I f 1.550.000.000
In de Eeuwige Stad aan den Tiber.
ZIJ WERKEN
i
De Marskramer en het Meisje
lrlog^ae}(!
DE ONDERLINGE
NEDERLANDSCHE
s
AKKERTJES
f355113
4^*
De beroemdsie plaats van
hei oude Rome.
De Vestaalsche Maagden
verpandden dertig jaar van
hun leven aan den dienst
van den Staat.
De eerste tocht in Rome van den
buitenland8chen reiziger, die aan het
station of op het blinkende vliegveld
Littoria aangekomen is. geldt zijn ho
tel. Maar de tweede leidt steevast naar
de historische plaats, die het Forum
Romanum heet.
Achter de Piazza di Veneza, het mo
numentale plein dat voor het heden-
daagsche Italië van zoo'n groote sym
bolische beteekenls geworden is, ligt,
door bekwame en liefderijke handen
weder zichtbaar gemaakt en gedeelte
lijk hersteld, het brandpunt van het
oude Rome, welks bekorende roepstem
sedert Jaar en dag door de wereld
klinkt.
Men kan op verschillende wijzen het
Forum Romanum de Italianen spre
ken over Foro Romano betreden.
De vorstelijke weg leidt wel langs den
triomfboog van Titus, van den keizer,
die het Colosseum, den schouwburg der
Oudheid, afbouwde en. inwijden liet
met drie maanden feest en vijfhonderd
vermoorde dieren uit de wildernis. In
het oude Rome is deze steenen hulde
aan Titus een centraal en bindend punt
Links: de groene Palatijn, de heuvel,
waarop koning Romulus zijn stad sticht
te, met zijn resten van weergalooze
Caesarpaleizen; achter: het Colosseum
en de Via Appia, den Weg der Dooden
genoemd, die naar de donkere cata
comben van den. grafbouwer Callixtus
gaat, waar een hagelwitte Santa Cae-
cllla tot in den dood haar trouw aan
de geboden van Christus belijdt; en
tenslotte recht vooruit: het Forum Ro
manum en het Kapitool.
En thans is het: alles of niets. Hij,
die gevoelig is voor de sfeer van het
verleden, ziet de wereld vóór zich op
gaan, ziet de eeuwen terugkeeren, als
door een tooverstaf geraakt en terzelf-
dertijd wordt de eeuwige les van Rome
in zijn ziel gegrift: de deemoedigma-
kende tegenstelling tusschen tijd en
eeuwigheid.
Maar hij, die hier staat zonder his
torisch besef en zonder den drang naar
romantiek in het hart, ziet slechts de
werkplaats van een steenhouwer, vol
puin en afbraak en binnen vijf minu
ten zal hij het stof in zijn keel met
wijn of bier begeeren weg te spoelen
en God danken wanneer hij goed en
ONS redactie-lid H. P. v. d. Aard
weg. die vóór het uitbreken
van den oorlog eenigen tijd dag
bladcorrespondent in Rome geweest
is, zal in een korte serie artikelen,
waarvan wij het eerste hier publi-
ceeren, de historische en geestelijke
grootheid van de Eeuwige Stad na
der belichten.
wel op één der beschaduwde café-ter
rasjes beland is.
Voor deze laatsten blijft het goddelij
ke Forum Romanum een waanzin van
bestoven en verweerde steenen.
MEN heeft wel eens gezegd, dat het
Forum Romanum beheerscht wordt
door de drie overgebleven zuilen van
den tempel van Castor en Pollux, waar
langs jaarlijks de Romeinsche cavale
rie defileerde voor haar beschermhee-
ren, de rossentemmende Dioscuren. Hat
lijkt onjuist. Want de tastbare afme
ting speelt op het Forum Romanum
geen rol. Sprekert de verminkte beel
den in den tuin der Vestaalsche Maag
den niet een even overweldigende taal
als de reusachtige overblijfselen van
de Baseliek van Constantijn, die de on
betwistbare grootheid in het licht stei-
len van de Romeinsche bouwmeesters,
die zulk een zeldzaam gevoel voor or
de en ordening gehad moeten hebben?
