I f 1.550.000.000 In de Eeuwige Stad aan den Tiber. ZIJ WERKEN i De Marskramer en het Meisje lrlog^ae}(! DE ONDERLINGE NEDERLANDSCHE s AKKERTJES f355113 4^* De beroemdsie plaats van hei oude Rome. De Vestaalsche Maagden verpandden dertig jaar van hun leven aan den dienst van den Staat. De eerste tocht in Rome van den buitenland8chen reiziger, die aan het station of op het blinkende vliegveld Littoria aangekomen is. geldt zijn ho tel. Maar de tweede leidt steevast naar de historische plaats, die het Forum Romanum heet. Achter de Piazza di Veneza, het mo numentale plein dat voor het heden- daagsche Italië van zoo'n groote sym bolische beteekenls geworden is, ligt, door bekwame en liefderijke handen weder zichtbaar gemaakt en gedeelte lijk hersteld, het brandpunt van het oude Rome, welks bekorende roepstem sedert Jaar en dag door de wereld klinkt. Men kan op verschillende wijzen het Forum Romanum de Italianen spre ken over Foro Romano betreden. De vorstelijke weg leidt wel langs den triomfboog van Titus, van den keizer, die het Colosseum, den schouwburg der Oudheid, afbouwde en. inwijden liet met drie maanden feest en vijfhonderd vermoorde dieren uit de wildernis. In het oude Rome is deze steenen hulde aan Titus een centraal en bindend punt Links: de groene Palatijn, de heuvel, waarop koning Romulus zijn stad sticht te, met zijn resten van weergalooze Caesarpaleizen; achter: het Colosseum en de Via Appia, den Weg der Dooden genoemd, die naar de donkere cata comben van den. grafbouwer Callixtus gaat, waar een hagelwitte Santa Cae- cllla tot in den dood haar trouw aan de geboden van Christus belijdt; en tenslotte recht vooruit: het Forum Ro manum en het Kapitool. En thans is het: alles of niets. Hij, die gevoelig is voor de sfeer van het verleden, ziet de wereld vóór zich op gaan, ziet de eeuwen terugkeeren, als door een tooverstaf geraakt en terzelf- dertijd wordt de eeuwige les van Rome in zijn ziel gegrift: de deemoedigma- kende tegenstelling tusschen tijd en eeuwigheid. Maar hij, die hier staat zonder his torisch besef en zonder den drang naar romantiek in het hart, ziet slechts de werkplaats van een steenhouwer, vol puin en afbraak en binnen vijf minu ten zal hij het stof in zijn keel met wijn of bier begeeren weg te spoelen en God danken wanneer hij goed en ONS redactie-lid H. P. v. d. Aard weg. die vóór het uitbreken van den oorlog eenigen tijd dag bladcorrespondent in Rome geweest is, zal in een korte serie artikelen, waarvan wij het eerste hier publi- ceeren, de historische en geestelijke grootheid van de Eeuwige Stad na der belichten. wel op één der beschaduwde café-ter rasjes beland is. Voor deze laatsten blijft het goddelij ke Forum Romanum een waanzin van bestoven en verweerde steenen. MEN heeft wel eens gezegd, dat het Forum Romanum beheerscht wordt door de drie overgebleven zuilen van den tempel van Castor en Pollux, waar langs jaarlijks de Romeinsche cavale rie defileerde voor haar beschermhee- ren, de rossentemmende Dioscuren. Hat lijkt onjuist. Want de tastbare afme ting speelt op het Forum Romanum geen rol. Sprekert de verminkte beel den in den tuin der Vestaalsche Maag den niet een even overweldigende taal als de reusachtige overblijfselen van de Baseliek van Constantijn, die de on betwistbare grootheid in het licht stei- len van de Romeinsche