Hubert Lampo, gevoelig, geestig en strijdbaar romancier W. L. M. E. v. LEEDWE.l Desillusie in het land van Shakespeare Van cultus tot industrie HAPPY STATION PROGRAM JUBILEERT Vlaamse proza boeiender dan het Noordnederlandse „Belofte aan Rachel" Pluche en Plastic in Den Haag Een „achterlijk" wonderkind Keep in touch with the Dutch Eddie Startz geeft reeds een kwarteeuw voorlichting en ontspanning ZATERDAG 5 SEPTEMBER 1953 nE TOENADERING tussen „Zuid" en „Noord" is uiteraard van zeer bijzonder belang en niet alleen voor economische zaken. De Benelux is dan ook niet de enige instantie, die o.a. de Nederlands sprekenden benoorden en bezuiden de Schelde nader tot elkaar tracht te brengen: congressen van litteraire aard, waar „Vlamingen" en „Hol landers" langdurige besprekingen houden over de mogelijkheden letterkundige waarden en belan gen wederzijds beter te leren kennen en te be vorderen worden thans jaarlijks gehouden (en waren ook lang geleden al vruchtbaar werkzaam). Men bespreekt er de onderlinge verhouding der maandbladen, het uitwisselen van radiosprekers, de bevordering van het onderwijs in de litteratuur van elk der gebieden vice versa, taal- en spelling kwesties, tentoonstellingen, poëzie-dagen en nog veel meer. Want de gemeenschappelijke taal bindt sterker dan de politieke grenzen scheiden en er is geen reden meent men de Zuidnederland se schrijvers in een afzonderlijk (en veelal te klein) hoofdstuk van een geschiedenis der Neder landse litteratuur te behandelen. Het is de vraag of die opvatting juist is. Natuur lijk: vóór de Hervorming is er geen scheiding en de Middelnederlandse litteratuur ontstond over wegend in Vlaanderen (Brabant en Limburg). Daarna gaan beide Nederlanden uiteen en na een korte hereniging heeft in 1830 wederom scheiding plaats. De '„Vlaamse Beweging", de strijd van „Van Nu en Straks", de Vlaamse litteratuur direct na 1914-1918 dit alles heeft door sociaal-poli tieke factoren toch een heel ander karakter dan de gebeurtenissen in het Noorden. En al zijn er grote verwantschappen tussen bepaalde figuren, de „Zuidelijke" geest is toch wel een gans eigene. Ik geloof dan ook dat veel meer recht gedaan wordt aan haar grootheid en haar eigen waarde, door haar in een litteratuurgeschiedenis een eigen, uit voerig hoofdstuk te wijden. Niets belet ons dan om het totaal dezer schrijvers dan de „Nederland se" letterkunde te noemen mits we dan maar niet aan de politieke staat „Nederland" denken! DE Noordelijken en de Zuidelijken kijken elkaar nog steeds wat kri tisch aan. Zeer vaak voelen de Zui delijken zich ietwat miskend en in derdaad hebben de Noordelijken nog al eens de neiging ietwat neerbui gend vriendelijk wel te willen ver klaren dat de Zuidelijken (nu) heus óók meetellen. Welke nauwelijks be wuste hooghartigheid wat lachwek kend :s tegenover het land van Ha- dewvck. Van der Noot, Gezelle, Van de Woestyne, Vermeylen, Streuvels, Teirlinck, Van Nijlen, Walschap, Gijsem BrulezDe wat zwaar- op-de-hand zijnde Noordelijken, pro blematisch, rationalistisch, dogma tisch en nogal eens sophisticated, zij zijn al te gauw geneigd de roman tischer, spontaner, en in schijn „na- iever" en „ongecompliceerde" Zuide lijken alsnog niet helemaal volwassenen te behandelen. Dat is niet vreemd: de „officiële" Noorde lijken hebben nog steeds moeite hun grootste, maar ook „zwierigste" auteurs voor 100 procent te erken nen: Multatuli, Van Deyssel, Coupe rus, Van Moerkerken, Marsman. Zij vergissen zich en zien de wijze een voud van Streuvels voor „oppervlak kigheid" aan, de heldere vroomheid van Gezelle voor „kinderlijkheid", het inzicht en de urbaniteit van Teir linck voor „aardig spel". Terwijl de Noordelijken nog steeds het leven redenerend trachten te verklaren, beelden de „wijzere" Zuidelijken het klaar en warmbloedig uit; terwijl de Noordelijken altijd weer realis tisch detailleren, geven