-MUITERIJ...! Een vaas vol iragedie ROMANTIEK, MET BLOED GESCHREVEN. 't Huisduiner Galgenveld kan er van meepraten. Romantiek? tiek schijnen onscheidbaar aan elkaar verwant te zijn. Geen wonder trouwens. Be staat er iets romantischer dan een sierlijk getuigd volge- brast schip, voortgedreven door de milde passaten op de zuidelijke zeeën? Het volk, In den nacht leunend over de verschansing, mijmerend over de pracht van het Zuiderkruis, dat als een fonkelend juweel op den horizon kantelt. RomantiekJamaar dan toch zeker niet voor den zeeman van die jaren, die het beestachtig slecht had, wiens belangen door de scheepsover- heid tot nul en geener waar de verklaard werden, en die In feite niets anders was dan een paria, zwervend op de zeven zeeën, vervloekt en ge vloekt door meerderen er. door de hooge heeren in den lande tot afschrikwekkend voorbeeld gesteld aan brave zoons en kuische dochteren. Janmaat en de romantiek., er is wel niets meer tegenstrijdigs denkbaar en de voorbeelden van deze bittere reali teit, van het vloekwaardige leven van den zeeman uit den ouden tijd, zijn legio. MulterU op de „Nyenborg". WIJ noemden de „Bounty," doch men kon evengoed de beruchte muiterij op de „Nyenborg" noemen, het schip van onze „Loffelycke" Oost Indische Compagnie, gebouwd voor de Kamer van Hoorn en dat op zijn reis naar de Oost afgeloopen werd door de beman- De Compagnie heeft waarlijk veel en „loffelyck" werk gedaan voor de N§- derlandsche natie. Zij deed echter hui veringwekkend weinig voor diegenen, die gedoemd waren als matroos onder haar te varen. Ook hier was het kiel halen en het laarzen aan de orde van den dag en men vraagt zich als 20ste- eeuwer eigenlijk met verbazing af wat een zeeman gevoerd moet hebben tol dat rampzaligste aller rampzalige be sluiten om zeeman te worden. Alles was beter dan Juist dèt! Uitgestooten uit een maatschappij, die wèl graag van de baten der Compagnie profiteer de, doch weigerde zich in te laten met het „graauw en schuym," dat 's lands vloot bezeilde Verwenscht, vervloekt, vertrapt door schippers en officieren, wier eenige paedagogie doorgaans was, dat men gehoorzaamheid en angst er alleen maar in slaan en trappen kon. En Janmaat voeren op zn tijd sloeg hij aan 't muiten. Dan was het doorgaans zelfs hèm te gortig geworden en pleegde hij de ergste halsmisdaad, die een matroos, varend onder de vlag van Heeren XVII, kon plegen. "irREESELIJK was de wraak, die de V muitende zeeman kon nemen. Als de ban eenmaal gebroken was, bleek er geen houden meer aan te zijn en gin gen alle officieren en diegenen, die zich solidair met hen verklaarden, over de kling en werden hun de voeten ge spoeld. De muiters werden soms gegrepen en die van de „Nyenborg" kwamen prompt voor den Krijgsraad, gepresideerd door den zeer zuren luitenant-admiraal Cor- nelis Schrijver. Een voorbeeld moest gesteld worden en men kan er van overtuigd zijn, dat tusschen Heeren XVII en Schrijver een afspraak ge maakt was om door de berechting van deze muiters eens en voor altijd de lust tot muiten op 's lands vloot te doen ver- keeren. Het rad, de koorde, kielhalen, van de ra vallen en een zeker aantal slagen met de laars waren de straffen De lijken werden voorts aangewend als „permanent gerigsteeken" en bleven aan de drie galgen op het Huisduiner galgenveld hangen. Als „verschrikke- lyck exempel." Menige Huisduiner zag in die dagen op naar de slingerende lijken van de muiters, die hem schenen toe te roe pen: blijf bij je akkertje, man. of op je eigen vletje. Hier zie je het bittere einde van de zeemans-romantlek Vermoedelijk was de varende man in die dagen al net zoo romantisch aange legd als vandaag den dag. Het verging hem slecht, want niets was zóó pro zaïsch als een leven op een schip, be stemd voor de lange reis. Slechte kost, onderdrukking door de scheepsofficie ren, maanden- en maandenlange