Het is slechts de vraag onder welken
gezichtshoek men de details op het Fo
rum Romanum wensent te beschouwen.
Zijn zij eigenlijk niet middelen om
tot het doel te geraken: de geestelijke
reconstructie eener wereld, die voor
bijging?
Wie op het Forum Romanum den
voet plaatst, moet in staat zijn onder
het heden tijdelijk een streep »te zet
ten, anders kan hij deze verzamelplaats
van oud-Romeinsche herinneringen be
ter onbetreden laten
Van den tromfboog van keizer Titus
naar den tuin der dienaressen van de
Godin Vesta is een gemakkelijke weg.
Langs zijn pad vindt men de ongeschon
den beeltenis in steen van den Pontifex
Maximus, den opperpriester, naast en
tegenover de afgebrokkelde en onthoof
de gestalten der Vestaalsche Maagden,
die, naar het woord van d'Annunzio,
daar eenmaal stonden als versteende
vormen der stilte. En zij doen dit nóg.
Men, zal het niet licht wagen hier
wellicht de belangrijkste en in ieder
geval de bekoorlijkste plaats van het
gansche Forum Romanum hard te
HET EORUM ROMANUM.
voor ons dagelijksch
brood.
F\ E fruitkweeker, die zich als
intermezzo tusschen de be
spuiting van zijn vruchtboomen door
even tijd gunde voor ons praatje,
wond er geen doekjes om:
,,'t Was met het fruit de laatste
jaren best, meneer. We kunnen dik
tevreden zijn." Overigens verklapte
hij hiermee geen geheim, want
ieder weet, dat het met de fruitteelt
goed gaat. Daarin schuilt, aldus on
ze zegsman, juist een groot gevaar.
Wanneer een product eenige jaren
achtereen behoorlijk prijst dc er
varing heeft dit geleerd
wil Jan en alleman
het telen. Zoo is het
r j. thans ook met het fruit:
rlUIT" een ieder werpt er zich
op en het aantal nieu
we aanplantingen is le
gio. Doch wat er in de
toekomst van terecht zal
komen? Van een groot percentage
dezer boomgaarden niet veel. Om er
iets van terecht te brengen, moet
men een ervaren pomoloog zijn. De
ziektebestrijding, de sovteering, ver
pakking en al wat dies meer zij
vereischen een grondige opleiding,
een practische ervaring en een
scherp inzicht. De appelen en peren
rollen tegenwoordig niet zóó maar
van den boom.
Uit het onderhoud met onzen
fruitkenner, heusch niet de eerste
de beste, bleek wel met welk een
reuzenschreden de frultkweekerij
kwalitatief de laatste jaren in ons
land is vooruitgegaan, dank zij
vooral de goede voorlichting. De
koelhuizen, die meer en meer in
zwang komen, verhoogen boven
dien de houdbaarheid van het fruit.
De Jonathan b.v., een bekende
appelsoort, werd ons verteld, zal
men hierin tot ongeveer Juni kun
nen goed houden. Dan is de nieuwe
oogst bijna weer in aantocht en
eten we vrijwel het geheele jaar
door ooft van eigen bodem. Dat is
voor ons belangrijk, maar ook voor
den kweeker, want die houdt hier
mede in de toekomst den Ameri-
kaanschen appel buiten de deur -
en dat is ook wat waard. De fruit
kweeker, al zorgt hij „slechts" voor
ons dagelijksch fruit, werkt daar
door ook voor c dagelijksch brood.
Voorgrond: de 3 beroemde zuilen
van Castor en Pollux; lnks: de triomf
boog van Septimus Severus; geheel
achter: het Kapitool en de Piazza
Venezia- (foto archief.)
praten of luid te lachen. Het „ïilen-
tium," dat in 4e catacomben, waar de
oude Romeinaft ruftten, verlangd wordt,
zou hier een overbodig gebod zijn.
Men zwijgt vanzelf en zet zijn voeten
ook bedachtzamer neer dan elders.
