Bij de graftombe van Napoleon Jairos kon niet zonder muziek De i Talrijke „vreemdelingen" worden Nederlander En hoe de gramofoon plots verdween Een vlaggenparade in het oorlogsmuseum Van guitaar die in feest veranderde F$ net Historische taxi Bijzonder congres van jongeren te Leiden Anthony Eden terug in zijn land Gevolgen van wijzigingen in de wetten op staatsburger- en ingezetenschap In Zeeuws Vlaanderen al ruim 1000 personen Hij sing so mooi.... Vervolg Stadsnieuws KEURINGSDIENST N.A.K. GAAT VERHUIZEN BURGERLIJKE STAND Examens hoofdakte t Het eerste Berlijn1 Tachtigduii in Dodelijk 01 „Corc Slecht vaca eTn9dit&.Verbele' Weerbe ssrsv MAANDAG 27 JULI 1953 O (Van onze correspondent te Parijs) QE ESPLANADE DES INVALIDES is eigenlijk een kruising tussen een park en een plein. Onder de bomen, die in de vroege zomer toch al weer een bruine tint tonen, spelen de kinderen en op de ijzeren stoeltjes, die je voor vier francs kunt liuren, zitten de geliefden heel openlijk te vrijen. Zo nu en dan komt er een groepje mensen haastig uit de metro- mond, waarna ze, verbaasd knipperend naar die zomerse zon, met vlugge stappen over het ruime, rustige plein beginnen te lopen. Die zon schijnt natuurlijk ook op de grote gouden koepel van de Dome des Invalides, waaronder Napoleon rust. Reusachtige koepel op het graf van een Heine, eenzame keizer. Het goud van het ronde dak schittert tegen de blauwe lucht. Voor het Franse parlementsgebouw lopen de soldaten van de garde met een nog wel nonchalante elegance op en neer, op en neer. Rond het Gare des Invalides komen mensen uit oude taxVs'< straks zullen ze met een vliegtuig ergens ver de wereld in vliegen. ÏN DE TUIN VOOR DE Dome des Invalides staat een stel kanonnen. Erg dreigend zien ze er niet meer uit. Ze zijn enkele eeuwen oud en de kogels, die er naast liggen zijn nog van steen. Ook zie je er een paar Duitse tanks, die de Franse resistan ce op de Duitse bezetter heeft ver overd; maar ook deze monsters staan hier nu al weer negen jaar in de regen en in het zonnetje, zodat het gevaar er wel is afgeroest. Laten we dus maar rustig naar binnen stap pen. Een groot gedeelte van het Hotel des Invalides wordt in beslag geno men door het Musée de la Guerre, het wat stoffige, sympathieke al bij zonder weinig oorlogszuchtige Oor logsmuseum. Aan het hoofd van dit museum staat een oude. vriendelijke generaal. De general Blanc draagt geen uniform en hij is van een hof felijkheid en van een élegance, die je alleen nog maar bij sommige oudere Fransen aantreft. Zijn bureau is klein, met smaak ingericht, -veel boeken langs de wanden en een groot raam, dat uitziet op een uiterst romantisch, zonnig, ietwat verwaar loosd tuintje, waarin zelfs de bron zen kanonnen uit de tijd van Lode- wijk de Veertiende meer op tuin beelden zijn gaan lijken dan op oor logstuig. Het reusachtige Hotel des Invali des, zo begon de generaal te ver tellen, is tijdens de Zonnekoning in de recordtijd van vier jaar gebouwd. Louis XIV liet het bouwen om er zijn invaliden in onder te brengen. De Dome des Invalides, dat is dus die grote, glinsterende gouden koe pel werd er omstreeks 1800 aan toe gevoegd. Hier kwam de koning de mis bijwonen. Tijdens de revolutie doopte men de döme de Tempel van Mars. Op 14 Juli van het jaar 1804 deelde Napoleon hier de eerste on derscheidingen van het Legioen van Eer uit, zonder te weten dat hij hier, na vele omzwervingen zijn laatste