Bij de graftombe van Napoleon
Jairos kon niet zonder muziek
De i
Talrijke „vreemdelingen"
worden Nederlander
En hoe de gramofoon
plots verdween
Een vlaggenparade in het
oorlogsmuseum
Van guitaar die in feest veranderde
F$ net
Historische taxi
Bijzonder congres van
jongeren te Leiden
Anthony Eden terug in zijn land
Gevolgen van wijzigingen in de wetten op
staatsburger- en ingezetenschap
In Zeeuws Vlaanderen al
ruim 1000 personen
Hij sing so mooi....
Vervolg Stadsnieuws
KEURINGSDIENST N.A.K.
GAAT VERHUIZEN
BURGERLIJKE STAND
Examens hoofdakte
t
Het eerste
Berlijn1
Tachtigduii
in
Dodelijk 01
„Corc
Slecht vaca
eTn9dit&.Verbele'
Weerbe
ssrsv
MAANDAG 27 JULI 1953
O
(Van onze correspondent te Parijs)
QE ESPLANADE DES INVALIDES is eigenlijk een kruising tussen een
park en een plein. Onder de bomen, die in de vroege zomer toch al weer
een bruine tint tonen, spelen de kinderen en op de ijzeren stoeltjes, die
je voor vier francs kunt liuren, zitten de geliefden heel openlijk te
vrijen. Zo nu en dan komt er een groepje mensen haastig uit de metro-
mond, waarna ze, verbaasd knipperend naar die zomerse zon, met vlugge
stappen over het ruime, rustige plein beginnen te lopen. Die zon schijnt
natuurlijk ook op de grote gouden koepel van de Dome des Invalides,
waaronder Napoleon rust. Reusachtige koepel op het graf van een
Heine, eenzame keizer. Het goud van het ronde dak schittert tegen de
blauwe lucht. Voor het Franse parlementsgebouw lopen de soldaten van
de garde met een nog wel nonchalante elegance op en neer, op en neer.
Rond het Gare des Invalides komen mensen uit oude taxVs'< straks zullen
ze met een vliegtuig ergens ver de wereld in vliegen.
ÏN DE TUIN VOOR DE Dome des
Invalides staat een stel kanonnen.
Erg dreigend zien ze er niet meer
uit. Ze zijn enkele eeuwen oud en
de kogels, die er naast liggen zijn
nog van steen. Ook zie je er een paar
Duitse tanks, die de Franse resistan
ce op de Duitse bezetter heeft ver
overd; maar ook deze monsters staan
hier nu al weer negen jaar in de
regen en in het zonnetje, zodat het
gevaar er wel is afgeroest. Laten we
dus maar rustig naar binnen stap
pen.
Een groot gedeelte van het Hotel
des Invalides wordt in beslag geno
men door het Musée de la Guerre,
het wat stoffige, sympathieke al bij
zonder weinig oorlogszuchtige Oor
logsmuseum. Aan het hoofd van dit
museum staat een oude. vriendelijke
generaal. De general Blanc draagt
geen uniform en hij is van een hof
felijkheid en van een élegance, die
je alleen nog maar bij sommige
oudere Fransen aantreft. Zijn bureau
is klein, met smaak ingericht, -veel
boeken langs de wanden en een
groot raam, dat uitziet op een uiterst
romantisch, zonnig, ietwat verwaar
loosd tuintje, waarin zelfs de bron
zen kanonnen uit de tijd van Lode-
wijk de Veertiende meer op tuin
beelden zijn gaan lijken dan op oor
logstuig.
Het reusachtige Hotel des Invali
des, zo begon de generaal te ver
tellen, is tijdens de Zonnekoning in
de recordtijd van vier jaar gebouwd.
Louis XIV liet het bouwen om er
zijn invaliden in onder te brengen.
De Dome des Invalides, dat is dus
die grote, glinsterende gouden koe
pel werd er omstreeks 1800 aan toe
gevoegd. Hier kwam de koning de
mis bijwonen. Tijdens de revolutie
doopte men de döme de Tempel van
Mars. Op 14 Juli van het jaar 1804
deelde Napoleon hier de eerste on
derscheidingen van het Legioen van
Eer uit, zonder te weten dat hij hier,
na vele omzwervingen zijn laatste
rustplaats zou vinden.
