Schandaal op het terras van Fouquet Chef van de Zweedse politie is een ware Sherlock Holmes ANDRES SEGOVIA Volk zonder ziekten .Waarom de TV het in de VS wel doet Champagnekenner sloeg een flater Harry Soederman nam deel aan „crimineel" complot tegen Hitier en trawanten grootmeester op de gitaar Zachtheid levert de schoonste resultaten Zelfmoordbleek moord te zijn Hunza's vasten vier maanden per jaar Nakomelingen van drie Griekse soldaten van Alexander de Grote? ZATERDAG 4 JULI 1953 (Van onze correspondent) ER ZIJN HIER de laatste maanden tal van Nederlanders doorgetrokken, die hunkerden naar, wat zy dan noem den „goede televisie". Niet noodzake lijk „kunst", maar waarnaar zy zoch ten was een avond „te worden bezig gehouden". Want, aldus het vrijwel unanieme commentaar: „de televisie in Nederland is ongenietbaar, ama teuristisch en vervelend. Is er eens iets speciaals als een Holland-België wedstrijd, dan komt er wel 'n kink in de kabel, dat het niet geté-vé't wordt." Dit heeft ons aan het denken ge bracht. A priori zyn wy niet bevoegd de Nederlandse televisie te becritise- ren. Wij zagen één avond een paar uur grauwe verveling in Nederland op het televisiescherm. Maar dat is jaren ge leden en één avond. Daarop willen wij niet graag onze opinie baseren. Waar aan wij in één adem willen toevoegen, dat wy evenmin wild zijn op de hui dige Amerikaanse televisie. Voor actu aliteiten, wedstrijden e.d. is het me dium bruikbaarder dan de radio; een enkele poging tot een kijkspel is het aanzien waard en een enkele maal zelfs uitnemend van belichting, regie of manuscript. Maar het niveau is grotendeels zeer laag. DE GEMIDDELDE Amerikaan is echter bijzonder gelukkig met zijn gra tis-televisie-amusement hem aangebo den door Coca-Cola, haarkrul-mid delen e.d. (ongeacht het feit of men meer geporteerd is voor koffie of thee of te kaal is om over haar te zitten piekeren). De Amerikaanse benadering is wel licht laag-bij-de-grondser dan de Ne derlandse. Daaraan bestaat geen twij fel. Maar men oogst met een nieuw medium altijd meer succes indien men de menigte aanbiedt wat men graag wil zien, dan wanneer men zo ver schrikkelijk aan het opvoeden van de massa slaat. Zeker, ook hier worden j niet meer alle bokswedstrijden, en baseball-matches uitgezonden. Maar het protest van de menigte is zo luid opgeklonken, dat het Congres een on derzoek instelt naar de vraag of der gelijke openbare vermakelijkheden de thulskjjker wel onthouden mogen wor den. Mogelijk, en waarschijnlijk, dat wij hier de richting uitgaan van tweeërlei televisie: gratis amusement en betaalde televisie van nieuwe films, kampioens wedstrijden waarvoor de toeschouwer als gold het een interlocaal tele foongesprek zijn dubbeltjes in de bus zal moeten doen glijden. TOT DUSVER heeft het gratis-amu sement echter programma's opgeleverd, die bij de massa bijzondere instemming hebben gevonden. Charades e.d. zijn bijzonder populair. Het meeste succes hebben de programma's waaraan toe schouwers kunnen deelnemen. Eén po pulaire opgave is bv. om met een zware vork waarmee een ijsbedrijf staven ijs hanteert, een luchtballon ln een rieten mandje te leggen binnen anderhalve minuut. Er bestaan allerlei varianten op dit thema. Enige voorbeelden: Een deelneemster wordt uitgerust met een aantal pingpong-balletjes, haar partner met een theezeef. Terwijl zij de balletjes tegen de grond laat kaat sen moet hij de steel van de theezeef in zijn mond nemen en zo trachten in 45 seconden minstens twee balletjes te vangen. Twee deelnemers krijgen een sport jasje aan, met opdracht de handen in