Hier liepen de schoon gedrapeerde
priesteressen, wier hooge en h.iUtge
plicht het was het vuur van Vesta dag
en nacht brandend te houden het
vuur, dat tevens het geluk en den
voorspoed der Romeinsche samenleving
beduidde. Zij vormden een elemen.t in
den Romeinschen Staat, deze eensaime
verheerlijkte wezens, en was het niet
keizer Augustu* die eenmaal aart de
Overste der Vestaalschen zijn uit erste
wilsbeschikking in bewaring gaf? Ver
good werden deze vrouwen, die In ruil
voor eerbetoon en fabelachtige m acht,
het beste deel van hun leven ten, of
fer brachten aan godin en 3taat. 'R'ant
dertig jaren moest de aangegane a liinst
aan Vesta duren. Maar ook zij waren
menschenkinderen, die bij hun plichts
vervulling falen konden voo'f de
Vestaalsche een doodzonde! en hoe
veel* wroeging, heimwee en wanhoop
zal den grond van dezer» tuin van Ves
ta betreden hebben?
IN den uitersten hoek, dicht tegen, het
Kapitool, dat, gelijk de legende -Wil,
eenmaal door de ganzen i [ered
werd, staat een merkwaar-i g getlou'*.
Een vroegere kerkzaal? Een verg i der
plaats? Men komt het niet zoo ge mak
kelijk te weten. Want officieele gidsen,
die de Europeesche talen hanteeren,
blijken juist op het Forum Romanum
zeldzaam. Ik houd mij bij een lperk-
zaal, waar de eerste vervolgde Chris
tenen bijeenkwamen. Men vindt er
langs de wanden primitieve Chr istus
koppen, opschriften, die van lijdcnl en
berusting getuigen, en in de hts,eken
staan fraai-bewerkte sarcophagen, door
welker glazen wanden men zien kan,
dat het de bestemming van het men-
schelijk lichaam is tot stof wedlar te
keeren.
Van schrede tot schrede houdt het
Forum Romanum, dat oneindig j .méér
biedt dan ik hier schetste, u in zijn on-
weerstaanbaren greep, om het even of
gij staat binnen de indrukwekkende
gewelven van de hallen van Constan
tijn, voor de bronzen deuren van het
ronde tempeltje van het vergoddelijkte
kind van Maxentius of voor den brach-
tigen boog van keizer Septimibs Se
verus, waarvan het opschrift gelijkelijk
haat en lie'de verraadt.
HET Forum Romanum, aan dem voet
van den geurenden groenen Rtalatijn
waar, temidden van 'n regenboiog van
bloemen, palmen en citroenbioomen
bloeien vervult een ieder mjtrt een
diep en onvernietigbaar helmwex:, die
het eenmaal met oog en ziel betlcad.
H. P. VAN DEN AARDWEG.
ondagsgedachte
door
Mr. R. Hrtnwinlf I
Wie ben ik?
Wie ben ik? Een vreemde vraag!
Alsof wil niet zouden weten, wie wij
zijn! Dragen wij niet ons identiteits
bewijs in ODtima forma bii ons?
En toch: wie ben ik? Achter al deze
etlau#tten. waarvan het maatschap
pelijk leven in den loop der tijden ons
zoo riikeliik heeft voorzien, staan wil
naakt, zonder naam. zonder waardig
heid: als man. als vrouw, als mensch
Wat beteekent dat: een mensch''
Millioenen menschen bevolken onze
aarde. Eén van hen ben ik en geen
ander is aan mij gelijk Ik sta voor
den spiegel en zie mij zeiven aan
Deze oogen dit gelaat ben ik. Maar
er is een raadsel in den blik. waarmee
ik mij aanzie, dat ik niet ontwarren
kan. Ik ben mij vreemd, zoo vreemd
als was ik de bewoner van een andere
ster.
En de vraag laat mij niet los- Wie
ben ik? Waar kom ik vandaan! Waar
heen ben ik op weg? Natuurlijk, ik
weet het: ik ben geboren, ik zal
sterven. Alle menschen zijn geboren,
alle menschen sterven, dus ik ook
Maar wat beteekent het: geboren
worden? sterven? Wat beteckcr.: het:
te leven tusschen geboorte en dood.
te zijn tusschen een nóg-niet-ziin en
een niet-meer-ziin?