Maar dan begint de generaal over
zijn museum, zijn oorlogsmuseum te
spreken. En als je dan een tijdje
naar z.ijn rustige, vloeiende stem
geluisterd hebt, dan merk je dat de
generaal het toch eigenlijk wel heel
wonderlijk vindt, dat de landen, door
de geschiedenis heen, het altijd
prachtig gevonden hebben eikaars
vlaggen in hun oorlogsmuseum te
hebben. Verloor een land een veld
slag dan nam de overwinnaar trots
de vlaggen van zijn overwonnen
vijand mee en plaatste ze in zijn mu
seum. En aangezien er tussen lan
den als Frankrijk en Duitsland vele
oorlogen hebben plaats gehad, die
om beurten gewonnen werden, heb
ben die vlaggen nog al eens van
plaats moeten verwisselen.
Tot 1940 had Frankrijk een pracht
van een verzameling Duitse vlaggen
en Duitse wapens. Toen Hitiers troe
pen Parijs bezetten werd het Hotel
des Invalides met een van hun eer
ste bezoeken vereerd. Alle Duitse
vlaggen en wapens werden ingepakt,
waarna men de collectie aanvulde
met vele museumstukken, die met de
Frans-Duitse oorlogen niets te ma
ken hadden. Het geheel werd naar
Berlijn gestuurd. Maar Duitsland
verloor de oorlog en generaal Blanc
trok naar Berlijn om er de vlaggen
en de oude wapens weer terug te
halen. Toen Napoleon bij Waterloo
definitief was verslagen trokken de
geallieerden ook onmiddellijk naar
dit museum om er de vlaggen, die de
keizer tijdens zijn vele veldslagen
had buitgemaakt, weer terug te ha
len. Maar de Franse gouverneur had
de heren zien aankomen en hij vond
nog juist de tüd de vlaggen te ver
branden en de as in de Seine te
werpen. Later heeft men de pieken
van deze vlaggen weer uit de Seine
opgevist, zodat men deze nu nog al
tijd in het museum kan bewonderen.
IJzeren pakjes
IIET MUSEUM heeft een stel har
nassen waar je een heel leger of
een heel groot ballet mee zou kun
nen kleden. Die harnassen waren
eigenlijk nog wel sympathieke kle
dingstukken. Zij werden op maat
gemaakt en waren aan de mode on
derhevig. Aangezien die ijzeren pak
jes zo nauwsluitend om het lijf van
de militairen gegoten werden, kun
je nu precies nagaan welk figuur
die of die koning, wiens harnassen
bewaard gebleven ziin, gehad heeft.
En zo constateer je dat sommige
koningen, die zo krijgshaftig op de
schilderijen uit hun tijd staan afge
beeld in werkelijkheid een kromme
rug en een uitgezakte borst hadden.
Die koninklijke harnassen waren
hele kunstwerken; met goud inge
legd en vol kleine gravures, liefst
'de steden voorstellend waar de ko
ning (of ziin soldaten) een klinken
de overwinning had behaald. Er ziin
in de grote zaal der ijzeren costumes
ook vier harnassen van een bepaal
de Duitse eeneraal: het eerste van
toen hii twintie was. het tweede van
zijn viif-en-dertiesto het derde van
zijn vijftigste en het laatste van zijn
vijf-en-zestigste jaar. Het eerste har
nas is slank, het tweede gevuld, het
dprde dik, het vierde lijkt op een
bierton. Dan brengt de generaal je
naar de beroemde taxi, een van de
stukken van het museum dat het
meeste op de verbeelding van de
tienduizenden bezoekers werkt.
In de vorige wereldoorlog waren
de Duitsers Parijs tot op vijf-en-
dertig kilometers genaderd. Op 6
September nerft generaal Calicni
toen al de Ï0r taxi's van de Franse
hoofdstad gevorderd en hiermede
heeft hij in koite tijd grote hoeveel
heden nieuwe troepen in de strijd
kunnen werpen. Een van die oude
taxietjes heeft men in het museum
gezet. Het is net een fiacretje met
een aanhangmotor, maar wanneer je
zou willen, zou je er nog mee langs
de boulevards kunnen tuffen.