rustplaats zou vinden. Maar dan begint de generaal over zijn museum, zijn oorlogsmuseum te spreken. En als je dan een tijdje naar z.ijn rustige, vloeiende stem geluisterd hebt, dan merk je dat de generaal het toch eigenlijk wel heel wonderlijk vindt, dat de landen, door de geschiedenis heen, het altijd prachtig gevonden hebben eikaars vlaggen in hun oorlogsmuseum te hebben. Verloor een land een veld slag dan nam de overwinnaar trots de vlaggen van zijn overwonnen vijand mee en plaatste ze in zijn mu seum. En aangezien er tussen lan den als Frankrijk en Duitsland vele oorlogen hebben plaats gehad, die om beurten gewonnen werden, heb ben die vlaggen nog al eens van plaats moeten verwisselen. Tot 1940 had Frankrijk een pracht van een verzameling Duitse vlaggen en Duitse wapens. Toen Hitiers troe pen Parijs bezetten werd het Hotel des Invalides met een van hun eer ste bezoeken vereerd. Alle Duitse vlaggen en wapens werden ingepakt, waarna men de collectie aanvulde met vele museumstukken, die met de Frans-Duitse oorlogen niets te ma ken hadden. Het geheel werd naar Berlijn gestuurd. Maar Duitsland verloor de oorlog en generaal Blanc trok naar Berlijn om er de vlaggen en de oude wapens weer terug te halen. Toen Napoleon bij Waterloo definitief was verslagen trokken de geallieerden ook onmiddellijk naar dit museum om er de vlaggen, die de keizer tijdens zijn vele veldslagen had buitgemaakt, weer terug te ha len. Maar de Franse gouverneur had de heren zien aankomen en hij vond nog juist de tüd de vlaggen te ver branden en de as in de Seine te werpen. Later heeft men de pieken van deze vlaggen weer uit de Seine opgevist, zodat men deze nu nog al tijd in het museum kan bewonderen. IJzeren pakjes IIET MUSEUM heeft een stel har nassen waar je een heel leger of een heel groot ballet mee zou kun nen kleden. Die harnassen waren eigenlijk nog wel sympathieke kle dingstukken. Zij werden op maat gemaakt en waren aan de mode on derhevig. Aangezien die ijzeren pak jes zo nauwsluitend om het lijf van de militairen gegoten werden, kun je nu precies nagaan welk figuur die of die koning, wiens harnassen bewaard gebleven ziin, gehad heeft. En zo constateer je dat sommige koningen, die zo krijgshaftig op de schilderijen uit hun tijd staan afge beeld in werkelijkheid een kromme rug en een uitgezakte borst hadden. Die koninklijke harnassen waren hele kunstwerken; met goud inge legd en vol kleine gravures, liefst 'de steden voorstellend waar de ko ning (of ziin soldaten) een klinken de overwinning had behaald. Er ziin in de grote zaal der ijzeren costumes ook vier harnassen van een bepaal de Duitse eeneraal: het eerste van toen hii twintie was. het tweede van zijn viif-en-dertiesto het derde van zijn vijftigste en het laatste van zijn vijf-en-zestigste jaar. Het eerste har nas is slank, het tweede gevuld, het dprde dik, het vierde lijkt op een bierton. Dan brengt de generaal je naar de beroemde taxi, een van de stukken van het museum dat het meeste op de verbeelding van de tienduizenden bezoekers werkt. In de vorige wereldoorlog waren de Duitsers Parijs tot op vijf-en- dertig kilometers genaderd. Op 6 September nerft generaal Calicni toen al de Ï0r taxi's van de Franse hoofdstad gevorderd en hiermede heeft hij in koite tijd grote hoeveel heden nieuwe troepen in de strijd kunnen werpen. Een van die oude taxietjes heeft men in het museum gezet. Het is net een fiacretje met een