bouwmeesters, die zulk een zeldzaam gevoel voor or de en ordening gehad moeten hebben? Het is slechts de vraag onder welken gezichtshoek men de details op het Fo rum Romanum wensent te beschouwen. Zijn zij eigenlijk niet middelen om tot het doel te geraken: de geestelijke reconstructie eener wereld, die voor bijging? Wie op het Forum Romanum den voet plaatst, moet in staat zijn onder het heden tijdelijk een streep »te zet ten, anders kan hij deze verzamelplaats van oud-Romeinsche herinneringen be ter onbetreden laten Van den tromfboog van keizer Titus naar den tuin der dienaressen van de Godin Vesta is een gemakkelijke weg. Langs zijn pad vindt men de ongeschon den beeltenis in steen van den Pontifex Maximus, den opperpriester, naast en tegenover de afgebrokkelde en onthoof de gestalten der Vestaalsche Maagden, die, naar het woord van d'Annunzio, daar eenmaal stonden als versteende vormen der stilte. En zij doen dit nóg. Men, zal het niet licht wagen hier wellicht de belangrijkste en in ieder geval de bekoorlijkste plaats van het gansche Forum Romanum hard te HET EORUM ROMANUM. voor ons dagelijksch brood. F\ E fruitkweeker, die zich als intermezzo tusschen de be spuiting van zijn vruchtboomen door even tijd gunde voor ons praatje, wond er geen doekjes om: ,,'t Was met het fruit de laatste jaren best, meneer. We kunnen dik tevreden zijn." Overigens verklapte hij hiermee geen geheim, want ieder weet, dat het met de fruitteelt goed gaat. Daarin schuilt, aldus on ze zegsman, juist een groot gevaar. Wanneer een product eenige jaren achtereen behoorlijk prijst dc er varing heeft dit geleerd wil Jan en alleman het telen. Zoo is het r j. thans ook met het fruit: rlUIT" een ieder werpt er zich op en het aantal nieu we aanplantingen is le gio. Doch wat er in de toekomst van terecht zal komen? Van een groot percentage dezer boomgaarden niet veel. Om er iets van terecht te brengen, moet men een ervaren pomoloog zijn. De ziektebestrijding, de sovteering, ver pakking en al wat dies meer zij vereischen een grondige opleiding, een practische ervaring en een scherp inzicht. De appelen en peren rollen tegenwoordig niet zóó maar van den boom. Uit het onderhoud met onzen fruitkenner, heusch niet de eerste de beste, bleek wel met welk een reuzenschreden de frultkweekerij kwalitatief de laatste jaren in ons land is vooruitgegaan, dank zij vooral de goede voorlichting. De koelhuizen, die meer en meer in zwang komen, verhoogen boven dien de houdbaarheid van het fruit. De Jonathan b.v., een bekende appelsoort, werd ons verteld, zal men hierin tot ongeveer Juni kun nen goed houden. Dan is de nieuwe oogst bijna weer in aantocht en eten we vrijwel het geheele jaar door ooft van eigen bodem. Dat is voor ons belangrijk, maar ook voor den kweeker, want die houdt hier mede in de toekomst den Ameri- kaanschen appel buiten de deur - en dat is ook wat waard. De fruit kweeker, al zorgt hij „slechts" voor ons dagelijksch fruit, werkt daar door ook voor c dagelijksch brood. Voorgrond: de 3 beroemde zuilen van Castor en Pollux; lnks: de triomf boog van Septimus Severus; geheel achter: het Kapitool en de Piazza Venezia- (foto archief.) praten of luid te lachen. Het „ïilen- tium," dat in 4e catacomben, waar de oude Romeinaft ruftten, verlangd wordt, zou hier een overbodig gebod zijn. Men zwijgt vanzelf en zet