Napoleon's graf
ONDER DE TACHTIG METER hoge
koepel van de Döme ligt Napo
leon Bonaparte in zijn praalgraf. De
mensen staan in de rij om binnen te
mogen komen, maar in de grote
ruimte klinkt geen geluid. De tou-
risten uit alle delen van de wereld
buigen zich over de ballustrade om
in de ronde kelder te kijken, waar
een paar handjesvol stof eerbiedig
bewaard worden in een machtig
groot graf van rood Fins porfier en
groen marmer. Rondom de tombe
houden koele stenen vrouwenfigu
ren, de goede eigenschappen van de
keizer voorstellend, de wacht. Mooi
is het eigenlijk allemaal niet, maar
toch op de eén of andere manier is
het wel indrukwekkend, zodat je er
stil van wordt.
Maar er is in de Dómes des Inva
lides ook nog een klein zaaltje, waar
maar weinig mensen komen. Daar
ligt de grafsteen, waaronder Napo
leon op St. Helena begraven werd.
Op bevel van de gouverneur van
het eiland werd er op deze steen,
waaronder de 51 jarige op 5 Mei 1821
ter aarde werd besteld, geschreven:
lei git un inconnu. Hier rust een
onbekende. Verder kan men in dit
zaaltje het paard en de hond van
Napoleon zien, die zo slecht zijn op
gezet, dat ze wel spoedig tot stof
zullen vergaan. Toen Bonaparte
stierf was zijn laatste wens: „Je
désire reposer aux bords de la Seine
au milieu de ce peuple que j'ai tant
aimé". Ik wens aan de oevers van
de Seine begraven te worden, te
midden van dat volk, waarvan ik zo
veel gehouden heb.
Van die laatste wens heeft men
zich niets aangetrokken. Men be
groef hem eerst als een onbekende
op zijn verbanningseiland. Negentien
jaar later bracht men wat er van
hem was overgebleven naar de
Döme des Invalides. In plaats van
een steen met „lei git un inconnu"
kreeg hij toen een praalgraf, waar
achitect Visconti twintig jaar aan
heeft gewerkt en waar de verstilde
vacantiegangers nu dagelijks bij dui
zenden langs trekken.
L'Empereur est mort, vive Na
poléon.
In Leiden zijn zeventig jongeren Jit
veertien landen bijeengekomen in een
Europees Oecumenisch jeugdcongres,
dat gewijd is aan de strijd voor het
totstandkomen van een samenwerkend
Europa.
Namens de Nederlandse jeugdgroep
sprak mej. Van Twaalfhoven. Zij leg
de er de nadruk op, dat een nieuw
samenwerkend Europa nimmer zal
ontstaan, wanneer de daarmee samen
hang nde problemen uitsluitend be
sproken worden in regeringskringen.
Zij moeten gemeengoed woeden van
de maatschappij, die in de jeugd van
nu haar toekomstige samenstelling en
bij de strijd voor het v^.enigde Europa
c /attingen vindt. De religie speelt
een grote rol. De kerken zijn totnogtoe
helaas in gebreke gebleven. Zij lopen
nog teveel achter de ontwikkelingen
aan en dragen niet hun aandeel bij m
de oplossing van de actuele vragen.
De spreekster herinnerde aan de woor
den van H.M. de Koningin*. „Wij
moeten binnenkort in hetzelfde ge
bouw wonen, of in de zelfde ruïne
ondergaan
De Amsterdamse politie heeft uit de
Vlaskolk het lijkje opgedregd van een
zesjarig jongetje, dat reeds enige tijd
zoek was.
l\Jt!
Gisteren is Anthony Eden, de Britse minister van Buitenlandse Zaken uit
Amerika in Engeland teruggekeerd. Zoals bekend, werd Eden in Amerika
geopereerd. De foto toont Anthony Eden met zijn echtgenote bij aankomst
te Londen Airport.
(Van onze Haagse redacteur)
f ALRIJKE „buitenlanders" zullen
tengevolge van de op 27 Mei j.l. in
gevoerde wijziging van de wet op
liet Nederlanderschap en het inge
zetenschap de Nederlandse natio
naliteit verwerven. Alleen in
Zeeuws-Vlaanderen zijn het er on
geveer 1000. Het totale aantal is
niet precies bekend. Er zij echter
onmiddellijk bij opgemerkt, dat
deze „nieuwe" Nederlanders van
liun geboorte af in ons land wonen,
zodat er formeel wel het een en
ander verandert, doch feitelijk wei
nig of niets.