aanhangmotor, maar wanneer je zou willen, zou je er nog mee langs de boulevards kunnen tuffen. Napoleon's graf ONDER DE TACHTIG METER hoge koepel van de Döme ligt Napo leon Bonaparte in zijn praalgraf. De mensen staan in de rij om binnen te mogen komen, maar in de grote ruimte klinkt geen geluid. De tou- risten uit alle delen van de wereld buigen zich over de ballustrade om in de ronde kelder te kijken, waar een paar handjesvol stof eerbiedig bewaard worden in een machtig groot graf van rood Fins porfier en groen marmer. Rondom de tombe houden koele stenen vrouwenfigu ren, de goede eigenschappen van de keizer voorstellend, de wacht. Mooi is het eigenlijk allemaal niet, maar toch op de eén of andere manier is het wel indrukwekkend, zodat je er stil van wordt. Maar er is in de Dómes des Inva lides ook nog een klein zaaltje, waar maar weinig mensen komen. Daar ligt de grafsteen, waaronder Napo leon op St. Helena begraven werd. Op bevel van de gouverneur van het eiland werd er op deze steen, waaronder de 51 jarige op 5 Mei 1821 ter aarde werd besteld, geschreven: lei git un inconnu. Hier rust een onbekende. Verder kan men in dit zaaltje het paard en de hond van Napoleon zien, die zo slecht zijn op gezet, dat ze wel spoedig tot stof zullen vergaan. Toen Bonaparte stierf was zijn laatste wens: „Je désire reposer aux bords de la Seine au milieu de ce peuple que j'ai tant aimé". Ik wens aan de oevers van de Seine begraven te worden, te midden van dat volk, waarvan ik zo veel gehouden heb. Van die laatste wens heeft men zich niets aangetrokken. Men be groef hem eerst als een onbekende op zijn verbanningseiland. Negentien jaar later bracht men wat er van hem was overgebleven naar de Döme des Invalides. In plaats van een steen met „lei git un inconnu" kreeg hij toen een praalgraf, waar achitect Visconti twintig jaar aan heeft gewerkt en waar de verstilde vacantiegangers nu dagelijks bij dui zenden langs trekken. L'Empereur est mort, vive Na poléon. In Leiden zijn zeventig jongeren Jit veertien landen bijeengekomen in een Europees Oecumenisch jeugdcongres, dat gewijd is aan de strijd voor het totstandkomen van een samenwerkend Europa. Namens de Nederlandse jeugdgroep sprak mej. Van Twaalfhoven. Zij leg de er de nadruk op, dat een nieuw samenwerkend Europa nimmer zal ontstaan, wanneer de daarmee samen hang nde problemen uitsluitend be sproken worden in regeringskringen. Zij moeten gemeengoed woeden van de maatschappij, die in de jeugd van nu haar toekomstige samenstelling en bij de strijd voor het v^.enigde Europa c /attingen vindt. De religie speelt een grote rol. De kerken zijn totnogtoe helaas in gebreke gebleven. Zij lopen nog teveel achter de ontwikkelingen aan en dragen niet hun aandeel bij m de oplossing van de actuele vragen. De spreekster herinnerde aan de woor den van H.M. de Koningin*. „Wij moeten binnenkort in hetzelfde ge bouw wonen, of in de zelfde ruïne ondergaan De Amsterdamse politie heeft uit de Vlaskolk het lijkje opgedregd van een zesjarig jongetje, dat reeds enige tijd zoek was. l\Jt! Gisteren is Anthony Eden, de Britse minister van Buitenlandse Zaken uit Amerika in Engeland teruggekeerd. Zoals bekend, werd Eden in Amerika geopereerd. De foto toont Anthony Eden met zijn echtgenote bij aankomst te Londen Airport. (Van onze Haagse redacteur) f ALRIJKE „buitenlanders" zullen tengevolge van de op 27 Mei j.l. in gevoerde wijziging van de wet op