zijn voeten ook bedachtzamer neer dan elders. Hier liepen de schoon gedrapeerde priesteressen, wier hooge en h.iUtge plicht het was het vuur van Vesta dag en nacht brandend te houden het vuur, dat tevens het geluk en den voorspoed der Romeinsche samenleving beduidde. Zij vormden een elemen.t in den Romeinschen Staat, deze eensaime verheerlijkte wezens, en was het niet keizer Augustu* die eenmaal aart de Overste der Vestaalschen zijn uit erste wilsbeschikking in bewaring gaf? Ver good werden deze vrouwen, die In ruil voor eerbetoon en fabelachtige m acht, het beste deel van hun leven ten, of fer brachten aan godin en 3taat. 'R'ant dertig jaren moest de aangegane a liinst aan Vesta duren. Maar ook zij waren menschenkinderen, die bij hun plichts vervulling falen konden voo'f de Vestaalsche een doodzonde! en hoe veel* wroeging, heimwee en wanhoop zal den grond van dezer» tuin van Ves ta betreden hebben? IN den uitersten hoek, dicht tegen, het Kapitool, dat, gelijk de legende -Wil, eenmaal door de ganzen i [ered werd, staat een merkwaar-i g getlou'*. Een vroegere kerkzaal? Een verg i der plaats? Men komt het niet zoo ge mak kelijk te weten. Want officieele gidsen, die de Europeesche talen hanteeren, blijken juist op het Forum Romanum zeldzaam. Ik houd mij bij een lperk- zaal, waar de eerste vervolgde Chris tenen bijeenkwamen. Men vindt er langs de wanden primitieve Chr istus koppen, opschriften, die van lijdcnl en berusting getuigen, en in de hts,eken staan fraai-bewerkte sarcophagen, door welker glazen wanden men zien kan, dat het de bestemming van het men- schelijk lichaam is tot stof wedlar te keeren. Van schrede tot schrede houdt het Forum Romanum, dat oneindig j .méér biedt dan ik hier schetste, u in zijn on- weerstaanbaren greep, om het even of gij staat binnen de indrukwekkende gewelven van de hallen van Constan tijn, voor de bronzen deuren van het ronde tempeltje van het vergoddelijkte kind van Maxentius of voor den brach- tigen boog van keizer Septimibs Se verus, waarvan het opschrift gelijkelijk haat en lie'de verraadt. HET Forum Romanum, aan dem voet van den geurenden groenen Rtalatijn waar, temidden van 'n regenboiog van bloemen, palmen en citroenbioomen bloeien vervult een ieder mjtrt een diep en onvernietigbaar helmwex:, die het eenmaal met oog en ziel betlcad. H. P. VAN DEN AARDWEG. ondagsgedachte door Mr. R. Hrtnwinlf I Wie ben ik? Wie ben ik? Een vreemde vraag! Alsof wil niet zouden weten, wie wij zijn! Dragen wij niet ons identiteits bewijs in ODtima forma bii ons? En toch: wie ben ik? Achter al deze etlau#tten. waarvan het maatschap pelijk leven in den loop der tijden ons zoo riikeliik heeft voorzien, staan wil naakt, zonder naam. zonder waardig heid: als man. als vrouw, als mensch Wat beteekent dat: een mensch'' Millioenen menschen bevolken onze aarde. Eén van hen ben ik en geen ander is aan mij gelijk Ik sta voor den spiegel en zie mij zeiven aan Deze oogen dit gelaat ben ik. Maar er is een raadsel in den blik. waarmee ik mij aanzie, dat ik niet ontwarren kan. Ik ben mij vreemd, zoo vreemd als was ik de bewoner van een andere ster. En de vraag laat mij niet los- Wie ben ik? Waar kom ik vandaan! Waar heen ben ik op weg? Natuurlijk, ik weet het: ik ben geboren, ik zal sterven. Alle menschen zijn geboren, alle menschen sterven, dus ik ook Maar wat