LIET NEDERLANDSE na" naliteits-
n recht is gebaseerd op enkele princi
pes, waarvan het voornaamste is dat
der afstamming. Hierbij gaat het er
dus om, of de vader of de moeder Ne
derlander is.
Van 1 Juli 1893 af kent de desbetref
fende wet evenwel ook een bepaling,
die gebaseerd is op het territoriali
teitsbeginsel. In Engeland is een kind
Engelsman, als het maar in Engeland
geboren is. Volgens het Nederlandse
beginsel echter verwierf tot voor kort
p?.s het derde geslacht bij vestiging in
Nederland de Nederlandse nationali
teit. Als de grootvader zich dus hier
te lande gevestigd had, de vader hier
geboren was en eok de wieg van het
kind in Nederland stond, dan was dat
kind Nederlandertenzij en dat
is een belangrijke restrictie bleek,
dat het kind de nationaliteit van een
andere staat bezat.
Door dit voorbehoud bleven de in
ons land en vooral in Zeeuws-Vlaan
deren wonende Belgen ten eeuwigen
dage Belgen. Zij hielden name j.i hun
Belgische nationaliteit.
Bij de wet van 15 Mei 1953, in wer
king getreden op 27 Mei 1953, zijn
met terugwerkende kracht tot 1 Juli
1893 (dat is de datum van inwerking
treding van de wet op het Nederlan
derschap en het ingezetenschap van
12 December 18921 de woo"1 '"ozij
blijke, dat het kind de nationaliteit
van een andere staat bezit", uit arti
kel 2 onder a van de wet op het Ne
derlanderschap en het ingezetenschap
geschrapt.
(Van onze correspondent in Kaapstad)
ONZE TUINJONGEN HEET JAIROS maar sinds hij een geruit sportjasje draagt noemt hij zich
James. Hij is twintig jaar, komt uit de oerbossen van Nyassaland en wil veel geld verdienen, teneinde
zich vijf koeien en een stier te verwerven. Omdat er in Nyassaland geenwerk en geen geld is, heeft hij
een voetreis van drie maanden gemaakt, om in de schaduw van doctor Malan kapitaal te verwerven aan
de voet van Tafelberg. Tot dat doel knoeit hij een beetje in de tuin, haalt de post en poetst de schoenen.
Omdat hij veertig sigaretten per dag rookt en veel vrienden en vriendinnen onthaalt op flesjes concur
rerende Coladranken, zal het omstreeks twee eeu wen duren aleer hij het geld voor die veestapel heeft
opgespaard, maar dat mag 'm de pret niet drukken. In zijn roetzwarte gezicht staan een paar altijd
lachende ogen en tussen zijn dikke lippen blikkeren twee rijen helderwitte tanden. Zijn haar is één war
reling van kleine, kroezelige krullen. Hij is getrouwd en heeft twee kinderen „doér. ver in die
N yassalaand"
TOEN HIJ KWAM, was
hij precies een vogelver
schrikker in 't zwart. Zelden
heb ik iemand gekleed zien
gaan in zulke lompen. Hij
droeg schoenen zonder zolen
en een broek, die meer uit
gaten dan uit stof bestond.
En de dertiende boterham
viel nóg met een doffe ploi
in zijn uitgehongerde lijf.
We zijn dus begonnen met
hen aan te kleden, maar dat
schiep moeilijkheden. Want
Jairos vond de broek, die
hij van „maaster" kreeg,
veel te mooi om er mee in
de tuin te werken en der
halve kleedde hij zich voor
dat deel van zijn dagelijkse
taak in een gescheurd onder
broekje. Uit overwegingen
van zedelijke aard hebben
we zulks moeten verbieden
en dat heeft hem voorgoed
zijn vertrouwen in de ver
standelijke redelijkheid van
de blanken ontnomen.
