Voor wat hoort wat Kaas eten en.... waarderen Engelse kraamklinieken schieten als paddestoelen uit de grond HET WORDT WEER MEI Giorgi Morandi: Schilder van de eenzaamheid RU RO L re> ri Per jaar worden ongeveer 470.000 babies buitenshuis geboren Villa's en „cottages" werden omgebouwd Huidgenezing Emmy Andriesse herdacht Holland op z'n best Poëzie van fluisteringen hier onbekend Verblijdende primeur Moeder Bickerdvke ZATERDAG 1 MEI 1954 is dan de moderne methode ln Engeland algemeen in zwang geko men, Engeland zou toch Engeland niet zijn als het er niet voor zorgde die mo derne methode te omwikkelen met een Engels gewaad. Zo zijn er over het al gemeen geen nieuwe klinieken ge bouwd, zoals men dat in Amerika deed, doch werden villa's en „cottages" voor dat doel omgebouwd. Het particuliere initiatief heeft zich hier breeduit kunnen ontwikkelen. Want een ieder, die voldoende geld be schikbaar heeft en voldoet aan de van overheidswege gegeven sanitaire voor- (Advertentie. Med.ï schriften, kan zulk een kliniek openen. De verbouwing van een villa tot kraamkliniek kost gemiddeld f 9000 per bed. En men kan maar niet zoveel bedden in één huis plaatsen als men wil, want de plaatselijke gezondheids dienst schrijft voor hoeveel ruimte er per bed beschikbaar moet zijn en hoe- (Van onze Londense correspondent) DE RAMPZALIGE BRAND in de kraamkliniek te Dellwood, die aan dertien babies het leven heeft gekost, heeft de aandacht gevestigd op een merkwaardige ontwikkeling in de Britse wijze van kraamver- xorging. De Britten zijn van nature behoudzuchtig van aard: nieuwe methoden vinden meestal slechts langzaam ingang, maar als de voor zichtige Brit de voordelen van de nieuwe methode heeft ontdekt, dan is hij ook vrij doortastend. Een voorbeeld daarvan vinden wij in de klinieken, die over heel Engeland als paddestoelen uit de grond rijzen. Vóór de oorlog werd een blijde gebeurtenis in de regel thuis afge wacht, daar opneming in een ziekenhuis of kraaminrichting kwam te staan op f 100.tot f 1000.per week. En algemeen heerste de over tuiging, dat een baby nergens beter geboren kon worden dan thuis. 1W AAR sinds enkele jaren is Groot- Brittannië gezegend met een „health service", wij zouden zeggen een zie kenfondswezen. En de kosten, verbon den aan elke geboorte, ongeacht rang of stand, worden nu gedragen door de staat. Als men rekent dat er elk jaar meer dan 700.000 kinderen in Groot- Brittannië (Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland) geboren worden, en elke geboorte de staat op zo'n f 450 komt te staan, kan men nagaan welk een enorm bedrag hiermee gemoeid is. En toen eenmaal het hek van de finan ciële dam was, werd het steeds meer gewoonte de komst van een wereld burger in een kraamkliniek af te wachten. Het Amerikaanse voorbeeld werkte hier ook stimulerend, want daar is het reeds lang gewoonte de geboorte niet thuis te doen plaatsvinden. En de Britse doktoren vonden het, sinds zij na de nationalisatie van het zieken fondswezen staatsambtenaren gewor den waren, eveneens beter de aanstaan de moeders in een kraamkliniek te doen opnemen. Dat bespaart hun na melijk heel wat tijd. En zo zijn er in Engeland in slechts enkele jaren tijds tal van „maternity homes" tot aanzien gekomen, waar elk jaar in totaal 470.000 babies het levens licht aanschouwen. En daarmee is de kraamkliniek een niet meer weg te denken bestanddeel van de Britse ge zondheidsdienst geworden. Er zijn echter niet meer dan 20.000 bedden beschikbaar, zodat er door de artsen enige selectie moet worden toe gepast. De tijd van opneming gaat in de meeste gevallen de tien dagen niet te boven. En als er geen „vrfje" bedden meer beschikbaar zijn, dan hebben toch velen het er voor over zelf de kosten te betalen, die op f 500 ko men te staan. veel verpleegsters er moeten werken. Voorts moet er voortdurend een gedi plomeerde vroedvrouw aanwezig zijn. De vrouwen, die worden opgenomen, kunnen door haar eigen dokter bezocht worden, zodat