de buitenzak van andermans jasje te steken. De opdracht is simpel: beide deelnemers moeten hun jasje uittrek ken zonder hun handen uit de zakken te halen! Ik heb het zien doen, maar vraag me niet hoe! Het aantal varianten hierop is on begrensd. DOCH WIE HUNKERT naar enig meer gééstelijk voedsel kan op sommige programma's zijn „grijze materie" scherpen. Men kan ofwel, in 20 vra gen trachten antwoord te vinden op een „ik zie ik zie wat jij niet ziet"- achtige puzzle door de ceremoniemees ter voorgesteld. Of men kan luisteren hoe een groep deskundigen door mid del van vragen, die slechts met „ja" of „neen" beantwoord mogen worden moeten uitvinden welke functie of wel beroep een onbekende gast van het programma bekleedt. Andere soortgelijke programma's be treffen recente uitspraken van pro minente of geheel onbekende Amerika nen, die gedurende de afgelopen week in de bladen werden vermeld. Een geheel andere categorie pro gramma's vormt de serie interviews met plaatselijke of nationale beroemd heden en totaal- onbekenden. Het is hier slechts een kwestie van talent en temperament van de interviewer of gratie, waar het een interviewster betreft. TOENEMENDE belangstelling be staat voorts voor discussie-program- ma's waarin brandende kwesties van het ogenblik door twee partijen wor den bediscussieerd. Zo, vurig ging het onlangs op één dezer uitzendingen toe. dat de pro-meneer zijn anti-tegenstan der in het gezicht van televisie-camera en een paar millioen toeschouwers een klap in het gezicht toediende. Het scheen niet zo heel hard te zijn aange komen. „Wat n zegen, dat u niet Joe Louis bent", commentarieerde de in casserende partij Het merendeel van dit soort pro gramma's schijnt in Nederland nauwe lijks te bestaan, ondanks het feit, dat tal van televisie-deskundigen uit ons land al een of meer keren de Ameri kaanse televisie-lucht zijn komen op snuiven. Of is de televisie in Nederland niet bestemd voor de gemiddelde bur ger die verstrooiing zoekt? (Van onze Parjjse correspondent) OP DE HOEK VAN DE INTERNATIONALE avenue des Champs Elysées en de wat snobisti sche avenue Georges V ligt Fouquet's, het chicste café-restaurant van Parijs. Kom je er zo tegen één uur 's middags langs, dan zie je er de dure mensen op een bijzonder overvloedige manier in het zonnetje eten. Dat is een fraai schouwspel en de midinettes, die dan juist ergens op een bank hun sandwich hebben verorberd, komen er graag naar kijken. Niet alleen dat er de welgestelde bui tenlanders uit heel de wereld komen, maar je ont dekt er ook de Fi-anse en Amerikaanse filmster ren, voor wie het verplicht is zich regelmatig op het terras van Fouquet's te laten zien. De zwer men kellners, die de etenden omlijsten, hebben er die wat gemoedelijke familiariteit, die alleen heel oude en heel bekende restaurants in Parijs zich kunnen veroorloven. Wie in Parijs meetelt, of mee wil tellen, maakt zijn afspraken bij Fouquet. Je zit er ook heerlijk, niet alleen vanwege de voorstelling, die die kostbare eters voor je op voeren, maar ook omdat je op de Champs Elysées bent, waar je geniet van het meest cosmopoli- tisclie straatbeeld ter wereld. GOED, OP EEN MOOIE ZONDAGMIDDAG ben je er dan ook eens een glas Martini gaan drinken. Niet vanwege dat drankje, maar vanwege het feit dat je je vrienden, die naar Parijs komen, Fou quet's terras toch niet kunt onthouden. Toen we zo een poosje van het schouwspel, de zon en de vermouth hadden genoten, toen we ons bijzonder gevleid waren gaan voelen, omdat er op datzelfde terras ook drie bekende filmsterren zaten, toen kwamen er aan het