Na een maand kregen wij
alle reden tot twijfel nopens
zijn bekwaamheden als tuin
man. Er groeide meer on
kruid dan bloemen in de
tuin en van de aardappelen,
de peen en de kroten kwam
niets terecht. Toen ik hem
over dit verdrietig verloop
van zaken interpelleerde (en
ik moest dat voorzichtig
doen, want ik weet van aard
appelen alleen, dat men ze
eten kan) schudde mijn
zwarte zorgenkind bedroefd
het hoofd en zei, dat hij zijn
vrouw zo miste. Ik vond het
begrijpelijk, dat de scheiding
zwaar .op zijn ontvankelijke
ziel drukte, maar dat was
het niet.
„Nee maaster maar als
maaster nou die vrouw kon
laten overkomen uit Nyassa
land, dan kon zij dat tuin
werk doen, want tuinwerk
is immers vrouwenwerk. Bij
ons dóér in die Nyassa-
laand is er geen man, die
zich zal verlagen tot dat ge
wroet in de grond
„En wat wou jij dan
doen?"
Nou kijk, dan kon hij van
het geld, dat zijn vrouw in
de tuin verdiende, een fiets
met een lamp en een toeter
kopen. En met die fiets kon
hij dan de post gaan halen,
want twee keer op een cjag
naar het postkantoor lopen
was „baie vermoegend" en
wat had maaster aan een
boy, die vermoegend was,
nè?
TOEN HET PLAN van „die vrouw"
niet doorging, kreeg Jairos behoefte
aan muziek. Of ik hem „assamblief
toch" vier Pond kon lenen om een
guitaar te kopen. De lening zou wor
den afbetaald met tien shillings per
maand, dan was hij in acht maanden
tjjds eigenaar van de muziekkist. En
hjj bleef immers nog reeksen van
jaren de tuin verzorgen.
„Waarom wil je nou ineens een gui
taar?"
Och mij baas, hjj sing so mooi!"
En of ik al beweerde, dat guitaar-
spelen geleerd wil worden en dat hjj
voor hetzelfde geld een stierkalf kon
kopen en dat zijn vrouw het vast niet
goed zou vinden het hielp allemaal
niets. Hij zeurde van 's morgens tot
's middags en van 's middags tót 's
avonds om een guitaar, want: „hij
sing so mooi".
Nou ja, die guitaar kwam. En die
guitaar werd ingewijd op een Zater
dagavond, toen we het kleine bos ach
ter het huis herschapen vonden in een
plaats van feestgedruis. Er waren acht
negers en zes negerinnen rond een
vlammend houtvuur en in het midden
zat Jairos met de guitaar.
Pieng-piengeling-pieng-pieng.
En dat eindeloos herhaald. Eindeloos,
eindeloos.
Van tijd tot tijd werd de muziek be
geleid door sombere, zachte koorzang.
Ailawoewoe, bailowouwou
Het werd tien uur. En nog altijd
deed de guitaar van pieng-pieng.
Het werd elf uur. En nog altijd mur
melden de donkere stemmen van aila
woewoe.
Het werd twaalf uur. Pieng-pienge-
ling. Wouwou.
Omdat de boeren uit de omgeving
begonnen op te bellen heb ik toen,
van de slaapkamer uit het gezelschap
toesprekend, de inwijdingsfeesten met
enkele treffende woorden voor geslo
ten verklaard.
Volop muziek!
MAAR 's Zondagsochtends om half
zeven klonk er uit het achterhuis weer
piengeling-pieng-pieng. En dat hield
aan tot het koffie-uur. En 's middags
zong de guitaar en 's avonds. En 's
Maandags en Dinsdags en 's Woens
dags, bij ontbijt en lunch en avond
eten en tot ver in (le stille uren: Pien
geling-pieng-pieng.
We hebben wèl plezier van die vier
Pond," zei mijn zachtmoedige vrouw
tenslotte en dat klonk een beetje ver
dacht. Derhalve trof ik een overeen
komst met de heer Jairos, waarbij zijn
muzikale uitspattingen beperkt werdén
van 12 tot 1 en van 6 tot 7 uur.