liet Nederlanderschap en het inge zetenschap de Nederlandse natio naliteit verwerven. Alleen in Zeeuws-Vlaanderen zijn het er on geveer 1000. Het totale aantal is niet precies bekend. Er zij echter onmiddellijk bij opgemerkt, dat deze „nieuwe" Nederlanders van liun geboorte af in ons land wonen, zodat er formeel wel het een en ander verandert, doch feitelijk wei nig of niets. LIET NEDERLANDSE na" naliteits- n recht is gebaseerd op enkele princi pes, waarvan het voornaamste is dat der afstamming. Hierbij gaat het er dus om, of de vader of de moeder Ne derlander is. Van 1 Juli 1893 af kent de desbetref fende wet evenwel ook een bepaling, die gebaseerd is op het territoriali teitsbeginsel. In Engeland is een kind Engelsman, als het maar in Engeland geboren is. Volgens het Nederlandse beginsel echter verwierf tot voor kort p?.s het derde geslacht bij vestiging in Nederland de Nederlandse nationali teit. Als de grootvader zich dus hier te lande gevestigd had, de vader hier geboren was en eok de wieg van het kind in Nederland stond, dan was dat kind Nederlandertenzij en dat is een belangrijke restrictie bleek, dat het kind de nationaliteit van een andere staat bezat. Door dit voorbehoud bleven de in ons land en vooral in Zeeuws-Vlaan deren wonende Belgen ten eeuwigen dage Belgen. Zij hielden name j.i hun Belgische nationaliteit. Bij de wet van 15 Mei 1953, in wer king getreden op 27 Mei 1953, zijn met terugwerkende kracht tot 1 Juli 1893 (dat is de datum van inwerking treding van de wet op het Nederlan derschap en het ingezetenschap van 12 December 18921 de woo"1 '"ozij blijke, dat het kind de nationaliteit van een andere staat bezit", uit arti kel 2 onder a van de wet op het Ne derlanderschap en het ingezetenschap geschrapt. (Van onze correspondent in Kaapstad) ONZE TUINJONGEN HEET JAIROS maar sinds hij een geruit sportjasje draagt noemt hij zich James. Hij is twintig jaar, komt uit de oerbossen van Nyassaland en wil veel geld verdienen, teneinde zich vijf koeien en een stier te verwerven. Omdat er in Nyassaland geenwerk en geen geld is, heeft hij een voetreis van drie maanden gemaakt, om in de schaduw van doctor Malan kapitaal te verwerven aan de voet van Tafelberg. Tot dat doel knoeit hij een beetje in de tuin, haalt de post en poetst de schoenen. Omdat hij veertig sigaretten per dag rookt en veel vrienden en vriendinnen onthaalt op flesjes concur rerende Coladranken, zal het omstreeks twee eeu wen duren aleer hij het geld voor die veestapel heeft opgespaard, maar dat mag 'm de pret niet drukken. In zijn roetzwarte gezicht staan een paar altijd lachende ogen en tussen zijn dikke lippen blikkeren twee rijen helderwitte tanden. Zijn haar is één war reling van kleine, kroezelige krullen. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen „doér. ver in die N yassalaand" TOEN HIJ KWAM, was hij precies een vogelver schrikker in 't zwart. Zelden heb ik iemand gekleed zien gaan in zulke lompen. Hij droeg schoenen zonder zolen en een broek, die meer uit gaten dan uit stof bestond. En de dertiende boterham viel nóg met een doffe ploi in zijn uitgehongerde lijf. We zijn dus begonnen met hen aan te kleden, maar dat schiep moeilijkheden. Want Jairos vond de broek, die hij van „maaster" kreeg, veel te mooi om er mee in de tuin te werken en der halve kleedde hij zich voor dat deel van zijn dagelijkse taak in een gescheurd onder broekje. Uit overwegingen van zedelijke