de Zuidelij ken de „klassieke" grote lijnen en de „barokke" zwier. Vergeten we dan ook niet, dat hun cultuur 400 jaar eerder begon! DOOR En we kunnen heden ten dage in elk geval rustig constateren, dat het Vlaamse proza bepaald boeiender, interessanter en fascinerender is dan het Noordnederlandse naast de te opzettelijke Bordewijk, de semi- wijsgerige Helman, de' ruig-opper- ylakkige Den Doolaard, de moedwil lige Hermans, de slappe Van het Reve, zun Vlaamse auteurs als Teir- hnck, Elschot, Walschap, Roelants, Brulez, Gijsen, Daidne, Hugo Claus, Jan Walravens en Hubert Lampo be paald belangwekkender en groter. Ons „glansnummer" Vestdijk loopt gevaar aan zijn eigen alles kunnend talent dat stellig een reeks meester werken voortbracht, ten onder te gaan; de dwepende Schierbeek, ons „experimentele" proza-nummer, is helaas nog wat troebel. En Pierre RuTs.,en Adnaan van der Veen, die ïïort- 5 •a0??, ?,tel' hebben een "Zuidelijke" invloed onder- gaan. HOT de beste Zuidnederlandse pro- i aisten behoort de thans 32-jariae iherf T.nrrmn To Ar,+„.J HUBERT LAMPO op de wolken" (1948) naam die de paratroopers zichzelf gaven een volkomen verantwoorde liefdes geschiedenis (de remmende vrees voor de tederheid des harten schijnt de Vlaming niet zo te verstarren 'als de „Noordelijke", met zijn calvi nistische complexen), met uitzichten op het culturele kunstenaarsleven aan de Leye. Een boek zonder de ge bruikelijke „moderne" platheden, ge schreven door een uitermate gevoelig èn zeer ernstig jong auteur (Lampo was toen hij dit schreef 26 of 27 jaar), die een diepe kuisheid aan ge spannen aandacht paart, welke aan dacht zich mede richt op het natuur gebeuren èn op de levenloze dingen, wat alles tezamen opgenomen wordt in een innig doorleefd verband. Er leeft in dit werk een edele kunst zinnigheid en een beheerste cultuur, in welk opzicht het doet denken aan het vroegste werk van Van Moer kerken. Toen publiceerde Lampo in 1951 samen met Ben van Eysselstein een bijzonder fijn gevonden en luchtig- wïjsgerig, maar diep weemoedig uit gewerkte fantasie: „Idomeneia en de Kentaur". In deze verrukkelijk ge schreven verbeelding der het vol maakte zoekende liefde van een jonge Kentaur (paardmens), sym bool van de aan de aarde verbonden geest die naar het belangeloze on aardse smacht, voor een jonge vrouw zich afspelend in een geestig en levendig getekend Oud-Grieks milieu leeft het diep-melancholische in zicht, dat de hoogste vreugde niet duren kan, maar desniettemin een leven waard is: in het moment zelf wordt de eeuwigheid beleefd en de „tijd" van geen belang meer. onderwijzer bij de Antwerpse ge^ meentescholen en is thans aan ver schillende dag- en weekbladen ver bonden en tevens redactie-secretaris van een der beste maandbladen, het „Nieuw Vlaams Tijdschrift" en Rijks inspecteur van de Openbare Biblio theken. In 1946 ontving hij de Let terkundige Prijs der Provincie Ant werpen voor zijn roman „Hélène Defraye". In dit werk benadert hij in een tastende, weloverwogen stijl uiterst behoedzaam het intieme ge voelsleven van een vrouw en tracht omzichtig door te dringen in de re laties en „Wahlverwantschaften" 'us- sen de verschillende personen. Zijn stijl bezit de strelende sensualiteit als die waarmee Van Deyssel eens zijn Mathilde in „Een Liefde" be schreef; zijn instelling ten opzichte van het lichamelijke leven heeft de jongelings-zuiverheid van een Alain Fournier. De aandacht waarmee hij de zichzelf tot zelftucht dwingende jonge vrouw beschrijft, is van een even edele als teder aliure. Hetzelf de kan gezegd worden ten aanzien van zijn drie novellen die hij ver enigde in de bundel „Triptiek van de onvervulde liefde" (1947), waarvan «Don Juan en de laatste Nimf" zijn debuut was (1943) en „De geliefden van Falun" (1946) wellicht het best. Daarna volgde de boeiende en rijkgeschakeerde roman: „De ruiter Lampo, de