reizen zonder dat er ooit land In zicht kwam, scheurbuik door het eeuwig eten van gezouten voedselkortom, meer dan één schip, varend in die dagen over de zeven zeeën, was een drijvende dood kist en dat er menig matroos als laat ste middel naar de muiterij greep is weliswaar niet goed te praten, doch wel te begrijpen. Het systeem aan boord deugde niet, terwijl de stelling, dat alleen angst en pijn gehoorzaam heid kunnen inboezemen, in die dagen nog als onfeilbaar gehuldigd werd. De muiterij op dc Walvisch- vaarder. EEN beroemde muiterij, die evenwel waarschijnlijk slechts op gegevens beru6t, die later bijgewerkt en aange vuld zijn, is die welke Edgar Allan Poe in zijn „Muitery op dc Walvischvaar- der" beschrijft. Ook hier grijpen dc matrozen naar de macht, doch dc Voorzienigheid grijpt mede in en brengt hen in omstandigheden, zóó verschrik kelijk als alleen de pen van een Poe deze vermag te beschrijven. Met een vlot moet men het schip verlaten en lang duurt het niet, of de tot het uiter ste gedreven bemanning vervalt tot ka- nlbalisme en erger. De mysticus Poe laat het vaartuig af drijven naar het zuiden, naar strdken waar nog nimmer eep sterveling inMie dagen was gekomen Het eindigt even wel onbevredigend, het relaas van de mannen, hetwelk, volgens Poe. gevon den werd in een ln zee gevonden flesch („M.s. found In a bottle"). Ze drijven af, zien plotseling In een gloeiend heet geworden zee een wit achtig verschijnsel, ze ontwaren vreem de en nooit-geziene wezens, die „teke- li-11" roepen en dan eindigt hot ma nuscript en mag de lezer er zelf verder op los fanlaseeren. Jules Verne was al evenmin tevre den met een dergelijken onbevredigenden afloop en hij borduurde aan deze mui terij nog enkele boeken vast, die niet alleen zeer lezenswaard zijn, doch ook een frappant beeld geven van de over eenkomst in schrijfwijze tusschen Poe en Verne. (Tcekening Archief.) Muiterij een vreemd woord in on ze dagen. Ontstaan in een tijd, dat dc rechten van den inensch alleen nog maar ln theorie bestonden en de. zee man in het bijzonder een stuk uitvaag sel was, wiens belangen zich geen ster veling aantrok en die gedoemd was te leven tusschen zielverkoopers op het land en schippers cn officieren op de vloot, die hem als vee beschouwden. De goede uitzonderingen uiteraard voorbehouden. Die waren er óók en wij zouden 's lands grootsche zeehistorie zeker te kort doen als wij in dit opzicht gingen gene raliseeren! A. C. VAN KAMPEN. TNDIEN men in het bezit is van een behoorlijken wereld-atlas, kan men, een blik werpend op den enor- men lap water, die „Groote Oceaan" genoemd wordt, een 24-tal kleine eilandjes ontdekken, den naam dra gend van „Bounty-eilanden". Ze werden in 1788 door een zekeren kapitein Bligh, schipper naast God op den driemaster „Bounty," ont dekt en hij gaf ze den naam van zijn prachtig schip. Deze zelfde kapitein Bligh ver wierf zich een zekere mate van on sterfelijkheid door het feit, dat hij één der ruwste, wreedste en bloed- dorstigste schippers van de Brit- sche vloot van dien tijd wsi. Aan genomen dat ook de Hollandsche en Spaansche kapiteins uit die dagen geen lieve jongens waren en een zeer geregeld gebruik maakten van de „kat-met-zeven-staarten," wa6 de reputatie van Bligh toch wel uit zonderlijk slecht. Was het dan ook wonder, dat op een dag op de „Bounty," voortgedreven door al haar doek op de zonovergoten dei ning van de Stille Zuidzee, de tot hel uiterste gebrachte bemanning naar kortjan en handspaak greep en een muiterij in optima forma uit brak! En hiermede zitten wij dan tegelijk In de romantiek van de oude zeilvaart, want nadat men Bligh, en een klein deel der bemanning, op een barkas gezet en hun den ze gen gegeven had, voeren de muiters terug naar het eiland, waar ze maandenlang gewoond hadden en waarnaar hun heimwee zich richt te: Tahiti. Op dit en enkele andere eilanden