beteekent het: geboren worden? sterven? Wat beteckcr.: het: te leven tusschen geboorte en dood. te zijn tusschen een nóg-niet-ziin en een niet-meer-ziin? Is leven enkel dit ingeklemd-ziin tusschen de kusten van het onbeken de? Opnieuw rijst de vraag: wie ziin wii? Wat beteekent geboorte, dood voor ons? Wii staan voor den spiegel en her inneren ons. hoe wii vroeger waren. Vroeger waren wij anders. Vroeger waren wij .kinderen". Wij ziin ver anderd. Iets heeft ons anders gemaakt Het leven? De tiid? Wij ziin ouder geworden, wii ziin dichter bii den dood gekomen, dichter bii het einde Waarvan? Van dit ingeklemd-ziin tusschen werelden, die wii niet ken nen. dat wij leven heeten? Eenmaal begon ons hart te kloppen, eenmaal ■zal het stil staan. Wat daartusschen ligt. is ons leven. Gedurende dit ons leven ..ziin" wij er. Maar van dit ..zijn" kennen wii alleen het hier en nu. Wat wij waren, zinkt meer cn meer terug in het duister der vergetelheid, en wat wii zijn zullen is verborgen in den schoot van den toekomenden tiid. Slechts een kleine lichtcirkel ls om ons heen. die ons vergezelt op onzen levensweg. In dit schiinsel speelt zich ons bewuste leven af. Voor het overige leven wii bii vermoedens, voorgevoelens, herin neringen. wenschdroomen en Instinc tieve opwellingen, of hoe wij deze vegetatie van het onderbewuste an ders noemen willen Dit alles ls ..onze wereld", waarin wii dagelijks verkecren cn die met ons meegaat, waarheen wii ook gaan Maar andermaal rijst de vraag: Wie ziin wii. die temidden van deze wereld leven? Wie ben ik? Zie nogmaals uzelven aan in den spiegel, onderga nogmaals het mvstc- rie van den mensch. die zich zelf een vreemde, een ..andere wereld" is en weet dan. dat git nipt zilt. dan tenzii gii tegenover een ander zilt. Mensch- ziin beteekent: lecenover-een-ander- menscn-zijn. Ken ,,op-zlch-zclf-mensch -ziin" is een onbestaanbaarheid: een gedachte, die aan haar eigen zinledig heid te gronde gaat. Mensch-zljn kan ik slechts tegenover een ander ziin. Zoo wiist de vraag: wie ben ik? mii via miizelf fmiin spiegelbeeld!) naar den ander terug Alleen door n ..eii" kan ik miizelf als „ik" verstaan. Ja. wii moeten het nog scherper for muleeren: alleen een ..gij" kan mii tot „ik" maken. ..Gii" en ..ik" kunnen niet buiten elkaar. Zii hebben elkaar noodig. zonder elkaar ziin zii niets getallen, cijfers, nummers. Maar wie ..ik" is. moet ook -gii kunnen ziin Want een wereld van louter „ikken" zou voor den mensch een onrnogelitke wereld ziin (zie bo ven!) En zoo blijkt de vraag: wie ben ik? slechts de keerzijde van de vraag: Wie ziit gii? Met andere woorden: wie naar zich zelf vraagt, vraagt als hij goed vraagt! luist naar den ander. Want aijeen dan hebben wii de moaclilk- heid van een antwoord Slechts door naar den ander te vragen, vragen wii op de rechte wijze naar onszelf, n.1. zoo. dat wii mocen rekenen op een antwoord. Wie ik ben. weet ik eerst, wanneer ik weet. wie de ander is. die tegen over mii staat. Wie hil is. ben ik. En er is maar één middel om hem te lee- ren kennen: ik moet hem liefhebben zooals ik miizelf liefheb. Deze liefde is niets sentimenteels. Zii dweept niet. maar zij gaat op den man af. Zij dient en is zich tegelijker tijd van haar verantwoordelijkheid be wust. Zii is vraag èn antwoord. Want ook de ander, die tegenover mii staat, vraagt. Ook hij is