aard hebben we zulks moeten verbieden en dat heeft hem voorgoed zijn vertrouwen in de ver standelijke redelijkheid van de blanken ontnomen. Na een maand kregen wij alle reden tot twijfel nopens zijn bekwaamheden als tuin man. Er groeide meer on kruid dan bloemen in de tuin en van de aardappelen, de peen en de kroten kwam niets terecht. Toen ik hem over dit verdrietig verloop van zaken interpelleerde (en ik moest dat voorzichtig doen, want ik weet van aard appelen alleen, dat men ze eten kan) schudde mijn zwarte zorgenkind bedroefd het hoofd en zei, dat hij zijn vrouw zo miste. Ik vond het begrijpelijk, dat de scheiding zwaar .op zijn ontvankelijke ziel drukte, maar dat was het niet. „Nee maaster maar als maaster nou die vrouw kon laten overkomen uit Nyassa land, dan kon zij dat tuin werk doen, want tuinwerk is immers vrouwenwerk. Bij ons dóér in die Nyassa- laand is er geen man, die zich zal verlagen tot dat ge wroet in de grond „En wat wou jij dan doen?" Nou kijk, dan kon hij van het geld, dat zijn vrouw in de tuin verdiende, een fiets met een lamp en een toeter kopen. En met die fiets kon hij dan de post gaan halen, want twee keer op een cjag naar het postkantoor lopen was „baie vermoegend" en wat had maaster aan een boy, die vermoegend was, nè? TOEN HET PLAN van „die vrouw" niet doorging, kreeg Jairos behoefte aan muziek. Of ik hem „assamblief toch" vier Pond kon lenen om een guitaar te kopen. De lening zou wor den afbetaald met tien shillings per maand, dan was hij in acht maanden tjjds eigenaar van de muziekkist. En hjj bleef immers nog reeksen van jaren de tuin verzorgen. „Waarom wil je nou ineens een gui taar?" Och mij baas, hjj sing so mooi!" En of ik al beweerde, dat guitaar- spelen geleerd wil worden en dat hjj voor hetzelfde geld een stierkalf kon kopen en dat zijn vrouw het vast niet goed zou vinden het hielp allemaal niets. Hij zeurde van 's morgens tot 's middags en van 's middags tót 's avonds om een guitaar, want: „hij sing so mooi". Nou ja, die guitaar kwam. En die guitaar werd ingewijd op een Zater dagavond, toen we het kleine bos ach ter het huis herschapen vonden in een plaats van feestgedruis. Er waren acht negers en zes negerinnen rond een vlammend houtvuur en in het midden zat Jairos met de guitaar. Pieng-piengeling-pieng-pieng. En dat eindeloos herhaald. Eindeloos, eindeloos. Van tijd tot tijd werd de muziek be geleid door sombere, zachte koorzang. Ailawoewoe, bailowouwou Het werd tien uur. En nog altijd deed de guitaar van pieng-pieng. Het werd elf uur. En nog altijd mur melden de donkere stemmen van aila woewoe. Het werd twaalf uur. Pieng-pienge- ling. Wouwou. Omdat de boeren uit de omgeving begonnen op te bellen heb ik toen, van de slaapkamer uit het gezelschap toesprekend, de inwijdingsfeesten met enkele treffende woorden voor geslo ten verklaard. Volop muziek! MAAR 's Zondagsochtends om half zeven klonk er uit het achterhuis weer piengeling-pieng-pieng. En dat hield aan tot het koffie-uur. En 's middags zong de guitaar en 's avonds. En 's Maandags en Dinsdags en 's Woens dags, bij ontbijt en lunch en avond eten en tot ver in (le stille uren: Pien geling-pieng-pieng. We hebben wèl plezier van die vier Pond," zei mijn zachtmoedige vrouw tenslotte en dat klonk een beetje ver dacht. Derhalve trof ik een overeen komst met de heer Jairos, waarbij zijn muzikale uitspattingen beperkt werdén van 12 tot 1 en van 6 tot 7 uur. Ik