in de Zuidzee leefden de matrozen nog vele jaren „lang en gelukkig," doch een deel beleefde ook daarna nog avonturen, die men alleen maar tegenkomt in het epos van den muitenden matroos, het welk enkele eeuwen geleden met menschenbloed geschreven werd. SPORTREVUE VAN DE WEEK. DE VERGISSING VAN EEN SCHEIDSRECHTER. Hij zat op den hoogen scheidsrechter stoel, recht voor het tennisnet. Vanaf zijn hooge zitplaats kon hij het heele spel overzien, kon hij duidelijk de lij nen onderscheiden, kon hij zijn be slissingen geven. Op de gravelbaan twee paren: één zeer goed ingespeeld duo, waarvan de hij en de zij reeds de noodige wed strijdroutine hadden opgedaan; het an dere paar was piepjong, zonder eenige wedstrijdroutine. Ze speelden hun partij. Een aardige, vlotte partij. En als goede sportmen- schen legden zij zich steeds neer bij de beslissingen van den scheidsrechter. Ook dan, als deze zich eens mocht ver gissen. Het ongeroutineerde paartje verloor den eersten set met 46. En was te vreden. Toen kwam de tweede set. En ziet, het werd 10. 20, zelfs 30 voor de jongsten! Ze kregen moed! Ze voelden, dat het krachtsverschil tusschen beide paren heel gering was. En ze sloegen raak en hard. Ook. toen het tenslotte 33 werd en de belangrijke zevende game verloren ging. Het deerde hun niet: 't werd 44. 54 voor het jonge stel! En 55. En 6—5 voor de ouderen. 4515 voor de ouderen. En nog ZIJ WERKEN voor ons dagelijksch brood. Ons volk Is door de eeuwen heen een volk van de zee. Reeds vóór het zich over de wereldzeeën eigen handelswegen baande, welke zouden worden tot levensaderen voor onze welvaart, zeilden koene walvisch- vaarders van hier uit naar de kus ten van het onherbergzame Groen land. Dichter bij huis, in Noord- en Zuiderzee, wierp men zijn netten uit en zoo werd steeds meer de vls- scherij een voorname tak van ons economisch volksbestaan. Het vis- scherljbedrijf eischt harden en vaak gevaarvollen arbeid, doch het be zorgt menigeen een be hoorlijk stuk brood. Hoe het er thans mee gesteld is? Ge behoeft maar met een visscherman in gesprek te komen om te ervaren, dat on ze visscherij op een dieptepunt is aangeland. De Noord zee Is betrekkelijk „taboe" en de oude Zuiderzee is sinds jaren „dood water" geworden met alle gevolgen van dien. De haring, welke den vis- schers hier eenmaal een gouden tijd bezorgde, is door het verzoetings proces langzaam aan uitgestorven en laat zich niet meer zien, evenmin als de aal en de snoekbaars. „Dat hebben de visschers zelf ka pot gemaakt." erkent een oude vis- scher met verweerden kop. Hij behoefde geen nader commen taar te geven, want wij weten er alles van. Hoe ongure elementen uit Urk, Spakenburg en wat niet voor vlsschersplaatsen meer, door zwarte prijzen aangelokt, er maar op los hebben gevischt, zich aan geen ondermaat storend Herhaalde lijk zijn zij gewaarschuwd, dat zij hiermede hun eigen graf dolven, doch zij hebben niet willen hooren NO zitten zij voor een bijkans vischloos IJsselmeer en de bona fide visschers zijn daar mede de dupe van. Wij gunnen den visscher van harte zijn dagelijksch brood, doch hij diene te beseffen, dat hij lid is van de groote volksgemeenschap en dat hij zich mede in haar dienst heeft te stellen van héér dagelijksch brood. Gelukkig zijn er nog vis schers die om hun volk denken - en w e r k e n Maar eerst als dit besef bij éllen zal zijn doorge drongen. zal het Ncderlandsche volk weer met trots op onzen g e h e e- 1 e n visschersstand kunnen wijzen. speelde 't jonge paartje rustig. Maakte er deuce van. Kwam zelfs tot 66! 