oen „ik", dat aan een „gii" tot zichzelf verlangt te ko men. Daarom behoeft geen mensch een zaam te ziin en in ziin eenzaamheid te verkommeren. Want eerst als ik en gii zijn wij waarliik mensch. En eerst wie den ander tegenover zich weet. heeft in beginsel antwoord ont vangen op de vraag: wie ben ik? Eerst voor hem heeft het leven zin gekre gen. een anderen zin dan die van een tusschen louter raadselen ingeklemd bestaan. SPORTREVUE VAN DE WEEK. Het N.G.V. demonstreserde. Het Nederlandsch Gymnastiek Ver bond heeft verleden Zondag v<j*or het eerst zijn nieuwe keurploeöen J gepre senteerd en wel in het landelijk/e stadje Locliem. Onder de nieuwe led.cn van dc keurploegen bevonden zich verschil lende "Noordhollanders, die eer}, uitste kend figuur sloegen. Eén er va^i werd speciaal genoemd: mevr. n».oulen Franke uit Alkmaar, die eenijje zeer fraaie oefeningen liet zien aan 1 de toe stellen. I En wat zegt U van het plaajEie, dat we hier plaatsen? Eenige led.en van het Haagsche „Donar" ziet s'iea hier aan de brug werken. Is bet gilles niet stijlvol, niet gracieus, niet beheerscht? Dergelijke demonstraties spreken tot de massa en ziin dus een ehDrm pro pagandamiddel voor het N. Qu V.,dat dit laatste jaar met sprongen irooruit is gegaan. o Wat beleven we toch een prachtigen tiid op het gebied der athletifok. Daar wordt nu regelmatig beweerd^ dat men thans geen top-prestatie kan I verwach-, ten, omdat de voedingsmoailiikheden van zeer grooten invloed zijnl op het lichaam. En ziet, Fanny Kaen zorgt voor de eene verrassing na d!e andere. Deze alzijdige athlete heeft pos eerst verrast met een nieuw wereldrecord hoogspringen .en nu, verledeja Zondag, sprong ze 6.08 M. ver, daarmee een af stand bereikende, dien nog niemand in Nederland ooit behaald had. Kn passant won ze de 100 M. in 12,1 sec» en het Foto C. N. T. - W. P. Zeylemaker - Pax m kogelstooten met 'n stoot van 12.06 M. We schreven het dezer dagen al: als Fannv Koen het geluk heeft om haar vorm te bewaren en als de weersom standigheden haar gunstig zijn. komen er nieuwe wereldrecords op naar naam en zal ze zelfs het beroemde 5-kamp- record naar Nederland brengen, o In Rotterdam was iets niet in deo haak bii de z.g. B-kampioenschappen. Toen de 400 M. geloopen werd. had den de meeste toeschouwers hun oogen gericht op de Roode van Haarlem er. zij hadden nauwelijks aandacht voor den Amsterdammer Egat. Maar ziet. die Egas bleek over een goede eind spurt te beschikken en toen de loopers de eindstreep passeerden, gingen bei den vriiwel tegelijk door de finish cn werden er twee kampioenen uitge roepen. Was dat zoo? De iurv riep eerst Egas als kampioen uit. doch deze accepteerde den titel niet en toen kreeg men de SaloiM- beslissing: twee kampioenen! Tnlusschen bleek dat de iurv een fout had gemaakt. Elk iurvlid heeft n.1. slechts te letten op ziin ..eigen" man en dat vergaten de heeren deze keer. Met als gevolg een onjuiste beslissing. Niet alleen de athlelen. ook de wiel renners zijn op recordiacht gegaan. Jan Dcrkscn en v. Vliet zouden i.1. Zondag te Utrecht trachten de records over 1 K.M. te verbeteren Dat was aangekondigd en het publiek werd dus een extra speciale attractie beloofd. Van de recordverbeteringen kwam natuurlijk niets. Dat kon ook niet en dat kon ieder ingewijde vooraf weten. De bestaande records ziin gemaakt op