka
der van de jonge organisa
tie der monumentale kunste
naars in het leven geroe
pen werd, is de adviescom
missie voor overheid en
particulieren. Deze commis
sie wijst de kunstenaar aan,
die een verantwoord pro
duct kan scheppen, wan
neer in enig bouwwerk een
monumentale versiering ge
wenst wordt. Reeds is deze
adviescommissie ingescha
keld bjj de Organisatie
Kunst en Bedrijf, en men
hoopt binnenkort in alle
steden van ons land, waar
aan progressieve cultuurpo
litiek wordt gedaan, een
vertegenwoordiger in hel
betreffende adviescollege te
kunnen tellen.
Wandschilder vervaardigt sgrafittos in buitenmuur
van Artis-gebouw te Amsterdam, een typisch voor
beeld van monumentale kunst.
van te weten komen. Kisten, kasten en
commodes waren stevig op slot en al
leen de oude oom wist ervan, omdat hjj
met een ouderwets schietwapen de
scbat moest bewaken.
TOT ER OP een goede dag tóch op de
een of andere manier iets uitlekte
en de betrapte zondaar spoedig daarop
voor zijn rechters stond. „Zijn lange,
vlezige neus", zo beschrijft de Kom-
somolskaja Prawda, „hangt treurig om
laag, de opgezwollen lippen trillen van
angst, de kleine rattenoogjes dwalen
onrustig door de zaal".
„Zeg eens, beklagde, waarom heb Je
voor al dat geld edelstenen gekocht,
die toch ieder jaar goedkoper worden?"
„Wat moet ik met geld beginnen?
Goud is beter, als men eenmaal oud is,
dan heeft men er iets aan".
„De gemene kerel liegt. Hij hoopte
op andere tijden", fluistert hoorbaar
een oude arbeider. „Hij zou graag kapi
talist geworden zijn".
„Het is waar", merkt tijdens een
pauze de volkscommissaris Koslow op,
„van het tandpunt van de burgerlijke
moraal en wetgeving uit heeft Terent
jew niets verkeerds gedaan. Hij heeft
geen strafbare daad begaan, hij heeft
alleen maar privé-zaken verricht.
Iedereen heeft zijn geluk in eigen
handen, iedereen kan het tot million
nair brengen. Maar van ons socialis
tisch standpunt uit is Terentjew een
van de laagste vijanden van ons volk,
een figuur, die kenmerkend is voor de
kapitalistische maatschappij".
MET ZIJN veroordeling tot tien jaar
gevangenis zou het gordijn geval
len zijn over het drama „Hoe word Ik
millionnair in de Sovjet-Unie?", als er
niet nog een algemene „slaapmutsen-
jacht" op gevolgd was. Waar is de
waakzaamheid gebleven, waartoe
Iedere Sovjet-burger tegenover zjjn
medemensen verplicht is? Waarom
heeft niemand Iets gemerkt en het
tiidig gemeld? Zo breekt er dan een
onweer los boven de hoofden van de
leider van bet Instituut voor Automa
tenbouw en van de personeelchef.
„Toegegeven", zo schrijft de Prawda,
„Terentjew is niet in een troïka wet
belgerinkel en een Zigeunerkoor achter
op de wagen door Moskou gereden en
hij heeft zijn verjaardag niet met vuur
werk gevierd. Maar er waren toch wel
aanwijzingen, dat de man een grote
schurk was".
Ook de echtgenote van Ssenjka- met-
de-neus krijgt nu de toorn van de
machtigen te voelen, omdat ze met vol
doende heeft opgelet.
Ten slotte wordt de toorn ook nog
gericht op de Komsomolsen in het In
stituut, omdat ze zich van hun kant te
weinig om Ssenjka's vrouw bekom
merd hadden: „Ze merkten niet, dat er
in hun midden een 24-jarige vrouw
leefde, die andere opvattingen had en
andere doeleinden nastreefde dan zij
zelf, een verdorven burgermansziel".
Maar In het Instituut voor Automa
tenbouw is men nu waakzaam gewor
den cn bespiedt alle kameraden, hun
vrouwen, moeders en grootmoeders,
kinderen en kleinkinderen, of er soms
niet iemand onder is. die staven goud
in zijn kelder opstapelt.
Nauwelijks heeft het Indonesische
kabinet besloten, geen vertrouwensvo
tum aan het parlement te vragen voor
de afwikkeling van de 17 October-af
faire, of er dreigen nieuwe moeilijkhe
den. Het bestuur van de Partai Serikat
Islam Indonesia (PSII) heeft het ver
trouwen in de regering ten aanzien
van deze kwestie opgezegd en de mi
nister van Sociale Zaken, Anwar Tjo-
kroaminto, die lid van de PSII is, op
dracht gegeven, de consequenties van
dit besluit te trekken. Het is de twee
de minister die in verband met deze
affaire aftreedt (Sultan Hamengko Bu-
wono, de minister van Defensie, trad
in Januari af) en de derde, die het ka
binet verlaat.
„Oranje" en „Willem Ruys"
gaan Napels aandoen
Voor de oorlog was het gebruike
lijk, dat de passagiersschepen van de
Stoomvaartmaatschappij „Nederland"
en de Koninklijke Rotterdamsche
Lloyd zowel op de uit- als op de thuis
reis respectievelijk Genua en Mar
seille aanliepen. Deze traditie zal
thans in zoverre worden hersteld, dat
de „Oranje" en de „Willem Ruys" op
de thuisreis dus van Indonesië naar
Nederland varend Napels zullen
aandoen.
De regering zal ingaan met de rel-
I zen van de „Oranje" op 21 Augustus
1 en van de „Willem Ruys" op 16 Sep
tember uit Tandjong Priok,