't Ging spannen, 76 voor de babies! En na harden strijd weer deuce: Toen serveerde hei meisje. Een goed geplaatsle bal: in! En nog eens: weer in! Dus de set gewonnen!,. Maar nee, de scheidsrechter besliste anders. De bal was uit geweest. Esn vergissing van den man in den rech terstoel. Maar een kostbare vergissing. Ineens was de rust, de zekerheid bij het jonge stelletje weg. Geen bal werd meer goed geplaatst, geen bal werd be hoorlijk teruggeslagen. En met 7—9 verloor het dappere duo de set en daarmee de partij. Weg de kans voor de volgende ronde. Weg het heele tournooi. En als U mij vraagt: de jongeren hadden den wedstrijd binnen, als de scheidsrechter geen vergissing ge maakt had. Gelukkig waren zij sportief opgevoed en legden zich onmiddellijk neer bij de eenmaal genomen beslissing. Mis schien begrepen zij, dat ook een scheidsrechter maar een mensch is en dat hij zijn vergissing onbewust maak te. Maar ze konden geen van beiden meer tot die hoogte komen, die het laatste gedeelte van de tweede set be reikt was. Zoo zagen we een klein drama zich voltrekken op het tennisveld tijdens de kampioenschappen van Noord-Hol land. CONCOURS-IIIPPIQUE TE ALKMAAR. Woensdag 28 Juli zal Alkmaar zijn concours-hippique hebben. Dat wisten we al en eigenlijk zouden we er dus niet meer over behoeven te spreken. Maar toch, er zijn een paar dingen, die even aan de vergetelheid ontrukt moeten worden. Natuurlijk is het organiseerende co mité uiterst tevreden over de inzendin gen; zoowel kwalitatief als kwantita tief belooft dit concours buitengewoon belangwekkend te worden en we kun nen ervan verzekerd zijn, dat het beste, wat Nederland op het oogenblik kan bieden, naar Alkmaar komt. Dan is er het groote springconcours. Dat belooft voor de liefhebbers nog meer, want de inschrijvingen zijn niet alleen ruimschoots voldoende, maar we mogen zeggen, dat het beste springma- teriaal van Nederland dien Woensdag middag in Alkmaar zal komen! .Zondagsgedachte door IMr. R. Houwink door «Mr. R. Houwink. Kleine dingen. f7 R Is een tijd geweest, dat het de kleine dingen waren, die ons erger nis gaven. De groote dingen gaven ons vreugde, maakten ons trotsch en over moedig. Wij voelden ons aan alle kan ten thuis in het leven. Wat zou ons kunnen gebeur, Waren wij niet „ko ning klant" en haastte zich een ieder niet, om ons op onze wenken te be dienen? Zoo bleven er alleen kleine dingen over, die ons ergernis gaven een ge miste aansluiting, zoodat wij ergens een kwartier moesten wachten met een kleintje koffie met slagroom; een nuan ce-verschil bij het aankoopen van het een of ander kleedingstuk, dat ons een winkel mopperend verlaten deed, om twee huizen verder bij een concurree- rende firma binnen te stappen; een koud of warm lunc'nhapje. waarvan ons de samenstelling ditmaal minder be vredigde. misschien enkel c alleen omdat wij dien morgen een w. /.w.iar- der ontbijt hadden gebruikt dan ge woonlijk! Ziedaar eenige voorbeelden vnn de kleine dingen, die ons vier Jaar geleden ergernis gaven en die ons ondanks de groote dingen, die ons zooveel vreugde brachten en die ons trotsch en over moedig maakten, toch nimmer volko men gelukkig en dankbaar deden zijn. Nu is het anders geworden: in alle opzichten en naar alle kanten totaal anders in ons leven. De groote dingen, die ons zooveel vreugde brachten en die ons trotsch en overmoedig maak ten dat laatste moet er telkens weer bij, wanneer wij onszelf en onze om standigheden goed begrijpen willen! zijn verdwenen, weggesmolten als sneeuw voor de zon. Daarvoor in de plaats gekomen zijn nieuwe groote din gen, doch zulke, die ons me» angst en zorg vervullen. waarin wij den weg niet weten en die ons daarom af en toe- vaak gevaarlijk dicht brengen aan den rand van een volslagen negatieve, voor onszelf en anderen alleen maar on vruchtbare levenshouding. Deze nieuwe groote dingen dreigen ons in geestelijken zin te verpletteren. Het Is geen zachte hand. die ons aan gepakt heeft en ons wakker geschud uit onze droomen. De Geschiedenis heeft nimmer een zachte hand. Dat wa ren wij ln onze droomen! verge ten. Maar nu zijn wij tot ontwaken ge bracht. Nu staan wij In een werkelijk heid, die nood