geloofde een ogenblik, dat deze „ordening" hem een klap in zijn mu zikale gemoed had gegeven, want 's Zondagsmorgens bleef alles stil. Toen ik tegen het middaguur zijn apparte ment in het achteruis betrad tot het instellen van een onderzoek.werd mijn oog geboeid door een schilderachtig- slordige groep ledige drankflessen, te midden waarvan een mij onbekend zwart manspersoon zijn roes lag uit te slapen. Onder het bed lag Jairos en hij snurkt. Op het bed lag een dikke, kroezelige vrouw van omtrent dertig lentes, zij was met minder kledij be zwaard dan Eva in de kinderbijbel. 's Maandags heeft Jairos me duide lijk gemaakt, dat die guitaar van het begin aan gevreten had aan zijn ar beidsvermogen. „Mij het altijd gedenk aan musiek en kijk nou ne. hoe vuil die tuin is". „Je hebt die guitaar dus verkocht?" Ja. Hij wilde dat ding vergeten om weer te kunnen werken. „En omdat Bettie Zaterdag jarig was het ons van die money een klein feessie gevier, mij baas". Ik wilde jvel graag weten, wie Bettie was. Ay toch, het méaster dat niet geweet nie? Bettie was zijn zuster. Ze werkte in de city. Maar haar zusterlijke liefde dreef haar steeds weer tot Jairos. En dat was een mooi ding in het hart van een meissie-kind. De gramofoon komt. TWEE WEKEN heerste er rust rond ons huis. Toen kwam de gramofoon en toen dreunden de oorlogstrommen. Boenkeboenk-doem-doem. En daarbo venuit een hese stem die vreemde woorden schreeuwde. Een uur, twee uur, drie uur. De baby ging er van huilen, de hond begon van opwinding de kat te bijten en de vogels zaten stil en verwonderd in de bomen. Toen ons zoontje met glinsterende ogen kwam rapporteren „dat Jairos zo gek in het rond danste", ging ik op in spectie uit. Hij stond, met de armen vreemd ten hemel geheven, middenin zijn kamer en liet zijn lijf schokken op het rhythme van de gramofoon- plaat. Het onderzoek leverde niet veel op. Er was een koffergramofoon met één plaat. Oorlogstrommen en hese kreten aan allebei de kanten. „Heb je die gekocht?", wild ik we ten. Ay nee, mij baas, dat zat zó: Die gramofoon was van zijn vriend Daniël en Daniël had geen vriendin en nou had hij Bettie overgedaan aan Daniël en zolang Daniël Bettie had, had Jairos de gramofoon. Zó zat dat. „Jij geeft dus je eigen zuster weg?" Ay nee toch, had hij gezegd, dat Bettie zijn zuster was? Suus toch, wat een vergissing. Bettie was zomaar zijn girlfriend en omdat Daniël geen girl friend had en die gramofoon wel wilde ruilen begrijp mij baas? „Maar jij bent toch getrouwd?" waagde ik in een laatste, instinctieve verzet van Westerse cultuur tegen Afrikaanse soepelheid. O ja, mij baas, hij was getrouwd. Maar nu hij in verre landen bleef was zijn vrouw zolang bij een neef... be grijp mij baas? De gramofoonmuziek werd beperkt tot één uur per dag, maar dat duurde slechts een week. Toen viel er een stilte in het achterhuis. De gramofoon verdwijnt. IK INFORMEERDE naar de oor sprong van de rust en Jairos deed me een schokkend verhaal. Bettie had zich niet gehouden aan de afspraak die hjj met Daniël gemaakt had. Moet u mooi luister, manster: Bettie liet Daniël in de steek. En daarom heeft Daniël de gramofoon terug gehaald eerlijk is eerlijk. Ik knikte, vol begrip. En dat deed de verontwaardiging zó hoog oplaaien in de ziel van mijn zwar te filosoof, dat hij hartstochtelijk vroeg: „Wat scg maaster nou van so 'n vrou- mens? Hullc het nie fassoen meer in hiefdie tijdnie P)E