de vrijheid van keuze, zo'n kostbaar bezit der democratie, ten volle gehandhaafd blijft. Als men dit alles weet, begrijpt men ook beter, hoe groot de ontroering was, toen dertien babies, waarvan er geen enkele ouder was dan negen dagen, tengevolge van een brand in zulk een kraamkliniek om het leven kwamen: millioenen Britse vrouwen kenden de sfeer en de gezelligheid van een „ma ternity home" uit eigen ervaring. De kraamkliniek is in letterlijke zin de ba kermat van het moderne Engelse leven geworden. En de volksgezondheid vaart er wel bij. Huidzuiverheid - Huidgezondheid (Advertentie, Ing. Med.) LIET stond al behoorlijk matineus op mijn stoep, naar schatting vier tur ven hoog en meldde zich beleefd in mijn gunst en recommandatie voor het verrichten tegen tarief van elke bezigheid, die het mij zou believen hem op te dragen. Stel u gerust, bezorgde lezeres en alarmeer zomin de kinderbescherming als de arbeidsinspectie. Deze nuttige instanties knepen één dag in het jaar hun alziend oog dicht: de springleven de jeugd speelde de baas over het dode papier. Ik trad dus, met een zuiver geweten, in nadere onderhandelingen met deze miniatuur-werknemer, want was de wil al grenzenloos, de daad bleef enigs zins beperkt door het vooralsnog ont breken van biceps. Wij schrapten alzo, na ernstig over leg, het zemen van de erkerramen, hoe zeer ik daarmee ook gediend zou zijn. Het leek mij ronduit hachelijk deze vier turven een werktrap op te sturen en dat bij herhaling, met een spons zo groot als zijn eigen hoofd. Voor een dergelijk titanenkarwei was het tarief trouwens ook beslist te laag. Maar als wij ons eens met lap en poetsgoed op de brievenbus wierpen? Die bevond zich ongeveer op dezelfde hoogte als zijn blonde kruin en lag dus nog juist binnen het bereik van zijn stralende goede wil. Hij bleek in het poetsen al een be hoorlijke vooropleiding te hebben ge noten en dus liet ik hem met brieven bus en deurknop vol vertrouwen alleen. Na een klein kwartier kon ik met ge paste bewondering het resultaat komen inspecteren. Beide onderdelen van mijn voordeur blonken mij tegen als de lieve zon zelf en uit overmaat van dienstwilligheid hadden zelfs de knopjes aan de binnen kant een likje meegekregen. Als er iets ooit zijn geld waard geweest is, dan zeker dit glimmende koper. Toen daar na de voordeurmat ook nog deugdelijk en vakkundig was uitgeklopt, leek mij het voorgestelde tarief billijkheidshalve wel bereikt. ANDER het krachtdadig kloppen door had ik halfluid gemediteerd over de wenselijkheid van degelijk fourageren bij zoveel inspannende arbeid. Wie niet werkt zal weliswaar niet eten, maar wie zo belangeloos zich uitslooft mag toch zeker wel iets extra's hebben om behoorlijk op de been te blijven. Het was alleen maar zo jammer, dat hij, als J-J1ER heeft u Weer zo'n leuk fris modelletje, dat bij onze jonge dames zeker in de smaak zal vallen. De brede schouderstukken lopen nfiar de taille smal toe om op het rokje in opgestikte zakken te eindigen. Leuk voor twee erlei stof, zoals u ziet, of voor ruitjes of streepjes in verschillende richtingen. Ge heel van dezelfde stof echter niet minder aardig, vooral als u bij het opstikken van schouderstukken en zakken een andersgekleurd biesje of punthandje meenaait of de naden met zigzagband be dekt. Desgewenst kan er ter afwisseling een' wit bloesje met pofmouwtjes onder ge dragen worden. De rok kunt u d wars knippen als een rechte lap van 160 cm lengte. De naad komt dan midden achter. Neemt u de stof recht, dan maakt u twee baantjes van 80 cm breedte. U stikt er als aangegeven de zakken op, 3./. V. /3. xo/i -N O. ï- 22A? 6 JAAR waarvan de opening met een in de vorm geknipt biesje afgewerkt is. Het voorpand kunt u op twee ma nieren knippen. Of u tekent het zo als hier afgebeeld en knipt het dan langs de lijnen van het schouder stuk door, of u tekent het voorpand zonder schouderstuk (dus volgens de stippellijnapart, evenals het schouderstuk. Van het rugpand