een Italiaansche baan. de snelste der wereld. En daar werd gewacht op het meest gunstige oogenblik van den dag en op den allerbcslen vorm van dc renners. En nu zou men dc tiiden in Utrecht eventjes verbeteren! Niet op het meest gunstige moment, maar op een vooraf bepaalden dag! Dwaasheid natuurlijk! C INDS iaar en dag was hii getrokken door het wiide land Drikus, de marskramer. Van waar hii kwam, wist memand en waarheen hij ging, evenmin. Er waren tijdemdat Drikus dit zelf niet wist, dat hii kdehzwierf. waar de wind hem voerde en zoo als God het met hem bestemd had. De wind, die hem nu eens speelsch door ziin blonde haren blies en dan weer met kracht kwam aanrollen van ver achter den dijk. was hem een trouwe metgezel en de zon, die in den zomer de velden blaakte, vond haar weerspiegeling op ziin ge laat. waarin de oogen blonken van puren levensmoed. Op de hofsteden, hier cn daar m hel land verspreid, was hii een graag ge ziene figuur. Dc kast immers, die hii torste op ziin sterken rug. be,vatte van allerlei op het gebied van snuisterijen en goedkoope negotie, prulleriilies van enkele stuivers meestal, waaraan ech ter de meiden en knechts zich ver gaapten als .waren het kleinodiën van de kostbaarste soort. En ook de strui- sche boerinnen kochten bij Drikus me nigmaal iels van beur gading, simpele dingen voor dageliiksch gebruik want de stad. waar men te kust en te keur terecht kon en tegen allerhanden prijs was ver weg. Doch het was niet alleen hierom, dat men Drikus gaarne zag, er was nog een andere-reden, waarom ziin komst vaak met verlangen verbeid werd. Hii toch was de brenger van het nieuws, dat hem od ziin eindelooze zwerftochten gewerd en dal hii met tint en verve te vertellen wist. Van alles en iedereen had hii weet: van den grooten boerde- riibrand in Den Dungen. die zoo fluisterde men door den boer zelf was aangesticht van Peerke van den Berge, het blozende deernke uit het nabiie dorp, dal trouwen ging moest zeiden alweer de menschen met den burgemeesterszoon, en van den ouden schoolmeester Hansen. die als een dronken dragonder langs den weg was gegaan en van wien iedereen nu schan de sprak. Wanneer het al eens geviel dat het ■ricuws schaarsch was en van weinig belang en zulke tijden kwamen ook dan gold dit voor Drikus als geen bezwaar. In zoo'n geval ontsproten vondere verhalen van wat hii wel en 1 'el had heleefd aan ziin fantasie rijk brein en voor iong en oud was hel ^en lust. raar hem Ip 7nn '-o' Drikus door hel wiide land en het. zwerven werd hem tot leven Marianneke was bc' dochlr "in boer Peters van den Rozenhof, loen Een verhaal van het land, door JAC. BROERSEN zij voortsproot uit een huwelijk, dat zes jaren ongezegend was gebleven, was er "bii den boer iets van teleurstelling ge weest, omdat in de maandeij. aan het gebeuren voorafgaande, rjftn denken slechts vervuld was van eeik zoon. die naast en met hem zou opgroeien en die hem eenmaal opvolgen zou. Dat ziin weaschdroom niet in vervulling ging. ondervond hii als een pijnlijk iets. ech ter allengs vervagende bii ae vertroos ting. dat het meisje eens zou worden tot een goede boerin, stoker en stevig als ziin vrouw, fiksch en fier als alle boerinnen uit den omtrek, i Het zou echter anders Ikomen. want Mtyianneke welk wonderschoon measke zii ook ziin mocht met „haar groote droomoogen in een omlijsting van goudblond haar bleek in haar prille ieugd reeds een teece plant, die uiterst zorgzaam moest worden opge kweekt. wilde zii gedijen. Lichamelijk leek zii niet bestand tegen het zware werk van huis en hof en net geestoliik milieu, waarin zü toefder was geheel vreemd aan haar omtfevtw!