CALLANTSOOG
Zaterdag 9 juli 1960 no. 5
Redactie-. Mevr. C. H. KLOOSTERBOER -ISAKSSON, Zeeweg 12 - Tel, 02248-323
Administratie R. KOELEMEIJ - Dorpsplein 34 - Callantsoog - Tel. 02248-338 Druk: Fa. K. VAN LOENEN Zn. - Schagerbrug - Tel. 02247-272
Waarom zijn de zeeën zo diep.
We kunnen ons afvragen, waardoor het
komt dat ons hart steeds uit gaat naar de
zee. Waarom jong en oud, arm en rijk,
landman en stedeling ieder jaar naar zee
komen. Zij, die wonen in streken en ge
westen hier ver van daan en zij, die de
kuststreken bevolken, worden telkenmale op
nieuw aangetrokken tot de zee.
'n Ieder, die naar de zee komt, wordt ge
grepen door het boeiende spel van de golven,
die groots en indrukwekkend komen aan
rollen. De blik reikt tot de verre horizon,
zonder belemmerd te worden. De zee zelf
biedt telkens iets nieuws, iets geheel anders,
een kleurenspel van watertinten en wolken.
We vragen ons af, of het de werking van
eb en vloed, de krachtige golfslag en de
schuimende branding zijn, die ons boeien.
Als wij dagelijks de gedragingen der zee
gadeslaan, zal het ongetwijfeld duidelijk wor
den dat alles tesamen slechts een dergelijk
effect op ons kan uitoefenen. Of zouden het
alleen de diepten der zeeën zijn, die wij
vermoeden bij de verre horizon, die zich
oplost in het oneindige?
Ik zou wel eens willen weten,
Waarom zijn de zeeën zo diep
Misschien om het geluk van de vissen,
Die 't water niet kunnen missen.
Of ter meerdere glorie van God,
Die de wereld schiep,
Daarom zijn de zeeën zo diep.
6e klassers.
Van de meisjes van de 6e klas gaan naar de Nijver
heidsschool te Schagen:
Nettie Baken Marjo Kossen
Truus Becker Martina Kuiper
Dickie Eradus Carla Tunnessen
Van de jongens gaan naar de
Lagere Techn. School te Schagen: Kees Marees.
Den HelderTheo Bijpost.
U.L.O, te SchagenDick van Scheyen.
R H.B.S. te Schagen:
Kees Baken Piet Schermerhorn
Kees Kennema Dick de Wilde
Mededeling. De termijn om Uw artikeltje
over Callantsoog in de winter in te zenden
sluit op 15 juli (zie foto Badbode 3).
Door de vele berichten konden verschillende artikelen
deze keer NIET worden geplaatst, andere moesten
bekort worden. De Redactie.
De droomreis naar Callantsoog.
Die ochtend waren we in 't holst van de
nacht opgestaan. We zouden naar Callants
oog. Om 7 uur stond de gehele familie be
pakt en bezakt, klaar om te vertrekken,
gelijk de familie Lampe, die een dagje uit
gaat. Nu wilde het toeval dat de zon ver
stek liet gaan. Maar we hadden de reis
Callantsoog in ons hoofd en dat zou ge
beuren ook. Eén van ons herinnerde zich
dat er in Callantsoog, behalve het strand
leven, ook nog veel meer te doen was. En
hoe het nu kwam, weten we niet, maar op
een gegeven ogenblik bemerkten wij dat ook.
We stonden voor één van de mooiste bouw
werken, die wij, stadsmensen, ooit gezien
hadden. Een gebouw, U kunt het geloven
of niet, dat alle moderne comfort in zich
verborg, daarnaast echter een schat van
historische wetenswaardigheden inhield, dat
we er stil van werden. Omdat wij van na
ture nogal nieuwsgierig zijn, bedachten we
ons geen sekonde om navraag te doen naar
zoiets unieks. Men vertelde ons alleen maar
dat de buitenkant van het gebouw slechts
een nietig deeltje was van het geheel. Men
raadde ons aan zelf te gaan oordelen.
Nu, dat was werkelijk tegen geen dovemans
oren gezegd. We stapten door een meters
dikke poort en kwamen bij de hoofdingang.
Een reusachtig Romaans gewelf werd dui
delijk zichtbaar. En wie trad ons met groot
gevolg tegemoet? Graaf Floris in hoogst
eigen persoon. Geheel gekleed in de cos-
tuums van de 13e eeuw maakte deze vorst
met zijn gevolg een bizarre indruk op ons.