Is leven enkel dit ingeklemd-ziin
tusschen de kusten van het onbeken
de? Opnieuw rijst de vraag: wie ziin
wii? Wat beteekent geboorte, dood
voor ons?
Wii staan voor den spiegel en her
inneren ons. hoe wii vroeger waren.
Vroeger waren wij anders. Vroeger
waren wij .kinderen". Wij ziin ver
anderd. Iets heeft ons anders gemaakt
Het leven? De tiid? Wij ziin ouder
geworden, wii ziin dichter bii den
dood gekomen, dichter bii het einde
Waarvan? Van dit ingeklemd-ziin
tusschen werelden, die wii niet ken
nen. dat wij leven heeten? Eenmaal
begon ons hart te kloppen, eenmaal
■zal het stil staan. Wat daartusschen
ligt. is ons leven.
Gedurende dit ons leven ..ziin" wij
er. Maar van dit ..zijn" kennen wii
alleen het hier en nu. Wat wij waren,
zinkt meer cn meer terug in het
duister der vergetelheid, en wat wii
zijn zullen is verborgen in den schoot
van den toekomenden tiid. Slechts een
kleine lichtcirkel ls om ons heen. die
ons vergezelt op onzen levensweg. In
dit schiinsel speelt zich ons bewuste
leven af. Voor het overige leven wii
bii vermoedens, voorgevoelens, herin
neringen. wenschdroomen en Instinc
tieve opwellingen, of hoe wij deze
vegetatie van het onderbewuste an
ders noemen willen
Dit alles ls ..onze wereld", waarin
wii dagelijks verkecren cn die met
ons meegaat, waarheen wii ook gaan
Maar andermaal rijst de vraag: Wie
ziin wii. die temidden van deze wereld
leven? Wie ben ik?
Zie nogmaals uzelven aan in den
spiegel, onderga nogmaals het mvstc-
rie van den mensch. die zich zelf een
vreemde, een ..andere wereld" is en
weet dan. dat git nipt zilt. dan tenzii
gii tegenover een ander zilt. Mensch-
ziin beteekent: lecenover-een-ander-
menscn-zijn. Ken ,,op-zlch-zclf-mensch
-ziin" is een onbestaanbaarheid: een
gedachte, die aan haar eigen zinledig
heid te gronde gaat. Mensch-zljn kan
ik slechts tegenover een ander ziin.
Zoo wiist de vraag: wie ben ik?
mii via miizelf fmiin spiegelbeeld!)
naar den ander terug Alleen door n
..eii" kan ik miizelf als „ik" verstaan.
Ja. wii moeten het nog scherper for
muleeren: alleen een ..gij" kan mii tot
„ik" maken. ..Gii" en ..ik" kunnen
niet buiten elkaar. Zii hebben elkaar
noodig. zonder elkaar ziin zii niets
getallen, cijfers, nummers.
Maar wie ..ik" is. moet ook -gii
kunnen ziin Want een wereld van
louter „ikken" zou voor den mensch
een onrnogelitke wereld ziin (zie bo
ven!) En zoo blijkt de vraag: wie ben
ik? slechts de keerzijde van de vraag:
Wie ziit gii?
Met andere woorden: wie naar zich
zelf vraagt, vraagt als hij goed
vraagt! luist naar den ander. Want
aijeen dan hebben wii de moaclilk-
heid van een antwoord Slechts door
naar den ander te vragen, vragen wii
op de rechte wijze naar onszelf, n.1.
zoo. dat wii mocen rekenen op een
antwoord.
Wie ik ben. weet ik eerst, wanneer
ik weet. wie de ander is. die tegen
over mii staat. Wie hil is. ben ik. En
er is maar één middel om hem te lee-
ren kennen: ik moet hem liefhebben
zooals ik miizelf liefheb.
Deze liefde is niets sentimenteels.
Zii dweept niet. maar zij gaat op den
man af. Zij dient en is zich tegelijker
tijd van haar verantwoordelijkheid be
wust. Zii is vraag èn antwoord. Want
ook de ander, die tegenover mii staat,
vraagt. Ook hij is oen „ik", dat aan
een „gii" tot zichzelf verlangt te ko
men.