- Wel wor telde diep in haar een liefde voor olant en'dier. doch dwaalde zii zooals ze gaarne deed door veld en weide aan vloeide haar denken uit naar den blauwen einder en was cr een vaag besef in haar van onbest emde verten, van ean w'idere wceld. itie haar lokte en die zii door het lezen van boeken nader tot zich bracht Voor haar drang naar hel avontuurlijke vond zii nimmer voldoende bevrediging «in zoo kwam bel Jat zii een vriend van» Drikus werd die od gezette' tiiden n»eesf eens oer maand hef erf van tien Rozenhof onstaote met zii" riik voorziene kast en met zijn non riikeren geest, waarvan *1 pc hts d" '-»den behoefde open te rekken om a! waf vreemd was en s-'-eon en exotisch te de(en snrankelen "n fonk '.'cn voor den hrgecritfcn kin- f)r;v.,q mocht H?t mP'sip wel 'lat hom als he' ware aan de Popen hin* cn dat st"~ds me' 'oo'n intense aand-rir» r-pr hpn- l-'s'crde cn ZÜ -d, *'*l!c rr-eo-in-s voor hem. br m. z«n-vcrv -'cn man, die .ziin verre voyagiën hii was in ziin ionge jaren zeeman geweest zoo kleurrijk en boeiend schetsen kon. Stil-aan groeide iets vertrouwelijks tusschen hen. dat zich moeilijk delini- eeren liet. doch dat met de iaren hech ter werd en dat zich zelfs bestendigde toen Marianneke van den Rozenhof ontbloeide tot een aantrekkelijke ionge vrouw, bewonderd door tal van aan bidders. die hun gevoelens echter niet zagen beantwoord, omdat zij, die zc uitten, niet voldeden aan het ideaal, dat zii zich had gesteld. Slechts voor Drikus bewaarde zii een plaatsic in haar hart en wanneer de menschen al eens spottend de vraag stelden, of zii mogelijk op den zwerver verliefd was en wanneer het huwelijk wel zou plaats vinden, lachte Marianneke maar wat voor zich heen en zeide. dat als hel zoo ver komen mocht, men er wel van hooren zou. Dan volgen iaren, waarin Drikus zich in het geheel niet laat zien. On verwacht is hii weggebleven en er wordt over hem gefluisterd en gespro ken of hii ziek was. of gestorven misschien? Men doet allerlei gissingen, doch niemand weet wat er met hem wezen kan en de doolaard, die zoo lang het land doorzworven had. ver geet men allengs. Wat wist men van ziin heimwee naar de zee. waartegen hii gevochten had al den dag. tot het hem nlots te machtig werd? Hoe hii zich met zijn veertig iaren nog weer had laten monsteren op een oud fregat en hoe hii hierop had rondgezwalkt van land tot land en van stad tot stad. zich in de havenkroegen nog eenmaal ■'itlevend in het wilde bacchanaal? Drie iaren duurt het. eer hii ziin va derland weer ziet: liet avontuur trekt hem niet meer cn hii zegt de zee vaar wel nu voorgoed Hii trekt weer het lnnd in met zich dragend ziin kast en ook een tecre herinnering aan een iong meisic dat hii eenmaal had gekend cn w'er hcpM hem :mmer was b^gphlcvco zooals zii naast hem zat en hoorde naar ziin verhaal. Haar zou hii opzoe ken. vertellen zou hii haar van'wat hii op ziin omzwervingen had beleefd cn den ring dien hii in een vreemde havenstad kocht, zou hii haar schenken. Doch als vele dagreizen hem brengen op de plaats van den