humanist die elke mytho- manie verfoeit, om de mens, 'altijd weer om de afzonderlijke mens èn nooit om de naam en vormloze staat. Maar aangezien hij evenzeer de noden der gemeenschap kent en de sociale wantoestanden, aangezien hij de corruptie en de schandelijke drift naar rijkdom en genot verafschuwt, aangezien ook hem de rechtvaardig heid diep ter harte gaat, krijgt zijn boek evenals „Idomeneia" een ontroerend-melancholische ondertoon. Want hoè vrijheid èn rechtvaardig heid beide gelijktijdig in de men senwereld te verwerkelijken? Schreef Goethe in de jaren dat ge vochten werd voor vrijheid èn ge lijkheid, niet reeds dat wie deze beide heerlijkheden tegelijk beloof de öf een charlatan óf een fantast was? Zonder zelftucht en soberheid gaat 't zéker niet en Rousseau voegde aan de beroemde leuze dan ook de broederschap toe. Maar de Jozefs hebben andere ideeën en daarover mijmert, gelijk Van Moer kerken in zijn roman „Habhabalgo", melancholisch Benjamin Lampo na De a.s. Haagse kunstmaand, die on der het motto „Pluche en Plastic" wordt gehouden, zal Zaterdagavond 10 Octo ber in het gemeentemuseum worden ge opend. Aan deze opening gaat in de middag uren een opening vooraf van een ex tra-schilderijen tentoonstelling in „Pul- chri Studio", die eveneens in de om lijsting van de kunstmaand wordt ge houden. De kunstmaand zal einde Oc tober, begin November met een feest besloten worden. Op een internationale vakjaar- beurs van klokkenfabrikanten te Frankfurt verscheen de Schwarz- walder industrie nu eens niet met de bekende koekoeksklok ken, doch met uurwerken, welke geinspireerd waren op figuren uit Walt Disneys tekenfilms. Dr Mia Kellmer Pringle, het hoofd van het wetenschappelijke centrum te Birmingham, heeft op een wetenschap pelijke conferentie te Liverpool de korte geschiedenis verteld van James het „achterlijke" wonderkind. Op 7-jarige leeftijd sprak de jongen, die toen nog geen letter kon lezen, uit sluitend in hoogdravende bewoordin gen, en op school werd hij dan ook steeds door de andere jongens uitge lachen. Toen werd besloten hem naar een school voor buitengewoon onder wijs te Birmingham te zenden. Hier zagen de ervaren onderwijzers echter al spoedig in, dat het geen gewoon ge val betrof. Wanneer James een glas melk werd aangeboden zei hij bijvoor beeld: „Dat is wel buitengewoon vrij gevig van de autoriteiten, wanneer men in aanmerking neemt, dat dit geen gewone onderwijsinrichting is". De oorzaak van de moeilijkheden van de jongen bleek nervositeit te zijn. Hoe zenuwachtiger hij was, des te lan gere woorden placht hij te gebruiken. Nadat men hem eerst aan zijn nieuwe omgeving had laten wennen, leerde James binnen vier maanden lezen en schrijven. Hij bleek ook een verbazing wekkende wetenschappelijke kennis te bezitten. Nu, twee jaar later, leest de „achterlijke" James encyclopedien, en zijn onderwijzers verwachten dat hem een schitterende wetenschappelijke loopbaan te wachten staat. (Van onze Londense correspondent) J)E LONDENSE TREIN, die elke dag weer naar Stratford-upon-Avon raast, draagt de illustere naam „William ShakespeareDe men sen, die erin zitten, zijn bijna allen onderweg naar de geboorteplauts van Shakespeare en ze doen niet anders dan over de werken van Shakespeare praten. Sommi gen hebben nog drama's van Shakespeare op de knieën liggen anderen zelfs lijvige boeken over het land van Shakespeare: het graafschap Warwickshire. Ja, in die Londense trein „William Shakespeare" kunnen bewonderaars van de geniale zestiende-eeuwse dien ter hun hart ophalen. Het is alles Shakespeare wat de klok tussen de wielen slaat en ook de conducteur doet er, zij het plichtmatig, aan mee. Hij immers moet de nietsweter.de rei zigers vertellen, hoe laat de trein in Straford-upon-Avon arriveert? Of er misschien nog in andere Shakespeari- aanse plaatsen als Leamington, War wick of Bidford