Daarom behoeft geen mensch een
zaam te ziin en in ziin eenzaamheid
te verkommeren. Want eerst als ik
en gii zijn wij waarliik mensch. En
eerst wie den ander tegenover zich
weet. heeft in beginsel antwoord ont
vangen op de vraag: wie ben ik? Eerst
voor hem heeft het leven zin gekre
gen. een anderen zin dan die van een
tusschen louter raadselen ingeklemd
bestaan.
SPORTREVUE VAN DE WEEK.
Het N.G.V. demonstreserde.
Het Nederlandsch Gymnastiek Ver
bond heeft verleden Zondag v<j*or het
eerst zijn nieuwe keurploeöen J gepre
senteerd en wel in het landelijk/e stadje
Locliem. Onder de nieuwe led.cn van
dc keurploegen bevonden zich verschil
lende "Noordhollanders, die eer}, uitste
kend figuur sloegen. Eén er va^i werd
speciaal genoemd: mevr. n».oulen
Franke uit Alkmaar, die eenijje zeer
fraaie oefeningen liet zien aan 1 de toe
stellen. I
En wat zegt U van het plaajEie, dat
we hier plaatsen? Eenige led.en van
het Haagsche „Donar" ziet s'iea hier
aan de brug werken. Is bet gilles niet
stijlvol, niet gracieus, niet beheerscht?
Dergelijke demonstraties spreken tot
de massa en ziin dus een ehDrm pro
pagandamiddel voor het N. Qu V.,dat
dit laatste jaar met sprongen irooruit is
gegaan.
o
Wat beleven we toch een prachtigen
tiid op het gebied der athletifok. Daar
wordt nu regelmatig beweerd^ dat men
thans geen top-prestatie kan I verwach-,
ten, omdat de voedingsmoailiikheden
van zeer grooten invloed zijnl op het
lichaam. En ziet, Fanny Kaen zorgt
voor de eene verrassing na d!e andere.
Deze alzijdige athlete heeft pos eerst
verrast met een nieuw wereldrecord
hoogspringen .en nu, verledeja Zondag,
sprong ze 6.08 M. ver, daarmee een af
stand bereikende, dien nog niemand in
Nederland ooit behaald had. Kn passant
won ze de 100 M. in 12,1 sec» en het
Foto C. N. T. - W. P. Zeylemaker - Pax m
kogelstooten met 'n stoot van 12.06 M.
We schreven het dezer dagen al: als
Fannv Koen het geluk heeft om haar
vorm te bewaren en als de weersom
standigheden haar gunstig zijn. komen
er nieuwe wereldrecords op naar naam
en zal ze zelfs het beroemde 5-kamp-
record naar Nederland brengen,
o
In Rotterdam was iets niet in deo
haak bii de z.g. B-kampioenschappen.
Toen de 400 M. geloopen werd. had
den de meeste toeschouwers hun oogen
gericht op de Roode van Haarlem er.
zij hadden nauwelijks aandacht voor
den Amsterdammer Egat. Maar ziet.
die Egas bleek over een goede eind
spurt te beschikken en toen de loopers
de eindstreep passeerden, gingen bei
den vriiwel tegelijk door de finish cn
werden er twee kampioenen uitge
roepen.
Was dat zoo?
De iurv riep eerst Egas als kampioen
uit. doch deze accepteerde den titel
niet en toen kreeg men de SaloiM-
beslissing: twee kampioenen!
Tnlusschen bleek dat de iurv een fout
had gemaakt. Elk iurvlid heeft n.1.
slechts te letten op ziin ..eigen" man
en dat vergaten de heeren deze keer.
Met als gevolg een onjuiste beslissing.
Niet alleen de athlelen. ook de wiel
renners zijn op recordiacht gegaan. Jan
Dcrkscn en v. Vliet zouden i.1. Zondag
te Utrecht trachten de records over
1 K.M. te verbeteren
Dat was aangekondigd en het publiek
werd dus een extra speciale attractie
beloofd.
Van de recordverbeteringen kwam
natuurlijk niets. Dat kon ook niet en
dat kon ieder ingewijde vooraf weten.