CONSEQUENTIE daarvan is, dat nu dus talrijke, van hun geboorte af in Nederland wonende vreemde lingen met een bepaalde nationaliteit de Nederlandse nationaliteit erbij hebben gekregen. De betrokkenen in Zeeuws-Vlaanderen om ons tot deze streek te bepalen zijn nu zo wel Belg als Nederlander. De ver werving van het Nederlanderschap betekent namelijk geenszins, dat daar mede de Belgische nationaliteit ver valt. De dubbele nationaliteit zou uiter aard moeilijkheden kunnen opleyeren mat het oog op het vervullen van de rli„rte:+"llcv,t Te dien p-m^ipn bestaat evenwel het protocol van 's-Gra-'er- hage van 12 April nopens mili taire verplichtingen in bepaalde ge vallen van dubbele nationaliteit. Ar tikel 1 van dit protocol, dat in 1939 door België is goedgekeurd, is nu van groot belang geworden. Volgens dit artikel zullen de Belgische Nederlan ders of de Nederlandse Belgen het geldt uiteraard ook voor andere natio naliteiten in overeenkomstige geval len in Nederland worden opgeroe pen, p-mgezien zij steeds in zeer nau we betrekking met Nederlr- i gestaan h „jen en gewoonlijk verblijf houden Nederlands grondgebied. Deze peren krijgen ook in Neder land stemrecht. Zij zu in het alge meen behandeld worden als bezaten zij uitsluitend de Nederlandse nationa liteit. De op 27 Mei jl. in werking getreden wetswijziging bevat nog wc meer con sequenties, doch deze zijn op het ogen blik nog niet alle te ove—on. PjE TEGENWOORDIGE tekst van art. 2 van de wet op het Nederlanderschap e het ingezetenschap luidt onder a: „Nederlander ir ook: het kind van een tijdens de geboorte in Nederland of in de Nederlandse Antillen wonende vader of moeder, naar de in artikel 1 gemaakte nderscheidingen, die zelf geboren "is uit een in het Koninkrijk wonende mo- "or." Deze zeker niet van duidelijkheid overvloeiende wetstekst, waarmede de betrokkenen nu dus rechtstreeks te ..-.aken hebb n geeft aanleiding tot veel misverstand. Dit vloeit met name voort uit de toevoeging „naar de in artikel 1 gemaakte onderscheidingen." Bedoeld is. dat als -het kind wettig, gewettigd of door de Vader erkend is, de vader geboren moet zijn uit een in het Koninkrijk wonende moeder. Betreft het een onwettig kind, dan moet de moeder zijn geboren uit een in het Koninkrijk wonende moeder. Enkele voorbeelden maken dit ten slotte duidelijk, waarbij wij maar weer Zeeuws-Vlaanderen als uitgangspunt nemen. De jongeman Jan A„ geboren op d Januari 1932 te Hulst als wettig kind, heeft een vader, die zelf ook in Zeeuws- Vlaanderen geboren is, uit een moeder, die op het tijdstip van de geboorte van de vader van Jan A. ook daar woonde Deze jongeman is Nederlander inge volge artikel 2a. Het kind van Piet B„ geboren te Axel op 1 Juli 1942 als onwettig kind van de eveneens in Zeeuws-Vlaanderen geboren moeder, is eveneens Nederlan- dr ingevolge artikel 2a. Het kind Klaas C„ geboren te Ter- neuzen op 12 Augusuts 1940 als wettig kind van een vader, die in België is geboren en een moeder, die in Neder land is geboren, is geen Nederlander, ingvolge artikel 2a van de wet op het Nederlanderschap en het ingezeten schap, omdat de vader buiten Neder land geboren is. De keuringsdienst Noord-Holland van de NAK, die sinds 1949 in het perceel no. 18 van de Egmonderstraat is geves tigd, zal binnenkort gaan verhuizen naar een ruimer onderkomen in de Emmastraat. Het tegenwoordige gebouw wordt verkocht, waarvoor in de plaats het perceel in de Emmastraat