wordt gestopt? Als de trein zijn last op het lande lijke stationnetje van Stratford heeft afgezet, wordt de Shakespeare-cultus nog een graadje erger. In het kleine, bijna antieke dorpje staan taxi's en bussen gereed om het naamloze leger van bedevaartgangers op te vangen en het lijkt wel of het leven van „de koning der dichters" bij stukjes en beetjes te koop is. „Waar moet u naar toe meneer? Naar het geboortehuis van Shake speare?.... Naar zijn sterfhuis mi#- schien?Of heeft u meer.belang stelling voor de ouderlijke woning van zijn vrouw, of het huis van zijn ge leerde schoonzoon?Wat zei u?..., Shakespeare Hotel of Shakespear# Gallery?Nee, juffrouw, u moet be slist niet eerst nacr de zwanen gaan kijkenEn het„Memorial Theatre" gaat pas vanavond open EN dan gaat iedereen op weg naar de door hem uitgekozen Shake- speariaanse schrijn. De dagjesmen sen meestal te voet; de touristen: Amerikanen. Denen, Fransen of Hol landers, vrijwel altijd per auto. Iedereen wil, als Shylock in „De Koopman van Venetië" het volle pond ontvangen. Alles, wat maar even met het leven van Shakespeare te maken heeft gehad, moet gezien worden en overal moeten fotos van worden gemaakt. Nu. de bewoners van Stratford- upon-Avon weten hier wel raad mee. De meesten kunnen de goedgelovige vreemdelingen wel een plekje wij zen, waar Shakespeare (misschien) wr.l eens onder een boom heeft lig gen mijmeren, of (misschien) wel eens een kroes water heeft leegge dronken. Velen dissen hierbij zulke schone verhalen op, dat men haast gaat geloven, dat Shakespeare hun de woorden persoonlijk in de mond heeft gelegd. Toch kan deze, overigens onge vaarlijke fantasie geen sterveling kwalijk woeden genomen. Want, wat verzinselen en halve waarheden be treft gaat het achtbare college van Burgemeester en Wethouders zijn gemeentenaren in alles voor. In het geboortehuis van Shakespeare wordt om maar eens iets te noemen een wiegje getoond, waar de grote dramaturg nooit in gelegen heeft en een kraambed, waar hij nooit in ge boren is. Maar, in verdichtsel of waarheid, zolang er nog jaarlijks tweehonderd duizend vreemdelingen naar War wickshire trekken om Shakespeare (Van onze speciale verslaggever) TDDY STARTZ gaat jubileren, de man van het „Happy Station Program" van Ne derlands Wereld omroep. Het is binnenkort een kwart eeuw gele den. dat Eddy dat program bij een wereldpubliek in troduceerde. Om precies te zijn op 19 November. En dat feit is waard om herdacht te worden. Geen ster veling kan bevroe den, hoeveel good will dat vlotte ra dioprogramma ons land in de wereld bezorgd heeft. Vier a vijfdui zend brieven - fan mail - ontvangt de heer Startz per jaar uit alle wind- EN in zijn nieuwste roman „Belofte aan Rachel" (1952) toont deze gevoelige, geestige auteur zijn niet- aflatende strijdbaarheid. Het is een historische fantasie, waarin hij de Oud-Testamentische Jozef in het Egypte van de idealistische, geweld loosheid zoekende wijze Schnaton 1350 v. Chr.) onderkoning laat worden met de macht, de methoden en de inzichten van een (moderne) dictator. De parallel met Hitler is streken. In een der duidelijk, evenzeer als de vrijheid u~ t.o.v. de Bijbelse gegevens (Génesis 37-50), welke trouwens veel in het duister laten. In een zeldzaam leven dig, boeiend en afwisselend verhaal, door Benjamin gedaan als hij oud is. geworden Benjamin, die aan zlin moeder Rachel beloofde Jozef steeds te volgen om hem tegen zichzelf te beschermen en waarin Tjenuna, Potifar's vrouw een geheel nieuwe en schone rol speelt, heeft Lampo de kwestie van dwingend gezag en menselijke vrijheid, van machtsstaat en rechtsstaat, zeer scherp gesteld. En hij ziet zelfs kans nog recht te doen wedervaren aan de dictatorsfiguur, voor wie nu een maal het individu niets, doch de staat alles is waartoe hij werkt met S.S.'ers, concentratiekampen, ?zlj?