Ik geloofde een ogenblik, dat deze
„ordening" hem een klap in zijn mu
zikale gemoed had gegeven, want 's
Zondagsmorgens bleef alles stil. Toen
ik tegen het middaguur zijn apparte
ment in het achteruis betrad tot het
instellen van een onderzoek.werd mijn
oog geboeid door een schilderachtig-
slordige groep ledige drankflessen, te
midden waarvan een mij onbekend
zwart manspersoon zijn roes lag uit te
slapen. Onder het bed lag Jairos en
hij snurkt. Op het bed lag een dikke,
kroezelige vrouw van omtrent dertig
lentes, zij was met minder kledij be
zwaard dan Eva in de kinderbijbel.
's Maandags heeft Jairos me duide
lijk gemaakt, dat die guitaar van het
begin aan gevreten had aan zijn ar
beidsvermogen. „Mij het altijd gedenk
aan musiek en kijk nou ne. hoe vuil
die tuin is".
„Je hebt die guitaar dus verkocht?"
Ja. Hij wilde dat ding vergeten om
weer te kunnen werken. „En omdat
Bettie Zaterdag jarig was het ons van
die money een klein feessie gevier, mij
baas".
Ik wilde jvel graag weten, wie Bettie
was.
Ay toch, het méaster dat niet geweet
nie? Bettie was zijn zuster. Ze werkte
in de city. Maar haar zusterlijke liefde
dreef haar steeds weer tot Jairos. En
dat was een mooi ding in het hart van
een meissie-kind.
De gramofoon komt.
TWEE WEKEN heerste er rust rond
ons huis. Toen kwam de gramofoon en
toen dreunden de oorlogstrommen.
Boenkeboenk-doem-doem. En daarbo
venuit een hese stem die vreemde
woorden schreeuwde. Een uur, twee
uur, drie uur. De baby ging er van
huilen, de hond begon van opwinding
de kat te bijten en de vogels zaten
stil en verwonderd in de bomen. Toen
ons zoontje met glinsterende ogen
kwam rapporteren „dat Jairos zo gek
in het rond danste", ging ik op in
spectie uit. Hij stond, met de armen
vreemd ten hemel geheven, middenin
zijn kamer en liet zijn lijf schokken
op het rhythme van de gramofoon-
plaat.
Het onderzoek leverde niet veel op.
Er was een koffergramofoon met één
plaat. Oorlogstrommen en hese kreten
aan allebei de kanten.
„Heb je die gekocht?", wild ik we
ten.
Ay nee, mij baas, dat zat zó: Die
gramofoon was van zijn vriend Daniël
en Daniël had geen vriendin en nou
had hij Bettie overgedaan aan Daniël
en zolang Daniël Bettie had, had Jairos
de gramofoon. Zó zat dat.
„Jij geeft dus je eigen zuster weg?"
Ay nee toch, had hij gezegd, dat
Bettie zijn zuster was? Suus toch, wat
een vergissing. Bettie was zomaar zijn
girlfriend en omdat Daniël geen girl
friend had en die gramofoon wel wilde
ruilen begrijp mij baas?
„Maar jij bent toch getrouwd?"
waagde ik in een laatste, instinctieve
verzet van Westerse cultuur tegen
Afrikaanse soepelheid.
O ja, mij baas, hij was getrouwd.
Maar nu hij in verre landen bleef was
zijn vrouw zolang bij een neef... be
grijp mij baas?
De gramofoonmuziek werd beperkt
tot één uur per dag, maar dat duurde
slechts een week. Toen viel er een
stilte in het achterhuis.
De gramofoon verdwijnt.
IK INFORMEERDE naar de oor
sprong van de rust en Jairos deed me
een schokkend verhaal. Bettie had
zich niet gehouden aan de afspraak
die hjj met Daniël gemaakt had. Moet
u mooi luister, manster: Bettie liet
Daniël in de steek. En daarom heeft
Daniël de gramofoon terug gehaald
eerlijk is eerlijk.
Ik knikte, vol begrip.
En dat deed de verontwaardiging zó
hoog oplaaien in de ziel van mijn zwar
te filosoof, dat hij hartstochtelijk vroeg:
„Wat scg maaster nou van so 'n vrou-
mens? Hullc het nie fassoen meer in
hiefdie tijdnie
P)E CONSEQUENTIE daarvan is, dat
nu dus talrijke, van hun geboorte
af in Nederland wonende vreemde
lingen met een bepaalde nationaliteit
de Nederlandse nationaliteit erbij
hebben gekregen. De betrokkenen in
Zeeuws-Vlaanderen om ons tot
deze streek te bepalen zijn nu zo
wel Belg als Nederlander. De ver
werving van het Nederlanderschap
betekent namelijk geenszins, dat daar
mede de Belgische nationaliteit ver
valt.