Rozenhof, moet bii ervaren, dat zii er niet meer is. Getrouwd was zc. al sinds een iaar, zegt vrouw Peters, en ze woonde ver van hier in den hoek van het Grcidland. Als hii mogelijk dien kant nog eens uitkwam? Even is Drikus beduusd, dan glim lacht hii. zeggende, dat hii haar zeker zou gaan opzoeken. Uren lang joopt hii dien dag en als de zon in 't westen zinkt, heeft hii zijn doel in 't zicht .een trotsche boerenhehuizing met daarvoor een breede oprijlaan. Een waakhond, die aanslaat bii ziin komst, kan hem niet weerhouden en met ferme passen stapt hii naar het huis. Een ionge boer treedt hem hier tegen. Wat hii hier wel od den avond wilae? Norsch en vanuit de hoogte klinkt ziin vraag. Of hij de vrouw ook spreken kon. Hii was Drikus. de marskramer en zii ken de hem wel van voorheen ze waren oude vrienden. Oude vrienden? schampert de boer. Hoe hii het wagen durfde zoo tc sprc- ken over ziin vrouw wat verbeeldde hii zich wel. hii. armzalige schooier? Fel schiet Drikus het bloed naar den kop en hii ziet den kerel voor zich nog slcchts in een waas. Het is ook in een waas. dat hii Mari anneke naderen ziet. die ^ich stelt nevens haar man Alsof hii vreemde is zoo staat zij tegenover hert. Valsche schaamte is het eenige, wat hii in haar oogen leest. ..Marianneke" mompert hii stil voor zich 'heen., doch het antwoord bliift uit Dit is meer dan Drikus verdragen kan. Eén blinde woede welt in hem op cn heel ziin diepe teleurstelling over wat hii drie iaar vergeefs heeft gehoopt, breekt zich baan in een complete voca bulaire van de rauwstc zeemanstaal. ..Verdwijn van het erf". roeDt de boer of anders Enkele stappen in dc richting van waakhond ziin veelzeggend genoeg. Drikus spuwt op den grond en gaat Niet eenmaal ziet hii meer om Als voorheen zwerft hii weer door bet 'and cn biedt ziin waar te koop. De knechts en meiden zien hem gaarne ook al is zijn nieuws vaak schaarsch en al Müven de verhalen uit. ..Het is. of Drikus ouder wordt" •eg^en zii tot elkander. .Ouder cn stiller", wordt beaamd, ch n'rrmp- bcv- men, boe een zwerver zijn illusie verloor. Heden hier, morgen daar! VerxeVm U daarom bg d« i ..Onderlinge Kederland»cb«" M, Verwaarborgd kapitaal ruim Voorschotbeffutf p. hal/jaar f. 0.60 per f. 1000.- CrooUle rislcoapreldiDf. Traaft iatuktiattn t MOLUTVIRZKKIAINO HV. SNUK Voor Momdmrt in hun ba bias de Kalk-Vitamine D tabletten van de DAGRA Juist nu ik uit moet cn geen tfjd heb naar den tandarts te gaan. Hindert niet. AKKERTJES nemen de pfjn direct weg mevrouw, maar ga dan morgen naar den tandarts. Si. Neder/andsche Pijnstillar Hoe ziel een ideale MAGAZIJN- JAS er uil? Zóó? 01 iels einder vreerad? Wij zijn no-oorl ogsche werkkleedina oa n het ontwerpen en willen door iets lenomenools von moken. Heeft o wenken of wenselicn? Schrijf om. «0MA Het zal U opgevallen zijn, dat U in vrijwel elk goed café nog een uit stekend kopje thee kunt drinken (surrogaat wel te verstaan). Dank zij Ncttie! IEDEREEN) ZEGT: NET-nE.. ET ECHTI Uitsluitend verkrijgbaar voor botcla. cafi's, rrtrauriAti. pcerioat. ti«krnbuir«n. lüooi- t«r* cn andrrc groot* inll*llins*n. C J. M. HILI.ING Hccrengracht 435 - Amsterdam (C) IN /94J NOCHTMCN OU 9 9 9 9 9 t C UH SANTE LICHTJE 9f"!iif'iffnmt. „ifsy 9

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Dagblad Noord-Holland, Schager editie | 1943 | | pagina 3