-nen' corruptie, sluipmoord en wat dies meer zij wanneer hij hem (Jozef) tenslotte als een moedig man de gifbeker vrijwillig en zonder beven aan de mond laat brengen. Het is een boek, dat tot nadenken stemt; politieke en sociale leuzen èn problemen worden zonder schroom onder het oog gezien. En het werd één niet aflatende, hartstochtelijke en ontroerende verdediging van de menselijke waardigheid. Het gaat en eenmaal in de Spaanse en Portugese taal - is wel globaal vastgelegd, maar is voor een groot gedeelte improvisa tie. Zo kan het gebeuren, dat Eddy Startz plotseling zijn genoegelijk bab beltje over het een of ander afbreekt met de mededeling, dat er een nacht uiltje op z'n bureau fladderde, en dat hij het diertje even zou redden, door het buiten te zetten. Hij opent dan het raam met uitzicht op de donkere stu- diotuin, vraagt z'n luisteraars, of ze het gehoord hebben, en koppelt aan die handeling gelijktijdig nog even de ge voelvolle mededeling, dat 'ie tegoed beseft wat de vrijheid waard is. Het is niet sentimenteel, het Is niet flauw en flets of kinderachtig, alleen maar le vendig. Met dezelfde levendigheid kan hij zijn eenzijdige gesprek met de luisteraars inleiden met een vertelling over de momentele weersgesteldheid in Hilversum, of een actuele wereld gebeurtenis als bijvoorbeeld de natuur ramp in Griekenland, waarmee onze Koninklijke familie haar deernis zo begrijpend kan laten blijken. Rond zo'n gebeurtenis ziet hij kans zijn luisteraars op een paar dichtregels te vergasten, waarnaar nu gespannen geluisterd wordt, maar die onder andere om standigheden de aandacht niet ge vangen gehouden zouden hebben Een gesprek met Eddy Startz over wat wij als zijn levenswerk mogen zien, laat zich niet in enkele woorden weergeven. Het is de levensgeschie denis van wat wij nu de Wereldomroep npemen. De geschiedenis van de ex- gebouwen van de Wereldomroep in Hilversum staan in een apart vertrek Een merkwaardig program, dat „Hap at deze briefschrijvers nauwkeurig ge- py Station Program" van Eddy Startz. nprirr,pntplp p r T „pnHpr pn ,,pn Hp registreerd. Een compleet kaartsysteem „Helloh, helloh, everybody....", zo Perimentele P-C J.-zender en van de met een rangschikking naar het land begint deze meest cosmopolitische Ne- (particuliere) Phohi in een paar ba- van herkomst. Uit Nieuw-Zeeland en derlander wekelijks zijn met een be- rakken op de hei achter Huizen. Die Paraguay, uit het Verre Oosten en kende melodie ingeleide uitzending. romantische begintijd van het radio- West-Indië; uit Amerika en Spanje, Dus met: „Good morning' of „Good uitach, nee laten we geen opsom- evening, ladies and gentlemen". Nee, contact over lange afstand is definitief ming geven. Dat is ondoenlijk. In alle „Helloh, helloheverybody". En afgesloten toen na de oorlog de We- uithoeken - ja, vooral in de uithoeken daarmee voelt elke luisteraar onmid- reldomroep als regeringszaak te voor- - van de wereld heeft Eddy Startz dellijk, dat hij erbij hoort. schijn trad. Veel is hierdoor veranderd zijn luistervrienden zitten. Dikwijls LIET is een knap stuk werk vijf-en- gebeurt het, dat er iemand het kantoor 11 twjnt;g jaar mej uitzondering na- Maar Eddie Startz „Happy Station Pro van de Wereldomroep aan de 's-Grave- tuurlijk van de oorlogsjaren - een- gram" bleef. En daarmee diens eigen landseweg in Hilversum komt binnen- zelfde radiorubriek te hebben kunnen poging wat verbroedering te brengen stappen. Een rauwe zeebonk met een handhaven. We hebben Eddy Startz onder de volkeren, Nederland wat gevoelig hart, die zwervend over de naar het geheim daarvan gevraagd, meer bekendheid te geven in de we- wereldzeeën die gezellige Zondag- ,jk denk, dat het zit in de actualiteit", reld, en de geplaagde mensheid ook nog uitzendingen-van-dicht-bij-huis was gaan zegt hij. Dat is maar een halve waar- wat gezellige ontspanning. Merkwaar- genieten en nu wel eens eventjes „dat heid