De dubbele nationaliteit zou uiter
aard moeilijkheden kunnen opleyeren
mat het oog op het vervullen van de
rli„rte:+"llcv,t Te dien p-m^ipn bestaat
evenwel het protocol van 's-Gra-'er-
hage van 12 April nopens mili
taire verplichtingen in bepaalde ge
vallen van dubbele nationaliteit. Ar
tikel 1 van dit protocol, dat in 1939
door België is goedgekeurd, is nu van
groot belang geworden. Volgens dit
artikel zullen de Belgische Nederlan
ders of de Nederlandse Belgen het
geldt uiteraard ook voor andere natio
naliteiten in overeenkomstige geval
len in Nederland worden opgeroe
pen, p-mgezien zij steeds in zeer nau
we betrekking met Nederlr- i gestaan
h „jen en gewoonlijk verblijf houden
Nederlands grondgebied.
Deze peren krijgen ook in Neder
land stemrecht. Zij zu in het alge
meen behandeld worden als bezaten
zij uitsluitend de Nederlandse nationa
liteit.
De op 27 Mei jl. in werking getreden
wetswijziging bevat nog wc meer con
sequenties, doch deze zijn op het ogen
blik nog niet alle te ove—on.
PjE TEGENWOORDIGE tekst van art.
2 van de wet op het Nederlanderschap
e het ingezetenschap luidt onder a:
„Nederlander ir ook: het kind van een
tijdens de geboorte in Nederland of
in de Nederlandse Antillen wonende
vader of moeder, naar de in artikel 1
gemaakte nderscheidingen, die zelf
geboren "is uit een in het Koninkrijk
wonende mo- "or."
Deze zeker niet van duidelijkheid
overvloeiende wetstekst, waarmede de
betrokkenen nu dus rechtstreeks te
..-.aken hebb n geeft aanleiding tot
veel misverstand. Dit vloeit met name
voort uit de toevoeging „naar de in
artikel 1 gemaakte onderscheidingen."
Bedoeld is. dat als -het kind wettig,
gewettigd of door de Vader erkend is,
de vader geboren moet zijn uit een
in het Koninkrijk wonende moeder.
Betreft het een onwettig kind, dan
moet de moeder zijn geboren uit een
in het Koninkrijk wonende moeder.
Enkele voorbeelden maken dit ten
slotte duidelijk, waarbij wij maar weer
Zeeuws-Vlaanderen als uitgangspunt
nemen.
De jongeman Jan A„ geboren op d
Januari 1932 te Hulst als wettig kind,
heeft een vader, die zelf ook in Zeeuws-
Vlaanderen geboren is, uit een moeder,
die op het tijdstip van de geboorte van
de vader van Jan A. ook daar woonde
Deze jongeman is Nederlander inge
volge artikel 2a.
Het kind van Piet B„ geboren te
Axel op 1 Juli 1942 als onwettig kind
van de eveneens in Zeeuws-Vlaanderen
geboren moeder, is eveneens Nederlan-
dr ingevolge artikel 2a.
Het kind Klaas C„ geboren te Ter-
neuzen op 12 Augusuts 1940 als wettig
kind van een vader, die in België is
geboren en een moeder, die in Neder
land is geboren, is geen Nederlander,
ingvolge artikel 2a van de wet op het
Nederlanderschap en het ingezeten
schap, omdat de vader buiten Neder
land geboren is.
De keuringsdienst Noord-Holland van
de NAK, die sinds 1949 in het perceel
no. 18 van de Egmonderstraat is geves
tigd, zal binnenkort gaan verhuizen
naar een ruimer onderkomen in de
Emmastraat. Het tegenwoordige gebouw
wordt verkocht, waarvoor in de plaats
het perceel in de Emmastraat is aange
kocht. De overdracht hiervan moet ech
ter nog plaats hebben.