en dood ongemaskerd tegenover ons plaatst enook ln deze wereld zullen wij ais mcnschen moeten leven. Om dat te kunnen is echter vóór al les één ding noodig: dat wij ons niet in geestelijk opzicht door de uiterst moei lijke situatie, waarin wij ieder van ons persoonlijk door de omstandigheden ge raakt zijn, laten verpletteren En daartoe hebben wij de hulp der kleine dingen noodig. De kleine dingen, die ons vroeger ergernis gaven, moeien ons nu de bescheiden vreugde cn het stil geluk schenken, dat ieder mensch in meer of mindere mate noodig heeft, om al: .mensch" te kunnen blijven le ven o tn zeer moeilijke oms -ndighe- den. Doch om van deze hulp te kunnen profitecren moeten wij de kleine din gen eerst zien' Onze oogen zijn nog zóózeer gewend aan het groote, dat ze bijna blind geworden zijn voor het kleine, dal dagelijks in een zwijgende bereidheid om ons staal cn ons dage lijks herinneren wi! aan het alomvat tende werkelijkheidsverband, waarin de mensch geworteld is en waarin hij zich ontheven weten mag aan het tyrannlek gezag van zorg en angst. Dit alomvattend werkelijkheidsver band, waarvoor de moderne mensch ve le vreemde .men heeft bedacht, maar dat hij. nu hij zelf op steeds klemmen der wijze met de werkelijkheid gecon fronteerd wordt, weer in zijn oorspron- kelljken religieuzen zin verstaan leert komt uit de kleine" dingen tot hem wanneer dc groote hem mot verbijste ring slaan. En het is de weg terug, dien hij gaan moet tot deze kleine dingen, wil hij zijn geestelijke gezondheid niet verliezen en innerlijk niet aan de raad selen en problemen van den tegen- woordlgen tijd te gronde gsan. Eén van deze kleine dingen willen wij hier slechts als voorbeeld noemen: het wonder van het licht, dat ln zijn spel van glanzen en schaduwen ons dage lijksch leven van den vroegen morgen lot den laten avond begeleidt. Hebben wij daar ooit wei eens aandacht aan geschonken? Hebben wij ooit ons hart wel eens geopend voor het wonde van dit immer wisse lend spel gesluierd cn ontsluierd licht? Wie daaraan eenmaal zijn aandacht geschonken heeft, gaal stap voor stap een wereld betreden, die hem ln aan raking brengt met gedachten voti eer bied en bewondering, van stil geluk en dankbare vreugde En deze gedachten schenken hem kracht, de werkelijkheid óm hem eerlijk en onverschrokken in de oogen te zien. Want wie het wonder van het licht heeft zien afstralen op de kleine dingen, weet dat ook de groote dingen uiteindelijk rusten in het Won der van het Licht. Hoofddorp laat dit jaar verstek gaan: Alkmaar zal blijken een waardige plaatsvervangster van Hoofddorp te zijn. Trouwens, io het U wel opgevallen, dat de paardensport ook op dit gebied met groote sprongen vooruit gaat in onze provincie? Kijk eens naar Hoorn, waar men ook al weer een concour6 hippique organiseert; kijk eens naar den Beemster, waar de plannen voor een groot concours ook al vaste vormen hebben aangenomen! Deze eeuw moge dan de eeuw van de mechaniek genoemd worden, het edele dier, dat den mensch zoovele eeuwen trouw ge'diend heeft, is volko men in eere hersteld. En het zal in Noord-Holland straks blijken, dat de paardon-bezitter nog altijd met even veel liefde zijn dieren verzorgt cn op fokt als vroeger. Een goed en prettig teeken! AFSCHEID VAN DEN OSSEWEERD. U. D.. de aloude Deventer voetbal club. heeft afscheid genomen van haar terrein op den Osseweerd. waar ze een halve eeuw lang heeft gevoetbald en waar duizenden hun sportherinneriqgen hebben liggen. Het afscheid is veelzeg gend geweest: rondom een zakje aarde van den alouden Osseweerd als mid denstuk hebben enkele medewerkers van het voormalige ..U. D -Kanon" ge zorgd voor een aantrekkelijke omlijs ting. Eenige fijne penteekeningen van v d. Dool en een gevoelig gedicht van Lugard Jrvoltooiden het geheel, dat als een blijvend souvenir aan alle leden, oud-leden en vrienden van U. D