Ongetwijfeld zit er een kracht in. dig genoeg weten de meeste Neder- gemoedelijke ventje" wil leren kennen, Maar dit is niet de enige kracht, die landers van dit alles maar bitter wei die hem dat week aan week geleverd deze traditie stand deed houden of lie- nig. Het zijn korte-golfuitzendingen, die heeft. Of een missie-pater, voor wie in ver nog. die deze traditie met de jaren hier te lande niet of nauweliiks opge- de binnenlanden van Brazilië dat ver- steeds meer kleur gegeven heeft. Het vangen kunnen worden Vandaar ook trouwde geluid een levensbehoefte is zijn de fantasie en de levensechtheid van de uitzending in andere dan de Neder. geworden. Of zo maar een vreemdeling, de man, die deze traditie vestigde, aan landse taal. Vandaar de verzorging die eenmaal bij toeval terecht kwam wie we het succes willen tnpsr-hrijven door Eddle Startz, die een half dozijn in Eddy Startz uitgebreide radio- Zijn program van telkens negentig talen spreekt en een dozijn talen half familiekring en er niet meer los minuten - des Zondags driemaal op en het grootste deel van de werelo [door eenwandeling'in "zijn "geboorte van kon komen. verschillende golflengte in de Engelse door eigen aanschouwen leerde kennen I plaats! Het Shakespeare-theater onder de voet te lopen, vaart Strat ford er wel bij. IN Stratford-upon-Avon worden goede zaken gedaan, omdat Shake speare hier bijna vierhonderd jaar geleden heeft rondgedwaald. Mrs. Smith uit Henley Street verkoopt fish and chips", omdat de grootste aller dichters een paar huizen ver der geboren is. Mr. Jones uit Wood Street ansichtkaarten, omdat Shake speare een paar straten verder ge storven is. Heel Stratford schijnt één grote Shakespeare-industrie te zijn. "The Old Bank", gevestigd in 181Ö, draagt een veelkleurig portret van Shake speare in haar gevel. In de "pubs" kan men bierflesjes krijgen, waarop een etiket met het hoofd van de dramaturg is geplakt, terwijl men zijn eigaret in koperen asbakken kan uitdrukken, waarin op de bodem liefst een borstbeeld van de grote dichter is gegraveerd. Zelfs de vindingrijke eigenaar van een bloeiende broodjeswinkel heeft een van wansmaak getuigende poging ge daan om Shakespeare voor commer ciële doeleinden uit te buiten. Op een gele, in de etalage hangende vaan, heeft hij de uitnodigende woorden uit „Hamlet" geschreven: "Come give us a taste of your quality" („Komaan, laat ons uw kwaliteit eens proberen"). Natuurlijk hebben ook wij de tra ditionele tocijt langs de Shakespea- naanse monumenten gemaakt. We hebben het geboortehuis van de on sterfelijke dichter aanschouwd en het meubilair, dat zijn ouders nooit heb ben bezeten. We hebben de bank in het gymnasium bewonderd, waarin hij zijn "small Latin and less Greek" zou hebben geleerd. IN de koele Drievuldigheidskerk hebben we nog even bij de graf steen van Shakespeare gestaan en een blik in het vergeelde doopre gister geworpen. Door malse weiden en langs fleurige tuintjes zijn we tenslotte naar het lieflijk gelegen gehuchtje Sottery gewandeld, naar de ouderlijke woning van Anne Ha- taway, Shakespeare's feeksachtige vrouw. Eerlijk gezegd hebben we het toen wel geloofd. In de tuin van de Hata- way s zijn we op een bankje gaan zitten en ander de paraplu-achtige kruin van een diepbruine kastanje boom hebben we onze indrukken óp schrift gesteld. Neen, Shakespeare kan men in Stratford beslist niet meer ontmoe ten. Op de Avon, langs welke oevers ,de koning der dichters" zo vaak heeft gedwaald, jagen spelevarende hinderen de statige zwanen weg en het verzakelijkte dorpje is vol met plezierende mensen. Om meer van de werken van Shakespeare te be- priinen. behoeft niemand naar Strat- ford-upon-Avon te komen. Door het lezen van zijn oeuvre en het aanho ren van zijn drama's kan Shake- s icare beter worden aangevoeld dan

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1953 | | pagina 9