De bestaande records ziin gemaakt op
een Italiaansche baan. de snelste der
wereld. En daar werd gewacht op het
meest gunstige oogenblik van den dag
en op den allerbcslen vorm van dc
renners. En nu zou men dc tiiden in
Utrecht eventjes verbeteren! Niet op
het meest gunstige moment, maar op
een vooraf bepaalden dag! Dwaasheid
natuurlijk!
C INDS iaar en dag was hii getrokken
door het wiide land Drikus, de
marskramer. Van waar hii kwam, wist
memand en waarheen hij ging, evenmin.
Er waren tijdemdat Drikus dit zelf niet
wist, dat hii kdehzwierf. waar de wind
hem voerde en zoo als God het met
hem bestemd had. De wind, die hem
nu eens speelsch door ziin blonde haren
blies en dan weer met kracht kwam
aanrollen van ver achter den dijk. was
hem een trouwe metgezel en de zon,
die in den zomer de velden blaakte,
vond haar weerspiegeling op ziin ge
laat. waarin de oogen blonken van
puren levensmoed.
Op de hofsteden, hier cn daar m hel
land verspreid, was hii een graag ge
ziene figuur. Dc kast immers, die hii
torste op ziin sterken rug. be,vatte van
allerlei op het gebied van snuisterijen
en goedkoope negotie, prulleriilies van
enkele stuivers meestal, waaraan ech
ter de meiden en knechts zich ver
gaapten als .waren het kleinodiën van
de kostbaarste soort. En ook de strui-
sche boerinnen kochten bij Drikus me
nigmaal iels van beur gading, simpele
dingen voor dageliiksch gebruik want
de stad. waar men te kust en te keur
terecht kon en tegen allerhanden prijs
was ver weg.
Doch het was niet alleen hierom, dat
men Drikus gaarne zag, er was nog een
andere-reden, waarom ziin komst vaak
met verlangen verbeid werd. Hii toch
was de brenger van het nieuws, dat
hem od ziin eindelooze zwerftochten
gewerd en dal hii met tint en verve te
vertellen wist. Van alles en iedereen
had hii weet: van den grooten boerde-
riibrand in Den Dungen. die zoo
fluisterde men door den boer zelf
was aangesticht van Peerke van den
Berge, het blozende deernke uit het
nabiie dorp, dal trouwen ging moest
zeiden alweer de menschen met den
burgemeesterszoon, en van den ouden
schoolmeester Hansen. die als een
dronken dragonder langs den weg was
gegaan en van wien iedereen nu schan
de sprak.
Wanneer het al eens geviel dat het
■ricuws schaarsch was en van weinig
belang en zulke tijden kwamen ook
dan gold dit voor Drikus als geen
bezwaar. In zoo'n geval ontsproten
vondere verhalen van wat hii wel en
1 'el had heleefd aan ziin fantasie
rijk brein en voor iong en oud was hel
^en lust. raar hem Ip 7nn '-o'
Drikus door hel wiide land en het.
zwerven werd hem tot leven
Marianneke was bc' dochlr "in
boer Peters van den Rozenhof, loen
Een verhaal van het land, door
JAC. BROERSEN
zij voortsproot uit een huwelijk, dat zes
jaren ongezegend was gebleven, was er
"bii den boer iets van teleurstelling ge
weest, omdat in de maandeij. aan het
gebeuren voorafgaande, rjftn denken
slechts vervuld was van eeik zoon. die
naast en met hem zou opgroeien en die
hem eenmaal opvolgen zou. Dat ziin
weaschdroom niet in vervulling ging.