Maar dit was echt nog maar een klein on
derdeel van al het wonderbaarlijke, dat wij
beleefden. Leest U verder. We werden als
oude vrienden ingehaald met een luister, die
onze stoutste verwachtingen overtrof. Voor
ieder van ons stond er een edelknaap ge
reed. In de zaal gekomen werden wij direct
getroffen door de gaafheid van alle 13e
eeuwse voorwerpen. Naast bruingrijze kan
nen stonden de pronkstukken uit die tijd,
de bekertjes, 8 cm. hoog, en dan niet te
vergeten, de driebeen. Deze pot was, in-
plaats van toegerust te zijn met een oor,
nog voorzien van een flinke steel. Een
madonna met kind, ondanks de eenvoud
groots en suggestief werkend met de zeker
heid dat iedere penseelstreek van de kunste
naar effect zou hebben. Een kandelaar, niet
hoger dan 34 cm., vermoedelijk afkomstig
uit Florence en vooral de kruisbeelden niet
te vergeten. Een processiekruis bijvoorbeeld
was uitgevoerd in brons met emaille. Een
zilver-bronzen vijzel, de voorloper van de
tegenwoordige koperen, uitgevoerd met prach
tig reliefwerk, waarin de geleerden uit die
tijd een grote rol speelden. De meubelen
strak van lijn.
Een ander vertrek bracht ons in de tijd van
de Gothiek. Zetel of „sittekist" nodigde ons
ter ruste en ter overpeinzing. Een dressoor
viel direkt op door de fijnere vormen, mooi
ere bewerking, doch nog steeds strak van lijn.
De houten beelden, de z.g. heilige beelden
waren op tal van plaatsen zodanig opgesteld
dat zij als 't ware de eenheid en de ver
scheidenheid accentueerden. We moesten
echter verder. We kwamen door de rijk
gemeubileerde vertrekken van de Gouden
eeuw. Alles van zwaar massief eiken hout,
weelderig behangen met de mooiste tapijten.
Ook het aardewerk kwam hier tot zijn recht.
Hadden we in de eerste vertrekken niets dan
ruw-stenen kannen en bekers gezien, hier
ontdekten we zo waar het mooie witte Delfts
naast prachtige tinnen kannen, borden en
schalen. Ook aan de verlichting was veel
meer werk besteed. Kandelaars en luchters
hier en daar opgesteld gaven de bezoekers
een indruk van het gezellige familieleven uit
de tijd van onze voorvaderen. De overige
vertrekken waren zo mogelijk nog belang
wekkender. Alle pracht en praal uit de glo
rietijd van ons verleden werd hierin naar
voren gebracht. En dan plotseling de over
gang naar het moderne. De televisie-stoel,
de diabolo-koffiepot, maar ook het strakke
van lijn van de meubelen en gebruiksvoor
werpen, deden bij ons de vraag rijzen of
wij, moderne stadsmensen met de vele tech
nische snufjes om ons leven te veraangena
men, wat interieur betreft, weer terug willen
naar de oertijd.
Wanneer 11 met ons deze wandeling door
de vertrekken zou maken, zou U even ver
baasd zijn als wij. Want, geachte lezer,
Callantsoog heeft geen gebouwen, daterend
uit de 13e eeuw. Wel was er reeds in 920
sprake van ons dorp, n.1. in de kronieken
van de abdij in Eg mond, maar de zee heeft
veel genomen en van de oude luister niets
over gelaten. De diverse overstromingen
hebben het hunne er toe bijgedragen dat
van het oude dorp, dat op een eiland ge
legen was, niets meer over is. Of toch nog
wel iets. Enkele oude brokstukken steen, na
jaren aangespoeld op de stranden. Helaas
een oude traditie kon niet voor ons nage
slacht bewaard blijven.
We kunnen U slechts enkele voorwerpen
tonen van het einde der 18e eeuw, 19e eeuw
en begin 20e eeuw. Maar mogelijk hebt U,
geachte lezer, nog iets in Uw rommelkast,
waar U te midden van Uw moderne inte
rieur geen raad mee weet? De stichting
museum Oud Callinghe heeft reeds de toe
zegging een gedeelte van de brandweer
garage als tijdelijke expositieruimte te mogen
gebruiken. Wanneer onze plannen verwezen
lijkt worden, zal veel van hetgeen vroeger
weggedaan werd, thans voor ons nageslacht
behouden kunnen blijven.
acid niet ()ij de strekdammen.