knipt u het zijpandje los. XJ stikt het schouderstuk op het voorpand en de rugpanden op de zijpandjes. U vouwt het beleg naar binnen en maakt de knoopsgaten. Zij. en schoudernaden sluiten en hals en armsgaten met schuine repen stof afwerken. De onderkant van het voorpand wordt waar aangegeven ingerimpeld tot 17 cm. De boven kant van de rok inrimpelen en aan het lijfje zetten. Het ceintuurtje maakt u 3 cm breed. man zijnde, stellig geen koekjes lustte, anders Waarop de mat met beslistheid werd neergelegd en haastig de geruststellen de verzekering volgde, dat naast kwart jes zélfs koekjes in dank werden ge accepteerd. Om van een gevuld wafel tje maar te zwijgen Onder het hoorbaar geknabbel van zijn kant (wist u, dat wafeltjes met poetspommade zo uitgezocht smaken?) tekende ik, als rechtgeaarde werkgeef ster, gewetensvol de loonlijst. En merk te op, dat mijn jeugdige werknemer over gevarieerde kwaliteiten beschik te. Immers, hij had zich die morgen reeds, a raison van enige kwartjes, met overgave gewijd aan het harken van twee tuinen en het boenen van een muurtje. Ik wenste hem dan ook met een ge rust gemoed een succesvolle dag en, mede met het oog op die veelzijdige capaciteiten, voorspelde ik hem een rijke oogst aan klinkende munt: min stens een rijksdaalder! Méér annonceerde hij zelfbewust en wurmde de hele loonlijst en het veel te grote potlood in een onwaarschijnlijk kleine broekzak. De voorspelling ging meteen al gedeeltelijk in vervulling, want hij had nauwelijks het tuinhekje achter zich dicht, of een vrouwenstem riep veelbelovend uit een open raam aan de overkant: Padvinder! JE zult zoiets padvinder noemen woord, waar ga je met die jongen naar toe? Maar dat heerlijk brokje werkwilligheid draafde al de straat over met een briefje in zijn hand. De kruidenier, twee straten verder, giste ik. Om zes uur haalde een belletje mij weg van mijn restant krentenbrood. Daar stond hij weer, ditmaal vier-en- een-kwart turf hoog, vanwege zijn rol schaatsen. Twee-vijf-en-tachtig, zei hij, met de eenvoud der waarlijk groten. Ik ver zocht dit te mogen verifiëren met de loonlijst; die kwam echter niet hoger dan negen kwartjes. Jawel, maar er waren heel wat mensen geweest, die nog zomaar een dubbeltje erbij hadden gedaan. Het is te begrijpen. Behoudens de enkele inhalige geestigaards, die ver leden jaar jochies een hele akker lieten omspitten voor één kwartje, zal het gros van het fantsoenlijk mensdom het karweitje zorgvuldig hebben afgewo gen naar het heitje met een klein douceurtje er boven op. Want een der gelijk ééndagsbedrijf ligt in de rede en wie het op touw gezet hebben zijn goede mensenkenners. Heus, het heitje rammelt ons los ge noeg in de zak. Maar het zit er nog te ouderwets diep bij ons in, dat geld be loonde prestatie betekent. En ik kon in dit verband de huisvrouw begrijpen zo niet billijken die mij berouw vol toevertrouwde, dat zij wel eens een keertje kriegel was geworden als zij, met het werkschort voor, van haar bed den- of strijkplank was weggeroepen door een keurig gesoigneerde dame, die haar alweer een bus voorhield. Het was op een stuiver uitgelopen en dat speet haar achteraf voor het goede doel Maar als diezelfde dame eens aan geboden had even te helpen afdrogen of een laken op te rekken? Ik maak me sterk, dat er dan grif een gulden in de gleuf was gegleden. Enige maanden geleden stierf de Ne derlandse fotografe Emmy Andriesse, tijdens de vervulling van een opdracht die geheel haar hart had: het maken van een reeks foto's in de streken waar Vincent van Gogh heeft gewoond. Zij heeft deze taak nog tot een goed einde kunn„n brengen. In haar verloor Ne derland een van die gevoelige naturen, die een mechanisch proces hadden weten te verheffen tot het peil van een kunstvorm. Het Stedelijk Museum te Amster dam eert haar op het ogenblik met een tentoonstelling van foto's van haar hand. Er zijn die prachtige platen van Arles en Saint Remy, waarin zij zo voortre"elijk de sfeer en