is aange kocht. De overdracht hiervan moet ech ter nog plaats hebben. Doordat het wetenschappelijk onder zoek zich steeds verder uitbreidt én het veldonderzoek de neiging heeft zich naar het laboratorium te verplaatsen brengt dit tevens een goter omvang der administratie met zich mee. Daar het een algemeen landelijk streven is om de voorsprong die Nederland op landbouw gebied heeft te behouden wordt deze 'verhuizing, die het gevolg is van een uitbreiding van de dienst, gemotiveerd. Geboren: Catharina, d.v. H. Hemels en A. Hofman. Johanna M. L., d.v. H. Stumpel en C. Hijlkema; Janny, d.v. P. Pauw en M. den Hartigh. Cornells A., z.v. C Roodt en W. E Groenestein. Anna M„ d.v. B. H. Kaandorp en M. Duinmaijer. Gehuwd: Nicolaas J. Cramer en Anthonia G. Michels. Antonius J. H. Jansen en Theresia M. Overtoom. Franciscus J. J. Groothuizen en Mar- garetha M. Overtoom. Jan Best en Rijnofke Posthumus. Overleden: Catharina A. Geerling, 89 j., wed. v. W. Weber. DIERENBESCHERMING Bij afwezigheid van de Dierenarts dr v. Eek is Zaterdag een zwarte poes ge bracht. We verzoeken de brenger te wil len mededelen wat met dit dier gebeu ren moet. In Alkmaar zwerft een jonge herder, pl.n» 10 maanden oud, donker van kleur, leef en lief karakter. Ter beschikking een gecastreerde kater en een poes pl.m. 11/2 jaar oud (zeer ge schikt voor de boerderij). Adres Inspecteur: C. Verwer, Zaag molenstraat 36, Alkmaar. Te Haarlem slaagden voor het exa men hoofdakte de heren Th G. Wei- senborn, Alkmaar, J. P. W. M. Evers, Egmond aan de Hoef, en A. N. Vader te Oudorp. Direc J. BIJLSMA t Hoofdred H. M. KOI Redac Achterdam IS ADVERTEJ en ABONNE& Voordaro 11 Postgiro GISTE RMIDDA gestaakt. Het ntandsland, het de patrouilles di maakten 0111 de e verlaten. Reei tledigingswerke» manieren is men Reeds heeft pres Congres aangevr, lening. Tienduizc is onderweg naar Vergadering der spreking van de zal zijn met haai £R BLIJKT voor levensmiddelen West-Berlijn een er te bestaan. Reeds er tachtigduizend p tel aan de gegad Velen hadden een om wat elen^varer kunnen nemen. Op negentien pla lijn reikte men M uit, waarop Jever ■worden verstrekt. 1 's morgens stonden rij. Sommige wacht van uitputting. De vier en een halve name vet, geconder en erwten. Er ware Leipzig, Rostocic en Ruegen. De volkspc geen pakjes in bes Rode Kruis verseh mensen, die niet aa komen of niet naar De hulpactie duu: In deze periode zal mark aan voedsel Maandag is in Han schip met door pre beschikbaar gestelc aangekomen. (Van een special) Een Vampire, die oefening „Coronet" twee mijl van But Duitsland) neergesto: .galow terechtgekome het vliegtuig werd o bungalow brandde gi slachtoffers vielen bi luk in de luchtmaeh Naar wij vernei kringen van de gro< dat het contract vc 150.000 vaten haring prijsstijging van de land ten gevolge zal dan weer een terug: ben op de exportprijs J)EZE week zal oi der drukste zijn. Gedurende di van deze week ziji krachtige wind. en het weer onbester, herjstaehtig make fVn, vooral verder land, zwaar en gat vergezeld. Plaatsel ren meer dan 15 m\ i\er. ]n het kustget igheid kleiner, ma kracht is daarer waardoor het weer. strand, minder fri te verwachten dat leidelijk wel iets maar het zat de toch allesbehalve zc kunnen worden. I winden wordt koe gevoerd, al zal het niger worden. In amner spoedig wee tannrf Bn bUjH on- Verwachting tot n WISSELEND bT i

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 8