werd gezonden. Het gedicht luidde: ..Veelkleurig als een bloem bloeit dc herinnering Weer telkens op uit deze zwarte aVde Voor hem. die heel zijn leven lang diep in zijn hart Het zonnig beeld der Osseweerd bewaarde." Boeken dienen zich aan: DE IJZEREN ZEEHOND. Bij de Uitgeverij Westland te Am sterdam verscheen een werk. dat om meer dan een reden de aandacht vraagt. De IJzeren Zeehond, zooals de titel luidt, is het romantisch verhaal van het ontstaan van de eerste duik boot. die bestemd zou zijn voor de oorlogvoering. Op zich zelf dus een belangwekkend verhaal, vooral voor den tegenwoordigen tijd. Maar daar naast een boeiend verhaal, omdat de auteur. H. A. Thies, den romanvorm heeft gekozen en er in geslaagd is. al de moeilijkheden van den ontwerper en bouwer Wilhelm Bauer in een scherp licht te stellen en van de ge- Echledenis van den IJzeren Zeehond een spannend geheel te maken Een tiental Illustraties verluchten den tekst. J Werkman. Nu de aalscholvers niet meer tot de beschermde vogels behooren. zul'es heel wmt van deie beruchte v schdle- ven gaan verdwijnen. Met rijken bult huiswaarts CNF-Van Buiten-Pa* m Oprecht verhaal uit Rome door H. P. van den Aardweg TN het Italiaansche vliegtuig, dat ons -1- van Milaan over de Apennijnen naar Rome zou voeren, bood professor Dario Bonetti, nadat wij nog maar nau welijks gestart waren, ons al dadelijk voor de komende dagen zijn geleide aan door de eeuwige stad aan den Tiber. Op het Milaneesche vliegveld, waar een uur oponthoud was voor douane controle, hadden wij reeds met den Iet wat zonderlingen ouden heer. die plot seling op ons toegestapt was 'en zich zelf in voortreffelijk Fransch voorge steld had, kennis gemaakt. En terwijl de motoren ronkten en het bonte landschap onder ons wegkroop, kwamen wij wat meer te hooren over onzen nieuwen vriend die een bekend oudheidkundige bleek te zijn en die met trots toonde hij het kleurige lint in zijn knoopsgat door zijn koning tot driemaal toe on derscheiden was voor de groote be kwaamheden cn het zeldzaam vernuft, waarmede hij de opgravingen van bc- oolven steden geleid had. Uit den mond van een ander zou dit alles verwaand en onuitstaanbaar ge klonken hebben Maar deze man met zijn vermoeide oogen, die onder het ver tellen door soms droefgeestig in het tiauw der lucht staarden, prikkelde niet tot verzet HIJ bleef, ondanks het ver haal zijner ongehoorde kundigheden, het toonbeeld van den eenveud, zooals zijn ouderwetsehe jas-met-pelerine dit was, die in breede plooien om zijn magere schouders hing Reeds den volgenden dag gingen wij met hem op pad en wat wij zelfs niet gedroomd hadden gebeurde In één en kelen ochtend openbaarde hij ons de schoonheden van Rome zoonis hij die zelf gezien en ondergaan had Van zijn geestdrift schenen vonken tc spatten, die op ons oversprongen. Hij toonde ons triomfbogen en verweerde opschriften, en onvermoeid voerde hij ons door de bouwvallen der oude paleizen. Zijn schilderend woord vulde aan en her bouwde; de afgebroken ruines kregen opnieuw gaven vorm en onze verbeel ding drapeerde de wanden en bevolkten de zalen en tuinen met keizerlijke feest gangers. Met het gebaar van den zie ner wees hij ons de zegevierende te genstelling. dat op de zuil van den heidenschen hecrscher Trajanus het machtige beeld van den apostel Petrus stond. In weinige uren maakte hij ons kapitalen rijker' Maar af en toe schrompelde zijn vuur ineen, zooals dit ook den vorigen dag ln het vliegtuig geschied was, en leek zijn bezield ge zicht tot steen te verstarren. De bewa kers van den Palatijnschen heuvel, die hem blijkbaar goed kenden, groetten hem met een haast vromen eerbied, doch één van hen fluisterde mij van ter zijde in zoet Italiaansch toe: „Een groot ge leorde, maar een beetje. cn bij die woorden beschreef zijn wijsvinger een cirkeltje legen het gebruinde voorhoofd. Twee dagen later waren