ondervond hii als een pijnlijk iets. ech
ter allengs vervagende bii ae vertroos
ting. dat het meisje eens zou worden
tot een goede boerin, stoker en stevig
als ziin vrouw, fiksch en fier als alle
boerinnen uit den omtrek, i
Het zou echter anders Ikomen. want
Mtyianneke welk wonderschoon
measke zii ook ziin mocht met „haar
groote droomoogen in een omlijsting
van goudblond haar bleek in haar
prille ieugd reeds een teece plant, die
uiterst zorgzaam moest worden opge
kweekt. wilde zii gedijen. Lichamelijk
leek zii niet bestand tegen het zware
werk van huis en hof en net geestoliik
milieu, waarin zü toefder was geheel
vreemd aan haar omtfevtw!- Wel wor
telde diep in haar een liefde voor olant
en'dier. doch dwaalde zii zooals ze
gaarne deed door veld en weide
aan vloeide haar denken uit naar den
blauwen einder en was cr een vaag
besef in haar van onbest emde verten,
van ean w'idere wceld. itie haar lokte
en die zii door het lezen van boeken
nader tot zich bracht Voor haar drang
naar hel avontuurlijke vond zii nimmer
voldoende bevrediging «in zoo kwam
bel Jat zii een vriend van» Drikus werd
die od gezette' tiiden n»eesf eens oer
maand hef erf van tien Rozenhof
onstaote met zii" riik voorziene kast en
met zijn non riikeren geest, waarvan
*1 pc hts d" '-»den behoefde open te
rekken om a! waf vreemd was en
s-'-eon en exotisch te de(en snrankelen
"n fonk '.'cn voor den hrgecritfcn kin-
f)r;v.,q mocht H?t mP'sip wel
'lat hom als he' ware aan de Popen
hin* cn dat st"~ds me' 'oo'n intense
aand-rir» r-pr hpn- l-'s'crde cn ZÜ
-d, *'*l!c rr-eo-in-s voor
hem. br m. z«n-vcrv -'cn
man, die .ziin verre voyagiën hii was
in ziin ionge jaren zeeman geweest
zoo kleurrijk en boeiend schetsen kon.
Stil-aan groeide iets vertrouwelijks
tusschen hen. dat zich moeilijk delini-
eeren liet. doch dat met de iaren hech
ter werd en dat zich zelfs bestendigde
toen Marianneke van den Rozenhof
ontbloeide tot een aantrekkelijke ionge
vrouw, bewonderd door tal van aan
bidders. die hun gevoelens echter niet
zagen beantwoord, omdat zij, die zc
uitten, niet voldeden aan het ideaal,
dat zii zich had gesteld. Slechts voor
Drikus bewaarde zii een plaatsic in
haar hart en wanneer de menschen al
eens spottend de vraag stelden, of zii
mogelijk op den zwerver verliefd was
en wanneer het huwelijk wel zou plaats
vinden, lachte Marianneke maar wat
voor zich heen en zeide. dat als hel
zoo ver komen mocht, men er wel van
hooren zou.
Dan volgen iaren, waarin Drikus
zich in het geheel niet laat zien. On
verwacht is hii weggebleven en er
wordt over hem gefluisterd en gespro
ken of hii ziek was. of gestorven
misschien? Men doet allerlei gissingen,
doch niemand weet wat er met hem
wezen kan en de doolaard, die zoo
lang het land doorzworven had. ver
geet men allengs. Wat wist men van
ziin heimwee naar de zee. waartegen
hii gevochten had al den dag. tot het
hem nlots te machtig werd? Hoe hii
zich met zijn veertig iaren nog weer
had laten monsteren op een oud fregat
en hoe hii hierop had rondgezwalkt
van land tot land en van stad tot stad.
zich in de havenkroegen nog eenmaal
■'itlevend in het wilde bacchanaal?
Drie iaren duurt het. eer hii ziin va
derland weer ziet: liet avontuur trekt
hem niet meer cn hii zegt de zee vaar
wel nu voorgoed Hii trekt weer het
lnnd in met zich dragend ziin kast en
ook een tecre herinnering aan een iong
meisic dat hii eenmaal had gekend cn
w'er hcpM hem :mmer was b^gphlcvco
zooals zii naast hem zat en hoorde
naar ziin verhaal. Haar zou hii opzoe
ken. vertellen zou hii haar van'wat hii
op ziin omzwervingen had beleefd cn
den ring dien hii in een vreemde
havenstad kocht, zou hii haar schenken.
Doch als vele dagreizen hem brengen
op de plaats van den Rozenhof, moet
bii ervaren, dat zii er niet meer is.
Getrouwd was zc. al sinds een iaar,
zegt vrouw Peters, en ze woonde ver
van hier in den hoek van het Grcidland.
Als hii mogelijk dien kant nog eens
uitkwam?