het karakter van het Zuidfranse land heeft weten te peilen. Maar ook zijn er die grepen uit het volksleven in Italië, Engeland, Spanje, waarin zo sterk haar sociaal mededogen tot uiting is gekomen. Haar foto's waren niet slechts aesthetische prentjes van nette mensen in kleurige gewaden; zij had voor folklore nauwe lijks oog, sightseeing interesseerde haar in het geheel niet. Zij heeft en dat was haar waarachtig kunstenaar schap gevraagd naar het wezen der dingen om haar heen. \LS gedurende de zomermaanden het bezoek aan de kaasmarkten in enkele van onze oude stadjes tot de toeristische uitstapjes gaat behoren, worden wij opnieuw er aan herinnerd hoe ons land, mede door de mooie Hol landse kazen, in het buitenland bekendheid geniet. Uit alle oorden van de wereld komt men kijken naar de typische marktverkoop en wij zijn trots op ons nationale product als een vreemdeling „lekker, lekker" zegt, als hij het eerste hompje oude Edammer naar binnen heeft. Om hier, tegen Noord-Hollanders breed uit te weiden over „Kaas", lijkt water naar de zee dragen. Noord-Hollanders zijn als het ware met kaas groot gebracht. men de vaste substantie om haar houdbaar te ma ken. Het stremmen van melk met een plantaardig of dierlijk enzym is waar schijnlijk pas later toege past. Men vermoedt dat de Romeinen deze manier om lebkaas te maken aan vele volken geleerd hebben. Zij, evenals de oude Grieken, zagen de kaas als een edel en krachtig voedsel en ook in onze tijd is in Italië evenals in Frankrijk kaas een belangrijk onder deel van de voeding. De meest bekende kaas soorten in Nederland zijn zoals bekend: Edammer- en Goudse Kaas, Friese Kruidkaas, Leidse- of ko- mijne Kaas. Verder heer lijke korstloze kaas, kleine room- of lunchkaasjes en de sterk ruikende Lim burgse kaas. Het is een degelijk, maar geen groot assortiment, want vergele ken bij Frankrijk, waar men 250 verschillende soorten kan vinden, de monstreren wij een tref fende eenvoud. In Frank rijk heeft iedere streek, hoe afgelegen ook, zijn eigen kaassoort: „le fro- AL reeds in 1491 was voor de bewoners van deze streken kaas een volksvoedsel. Westfriezen. Kennemers en Waterlan ders kregen in dat jaar de naam van Kaas- en Brood volk toen zij in opstand kwamen tegen de zware belastingen, welke in die tijd van binnenlandse on rust en twisten, van hen geëist werden. Zij verza melden zich binnen de poorten van Alkmaar en Hoorn en ten teken dat zij vochten voor de eerste le vensbehoeften droegen zij een stuk kaas en brood voor hun borst. We hebben de gewoonte regelmatig kaas te eten. Hiermede volgen wij de voetsporen van vele oude volkeren, want reeds Assy- riërs en Babyloniërs maak ten al op zeer primitieve wijze zure melkkaas. De zuur geworden melk werd in wrongel en vocht ge scheiden, daarna droogde mage du pays", en het is geen kleinigheid om maar zelfs alleen de „Hoofden van de Kaasfamilies" te kennen. Goed, wij Nederlanders doen het dan in aantal wat eenvoudiger, maar in vorm en gewicht mogen de Edammers en Goudse ka zen er zijn. Wij maken een eerlijke voedzame kaas, in tegenstelling met buiten landse soorten die geraf fineerd piquant kunnen zijn. Onze trots over het eigen product mag echter niet verhinderen te be denken dat men van an dere volken, die ook veel kaas eten, nog best wat kan leren over de wijze waarop men kaas kan ge bruiken. Het binnenlandse verbruik is per jaar onge veer 53 millioen kilo. Dat lijkt heel wat, maar zo in het groot bekeken zijn we toch alleen maar ver trouwd met „ons broodje kaas". Wij vergeten of we ten niet dat kaas eten veel meer kan betekenen. Dat kan betekenen eens royaal weg te happen in een hompje kaas en laten wij van onze zuiderburen ook eens afkijken hoe zij kaas als voorgerecht en als des sert presenteren. Velen van ons weten niet dat op wel negen of tien manie ren kaas kan worden toe gepast. Daarom zult U eer daags in dit blad enkele recepten van soms eenvou dige, soms meer ingewik kelde, maar steeds bijzon