Doordat het wetenschappelijk onder
zoek zich steeds verder uitbreidt én het
veldonderzoek de neiging heeft zich
naar het laboratorium te verplaatsen
brengt dit tevens een goter omvang der
administratie met zich mee. Daar het
een algemeen landelijk streven is om de
voorsprong die Nederland op landbouw
gebied heeft te behouden wordt deze
'verhuizing, die het gevolg is van een
uitbreiding van de dienst, gemotiveerd.
Geboren: Catharina, d.v. H. Hemels
en A. Hofman. Johanna M. L., d.v. H.
Stumpel en C. Hijlkema; Janny, d.v.
P. Pauw en M. den Hartigh. Cornells
A., z.v. C Roodt en W. E Groenestein.
Anna M„ d.v. B. H. Kaandorp en M.
Duinmaijer.
Gehuwd: Nicolaas J. Cramer en
Anthonia G. Michels. Antonius J. H.
Jansen en Theresia M. Overtoom.
Franciscus J. J. Groothuizen en Mar-
garetha M. Overtoom. Jan Best en
Rijnofke Posthumus.
Overleden: Catharina A. Geerling, 89
j., wed. v. W. Weber.
DIERENBESCHERMING
Bij afwezigheid van de Dierenarts dr
v. Eek is Zaterdag een zwarte poes ge
bracht. We verzoeken de brenger te wil
len mededelen wat met dit dier gebeu
ren moet.
In Alkmaar zwerft een jonge herder,
pl.n» 10 maanden oud, donker van kleur,
leef en lief karakter.
Ter beschikking een gecastreerde kater
en een poes pl.m. 11/2 jaar oud (zeer ge
schikt voor de boerderij).
Adres Inspecteur: C. Verwer, Zaag
molenstraat 36, Alkmaar.
Te Haarlem slaagden voor het exa
men hoofdakte de heren Th G. Wei-
senborn, Alkmaar, J. P. W. M. Evers,
Egmond aan de Hoef, en A. N. Vader
te Oudorp.
Direc
J. BIJLSMA t
Hoofdred
H. M. KOI
Redac
Achterdam IS
ADVERTEJ
en ABONNE&
Voordaro 11
Postgiro
GISTE RMIDDA
gestaakt. Het
ntandsland, het
de patrouilles di
maakten 0111 de
e verlaten. Reei
tledigingswerke»
manieren is men
Reeds heeft pres
Congres aangevr,
lening. Tienduizc
is onderweg naar
Vergadering der
spreking van de
zal zijn met haai
£R BLIJKT voor
levensmiddelen
West-Berlijn een er
te bestaan. Reeds
er tachtigduizend p
tel aan de gegad
Velen hadden een
om wat elen^varer
kunnen nemen.
Op negentien pla
lijn reikte men M
uit, waarop Jever
■worden verstrekt. 1
's morgens stonden
rij. Sommige wacht
van uitputting. De
vier en een halve
name vet, geconder
en erwten. Er ware
Leipzig, Rostocic en
Ruegen. De volkspc
geen pakjes in bes
Rode Kruis verseh
mensen, die niet aa
komen of niet naar
De hulpactie duu:
In deze periode zal
mark aan voedsel
Maandag is in Han
schip met door pre
beschikbaar gestelc
aangekomen.
(Van een special)
Een Vampire, die
oefening „Coronet"
twee mijl van But
Duitsland) neergesto:
.galow terechtgekome
het vliegtuig werd o
bungalow brandde gi
slachtoffers vielen bi
luk in de luchtmaeh
Naar wij vernei
kringen van de gro<
dat het contract vc
150.000 vaten haring
prijsstijging van de
land ten gevolge zal
dan weer een terug:
ben op de exportprijs
J)EZE week zal oi
der drukste
zijn. Gedurende di
van deze week ziji
krachtige wind. en
het weer onbester,
herjstaehtig make
fVn, vooral verder
land, zwaar en gat
vergezeld. Plaatsel
ren meer dan 15 m\
i\er. ]n het kustget
igheid kleiner, ma
kracht is daarer
waardoor het weer.
strand, minder fri
te verwachten dat
leidelijk wel iets
maar het zat de
toch allesbehalve zc
kunnen worden. I
winden wordt koe
gevoerd, al zal het
niger worden. In
amner spoedig wee
tannrf Bn bUjH on-
Verwachting tot n
WISSELEND
bT
i