Even is Drikus beduusd, dan glim
lacht hii. zeggende, dat hii haar zeker
zou gaan opzoeken. Uren lang joopt hii
dien dag en als de zon in 't westen
zinkt, heeft hii zijn doel in 't zicht .een
trotsche boerenhehuizing met daarvoor
een breede oprijlaan. Een waakhond,
die aanslaat bii ziin komst, kan hem niet
weerhouden en met ferme passen stapt
hii naar het huis.
Een ionge boer treedt hem hier tegen.
Wat hii hier wel od den avond wilae?
Norsch en vanuit de hoogte klinkt ziin
vraag.
Of hij de vrouw ook spreken kon. Hii
was Drikus. de marskramer en zii ken
de hem wel van voorheen ze waren
oude vrienden.
Oude vrienden? schampert de boer.
Hoe hii het wagen durfde zoo tc sprc-
ken over ziin vrouw wat verbeeldde
hii zich wel. hii. armzalige schooier?
Fel schiet Drikus het bloed naar den
kop en hii ziet den kerel voor zich nog
slcchts in een waas.
Het is ook in een waas. dat hii Mari
anneke naderen ziet. die ^ich stelt
nevens haar man Alsof hii vreemde
is zoo staat zij tegenover hert. Valsche
schaamte is het eenige, wat hii in
haar oogen leest.
..Marianneke" mompert hii stil voor
zich 'heen., doch het antwoord bliift uit
Dit is meer dan Drikus verdragen
kan. Eén blinde woede welt in hem op
cn heel ziin diepe teleurstelling over
wat hii drie iaar vergeefs heeft gehoopt,
breekt zich baan in een complete voca
bulaire van de rauwstc zeemanstaal.
..Verdwijn van het erf". roeDt de boer
of anders
Enkele stappen in dc richting van
waakhond ziin veelzeggend genoeg.
Drikus spuwt op den grond en gaat
Niet eenmaal ziet hii meer om
Als voorheen zwerft hii weer door bet
'and cn biedt ziin waar te koop. De
knechts en meiden zien hem gaarne
ook al is zijn nieuws vaak schaarsch en
al Müven de verhalen uit.
..Het is. of Drikus ouder wordt"
•eg^en zii tot elkander.
.Ouder cn stiller", wordt beaamd,
ch n'rrmp- bcv- men, boe een
zwerver zijn illusie verloor.
Heden hier,
morgen daar!
VerxeVm U daarom bg d«
i ..Onderlinge Kederland»cb«"
M, Verwaarborgd kapitaal ruim
Voorschotbeffutf p. hal/jaar
f. 0.60 per f. 1000.-
CrooUle rislcoapreldiDf.
Traaft iatuktiattn t
MOLUTVIRZKKIAINO HV. SNUK
Voor Momdmrt
in hun ba bias
de Kalk-Vitamine D tabletten
van de DAGRA
Juist nu ik uit moet cn
geen tfjd heb naar den
tandarts te gaan. Hindert niet.
AKKERTJES nemen de pfjn direct
weg mevrouw, maar ga dan
morgen naar den tandarts.
Si. Neder/andsche Pijnstillar
Hoe ziel
een ideale
MAGAZIJN-
JAS er uil?
Zóó? 01 iels einder vreerad? Wij
zijn no-oorl ogsche werkkleedina oa n
het ontwerpen en willen door iets
lenomenools von moken. Heeft o
wenken of wenselicn? Schrijf om.
«0MA
Het zal U opgevallen zijn, dat U in
vrijwel elk goed café nog een uit
stekend kopje thee kunt drinken
(surrogaat wel te verstaan).
Dank zij Ncttie!
IEDEREEN) ZEGT:
NET-nE.. ET ECHTI
Uitsluitend verkrijgbaar voor botcla. cafi's,
rrtrauriAti. pcerioat. ti«krnbuir«n. lüooi-
t«r* cn andrrc groot* inll*llins*n.
C J. M. HILI.ING
Hccrengracht 435 - Amsterdam (C)
IN /94J NOCHTMCN OU
9 9
9
9
9
t
C
UH SANTE LICHTJE
9f"!iif'iffnmt. „ifsy
9