dere kaasheerlijkheden kunnen lezen. Dat alles ter meerdere glorie van uw maaltijden. U zult verwon derd staan wat U met de ons vertrouwde soorten kunt klaar maken. Als U dan zo ver bent gekomen dat U in een grote afwis seling Leidse, Friese en Edammer bent gaan waar deren, kan het niet anders of U wordt nieuwsgierig naar de buitenlandse soor ten, waarvan U misschien wel eens gehoord hebt, maar waaraan U zich nooit gewaagd hebt. Zodra de lust tot zo'n gastrono mische uitstapje bij U op komt. laat U zich dan met door een soort koppigheid nooit anders te willen eten dan dat éne Hollandse pro duct weerhouden. De er kenning dat het buiten land heerlijke kaassoorten heeft, doet aan de qualiteit van „Volvette" niets af. En het kan zelfs zijn dat men haar juist een eigen en bewuster waardering gaat geven. Misschien ook is na deze onderneming de winst te boeken een echte kaaseter te zijn geworden. Het is als na het maken van een lange reis: kost bare indrukken hebt U ge kregen, zeldzaam mooie bergmassieven hebt U ge zien, rimpelloze meren hebt U bevaren, maar bij het weerzien van een in tiem rustig hoekje in het Hollandse landschap, her kent U plotseling, bijna dankbaar dat het er nog is, iets heel eigens: Oost, west, thuis best. Zo keuren wij ook, na genoten te hebben van Brie of Roquefort, met meer aandacht een „vol- rijpe Hollander" en weten dat we die best aan een vreemdeling kunnen voor zetten. PETRA. Een landschap van Morandi uit 1944 (Van onze redacteur beeldende kunsten) HET zal wel een der raadselen van de in ternationale kunstwe reld blijven, waarom de Italiaanse schilder en etser Giorgio Morandi buiten de grenzen van zijn vaderland vrijwel niet bekend is gewor den. Hij deelt dat lot trouwens met velen zijner landgenoten- kunstbroeders. Aan de kwaliteit van zijn werk kan het niet liggen. Vermoedelijk is het een gevolg hiervan, dat er in Italië zoveel belang stelling voor bestaat, dat hij nimmer in Parijs naar de roem heeft be hoeven te zoeken. Want deze profeet wordt in eigen land zodanig ge- eerd, dat hem niet al leen een professoraat in de grafische vakken aan de Academie te Bologna is opgedragen, maar dat bovendien alle belang rijke particuliere en openbare collecties exemplaren of zelfs groe pen van zijn schilderijen en etsen bevatten. Beter kan een kunstenaar al niet wensen. Toch dringt zijn roem langzamer hand ook naar buiten door. Terecht, zoals een tentoonstelling van zijn werken leert, welke tot en met 6 Juni in het Haagse Gemeentemuseum te zien zal zijn. ■U/IE een portret van Morandi te zien krijgt, ontwaart een in zichzelf - gekeerde, stugge, haast verbitterde man van ongeveer vijf en zestig jaar. Hij wekt de indruk, dat hij zich tus sen zijn pulletjes en vaasjes nog het best op zijn gemak voelt, en zich maar het liefst zoveel mogelijk aan de we reld onttrekt. Dat is de naar buiten gekeerde zijde van een kunstenaar, die zich in zijn schilderijen op een geheel andere wijze openbaart. Ook daar uiteraard dat naar binnen gekeerde, nu echter door geen stug heid gecamoufleerd. Maar deze man mint de stilte, de eenzaamheid. Daar voor is hij uitermate gevoelig, maar zij is tegelijkertijd zijn kracht, zijn artis tieke scheppingsbron. Morandi is namelijk allerminst een schilder, die enorm van zich doet spre ken, die opvalt door klatering van kleur of door daverende manifesten. Integendeel. Geschreven heeft hij nooit, want het profetische, betogende, pole mische ligt hem in het geheel niet. Hij heeft alleen maar gewerkt, stil, terug getrokken, bescheiden. Langzaamaan heeft hij zich ontwik keld. Als twintigjarige maakte hij werk, dat zowel met Cezanne als met d" expressionisten enige aanrakings- - hikken vertoonde. Maar nimmer heeft het de heftigheid van het werk van sommige andere schilders dier dagen vertoond. Enkele jaren heeft Morandi daarna „metaphysische" schilderijen gemaakt, stillevens vooral, waar in een fles niet een fles, maar een van alle toevalligheden als kleur en