tafeltje naast ons vier keu rige mensen zitten: een oudere heer, een jongen en een jeugdig echtpaar, dat kennelijk bezig was deze oudere heer eens goed te soigneren. Die oudere heer met zijn duidelijke legioen van eer en zijn elegante donkere pak was kennelijk een man van importantie en dat echtpaartje moest zeker op de een of andere manier van die im portantie gaan profiteren. Dus deed het vrouwtje uiterst lief tegen hem en dus bestelde haar man Champagne. VOOR HET DINER CHAMPAGNE DRINKEN is heel erg chic, vooral bij Fouquet's. De kellner komt met de ijsemmer en vier glazen, die hij eerst met zijn ijs vult. Daarna brengt een andere kellner de kostbare fles, die met de nodige deskundigheid wordt geopend. Het ijs wordt uit de glazen ver wijderd en de man die besteld heeft krijgt een klein scheutje om, zoals dat hoort, eerst zelf te proeven. Hij pakt zijn glas met het wat overdreven gebaar van de kenner op, laat de Champagne eerst walsen, stopt hierop zijn neus in het glas, ruikt heel ernstig en tipt de eerste slok. Verwonderd wenkbrauwengefrons. Nog een slokje. „Waardeloze Champagne", is zijn bijzonder pertinente opmer king. De gargon, eveneens wenkbrauwenfronsend, is bijzonder verwonderd. Bij Fouquet's is alles eerste klas. Vergist meneer zich niet? Meneer neemt, omdat een vergissing per slot van rekening menselijk is, nog een slokje, maar dan is zijn oordeel toch definitief geveld: die Champagne deugt niet. De gargon gaat nu een glas halen, schenkt zich een scheutje in, proeft heel ceremo nieel en met veel overgave. Het spijt hem te moe ten zeggen, dat de Champagne uitstekend is. Waarop er een korte Champagne-discussie ont staat, waarbij de klant en de kellner stevig op hun standpunt blijven staan. HET SLOT IS DAT DE GARgON verdwijnt om de specialist op het gebied van de Champagne, die zijn dagen in de kelders slijt, te gaan halen. Dit vooraanstaande lid van het uitgebreide Fouquet's personeel verschijnt in een smokingbroek met daarover een fantasiejasje, hetgeen een bewijs van zijn waardigheid is, en hij vraagt te beleefd aan de meneer, wat die op zijn Champagne heeft aan te merken. Proeft u zelf maar, oppert die meneer, die te zeker van zijn zaak is. De specialist proeft en moet tot zijn spijt concluderen dat de Cham pagne uitstekend is. Maar aangezien de klant na tuurlijk koning is, zal hij nu een andere fles gaan halen. De beschimpte fles verdwijnt evenals de glazen en de ijsemmer. Nieuwe ijsemmer, nieuwe glazen. Waarop vijf minuten verstrijken. Intussen is het tafeltje met de heer van importantie, de jongen, die nu heel ongegeneerd zit te lachen, het liefdoenerige dame tje en de meneer, die de Champagneprestige van Fouquet's te grabbel wil gooien, in het middelpunt van de kostbare belangstelling gekomen. Alleen de drie filmsterren kijken niet. Zij zijn zo gewijd, dat zij in het middelpunt van de belang stelling staan (of zitten), dat zij nog niet gemerkt hebben, dat men niet meer naar hen kijkt. TOEN KWAM FOUQUET'S SPECIALIST op het gebied van Champagne, de man die met deze edele drank is opgegroeid en nu van iedere fles kan zeg gen, hoe oud hij is en waar hij precies vandaan komt, die zeer gewaardeerde kenner kwam toen met een nieuwe fles. Onderweg al trok hij hem met een duidelijke knal open. Het ijs werd uit de glazen verwijderd en de meneer, die de Cham pagne besteld had om die oudere heer met het Legioen van Eer te soigneren, die brutale meneer, die het aangedurfd had een aanmerking te maken bij Fouquet's, die meneer kreeg nu weer een scheutje in zijn glas. Hij proefde het als iemand die weet, dat