wij 's mid dags op bezoek in de woning van pro fessor Bonetti, die aan een der moder ne boulevards van Rome stond, en dnnr werd iets opgelicht van den sluier! welke dezen charmanten, maar me» lijwekkenden man tot een raadsel ge maakt had. Wij hadden verwacht, dat het huis van onzen gids een museum zou zijn, maar wij vonden er één merkwaardig heid. Slechts een zware houten, op ijzer lijkende kast, waarin, achter een dik ke glazon deur, een onooglijke vaas stond. De lichte gele wijn, die In Italië als water gedronken wordt, parelde in de bekers en onze gastheer werd naarmate de tijd voortschreed en wij hem meer sympathie en belanïstelllne toonden, spraakzamer. „Gij hebt natuurlijk allen naar deze vaas gekeken," viel hij onverwacht uit, terwijl hij met zijn hand naar de kast wees, en gc hebt U verbaasd, waarom hier geen betere dingen staan dan dit afzichtelijke vod! Maar gij zult anders redeneeron. mijneheeren. wanneer gij weet, dat deze vaas de tragedie van mijn leven beduidt de vernietiging van een arbeid van vijf en dertig lange en eenzame Jaren!" Wij zagen elkaar na deze uitbarsting even ontsteld aan en lazen in elkan ders oogen de vraag: „De wijn zal den braven professor toch niet naar het hoofd gestegen zijn?" Maar er lag Iets in zijn houding, dat ons dwong met ernst naar hem te blijven luisteren. „Deze vaas," hernam de geleerde met trillende stem. „heeft io één slag van mijn levenswerk een ruïne gemaakt, zooals de eeuwen ruines gemaakt heb ben van de palelzen en tempels, dte Ik U heb laten zien. Het klinkt U in dc ooren als de taal van een dwaas, maar waarachtig, ik b e n niet gek! Veertig jaar geleden kreeg ik de overtuiging, dat de muur die in het centrum van Rome staat, in de achtste eeuw vóór Chr. aangelegd was door niemand an ders dan door den stichter van Rome zelf. door Koning Romulus. Ik vond voor mijn niecning het éénc bewijs iib het snderetk stelde mijn leven In dienst «an den muur, die door den legcndarischen verwekker der Eeuwige Stad gebouwd moest zijn; tot diep in den nacht arbeidde ik aan mtjn toeken daarover; ik schiep een gansche bibliotheek. En toen kwam do dag, die aan alles een einde mai.kte. Om nog meer van dien muur te weten te komen begon ik er onder te graven en het eenige wat ik vond, was een vaas, af komstig uit de tweede eeuw n a Chr En daarmede werd een afschuwelijke streep gehaald door dc rekening, die ik met de grootste inspanning in 35 jaren opgesteld had Want deze ellendige vaas bewees onomstootelijk, dat de muur niet van Romulus zijn k o n!" OOK DÉ WINKEL ^VOOR UITSTEKEND KOFFIE- EN I5 THEESURROGAAT Met elke leege Glorine- fleacb. dte U extra in levert, - kan 'n andere Hulsvrouw ook aan Glorine geholpen wor den. Wilt U eens kijken of U nog leege flea- schen hebt, die U toch ntet gebruikt? Wedden dat ze straks weer zeggen: ..Zeg Kcloer, wat smaakt die thee goed! Is dat nog echte?" En dan zeg ik maar weer tot vervelen* toe JMee Mevrouw, dat is NET-flE IEDEREEN^) ZEGT •ET ECHT Uitsluitend verkrijgb«*r voor hotels. csfï's. resuursots, pensioaj. riekcnhuiren, kloos ters en godere groote Instellingen. C J. M. H1LLING Hcerengracht 435 - Amsterdam (C) VOORUITGANG Vooruitgang spreekt uil de zoo Juist gepubliceerde cij fer* over bel boekjaar 1942 van ..De Centrale Arbei ders Levensverzekering Mij". Vooruitgong van bot verzekerd kapitaal met meer dan 19.000.000 gld.: voor uitgang van bet aantal ver zekerden met ruim 72.000 Kortom: de balans over 1942 is weer een beeld van bet groote vertrouwen dat Werkend Nederland tn beleid en streven «teil van >DE CENTRALE* solide coulant vertelen Werkend Nederland Rijnstraat 28 'g Grapcnftage VOOR BABY Op Uw tolfetxeepbon kunt U nog Adelagr-Klnderxetp krijgen v»n oude kwaliteit! •m AOIIAAX.MODUCT w CSlMAt

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Dagblad Noord-Holland, Schager editie | 1943 | | pagina 3