specifieke vorm beroofd cylindrisch voorwerp v as. Droog werk was het, zonder kleur, ook zonder humor. Naderhand vond hij meer en meer zijn u-'teindelijke vorm. Zijn kleur kreeg meer verfijning, meer diepte; de uiterlijke gedaante der dingen ver- waasde tot 'een droombeeld, werd min der star en strak en steeds gevoeliger van lijn. Zo is Morandi steeds meer de schilder van een verstilde dichterlijk heid geworden. Oude flessen, gedeukte blikken busjes, op zichzelf foeilelijke vazen en pullen werden als het ware de dragers zijner voorzichtig uitge- fluisterde gedachten. In al zijn werk heerst de stilte niet slechts de stilte welke ontstaat door het ontbreken van lavaai, maar die welke een gevolg van harmonie, van volledige overgave is. Harmonie en overgave dat zijn termen, waarin zich de kunst van Mo randi laat samenvatten. Harmonie en wat voor een vindt men in de stillevens van flessen, vazen en bus sen, die hij zovele heeft geschilderd. Elk stuk heeft zijn eigen rhythmische spanning, maar ook zijn eigen kleur- gamma, zijn eigen licht. Er kan een donkere, gedempte toon zijn maar ook een stralende blijheid, die echter nergens uitbundig wordt. En overal staan die flessen als kerktorens in het vlak, als uitingen van ongebroken in nerlijke kracht. Bloemstillevens heeft hij gemaakt, kleine verfijnde stukjes, waarin die enkele als schetsmatig geplaatste toet sen kleur belangrijker zijn geworden dan de oorspronkelijke aanleiding tot het schilderen. Zij zijn geplaatst met een gratie, die onnavolgbaar is. De stil te en de overgave zijn er onovertroffen in uitgedrukt. Zijn landschappen tenslotte zijn droomgezichten in een onbewoonde wereld, waarin alleen een fijn gezeefd licht hoofdzaak is. Zo diep is hier de impressie van eenzaamheid, dat zij nau welijks sterker kon worden uitgedrukt. Nergens komt de menselijke figuur voor. Maar nergens heeft men ook het gevoel, dat de mens er zou kunnen leven, ook al zet hij door bouwen en zaaien, door ploegen en planten zijn stempel op zijn omgeving. Morandi heeft in zijn landschappen nog meer dan in zijn stillevens volledig afstand gedaan van elk detail. Alleen het be loop van een heuvelrug, een weg, de massa van een zonbeschenen huis, een boom, houdt hij vast. Meer had hij niet nodig om tot een maximum aan zeg gingskracht te komen. Het sterkst heb ik dit ondergaan in de reeks landschappen, die Morandi tussen 1940 en 1943 heeft geschilderd. Zij kregen terecht een zaal apart en vormen voor mijn gevoel het hoogte punt van de expositie. Zijn etswerk, hoe mooi van toon en gradatie ook, hoezeer ook eens geestes met het schil derwerk, bereikt dit peil niet. Daar voor doet iet me net even te fors aan, is het te veel op werking op een af stand berekend, al zijn de laatste stuk ken fijner van structuur dan de voor gaande. Het is me niet bekend, waaraan Nederland het voorrecht dankt, als eerste land buiten Italië te mogen ken nismaken met een vrijwel volledig overzicht van het werk van deze kun stenaar. Het is een privilege, waarover we allerminst rouwig behoeven te zijn. Morandi's werk is die kennismaking waard. Het werd ons te lang onthou den. Mogen velen er zich aan sterken. VAN WIGCHEREN In hef jaar waarin de wereld het ver trek herdenkt van Florence Nightingale naar het strijdtoneel op de Krim, in October een eeuw geleden, brengt Libelle het ware verhaal van een andere heldhaftige vrouw, de „Heldin der Amerikaanse slagvelden": Een onbekende weduwe redde duizenden soldaten het leven door als een moeder voor hen te zorgen. De beroemde generaal Ulysses Grant zei van haar: „Zij staat in rang boven mij!" Het dankbare Amerikaanse volk richtte een standbeeld voor haar op. In Libelle van 8 Mei begint dit ontroerende levensverhaal, een late hulde aan een ten onrechte vergeten, grootse vrouwenfiguur. EXTRA: Wekt lij is het aardige kinderblad TOMBOLA èf maandelijks ten COMPLETE (Advertentie. Ing Med

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1954 | | pagina 13