al die kostbare klanten van Fou quet's naar hem kijken, hij proefde, snoof lang en hoorbaar, proefde, gorgelde, proefde weer en be sloot hierop onomwonden en zonder de minste aarzeling: „Ca, c'est du Champagne! Dat is Champagne! Uitstekend. Mijn compliment Waarop de in het vak vergrijsde Champagne specialist zei: „Het spijt me, meneer, maar het is dezelfde fles!" DE GITAAR IS EIGENLIJK een wonderlijk instrument. Hoewel het aantal mensen, dat de gitaar bespeelt, enorm groot is en nog steeds toeneemt, is het aantal van hen, dat het tot wereldberoemdheid heeft gebracht-, kleiner dan bij elk ander instrument van algemene bekendheid. Wanneer de radio ons een gitaarconcert brengt, hetzij op gramofoonplaten, hetzij „levend", dan zal dit in verreweg de meeste gevallen worden uitgevoerd door óf de jonge Franse gitariste Ida Presti, óf de bijna 60-jarige Andrés Segovia, de Spaanse meester op het instrument. Toen de jonge Andrés Segovia zijn leraren van het Muziek Instituut in het Spaanse Granada vertelde, dat hij liever gitaar wilde studeren dan viool of piano, haalden zij hun neus op. De gitaar vjas een instrument voor zigeuners, niet voor een jongeman, de musicus wilde worden. Bovendien wist niemand op het Conservatorium genoeg van de gitaar af om er les over te geven. De twaalfjarige Segovia begon koppig aan een moeizame zelfstudie. Nu, UI jaar later, is de grijze Andrés Segovia 's wereld onbetwiste groot meester op het zessnarig instrument. Als hij zijn zware lichaam, dat zo in tegenspraak is met de sprankelende lichtheid van zjjn kunst, buigt over zijn kostbare Hauser-gitaar, dan weven zyn vingers een teer netwerk van klanken rondom een melodie die meestal aan zjjn geboorteland herinnert. (Van onze correspondent) DE CHEF VAN DE ZWEEDSE POLITIE is een autoriteit, die door vele vakmensen beschouwd wordt als een van de bekwaamste detectives van de wereld, indien niet zelfs als de beste: Harry Soe derman, die op een ongewone wijze met de Duitse ontwikkeling tijdens de oorlog en daarna verbonden is geweest. Soederman vertelt deze geschiedenis met bijzondere voorliefde. Hij kwam midden in de oor log, in 1942, naar Berlijn, waar hij door de Interna tionale Commissie van de Criminele Politie achter gelaten akten zou overnemen. Bij zijn werkzaam heden, die hem natuurlijk met vooraanstaande man nen van de Duitse politie in contact brachten, werd hij medeweter van een complot, waarvan de bij zonderheden thans nog weinig algemene bekendheid genieten. SOEDERMAN had zeer veel te maken met de toen malige chef van de crimi nele politie, Arthur Nebe, en met de Berlijnse hoofdcom missaris van politie, graaf Helldorf. De Zweed stak zijn mening nooit onder stoelen of banken en verzweeg te genover zijn Duitse collega's geen ogenblik zijn afkeer van het nazi-regime. Tot zjjn niet geringe ver bazing werden zijn afkeu rende opmerkingen hem door Nebe en Helldorf geens zins kwalijk genomen, maar werden zij juist aanleiding hem in te wijden in een door hen op touw gezette sa menzwering, die al tame lijk ver voorbereid was. Nebe en Helldorf hadden een plan ontworpen, waar bij Hitier, Himmler, Goeb- bels en Goering met hun belangrijke medewerkers door de Duitse recherche gearresteerd zouden worden. Soederman was enthousi ast. Enkele weken lang werkte hij tezamen met zijn twee Duitse collega's aan het voornemen. DE DRIE MANNEN be sloten de Engelse regering te benaderen met de arresta tie van de leidende natio- naalsocialisten door een luchtlandingsactie in grote stfjl te dekken: 10.000 En gelse parachutisten zouden boven Berlijn afspringen. Van hun eigen mensen waren Nebe en Helldorf vol komen zeker: Soederman bevestigt thans, dat de meerderheid van de Berlijn se criminele politie de na- tionaalsocialisten beslist niet goed gezind was. De drie twijfelden er dan ook geen ogenblik aan of het complot zou slagen; de dichtstbij zijnde grotere troepen-een heden lagen zestig kilome ter van Berlijn verwijderd en zelfs als de weermacht naar Berlijn zou marcheren om de rijksregering te be vrijden, dan zouden de sa menzweerders hen vóór zijn geweest door de arrestanten terecht te stellen, waarmee het hoofddoel van hun on derneming bereikt zou zijn. EERST KEERDE Soeder man naar Stockholm terug en legde het plan voor aan het Britse Gezantschap, waar men voldoende belag- stelling toonde om Soeder man een speciaal vliegtuig naar Londen ter beschik king te stellen, waarheen hij zich als officiële gast van Scotland Yard begaf. Daar nam de Zweed contact op met verschillende autoritei ten, wier namen hij thans nog geheim houdt. Hij zette hun zijn plan uiteen en be zwoer de Engelsen toe te grijpen; maar nadat men hem een tijdlang had laten wachten, kreeg hij tenslotte toch een negatief antwoord. De Engelsen wilden het le ven van 10.000 parachutis ten niet op het spel zetten. Soederman gelooft, dat het in de eerste plaats Churchill was, die niet wil de en hij geeft thans toe, dat dit standpunt begrijpe lijk was, want men wist in Londen immers niet, in welke mate Nebe en Hell dorf als werkeljjke tegen standers van de nazi's te beschouwen waren. Nu ziet men natuurlijk wel in, dat het beter ge weest zou zijn de toegesto ken hand aan te nemen, omdat de oorlog ongetwij feld aanzienlijk verkort had kunnen worden. DIT COMPLOT is niet de enige belangrijke belevenis in het aan ervaringen rijke leven van Soederman. De thans 53-jarige heeft veel gezien; hij heeft Perzië per kameel, India per motor fiets en China te paard doorkruist, steeds in dienst van de Internationale Poli tie. In Frankrijk werkte hij onder de beroemde crimi noloog Locard uit Lyon. Overal verwierf de Zweed zich de naam van een voor treffelijk criminalist. Hij heeft veel van de meester- detectieve, zoals de fantasie van een Conan Doyle hem geschapen heeft; een enkel verhaal moge als bewijs hiervoor dienen: Soederman kreeg op een goede dag bericht, dat een Zweeds koopman in zyn woning zelfmoord had ge pleegd. Bij de sectie bleek, dat de man voor zijn dood. paddestoelen gegeten had. Na kort nadenken verklaar de Soederman, dat dit geen zelfmoord was, maar dat er een misdaad begaan was. Hij was uitgegaan van het feit, dat de dode vrijgezel was en slechts een klein keukentje had, Mensen in een dergelijke positie, meende Soederman, bereiden geen ingewikkelde gerechten thuis, maar gaan als ze zin hebben in iets bijzonders, naar een restau rant. Met een foto van de dode man deed Soederman de ronde door de restau rants van de wijk en ver nam al spoedig, dat de koopman in gezelschap van een Fins officier gegeten had. Met deze informatie reed Soederman naar een ziekenhuis in Stockholm, waar militairen kosteloos behandeld worden, vond al gauw zijn man, nam zyn vingerafdrukken, die hij in de woning van de dode te rugvond. De Fin werd ge arresteerd en bekende: hij had de koopman in de lo&p van een banale ruzie over militaire onderschedingen gedood. Het is niet de eerste keer, dat Soederman met een der gelijke vermetele, maar toch eigenlijk eenvoudige con clusie een geval heeft op gehelderd en daarom noemen zijn landgenoten hem, een beetje ironisch, maar toch vol eerlijke be wondering, „onze Sherlock Holmes". „IK HOUD NIET zo heel erg van radioconcerten", vertelde ons de kun stenaar, toen hij ons onlangs, gekleed in een wijnrode kamerjas met grillige gouden arabesken, ontving op zijn Haagse hotelkamer. „Of liever gezegd: ik houd niet zo erg van de micro foon. Ik heb altijd het gevoel, dat dat kleine instrument niet alleen naar mü luistert maar ook naar mij kijkt. Wan neer ik niet oppas schept dat een sfeer van onbehagen tussen ons". Zijn ogen twinkelen achter zijn dikke brilleglazen zijn vlezige vingers die nooit de pluizige lichtheid zouden doen vermoeden, waarmee zij stuifzeeën van klanken aan de snaren ontlokken, lig gen rustig in elkaar gevouwen en on der hun bereik ligt het instrument, waarop hij dagelijks vijf tot zes uren studietijd zoek brengt. Het is al lang geleden, dat deze Anda lusiër zijn geboorteland verliet. Langer zelfs dan zijn grote landgenoot, de Cata laan Pablo Casals. „Ik heb helaas geen tijd gehad hem in Prades op te zoe ken", zegt Segovia, die zelf sinds 1937 in Montevideo woont. De Spaanse bur geroorlog, die uitbrak toen hij in Ame rika was, benam hem de lust naar zijn vaderland terug te keren. „DAT IK DE GITAAR tot mijn instru ment heb gekozen", zegt hjj, „heeft een heel eenvoudige oorzaak. Ik kwam uit een zeer muzikale familie en ik kon eenvoudig geen vrede hebben met de afschuwelijke klanken, die ik als eerste jaars vioolstudent zou gaan voortbren gen. Bij de gitaar hoefde ik daar niet bang voor te zjjn, want zelfs in de han den van volstrekt onmuzikale mensen, zal de gitaar toch altjjd lieflijk bljjven klinken". In de 43 jaar, dat Segovia zijn pel grimstocht als concert-gitarist over de wereld heeft gemaakt, heeft zijn in strument de erkenning verkregen, dat het verdient. De magere voorraad be staande gitaar-literatuur heeft hij aan gevuld met 200 eigen transcripties van werken voor spinet, luit, viool en piano van 's werelds grote componisten. Mo derne componisten schreven, na Segovia te hebben gehoord, speciale gitaarmu ziek. Igor Strawinsky zei hem: „De gitaar bljjkt een wonderljjk instrument te zjjn. Zij klinkt niet hard, maar zjj klinkt zo ver". En Segovia voegt daar aan toe: ,,Het is ook niet de kracht, waarmee de snaren worden beroerd, maar de zachtheid, die de schoonste resultaten oplevert". ER BESTAAN THANS zes concerten voor gitaar en orkest, die speciaal voor Segovia werden geschreven. Maar hij speelt ze niet, wanneer hij niet de ge legenheid krijgt om minstens twee vol ledige repetities met het orkest te heb ben, „Gitaarbegeleiding stelt geheel an- dere eisen aan het orkest, dan waaraan het gewend is", zegt hij. (Van een speciale medewerker) TWEE ENGELSE TAALGELEER DEN, het echtpaar Lorimer, hebben by hun onderzoekingen een volksstam ontdekt, die waarschijnlijk een unicum in de wereld is: ziekten zijn hier vol komen onbekend. Het zijn de Hunza s, een klein volk van ongeveer 10.000 zielen, die in ongeveer 200 dorpen op de berghellingen in het uiterste Noor den van India wonen. Deze nederzet tingen liggen op 1600 tot 2100 meter hoogte. Wegen zijn er niet en de dichtst bijzijnde menselijke woningen liggen honderden kilometers ver hiervan ver wijderd. De Hunza's worden geregeerd door een stamvorst van Perzische bloe de, Emir Jamal Khan, een man van $7 jaar. Hun oorsprong ligt volkomen in het duister. Volgens hun overleve ring stammen ze af van drie Griekse soldaten uit het leger van Alexander de Grote, die 330 voor Chr. als gewon den daar achtergebleven waren. Wat deze theorie schijnt te ondersteunen, is het Europees uiterlijk van de Hun za's, die grote en goedgebouwde men sen zijn, generlei gelijkenis tonen met Aziatische volkeren en een taal spre ken, die niet verwant is aan enig ander bekend idioom. DE HUNZA'S ZIJN aanhangers van Mohammed en zeer vreedzame lieden; ze kennen geen strijd en ze behandelen kinderen en dieren waarvan ze veel houden, bijzonder goed. Nooit, aldus hebben de geleerden kunnen constateren, treden er bjj hen chronische ziekten op, ze kennen geen epidemieën, geen kanker, geen rheuma- tiek; wonden genezen zeer snel, zonder door infecties gecompliceerd te worden. Hun levenswijze is uiterst sober. Hun voornaamste voedsel bestaat uit verse vruchten, bij voorkeur abrikozen. Van hun graan bakken ze een brood zonder gist en zonder zout. Enkele groentesoorten, die op deze hoogte groeien, dienen ter aanvulling van hun bescheiden menu; ze drinken melk, maar niet in zeer grote hoeveel heden en ze houden van zachte kaas. Vlees eten de Hunza's eens per maand. Ze roken graag en wel in gemeenschap een pijp, die ze aan elkaar doorgeven. Hoewel de zeep hun geheel onbekend is, zijn de Hunza's pijnlijk zindelijk; ze nemen iedere dag een bad, als het moet in ijskoud water. EEN VERDERE BIJZONDERHEID van dit volkje is een buitengewoon weerstandsvermogen tegen honger. In de maanden van Maart tot Juni leven ze bjjna geheel zonder voedsel. Ze blij ven dan, dicht opeengedrongen, in hun hutten, waarin ze met het vee samen wonen, omdat ze van deze huisgenoten warmte ontvangen. Ze vermijden in deze tijd iedere beweging. Als deze vas tentijd voorbij is, zijn ze sterk verma gerd. Met uiterste voorzichtigheid be ginnen ze dan weer voedsel tot zich te nemen. Dank zij deze levenswijze worden de Hunza's heel oud; 100 jaar is bij hen geen zeldzaamheid, in talrijke gevallen wordt deze leeftijd nog overschreden. De gebreken van de ouderdom schijnen op hen geen vat te hebben; terwijl hun ook tot aan het eind van hun leven kiespijn onbekend blijft. De dood neemt hen zacht en pijnloos tot zich. Ook het begrip van vermoeidheid schijnt voor de Hunza's niet te be staan. Het is voor hen een kleinigheid om in het bergachtige gebied in zes dagen 400 kilometer te voet af te leg gen. DE HUNZA'S HEBBEN een groot, op de landbouw geïnspireerd feest, waarbij de Emir het eerste de ploeg hanteert. In aansluiting aan deze cere monie vinden riturele dansen plaats, die opmerkelijk zijn door buitengewoon hoge en verre sprongen. Waardoor de bewonderenswaardige constitutie van de Hunza's veroorzaakt wordt? De zuivere berglucht, de voe ding hoofdzakelijk met vruchten en de vier maanden vastentijd kunnen zeer zeker belangrijk hiertoe bijdragen. In een onderzoekingscentrum te Washing ton heeft men in ieder geval met be langstelling van het bestaan van dit tot dusver onbekende volk gehoord en besloten waarnemers naar de Hunza- dorpen te zenden. MAAK ZELF JAM MET NArUUR-<je'ee IN 10 MINUTEN (Advertentie. Ing. Med.) Wanneer hij bedachtzaam zijn gebo gen pijp stopt hij rookt niets anders begint hij te praten over zijn 28- jarige zoon, die als kunstschilder in Parijs opvallende successen behaalt. „Misschien komt dat wel", zegt hij trots, „omdat hij het niet nodig heeft om achter onbegrijpelijke vormen en vreemde kleurcombinaties een gebrek aan kunstenaarschap te verbergen". Of hij spreekt hoopvol over zijn 14- jarige dochter die in Montevideo werd geboren en daar nu piano studeert. Het moeten inderdaad veelbelovende kinderen zijn, als zij naar vader Segovia aarden. Vader Segovia, die terecht zich zelf nogal eens het compliment geeft: „De leraar is tevreden over zijn leer ling".

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 8